Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku T. Z.

z udziałem zainteresowanych: C. K. (1) E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o podleganie obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania T. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

20 czerwca 2013 r. sygn. (...) i z dnia 20 czerwca 2013 r. sygn.(...)

oddala odwołania.

VU (...)

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 czerwca 2013 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. stwierdził, że wnioskodawczyni T. Z. nie podlega od dnia 1 lutego 2013 roku ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawarcia umowy o pracę z pracodawcą E. K..

Wnioskodawczyni T. Z. odwołała się od powyższej decyzji w dniu 23 lipca 2013 roku, wskazując, że ustalenia organu rentowego są nieprawidłowe. Wnioskodawczyni zajmowała się poszukiwaniem kontrahentów, zaopatrywaniem warsztatu w niezbędne towary, wystawianiem faktur, kontaktami z biurem rachunkowym oraz klientami firmy i w tym zakresie odciążyła pracodawcę. W odwołaniu podniosła ponadto, że choć pracodawca nie przedstawił dowodów na okoliczność wykonywania przez nią pracy za wyjątkiem dwóch faktur oraz nie złożył wyjaśnień, to wnioskodawczyni pracę świadczyła, co może wykazać fakturami oraz innymi dowodami.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Decyzją z dnia 20 czerwca 2013 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. stwierdził, że wnioskodawczyni T. Z. nie podlega od dnia 1 lutego 2013 roku ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawarcia umowy o pracę z pracodawcą C. K. (1).

Wnioskodawczyni T. Z. odwołała się od powyższej decyzji w dniu 23 lipca 2013 roku. Także w tym odwołaniu wskazała, że ustalenia organu rentowego są nieprawidłowe, ponieważ wnioskodawczyni wykonywała pracę polegającą na przygotowywaniu posiłków, obsłudze klientów i ogólnej obsłudze baru. Choć pracodawca nie przedstawił dowodów na ww. okoliczność oraz nie złożył wyjaśnień, to wnioskodawczyni pracę świadczyła, co może wykazać fakturami oraz innymi dowodami.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Postanowieniami z dnia 17 września 2013 roku Sąd Okręgowy:

- połączył sprawy z odwołań T. Z. od decyzji ZUS z dnia 20 czerwca 2013 roku nr (...) i z dnia 20 czerwca 2013 roku nr (...) do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia;

- wezwał do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanych E. K. i C. K. (1).

Zainteresowani E. K. i C. K. (1) przyłączyli się do stanowiska wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni T. Z. urodziła się w dniu (...). Ma wykształcenie średnie. Ukończyła Zespół Szkół (...) w R. i jest z zawodu technikiem ekonomistą.

(dowód: świadectwo ukończenia liceum, świadectwo dojrzałości dyplom uzyskania tytułu zawodowego zał. 35 – 43 – w aktach ZUS dot. decyzji nr (...))

E. K. prowadzi od dnia 10 września 1990 roku działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowo – Usługowe (...) w S. 25. Zgodnie z wpisem do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej jego pełnomocnikiem w prowadzeniu tej działalności jest T. Z..

(dowód: zaświadczenie o k. 277)

C. K. (1) działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) w S. prowadził od dnia 15 października 2008 roku do dnia 30 września 2013 roku. Zgodnie z wpisem do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej jego pełnomocnikiem była T. Z..

(dowód: zaświadczenie o k. 88)

W ramach swej działalności gospodarczej E. K. prowadził warsztat samochodowy oraz bar. Prowadzenie baru przejął od dnia 15 października 2008 roku jego syn C. K. (1). Po zaprzestaniu prowadzenia przez C. K. (1) działalności gospodarczej prowadzenie baru przejął jego ojciec.

(okoliczności niesporne)

Wnioskodawczyni T. Z. była zatrudniona u E. K. w okresie od 11 stycznia 2006 roku do 16 października 2008 roku na cały etat i od 17 października 2008 roku do 1 kwietnia 2011 roku na ½ etatu. W umowach o pracę i aneksach wskazano, że wnioskodawczyni pracuje przy obsłudze baru, a następnie od dnia 2 listopada 2007 roku – przy obsłudze baru i jako referent, zaś w świadectwie pracy, że była zatrudniona jako sprzedawca. Wynagrodzenie wnioskodawczyni w ww. okresie wynosiło: od 11 stycznia 2006 roku – 900 złotych, od 1 maja 2007 roku - 950 złotych i od 1 stycznia 2008 roku – 1.126 złotych. Od 1 lipca 2008 roku jej wynagrodzenie wynosiło 2.000 złotych i nie zmieniło się wraz ze zmniejszeniem od dnia 17 października 2008 roku wymiaru czasu pracy.

Stosunek pracy ustał z przyczyn ekonomicznych pracodawcy.

(dowód: umowy o pracę k. 359, 360, 361, świadectwo pracy k. 355, aneksy do umowy o pracę k. 356, 357, 358, informacja ZUS k. 369 - 370)

U C. K. (1) wnioskodawczyni T. Z. była zatrudniona u w okresie od 17 października 2008 roku do 1 kwietnia 2011 roku jako referent ds. administracyjno – biurowych i zaopatrzeniowiec towaru na cały etat za wynagrodzeniem 3.000 złotych. Stosunek pracy ustał w związku z likwidacją stanowiska pracy.

(dowód: umowy o pracę k. 366, 367, świadectwo pracy k. 365)

Wnioskodawczyni pobierała wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, zasiłki chorobowe, zasiłki macierzyńskie i zasiłki opiekuńcze w okresach:

- od 6 grudnia 2006 roku do 12 stycznia 2007 roku,

- od 20 listopada 2008 roku do 22 grudnia 2008 roku,

- od 1 stycznia 2009 roku do 18 lutego 2009 roku,

- od 19 lutego 2009 roku do 8 lipca 2009 roku,

- od 9 lipca 2009 roku do 6 września 2009 roku,

- od 7 września 2009 roku do 9 października 2009 roku,

- od 1 grudnia 2009 roku do 28 marca 2010 roku,

- od 29 marca 2010 roku do 29 sierpnia 2010 roku,

- od 30 sierpnia 2010 roku do 28 października 2010 roku,

- od 29 października 2010 roku do 30 listopada 2010 roku,

- od 1 grudnia 2010 roku do 27 stycznia 2011 roku,

- od 28 stycznia 2011 roku do 11 lutego 2011 roku,

- od 16 lutego 2011 roku do 1 kwietnia 2011 roku.

