Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Stanisława Kwapińska

przy udziale prokuratora Jacka Grabonia z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 05 sierpnia 2014 r., 09 października 2014r., 02 grudnia 2014r., w Ś.

sprawy

A. W.

córki E. i E.

urodzonej (...) we W.

oskarżonej o to, że:

w okresie od stycznia 2011 roku do 4 lipca 2013 roku w Ś. przy ul. (...), znęcała się fizycznie i psychicznie nad matką E. W. (1), w ten sposób, że kierowała pod jej adresem słowa powszechnie uważane za obelżywe, groziła pobiciem, pozbawieniem życia, uderzała i szarpała za ubranie i tak -

w dniu 26 czerwca 2013r. szarpała za ubranie, popychała i wykręcała ręce powodując złamanie V kości śródręcza prawego oraz złamanie guzka większego kości ramiennej prawej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej siedmiu dni,

tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżoną A. W. za winną tego, że w okresie od maja 2011 roku do 4 lipca 2013 roku w Ś. przy ul. (...), znęcała się psychicznie i fizycznie nad matką E. W. (1), w ten sposób, że zwracała się do niej w sposób obraźliwy i poniżający, groziła jej pozbawieniem życia oraz umieszczeniem w szpitalu psychiatrycznym, popychała ją i szarpała za ubranie, a w tym w dniu 26 czerwca 2013r. ścisnęła jej dłoń i wykręciła prawą rękę, powodując złamanie V kości śródręcza prawego oraz złamanie guzka większego kości ramiennej prawej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała E. W. (1) na czas powyżej siedmiu dni, tj. popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonej wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżoną A. W. pod dozór kuratora;

IV.  na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. R. kwotę 944,64 zł (dziewięćset czterdzieści cztery złote sześćdziesiąt cztery grosze), tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej A. W. na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. W. (1) kwotę 588 zł (pięćset osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

Oskarżona A. W. (lat 33) jest przysposobioną córką E. W. (1) (lat 80) i E. W. (2). Po śmierci E. W. (2) w dniu 02 maja 2011r. oskarżona zamieszkiwała wspólnie z matką E. W. (1) w mieszkaniu przy ul. (...) w Ś..

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120,

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. W., k. 119,

Od maja 2011r. popsuły się relacje pomiędzy A. W. a E. W. (1). Przyczyną tego było nadużywanie alkoholu przez oskarżoną, która zaczęła sprowadzać do mieszkania obce osoby, urządzać w nim libacje alkoholowe.

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120,

zeznania świadka B. C., k. 22, 120v – 121,

zeznania świadka Z. H., k. 39, 132,

zeznania świadka E. W. (3), k. 54, 131v - 132,

zeznania świadka B. M., k. 55, 131,

zeznania świadka M. M., k. 56, 130v – 131,

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. W., k. 119.

E. W. (1) od początku nie chciała się pogodzić z zachowaniem oskarżonej i czyniła jej z tego powodu wyrzuty, mówiła że powinna iść do pracy. Uwagi matki spotykały się z agresją A. W., która odnosiła się do niej w sposób obraźliwy, mówiąc m.in., że jest „starą kurwą”, „wiedźmą” i „powinna zdechnąć”.

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120,

zeznania świadka E. W. (3), k. 54, 131v - 132,

zeznania świadka B. M., k. 55, 131,

zeznania świadka M. M., k. 56, 130v – 131,

zeznania świadka R. K., k. 53, 141v – 142.

Oskarżona nie ograniczała się do słów i w sytuacjach konfliktowych szarpała E. W. (1) za ubranie, popychała ją. Sytuacje takie zdarzały się często, przynajmniej raz w tygodniu. A. W. na co dzień obraźliwie odnosiła się do matki, np. mówiąc jej podczas posiłku „zdechnij stara babo”, „udław się”. Gdy oskarżona sprowadzała do mieszkania osoby z którymi piła alkohol, od razu popychała E. W. (1) do jej pokoju i go zamykała.

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120.

E. W. (1) często odpowiadała na obraźliwe słowa oskarżonej, w wyniku czego dochodziło pomiędzy nimi do awantur. W trakcie jednej z nich A. W. zagroziła matce, że poderżnie jej gardło nożem, ponadto mówiła, że umieści ją w szpitalu psychiatrycznym w L..

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120,

zeznania świadka E. W. (3), k. 54, 131v - 132,

zeznania świadka B. M., k. 55, 131,

zeznania świadka M. M., k. 56, 130v – 131.

