Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Kupcewicz

Protokolant sekr. sądowy Hanna Płaska

przy udziale ---------

po rozpoznaniu dnia 12 listopada 2014 r.

sprawy W. J. s. W. i L. ur. (...) w B.

obwinionego z art. 96 § 3 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świeciu VII Zamiejscowego Wydziału Karnego
z siedzibą w Tucholi

z dnia 20 marca 2014 roku sygn. akt VII W 2085/13

uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw postępowanie umarza; kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt IV Ka 725/14

UZASADNIENIE

W. J.został obwiniony o to, że w dniu 8 listopada 2012 roku w K., jako właściciel/posiadacz pojazdu, wbrew obowiązkowi nie wskazał Straży Gminnejw K., komu powierzył pojazd o nr rej. (...)do kierowania lub używania w dniu 5 sierpnia 2012 roku o godzinie 9:57:54, którym to pojazdem popełniono wykroczenie w ruchu drogowym, tj. o popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.

Wyrokiem zaocznym z dnia 20 marca 2014 roku, wydanym w sprawie sygn. akt VII W 2085/13, Sąd Rejonowy w Świeciu, VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Tucholi, uznał obwinionego za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu we wniosku o ukaranie, tj. wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. i za to na podstawie art. 96 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 złotych; zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w sprawach o wykroczenia w wysokości 100 złotych oraz opłatę w wysokości 30 złotych.

Apelację od wyroku złożył obwiniony. Zarzucił w niej, iż w czasie zdarzenia, będącego przedmiotem postępowania, nie istniała Straż Gminnaw K., ale StrażMiędzygminna w K., zaś osoby w niej zatrudnione nie miały uprawnień strażników gminnych, w tym do złożenia wniosku o ukaranie, poza tym straż gminna (miejska) w ogóle nie posiadała uprawnień oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. Wskazał na błędne wskazanie daty czynu mu przypisanego – 8 listopada 2012 roku, zamiast 5 listopada 2012 roku, w którym to dniu wysłał pismo, w którtym zwrócił się o dodatkowe dane, w celu identyfikacji osoby, która miała dopuścić się wykroczenia przekroczenia prędkości, zarzucił też, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wymogów formalnych z art. 424 k.p.k. Obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzuconego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wniesiona apelacja – wywołując postępowanie odwoławcze, a w jego ramach instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku – musiała prowadzić ostatecznie do uchylenia tego wyroku (niezależnie od pierwotnie podniesionych zarzutów, granic zaskarżenia oraz wpływu uchybienia na treść wyroku) i umorzenia postępowania z uwagi na przedawnienie orzekania. W niniejszej sprawie czyn zarzucony obwinionemu miał miejsce w dniu 8 listopada 2012 roku i zgodnie z art. 45 § 1 k.w. z upływem 2 lat od jego popełnienia nastąpiło przedawnienie orzekania w niniejszej sprawie. Z tych względów postępowanie umorzono po myśli art.45§1 kw w zw. z art.5§1 pkt 4 kpow. Oczywiście tak samo należałoby rozstrzygnąć, gdyby słuszne było stanowisko obwinionego, iż czyn mu zarzucony popełniony został nie 8 a 5 listopada 2012 roku, jakkolwiek jednak Sąd Okręgowy tego stanowiska nie akceptuje, gdyż w przypadku wykroczenia z art. 96 § 3 k.w., na gruncie przedmiotowej sprawy, za datę czynu należy przyjmować datę, kiedy obwiniony zaniechał działania, do którego był zobowiązany. W przedmiotowej sprawie był to dzień, kiedy pismo, skierowane przez obwinionego, dodarło do Straży Gminnej(Międzygminnej) w K.. Podobnie przecież miejscem popełnienia tego czynu jest właśnie K., a nie miejsce, z którego obwiniony nadał pismo.

Sąd odwoławczy na gruncie przedmiotowej sprawy nie akceptuje poglądu, jakoby Straż Gminna(Miejska), nie była organem, który zgodnie z treścią przepisu art. 17 § 3 k.p.w. jest uprawniony do składania wniosku o ukaranie za popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. Przepis art. 17 § 3 k.p.w. obecnie stanowi, iż organom administracji rządowej i samorządowej, organom kontroli państwowej i kontroli samorządu terytorialnego oraz strażom gminnym (miejskim) uprawnienia oskarżyciela publicznego przysługują tylko wówczas, gdy w zakresie swego działania w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie. W odniesieniu do kontroli ruchu drogowego uprawnienia straży gminnej (miejskiej) wynikają z art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779 z późn. zm. – o s.g.), który stanowi, że do zadań straży należy czuwanie nad porządkiem i kontrolą ruchu drogowego – w zakresie określonym w przepisach o ruchu drogowym. Normą ustawową, określającą kompetencje straży gminnych (miejskich) w obszarze kontroli ruchu drogowego jest art. 129b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.). Zgodnie z art. 129b ust. 2 pkt 1 i 2 cyt. ustawy strażnicy gminni (miejscy) uprawnieni są wykonywania kontroli ruchu drogowego wobec kierującego pojazdem oraz uczestnika ruchu drogowego naruszających określone przepisy ruchu drogowego. Wg apelującego, właśnie z treści tego przepisu wynika, że strażnicy gminni (miejscy) nie posiadają uprawnień kontrolnych wobec posiadacza czy właściciela pojazdu, jeśli ten nie jest kierującym czy uczestnikiem ruchu drogowego, tym samym zaś nie przysługują im uprawnienia do składania wniosku o ukaranie w zakresie dotyczącym czynu z art. 96 § 3 k.w. Pogląd taki prezentowany był w orzecznictwie, również Sądu Najwyższego (na co nacisk kładzie obwiniony), w tym w orzeczeniach cytowanych w apelacji, jednakże nie jest to pogląd jedyny, a co więcej przeważający. Sąd Najwyższy w dwóch wyrokach z dnia 12 grudnia 2013 roku (III K 431/13 i III K 432/13) wyraził stanowisko, na które wskazuje obwiniony, co jednak istotne, na jego poparcie nie przedstawiono w istocie szczegółowego uzasadnienia. Zwrócono na to uwagę w doktrynie (por glosa krytyczna do wyroku wydanego w sprawie sygn. akt III K 431/13 autorstwa A. Skowrona). Następnie, w dniu 2 kwietnia 2014 r, w sprawie sygn. akt V KK 378/13, Sąd Najwyższy wydał postanowienie, w którym stwierdził, że straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie ( LEX nr 1444620). W uzasadnieniu tego postanowienia wskazuje się, że zmiany przepisów art. 17 § 3 k.p.w., art. 129b ust. 3 prawa o ruchu drogowym i art. 96 k.w., które weszły w życie 31 grudnia 2010 roku na mocy ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 225, poz. 1466 z późn. zm.). przyznały z dniem 31 grudnia 2010 r. strażom gminnym (miejskim) uprawnienie oskarżyciela publicznego w sprawach z art. 96 § 3 k.k.w. Od tego dnia strażnicy gminni (miejscy), będąc na mocy ustawy o s.g. i art. 129b ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 1997 r. poz. 1137 - dalej p.r.d.) uprawnionymi do kontroli ruchu drogowego, uzyskali, w ramach wykonywania tej kontroli i w tym zakresie (art. 129b ust. 3 p.r.d.) prawo do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie - art. 129b ust. 3 pkt 7 p.r.d.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art.119 kpow w zw. z art.636 kpk.