(dowód: informacja ZUS k. 369 – 371)

W dniu 1 lutego 2013 roku zainteresowani E. K. oraz C. K. (1) ponownie zawarli z wnioskodawczynią T. Z. umowy o pracę na czas nieokreślony.

(dowód: umowa o pracę zał. 25, umowa o pracę zał. 51 – w aktach ZUS dot. decyzji nr (...))

Zgodnie z umową o pracę u E. K. wnioskodawczyni zatrudniona została na ¼ etatu na stanowisku referenta ds. administracyjno – biurowych i zaopatrzeniowca towaru za wynagrodzeniem 1.000 złotych miesięcznie. Po zawarciu powyższej umowy wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy informację o warunkach zatrudnienia, w którym nie określono jednak, jakie będą ją obowiązywać normy czasu pracy (nie zakreślono odpowiedniej rubryki). W aktach osobowych wnioskodawczyni znalazła się także karta szkolenia wstępnego w dziedzinie bhp, iż wnioskodawczyni została przeszkolona ogólnie i stanowiskowo przez zainteresowanego E. K., zaświadczenie lekarskie o braku przeciwskazań do wykonywania pracy na stanowisku pracownika biurowego oraz informacja o zakresie obowiązków. Zgodnie z ww. zakresem wnioskodawczyni miała wypisywać faktury, zamawiać towary, obsługiwać urządzenia biurowe, segregować dokumenty, prowadzić korespondencję, dostarczać dokumenty do biura, dbać o czystość na stanowisku pracy, wydawać i przyjmować towary, dostarczać towary do klienta oraz poszukiwać nowych dostawców.

(dowód: umowa o pracę zał. 25 , informacja o warunkach zatrudnienia zał. 47 - 48, karta szkolenia zał. 45, oświadczenie zał. 51, zaświadczenie lekarskie zał. 34, zakres obowiązków zał. 29 – w aktach ZUS)

W aneksie do umowy o pracę datowanym na dzień 2 kwietnia 2013 roku E. K. i wnioskodawczyni zmienili umowę w ten sposób, że od dnia 1 kwietnia 2013 roku zwiększyli wymiar czasu pracy wnioskodawczyni do połowy etatu oraz zmienili wynagrodzenie na 3.800 złotych miesięcznie. W aneksie tym strony stwierdziły, że go przeczytały i nie mają do jego treści zastrzeżeń.

(dowód: aneks do umowy o pracę zał. 27 – w aktach ZUS)

Daty w ww. aneksie wpisano pomyłkowo w biurze rachunkowym obsługującym E. K.. Do ubezpieczeń społecznych z nową, wyższą podstawą wymiaru składek wnioskodawczyni zgłoszona została nie w kwietniu, ale w marcu 2013 roku.

(dowód: zeznania świadka B. M. k. 220 – odwrót, 222)

W toku niniejszego postępowania wnioskodawczyni złożyła przy piśmie procesowym z dnia 21 lutego 2014 roku aneks podpisany przez nią i E. K., w którym daty 2 kwietnia 2013 roku i 1 kwietnia 2013 roku zastąpiono datami 1 marca 2013 roku. Dalsza treść aneksu pozostała bez zmian.

(dowód: aneks k. 57)

W kolejnym aneksie do umowy o pracę z dnia 4 listopada 2013 roku wnioskodawczyni i E. K. zmienili umowę w ten sposób, że zwiększyli wymiar czasu pracy wnioskodawczyni do całego etatu oraz zmienili wynagrodzenie na 4.000 złotych miesięcznie.

(dowód: aneks do umowy o pracę k. 352)

Umowa powyższa rozwiązana została za porozumieniem pracownika i pracodawcy z dniem 31 maja 2014 roku.

Od dnia 2 czerwca 2014 roku wnioskodawczyni została ponownie zatrudniona przez E. K. na czas nieokreślony na ¾ etatu jako referent ds. administracyjno – biurowych, zaopatrzeniowiec towaru, przy kompleksowej obsłudze baru i sprzedawcy za wynagrodzeniem 1.700 złotych miesięcznie.

(dowód: porozumienie k. 351, świadectwo pracy k. 350, umowa o pracę k. 349)

Zgodnie z umową o pracę z dnia 1 lutego 2013 roku u C. K. (1) wnioskodawczyni zatrudniona została na czas nieokreślony na ½ etatu na stanowisku obsługa baru – sprzedawca za wynagrodzeniem 2.000 złotych miesięcznie. Po zawarciu powyższej umowy wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy informację o warunkach zatrudnienia, w którym nie określono jednak, jakie będą ją obowiązywać normy czasu pracy (nie zakreślono odpowiedniej rubryki). W aktach osobowych wnioskodawczyni znajduje się także karta szkolenia wstępnego w dziedzinie bhp, iż wnioskodawczyni została przeszkolona ogólnie i stanowiskowo przez zainteresowanego C. K. (1) oraz zaświadczenie lekarskie o braku przeciwskazań do wykonywania pracy na stanowisku pracownika biurowego.

(dowód: umowa o pracę zał. 51, informacja o warunkach zatrudnienia zał. 44 - 45, karta szkolenia zał. 43, oświadczenie zał. 48, zaświadczenie lekarskie zał. 55 – w aktach ZUS)

W aneksie do umowy o pracę datowanym na dzień 2 kwietnia 2013 roku wnioskodawczyni i C. K. (1) postanowili zwiększyć od dnia 1 kwietnia 2013 roku wymiar czasu pracy wnioskodawczyni do 3/4 etatu oraz podwyższyć jej wynagrodzenie do 4.000 złotych miesięcznie. W aneksie tym strony stwierdziły, że go przeczytały i nie mają do jego treści zastrzeżeń.

