Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: Kamila Michalak

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2013 r.

sprawy B. P.

obwinionej z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

z dnia 6 grudnia 2012 r. sygn. VII W 128/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od obwinionej B. P. na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. kwotę 420 (czterystu dwudziestu) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją oraz ustala na kwotę 432 (czterystu trzydziestu dwóch) złotych zasądzone od obwinionej na rzecz oskarżycielki posiłkowej koszty zastępstwa procesowego przed Sądem pierwszej instancji,

III.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 80 (osiemdziesiąt) złotych opłaty.

Sygn. akt IV Ka 152/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2012r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie uznał obwinioną B. P. za winną tego, że w dniu 17 listopada 2011r., przed godziną 10:38, na drodze publicznej w S., na ulicy (...), na wyznaczonym przejściu dla pieszych, kierując samochodem marki H. (...) o nr rej. (...), nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszej przechodzącej przez wyznaczone przejście dla pieszych, w wyniku czego potrąciła pieszą stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym, to jest popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kk i za ten czyn na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył obwinionej karę 800 zł grzywny. Nadto zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, a na rzecz pokrzywdzonej koszty ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru.

Apelację od tego wyroku – zaskarżając go w całości – wywiódł obrońca obwinionej. Skarżący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 170 § 2 kpk w zw. z art. 201 kpk, wynikającą z oddalenia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Szczecinie;

2.  obrazę przepisów prawa procesowego – art. 4, 5, 410, 424 kpk – wynikającą z jednostronnej oceny dowodów oraz rozstrzygnięcia nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionej.

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie obwinionej winną zarzucanego jej czynu, mimo że ujawnione w toku rozprawy dowody uzasadniały uniewinnienie obwinionej.

Formułując takie zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się oczywiście bezzasadna.

Zarzuty apelacyjne podniesione przez obronę wynikają z założenia, że Sąd Rejonowy powinien dać wiarę w całości stanowisku obwinionej oraz zgodnie z tym stanowiskiem ustalić stan faktyczny. Sąd Okręgowy nie podzielił jednak tego poglądu, bowiem Sąd meriti bada obiektywny stan faktyczny, a nie realizuje żądania stron.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, opinie biegłych jak każdy dowód, podlegają ocenie organu procesowego. Dopiero gdy Sąd orzekający bez potrzeby sięgania do wiadomości specjalnych nie potrafi rozstrzygnąć, której opinii dać wiarę, konieczne jest powołanie kolejnego biegłego ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2013r., V KK 211 / 12, Lex nr 1277785 ). W przedmiotowym postępowaniu, Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości co do zasadniczych ustaleń opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych – czemu dał obszerny wyraz w uzasadnieniu ( k. 345 i nast. ). Sąd ten podkreślił, że obrońca w żaden sposób nie wnioskował o dokonanie oględzin miejsca zdarzenia, ani nie podważał prawidłowości dokonanych przez biegłego pomiarów, kwestionując jedynie długość zaparkowanego samochodu, co jednak biegły wyjaśnił. Co więcej, obrońca wycofał się z wcześniej deklarowanego – już pozaprocesowego - wniosku o skreślenie biegłego z listy biegłych. Jak wskazuje obrońca – na rozprawie w dniu 19 listopada 2012r. i pismem z dnia 29 listopada 2012r. - obrona miała możliwość ustosunkowania się do opinii biegłego oraz zadawania mu pytań, jak też podważania jego ustaleń. Biegły potrafił wyjaśnić wszystkie elementy sporządzonej przez siebie opinii i odnosząc się do pisma z dnia 2 października 2012r. ( a nie z dn. 2 grudnia 2012r., na które wskazuje skarżący ) w sposób wiarygodny, spójny i logiczny ustosunkować się do zgłaszanych zarzutów ( k. 303 i nast. ). Przy czym analizując przeprowadzone dowody Sąd Rejonowy brał również pod uwagę stanowisko obrony, które stanowi obecnie formułowany zarzut ( k. 346 ). Ma to o tyle znaczenie, że sporządzona w toku postępowania opinia biegłego jest opinią rozbudowaną, wielowątkową, uwzględniającą wiele możliwych przebiegów zdarzenia – w tym obie wersje zdarzeń zgłaszanych przez strony. Sąd Okręgowy podzielił w tym zakresie stanowisko Sąd Rejonowego, że powołanie kolejnego biegłego nie było konieczne i zmierzałoby tylko do przedłużenia postępowania oraz niepotrzebnego powiększania jego kosztów ( k. 347 ).

Oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie M. S. i J. D. zostało przekonująco uzasadnione postanowieniem z dnia 29 listopada 2012r. ( k. 325 ) i Sąd ad quem wyrażone w nim stanowisko w pełni podziela.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, obraza przepisu art. 410 kpk zachodzi wówczas, gdy przy wyrokowaniu Sąd orzekający opiera się na materiale dowodowym nieujawnionym na rozprawie głównej oraz gdy opiera się tylko na części ujawnionego materiału dowodowego. Dokonanie oceny dowodów nie stanowi natomiast uchybienia dyspozycji art. 410 kpk ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 17 stycznia 2013r., sygn. akt II AKa 256 / 12, Lex nr 1271886 ).

