Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 101/11
POSTANOWIENIE
Dnia 26 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Gonera
w sprawie z powództwa M. S.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej o
odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 10 marca 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 900
(dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 7
września 2010 r., zasądził od pozwanego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń
S.A. na rzecz powódki M. S. kwotę 16.156,80 zł z ustawowymi odsetkami od 24
czerwca 2010 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za zaniedbanie przez
pozwanego obowiązku poinformowania powódki o przysługujących jej
uprawnieniach do nabycia akcji PZU S.A.
2
Powódka była pracownikiem strony pozwanej, jednak w przepisanym
terminie do 8 października 1997 r. nie złożyła oświadczenia o zamiarze nabycia
akcji, ponieważ nie wiedziała, że takie prawo jej przysługuje. Zdaniem powódki,
powinna była zostać imiennie powiadomiona o przysługującym jej uprawnieniu. W
ocenie Sądu Rejonowego strona pozwana nie dopełniła należytej staranności przy
podejmowaniu czynności polegających na informowaniu uprawnionych
pracowników o możliwości skorzystania przez nich z prawa do nabycia akcji.
Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła strona pozwana.
Sąd Okręgowy– Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 10
marca 2011 r., oddalił apelację.
Sąd Okręgowy uznał za niezasadny zarzut strony pozwanej, że nie ciążył na
niej obowiązek zawiadomienia uprawnionych pracowników o możliwości
nieodpłatnego nabycia akcji spółki PZU S.A. w sposób i w terminach określonych w
treści rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 3 kwietnia 1997 r. w sprawie
szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy oraz trybu
nabywania akcji przez pracowników. W ocenie Sądu taki obowiązek niewątpliwie
ciążył na stronie pozwanej, a wynikał w bezpośredni sposób z umowy nr MPS
333/99 zawartej 12 maja 1999 r. przez stronę pozwaną ze Skarbem Państwa
reprezentowanym przez Ministra Skarbu Państwa. Umowa ta nakładała na
pozwaną Spółkę określone obowiązki w procesie udostępniania akcji uprawnionym
pracownikom. Strona pozwana nieprawidłowo wykonała obowiązek zawiadomienia
uprawnionych o możliwości nieodpłatnego nabycia akcji. Sąd drugiej instancji
stwierdził, że skoro strona pozwana w sposób nienależyty wykonała swój
obowiązek zawiadomienia pracowników o możliwości składania oświadczeń o
zamiarze nieodpłatnego nabycia akcji, to podstawą prawną dochodzonego przez
powódkę roszczenia jest art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p. (a nie jak błędnie
przyjął Sąd pierwszej instancji art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego wniósł w imieniu strony
pozwanej jej pełnomocnik, zaskarżając wyrok ten w całości. Skarga kasacyjna
została oparta na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego, a
mianowicie: § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 3 kwietnia
1997 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na
3
grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup oraz trybu
nabywania akcji przez uprawnionych pracowników (Dz.U. Nr 33, poz. 200) w
związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i
prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 118, poz. 561 ze zm.),
poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na oczywiście błędnym przyjęciu, że
dopuszczalne jest wstąpienie przez pozwaną w obowiązki Ministra Skarbu Państwa
przewidziane w § 3 powołanego rozporządzenia z jednoczesnym zwolnieniem
Ministra Skarbu Państwa z odpowiedzialności wobec powódki za niewykonanie lub
nienależyte wykonanie powyższych obowiązków; art. 734 k.c. w związku art. 750
k.c., poprzez ich błędną wykładnię oraz art. 519 k.c., poprzez jego błędną
wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na oczywiście błędnym uznaniu,
że na mocy umowy nr MPS 333/99 zawartej 12 maja 1999 r. przez pozwaną z
Ministrem Skarbu Państwa pozwana wstąpiła w obowiązki Ministra Skarbu Państwa
wobec powódki, określone w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z
dnia 3 kwietnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych
pracowników na grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup
oraz trybu nabywania akcji przez uprawnionych pracowników; art. 734 k.c. w
związku z art. 750 k.c., poprzez ich błędną wykładnię i oczywiście błędne przyjęcie,
że na mocy umowy nr MPS 333/99 zawartej 12 maja 1999 r. przez pozwaną z
Ministrem Skarbu Państwa wierzycielem pozwanej ze wskazanej umowy stała się
powódka; art. 471 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie,
że z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez pozwaną umowy nr
MPS 333/99 zawartej 12 maja 1999 r. z Ministrem Skarbu Państwa, pozwana
ponosi odpowiedzialność cywilną przewidzianą w tym przepisie wobec powódki,
niebędącej stroną umowy i niebędącej wierzycielem pozwanej z tej umowy lub
jakiegokolwiek innego tytułu prawnego; art. 300 k.p. poprzez jego błędną wykładnię
oraz niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że obowiązek wezwania
uprawnionych pracowników do składania oświadczeń o zamiarze nieodpłatnego
nabycia akcji wynika ze stosunku pracy i podlega przepisom Kodeksu pracy.
Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości,
orzeczenie co do istoty sprawy i oddalenie w całości powództwa w stosunku do
pozwanej oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania sądowego w
4
obu instancjach oraz kosztów postępowania kasacyjnego, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu, z uwzględnieniem kosztów postępowania
kasacyjnego.
Konieczność przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania strona skarżąca
uzasadniła tym, że skarga jest oczywiście uzasadniona, ponieważ Sąd drugiej
instancji przy wydawaniu zaskarżonego wyroku naruszył przepisy prawa
materialnego, a mianowicie art. 734 k.c., art. 750 k.c., art. 519 k.c., art. 471 k.c.
oraz art. 300 k.p. w sposób widoczny prima facie, co jest oczywiste nawet przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej.
Sąd Okręgowy ustalił, że pozwana nienależycie wykonała umowę nr MPS
333/99, zawartą 12 maja 1999 r. pomiędzy pozwaną a Ministrem Skarbu Państwa
w zakresie, w jakim jej postanowienia dotyczyły wykonania obowiązków Ministra
Skarbu Państwa wynikających z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa
z dnia 3 kwietnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych
pracowników na grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup
oraz trybu nabywania akcji przez uprawnionych pracowników (zwanego dalej
rozporządzeniem). Sąd Okręgowy stwierdził, że z tytułu nienależytego wykonania
powyższej umowy, na mocy art. 471 k.c. pozwana zobowiązana jest do
naprawienia szkody poniesionej przez powódkę w związku z nieprawidłowym
wykonaniem czynności, przewidzianych w § 3 ust. 1 rozporządzenia. Powyższe
stwierdzenie Sądu Okręgowego jest oczywiście błędne i nie znajduje nawet
najmniejszego oparcia w przepisach prawa. Przedstawione w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku wywody Sądu Okręgowego w sposób całkowicie błędny i
oderwany od przepisów prawa materialnego zakładają, że przez zawarcie umowy o
świadczenie usług, jaką jest umowa z 12 maja 1999 r. pomiędzy pozwaną a
Ministrem Skarbu Państwa, pozwana zaciągnęła jakiekolwiek zobowiązanie wobec
powódki, a ta ostatnia stała się wierzycielem pozwanej w zakresie określonym w §
3 ust. 1 rozporządzenia oraz że dopuszczalne jest w świetle prawa wstąpienie
przez pozwaną w obowiązki Ministra Skarbu Państwa wobec uprawnionych
pracowników, przewidziane w § 3 rozporządzenia, z jednoczesnym zwolnieniem
Ministra Skarbu Państwa z odpowiedzialności wobec powódki za niewykonanie lub
5
nienależyte wykonanie powyższych obowiązków. Sąd Okręgowy oczywiście
błędnie uznał, że istniało jakieś zobowiązanie pozwanej wobec powódki, którego
niewykonanie lub nienależyte wykonanie rodziłoby obowiązek naprawienia szkody
przewidziany w art. 471 k.c. Oczywisty błąd Sądu Okręgowego polega na przyjęciu,
że na mocy umowy nr MPS 333/99, zawartej 12 maja 1999 r. pomiędzy pozwaną a
Ministrem Skarbu Państwa, pozwana zaciągnęła zobowiązanie wobec powódki do
wykonania czynności przewidzianych w § 3 ust. 1 rozporządzania. Na mocy tej
umowy pozwana zaciągnęła zobowiązanie do wykonania określonych czynności
technicznych wyłącznie wobec Ministra Skarbu Państwa, będącego drugą stroną tej
umowy. W konsekwencji tylko Minister Skarbu Państwa stał się wierzycielem
pozwanej i podmiotem uprawnionym do żądania naprawienia szkody wyrządzonej
mu na skutek nienależytego wykonania zawartej umowy. Wierzycielem z umowy nr
MPS 333/99 z 12 maja 1999 r. nie mogła być powódka, gdyż nie była ona jej
stroną. Sąd Okręgowy uznał jednak, że pozwana zobowiązana jest do naprawienia
szkody wyrządzonej powódce na skutek niewykonania takiego nieistniejącego
zobowiązania. Przyjął bowiem, oczywiście błędnie, że zobowiązania Ministra
Skarbu Państwa wobec pracowników uprawnionych do nieodpłatnego nabycia akcji
od Skarbu Państwa przeszły w niepojęty zupełnie sposób na pozwaną Spółkę z
chwilą zawarcia przez nią 12 maja 1999 r. umowy nr MPS 333/99 ze Skarbem
Państwa.