(dowód: aneks do umowy o pracę k. 50)

Daty w ww. aneksie wpisano pomyłkowo w biurze rachunkowym obsługującym E. K. i C. K. (1). Do ubezpieczeń społecznych z nową, wyższą podstawą wymiaru składek wnioskodawczyni zgłoszona została nie w kwietniu, ale w marcu 2013 roku.

(dowód: zeznania świadka B. M. k. 220 – odwrót)

W toku niniejszego postępowania wnioskodawczyni złożyła przy piśmie procesowym z dnia 21 lutego 2014 roku aneks podpisany przez nią i C. K. (1), w którym daty 2 kwietnia 2013 roku i 1 kwietnia 2013 roku zastąpiono datami 1 marca 2013 roku. Dalsza treść aneksu pozostała bez zmian.

(dowód: aneks k. 50)

Na liście obecności wystawionej przez E. K. wskazał on, że czas pracy wnioskodawczyni w lutym 2013 wynosił 2 godziny dziennie, a od 1 marca 2013 roku – 4 godziny. Wnioskodawczyni podpisała listę za okres od 1 lutego do 1 marca 2013 roku.

( dowód: lista obecności zał. 31 – w aktach ZUS)

Na liście obecności wystawionej przez C. K. (1) wskazał on, że czas pracy wnioskodawczyni w lutym 2013 wynosił 4 godziny dziennie, a od 1 marca 2013 roku – 6 godzin. Wnioskodawczyni podpisała listę za okres od 1 lutego do 1 marca 2013 roku.

(dowód: lista obecności zał. 25 – w aktach ZUS)

Od dnia 4 marca 2013 roku wnioskodawczyni stała się niezdolna do pracy. Niezdolność ta trwała do dnia 25 lipca 2013 roku.

Następnie od dnia 26 lipca 2013 roku wnioskodawczyni miała udzielony urlop bezpłatny:

- u E. K. do dnia 31 października 2013 roku,

- u C. K. (1) do dnia 30 września 2013 roku.

Kolejny urlop bezpłatny udzielony został wnioskodawczyni przez E. K. w okresie od 1 do 31 maja 2014 roku.

(dowód: informacja ZUS k. 369 – 371)

Na większości faktur VAT z okresu od 1 lutego 2013 roku do 1 marca 2013 roku wystawionych przez firmę (...) dla odbiorców usług i kupujących, jako wystawiający widnieje E. K., który także faktury te podpisał. Na fakturach pod ich treścią jest także pieczątka o treści „T. Z. st. referent”.

(dowód: faktury VAT k. 145 – 153, 157 – 170, 173, 175 – 176, 179)

Natomiast na fakturach: VAT (...) z dnia 7 lutego 2013, VAT (...) z dnia 12 lutego 2013 roku, VAT (...) z dnia 18 lutego 2013 roku, VAT (...) z dnia 20 lutego 2013 roku, VAT (...) z dnia 23 lutego 2013 roku, VAT (...) z dnia 25 lutego 2013 roku brak jest ww. pieczątki.

(dowód: faktury VAT k. 154, 156, 171, 174, 177, 178)

Na fakturach VAT wystawionych w okresie od 7 do 28 lutego 2013 roku dla firmy (...) - nabywcy towarów, jako odbiorca faktur upoważniony do odbioru, figuruje T. Z.. Odbiór tych faktur wnioskodawczyni potwierdziła podpisem.

(dowód: faktury VAT k. 117 – 134, 136 - 144)

Nazwisko wnioskodawczyni widnieje także jako nazwisko osoby upoważnionej do odbioru faktur wystawionych dla firmy (...) z dni: 21 marca 2013 roku, 25 marca 2013 roku, 27 marca 2013 roku, 28 marca 2013 roku, 29 marca 2013 roku. Na fakturach tych wnioskodawczyni się podpisała.

Wnioskodawczyni jako osoba upoważniona do odbioru faktury podpisała także fakturę z dnia 21 stycznia 2013 roku.

(dowód: faktury VAT k. 339 – 343, k. 135)

Wnioskodawczyni podpisała także jako odbiorca 3 faktury wystawione dla firmy (...) w miesiącu kwietniu 2014 roku oraz jej nazwisko figuruje jako wystawiającej w imieniu E. K. 8 faktur w tym samym miesiącu.

(dowód: faktury VAT k. 328 – 338, 344)

Na fakturach VAT z dni: 7, 9, 12, 18 lutego 2013 roku oraz 1 marca 2013 roku wystawionych przez firmę (...) jako wystawiający widnieje C. K. (1), który pod pieczątką firmową złożył podpis. Na fakturach tych pod ich treścią znajduje się także pieczątka „T. Z. st. referent”.

(dowód: faktury VAT k. 90 – 94)

Na fakturach VAT wystawionych w okresie od 2 lutego 2013 roku do 1 marca 2013 roku dla firmy (...) - nabywcy towarów, jako odbiorca faktur figuruje T. Z.. Odbiór tych faktur wnioskodawczyni potwierdziła podpisem.

(dowód: faktury VAT k. 95 - 114)

Wnioskodawczyni dostarczała do biura (...), prowadzącej od 2007 roku księgi rachunkowe zainteresowanych, dokumenty z obu firm prowadzonych przez zainteresowanych, to jest faktury, listy płac, listy obecności, jak również ustalała ze świadkiem sprawy pracownicze.

(dowód: zeznania świadka B. M. k. 220 odwrót, k. 222)

D. C., prowadzący po sąsiedzku stację gazową, widział wnioskodawczynię przy komputerze w biurze dwa razy oraz wie z rozmów z nią, że jeździła po zakupy do baru. Nie wie, kiedy dokładnie to było.

(dowód: zeznania świadka D. C. k. 220 odwrót, k. 222)

W dniu 18 kwietnia 2014 roku kierownik Biura (...) w (...) S.A. Oddział z siedzibą w Ł. D. (...) Klientów Indywidualnych wystawiło wnioskodawczyni zaświadczenie, że odbierała ona faktury za energię elektryczną dla firm (...).