E. W. (1) przestraszyła się groźby pozbawienia jej życia i zaczęła się zamykać przed oskarżoną w swoim pokoju. Ponadto obawiała się, że A. W. może spowodować jej pobyt w zakładzie psychiatrycznym, tym bardziej, że telefonowała ona kilkukrotnie w tym celu na Pogotowie (...).

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120,

zeznania świadka B. C., k. 22, 120v – 121,

zeznania świadka Z. H., k. 39, 132.

W dniu 23 czerwca 2013r. E. W. (1) po raz kolejny powiedziała do córki, że nie chce aby sprowadzała obcych mężczyzn do mieszkania. Oskarżona zdenerwowała się i wzięła do ręki słuchawkę, mówiąc do matki, że dzwoni „do L. aby ją zabrali”. E. W. (1), słysząc te słowa, próbowała zabrać telefon córce. A. W. chwyciła ją wówczas za prawą dłoń, ściskając silnie, a następnie wykręciła jej rękę, w wyniku czego E. W. (1) doznała złamania V kości śródręcza prawego oraz złamania guzka większego kości ramiennej prawej. Obrażenia te skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonej na czas powyżej siedmiu dni.

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120,

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. W., k. 119,

opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej R. P., k. 57 – 58.

W dniu 04 lipca 2013r. E. W. (1) w związku ze złym stanem w jakim się znajdowała, została zabrana przez siostrzenicę B. C. do Ś., gdzie obecnie zamieszkuje u siostry Z. H..

Dowód:

zeznania świadka E. W. (1), k. 34, 119v – 120,

zeznania świadka B. C., k. 22, 120v – 121,

zeznania świadka Z. H., k. 39, 132.

Oskarżona A. W. jest stanu wolnego, pozostaje w nieformalnym związku, nie pracuje, jest zarejestrowana jako bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy. Nie była karana sądownie za przestępstwa.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. W., k. 119,

notatka urzędowa w trybie art. 213 § 1 k.p.k., k. 70,

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 67, 137.

A. W. nie jest chora psychicznie ani upośledzona umysłowo. Posiada osobowość chwiejną emocjonalnie, ze skłonnościami do działań impulsywnych, co nie ma jednakże wpływu na ocenę jej poczytalności tempore criminis.

Dowód:

opinia sądowo psychiatryczna, k. 75 – 77.

Oskarżony A. W. przyznała się częściowo do zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że kłóciła się matką jak również miała miejsce sytuacja gdy ją szarpnęła, popchnęła i ścisnęła rękę. Oskarżona zaprzeczyła natomiast aby groziła E. W. (1) oraz wyzywała ją słowami wulgarnymi.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sąd poczynił przede wszystkim w oparciu o zeznania świadków E. W. (1), Z. H. oraz B. C.. Dając im wiarę sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że na poszczególnych etapach postępowania, przedstawiły one spójny i konsekwentny opis zachowania oskarżonej. Ponadto ich relacje znalazły potwierdzenie w zeznaniach innych świadków jak również w dokumentacji medycznej pokrzywdzonej i opinii sądowo – lekarskiej biegłego R. P..

Sąd jako w pełni wiarygodne ocenił także zeznania świadków E. W. (3), B. M. i M. M.. Zdaniem sądu relacja złożona przez tych świadków w pełni odzwierciedla przebieg zdarzeń, które były ich udziałem, bądź o których powzięli wiedzę z innych źródeł. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze przede wszystkim spójny i logiczny charakter relacji powołanych świadków Również bezpośrednia ocena świadków na rozprawie nie dała jakichkolwiek podstaw do podważenia wiarygodności ich zeznań.

Z kolei zeznania złożone przez świadków J. L. i R. K. nie miały większego znaczenia w sprawie, jako że osoby te nie posiadały wiedzy co do istotnych okoliczności dotyczących czynu zarzucanego oskarżonej.

W zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, sąd oparł się ponadto na dowodach o charakterze materialnym, wymienionych w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Mając z kolei na uwadze wyjaśnienia oskarżonej A. W. sąd wziął je pod uwagę jedynie w takim zakresie, w jakim pokrywały się z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd uznał, że zaprzeczanie przez oskarżoną poszczególnym zachowaniom wskazanym w zarzucie aktu oskarżenia, stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez nią linii obrony.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonej A. W. w zakresie przypisanego jej występku z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., nie budzą wątpliwości.

Czyn zabroniony z art. 207 § 1 k.k. popełnia każdy kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny. Przestępstwo znęcania się, określone w art. 207 § 1 k.k., jest przestępstwem formalnym z działania lub zaniechania. Znamię czasownikowe "znęca się" określa zachowanie sprawcy polegające na zadawania komuś cierpień (fizycznych lub psychicznych), męczenia, dręczenia. W połączeniu z pozostałymi znamionami tego typu przestępstwa oznacza ono działanie lub zaniechanie, polegające na umyślnym zadaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych, powtarzającym się lub jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie. Dla jego bytu nie jest wymagane spowodowanie jakichkolwiek skutków.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to, że oskarżona znęcała się psychicznie i fizycznie nad E. W. (1), będącą dla niej osobą najbliższą. A. W. wszczynał bowiem nagminnie awantury podczas których kierowała wobec pokrzywdzonej słowa obraźliwe i poniżające, groziła jej pozbawieniem życia i zamknięciem w szpitalu psychiatrycznym. Wskazane zachowanie oskarżonej wywołało u pokrzywdzonej poczucie stale obecnego zaniepokojenia, strachu, miało negatywny wpływ na jej psychikę a w konsekwencji sposób życia. Zachowanie oskarżonej wypełniło także znamiona fizycznego znęcania nad pokrzywdzoną. Z ustaleń poczynionych w toku postępowania wynika, że A. W. stosowała wobec E. W. (1) przemoc fizyczną, która w jednym przypadku doprowadziła do powstania u niej obrażeń, powodujących naruszenie czynności narządów jej ciała na czas przekraczający siedem dni. Powyższe skutkowało tym, że sąd zwarł w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej również art. 157 § 1 k.k.

Czyn oskarżonej był zawiniony, nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonej ani bezprawność jej zachowania

Sąd wymierzając oskarżonej A. W. karę za przypisane jej przestępstwo baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości jej czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonej.

Stopień społecznej szkodliwości czynu A. W. i jej winy były znaczne, na co wpływa przede wszystkim rodzaj i charakter dobra naruszonego przestępstwem. W tym zakresie sąd wziął pod uwagę przede wszystkim dolegliwości jakie oskarżona spowodowała swoim czynem dla pokrzywdzonej, doprowadzając do powstania uszczerbku na jej zdrowiu. Istotne znaczenie dla negatywnej oceny zachowania oskarżonej miał również okres popełnienia przez nią przestępstwa, który był długi, jak też to, że działała bez uzasadnionego powodu. Mając powyższe na uwadze sąd uznał za zasadne wymierzenie A. W. kary pozbawienia wolności w wysokości 10 miesięcy, która stanowi zdaniem sądu sankcję o charakterze adekwatnym.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stosownie do dyspozycji art. 69 § 2 k.k., zawieszając wykonanie kary, sąd wziął pod uwagę przede wszystkim postawę oskarżonej, jej właściwości i warunki osobiste, a przede wszystkim dotychczasowy sposób życia, w tym niekaralność za przestępstwa.

Mając na uwadze konieczność wychowawczego oddziaływania na oskarżoną sąd oddał ją pod dozór kuratora sądowego, uznając, że jest to niezbędne dla zapewnienia prawidłowego przebiegu okresu próby.

Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 prawo o adwokaturze oraz przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. R. kwotę 944,64 zł, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej. Na kwotę tę składa się kwota 188 zł tytułem obrony w toku śledztwa, 420 zł za zastępstwo prawne w toku rozprawy toczącej się w postępowaniu zwyczajnym, powiększona o kwotę 168 zł z tytułu dwóch kolejnych terminów rozprawy, z dodatkowym uwzględnieniem 23% podatku VAT (zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 3, § 16 i §2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie).

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej A. W. na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. W. (1) kwotę 588 zł, tytułem zwrotu poniesionego przez nią wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika będącego adwokatem. Koszt ten został ustalony w stawce minimalnej zgodnie z § 14 ust. 2 pkt. 3 w zw. z § 14 ust. 7 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (420 zł stawki podstawowej za rozprawę plus 2 x 84 zł, w związku z dwoma dalszymi terminami rozprawy, jakie łącznie odbyły się od wniesiona aktu oskarżenia do sądu).

Z uwagi na to, że oskarżona nie osiąga dochodów, sąd zwolnił ją z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

SSR Radosław Gluza

1.