Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Barbary Marszyckiej

po rozpoznaniu w dniach 28 lutego 2013r. i 14 marca 2013r.,

sprawy Ł. W. (1)

oskarżonego z art. 158 § 2 kk, art. 157 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Iławie

z dnia 9 listopada 2012r., sygn. akt II K 318/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego Ł. W. (1) w punkcie III wyroku karę pozbawienia wolności obniża do 2 (dwóch) lat;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk, art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary 2 lat pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 4 (czterech) lat i oddaje go w tym okresie pod dozór kuratora;

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 619,92 zł (brutto) z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Ł. W. (1) z urzędu
w postępowaniu odwoławczym;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. G. kwotę 619,92 zł (brutto) z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu B. D.
z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

VI.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, zaś zwalnia go od ponoszenia opłaty
za obie instancje.

Sygn. akt VI Ka 48 /13

UZASADNIENIE

Ł. W. (1) został oskarżony o to, że: w dniu 20 września 2009 r. w S., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z G. W. dokonał pobicia B. D. w ten sposób, że uderzał go pięściami po głowie , kopał po całym ciele oraz uderzał pałką teleskopową po całym ciele w wyniku czego B. D. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia gałki ocznej lewej z pęknięciem błony naczyniowej z wylewem podsiatkówkowym , poddołkowym komory przedniej ,powodując ślepotę oka lewego, krwiaka okularowego oka lewego, wstrząśnienia mózgu oraz stłuczenia głowy i klatki piersiowej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcje organizmu na okres przekraczający siedem dni i spowodowały powstanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu o jakim mowa w art.156§1 kk, tj. o czyn z art.158§2 kk .

Sąd Rejonowy w Iławie wyrokiem z dnia 09 listopada 2012 r., w sprawie sygn. akt IIK 318/11 uznał oskarżonego Ł. W. (1) w ramach zarzucanego mu czynu za winnego tego, że w nocy 20 września 2009 r. w S., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną dotychczas nieustaloną osobą wziął udział w pobiciu B. D. , w ten sposób, że bił go rękoma i kopał po całym ciele , w następstwie czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia gałki ocznej lewej z pęknięciem błony naczyniowej z wylewem podsiatkówkowym, poddołkowym do komory przedniej, powodując ślepotę oka lewego , krwiaka okularowego oka lewego , wstrząśnienia mózgu oraz stłuczenia głowy i klatki piersiowej, które stanowią ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci ciężkiego kalectwa, to jest czynu z art. 158§2 kk i za to na podstawie art. 158§2 kk skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok zawiera również rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych , kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Ł. W. (1) z urzędu oraz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowi B. D. , a także kosztów sądowych którymi obciążano oskarżonego w ½ części.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli oskarżony Ł. W. (1) oraz jego obrońca ,którzy zaskarżyli wyrok w części dotyczącej oskarżonego Ł. W. (1).

Zarówno obrońca jak i oskarżony wyrokowi temu zarzucili błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia , a będący wynikiem m.in. –wbrew dyspozycji przepisu art. 7 kpk – dowolnej ( nie swobodnej), jednostronnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, a przede wszystkim bezkrytyczne podejście Sądu I instancji do zeznań P. M. i B. D. , których zeznania z rozprawy na rozprawę ewoluowały , których zeznania cechowała zmienność , duża niepewność we wskazaniu sprawców ich pobicia , niespójność i wzajemna sprzeczność, a także niepoparte żadnymi dowodami – osobowymi ani rzeczowymi , a jedynie domysłami Sądu – ustalenie Sądu I instancji jak na 3 stronie uzasadnienia: „Po odjechaniu z miejsca zdarzenia Ł. W. (1) i P. D. (1) przesiedli się do samochodu marki A. (...) ( którym uprzednio przyjechali na dyskotekę) należącego do brata oskarżonego Ł. W. , W. W. i razem z S. B. z d. (...) pojechali do miejsca zamieszkania oskarżonego – do J. „ materiał dowodowy na temat zmiany auta przez oskarżonego Ł. W. z terenowego na osobowy „po zdarzeniu” milczy , nie ma też jednoznacznego 100- procentowego dowodu na to ,że samochód L. (...) należący do braci W. był sprawny 19 i 20.09.2009 r.

Nadto obrońca oskarżonego Ł. W. (1) w wywiedzionej apelacji podniosła zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego, nie uwzględniającą m.in. celów wychowawczych, które ma osiągnąć kara w stosunku do skazanego, nie uwzględniającą właściwości i warunków osobistych oraz sposobu życia przed i po zdarzeniu skazanego, a także bardzo istotnej dyrektywy pierwszeństwa celów wychowawczych orzekanej wobec młodocianego kary – wbrew art.53 i 54 kk.

Podnosząc niniejsze zarzuty skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego Ł. W. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu , a obrońca oskarżonego z ostrożności procesowej wniosła - w przypadku uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary przy uwzględnieniu przepisu art. 54§1 kk.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje oskarżonego Ł. W. (1) jak i jego obrońcy co do meritum jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie. Na uwzględnienie zasługiwał wyłącznie podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut rażącej niewspółmierności kary i wyłącznie w tym zakresie zaskarżony wyrok został zmieniony.

Na wstępie wskazać należy , odnosząc się do zarzutu zawartego w treści uzasadnienia apelacji oskarżonego Ł. W. (1), a mianowicie obrazy przepisu art. 424§1 pkt 1 kpk , iż faktycznie uzasadnienie zaskarżonego wyroku sporządzone przez Sąd I instancji nie jest precyzyjne i zawiera szereg mankamentów. Jednakże zaznaczyć należy ,że Sąd odwoławczy kontroluje zasadność orzeczenia Sądu pierwszej instancji , a nie jego uzasadnienie. W uzasadnieniu przedstawiany jest tylko tok rozumowania Sądu I instancji , który doprowadził do wydania konkretnego orzeczenia . Jeżeli więc uzasadnienie orzeczenia pozwala na kontrolę instancyjną , nawet utrudnioną , a nie uniemożliwia jej , to spełnia wymogi art. 424 kpk.

Zaznaczyć też należy ,iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie zgodnie z zasadami rządzącymi procesem karnym albowiem zostało ono przeprowadzone w sposób wnikliwy i wszechstronny . Sąd orzekający miał na uwadze wynikający z art.2§2 kpk i art. 4 kpk obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających na korzyść , jak i na niekorzyść oskarżonego. Sąd zgromadził obszerny materiał dowodowy , który następnie poddał w miarę wnikliwej ocenie.

Przechodząc do omówienia głównego zarzutu podniesionego w obu apelacjach , to jest dopuszczenia się przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia wskutek poczynienia dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonych dowodów , stwierdzić należy, że podniesione przez skarżących zarzuty nie są zasadne.

Analiza treści obu wywiedzionych środków odwoławczych uzasadnia stwierdzenie, iż w apelacjach skarżący w sposób bardzo wybiorczy potraktowali zebrany materiał dowodowy uwypuklając wyłącznie dowody przemawiające na korzyść oskarżonego , a poza sferą ocen pozostawiając dowody istotne w sumie stanowiące o popełnieniu przez oskarżonego przypisanego mu czynu.

W ocenie Sądu odwoławczego argumentacja przytoczona w apelacjach na poparcie podniesionych zarzutów nie prowadzi w żadnej mierze do odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Stanowi ona wyłącznie polemikę z prawidłowo poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami faktycznymi oraz wyciągniętymi na ich podstawie wnioskami. Nie mogą bowiem odnieść skutku zarzuty odwoławcze sprowadzające się jedynie do polemiki z ustaleniami zaskarżonego orzeczenia , bądź prezentowania odmiennych poglądów na wiarygodność dowodów , czy fakty z nich wynikające.

Podkreślić należy ,że jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi pozostać , choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego , dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku , gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego , nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo- skutkowych , to przeprowadzona przez Sąd ocena może być skuteczna podważana.

Wskazać przy tym należy ,że zawarta w art.5§2 kpk zasada in dubio pro reo nie ogranicza zasady swobody oceny dowodów. Jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje zdarzeń , to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem nie dających się usunąć wątpliwości . W takim przypadku Sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy , gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości, wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego.

Z powyższego rozumowania jednoznacznie wynika ,że w przedmiotowej sprawie nie naruszono granicy swobodnej oceny dowodów, właśnie dlatego ,iż Sądowi I instancji nie można racjonalnie zarzucić braku oceny istotnych dowodów, która nie jest sprzeczna z zasadą logicznego powiązania wniosków z ustalonym stanem faktycznym lub z doświadczeniem życiowym. Usuwanie wyłaniających się wątpliwości przy ocenie dowodów nie musi być dokonywane wyłącznie za pomocą konkretnego i bezspornego dowodu przeciwnego, lecz także za pomocą okoliczności lub wniosków wynikających z logicznego myślenia ,wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

W ocenie Sądu odwoławczego , wina oskarżonego Ł. W. (1) została w niewątpliwy sposób wykazana w oparciu o analizę całokształtu materiału dowodowego z zachowaniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie uczynił to w szczególności na podstawie zeznań świadków P. M. i B. D. , które zostały uzupełnione zeznaniami świadków A. K. , P. D. (2) , G. (...) , (...), M. D. , D. C., S. S. , S. Z. oraz częściowymi zeznaniami P. D. (1), S. B. z. (...) , P. W. (1), W. W., Z. C. , M. B. (1), P. W. (2) a nadto opiniami sądowo-lekarskimi i częściowymi wyjaśnieniami oskarżonego Ł. W. (1).

