Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy w Kutnie zasądził od pozwanego Powiatu (...) na rzecz powoda E. Ś. kwotę 425 złotych; oddalając powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku w części oddalającej powództwo wywiódł powód, wnosząc o jego zmianę w zaskarżonej części poprzez uwzględnienie powództwa w zakresie 75 złotych oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych.

Skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 410 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 90 TWE poprzez przyjęcie, że wadliwy przepis rozporządzenia Ministra Infrastruktury określający wysokość pobieranej opłaty przy rejestracji pojazdu sprowadzanego a krajów UE po raz pierwszy na terenie RP był wadliwy tylko w części i że opłata za wydanie karty pojazdu była tylko częściowo pobierana bez podstawy prawnej, zatem powinna być zwrócona tylko w kwocie 425 złotych, a nie w pełniej wysokości, a w rezultacie uwzględnienie przez Sąd i instancji części roszczenia tj. kwoty 425 złotych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Ustosunkowanie się do postawionego w apelacji zarzutu wymagało rozważenia, czy Sąd Rejonowy orzekając o żądaniu powoda zwrotu opłaty za kartę pojazdu, prawidłowo nie uwzględnił jego roszczenia w całości, oddalając je w zakresie kwoty 75 złotych.

Rozstrzygając ten problem Sąd Okręgowy stwierdza, że na pytanie to należy odpowiedzieć twierdząco.

Apelujący bezpodstawnie wywodzi, że w niniejszej sprawie istnieją podstawy do zwrotu całej kwoty pobranej opłaty za wydanie karty pojazdu. Takie stanowisko nie da się pogodzić w ocenie Sądu Okręgowego przede wszystkim ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 17 stycznia 2006 roku. Trybunał przesądził w nim, że określenie w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu opłaty za wydanie karty pojazdu (Dz.U.2003.137.1310 ), której wysokość nie pozostaje w związku z kosztami świadczonej usługi, jest sprzeczne z art. 217 Konstytucji. Tym samym Trybunał nie podważył samej zasady pobrania opłaty za wydanie karty pojazdu, a jedynie jej wysokość. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy uznać trzeba, iż niewątpliwie uiszczona przez skarżącego kwota 500 zł za wydanie karty pojazdu była zawyżona w stosunku do pobranej, gdyż opłata winna uwzględniać wysokość kosztów związanych z drukiem i dystrybucją, o których mowa w art. 77 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ( Dz.U.2012.1137 t.j., ze zm. ). Przesądza to o obowiązku pozwanego, który pobrał przedmiotową opłatę do zwrotu powodowi wyłącznie różnicy pomiędzy opłatą pobraną a należną. Pomocnym w zakresie ustalenia wysokości kwoty podlegającej zwrotowi jest niewątpliwie przepis § 1 ust. 1 obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 roku w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu ( Dz.U.2006.59.421 ), zgodnie z którym opłata za kartę pojazdu wynosi 75 zł. Zatem różnica pomiędzy 500 zł (opłatą uiszczoną przez skarżącego) a 75 zł (opłatą pobieraną na podstawie rozporządzenia z 2006 r.) wynosi 425 zł. Dodatkowym argumentem przemawiającym za taką interpretacją jest też fakt, iż w § 1 ust. 2 rozporządzenia z 2003 roku przewidziana opłata za wydanie wtórnika karty pojazdu wynosiła także 75 zł. Kwota w tej samej wysokości wyznaczona została też za wydanie wtórnika karty pojazdu w § 1 ust. 2 rozporządzenia z 2006 roku.

Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie zmienia akcentowana przez skarżącego sprzeczność powołanego przepisu rozporządzenia z art. 90 akapit pierwszy Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE), co zdaniem powoda znalazło również wyraz w postanowieniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 grudnia 2007 roku w sprawie C-134/07. Przyznać co prawda należy rację skarżącemu, iż zawarta w powołanym orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dyrektywa interpretacyjna sprzeciwia się zasadności nakładania przewidzianej w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 roku opłaty w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, jednakże orzeczenie Trybunału nie burzy porządku prawnego ustanowionego tym przepisem, który został powtórzony w aktualnym rozporządzeniu i w zakresie obowiązku uiszczenia z tego tytułu kwoty 75 złotych nadal formalnie pozostaje w systemie prawnym.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono z mocy art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 1 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm. ) Na koszty złożyła się kwota 60 złotych kosztów zastępstwa procesowego.