III CNP 23/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 23/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela "V." sp. z o.o.
przeciwko dłużnikom A.W. i R.W.
przy udziale H.N.
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 października 2009 r.,
na skutek skargi pozwanych
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w T.
z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę i zasądza od skarżących solidarnie na rzecz
wierzyciela kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem
zwrotu kosztów postępowania wywołanego jej wniesieniem.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą dłużników R.W. oraz A.W. o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia od postanowienia Sądu
Okręgowego w T. z dnia 22 czerwca 2007 r. należy podnieść, co następuje.
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że skarżący wnieśli już skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem tego samego orzeczenia. Skarga ta została
odrzucona postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2008 r., III CNP
36/08. Wbrew zarzutom podniesionym w odpowiedzi na ponownie wniesioną
skargę, powyższa okoliczność nie powoduje jej odrzucenia z uwagi na treść art.
4241
k.p.c. zgodnie z tym przepisem od tego samego orzeczenia można wnieść
tylko jedną skargę, dotyczy to jednak wyłącznie wypadku, w którym
skargę wniesiono skutecznie. Wniesienie natomiast skargi, która z jakiegokolwiek
powodu została odrzucona lub cofnięta, nie stoi na przeszkodzie ponownemu
wniesieniu skargi od tego samego orzeczenia, o ile zostanie zachowany termin
określony w art. 4246
§ 1 k.p.c. Skarga została wniesiona ponownie z zachowaniem
terminu, zatem brak podstaw do odrzucenia jej z tej przyczyny. Istnieją jednak inne
przyczyny uzasadniające jej odrzucenie.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze
wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, 2) przytoczenie jej
podstaw oraz ich uzasadnienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, 5) wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 –
że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, 6) wniosek
o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga niniejsza nie spełnia wymagania opisanego w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c. Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.) polega na
przedstawieniu wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została
3
wyrządzona oraz określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy
z wydaniem orzeczenia niezgodnego z prawem (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 141, z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, niepubl., z dnia 23 września
2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, niepubl.).
Przesłanka uprawdopodobnienia szkody, przewidziana w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.,
zostaje spełniona, jeżeli skarżący powoła w skardze nie tylko wszystkie znane mu
fakty, które wskazują na związek między zaskarżonym orzeczeniem a doznanymi
wskutek jego wydania stratami lub utraconymi korzyściami, ale ponadto powoła
dowody lub co najmniej ich surogaty, które uczynią twierdzenie o wyrządzeniu
szkody wiarygodnym (tak m.in. postanowienie SN z dnia 23 marca 2006 r., IV CNP
23/06, Biul.SN 2006, nr 6, s. 8, postanowienie SN z dnia 25 lipca 2006 r., III CNP
40/06). Tak rozumianego obowiązku skarżący nie wypełnili. Opisując szeroko
uchybienia, do których – ich zdaniem – doszło na wcześniejszych etapach
postępowania egzekucyjnego skarżący nie wykazali istnienia związku
przyczynowego między wskazywaną w skardze szkodą a wydaniem zaskarżonego
orzeczenia.
Ponadto w skardze nie została wykazana przesłanka opisana w art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.)
polega na ujawnieniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie
budzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonywającym
uzasadnieniu. Niezbędne jest przedstawienia analizy prawnej przepisów
dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie - w odniesieniu do
zaskarżonego orzeczenia - jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno
nie mogłoby odnieść skutku. (por. postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, postanowienie SN z dnia 28 lutego 2006 r.,
I CNP 12/06, niepubl.). Wobec powyższego nie można uznać, aby przedstawiony
w skardze wywód odnoszący się jedynie do dopuszczalności skargi kasacyjnej
i zażalenia do Sądu Najwyższego był wystarczający do uznania, że określona
w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. przesłanka została spełniona.
4
Już na marginesie tylko podnieść należy, że nawet gdyby niniejsza skarga
spełniała przewidziane prawem wymagania formalne, to i tak nie mogłaby ona
zostać uwzględniona, a to z uwagi na jej oczywistą bezzasadność. Skarżący
bowiem jako podstawę skargi wskazują przepisy, których nie mógł stosować nie
tylko Sąd pierwszej instancji przysądzając własność nieruchomości, ale także Sąd
drugiej instancji kontrolujący poprawność tego rozstrzygnięcia. Oczywiste jest
zatem, że w takim przypadku nie mogło dojść do opisanych w skardze naruszeń.
Zwrócił już na to uwagę Sąd Najwyższy, odrzucając skargę wniesioną poprzednio.
Z tych względów, orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.).
Na wniosek uczestnika zgłoszony w odpowiedzi na skargę Sąd Najwyższy
orzekł o kosztach postępowania wywołanego wniesioną skargą na podstawie art.98
§ 1 i 3 i art. 108 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz w zw. z art. 391 § 1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela "V." sp. z o.o.
przeciwko dłużnikom A.W. i R.W.
przy udziale H.N.
