Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 5 września 2014 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mirosława Molenda - Migdalewicz (spr.)

Sędziowie: SSO Regina Stępień

SSO Teresa Przybyłko

Protokolant: Ewa Sawiak

na rozprawie rozpoznał sprawę

z powództwa W. B.

przeciwko (...)Spółce Akcyjnej Oddział w L.

o przywrócenie do pracy

w przedmiocie skargi powoda W. B. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy

z dnia 14 lutego 2013 roku

sygn. akt VPa 11/13

postanawia:

I.  odrzucić skargę,

II.  zasądzić od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2014 r. W. B. wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V Pa 11/13.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że wyrokiem z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V Pa 11/13 Sąd Okręgowy Legnicy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 20 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV P 476/11 w ten sposób, że oddalił powództwo skarżącego skierowane przeciwko (...) S.A. Oddział w L. o przywrócenie do pracy. Powyższe orzeczenie zapadło w wyniku konstatacji, że W. B., wiedząc o zamiarach innego pracownika strony pozwanej, A. P. nie zawiadomił swoich przełożonych o grożącym im niebezpieczeństwie, a w konsekwencji dopuścił się rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych. Powód zauważył, że powyższe ustalenia Sąd Okręgowy poczynił głównie w oparciu o treść zeznań złożonych przez niego w toku postępowania przygotowawczego, jakie toczyło się w sprawie 1 Ds. 423/11, pomijając część zeznań złożonych przez niego w postępowaniu sądowym i uznanych za niewiarygodne. Tymczasem, w toku postępowania przygotowawczego W. B. narażony był na duży stres, co wpłynęło na treść jego zeznań, które zostały dodatkowo zniekształcone w protokole przesłuchania. Powyższe potwierdziła treść wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 1960/12, w którym powód został uniewinniony od zarzucanego mu czynu polegającego na tym, że w dniu 4 czerwca 2011 r. w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej grożącej za składanie fałszywych zeznań, dwukrotnie składając zeznania mające służyć za dowód w toczącym się postępowaniu karnym oznaczonym sygnaturą 1 Ds. 432/11, zeznał nieprawdę twierdząc, że przeprowadził tylko jedną rozmowę z A. K. związaną z pobiciem A. M., oraz że o pobiciu A. M. dowiedział się od funkcjonariuszy policji, jak też zataił informacje o rozmowie z A. P. na temat tego pobicia, podczas gdy w czasie przesłuchania w dniu 5 czerwca 2011 r., 26 stycznia 2012 r. oraz 29 marca 2012 r. zeznał odmiennie, opisując rozmowy prowadzone z A. K. i A. P. dotyczące pobicia oraz uzyskane od nich informacje. Orzeczenie to, zdaniem skarżącego, stanowiło podstawę do wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V Pa 11/13.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania (...) S.A. Oddział w L. wniósł o jej odrzucenie.

W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę strona pozwana wskazała, że – wbrew twierdzeniom powoda – brak jest podstaw z art. 403 §2 kpc do wznowienia postępowania, którego dotyczy przedmiotowa skarga. Nie zaistniała bowiem okoliczność „wykrycia środka dowodowego, który miałby wpływ na wynik sprawy”. Takim środkiem dowodowym – według strony pozwanej – nie jest wyrok Sądu Rejonowego w Głogowie z dnia 21 listopada 203 roku, sygn. akt IIK 1960/12, uniewinniający W. B. od czynu z art. 233 §1 kk w zw. z art. 12 kk, który jest prawomocny po wydaniu w dniu 27 lutego 2014 roku przez Sąd Okręgowy w Legnicy wyroku w sprawie IVKa 51/14, w którym rozpoznano apelację oskarżyciela publicznego od wyroku sądu I instancji.

Ponadto strona pozwana podniosła zarzut naruszenia art. 407 §1 kpc, bowiem skarga o wznowienie postępowania wniesiona została w dniu 26 maja 2014 roku, przy błędnym oznaczeniu przez skarżącego początku terminu – z powołanego wyżej przepisu – na dzień 27 lutego 2014 roku, tj. na datę wydania wyroku przez sąd II instancji.