Odpowiedź na skargę kasacyjną złożył w imieniu powódki jej pełnomocnik,
wnosząc o odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i zasądzenie od
strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania kasacyjnego, w tym
kosztów zastępstwa adwokackiego; w przypadku przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania - o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie od strony pozwanej na
rzecz powódki kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa
adwokackiego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, 2) istnieje
6
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi nieważność
postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Sąd Najwyższy przyjmuje, że przedstawienie jako okoliczności
uzasadniającej rozpoznanie skargi kasacyjnej jej oczywistej zasadności wymaga od
skarżącego wykazania kwalifikowanego charakteru naruszenia prawa, a więc że
zastosowanie przepisu błędnie interpretowanego spowodowało wydanie oczywiście
nieprawidłowego orzeczenia, dotkniętego brakami widocznymi bez potrzeby
dokonywania głębszej analizy jurydycznej (por. postanowienia z 7 stycznia 2003 r.,
I PK 227/02, OSNP 2004 nr 13, poz. 230, z 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02,
OSNC 2004 nr 3, poz. 49 oraz z 26 lutego 2008 r., II UK 317/07, LEX nr 453107).
Wbrew stanowisku skarżącego, w zaskarżonym orzeczeniu nie można
dopatrzyć się „oczywistego” naruszenia prawa.
Oczywiste naruszenie prawa powinno być rozumiane jako widoczna, bez
potrzeby dokonywania pogłębionej analizy jurydycznej, sprzeczność wykładni lub
stosowania prawa z jego brzmieniem albo powszechnie przyjętymi regułami
interpretacji (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 26 lutego 2001 r., I PKN
15/01, OSNAPiUS 2002, nr 20, poz. 494 oraz z 17 października 2001 r., I PKN
157/01, OSNAPiUS 2003, nr 18, poz. 437); oczywiste naruszenie prawa przez
zaskarżony wyrok jest możliwe do przyjęcia tylko wówczas, gdy jest ono z góry
widoczne dla każdego prawnika, bez potrzeby głębszej analizy prawniczej, gdy jest
zupełnie pewne i nie może ulegać żadnej wątpliwości; gdy podniesione zarzuty
naruszenia wskazanych przepisów są zasadne prima facie, bez dokonywania
głębszej analizy tekstu tych przepisów i bez doszukiwania się ich znaczenia (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538);
gdy orzeczenie jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi
różnej wykładni przepisami prawa (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 30
stycznia 1963 r., II CZ 3/63, OSPiKA 1963 nr 11, poz. 286).
W razie powołania się na przesłankę skargi kasacyjnej przewidzianą w
art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., skarżący powinien przytoczyć argumenty świadczące o
tym, że skarga jest oczywiście uzasadniona. W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący powinien zawrzeć wywód prawny
7
wskazujący, w czym wyraża się oczywista zasadność skargi kasacyjnej i
przedstawić argumenty jurydyczne przemawiające za takim stanowiskiem.
Pełnomocnik strony pozwanej zawarł taki wywód prawny w uzasadnieniu wniosku,
jednak nie był on wystarczająco przekonywający.
Skargi kasacyjnej wniesionej w niniejszej sprawie, podlegającej badaniu w
ramach tzw. przedsądu, nie można uznać, zdaniem Sądu Najwyższego, za
oczywiście uzasadnioną. Przyjmuje się, że oczywiste naruszenie prawa, jako forma
kwalifikowana tego naruszenia, ma miejsce jedynie wówczas, gdy błąd w
interpretacji lub stosowaniu określonego przepisu prawa jest widoczny bez potrzeby
przeprowadzania głębszej analizy przepisów, których to naruszenie dotyczy. Takiej
kwalifikacji ewentualnego naruszenia przepisów prawa materialnego, wskazanych
w ramach podstaw kasacyjnych, strona skarżąca nie wykazała.
Strona skarżąca oczywistą zasadność skargi kasacyjnej sprowadza do
twierdzenia, że „Sąd Okręgowy oczywiście błędnie uznał, że istniało jakieś
zobowiązanie pozwanej wobec powódki, którego niewykonanie lub nienależyte
wykonanie rodziłoby obowiązek naprawienia szkody przewidziany w treści art. 471
k.c.”. Tymczasem, jak słusznie podnosi w odpowiedzi na skargę kasacyjną
pełnomocnik powódki, w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd,
zgodnie z którym, „spółka powstała w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa
państwowego ma w procesie udostępniania akcji własne obowiązki wobec
uprawnionych pracowników. Niewykonanie lub nienależyte ich wykonanie może
uzasadniać jej odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 471 k.c.” (por.
wyrok Sądu Najwyższego z 10 lutego 2010 r., II PK 98/09, LEX nr 571971).
Odpowiedzialność za utratę przez uprawnionego pracownika prawa do akcji,
będącą następstwem niewłaściwego wykonania obowiązków przez podmioty, do
których należało przeprowadzenie procesu nieodpłatnego zbywania akcji, jest
odpowiedzialnością kontraktową, której podstawę stanowi art. 471 k.c. (por. wyrok
Sądu Najwyższego z 26 marca 2009 r., II PK 249/08, LEX nr 707874). W kolejnych
orzeczeniach Sąd Najwyższy przyjął, że podstawę odpowiedzialności
odszkodowawczej zarówno Skarbu Państwa jak i spółki powstałej w wyniku
komercjalizacji (prywatyzacji) z tytułu nienależytego wykonania obowiązków
wynikających z ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji oraz rozporządzenia
8
wykonawczego do niej stanowi art. 471 k.c. I tak, w uzasadnieniu wyroku z 12
września 2000 r., I PKN 529/00 (OSNAPiUS 2002 nr 7, poz. 163) stwierdzono, że
nienależyte wykonanie zobowiązania przyjęcia oświadczenia uprawnionego
pracownika o zamiarze nabycia akcji uzasadnia odpowiedzialność
odszkodowawczą pracodawcy (byłego pracodawcy) na podstawie art. 471 k.c. W
kolejnym wyroku z 22 sierpnia 2003 r., I PK 272/02 (OSNP 2004 nr 17, poz. 296),
podkreślono, że przy możliwości zbiegu podstaw ewentualnej odpowiedzialności
odszkodowawczej Skarbu Państwa i spółki powstałej w wyniku komercjalizacji
przedsiębiorstwa państwowego (art. 415 k.c. i art. 471 k.c.), w pierwszej kolejności
należy rozważyć zastosowanie art. 471 k.c., gdyż przepis ten przewiduje
domniemanie winy w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu zobowiązania.
Odpowiedzialność Skarbu Państwa i spółki powstałej w wyniku komercjalizacji
(prywatyzacji) przedsiębiorstwa państwowego jest solidarna. Do wierzyciela (np. do
pracownika uprawnionego do nabycia akcji spółki na uprzywilejowanych zasadach)
należy wybór, do kogo skieruje swoje roszczenie odszkodowawcze – raz do Skarbu
Państwa, innym razem solidarnie przeciwko Skarbowi Państwa i spółce, a w
jeszcze innym przypadku tylko do spółki. Tak się stało w rozpoznawanej sprawie.