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 października 2009 r.,
na skutek skargi pozwanych
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w T.
z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę i zasądza od skarżących solidarnie na rzecz
wierzyciela kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem
zwrotu kosztów postępowania wywołanego jej wniesieniem.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą dłużników R.W. oraz A.W. o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia od postanowienia Sądu
Okręgowego w T. z dnia 22 czerwca 2007 r. należy podnieść, co następuje.
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że skarżący wnieśli już skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem tego samego orzeczenia. Skarga ta została
odrzucona postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2008 r., III CNP
36/08. Wbrew zarzutom podniesionym w odpowiedzi na ponownie wniesioną
skargę, powyższa okoliczność nie powoduje jej odrzucenia z uwagi na treść art.
4241
k.p.c. zgodnie z tym przepisem od tego samego orzeczenia można wnieść
tylko jedną skargę, dotyczy to jednak wyłącznie wypadku, w którym
skargę wniesiono skutecznie. Wniesienie natomiast skargi, która z jakiegokolwiek
powodu została odrzucona lub cofnięta, nie stoi na przeszkodzie ponownemu
wniesieniu skargi od tego samego orzeczenia, o ile zostanie zachowany termin
określony w art. 4246
§ 1 k.p.c. Skarga została wniesiona ponownie z zachowaniem
terminu, zatem brak podstaw do odrzucenia jej z tej przyczyny. Istnieją jednak inne
przyczyny uzasadniające jej odrzucenie.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze
wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, 2) przytoczenie jej
podstaw oraz ich uzasadnienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, 5) wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 –
że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, 6) wniosek
o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga niniejsza nie spełnia wymagania opisanego w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c. Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.) polega na
przedstawieniu wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została
3
wyrządzona oraz określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy
z wydaniem orzeczenia niezgodnego z prawem (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 141, z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, niepubl., z dnia 23 września
2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, niepubl.).
Przesłanka uprawdopodobnienia szkody, przewidziana w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.,
zostaje spełniona, jeżeli skarżący powoła w skardze nie tylko wszystkie znane mu
fakty, które wskazują na związek między zaskarżonym orzeczeniem a doznanymi
wskutek jego wydania stratami lub utraconymi korzyściami, ale ponadto powoła
dowody lub co najmniej ich surogaty, które uczynią twierdzenie o wyrządzeniu
szkody wiarygodnym (tak m.in. postanowienie SN z dnia 23 marca 2006 r., IV CNP
23/06, Biul.SN 2006, nr 6, s. 8, postanowienie SN z dnia 25 lipca 2006 r., III CNP
40/06). Tak rozumianego obowiązku skarżący nie wypełnili. Opisując szeroko
uchybienia, do których – ich zdaniem – doszło na wcześniejszych etapach
postępowania egzekucyjnego skarżący nie wykazali istnienia związku
przyczynowego między wskazywaną w skardze szkodą a wydaniem zaskarżonego
orzeczenia.
Ponadto w skardze nie została wykazana przesłanka opisana w art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.)
polega na ujawnieniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie
budzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonywającym
uzasadnieniu. Niezbędne jest przedstawienia analizy prawnej przepisów
dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie - w odniesieniu do
zaskarżonego orzeczenia - jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno
nie mogłoby odnieść skutku. (por. postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, postanowienie SN z dnia 28 lutego 2006 r.,
I CNP 12/06, niepubl.). Wobec powyższego nie można uznać, aby przedstawiony
w skardze wywód odnoszący się jedynie do dopuszczalności skargi kasacyjnej
i zażalenia do Sądu Najwyższego był wystarczający do uznania, że określona
w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. przesłanka została spełniona.
4
Już na marginesie tylko podnieść należy, że nawet gdyby niniejsza skarga
spełniała przewidziane prawem wymagania formalne, to i tak nie mogłaby ona
zostać uwzględniona, a to z uwagi na jej oczywistą bezzasadność. Skarżący
bowiem jako podstawę skargi wskazują przepisy, których nie mógł stosować nie
tylko Sąd pierwszej instancji przysądzając własność nieruchomości, ale także Sąd
drugiej instancji kontrolujący poprawność tego rozstrzygnięcia. Oczywiste jest
zatem, że w takim przypadku nie mogło dojść do opisanych w skardze naruszeń.
Zwrócił już na to uwagę Sąd Najwyższy, odrzucając skargę wniesioną poprzednio.
Z tych względów, orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.).
Na wniosek uczestnika zgłoszony w odpowiedzi na skargę Sąd Najwyższy
orzekł o kosztach postępowania wywołanego wniesioną skargą na podstawie art.98
§ 1 i 3 i art. 108 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz w zw. z art. 391 § 1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.