Zdaniem strony pozwanej termin trzymiesięczny określony w art. 407 §1 kpc winien być liczony od daty wyroku karnego wydanego przez sąd I instancji tj. od 21 listopada 2013 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV P 476/11 Sąd Rejonowy w Legnicy przywrócił W. B. do pracy u strony pozwanej (...) S.A. Oddział w L. na dotychczasowych warunkach pracy. Z pisemnych motywów tego orzeczenia wynikało, że powód był zatrudniony u strony pozwanej wraz z A. P., który na przełomie 2010 r. i 2011 r. informował współpracowników, iż zamierza podjąć działania mające na celu zastraszenie dyrektorów spółki. W. B. nigdy nie dał jednak do zrozumienia A. P., że podziela jego zamiary i że chce w nich w jakikolwiek sposób uczestniczyć, a gdy nabrał przekonania, że niebezpieczeństwo pobicia dyrektorów może być realne - postanowił ich ostrzec w sposób uznany za najbardziej odpowiedni, tj. anonimowo poprzez wiadomości sms. Ostrzeżenia te zostały jednak zbagatelizowane, zaś w połowie kwietnia 2011 r. A. P. upozorował wobec powoda odstąpienie od realizacji zamiaru zastraszenia przełożonych mimo podjęcia przygotowań do popełnienia tego czynu. Od tej chwili W. B. zwolniony był z podejmowania jakichkolwiek działań zmierzających do ochrony zagrożonych wcześniej A. M. oraz M. N.. Zdaniem Sądu I instancji, powyższe okoliczności zadecydowały o tym, że W. B. nie sposób było przypisać rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych, uzasadniające zastosowanie art. 52 k.p. Z treści uzasadnienia wyroku wynikało ponadto, że oceniając zeznania powoda Sąd Rejonowy uznał, że zarówno te złożone w karnym postępowaniu przygotowawczym oraz w rozpoznanej sprawie były konsekwentne i logiczne, a nadto znajdowały potwierdzenie i uzupełnienie również w innych dowodach zgromadzonych w toku postępowania.

Rozpoznając apelację strony pozwanej - wyrokiem z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V Pa 11/13 Sąd Okręgowy w Legnicy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 20 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV P 476/11w ten sposób, że oddalił powództwo W. B. skierowane przeciwko (...) S.A. Oddział w L. o przywrócenie do pracy. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w wyniku konstatacji, że powód od marca 2011 r. wiedział o tym, że A. P. dąży do zlecenia komuś pobicia dyrektorów spółki i nie zaniechał wykonania tej czynności, a posiadając powyższe informacje nie zawiadomił o planowanym przestępstwie organów ścigania, pracodawcy, bezpośredniego przełożonego ani osób, których życie i zdrowie znajdowało się w niebezpieczeństwie i zaniechanie to przyczyniło się do tego, że w dniu 3 czerwca 2011 r. A. M. został dotkliwie pobity przez osoby nakłonione do tego przez A. P.. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione wskazane w treści apelacji strony pozwanej zarzuty dotyczące m.in. nie rozważenia przez Sąd Rejonowy treści dopuszczonych jako dowody protokołów przesłuchań W. B. przy ocenie wiarygodności innych dowodów zebranych w sprawie oraz dokonania ustaleń wyłącznie w oparciu o zeznania złożone w postępowaniu toczącym się w postępowaniu sądowym bez uwzględnienia licznych sprzeczności w porównaniu z zeznaniami składanymi w postępowaniu przygotowawczym. Sąd Odwoławczy przyjął, że treść przesłuchania powoda z postępowania sądowego należało uznać za wiarygodną jedynie częściowo, tj. w zakresie w jakim była ona zgodna z treścią ich zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego (która wskazywała, że w marcu 2011 r. powód miał świadomość, że A. P. nie zaniechał realizacji planu pobicia dyrektorów), bezpośrednio po pobiciu A. M., zaś różnice i sprzeczności zawarte w treści przesłuchania przeprowadzonego ponad rok później w toku postępowania sądowego stanowią jedynie przyjętą przez powoda linię obrony.

Od powyższego wyroku została złożona skarga kasacyjna.

Postanowieniem z dnia 24 października 2013 r. w sprawie II PK 137/13 Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej W. B. od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V Pa 11/13 przy stwierdzeniu, że wiosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego uzasadnienie nie spełniają wymagań stawianych temu nadzwyczajnemu środkowi zaskarżenia.

Dowód: akta sprawy IVP 476/11: wyrok Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 20.11.2012r. wraz z uzasadnieniem, k. 389-395; wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 14.02.2013r. wraz z uzasadnieniem, k. 450-461; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24.10.2013r. wraz z uzasadnieniem, k. 505-513.

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 1960/12 Sąd Rejonowy w Głogowie uniewinnił W. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. polegającego na tym, że w dniu 4 czerwca 2011 r. G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej grożącej za składanie fałszywych zeznań, dwukrotnie składając zeznania mające służyć za dowód w toczącym się postępowaniu karnym oznaczonym sygnaturą 1 Ds. 432/11, zeznał nieprawdę twierdząc, że przeprowadził tylko jedną rozmowę z A. K. związaną z pobiciem A. M., oraz że o pobiciu A. M. dowiedział się od funkcjonariuszy policji, jak też zataił informacje o rozmowie z A. P. na temat tego pobicia, podczas gdy w czasie przesłuchania w dniu 5 czerwca 2011 r., 26 stycznia 2012 r. oraz 29 marca 2012 r. zeznał odmiennie, opisując rozmowy prowadzone z A. K. i A. P. dotyczące pobicia oraz uzyskane od nich informacje.

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV Ka 51/14 Sąd Okręgowy w Legnicy utrzymał w mocy wyrok Sąd Rejonowego w Głogowie z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 1960/12.

/okoliczności bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Skarga W. B. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V Pa 11/13 podlegała odrzuceniu.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd nie podzielił stanowiska strony pozwanej w zakresie naruszenia przez powoda trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania.

Zdaniem Sądu powód zachował termin określony w art. 407 §1 kpc. Jako podstawę skargi o wznowienie postępowania wskazano „wykrycie środka dowodowego mającego wpływ na wynik sprawy”. Zdaniem skarżącego był nim wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 27 lutego 2014 roku, sygn.. akt IVKa 51/14, na mocy którego utrzymany został w mocy wyroku sądu I instancji uniewinniający W. B. od zarzutu popełnienia czynu z art. 233 §1 kk w zw. z art. 12 kk.

Uwzględniając fakt, iż do dnia 27 lutego 2014 roku tj. do daty rozpoznania apelacji wyrok karny sądu I instancji był nieprawomocny, Sąd uznał, iż powód prawidłowo przyjął początek terminu z art. 407 §1 kpc – na dzień kiedy stał się prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Głogowie z dnia 21 listopada 2013 roku, sygn.. akt IIK 1960/12.

W tym miejscu wskazać należy, że skarga o wznowienie postępowania jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia i w związku z tym musi być oparta na jednej z podstaw enumeratywnie wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego. Jako podstawę skargi W. B. powołał art. 403 § 2 k.p.c., zgodnie z którym można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

„Wykrycie” w rozumieniu omawianego przepisu oznacza znalezienie okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nieujawnionych w poprzednim postępowaniu, bo nieznanych stronom. Zgodnie zaś z dominującym w orzecznictwie Sądu Najwyższego i w doktrynie poglądem, którą Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę w pełni akceptuje, w podstawie wznowienia postępowania, o której mowa w art. 403 § 2 k.p.c. nie mieści się wyrok zapadły po prawomocnym wyroku objętym skargą o wznowienie postępowania, a taki właśnie charakter ma orzeczenie, do którego odwołuje się powód (por. uchwała składu siedmiu sędziów - zasada prawna Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1969 r., sygn. akt III PZP 63/68, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. akt I PZ 7/11).

W postanowieniu z dnia 19 grudnia 2013 roku, II Cz 87/13 Sąd Najwyższy wskazał, że „zgodnie z art. 403 §2 kpc podstawą wznowienia może być późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Muszą to być okoliczności faktyczne i środki dowodowe istniejące w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, ale stronie wówczas nie znane i tym samym niemożliwe do wykorzystania przez nią.”

Taka sytuacja nie zaistniała w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem, którego dotyczy skarga o wznowienie postępowania. Zdaniem Sądu po stronie powoda istniała obiektywna możliwość powołania okoliczności faktycznych i środków dowodowych w toku całego postępowania zakończonego wydaniem wyroku przez Sąd Okręgowy w Legnicy z dnia 14 lutego 2013 roku, sygn.. akt VPa 11/13 (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1999 roku, II CKN 807/98).

W tych okolicznościach należało stwierdzić, że wniesiona przez W. B. skarga o wznowienie postępowania nie została oparta na ustawowej podstawie i jako taka podlegała odrzuceniu.

Wskazać należy, iż w postanowieniu z dnia 28 lutego 2014 roku, IVCz 126/13 Sąd Najwyższy uznał, iż „skarga o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie w rozumieniu art. 410 §1 kpc, zarówno wtedy, gdy przytoczona w niej podstawa nie odpowiada wzorcom którejkolwiek z podstaw wznowienia m.in. art. 403 kpc), jak i wówczas, gdy podstawa ta odpowiada wprawdzie temu wzorcowi, lecz w rzeczywistości nie wystąpiła”.

W niniejszej sprawie strona wyraźnie oznaczyła podstawę wznowienia i okoliczności, które ją uzasadniają. W ocenie Sądu nie odpowiadają one przesłankom wznowienia postępowania określonym w art. 403 §1 kpc.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd, na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. odrzucił skargę W. B. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V Pa 11/13 (punkt I).

W tym miejscu wskazać należy, iż bezzasadne było żądanie pełnomocnika powoda zgłoszone na rozprawie w dniu 5 września 2014 roku w przedmiocie zwrotu odpowiedzi strony pozwanej na skargę o wznowienie postępowanie z powoda braku umocowania strony do dokonania takiej czynności przez adw. K. B.. Jak wynika bowiem z treści pełnomocnictwa z dnia 29 lipca 2014 roku odpowiedź na skargę o wznowienie postępowania zostało złożone przez umocowanego przez stronę pozwaną pełnomocnika w sprawie VPa 73/14 (k. 24 akt sprawy).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 poz. 461).