(dowód: zaświadczenie k. 278)

Zgodnie z przekazanymi do Urzędu Skarbowego zeznaniem i informacją przychody E. K. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej (mechanika pojazdowa, bar) w roku 2013 wyniosły 258.729,99 złotych, zaś koszty uzyskania przychodów – 244.101,11 złotych. W tym, zgodnie z bilansem z księgi, na wynagrodzenia E. K. wydał 22.999,50 złotych. Dochód E. K. z prowadzonej działalności wyniósł 14.628,88 złotych.

W roku 2013 zainteresowany E. K. miał wypłaconą łącznie z tytułu zasiłków chorobowych kwotę 4.243,20 złote. Był niezdolny do pracy od 25 września 2013 roku.

(dowód: zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu k. 231- 233, informacja o wysokości dochodu k. 234, bilans z księgi k. 251 , informacja o dochodach uzyskanych od organu rentowego k. 294 – 295, zaświadczenia lekarskie k. 66 - 74)

Przychody C. K. (1) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej (restauracje i inne placówki gastronomiczne) w roku 2013 wyniosły 107.424,65 złotych, zaś koszty uzyskania przychodów – 99.153,74 złote. W tym, zgodnie z bilansem z księgi, na wynagrodzenia C. K. (1) wydał 32.120,32 złotych. Dochód C. K. (1) z prowadzonej działalności wyniósł 8.270,91 złotych.

W roku 2013 zainteresowany C. K. (1) miał wypłaconą łącznie z tytułu zasiłków chorobowych kwotę 3.568,61 złotych.

(dowód: zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu k. 238 - 243, informacja o wysokości dochodu k. 244 – 245, informacja o dochodach uzyskanych od organu rentowego k. 310 - 311)

W latach 2012 - 2013 E. K. oprócz wnioskodawczyni zgłosił do ubezpieczenia społecznego następujących pracowników:

- B. O. – od 10 września 2012 roku (zatrudnienie na 1/8 etatu z podstawą wymiaru składek 188 złotych, a w roku 2013 – 200 złotych)

- K. P. – od 1 października 2013 roku (zatrudnienie na 1/8 etatu z podstawą wymiaru składek 200 złotych),

- P. W. – od 1 sierpnia do 31 października 2012 roku (zatrudnienie na cały etat za wynagrodzeniem 1.500 złotych),

- J. P. – od 1 do 31 sierpnia 2012 roku (zatrudnienie na 1/8 etatu za wynagrodzeniem 188 złotych).

(dowód: informacja ZUS k. 33 – 35)

W latach 2012 - 2013 C. K. (1) oprócz wnioskodawczyni zgłosił do ubezpieczenia społecznego następujących pracowników:

- S. O. – od 2 kwietnia do 16 kwietnia 2012 roku z podstawą wymiaru składek 750 złotych,

- A. S. – od 1 kwietnia 2012 roku do 30 września 2013 roku z podstawą wymiaru składek 750 złotych w 2012 roku przy zatrudnieniu na pół etatu (od 3 stycznia 2013 roku pracownica nie świadczyła pracy, otrzymywała wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, zasiłek chorobowy i macierzyński)

- K. P. – od 1 września 2010 roku do 31 sierpnia 2013 roku, jako pracownika młodocianego z podstawami wymiaru składek od 156 złotych do 224,40 złotych,

- I. K. - od 1 marca 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku; zatrudnienie na 1/8 etatu z podstawą wymiaru składek 188 złotych do 30 czerwca 2012 roku, a od 1 lipca 2012 roku – z podstawą 1.500 złotych (od 5 sierpnia 2012 roku do 2 czerwca 2013 roku pracownica nie świadczyła pracy, otrzymywała wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne),

- J. K. - od 1 sierpnia 2012 roku do 30 września 2013 roku z podstawą wymiaru składek 750 złotych przy zatrudnieniu na pół etatu.

(dowód: informacja ZUS k. 33 – 35)

I. K. jest żoną E. K. i matką C. K. (1).

(okoliczność niesporna)

W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego organ rentowy zwrócił się do zainteresowanych o przedstawienie dokumentów dotyczących zatrudnienia wnioskodawczyni, w tym świadczących o wykonywaniu zatrudnienia przed powstaniem niezdolności do pracy oraz o udzielenie informacji, czy wnioskodawczyni jest dla nich osoba obcą, jakie obowiązki wykonywała, w jakich dniach i godzinach świadczyła pracę, na czym ona polegała, dlaczego ustalono dla wnioskodawczyni tak wysoką podstawę wymiaru składek w stosunku do pozostałych pracowników oraz z czego wynikała potrzeba zatrudnienia wnioskodawczyni.

Obaj zainteresowani przedstawili ZUS dokumenty zawarte w aktach osobowych wnioskodawczyni oraz odpowiedzieli, że wnioskodawczyni jest dla nich osobą obcą, że zatrudnienie wnioskodawczyni miało na celu odciążenie ich w pracy, a wykonywane przez nią obowiązki wykonywali wcześniej osobiście. Obaj stwierdzili także, że wnioskodawczyni zasługuje na wypłacane jej wynagrodzenie, jako osoba pomysłowa, samodzielna, przedsiębiorcza i starannie wykonująca obowiązki. E. K. oświadczył także, że obecnie osobiście wykonuje obowiązki powierzone T. Z., zaś C. K. (1) wskazał, że powierzone T. Z. obowiązki wykonuje inna osoba.

(dowód: pisma ZUS załączniki 13 i pisma zainteresowanych załączniki 23 – w aktach ZUS)

Ponadto E. K. złożył w ZUS dwie faktury z dnia 1 i 17 lutego 2013 roku. Widnieje na nich nazwisko wnioskodawczyni, jako wystawiającej faktury. Brak na fakturach jej podpisu własnoręcznego.

(dowód: faktury zał. 59 i 61 – w aktach ZUS)

Natomiast C. K. (1) na dowód wykonywania pracy przez wnioskodawczynię złożył w ZUS kserokopię karty do sklepu (...) wystawioną dla T. Z. - PPHU (...).

(dowód: karta makro zał. 37 – 38 – w aktach ZUS)

C. K. (1) jest ojcem dwójki dzieci wnioskodawczyni w wieku 5 i 4 lat.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył i ocenił, co następuje:

Odwołania nie zasługują na uwzględnienie.

