Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 242/07
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Z. K., M. N.
przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych Gospodarstwo Skarbu Państwa w B. o
zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 22 stycznia 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w E.
z dnia 20 kwietnia 2007 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2007 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w E. na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację
pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w B. zasądzającego
powodom Z. K. i M. N. kwoty wskazane w sentencji wyroku tytułem zapłaty za
pracę w godzinach nadliczbowych od pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych.
W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Sądu Okręgowego
pełnomocnik pozwanej będący radcą prawnym w ramach obowiązku, o którym
mowa w art. 3984
§ 1 pkt 3 – przedstawienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania i jego uzasadnienia wskazał, że:
2
„1) W niniejszej sprawie zachodzi konieczność wykładni przepisów prawa
budzących poważne wątpliwości tj. przepisu art. 151 § 1 kodeksu pracy (w
poprzednim stanie prawnym art. 133 § 1 ) w zw. z art. 149 Kp i art. 6 Kc
poprzez jednoznaczne określenie co należy rozumieć poprzez pracę w
godzinach nadliczbowych, w szczególności, czy praca wykonywana przez
pracownika ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy wbrew treści
stosunku pracy łączącego go z zakładem pracy bez wyraźnego polecenia i bez
zgody pracodawcy, może być uznana za pracę w godzinach nadliczbowych,
gdzie ewidencja tego czasu pracy wykonywanej poza obowiązującymi normami
czasu pracy jest prowadzona wbrew przepisom obowiązującym w zakładzie
pracy przez samego pracownika. Czy można uznać w świetle artykułu 6 Kc, że
pracownik, znając obowiązujące w zakładzie pracy przepisy prawa pracy
dotyczące sposobu ewidencjonowania czasu pracy - w niniejszej sprawie był on
rejestrowany w przypadku pracy wykonywanej przez powodów w dzienniku
brygadzisty - w sposób skuteczny przenosi ciężar dowodu na pozwanego –
pracodawcę, przedkładając samodzielnie prowadzony wykaz przepracowanych
godzin nadliczbowych nie zatwierdzony przez pracodawcę, w sytuacji gdy
ewidencja czasu pracy prowadzona przez pracodawcę jest nierzetelna? W
dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego brak jest jednoznacznego
stanowiska w przedmiocie wykładni powyższych przepisów w zakresie wyżej
przedstawionym,
2) Ponadto w sprawie zachodzi konieczność wykładni przepisu art 8
Kodeksu pracy w zakresie czy pracownicy (powodowie), którzy nie kwestionują
w czasie trwania stosunku pracy dokumentacji pracy pracodawcy, wysokości
otrzymywanego wynagrodzenia, ilości przepracowanych godzin pracy, nie
informują pracodawcy o konieczności zmiany systemu pracy, mają możliwość
dochodzenia swoich roszczeń po zakończeniu umowy o pracę jednocześnie
zarzucając pracodawcy nierzetelność w prowadzeniu dokumentacji
pracowniczej, której prawdziwość wcześniej potwierdzali podpisami i w żaden
sposób nie kwestionowali. Czy zatem takie postępowanie pracowników, zmiana
ich stanowiska co do prowadzonej dokumentacji nie może być traktowana jako
nadużycie prawa podmiotowego. W dotychczasowym orzecznictwie brak jest
3
wykładni art. 8 Kodeksu pracy dotyczącym jak dalece trwa ochrona pracownika,
który miał możliwość zareagować na nieprawidłowości w dokumentacji
pracowniczej prowadzonej przez pracodawcę.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli: w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Skarżąca strona pozwana we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania i jego uzasadnieniu powołując się na potrzebę wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie sądów (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.) stawia szereg pytań, które stoją w
sprzeczności z ustaleniami dokonanymi przez Sądy, a stanowiącymi podstawę
faktyczną zaskarżonego wyroku. Tymczasem Sąd drugiej instancji podzielając w
tym zakresie stanowisko Sądu pierwszej instancji uznał, że pozwany pracodawca
wyraził zgodę na pracę powodów w godzinach nadliczbowych. Dokumentacja
pozwanego w zakresie ewidencji czasu pracy powodów była nierzetelna.
Prowadzenie ewidencji czasu pacy jest obowiązkiem pracodawcy, który skutkuje
tym, że w razie sporu to pracodawcę obciąża obowiązek udowodnienia
rzeczywistego czasu pracy pracownika z uwzględnieniem godzin nadliczbowych.
Kontrolki pracy przez powodów, w których ewidencjonowali oni swój czas pracy,
były akceptowane przez pracodawcę. To ze względu na ustalone okoliczności nie
powstało w sprawie zagadnienie jakiejś sprzeczności między dochodzonymi w
sprawie roszczeniami a stosunkami między powodami a pracodawcą w czasie
zatrudnienia. Nie budzi w tym kontekście zastrzeżeń stanowisko wyroku, że
pracownik nie ma obowiązku w czasie trwania stosunku pracy zgłaszać
pracodawcy swoje roszczenia, czy wytykać mu błędy w prowadzonej dokumentacji.
Na podstawie art. 39813
§ 2 k.p.c. w postępowaniu kasacyjnym nie jest
dopuszczalne powołanie nowych faktów i dowodów, a Sąd Najwyższy jest
4
związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego
orzeczenia.
Podnoszone przez skarżącą zagadnienia dotyczące wykładni art. 151 § 1
k.p. były już przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 14 maja 1998 r., I PKN 122/98 – OSNP 1999/10/343, wyrok
SN z dnia 5 maja 1999 r., I PKN 665/98 – OSNP 2000/14/535, wyrok SN z dnia 4
października 2000 r., I PKN 71/00 – OSNP 2002/10/231).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy uznając, że nie zachodzą
okoliczności, o których mowa w art. 3989
§ 1 k.p.c. na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
postanowił jak w sentencji.