Sporządzone przez Sąd Rejonowy wypełniając dyspozycję art. 424 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw uzasadnienie wyroku jest obszerne, dokładne oraz odnosi się do wszystkich zgromadzonych w toku postępowania dowodow. Treść ustaleń tego Sądu znajduje oparcie w dowodach, które strony znały i które zostały ujawnione na rozprawie. Zarzut naruszenia art. 410 kpk, czy też art. 424 kpk jest więc całkowicie chybiony.

` W zakresie swobodnej oceny dowodów oraz naruszenia zasady wyrażonej w art. 4 kpk i 5 kpk w zw. z art. 8 kpw – Sąd Rejonowy w sposób niebudzący wątpliwości wskazał jakim dowodom dał wiarę, a jakim odmówił wiarygodności. Dokonane w tym zakresie ustalenia są wyczerpujące i odnoszą się do dokumentów znajdujących się w aktach, ze wskazaniem numerów kart. Prezentując proces dochodzenia do poczynionych ustaleń faktycznych przedstawiony w uzasadnieniu wyroku nie zaś jest obarczony żadnymi błędami logicznymi, sprzecznościami, czy rozumowaniem wbrew zasadom doświadczenia życiowego.

Należy bowiem mieć świadomość – zgodnie z orzecznictwem w tym zakresie – że związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem przepisów statuujących bezpieczeństwo w ruchu lądowym, a zaistniałą kolizję drogową nie powinien być rozumiany jako jedynie czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego z poprzedzającym go naruszeniem przez sprawcę przepisów o ruchu drogowym ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2012r., IV KKN 64 / 79, Lex nr 553802 ). Obwiniona zjeżdżała z ronda, miała przed sobą przejście dla pieszych – po prawej stronie jezdni zaparkowane były auta, zaś z drugiej strony znajdował się przystanek tramwajowy. Obiektywnie oceniając, obwiniona winna wykazać się wzmożoną i szczególną ostrożnością – wykonywała bowiem manewr trudny, ryzykowny i miała świadomość, że na jezdnię mogą wejść piesi. Jeśli doszło do przedmiotowego zdarzenia, to bez wątpienia miał miejsce ciąg zdarzeń, ciąg naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i zasad kierowania pojazdem, który doprowadził do potrącenia pieszego. Fakt potrącenia jest okolicznością obiektywną – zeznania świadków, czy inne dowody jedynie go potwierdziły.

W ocenie Sądu Okręgowego znaczenie ma tutaj zeznanie pokrzywdzonej ( k. 90 ), która powiedziała, że: „ widziała obwinioną, gdy rozmawiała przez telefon i mówiła – potrąciłam człowieka, to przez ten samochód, wiedziałam, wiedziałam ”. Koreluje to z z wyjaśnieniami obwinionej, która sama stwierdziła ( k. 88 ), że po jej lewej stronie stał duży samochód, który utrudniał jej widoczność. W tym stanie rzeczy, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i w efekcie nieprawidłowego uznania obwinioną za winną jest całkowicie chybiony. Obwiniona nie powinna była ruszać w sytuacji braku pewności co do czystego przedpola jazdy – w tym zakresie nie ma wątpliwości. Dlatego ustalenia Sądu Rejonowego ( k. 347 i nast. ) w tym zakresie są prawidłowe oraz oparte o dowody i Sąd Okręgowy ustalenia w pełni akceptuje.

Kara została wymierzona obwinionej w granicach ustawowego zagrożenia ( grzywna od 20 zł do 5.000 zł ), zaś jej wysokość odpowiada stopniu społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia, warunkom osobistym sprawcy oraz wadze naruszonych dóbr. Wymierzona kara musi cechować się dotkliwością, zaś możliwości zarobkowe obwinionej pozwalają jej na uiszczenie grzywny w wysokości 800 zł.

Tak argumentując i nie podzielając zarzutów oraz wniosków obrońcy zawartych w apelacji, na podstawie ar. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach dla oskarżycielki posiłkowej tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją orzeczono na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 14 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348, z późn. zm. ).

Jednocześnie nie uwzględniając zażalenia pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, Sąd Okręgowy stwierdził, że przyznane oskarżycielce posiłkowej koszty poniesione w związku z udziałem pełnomocnika w postępowaniu pierwszoinstancyjnym określone na kwotę 432 zł, jest rozstrzygnięciem prawidłowym. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły bowiem prawidłowo zastosowane przepisy art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz § 14 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 16 w zw. z § 14 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348, z późn. zm. ).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 3 ust. 2 i art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. jedn. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.), nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od zapłaty tych należności.

SSO Ryszard Małachowski