W zaskarżonych decyzjach organ rentowy jako podstawę stwierdzenia, że wnioskodawczyni nie podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u E. K. oraz u C. K. (1) wskazał, iż umowy o pracę zawarte przez wnioskodawczynię w dniu 1 lutego 2013 roku były umowami pozornymi w rozumieniu art. 83 § 1 k.c. oraz, że zawierając umowy strony zmierzały do obejścia prawa. Zdaniem organu, zgłoszenie wnioskodawczyni do ubezpieczeń społecznych miało bowiem na celu wyłącznie uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego poprzez obejście przepisów ubezpieczeniowych, to jest art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 1442 ze zm.), zwanej dalej ustawą o s.u.s. Tym samym ZUS uznał także, że umowy o pracę łączące strony są nieważne z mocy prawa na podstawie art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.

Organ rentowy podniósł, że o powyższym świadczą następujące okoliczności:

- umowy o pracę zawarte zostały na krótko przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienie do świadczenia z ubezpieczenia społecznego,

- zatrudnienie dotyczyło stanowisk specjalnie utworzonych dla wnioskodawczyni, a jednocześnie stanowisk zbędnych, gdyż pracodawcy dotychczas wykonywali sami obowiązki przypisane do stanowisk wnioskodawczyni,

- brak było ekonomicznej potrzeby zatrudnienia wnioskodawczyni, o czym świadczy brak dowodów co do tej potrzeby, wynikającej z nasilenia prac,

- ustalenie wysokiego wynagrodzenia wnioskodawczyni,

- nie przedstawienie przez płatników dowodów świadczących o wykonywaniu przez wnioskodawczynię pracy,

- brak zatrudnienia pracownika na zastępstwo wnioskodawczyni w okresie jej niezdolności do pracy.

Wskazać w tym miejscu należy, że ww. umowy o pracę zawarte przez strony w dniu 1 lutego 2013 roku ustały: z E. K. z dniem 31 maja 2014 roku na mocy porozumienia stron oraz z C. K. (1) z dniem 30 września 2013 roku wskutek wypowiedzenia. Tym samym badaniu przez Sąd Okręgowy podlegały okresy do ich ustania.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym podlegają pracownicy od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Z kolei art. 13 pkt 1 tej ustawy stanowi, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają pracownicy od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. W świetle powyższych przepisów podstawową przesłanką objęcia zakresem ubezpieczenia społecznego jest więc posiadanie statusu pracownika. Pracownikiem zostaje się zaś przez nawiązanie stosunku pracy. Jak stanowi przepis art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

W ocenie Sądu Okręgowego, na podstawie oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, należy przyznać rację organowi rentowemu, że ww. umowy o pracę zostały zawarte przez wnioskodawczynię z E. K. oraz C. K. (1) jedynie w celu uzyskania świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu ubezpieczenia społecznego. Celem tym nie było świadczenie przez wnioskodawczynię pracy na rzecz pracodawców. To zaś, w świetle powołanego wyżej art. 22 k.p., jest cechą istotną stosunku pracy i wpływa na ważność zawartej umowy o pracę. W tym miejscu należy podnieść, iż Sąd Okręgowy podziela stanowisko zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005r (II UK 141/04, OSNP 2005/15/235), który wskazał, że nie można przypisać celu obejścia prawa (art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.) stronom umowy o pracę, na której podstawie rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy. Jak bowiem zauważył Sąd Najwyższy, skoro art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi o obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym i rentowym pracowników, czyli - stosownie do art. 2 k.p. - osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, a nie tych, które tylko umowę o pracę zawarły, to obejściem prawa w świetle tego przepisu jest zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego bez rzeczywistego wykonywania umowy o pracę. Podobne stanowisko zawarte zostało w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005r, I UK 32/05 (M.P.Pr. 2006/2/110). W wyroku tym Sąd Najwyższy podniósł, że „wady oświadczenia woli dotykające umowy o pracę, nawet powodujące jej nieważność, nie skutkują w sferze prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W tych stosunkach prawną doniosłość ma jedynie zamiar obejścia prawa przez fikcyjne (pozorne) zawarcie umowy, takie, które nie wiąże się ze świadczeniem pracy, a dokonanie zgłoszenia do ubezpieczenia następuje pod pozorem zatrudnienia”. A zatem w warunkach kiedy po zawarciu umowy o pracę (złożeniu oświadczeń woli) pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował, nie można mówić o pozorności złożonych oświadczeń woli zawarcia umowy o pracę.

Stan faktyczny w sprawie ustalono na podstawie dokumentów pracowniczych w postaci umów o pracę i aneksów do nich, list obecności, zaświadczeń lekarskich, jak również dokumentów związanych z ubezpieczeniami społecznymi oraz na podstawie dokumentów w postaci faktur i zeznań podatkowych. Wystawienie wskazanych wyżej dokumentów dotyczących stosunków pracy nie świadczy jednak o tym, że wnioskodawczyni świadczyła pracę jako pracownik w rozumieniu cytowanego już przepisu art. 22 § 1 k.p. Dla oceny, czy wnioskodawczyni pracę świadczyła, a więc, że wskazane dokumenty są potwierdzeniem wykonywania przez nią pracy u obu pracodawców należało dokonać oceny całokształtu materiału dowodowego w sprawie, w tym także zeznań osobowych źródeł dowodowych oraz materiału zebranego przez organ rentowy w trakcie postepowania kontrolnego.

Przede wszystkim wskazać trzeba, że na wezwanie organu rentowego do przedstawienia dowodów świadczących m.in. o wykonywaniu przez wnioskodawczynię pracy, E. K. złożył jedynie dwie faktury, zaś C. K. (1) jedynie kartę upoważniającą wnioskodawczynię do wykonywania w jego imieniu zakupów w sklepie. Pozostałe dokumenty, które złożyli, pochodziły natomiast z akt osobowych wnioskodawczyni i były to umowy o pracę, aneksy do tych umów, zaświadczenia lekarskie, zaświadczenia o szkoleniach bhp przeprowadzonych przez zainteresowanych, kwestionariusze osobowe, listy obecności. Podkreślić przy tym należy, że zainteresowani poinformowali organ rentowy, że wnioskodawczyni jest dla nich osobą obcą i żaden z nich nie wskazał, iż wnioskodawczyni jest matką dwojga dzieci C. K. (1). Okoliczność ta została ujawniona przez wnioskodawczynię dopiero na pytanie Sądu na pierwszej rozprawie.

