Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2014 r.

SĄD REJONOWY W ZAMBROWIE I WYDZIAŁ CYWILNY

w składzie:

Przewodniczący –SSR Paweł Płoński

Protokolant – Jadwiga Styła

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2014 r. w Zambrowie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko D. Z.

o zapłatę 1.683,09 zł

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 213/14-upr.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Zambrowie z dnia 26 września 2014 r.

Powód (...) z siedzibą w W. w dniu 23 kwietnia 2014 r. wystąpił z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko D. Z. o zasądzenie od niej kwoty 1.683,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 29 października 2013 r. nabył wierzytelność od poprzedniego wierzyciela dłużniczki (...) Bank S.A. przysługującą mu z tytułu umowy bankowej, z której dłużniczka się nie wywiązała. Wysokość roszczenia została natomiast wykazana wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu z dnia 23 kwietnia 2014 r., z którego wynikało, że na dochodzone roszczenie składają się: kwota 616,64 zł tytułem należności głównej (kapitału) oraz kwota 1.066,45 zł tytułem skapitalizowanych odsetek karnych naliczona do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu od zadłużenia przeterminowanego według ustalonej w umowie stopy procentowej (pozew – k. 2-6).

Postanowieniem z dnia 28 maja 2014 r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI Nc-e 556189/14) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i na podstawie art. 505 ³³ § 1 k.p.c. przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Zambrowie (postanowienie – k. 7).

Po uzupełnieniu braków formalnych pozwu w trybie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. powód – jak poprzednio – wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 1.683,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, a także zwrotu kosztów procesu (pozew – k. 15-16).

Pozwana D. Z. wniosła o oddalenie powództwa, kwestionując przy tym zasadność, jak też wysokość dochodzonego przez stronę powodową roszczenia i wskazując, że dokonała spłaty całego zadłużenia wobec banku. Jednocześnie podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia (odpowiedź na pozew – k. 37-38).

Sąd Rejonowy w Zambrowie na podstawie powołanych poniżej dowodów ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 czerwca 2004 r. w Z. D. Z. dokonała zakupu zestawu naczyń firmy (...) za łączną kwotę 1.396,00 zł (umowa nr (...)), za które płatność miała nastąpić w systemie ratalnym ze środków uzyskanych z kredytu bankowego, zawartego na podstawie odrębnej umowy – przy czym kupująca miała dokonać wpłaty kwoty 111,68 zł (umowa kupna-sprzedaży – k. 46). Zgodnie z powyższym na podstawie umowy kredytu (nr (...)) zawartej w dniu 13 czerwca 2004 r. z (...) Bankiem (...) S.A. w K. D. Z. udzielono kredytu na zakup powyższych naczyń w kwocie 1.396,00 zł, której spłaty miała dokonać w 12 ratach miesięcznych zgodnie z dołączonym do umowy harmonogramem spłat kredytu (umowa kredytu – k. 34 i 47). Jednocześnie z przedmiotowego harmonogramu spłat wynikało, że całkowitej spłacie podlegał kredyt w kwocie 1.396,08 zł, która została rozłożona na 12 rat miesięcznych w równej wysokości po 116,34 zł każda, płatnych w terminie do dnia 29 każdego kolejnego miesiąca i w okresie od dnia 29 lipca 2004 r. do dnia 29 czerwca 2005 r. (harmonogram spłat kredytu – k. 33 odw. i 45).

W dniu 27 lipca 2004 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wystawiła fakturę VAT nr (...) z tytułu zakupu przez D. Z. naczyń tej firmy zgodnie z umową kupna-sprzedaży nr (...) z dnia 13 czerwca 2004 r. (faktura VAT – k. 44).

Pismem z dnia 18 lutego 2005 r. (...) Bank S.A. w K. wypowiedział D. Z. umowę kredytu nr (...) z dnia 13 czerwca 2004 r. z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia (liczonego od dnia doręczenia niniejszego pisma) w związku z powstaniem zaległości w spłacie tego kredytu, jednocześnie wskazując, że na obecne zadłużenie składa się kwota 363,87 zł tytułem należności kapitałowej oraz kwota 9,56 zł tytułem odsetek za opóźnienie. Jednocześnie bank poinformował, że w następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami staje się wymagalna i podlega spłacie (wypowiedzenie umowy – k. 33).

W dniu 19 września 2006 r. (...) Bank S.A. w K. wystawił wobec D. Z. bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym wskazano, że z tytułu kredytu nr (...) udzielonego w dniu 13 czerwca 2004 r. dłużniczka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Banku wymagalnego zadłużenia w wysokości 795,44 zł – w tym kwoty 616,64 zł jako należność główna oraz kwoty 178,80 zł jako odsetki za opóźnienie naliczone od dnia 13 czerwca 2004 r. do dnia 19 września 2006 r. według zmiennej, podwyższonej stopy procentowej (bankowy tytuł egzekucyjny – k. 32).

W dniu 2 listopada 2006 r. (...) Bank S.A. wystąpił do Sądu Rejonowego w Zambrowie z wnioskiem o nadanie powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 14 listopada 2006 r. wydanym w sprawie sygn. akt I Co 397/06 Sąd Rejonowy w Zambrowie oddalił powyższy wniosek z uwagi na niespełnianie wymogów formalnych złożonego bankowego tytułu egzekucyjnego, wynikających z treści art. 97 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (akta tutejszego Sądu sygn. akt I Co 397/06).

W dniu 29 października 2013 r. pomiędzy (...) Bank S.A. z siedzibą w W. i (...) z siedzibą w W. doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności nr (...), na podstawie której Bank przeniósł na rzecz Funduszu (...), przysługujących mu z tytułu zawartych umów kredytu, który to wykaz wierzytelności został szczegółowo określony w Załączniku nr 1 i nr 2 (umowa sprzedaży wierzytelności – k. 27-30). Wśród wierzytelności objętych powyższą umową, w załączniku została wymieniona m.in. wierzytelność figurująca w stosunku do dłużniczki D. Z. w łącznej wysokości 1.638,51 zł (na dzień 30 września 2013 r.), na którą składały się kwota 616,64 zł tytułem kapitału oraz kwota 1.021,87 zł tytułem odsetek karnych, która to wierzytelność miała wynikać z umowy kredytu nr (...) (wykaz wierzytelności – k. 17).

Pismem z dnia 8 listopada 2013 r. (...) z siedzibą w W. powiadomił D. Z. o przelewie wierzytelności i wezwał ją do natychmiastowej zapłaty na swoją rzecz kwoty 1.646,63 zł w terminie do dnia 18 listopada 2013 r. (wezwanie – k. 31).

W dniu 23 kwietnia 2014 r. (...) z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego (nr (...)), z której wynikało, że Fundusz nabył wymagalną wierzytelność wobec dłużniczki D. Z. z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 13 czerwca 2004 r. w łącznej wysokości zobowiązania 1.683,09 zł, na która składają się kwota 616,64 zł tytułem kapitału oraz kwota 1.066,45 zł tytułem odsetek (wyciąg – k. 18).

Sąd Rejonowy w Zambrowie zważył, co następuje:

W świetle ustaleń faktycznych poczynionych na podstawie powyższego materiału dowodowego, powództwo strony powodowej w ocenie Sądu należało uznać za niezasadne, a w konsekwencji tego orzec o jego oddaleniu.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy kredytu nr (...) z dnia 13 czerwca 2004 r. udzielonego pozwanej D. Z. przez poprzedniego wierzyciela (...) Bank S.A. (następcy prawnego (...) Banku (...) S.A.), którą to wierzytelność następnie nabył na podstawie umowy przelewu wierzytelności nr (...) z dnia 29 października 2013 r.. W toku postępowania pozwana podniosła zarzut przedawnienia powyższego roszczenia, który w kontekście materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, należało uznać za uzasadniony i skuteczny.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia – chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia, przy czym zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Jednocześnie z treści art. 118 k.c. wynika, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W myśl natomiast zasady zawartej w art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W świetle powyższego nie mogło budzić wątpliwości, że roszczenie strony powodowej – wynikające pierwotnie z umowy kredytu zawartej pomiędzy bankiem a pozwaną – było roszczeniem związanym z prowadzeniem przez ten bank działalności gospodarczej i jako takie przedawnia się z upływem 3 lat od daty, w której stało się wymagalne. W tym zakresie skład Sądu rozstrzygający niniejszą sprawę w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 10 października 2003 r. (sygn. akt II CK 113/02, publ. OSP 2004/11/141 – LEX nr 106951), jak też w wyroku z dnia 30 stycznia 2007 r. (sygn. akt IV CSK 356/06 – LEX nr 276223) oraz wyroku z dnia 2 października 2008 r. (sygn. akt II CSK 212/08, publ. Biul.SN 2009/1/11, OSNC-ZD 2009/3/60 – LEX nr 475279).

Wprawdzie strona powodowa w pozwie wskazała, iż dochodzone przez nią roszczenie stało się wymagalne dopiero w dniu 29 października 2013 r. (tj. data zawarcia umowy przelewu wierzytelności), jednakże twierdzenie to było całkowicie bezpodstawne, albowiem w kontekście dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie bezsprzecznym było, iż roszczenie to stało się wymagalne znacznie wcześniej – jeszcze przed cesją wierzytelności. Początek biegu przedawnienia należało wiązać z pismem z dnia 18 lutego 2005 r., którym (...) Bank S.A. wypowiedział D. Z. umowę kredytu nr (...) z dnia 13 czerwca 2004 r. – z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia (liczonego od dnia doręczenia niniejszego pisma), a jednocześnie informował, że następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami staje się wymagalna i podlega spłacie (k. 33). W aktach sprawy wprawdzie brak jest dokumentu ukazującego kiedy przedmiotowe pismo zostało doręczone pozwanej, tym niemniej nie budzi wątpliwości, że powyższe roszczenie banku stało się wymagalne jeszcze w marcu lub kwietniu 2005 r.. Potwierdzeniem powyższego poglądu jest fakt, że w dniu 19 września 2006 r. (...) Bank S.A. wystawił wobec D. Z. bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym wskazano, że dłużniczka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Banku wymagalnego roszczenia w łącznej kwocie 795,44 zł (k. 32).

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W judykaturze natomiast ugruntowany jest pogląd, że taką czynnością prowadzącą do przerwania biegu przedawnienia jest m.in. wystąpienie przez wierzyciela do sądu z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności. Jednocześnie w myśl art. 124 § 1 i 2 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo – przy czym, w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd w niniejszej sprawie wynika, że w dniu 2 listopada 2006 r. ówczesny wierzyciel (...) Bank S.A. wystąpił do Sądu Rejonowego w Zambrowie z wnioskiem o nadanie przeciwko pozwanej D. Z. klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) wystawionego w związku z zadłużeniem dłużniczki wynikającym z umowy kredytu nr (...) udzielonego w dniu 13 czerwca 2004 r.. Wprawdzie postanowieniem Sądu Rejonowego w Zambrowie z dnia 14 listopada 2006 r. (sygn. akt I Co 397/06) wniosek ten ostatecznie został oddalony – tym niemniej należało przyjąć, że doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia roszczenia banku aż do daty prawomocnego rozstrzygnięcia tej sprawy, tj. do dnia 6 grudnia 2006 r. (akta tutejszego Sądu sygn. akt I Co 397/06). W związku z tym oraz treścią art. 124 § 1 i 2 k.c. należało uznać, że po tej dacie rozpoczął się od nowa bieg 3-letniego okresu przedawnienia roszczenia banku, który jak wynika z materiału dowodowego nie uległ już dalszym przerwaniom. W konsekwencji tego należało uznać, że roszczenie strony powodowej przedawniło się z upływem dnia 6 grudnia 2009 r. i jako takie nie mogło być skutecznie dochodzone przed sądem.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Rejonowy uznał zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną za skuteczny oraz uzasadniony i w związku z tym na podstawie art. 117 § 2 k.c. orzekł o oddaleniu powództwa, jak w sentencji wyroku.