Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2013 r. w Gdańsku

sprawy G. M. (1)

przeciwko

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 czerwca 2012 r., sygn. akt VII U 961/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1376/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 lutego 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w G. odmówił wnioskodawcy G. M. (1) prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach z uwagi
na nieudowodnienie 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

W uzasadnieniu wskazał, iż w okresie od 1 lutego 1973 r. do 1 kwietnia 1995 r. pracował w szczególnych warunkach wykonując pracę w magazynie przy surowcach toksycznych na stanowisku magazyniera i kierownika magazynu.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem z dnia 14 czerwca 2012 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy G. M. (1) prawo do emerytury od dnia 6 lutego 2012 r. i stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji.

Ubezpieczony urodzony dnia (...), w dniu 6 lutego 2012 r. złożył
w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie pozostaje w stosunku pracy. W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił na dzień 01 stycznia 1999 r. 26 lat i 2 miesiące okresów składkowych i nieskładkowych oraz 13 lat i 10 miesięcy stażu pracy w szczególnych warunkach.

W dniu 27 lutego 2012 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Wnioskodawca w okresie od dnia 1 lutego 1973 r. do dnia 28 lutego 2003 r. był zatrudniony w Fabryce (...) Sp. z o.o. w S.. Ubezpieczony początkowo tj. od dnia 1 lutego 1973 r. był zatrudniony w magazynie artykułów chemicznych na stanowisku magazyniera. W magazynie tym były kleje, rozpuszczalniki i inne chemikalia. Następnie wnioskodawca był zatrudniony w magazynie reklamacji i odpadów, gdzie pracował od 1986 r. do końca marca 1995 r. na stanowisku magazyniera i kierownika magazynu. W magazynie znajdowały się skóry gotowe przeznaczone do ponownej produkcji (odpady), zwane także skórami surowymi, styrogumy czyli toksyczne spody do butów, podeszwy oraz odpady PCV (w zakładzie produkowało się podeszwy) oraz wszystkie elementy zniszczone w trakcie produkcji np. gotowe cholewki posmarowane klejem, zniszczone spody, odpady skór twardych tak zwanych podpodeszwowych, gumy, a także buty od klientów, które podlegały reklamacji. Praca
w magazynie polegała na reperacji (naprawie) obuwia, a w przypadku, gdy but nie nadał się do naprawy, na jego kasacji. Naprawione obuwie było następnie wysyłane do klienta. Praca odbywała się na jedną zmianę od godziny 7.00 do 15.00.

Od 1999 r. wnioskodawca został przeniesiony do magazynu wyrobów gotowych, gdzie składowano całe obuwie wyprodukowane w zakładzie i przygotowywano je do wysyłki. Praca odbywała się na dwie zmiany od godziny 6.00 do 14.00 i od 14.00 do 22.00. Praca wykonywana w magazynie reklamacji i odpadów odbywała się w styczności z klejem
i ze skórami.

K. M. (1) oraz G. S. pracowali wraz z wnioskodawcą
w Fabryce (...) Spółka z o.o. w S. od 1970 r.
do 30 kwietnia 2000 r. na stanowiskach robotnika magazynowego, starszego magazyniera, kierownika magazynu.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach osobowych wnioskodawcy oraz w aktach ubezpieczeniowych pozwanego, której prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności
z urzędu. Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków K. M. (1) i G. S. oraz zeznania wnioskodawcy G. M. (1), które zasługiwały na wiarę, albowiem były one jasne, spójne, rzetelne
i razem z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tworzyły zwartą i logiczną całość.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały,
że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15 - letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego odmawiające mu prawa
do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Sąd I instancji w rozważaniach prawnych odniósł się do regulacji prawnych zawartych w art. 184 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009, Nr 153 poz. 1227
ze zm.), § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Bezspornym jest, iż ubezpieczony osiągnął 60 rok życia, na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat, ponadto nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz nie pozostawał w stosunku pracy.

Przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie
w szczególnych warunkach może zostać uznany okres zatrudnienia wnioskodawcy w Fabryce (...) w S.: od 1 grudnia 1986 r. do 31 maja 1990 r.,
od 6 czerwca 1990 r. do 29 września 1990 r. oraz od 5 października 1990 r. do 1 kwietnia 1995 r., gdyż jak wskazał pozwany, z przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów nie wynika jednoznacznie, że pracował on stałe i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu Okręgowego fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy
w szczególnych warunkach w ww. okresach znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (świadectwie pracy, świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach oraz pozostałych dokumentach znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawy, w szczególności w angażach). Niewątpliwie został on potwierdzony
i uszczegółowiony zeznaniami wnioskodawcy oraz świadków K. M. (1)
i G. S. - współpracowników ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia - którzy zgodnie zeznali, iż wnioskodawca w ww. okresach pracy w Fabryce (...), pracując jako magazynier i kierownik magazynu początkowo w magazynie chemicznym, a następnie w magazynie odpadów i reklamacji, a także w magazynie wyrobów gotowych, pracując w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w szkodliwych warunkach,
w oparach skór, kleju.

Zdaniem Sądu I instancji przesłuchani w sprawie świadkowie posiadają odpowiednią wiedzę na temat charakteru wykonywanej przez ubezpieczonego pracy, byli bowiem zatrudnieni wraz z nim w tym samym okresie czasu, w tym samym zakładzie pracy. Sąd nie znalazł też jakichkolwiek podstaw by kwestionować ich wiarygodność.

Zaznaczyć przy tym trzeba, iż dla określenia czy dana praca wykonywana jest
w warunkach szczególnych i w szczególnym charakterze nie ma znaczenia nazwa stanowiska pracy, ale charakter faktycznie wykonywanych czynności - tak też wypowiedział się Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, OSNP 2004/22/392, który to pogląd Sąd w tym składzie w pełni podziela.

W świetle powyższego, brak jest w ocenie Sądu I instancji jakichkolwiek podstaw
do zakwestionowania szczególnego charakteru pracy wnioskodawcy na ww. stanowiskach pracy. Jak zaś trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2006 r.,
I UK 59/06 (opubl. w OSN Nr 17 - 18/2007, poz. 259) faktycznie istotne znaczenie dla zakwalifikowania danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach ma jedynie bezpośrednie narażenie pracownika na działanie czynników szkodliwych, kwalifikujących daną pracę jako wykonywaną w szczególnych warunkach, a nie inne czynniki, jak np. forma zatrudnienia - rodzaj zawartej umowy o pracę.

Z uwagi na powyższe wnioskodawca spełnia przesłanki do nabycia emerytury
w obniżonym wieku, ponieważ ukończył 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze co najmniej 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz nie pozostawał w stosunku pracy, a także spełniła przesłankę
co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych - pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych wymienione w dziale IV (w chemii) poz. 40 wykazu
A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracując w magazynie odpadów i reklamacji na stanowisku magazyniera. Dodanie bowiem spornych okresów od 1 grudnia 1986 r. do 31 maja 1990 r.,
od 6 czerwca 1990 r. do 29 września 1990 r. oraz od 5 października 1990 r. do 1 kwietnia 1995 r. do okresu zaliczonego przez pozwanego w wymiarze 13 lat i 10 miesięcy wskazuje,
iż staż pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych jest dłuższy niż wymagany ustawą,
a zatem, zgodnie z przepisem § 4 rozporządzenia, oznacza spełnienie tego wymogu
do przyznania wnioskodawcy świadczenia emerytalnego w wieku obniżonym.

Sąd Okręgowy rozstrzygając sprawę orzekł o braku odpowiedzialności pozwanego
za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, uznał bowiem,
że organ rentowy na etapie wydawania decyzji prawidłowo zaliczył staż ubezpieczonego
w warunkach szczególnych uznając, iż nie spełnia on przesłanek uzyskania prawa
do emerytury.

W związku z powyższym Sąd wydając przedmiotowe orzeczenie nie stwierdził odpowiedzialność pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, stosownie do treści przepisu art. 118 ust. la ustawy
o emeryturach i rentach z FUS.

Przez wyjaśnienie „ostatniej niezbędnej okoliczności” należy rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia istnienia prawa ubezpieczonego
do świadczenia.