Bezsprzecznie kluczowym dowodem stanowiącym o popełnieniu przez oskarżonego Ł. W. (1) przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwa były zeznania złożone przez bezpośredniego świadka zdarzenia - P. M. . Istotny dowód stanowiły także zeznania pokrzywdzonego B. D. ,który był w stanie opisać przebieg zdarzenia jedynie do momentu utraty przytomności.

Jak zasadnie wskazał Sąd Rejonowy, uznając wyżej wskazane dowody za wiarygodne w przeważającej części (wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ), zarówno pokrzywdzony B. D. jak i świadek P. M. nie mieli żadnych powodów aby bezpodstawnie pomawiać właśnie oskarżonego Ł. W. (1) o popełnienie przestępstwa, którego rzekomo nie dopuścił się. Za zbyt daleko idącą oraz nie znajdującą faktycznego potwierdzenia należało uznać argumentację skarżących ,iż pokrzywdzony pomówił Ł. W. (1) powodowany chęcią wyłudzenia od rodziny oskarżonego odszkodowania , czy też wskutek namowy przez świadka D. C. pozostającego w konflikcie z rodziną W.. Zauważyć też należy ,iż ta argumentacja nie ma żadnego odniesienia do świadka zajścia- P. M.. Przyjęcie bowiem ,że świadek P. M. bez żadnego określonego powodu , a wyłącznie z racji bycia znajomym B. D. , zeznał nieprawdę na niekorzyść oskarżonego, przeczy zasadzie racjonalnego rozumowania.

W nawiązaniu do odtworzenia przez Sąd I instancji przebiegu inkryminowanego zdarzenia na podstawie zeznań w szczególności jednego świadka -P. M. , należy wskazać w ślad za treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11.01.1996 , II KRN 178/95, M. Prawn.1996/10/376, że sam fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach nawet tylko jednej osoby , również w sytuacji nieprzyznania się oskarżonego do winy, nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie istnieje bowiem żadna reguła dowodowa , która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jednego świadka są niewystarczającą podstawą skazania . Rzecz w tym ,że tego rodzaju dowód , jak wykazał to Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku , nie wywołuje żadnych zastrzeżeń i nie został w żaden rzeczowy sposób podważony pod względem wiarygodności.

Analiza zeznań świadka P. M. pozwala na stwierdzenie ,iż świadek ten zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w postępowaniach sądowych konsekwentnie przedstawiał przebieg inkryminowanego zdarzenia i konsekwentnie wskazywał oskarżonego Ł. W. (1) jako jednego ze sprawców pobicia B. D.. W ocenie Sądu odwoławczego , w przypadku zeznań wyżej wymienionego świadka brak jest podstaw do postawienia zarzutu , jak to czynią skarżący ,iż dowód ten cechuje zmienność i niepewność w wskazywaniu sprawców zaistniałego czynu.

Zapewne o zasadności tak postawionego zarzutu nie może przemawiać treść zeznań złożonych przez świadka P. M. na wstępie postępowania przygotowawczego albowiem wymienionemu nie były znane dane osobowe oskarżonego Ł. W. (1) , a znał on oskarżonego wyłącznie z widzenia, a nadto oświadczył ,iż byłby w stanie rozpoznać osoby biorącego udział w zajściu.

Co istotne , już w trakcie okazania tablic poglądowych z wizerunkami różnych osób P. M. nie miał żadnych wątpliwości co do udziału w zdarzeniu oskarżonego Ł. W. (1).

Faktycznie nieco odmiennie kształtowała się sytuacja w przypadku zeznań składanych przez pokrzywdzonego B. D.. Jednakże zważyć należy, iż świadek ten z uwagi na doznane obrażenia , w szczególności na doznane wstrząśnienie mózgu mógł mieć problemy z odtworzeniem przebiegu zdarzenia i przyjmować relacje innych osób jako własne spostrzeżenia. Zaznaczyć jednak należy ,iż pokrzywdzony podczas okazania mu zdjęć różnych osób , która to czynność została dokonana na etapie postępowania przygotowawczego , także wskazał na oskarżonego Ł. W. (1) , jako osobę ,która wysiadła z tyłu pojazdu , podeszła do niego i uderzyła go w głowę.