Wnioskodawczyni oraz zainteresowani, którzy przyłączyli się do odwołań, już na rozprawie w dniu 28 listopada 2013 roku zostali pouczeni o ciążącym na nich obowiązku dowodowym i rodzajach środków dowodowych. Po tym pouczeniu wnieśli o udzielenie 14 – dniowego terminu na zgłoszenie wniosków dowodowych. Z terminu tego nie wywiązali się, przy czym wnioskodawczyni w piśmie procesowym z dnia 21 lutego 2014 roku, które złożone zostało na kilka dni przed rozprawą i w którym zgłosiła wnioski dowodowe, wskazała, że składa je z opóźnieniem, albowiem ma więcej obowiązków w pracy z powodu choroby pracodawcy E. K.. Żadnego innego usprawiedliwienia wnioskodawczyni nie przedstawiła, choć uchybiła terminowi o ponad 2 miesiące. Co więcej, przy piśmie tym wnioskodawczyni nie zgłosiła wszystkich wniosków dowodowych. I tak, załączyła do niego oświadczenie, że dla obu zainteresowanych w okresie od 1 lutego do 4 marca 2013 roku „świadczyła usługi”, to jest odbierała faktury i na oświadczeniu tym podpisali się właściciele 10 firm. Natomiast dokumenty w postaci kopii faktur na okoliczność, że wykonywała pracę jako pracownik złożone zostały dopiero na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2014 roku i kolejne na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2014 roku.

Co do złożonych przez wnioskodawczynię kopii faktur z pieczątkami z jej nazwiskiem oraz podpisami, to należy zauważyć, że na kopiach, wystawionych przez zainteresowanych, widnieją pieczątki „T. Z. st. referent”, a na kopiach faktur wystawionych dla firm zainteresowanych - podpisy wnioskodawczyni. Nie świadczy to jednak o wykonywaniu przez wnioskodawczynię pracy. Przede wszystkim bowiem zwrócić należy uwagę na okoliczność, że choć pełnomocnik wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2014 roku złożyła komplet faktur na okoliczność, iż wnioskodawczyni brała udział w ich wystawianiu albo je odbierała, to na części złożonych faktur brak jest o tym adnotacji. Mianowice brak jest pieczątek na fakturach: VAT (...) z dnia 7 lutego 2013, VAT (...) z dnia 12 lutego 2013 roku, VAT (...) z dnia 18 lutego 2013 roku, VAT (...) z dnia 20 lutego 2013 roku, VAT (...) z dnia 23 lutego 2013 roku oraz VAT (...) z dnia 25 lutego 2013 roku. Co jednak istotniejsze, w toku procesu przedstawione zostały kopie faktur dla firmy (...) z dni: 21 marca 2013 roku, 25 marca 2013 roku, 27 marca 2013 roku, 28 marca 2013 roku i 29 marca 2013 roku. Na fakturach tych widnieją własnoręczne podpisy wnioskodawczyni, jako osoby upoważnionej do odbioru faktur. Tymczasem w okresie tym wnioskodawczyni przebywała już na zwolnieniu lekarskim, a zatem nie mogła świadczyć pracy. Ponadto wnioskodawczyni jako osoba upoważniona do odbioru faktury podpisała także fakturę z dnia 21 stycznia 2013 roku, a przecież wtedy nie była jeszcze zatrudniona u E. K..

W tym stanie rzeczy - w ocenie Sądu Okręgowego - złożone przez wnioskodawczynię faktury nie świadczą o tym, że wykonywała ona pracę, tym bardziej, że kolejne faktury z pieczątkami albo podpisami wnioskodawczyni dotyczą dopiero miesiąca kwietnia 2014 roku (faktury za lipiec i sierpień 2014 roku pozostały poza oceną Sądu, albowiem dotyczą okresu po ustaniu stosunku pracy i zawarciu od dnia 2 czerwca 2014 roku kolejnej umowy o pracę z E. K.). O tym, że wnioskodawczyni wykonywała pracę nie świadczy także treść zaświadczenia z dnia 18 kwietnia 2014 roku wystawionego przez kierownika Biura (...) w (...) S.A. Oddział z siedzibą w Ł. D. (...) Klientów Indywidualnych, iż odbierała ona faktury za energię elektryczną dla firm (...). Nie ma w nim bowiem wskazania, w jakim okresie odbierała faktury, a przecież wnioskodawczyni była zatrudniona u zainteresowanych już wcześniej.

Należy podkreślić, że także na podstawie zeznań przesłuchanych w sprawie świadków nie można dokonać jednoznacznego, nie budzącego wątpliwości ustalenia, iż wnioskodawczyni świadczyła pracę jako pracownik od dnia 1 lutego 2013 roku u zainteresowanych, w tym u zainteresowanego C. K. (2) do dnia 30 września 2013 roku, to jest do zaprzestania prowadzenia przez niego działalności gospodarczej, a u E. K. do ustania zatrudnienia z dniem 31 maja 2014 roku (od dnia 2 czerwca 2014 roku strony wiąże kolejna umowa). Wprawdzie z zeznań świadka B. M. wynika, że wnioskodawczyni dostarczała do jej biura rachunkowego dokumenty z obu firm prowadzonych przez zainteresowanych, to jest faktury, listy płac, listy obecności, jak również ustalała ze świadkiem sprawy pracownicze oraz, że pracowała u obu zainteresowanych od kilku lat, jednakże świadek nie potrafiła wskazać, od kiedy dokładnie takie kontakty z wnioskodawczynią miała. Ponadto z zeznań tych nie wynika, czy stosunki prawne, jakie łączyły wnioskodawczynię z zainteresowanymi miały cechy właściwe stosunkom pracy, w szczególności w sytuacji, gdy wnioskodawczyni w ewidencji działalności gospodarczej figurowała jako pełnomocnik obu zainteresowanych (samo dostarczanie dokumentów o tym nie świadczy).

Okoliczności co do okresu zatrudnienia wnioskodawczyni oraz wykonywanych przez nią czynności i zatrudnienia pracowniczego nie wynikają także jednoznacznie i w sposób nie budzący wątpliwości z zeznań świadków K. P. i D. C.. Zeznania K. P. są przede wszystkim sprzeczne z dokumentami. Zeznał, że jest pracownikiem C. K. (1) od 2009 roku, a zeznania składał na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2014 roku. Tymczasem z dokumentów ubezpieczeniowych wynika, że pracował on u C. K. (1) jako pracownik młodociany tylko do 31 sierpnia 2013 roku, a od dnia 1 października 2013 roku zatrudniony został już przez E. K.. Ponadto świadek twierdził, że wnioskodawczynię widuje w pracy w warsztacie u C. K. (1) od jesieni 2013 roku, chyba od listopada, gdy tymczasem od dnia 1 października 2013 roku C. K. (1) nie prowadził już działalności gospodarczej. Ponadto świadek wskazał, że przed jesienią 2013 roku wnioskodawczyni u C. K. (1) nie pracowała. Tymczasem okres sporny to okres od dnia 1 lutego 2013 roku, bowiem z przedstawionych dokumentów pracowniczych wynika, że wnioskodawczyni zatrudniona została u C. K. (1) od tego dnia. Dodatkowo z dokumentów tych wynika, że wnioskodawczyni została zatrudniona w barze (a nie w warsztacie), który C. K. (1) prowadził w ramach swej działalności gospodarczej. Natomiast co do zatrudnienia wnioskodawczyni u E. K., to świadek zeznał jedynie, że wnioskodawczyni pracowała u niego w barze, ale nie wie, co tam robiła i w jakim okresie (i to w sytuacji, gdy E. K. nie prowadził baru w okresie jego prowadzenia przez C. K. (1)). Co do świadka D. C., prowadzącego po sąsiedzku stację gazową, to wprawdzie twierdził on, że widywał wnioskodawczynię przy komputerze w warsztacie oraz wie z rozmów z nią, że jeździła po zakupy do baru, jednakże w biurze widział ją tylko dwa razy, a nadto świadek ten zeznał, że nie wie, kiedy dokładnie to było i nie wie, w jakim okresie widywał T. Z. w barze i w warsztacie. Skoro zaś D. C. prowadzi stację gazową od 2002 roku, to nie można wykluczyć, że zeznawał on o okresie, gdy wnioskodawczyni po raz pierwszy była zatrudniona u zainteresowanych. Zeznania świadków J. J. i I. K. Sąd ocenia natomiast jako niewiarygodne. I. K., jako żona E. K. i matka C. K. (1) jest bowiem zainteresowana w rozstrzygnięciu sprawy. Nadto jej zeznania są bardzo ogólne, świadek wskazała wprawdzie, jakimi czynnościami wnioskodawczyni się zajmowała oraz, że pracowała od 2006 roku, jednakże nie podała, że wnioskodawczyni miała przerwę w zatrudnieniu, ile przerwał ta wynosiła, jak przedstawiały się kwestie wynagrodzeń wnioskodawczyni. Świadek J. J., który jest dzierżawcą baru, stwierdził, że widuje wnioskodawczynię od kilku lat, to jest od ośmiu, dziewięciu, i w barze, i w serwisie samochodowym. Zeznał, że wnioskodawczyni była prawą ręką szefa, że zajmowała się zakupami, administracją, obsługą klientów baru i sprzątaniem w barze. Tymczasem zgodnie z dokumentacją, poczynając od 1 stycznia 2009 roku do 9 października 2009 roku i od 1 grudnia 2009 roku do niemalże nieprzerwanie 1 kwietnia 2011 roku, a więc przez ponad 2 lata, wnioskodawczyni w ogóle nie świadczyła pracy. Przebywała na zwolnieniach lekarskich, opiekuńczych praz pobierała zasiłek macierzyński. Co więcej, od 2 kwietnia 2011 roku przestała być pracownikiem tak u C. K. (1), jak i u E. K., a ponowne umowy o pracę strony podpisały w dniu 1 lutego 2013 roku. A zatem świadek nie mógł widywać T. Z. przy wykonywaniu pracy w ostatnich 8 – 9 latach, ponieważ w okresie od 1 stycznia 2009 roku do 31 stycznia 2013 roku wnioskodawczyni pracowała i świadczyła pracę u zainteresowanych tylko przez około 2 miesiące.

Istotne jest także to, że zeznając w charakterze strony tak wnioskodawczyni, jak i zainteresowany E. K. nie potrafili odpowiedzieć na pytania Sądu i wielu okoliczności nie pamiętali, choć byli uprzedzeni o tym, że na kolejnej rozprawie będą słuchani w tym charakterze. I tak, E. K. nie pamiętał, kiedy po raz pierwszy zatrudnił wnioskodawczynię i na jakich warunkach. Nie pamiętał też, jak zmieniło się zatrudnienie wnioskodawczyni po tym, gdy C. K. (1) przejął prowadzenie baru. Nie pamiętał wreszcie, jaką umowę zawarł z wnioskodawczynią w 2013 roku, kiedy C. K. (1) rozwiązał z wnioskodawczynią umowę o pracę, a on sam przejął prowadzenie baru. Także wnioskodawczyni nie wiedziała, kiedy zmieniły się warunki jej zatrudnienia u E. K. po tym, gdy C. K. (1) zrezygnował z prowadzenia działalności gospodarczej. Zeznała, że chyba od 1 października 2013 roku z E. K. zawarła umowę o pracę na cały etat i chyba za wynagrodzeniem 3.800 złotych. Tymczasem w październiku 2013 roku wnioskodawczyni przebywała na urlopie bezpłatnym, a aneks do umowy o zwiększeniu wymiaru czasu pracy wnioskodawczyni do całego etatu i wynagrodzenia do 4.000 złotych miesięcznie, strony podpisały w dniu 4 listopada 2014 roku.