W niniejszej sprawie organ rentowy wydał decyzję o odmowie przyznaniu ubezpieczonemu prawa do emerytury w warunkach szczególnych. W ocenie Sądu
w niniejszej sprawie wnioskodawca dołożył należytych starań przedkładając wymagane dokumenty konieczne do wydania decyzji przyznającej prawo do dochodzonego świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Jednakże organ rentowy dysponując dokumentami na etapie wydawania decyzji nie mógł na ich podstawie wydać decyzji przyznającej prawo
do emerytury, gdyż dopiero zeznania świadków i samego wnioskodawcy dały podstawę
do wydania takiego orzeczenia. Dlatego też organ rentowym nie ponosi odpowiedzialność
za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w zw. art. 129 cyt. wyżej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji.

W punkcie drugim wyroku Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 118 ust. la ustawy
o emeryturach i rentach z FUS wnioskując a contrario.

Apelację od wyroku wywiódł organ rentowy zaskarżając go w części dotyczącej punktu I wyroku zarzucając naruszenie przepisu art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), § 2 ust. 1 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz art. 233 k.p.c.

Wskazując na powyższe, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej punktu I i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
w części dotyczącej punktu I i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd
I instancji.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podał, że nie uwzględnił ubezpieczonemu jako pracy w warunkach szczególnych spornych okresów zatrudnienia w Fabryce (...) sp. z o.o. w S., bowiem świadectwo wykonywania pracy
w warunkach szczególnych budzi wątpliwości, z uwagi na fakt, iż zakład pracy nie podał
w jakich okresach ubezpieczony wykonywał prace kwalifikowane z działu IV, poz.
40, a w jakich z działu VII, poz. 10 załącznika do zarządzenia nr 6 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. Na podstawie dodatkowej dokumentacji organ rentowy uwzględnił okres od 1 lutego 1973 r. 30 listopada 1986 r., kiedy to ubezpieczony wykonywał prace jako magazynier w magazynie odpadów chemicznych.

Skarżący podniósł, że z dokumentacji osobowej, w szczególności z zakresów obowiązków (k. 36, 37 a.r.) wynika, iż ubezpieczony wykonywał czynności charakterystyczne dla reklamacji produktów gotowych. Magazyn reklamacji przyjmował buty do naprawy, by następnie produkt gotowy odesłać do klienta. W ocenie pozwanego ubezpieczony będąc zatrudnionym w magazynie reklamacji nie był narażony na działanie substancji toksycznych w równym stopniu, co osoba wykonująca czynności w magazynie artykułów chemicznych, czy też pracująca przy garbowaniu i skupie skór surowych. W ocenie pozwanego trudno uznać „odpad” za skórę surową. Skóra surowa to skóra przed jakimkolwiek przetworzeniem, a odpad to skóra, która podlegała już przetworzeniu na użytek produkcji obuwia. Również styrogum sam w sobie nie stanowi tworzywa toksycznego, bowiem do dnia dzisiejszego jest stosowany do produkcji obuwia, a toksyczne były jedynie kleje za pomocą których mocowano styrogum w obuwiu. Ubezpieczony poświęcał również czas na wysyłkę obuwia do odbiorców oraz uczestniczył w pracach komisji zakładowej rozpatrującej reklamacje jakościowe, a zatem nie przybywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w magazynie.

Wnioskodawca w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego dotycząca punktu pierwszego zaskarżonego wyroku nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania apelacyjnego było ustalenie, czy ubezpieczony G. M. (1) wykonywał pracę w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat,
co skutkowałoby spełnieniem przez niego przesłanek do ustalenia mu prawa do emerytury
w wieku obniżonym.

Pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika podniósł zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. w ogóle go nie uzasadniając.

Niemniej jednak wskazać należy, że Sąd Okręgowy nie uchybił art. 233 § 1 k.p.c., ponieważ przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach
i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z tego przepisu, nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, uzasadniających ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji Sąd Odwoławczy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne
i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał
je za własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Wskazać należy, że zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), w brzmieniu obwiązującym w dniu wydania decyzji, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Ponadto emerytura przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2 art. 184 cytowanej ustawy).

Przepis art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 - 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysłu­guje emerytura w wieku niższym, niż określony w art. 27 pkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa
w ust. l za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu
na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Przepis art. 32 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepisami dotychczasowymi w rozumieniu tego przepisu są przepisy rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy.

Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione
w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki,
tj. osiągnięcie wieku emerytalnego (kobieta – 55 lat, mężczyzna – 60 lat) i okres zatrudnienia (kobieta – 20, mężczyzna - 25 lat), w tym 15 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze (§ 4 ww.rozporządzenia). Przesłanki te należy spełnić kumulatywnie. Niespełnienie jednego ze wskazanych warunków czyni niemożliwym przyznanie emerytury
w wieku obniżonym.

Należy mieć jednak na uwadze, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy (rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych). Praca
w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych
w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75; z 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z 4 października 2007 r., I UK 111/07; z 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325) – tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
24 marca 2009 r., I PK 194/08, OSNP 2010/23-24/281).

Bezspornym było, że wnioskodawca ukończył 60 lat, na dzień (...). udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze co najmniej 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz nie pozostawał w stosunku pracy.

Przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie
w szczególnych warunkach może zostać uznany okres zatrudnienia wnioskodawcy w Fabryce (...) w S. w magazynie reklamacji i odpadów
od 1 grudnia 1986 r. do 31 maja 1990 r., od 6 czerwca 1990 r. do 29 września 1990 r. oraz
od 5 października 1990 r. do 1 kwietnia 1995 r. na stanowisku magazyniera i kierownika magazynu.

Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił, że fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornych okresach znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (świadectwie pracy, świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, zakresie obowiązków, angażach określających, w jakich okresach był on zatrudniony na jakim stanowisku i w jakim wydziale). Dodatkowo powyższa okoliczność została potwierdzona dowodem z zeznań świadków K. M. (1) (k. 29-30 a.s.) i G. S. (k. 30-31 a.s.) i z zeznań wnioskodawcy (k. 31 a.s.).

Wbrew twierdzeniom apelującego organu rentowego ubezpieczony będąc zatrudnionym w magazynie reklamacji był narażony na działanie substancji toksycznych
w równym stopniu, co osoba wykonująca czynności w magazynie artykułów chemicznych, czy też pracująca przy garbowaniu i skupie skór surowych.

W magazynie znajdowały się skóry gotowe przeznaczone do ponownej produkcji (odpady), zwane także skórami surowymi, styrogumy czyli toksyczne spody do butów, podeszwy oraz odpady PCV (w zakładzie produkowało się podeszwy) oraz wszystkie elementy zniszczone w trakcie produkcji np. gotowe cholewki posmarowane klejem, zniszczone spody, odpady skór twardych tak zwanych podpodeszwowych, gumy, a także buty od klientów, które podlegały reklamacji (zeznań wnioskodawcy G. M.
- k. 31 a.s.).

Ponadto ubezpieczony wyjaśnił w odpowiedzi na apelację, że „odpad ze skóry”
to niewykorzystana część skóry surowej. Zatem organ rentowy bezpodstawnie kwestionuje, że w magazynie odpadów znajdowały się tylko skóry przetworzone.

Również wbrew twierdzeniom pozwanego wnioskodawca pracując w spornym okresie w magazynie reklamacji i odpadów nie zajmował się przygotowywanie butów do wysyłki, ponieważ odbywało się to w magazynie wyrobów gotowych (zeznania K. M.
- k. 29-30 a.s.).

Ubezpieczony zajmował się reklamacją obuwia w magazynie, gdzie stale był narażony na działanie substancji szkodliwych. Kiedy buty nadawały się do naprawy to robiono to przy użyciu kleju.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że w spornych okresach ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów
i wyrobów gotowych - pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych wymienione w dziale IV (w chemii) poz. 40 wykazu A stanowiącego załącznik
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz wskazane w dziale IV „w chemii”, poz. 40 „prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych-pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych”, poz. 15 pakowacz oraz w dziale VII
„w przemyśle lekkim”, poz. 10 „prace w magazynach skór surowych (garbarnie, skup)”, pkt
7 „magazynier” załącznika do zarządzenia nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach
w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz.Urz. MG z 1983 r.,
Nr 1, poz. 2).

Wskazać więc należało, że wnioskodawca udowodnił ponad 15 lat pracy
w szczególnych warunkach, a tym samym spełnił wszystkie, konieczne warunki
do przyznania emerytury w obniżonym wieku.

W świetle powyższego uznać należało, że wyrok Sądu pierwszej instancji odpowiada prawu, albowiem bezzasadne okazały się również zarzuty naruszenia prawa materialnego podnoszone przez organ rentowy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji wyroku.