Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26 sierpnia 2014 r. i 13 listopada 2014 r. sprawy, przeciwko P. G. s. B. i E. z domu K. ur. (...) w K.

obwinionego o to że:

W dniu 25 września 2013 r. około godz. 8:40 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) K. naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki F. nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że podczas zmiany pasa ruchu oraz nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki H. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie,

tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Orzeka

1)  Obwinionego P. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 213,51 zł ( dwieście trzynaście złotych , pięćdziesiąt jeden groszy)

Sygn. akt V W 5340/13

UZASADNIENIE

P. G. został obwiniony o to, że w dniu 25 września 2013 r. około godz. 8:40 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) K. naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki F. nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że podczas zmiany pasa ruchu oraz nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki H. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2013 r. P. G. kierował samochodem marki F. o nr rej. (...). Około godz. 8:40 jadąc ul. (...) w W. z kierunku od ul. (...) w stronę al. (...), zatrzymał się po prawej stronie, przy prawej krawędzi jezdni przed skrzyżowaniem z ul. (...), z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej. W tym samym czasie na tym samym pasie ruchu przed w/w skrzyżowaniem po lewej stronie jego samochodu, zatrzymał się K. W. kierujący samochodem marki H. o nr rej. (...). Po zmianie sygnału sygnalizacji świetlnej obaj kierujący ruszyli na wprost wjeżdżając na skrzyżowanie. Bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji samochód marki H. wyprzedzał samochód marki F., dlatego kierujący samochodem marki F. dysponował dobrymi warunkami obserwacji w/w samochodu. Mimo to nie ustąpił on pierwszeństwa samochodowi marki H. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie.

W wyniku kolizji w samochodzie marki F. o nr rej. (...) porysowane zostały: błotnik lewy przedni, zderzak przedni z lewej bocznej strony, lewa przednia felga oraz znajdująca się na tej feldze opona. W samochodzie marki H. o nr rej. (...) porysowane zostały: błotnik prawy tylny, zderzak tylny z prawej bocznej strony, felga prawa tylna oraz znajdująca się na tej feldze opona.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego P. G. /k. 45-46/, zeznań pokrzywdzonego K. W. /k. 46/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 61-62, 50-60/, a także notatki urzędowej /k. 1/, szkicu /k. 3/, protokołu użycia alkomatu /k. 6-7/, protokołu oględzin /k. 4-5/, fotografii /k. 9-15/ oraz informacji o karalności /k. 19/.

Obwiniony P. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej, dojeżdżając do skrzyżowania ustawił się po prawej stronie, przy prawej krawędzi jezdni. W tym samym czasie z lewej strony ustawił się i zatrzymał się pokrzywdzony. Po zmianie sygnalizacji świetnej obaj kierujący ruszyli. Obwiniony wjeżdżając na skrzyżowanie upewnił się, iż z prawej strony nie nadjeżdża żaden pojazd i na środku lub pod koniec skrzyżowania doszło do kolizji, w wyniku której doszło do kontaktu przedniego błotnika jego samochodu z tylnym prawym błotnikiem pokrzywdzonego. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony oświadczył, iż nie zmieniał wówczas pasa ruchu i jeżeli doszło do jakiejkolwiek zmiany pasa ruchu, to dokonał tego sam pokrzywdzony, który w czasie manewru powinien zachować odstęp i szczególną ostrożność.

Na miejscu zdarzenia pojawiła się policja. Funkcjonariusze Policji ustalili, iż w tym miejscu istnieje więcej niż jeden pas ruchu w tym samym kierunku. Obwiniony nie zgodził się z przyjętymi przez nich ustaleniami. W miejscu zdarzenia występuje bowiem linia P1. Mając na uwadze powyższe, nie mógł on zmienić pasa ruchu, gdyż jest tam tylko jeden pas ruchu. /k. 45-46 wyjaśnienia obwinionego P. G. /

P. G. ma 40 lat. Z zawodu jest informatykiem. Obecnie pełni funkcję Prezesa spółki. Nie uzyskuje żadnego dochodu. Jest żonaty, ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 45 wyjaśnienia obwinionego P. G. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę P. G. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonego K. W., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatki urzędowej, szkicu, protokołu użycia alkomatu, protokołu oględzin, fotografii oraz informacji o karalności.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego P. G., dając im wiarę jedynie w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził swoją obecność na miejscu zdarzenia. Jako wiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której podał on, iż kierujący samochodem H. nr rej. (...) faktycznie zatrzymał się przed wjazdem na skrzyżowanie ulic (...) z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej, ustawiając się z lewej strony samochodu P. G.. Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonego.

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzonego K. W. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadek w swoich zeznaniach przedstawił okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż winę za spowodowanie kolizji ponosi kierujący samochodem marki F..