Istotną okolicznością jest w sprawie także to, że strony bezpośrednio przed powstaniem niezdolności wnioskodawczyni do pracy zmieniły warunki jej zatrudnienia, to jest u E. K. z zatrudnienia na ¼ etatu za wynagrodzeniem 1.000 złotych miesięcznie do ½ etatu za wynagrodzeniem 3.800 złotych miesięcznie oraz u C. K. (1) z ½ etatu za wynagrodzeniem 2.000 złotych miesięcznie do ¾ etatu za wynagrodzeniem 4.000 złotych miesięcznie (łącznie wynagrodzenia wnioskodawczyni wynosiły zatem 7.800 złotych). Wnioskodawczyni i E. K. zeznali, że było to spowodowane tym, że wnioskodawczyni miała bardzo dużo obowiązków. Dlaczego jednak wynagrodzenie wnioskodawczyni wzrosło u E. K. niemalże czterokrotnie, a u C. K. (1) dwukrotnie, tego już nie wskazały. I to w sytuacji, gdy pozostałe zatrudnione u zainteresowanych osoby miały w roku 2012 i 2013 wynagrodzenia o wiele niższe oraz, jak stwierdziła wnioskodawczyni jej czas pracy także się nie zmienił (choć z list obecności wynika co innego). Zauważyć przy tym należy, że wnioskodawczyni i zainteresowani wytwarzają dokumenty na potrzeby niniejszego postępowania. Zmienili oni mianowicie aneksy do umów o pracę, które pierwotnie nosiły datę 2 kwietnia 2013 roku. Z zeznań świadka B. M. wynika, że daty powyższe wpisane zostały pomyłkowo, a samo zgłoszenie do ubezpieczeń z nowymi podstawami wymiaru nastąpiło od marca 2013 roku, czego organ rentowy nie kwestionował. Pomimo tego, zainteresowani i wnioskodawczyni napisali i podpisali w toku procesu nowe aneksy, w których daty 2 kwietnia i 1 kwietnia 2013 roku zastąpili datami 1 marca 2013 roku. Dalsza treść aneksu pozostała bez zmian (strony pozostawiły w nich nawet stwierdzenie, że aneksy przeczytały i nie mają do ich treści zastrzeżeń). Wnioskodawczyni i zainteresowani nie wskazali w „nowych” aneksach, kiedy je podpisali i dlaczego.

Wreszcie podkreślić trzeba, że po dniu 25 lipca 2013 roku, to jest po ustaniu niezdolności do pracy, wnioskodawczyni do pracy nie wróciła. Przebywała na urlopach bezpłatnych - u E. K. do dnia 31 października 2013 roku i u C. K. (1) do dnia 30 września 2013 roku, a więc do zaprzestania prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Skoro zaś wnioskodawczyni udzielone został powyższe urlopy to oznacza to, że ma rację organ rentowy, iż nie było ekonomicznej potrzeby wykonywania przez wnioskodawczynię pracy i tworzenia dla niej stanowiska pracy. Wnioskodawczyni podnosiła, że taka potrzeba wynikała z tego, że E. K. był chory i załączyła w toku niniejszego postepowania zaświadczenia o jego niezdolności do pracy od dnia od 25 września 2013 roku. Gdyby jednak rzeczywiście taka potrzeba istniała, to przecież wnioskodawczyni nie miałaby udzielonego urlopu bezpłatnego w czasie choroby E. K..

O braku ekonomicznej potrzeby zatrudnienia wnioskodawczyni świadczy także to, że uprzedni stosunek pracy wnioskodawczyni u obu zainteresowanych ustał z dniem 1 kwietnia 2011 roku w związku z likwidacją stanowisk pracy oraz to, że owa likwidacja nastąpiła po nieobecności wnioskodawczyni w pracy od 1 stycznia 2009 roku do 9 października 2009 roku oraz od 1 grudnia 2009 roku do 1 kwietnia 2011 roku (z kilkudniową przerwą w lutym 2011 roku). Oczywiście nie można wykluczyć, że taka potrzeba następnie powstała. Skoro jednak wnioskodawczyni zatrudniona została następnie od 1 lutego 2013 roku, od dnia 4 marca 2013 roku była niezdolna do pracy i po tej niezdolności do pracy nie wróciła, ponieważ pracodawcy udzielili jej urlopów bezpłatnych, to takiej potrzeby w istocie nie było. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że także w miesiącu maju 2014 roku, jak wynika z wystawionego wnioskodawczyni świadectwa pracy, wnioskodawczyni korzystała z kolejnego urlopu bezpłatnego u E. K..

W piśmie procesowym z dnia 21 lutego 2014 roku wnioskodawczyni wskazała, że w trakcie jej nieobecności w pracy od dnia 4 marca 2013 roku obowiązki, jakie miała u C. K. (1) rozdzielone zostały na pracownice J. K. oraz I. K., która doraźnie pomagała w prowadzeniu baru oraz na samego pracodawcę. Nie została zatrudniona osoba na zastępstwo, albowiem stanowisko pracy wnioskodawczyni, jak stwierdziła ona w ww. piśmie procesowym, „było trzymane dla niej”. Tymczasem I. K., matka zainteresowanego C. K. (1) wprawdzie pozostawała u niego w zatrudnieniu do 30 czerwca 2013 roku, jednakże od 5 sierpnia 2012 roku do 2 czerwca 2013 roku nie świadczyła pracy, ponieważ była do niej niezdolna i otrzymywała kolejno wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne. Tym samym - wbrew twierdzeniom wnioskodawczyni - nie mogła ona w okresie nieobecności wnioskodawczyni w pracy z powodu choroby pomagać w prowadzeniu baru.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy uznał, że zgłoszenie wnioskodawczyni do ubezpieczeń społecznych miało na celu wyłącznie uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego poprzez obejście przepisów ubezpieczeniowych, to jest art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. A zatem umowy o pracę łączące strony są nieważne z mocy prawa na podstawie art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.

I dlatego, Sąd Okręgowy nie uznał zasadności odwołań i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji.