Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 19 listopada 2012 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, powoływany dalej jako pozwany, postanowił cofnąć z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi, udzieloną na okres od dnia 25 czerwca 2005 r. do dnia 25 czerwca 2015 r. decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 23 czerwca 2005 r. nr (...), przedsiębiorcy (...) sp. z o. o. z siedzibą w W., powoływanemu dalej jako powód. Przyczyną wydania rozstrzygnięcia było nieuiszczenie przez powoda opłat koncesyjnych za lata 2010 i 2011.

Od powyższej decyzji powód odwołał się wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania oraz o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż od 2010 roku ma ogromne problemy finansowe, które nie pozwalają mu na terminowe uiszczanie opłat koncesyjnych. Z tej przyczyny złożył wniosek o rozłożenie zaległej należności na raty, który do dnia wydania kwestionowanej decyzji nie został rozpoznany. W związku z powyższym zarzucił, że wydanie decyzji o cofnięciu koncesji było przedwczesne i tym samym niezasadne. Wskazał również, że mimo wyjątkowo trudnej sytuacji finansowej starał się częściowo uregulować zaległości, co w jego opinii świadczy o braku lekceważącego stosunku do obowiązku i dowodzi istnienia faktu obiektywnie trudnej sytuacji.

Pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. pozwany wniósł odpowiedź na odwołanie w którym domagał się oddalenia odwołania oraz zasądzenia od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, iż w jego ocenie zarzuty odwołania nie zasługują na uwzględnienie i podkreślił, że obowiązek uiszczania corocznych opłat za koncesję ma swoje źródło w art. 34 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne a świadczenie takie ma charakter publicznoprawny i jest podstawowym obowiązkiem koncesjonowanych przedsiębiorstw energetycznych. Koncesja została powodowi cofnięta z powodu rażącego naruszenia przez niego warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej w oparciu o art. 58 ust. 2 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Pozwany odniósł się również do zarzutu przedwczesności wydania decyzji i zajął stanowisko, że ewentualne rozłożenie opłaty na raty nie ma wpływu na fakt nieuregulowania należności oraz jej wysokość a wydając rozstrzygnięcie kierował się wyłącznie przesłankami określonymi w tym przepisie.

Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Decyzją z dnia 23 czerwca 2005 r. nr (...) pozwany udzielił powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi, na okres od dnia 25 czerwca 2005 r. do dnia 25 czerwca 2015 r. W pkt 2.1.1. decyzji pozwany nałożył na powoda obowiązek spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, a w szczególności warunków określonych w ustawie Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych. (k. 26-28 akt adm.)

Powód nie uiścił opłat koncesyjnych za lata 2010 i 2011 (fakt bezsporny). W związku z powyższym pozwany wystosował w stosunku do niego w dniu 12 września 2012 r. wezwanie do zapłaty zaległych opłat. (k. 6 akt adm.)

W wyniku wezwania do zapłaty powód nie uiścił należności, skutkiem czego pozwany wszczął w dniu 25 września 2012 r. postępowanie w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Powód został powiadomiony o wszczęciu postępowania. (k. 9 akt adm.)

Pismami z dnia 18 października 2012 r. powód zawiadomił pozwanego o częściowym uiszczeniu zaległych kwot i wniósł o rozłożenie pozostałej kwoty na sześć miesięcznych rat. Jako uzasadnienie podał trudną sytuację finansową w jakiej się znalazł i wskazał, że wdrożył już program naprawy swojej sytuacji finansowej. (k. 13-14 akt adm., k. 5-7)

Decyzją nr (...) z dnia 19 listopada 2012 r. pozwany cofnął powodowi z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi. U podstaw rozstrzygnięcia stało naruszenie warunku koncesji określonego w pkt 2.1.1. decyzji o udzieleniu koncesji z dnia 23 czerwca 2005 r. w postaci nieuiszczenia rocznej opłaty koncesyjnej za lata 2010 i 2011 mimo wystosowanych przez pozwanego wezwań do jej zapłaty. (k. 3-4)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane w jego opisie dokumenty uznając, że tworzą one spójny, wewnętrznie niesprzeczny i wiarogodny obraz stanu faktycznego sprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. 2012. 1059) powoływanej dalej jako PE, przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, wnoszą coroczne opłaty do budżetu państwa, obciążające koszty ich działalności. W świetle treści przywołanego przepisu obowiązek regulowania należności z tytułu opłat koncesyjnych stanowi podstawowy, publicznoprawny obowiązek koncesjonowanego przedsiębiorcy energetycznego. Powód nie uregulował należności z ww. tytułu w okresie dwóch kolejnych lat kalendarzowych, to jest za lata 2010 i 2011 i tym samym dwukrotnie naruszył spoczywający na nim z mocy prawa obowiązek. Brak pełnego uregulowania opłat przez dwa lata należało zakwalifikować jako rażące naruszenie obowiązku wynikającego z przyznanej koncesji. Nie zmienia tej oceny okoliczność wniesienia przez powoda wniosku o rozłożenie zaległych należności na raty, ani częściowe ich uregulowanie. Istotne dla rozstrzygnięcia sprawy jest bowiem dwukrotne, do chwili wydania decyzji, naruszenie prawnomaterialnego, a więc nieprzywracalnego, a zarazem bezwzględnie obowiązującego terminu określonego w przepisie § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja. Według tego przepisu coroczną opłatę koncesyjną wnosi się do 31 marca każdego roku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Zaznaczyć jednak należy, że zastrzeżenie to nie dotyczy sytuacji powoda.

Wobec faktu dwukrotnego naruszenia obowiązku koncesyjnego nie może być mowy o przedwczesnym wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia powodowi koncesji. Słuszność podjętych przez Prezesa URE działań potwierdziła nie zakwestionowana okoliczność niewniesienia przez powoda opłaty koncesyjnej za kolejny 2013 r. ( vide odpowiedź na odwołanie ).

O rażącym naruszeniu koncesji w wyniku dwukrotnego nieuiszczenia opłaty koncesyjnej świadczy również i to , że analizowane zachowanie narusza interes gospodarczy państwa, ponieważ cechą opłaty koncesyjnej jest jej ekwiwalentność. Jest ona opłatą za przyznanie przez państwo przywileju w postaci koncesji na prowadzenie konkretnego rodzaju działalności gospodarczej. Nieuiszczenie jej uderza zatem w zasadę ekwiwalentności świadczeń między państwem a przedsiębiorcą i wywołuje konieczność przywrócenia równowagi przez zmianę lub cofnięcie koncesji. Znajduje to odzwierciedlenie w treści art. 41 ust. 3 PE w związku z art. 58 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej ( t.j. Dz. U. 2013. 672 ), które to przepisy stanowią podstawę prawną zaskarżonej decyzji. Według art. 41 ust. 3 PE Prezes URE obligatoryjnie cofa koncesję albo zmienia jej zakres w przypadkach określonych w art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, z którego wynika dla organu koncesyjnego obowiązek cofnięcia koncesji lub zmiany jej zakresu, w przypadku gdy przedsiębiorca, między innymi, rażąco narusza warunki określone w koncesji.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, że stan faktyczny sprawy uprawniał Prezesa URE do podjęcia decyzji z dnia 19 listopada 2012 r. w oparciu o przepisy przedstawione w jej części rozstrzygającej. W związku z tym odwołanie podlegało oddaleniu jako bezzasadne na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 kpc.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98, 99 kpc w zw. z art. 108 § 1 zd. 1 kpc stosownie do wyniku sporu.

SSO Andrzej Turliński