W złożonych zeznaniach pokrzywdzony potwierdził, iż w dniu zdarzenia zatrzymał kierowany przez siebie pojazd przed skrzyżowaniem ulic (...), z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej. Przed tym samym skrzyżowaniem po prawej stronie jego pojazdu swój samochód zatrzymał obwiniony. Po zmianie sygnalizacji świetlnej obaj kierujący ruszyli. Po przejechaniu około 50 metrów poczuł on uderzenie z prawej strony. Obwiniony winą za spowodowanie kolizji obarczył pokrzywdzonego. Policjanci, którzy przybyli na miejsce zdarzenia nie zgodzili się z jego oceną, wskazując obwinionego jako sprawcę kolizji. /k. 46 zeznania pokrzywdzonego K. W./

Zeznania pokrzywdzonego K. W. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. podkreślił, iż podczas zdarzenia obaj kierujący wjechali na skrzyżowania z tego samego kierunku ruchu, w takich samych warunkach i wykonywali takie same działania. Biegły zinterpretował ich wjazd na skrzyżowanie jako wykonany w warunkach równoległego poruszania się dwóch pojazdów z małymi prędkościami po wyznaczonym znakami poziomymi jedynym pasie ruchu. Zdaniem biegłego, takie działanie obu kierujących nie stanowiło wówczas zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego. Na ulicy (...) przed skrzyżowaniem z ul. (...) szerokość części jezdni, przeznaczonej dla ruchu w kierunku, w którym poruszali się obaj kierujący jest wystarczająca dla fizycznego zmieszczenia się obok siebie dwóch samochodów osobowych. Jest ona jednak zbyt mała dla wyznaczenia (oznakowaniem poziomym) dwóch pasów ruchu dla tego kierunku ruchu. Definicja pasa ruchu wskazuje, że jest to ta część jezdni, po której może poruszać się jeden rząd pojazdów. Pas ruchu może być wyznaczony oznakowaniem poziomym, ale nie musi i możemy mówić o pasie ruchu także wówczas, gdy nie ma takiego oznakowania. Aby pas ruchu był wyznaczony znakami poziomymi muszą być spełnione określone kryteria zapewniające uzyskanie odpowiedniej szerokości wyznaczonego pasa ruchu. Szerokość pasa ruchu ma zmienną wartość, która zależy od tego, w jakim miejscu ten pas jest wyznaczany i z jakimi prędkościami odbywa się ruch. Kierujących obowiązuje poruszanie się możliwie blisko prawej krawędzi. W warunkach miejsca zdarzenia dopuszczalnym było zajęcie miejsca na lewo od już zajętego. Z kolei za skrzyżowaniem, podczas poruszania się z większymi prędkościami, w tym miejscu nie ma odpowiedniej szerokości części jezdni przeznaczonej dla tego kierunku jazdy, która umożliwiałaby bezpieczny ruch pojazdów.

Oceniając zachowanie kierujących pod kątem przepisów ruchu drogowego, biegły wskazał, iż obaj wjeżdżając na skrzyżowanie i zamierzając przejechać przez nie na wprost zobowiązani byli, zgodnie z art. 25 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, do zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa pojazdom nadjeżdżającym z prawej strony (art. 22 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym).

Na podstawie przeprowadzonych analiz biegły ustalił, iż bezpośrednio przed kolizją samochód marki H. znajdował się przed samochodem marki F.. Oznacza to, iż obwiniony dysponował dobrymi warunkami jego obserwacji. Skoro doszło do kolizji, oznacza to, iż obwiniony nie dostosował swoich działań do zaistniałej sytuacji na drodze. Tym samym nie zachował on szczególnej ostrożności (art. 22 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym), do czego był zobligowany poprzez art. 25 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Oceniając taktykę i technikę jazdy obu kierujących biegły stwierdził, iż obaj posiadali jednakowe obowiązki, do których wypełniania byli zobligowani. Z analizy wyjaśnień obwinionego i zeznań pokrzywdzonego wynika, iż przyczyną wystąpienia kolizji było prawdopodobnie przeświadczenie obu kierujących o przysługującym im pierwszeństwie przejazdu. W opinii biegłego powyższy błąd obu kierujących był błędem ich taktyki jazdy. Z kolei nieuniknięcie kolizji przez obwinionego mogło być konsekwencją błędnej taktyki lub techniki jazdy. Zdaniem biegłego przedmiotowe zdarzenie drogowe nie miało przebiegu nagłego lub niemożliwego do przewidzenia. Obaj kierujący wzajemnie obserwując swoje działania mieli możliwość uniknięcia kolizji: pokrzywdzony poprzez powstrzymanie się od działań niebezpiecznych, zaś obwiniony poprzez dostosowanie swoich działań do rozpoznanych działań pokrzywdzonego. /k. 61-62, 50-60 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, szkicu /k. 3/, protokołu użycia alkomatu /k. 6-7/ oraz protokołu oględzin /k. 4-5/, fotografii /k. 9-15/ oraz informacji o karalności /k. 19/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu P. G. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony wykonał nieprawidłowo manewr zmiany pasa ruchu, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności. Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniony realizując przedmiotowy manewr zmiany pasa ruchu nie chciał doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności musiał godzić się z możliwością jego powstania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że obwiniony P. G. w dniu 25 września 2013 r. około godz. 8:40 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) K. naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki F. nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że podczas zmiany pasa ruchu oraz nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki H. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionego. P. G. kierując samochodem marki F. nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki H. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim i uszkodzenia go. Analizując niniejszą sprawę należało jednak wskazać, iż obwiniony nie chciał doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiał godzić się z możliwością jego powstania. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe, w który obwiniony uderzył.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn P. G.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 213,51 złotych, zwalniając go w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.