V CNP 179/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 179/07
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi Z. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w O. z dnia 16 marca 2005 r., sygn. akt V GNs (…)
w sprawie z wniosku W. R.
przy uczestnictwie Z. W.
o rozliczenie spółki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 kwietnia 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 16 marca 2005 r., Sąd Rejonowy w O. dokonał
rozliczenia spółki cywilnej „A.(...)”.
Uczestnik postępowania Z. W. wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
orzeczenia, powołując się na naruszenie art. 4799
§ 1 i 369 § 1 i 2 k.p.c., art. 2, 78 i 176
Konstytucji oraz art. 3531
i 867 § 1 i 2 k.c.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
nadzwyczajnym środkiem prawnym umożliwiającym dochodzenie roszczenia
odszkodowawczego od Skarbu Państwa za bezprawną działalność orzeczniczą sądu
jako organu władzy publicznej (art. 4241
k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i 4171
§ 2 k.c.).
Oznacza to, że niezgodność z prawem w rozumieniu powyższych przepisów musi
polegać na oczywistej i rażącej obrazie prawa, niebudzącej żadnych wątpliwości (zob.
2
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2006 r., V CNP 68/05, niepubl. oraz z
dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11 poz. 174).
Skarga Z. W. dotyczy orzeczenia Sądu I instancji, a więc sytuacji wyjątkowej,
uregulowanej w art. 4241
§ 2 k.p.c. Można się zgodzić z poglądem skarżącego, że został
on pozbawiony w sposób nieuzasadniony procesowo dostępu do instancji odwoławczej,
dlatego był uprawniony do złożenia skargi od prawomocnego orzeczenia
pierwszoinstancyjnego. Skarga ta ma jednak charakter bardzo wyjątkowy i
sformalizowany. Skarżący skoncentrował się na procesowym problemie pozbawienia go
„instancyjności”, nie dostosował się natomiast w sposób wystarczający do szczególnych
wymagań odnoszących się do sfery merytorycznej, przewidzianych w art. 4241
§ 2 k.p.c.
Należało zatem orzec jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi Z. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w O. z dnia 16 marca 2005 r., sygn. akt V GNs (…)
w sprawie z wniosku W. R.
przy uczestnictwie Z. W.
o rozliczenie spółki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 kwietnia 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 16 marca 2005 r., Sąd Rejonowy w O. dokonał
rozliczenia spółki cywilnej „A.(...)”.
Uczestnik postępowania Z. W. wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
orzeczenia, powołując się na naruszenie art. 4799
§ 1 i 369 § 1 i 2 k.p.c., art. 2, 78 i 176
Konstytucji oraz art. 3531
i 867 § 1 i 2 k.c.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
nadzwyczajnym środkiem prawnym umożliwiającym dochodzenie roszczenia
odszkodowawczego od Skarbu Państwa za bezprawną działalność orzeczniczą sądu
jako organu władzy publicznej (art. 4241
k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i 4171
§ 2 k.c.).
Oznacza to, że niezgodność z prawem w rozumieniu powyższych przepisów musi
polegać na oczywistej i rażącej obrazie prawa, niebudzącej żadnych wątpliwości (zob.
2
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2006 r., V CNP 68/05, niepubl. oraz z
dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11 poz. 174).
Skarga Z. W. dotyczy orzeczenia Sądu I instancji, a więc sytuacji wyjątkowej,
uregulowanej w art. 4241
§ 2 k.p.c. Można się zgodzić z poglądem skarżącego, że został
on pozbawiony w sposób nieuzasadniony procesowo dostępu do instancji odwoławczej,
dlatego był uprawniony do złożenia skargi od prawomocnego orzeczenia
pierwszoinstancyjnego. Skarga ta ma jednak charakter bardzo wyjątkowy i
sformalizowany. Skarżący skoncentrował się na procesowym problemie pozbawienia go
„instancyjności”, nie dostosował się natomiast w sposób wystarczający do szczególnych
wymagań odnoszących się do sfery merytorycznej, przewidzianych w art. 4241
§ 2 k.p.c.
Należało zatem orzec jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).