Według Sądu odwoławczego, za podważeniem wiarygodności zeznań świadka P. M. jak i dowodu osobowego w postaci częściowych zeznań pokrzywdzonego , nie może przemawiać prawomocne uniewinnienie G. W. , uprzednio również oskarżonego o popełnienie czynu z art.158§2 kk . Orzeczenie to, ,jak wynika z uzasadnienia wyroku ,było bowiem wynikiem zastosowania przez Sąd Rejonowy przepisu art. 5§2 kpk.

Poczynionych na podstawie zeznań świadka P. M. ustaleń w zakresie przebiegu zdarzenia nie podważa, w ocenie Sądu odwoławczego, także treść zeznań złożonych przez świadków A. K. i P. D. (2). Podkreślić należy ,że wymienieni nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, przy czym zaważyć należy ,na treść zeznań złożonych przez tych świadków przesłuchanych po raz pierwszy , a nade wszystko na zeznania świadka P. D. (2) . Wymieniony zeznał ,iż widział jadący samochód terenowy posiadający zagraniczne tablice rejestracyjne (żółte) , a następnie zauważył pobitego B. D. i P. M. , który poinformował go ,iż zostali pobici przez (...).

W ocenie Sądu odwoławczego istniały wszelkie podstawy aby zaaprobować także ustalenia Sądu Rejonowego ,iż w czasie zdarzenia jak też bezpośrednio po zdarzeniu oskarżony wraz z innymi osobami poruszał się pojazdem marki L. (...). Ustalenia te niewątpliwie wynikały z zeznań świadka P. M. oraz P. D. (2) .W świetle niniejszych dowodów jak i na podstawie zeznań funkcjonariuszy policji – świadków G. K. i M. B. (2), a nadto świadka D. C. nie sposób uwzględnić argumentacji zawartej w apelacjach skarżących ,iż pojazd L. (...), stanowiący własność brata oskarżonego, w czasie zaistniałego zdarzenia był niesprawny technicznie , a w związku z tym nie mógł on znajdować się zarówno przed lokalem (...) , w którym wcześniej przebywali oskarżony Ł. W. (1) jak i pokrzywdzony B. D. jak też na miejscu zdarzenia.

Natomiast przyjęcie przez Sąd Rejonowy ,iż oskarżony wraz z innymi osobami przed zdarzeniem jak i w drodze powrotnej do miejsca zamieszkania poruszał się innym pojazdem kierowanym przez świadka P. D. (1) ,według Sądu odwoławczego znajdowało odzwierciedlenie w dowodach osobowych uznanych przez Sąd Rejonowy za wiarygodne w części , tj. między innymi w zeznaniach świadka P. D. (1) , S. B. zd. (...) oraz wyjaśnieniach oskarżonego Ł. W. (1). Jednakże dowody te w pozostałym zakresie jak i zeznania innych świadków, a w szczególności P. W. (1) , M. W., M. Z. C., A. C. Sąd I instancji słusznie ocenił jako niewiarygodne ,które zostały złożone wyłącznie celem wsparcia wersji zdarzenia podanej przez oskarżonego Ł. W. (1).

Nadto odnosząc się do podnoszonych w apelacjach , w szczególności w apelacji oskarżonego, nieścisłości i odmienności pomiędzy dowodami uznanymi przez Sąd I instancji za wiarygodne wskazać należy ,iż nie rzecz w drobiazgowym wyszukiwaniu niezbyt istotnych dla meritum sprawy rozbieżności w materiale dowodowym , które zawsze muszą występować ze względu chociażby na ułomność ludzkiej pamięci i upływ czasu , ale na sformułowaniu zarzutów faktycznych, opartych na podstawach logicznych oraz dobrze i racjonalnie umotywowanych.

W ocenie Sądu odwoławcze wywiedzione apelacje takiej argumentacji nie zawierają.

W związku z powyższym istniały wszelkie podstawy do uznania oskarżonego Ł. W. (1) za winnego popełnienia przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu z art.158§2 kk.

Sąd Okręgowy popiera w całości wywody Sądu Rejonowego przedstawione w uzasadnieniu wyroku charakteryzujące przestępstwo pobicia , w tym obejmowania przez oskarżonego nieumyślnością zaistniałego skutku doznanego przez pokrzywdzonego B. D. tj. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci ciężkiego kalectwa.

