Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 105/10
POSTANOWIENIE
Dnia 10 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania M. P.
przeciwko Wojskowemu Biuru Emerytalnemu w K.
o wysokość emerytury i odsetki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 sierpnia 2010 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 listopada 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Ubezpieczony M. P. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego
– Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 listopada 2009 r., oddalającego
jego apelację od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych z dnia 8 maja 2009 r. Wyrokiem tym Sąd Okręgowy oddalił odwołanie
ubezpieczonego od decyzji Wojskowego Biura Emerytalnego odmawiającej
ponownego ustalenia wysokości świadczenia - emerytury wojskowej pobieranej
przez ubezpieczonego.
W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 159 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity teks; Dz.U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353 ze zm.) i art. 6 w związku z art. 32
ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
2
zawodowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r., Nr 8, poz. 66). We
wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący wskazał na
potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości, którą
uzasadniał następująco: „(...) prawidłowa wykładnia i zastosowanie art. 6 w zw. z
art. 32 ustawy z dnia 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych i ich rodzin (Dz.U. z 1994r Nr 10 poz. 36) w stanie faktycznym
ustalonym w tej sprawie prowadziłoby do rozstrzygnięcia przeciwnego niż podjęte
przez sądy orzekające. Stąd występuje istotne zagadnienie prawne wymagające
rozstrzygnięcia a jednocześnie zachodzi potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości, zaś sama skarga kasacyjna jest w sposób
oczywisty uzasadniona. Nadto rozstrzygnięcie sprawy pozwoli na prawidłowe
ustalenie wysokości należnej wnioskodawcy emerytury. Zdaniem skarżącego Sądy
obu instancji dokonały nie znajdującej potwierdzenia w obowiązujących przepisach
wykładni kwestionowanych przepisów przez co uzasadniony jest zarzut naruszenia
prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie w tej sprawie art. 6 w zw. z
art. 32 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin w
brzmieniu ustalonym treścią art. 159 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 1998 r., Nr
162 poz. 1118). Przyjęto bowiem, że z chwilą wejścia w życie w dniu 1 stycznia
1999 r. znowelizowanej treści tego przepisu, bez wyraźnego przepisu
intertemporalnego, miał on zastosowanie także do tych osób, które skutecznie
nabyły uprawnienia emerytalne przed wejściem w życie tego przepisu i w
konsekwencji wadliwie określono skutki prawne wynikające z tego przepisu dla
wnioskodawcy, co polegało na zaniżeniu wysokości otrzymywanej przez niego
emerytury.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność
postępowania (pkt 3) lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). W
związku z tym wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien
3
wskazywać, że zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w
powołanym przepisie, a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym,
że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje
potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy.
Przedstawiane przez skarżącego zagadnienie zostało rozstrzygnięte w
wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r., K 4/99., w którym
wywiedziono, że art. 159 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest zgodny z art. 2 Konstytucji RP.
Wbrew zatem stanowisku skarżącego, oceniona została w oparciu o wzorzec
konstytucyjny zmiana tych zasad w odniesieniu do osób pobierających emeryturę w
dniu wejścia w życie zmian legislacyjnych. Nie ma zatem potrzeby rozstrzygania
przedstawionego problemu prawnego, jak też nieuprawnione jest twierdzenie
skarżącego, że Sąd Apelacyjny dopuścił się oczywistego naruszenia prawa
poprzez jego rażąco błędną wykładnię. Skarżący nie zdołał zatem wykazać, że
zachodzi potrzeba rozpoznania jego skargi przez Sąd Najwyższy, wobec czego z
mocy art. 3989
k.p.c. należało postanowić jak w sentencji.

I UK 105/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia