SNO 14/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE Z DNIA 8 MARCA 2012 R.
SNO 14/12
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y na posiedzeniu w składzie
następującym:
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Kozielewicz (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Jolanta Strusińska-Żukowska.
w sprawie sędziego Sądu Okręgowego w stanie spoczynku po rozpoznaniu wniosku za-
wartego w postanowieniu Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w A. z dnia 22
lutego 2012 r., sygn. akt ASD (...), o przekazanie sprawy w trybie art. 36 k.p.k. innemu
sądowi równorzędnemu
p o s t a n o w i ł : w n i o s k u n i e u w z g l ę d n i ć .
U z a s a d n i e n i e
Brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku.
Rzeczywiście zgodnie z treścią art. 128 u.s.p. w sprawach nieuregulowanych w roz-
dziale o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów stosuje się odpowiednio przepisy Ko-
deksu postępowania karnego. Z mocy tego unormowania nie ma prawnych przeszkód do
zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym instytucji właściwości z delegacji, o jakiej
mowa w art. 36 k.p.k. (tak: W. Kozielewicz, Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziów.
Komentarz, Warszawa 2005, s. 140; T. Ereciński, J. Gudowski, J. Iwulski, Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa. Komentarz, Warsza-
wa 2010, s. 576 oraz postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 29 listopada 2004 r., SNO
49/04, OSNSD 2004, nr II, poz. 35; z dnia 18 stycznia 2010 r., SNO 100/09, OSNSD
2010, poz. 13 i z dnia 27 października 2010 r., SNO 50/10, OSNSD 2010, poz. 58).
2
W doktrynie wskazuje się, że przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi innemu
niż właściwy powinno nastąpić wyjątkowo, gdyż oznacza odstępstwo od reguły mającej
ważne znaczenie gwarancyjne – prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy
bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Po-
za sporem jest przy tym, iż prawidłowe stosowanie instytucji z art. 36 k.p.k. wymaga
pewnego pragmatyzmu. Wręcz stwierdza się, iż potrzebna jest tu zasadnicza przewaga
celowości rozpoznania sprawy przez sąd inny niż właściwy (tak postanowienie Sądu Ape-
lacyjnego w Krakowie z dnia 25 października 2001 r., II AKo 141/01, KZS 2001, nr 11,
poz. 30).
Patrząc przez pryzmat tak rozumianej instytucji art. 36 k.p.k. na realia przedmioto-
wej sprawy, nie można podzielić zapatrywania Sądu Apelacyjnego – Sądy Dyscyplinar-
nego w A. wyrażonego w uzasadnieniu postanowienia z dnia 22 lutego 2012 r., ASD (...),
co do celowości przekazania przedmiotowej sprawy dyscyplinarnej, w trybie art. 36
k.p.k., Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu w B.
Problemem, z punktu widzenia sprawnego przeprowadzenia postępowania dyscypli-
narnego w niniejszej sprawie, nie jest fakt, iż trzech świadków podlegających wezwaniu
na rozprawę (w tym dwóch funkcjonariuszy Policji) zamieszkuje w K. – miejscowości
położonej bliżej B. niż A., ale postawa procesowa prezentowana przez obwinionego (por.
też uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 12 stycznia
2011 r., SNO 52/10 zwłaszcza s. 5 – 7), daleka od przyjmowanego w deontologii wzorca
zawodu sędziego, w skład którego wchodzi m. in. wymaganie, aby osoba sprawująca
urząd sędziego (sędziego w stanie spoczynku), w sytuacji gdy występuje jako obwiniona
w postępowaniu dyscyplinarnym, zmierzała do jak najszybszego rozpatrzenia i wyjaśnie-
nia stawianych jej w tym postępowaniu zarzutów.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny rozstrzygnął jak na
wstępie.
SNO 14/12
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y na posiedzeniu w składzie
następującym:
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Kozielewicz (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Jolanta Strusińska-Żukowska.
w sprawie sędziego Sądu Okręgowego w stanie spoczynku po rozpoznaniu wniosku za-
wartego w postanowieniu Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w A. z dnia 22
lutego 2012 r., sygn. akt ASD (...), o przekazanie sprawy w trybie art. 36 k.p.k. innemu
sądowi równorzędnemu
p o s t a n o w i ł : w n i o s k u n i e u w z g l ę d n i ć .
U z a s a d n i e n i e
Brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku.
Rzeczywiście zgodnie z treścią art. 128 u.s.p. w sprawach nieuregulowanych w roz-
dziale o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów stosuje się odpowiednio przepisy Ko-
deksu postępowania karnego. Z mocy tego unormowania nie ma prawnych przeszkód do
zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym instytucji właściwości z delegacji, o jakiej
mowa w art. 36 k.p.k. (tak: W. Kozielewicz, Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziów.
Komentarz, Warszawa 2005, s. 140; T. Ereciński, J. Gudowski, J. Iwulski, Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa. Komentarz, Warsza-
wa 2010, s. 576 oraz postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 29 listopada 2004 r., SNO
49/04, OSNSD 2004, nr II, poz. 35; z dnia 18 stycznia 2010 r., SNO 100/09, OSNSD
2010, poz. 13 i z dnia 27 października 2010 r., SNO 50/10, OSNSD 2010, poz. 58).
2
W doktrynie wskazuje się, że przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi innemu
niż właściwy powinno nastąpić wyjątkowo, gdyż oznacza odstępstwo od reguły mającej
ważne znaczenie gwarancyjne – prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy
bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Po-
za sporem jest przy tym, iż prawidłowe stosowanie instytucji z art. 36 k.p.k. wymaga
pewnego pragmatyzmu. Wręcz stwierdza się, iż potrzebna jest tu zasadnicza przewaga
celowości rozpoznania sprawy przez sąd inny niż właściwy (tak postanowienie Sądu Ape-
lacyjnego w Krakowie z dnia 25 października 2001 r., II AKo 141/01, KZS 2001, nr 11,
poz. 30).
Patrząc przez pryzmat tak rozumianej instytucji art. 36 k.p.k. na realia przedmioto-
wej sprawy, nie można podzielić zapatrywania Sądu Apelacyjnego – Sądy Dyscyplinar-
nego w A. wyrażonego w uzasadnieniu postanowienia z dnia 22 lutego 2012 r., ASD (...),
co do celowości przekazania przedmiotowej sprawy dyscyplinarnej, w trybie art. 36
k.p.k., Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu w B.
Problemem, z punktu widzenia sprawnego przeprowadzenia postępowania dyscypli-
narnego w niniejszej sprawie, nie jest fakt, iż trzech świadków podlegających wezwaniu
na rozprawę (w tym dwóch funkcjonariuszy Policji) zamieszkuje w K. – miejscowości
położonej bliżej B. niż A., ale postawa procesowa prezentowana przez obwinionego (por.
też uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 12 stycznia
2011 r., SNO 52/10 zwłaszcza s. 5 – 7), daleka od przyjmowanego w deontologii wzorca
zawodu sędziego, w skład którego wchodzi m. in. wymaganie, aby osoba sprawująca
urząd sędziego (sędziego w stanie spoczynku), w sytuacji gdy występuje jako obwiniona
w postępowaniu dyscyplinarnym, zmierzała do jak najszybszego rozpatrzenia i wyjaśnie-
nia stawianych jej w tym postępowaniu zarzutów.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny rozstrzygnął jak na
wstępie.