Nadmienić należy ,iż wniesienie apelacji na korzyść oskarżonego uniemożliwiało Sądowi odwoławczemu uzupełnienie opisu czynu przypisanego Ł. W. (1) zaskarżonym wyrokiem o zadawanie uderzeń pokrzywdzonemu również pałką teleskopową. Okoliczność ta została opisana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ,lecz Sąd Rejonowy pominął ją w opisie czynu.

W tej kwestii zaznaczyć należy ,iż zgodnie z niekwestionowaną opinią sądowo- lekarską obrażenia doznane przez pokrzywdzonego mogły powstać zarówno na wskutek zadawania uderzeń pałkę ale także na wskutek uderzeń zadanych pięścią oraz wskutek kopnięć.

Natomiast Sąd odwoławczy nie podzielił w całości ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy w zakresie wysokości wymierzonej oskarżonemu Ł. W. (1) kary pozbawienia wolności oraz braku podstaw do wysnucia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oczywiście zagadnienie ewentualnego orzeczenia względem oskarżonego kary o charakterze probacyjnym nie było przedmiotem rozważań Sądu orzekającego w I instancji z uwagi na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu odwoławczego orzeczona wobec oskarżonego Ł. W. (1) kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą rażąco surową. Zaznaczyć należy ,iż Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu Ł. W. (1) karę w powyższym wymiarze właściwie wskazał na szereg okoliczności stanowiących o tym, iż czyn przypisanemu oskarżonemu cechuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Nie sposób jednak , tak jak to uczynił Sąd Rejonowy , przyjąć że nieustalona ,współdziałająca z oskarżonym osoba posługiwała się pałką teleskopową ponieważ ta okoliczność nie znalazła odzwierciedlenia , co już wskazano wcześniej, w opisie czynu przypisanego oskarżonemu.

Według Sądu odwoławczego wszystkie wyszczególnione przez Sąd Rejonowy okoliczności podmiotowe oraz przedmiotowe oczywiście za wyjątkiem zadawania uderzeń pałką teleskopową nie przemawiały ostatecznie za wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze przewyższającym 2 lata.

Dlatego też Sąd odwoławczy uznał ,iż karą słuszną będzie kara 2 lat pozbawienia wolności .

Odnośnie prognozy kryminologicznej stwierdzić należy ,iż nie ma żadnych praktycznie powodów do przyjęcia ,iż wyłącznie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni wyznaczony jej cel prewencyjny względem oskarżonego . Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie , posiada pozytywną opinię środowiskową , uczy się oraz pracuje. W szczególności zaznaczyć należy ,iż jest on sprawcą młodocianym .

W związku z powyższym istniały wszelkie podstawy aby orzeczoną wobec oskarżonego Ł. W. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności warunkowo zawiesić . Okres próby 4 lat , będzie okresem wystarczającym dla sprawdzenia postawionej pozytywnej prognozy . Nadto obligatoryjne było oddanie oskarżonego pod dozór kuratora.

Tak ukształtowana kara powinna stanowić dostateczną odpłatę za popełniony czyn, a jednocześnie oddziaływać prewencyjnie na oskarżonego .

Reasumując stwierdzić należy ,iż brak było podstaw do uwzględnienia argumentacji zawartej w wywiedzionych środkach odwoławczych odnośnie poczynienia przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych , a w konsekwencji do uniewinnienia oskarżonego od przypisanego mu czynu.

Zdaniem Sądu na uwzględnienie zasługiwała wyłącznie argumentacja wskazana przez obrońcę oskarżonego odnośnie rażącej niewspółmierności orzeczonej kary wobec oskarżonego jako sprawcy dotychczas niekaranego , posiadającego pozytywną opinię środowiskową , a nade wszystko młodocianego wobec którego surowa kara może spowodować odmiennego skutki od zamierzonych.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§2 kpk zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób ,że obniżył orzeczoną wobec oskarżonego Ł. W. (1) w punkcie III wyroku karę pozbawienia wolności do 2 lat. Na podstawie art. 69§i §2 kpk , art. 70§2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 4 lat, a na podstawie art. 73§2 kk oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust.2 pkt 4 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163,poz. 1348 ze zm.) ,zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 619,92 zł. brutto z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz adw. J. G. kwotę 619,92 zł. (brutto) z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu B. D. w postępowaniu odwoławczym.

W ocenie Sądu odwoławczego zważywszy ,iż oskarżony Ł. W. (1) posiada stałe źródło utrzymania , a nadto na jego możliwości zarobkowe zasadnym było na podstawie art. 626§1 kpk , art.627 kpk obciążenie go kosztami sądowi za postępowanie odwoławcze , a zwolnienie go od opłaty za obie instancje co uczyniono na podstawie art. 17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r., Nr 149,poz.223 ze zm.)