W uchwale siedmiu sędziów z 18 listopada 2009 r., II PZP 4/09 (OSNP 2010,
nr 13-14, poz. 153) Sąd Najwyższy stwierdził, że spółka powstała w wyniku
komercjalizacji może ponosić odpowiedzialność za szkodę powstałą wskutek
błędnego pouczenia spadkobierców uprawnionego pracownika o tym, że nie
przysługuje im prawo do nieodpłatnego nabycia akcji. Należy zatem uznać za
utrwalony i jednolity w orzecznictwie pogląd, że odpowiedzialność za utratę przez
uprawnionego pracownika prawa do akcji, będącą następstwem niewłaściwego
wykonania obowiązków przez podmioty, do których należało przeprowadzenie
procesu nieodpłatnego zbycia akcji, jest odpowiedzialnością kontraktową, której
podstawę stanowi art. 471 k.c. Odpowiedzialność ta obciąża także spółkę powstałą
w wyniku komercjalizacji.
Z przyczyn powyżej przytoczonych błędny jest pogląd strony skarżącej, że
powstała w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego spółka nie miała
w procesie udostępniania akcji własnych obowiązków wobec powódki, lecz działała
wyłącznie jako wykonawca umowy z 12 maja 1999 r. zawartej z Ministrem Skarbu
9
Państwa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego należy uznać za utrwalony pogląd
dotyczący charakteru i podstaw odpowiedzialności zarówno Skarbu Państwa jak i
spółki powstałej w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego, za utratę
prawa do nieodpłatnego nabycia akcji przez uprawnione osoby. Podstawę
odpowiedzialności odszkodowawczej zarówno Skarbu Państwa jak i spółki z tytułu
nienależytego wykonania obowiązków wynikających z ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji oraz rozporządzenia wykonawczego stanowi art. 471 k.c. (por. wyrok
Sądu Najwyższego z 12 września 2000 r., I PKN 529/00, OSNAPiUS 2002, nr 7,
poz. 163).
Sąd Okręgowy, na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego,
uznał, że na stronie pozwanej ciążył obowiązek zawiadomienia uprawnionych o
możliwości nieodpłatnego nabycia akcji spółki PZU S.A. w sposób i w terminach
określonych w treści rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z 3 kwietnia 1997 r.
w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy
oraz trybu nabywania akcji przez pracowników. Obowiązek ten wynikał z umowy z
12 maja 1999 r. nr MPS 333/99 zawartej przez stronę pozwaną ze Skarbem
Państwa reprezentowanym przez Ministra Skarbu Państwa. Sąd Okręgowy ustalił,
że strona pozwana nieprawidłowo wykonała obowiązek zawiadomienia
uprawnionych o możliwości nieodpłatnego nabycia akcji, nie dokonując tego
niezwłocznie. Sąd stwierdził, że skoro strona pozwana w sposób nienależyty
wykonała swój obowiązek zawiadomienia pracowników o możliwości składania
oświadczeń o zamiarze nieodpłatnego nabycia akcji, to podstawą prawną
dochodzonego przez powódkę roszczenia jest w stosunku do strony pozwanej art.
471 k.c. w związku z art. 300 k.p. Stanowisko Sądu Okręgowego jest zgodne z
dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego. Nie sposób wobec tego
przyjąć, że dokonując przedstawionej wykładni przepisów, wymienionych w skardze
kasacyjnej, Sąd Okręgowy dopuścił się oczywistego naruszenia prawa
materialnego.
Zastosowanie przepisów prawa materialnego zależy od konkretnych
okoliczności faktycznych danej sprawy. Prawidłowość zastosowania przepisów
prawa materialnego jest ściśle uzależniona od poczynionych ustaleń faktycznych
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2003 r., I PK 558/02, OSNP
10
2004 nr 16, poz. 283 oraz z 17 października 2001 r., I PKN 157/01, OSNAPiUS
2003 nr 18, poz. 437), a Sąd Najwyższy nie dokonuje samodzielnie oceny
dowodów i w razie niewykazania przez skarżącego oczywistego naruszenia
przepisów postępowania dotyczących dokonywania ustaleń faktycznych jest
związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego
orzeczenia (art. 39813
§ 2 k.p.c.). Ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego byłyby
wiążące w razie przyjęcia skargi do rozpoznania.
Strona skarżąca nie wykazała, że skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. O kosztach
postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.