Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny-Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SO Beata Stachowiak (spr.)
Sędziowie Sędzia SO Jolanta Bojko

Sędzia SO Anna Kuczyńska
Protokolant Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

w sprawie z wniosku K. P.przyudziale B. P.

o podział majątku wspólnego

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 2 października 2012 r.

sygn. akt VIII Ns 153/11

postanawia:

I. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób ,że :

1.  ustalić ,iż w skład majątku wspólnego K. P.i B. P.wchodzi prawo najmu lokalu mieszkalnego położonego we W.przy ul. (...)o wartości 100 800 zl (sto tysięcy osiemset złotych),

2.  ustalić ,iż udziały stron w majątku wspólnym są równe ,

3 .dokonać podziału majątku wspólnego stron w ten sposób ,że prawo najmu lokalu mieszkalnego opisanego w pkt 1 przyznać uczestniczce postępowania bez obowiązku spłaty na rzecz wnioskodawcy;

II .zasądzić od Skarbu Państwa -Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu na rzecz adw. A. L. kwotę 1800 zł wraz z należnym podatkiem VAT kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu .

Sygn. akt II Ca 1543/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu oddalił wniosek K. P.przy udziale B. P.o podział majątku wspólnego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 27 listopada 1993 r. wnioskodawca K. P.zawarł z uczestniczką postępowania B. P.związek małżeński. Strony miały dwoje dzieci. W wyniku orzeczonej wobec uczestniczki i wnioskodawcy eksmisji, w dniu 1 marca 1998 r. zawarli oni z Gminą W.- Zarządem Zasobu Komunalnego umowę najmu lokalu socjalnego położonego we W.przy ul. (...). Uprawnionymi do zamieszkiwania byli uczestniczka, wnioskodawca K. P.oraz synowie P. P. Ł. P.. Umowa została zawarta na pięć lat, do dnia 31 grudnia 2002 r. W dniu 30 kwietnia 2003 r. wnioskodawca i uczestniczka zawarli kolejną umowę najmu lokalu socjalnego na okres do dnia 30 kwietnia 2006 r. W czerwcu 2005 r. wnioskodawca wyprowadził się od uczestniczki i dzieci. Uczestniczka postępowania uzyskała ponowne przedłużenie umowy najmu lokalu socjalnego do dnia 31 maja 2007 r. Aneks do umowy najmu został podpisany wyłącznie przez uczestniczkę. W 2006 r. z uwagi na niezamieszkiwanie wnioskodawcy w lokalu, uczestniczka uzyskała decyzję o jego wymeldowaniu z pobytu stałego. Gmina W.zakwalifikowała rodzinę P.do zawarcia umowy najmu lokalu zamiennego z uwagi na konieczność opuszczenia lokalu przy ul. (...), jako że nie nadawał się on na pobyt ludzi. Uczestniczka zdała protokolarnie lokal w dniu 8 lutego 2007 r. W dniu 6 lutego 2007 r. uczestniczka postępowania przejęła protokolarnie lokal przy ul. (...). Pismem z dnia 15 maja 2007 r. uczestniczka poinformowała zarządcę, iż wnioskodawca nie zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...). Wniosła o zmianę stron na umowie i wpisanie jej, jako jedynego najemcę. Wyrokiem z dnia 16 maja 2007 r., na skutek pozwu wniesionego w dniu 26 października 2006 r., Sąd Okręgowy we Wrocławiu, w sprawie o sygn. akt XIII RC 3156/06, orzekł o rozwiązaniu małżeństwa K. P.z B. P.z winy K. P.. Jednocześnie Sąd ustalił, że strony nie zajmowały wspólnego

mieszkania. Wyrok uprawomocnił się w dniu 27 czerwca 2007 r. W dniu 20 czerwca 2007 r. Gmina W.zawarła z B. P.umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego we W.przy ul. (...)składającego się z dwóch pokoi, kuchni i przedpokoju o łącznej powierzchni 41,87 m ². W nagłówku zostało wskazane, iż umowa była zawierana między Gminą W.a uczestniczką i wnioskodawcą, jednakże podpis pod umową złożyła tylko uczestniczka postępowania. Strony postanowiły, iż umowa została zawarta na czas nieoznaczony i obowiązywała od dnia 6 lutego 2007 r. Wnioskodawca nie zamieszkał w lokalu przy ul. (...). Wytoczone przez uczestniczkę powództwo o ustalenie nieistnienia stosunku najmu między Gminą W.a wnioskodawcą K. P.zostało, wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 16 marca 2009 r., sygn. akt IX C 50/09, oddalone.

Od dnia 21 maja 2012 r. regulowany czynsz najmu za lokal przy ul. (...), bez opłat za media (opłaty za wodę, wywóz śmieci oraz odprowadzanie ścieków) wynosił 179,62 zł, zaś z opłatami- 309,54 zł. Wartość rynkowa czynszu najmu możliwego do uzyskania na wolnym rynku za wynajęcie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...) ustalona metodą porównawczą z korygowaniem ceny średniej, z uwzględnieniem aktualnie kształtujących się stawek czynszu najmu w obrocie wolnorynkowym w obrębach S., Plac (...), funkcji określonej w aktualnym Studium (...), stanu prawnego nieruchomości oraz charakterystycznych cech nieruchomości uwzględniających lokalizację, sąsiedztwo i otoczenie, położenie lokalu w budynku, stan techniczny lokalu i budynku oraz standard i powierzchnię użytkowa lokalu wynosi 740 zł. Lokal ten wyposażony jest w instalacje elektryczną, wodną, gazową i telefoniczną, brak jest instalacji kanalizacyjnej, albowiem sanitariaty są wspólne. Zlokalizowane są na półpiętrze klatki schodowej. W lokalu znajduje się ogrzewanie elektryczne- piece akumulacyjne oraz bojler elektryczny podgrzewający wodę. Lokal znajduje się w dobrym stanie technicznym, lecz o jego standard jest bardzo niski z uwagi na brak łazienki w mieszkaniu. Wnioskodawca jest zarejestrowany, jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Pracuje nielegalnie w celu uniknięcia egzekucji komorniczej. Uczestniczka postępowania pracuje w Szpitalu (...) przy ul. (...) we W.. Uzyskuje wynagrodzenie w kwocie 1148 zł, albowiem komornik miesięcznie potrąca jej z pensji kwotę 223,20 zł tytułem alimentów na rzecz starszego

syna P. P.. Uczestniczka nie otrzymuje od wnioskodawcy zasądzonych alimentów na rzecz młodszego syna Ł. P..

Na podstawie powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy uznał, iż wniosek, jako nieuzasadniony, podlegał oddaleniu w całości. Sąd I instancji przyjął ,iż zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy nie potwierdził argumentacji uczestniczki postępowania, jakoby w skład majątku wspólnego stron wchodził samochód osobowy marki B.. Z informacji uzyskanej ze Starostwa Powiatowego we W.wynikało, iż ani K. P., ani też B. P.nie figurowali w ewidencji, jako właściciele pojazdu mechanicznego. Nadto Sąd Rejonowy stwierdził ,iż w skład tego majątku nie wchodzi prawo najmu lokalu mieszkalnego położonego we W.przy ul. (...). Zdaniem Sądu nie zostały ,bowiem spełnione wskazane w cytowanym wyżej przepisie art. 680 ¹ § 1 zd. 1. k.c. warunki, a mianowicie umowa najmu nie została zawarta w celu zaspokojenia potrzeb założonej przez małżonków rodziny. W okolicznościach sprawy oczywistym dla Sądu było, że w dacie zawarcia umowy najmu lokalu przy ul. (...)wiadome było, że lokal nie będzie służył zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez wnioskodawcę i uczestniczkę rodziny. Już wówczas toczyło się ,bowiem postępowanie o rozwiązanie małżeństwa stron, zaś wnioskodawca od lat nie zamieszkiwał z uczestniczką i brak było dostatecznie uzasadnionych podstaw do przyjęcia, jakoby stan ten miał ulec zmianie. Wnioskodawca nie wykazał przy tym, ażeby wówczas nosił się z zamiarem powrotu do lokalu, bądź też ażeby jakiekolwiek kroki w tym zakresie poczynił. Również w wyroku rozwodowym Sąd Okręgowy nie rozstrzygał o sposobie korzystania z mieszkania ustalając, iż strony takiego mieszkania wspólnie nie zajmowały. Wnioskodawca ,bowiem już w czerwcu 2005 r. wyprowadził się od uczestniczki w inny sposób zaspokajając swoje potrzeby mieszkaniowe. Od tego czasu strony w istocie pozostawały w faktycznej separacji. Powódka, zatem podpisując w dniu 20 czerwca 2007 r. umowę najmu zaspokajała własne potrzeby mieszkaniowe oraz potrzeby mieszkaniowe dzieci stron- P.i Ł. P.. Okoliczności tej nie zmienił fakt, iż w nagłówku umowy, jako najemców wskazano oboje małżonków. Wykładnia przepisu art. 680 ¹ k.c. przemawia, bowiem za przyjęciem, że prawo najmu wchodziło w skład majątku wspólnego jedynie wówczas, gdy najmowany lokal faktycznie służył zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych małżonków i utworzonej przez nich rodziny, nie zaś w sytuacji, kiedy za taki został uznany przez wynajmującego. Mimo zatem, iż umowa najmu została zawarta jeszcze w trakcie

trwania małżeństwa, a Gmina W.wskazała, że w lokalu poza uczestniczką i dziećmi zamieszkiwać miał wnioskodawca, przymiot najemcy K. P.nie przysługiwał. Tym samym Sąd orzekający nie podzielił poglądów wyrażonych przez tut. Sąd w wyroku z dnia 16 marca 2009 r., w sprawie o sygn. akt IX C 50/09, jakoby wnioskodawca również był najemcą przedmiotowego lokalu. Sąd skupił się ,bowiem wyłącznie na formalnej stronie umowy pomijając faktyczne wykorzystywanie lokalu przez strony, a w zasadzie przez uczestniczkę postępowania, albowiem wnioskodawca nigdy z niego nie korzystał. Sąd orzekający nie był zaś ustaleniami poczynionymi w toku powyższego postępowania związany i samodzielnie dokonał oceny sytuacji zarówno prawnej, jak i faktycznej stron. Oceny powyższej nie zmieniał również fakt, iż przed zawarciem umowy najmu z dnia 20 czerwca 2007 r. wnioskodawca i powódka byli już związani taką umową z Gminą W.. Wcześniejszy stosunek prawny został nawiązany w dniu 1 marca 1998 r. i dotyczył lokalu położonego przy ul. (...). Jak wynikało jednakże z załączonych akt lokalowych, przedmiotowy lokal był lokalem socjalnym przyznanym stronom z uwagi na zapadły wyrok eksmisyjny. Najem został, zatem nawiązany na innych zasadach, aniżeli ten uregulowany umową z dnia 20 czerwca 2007 r., a mianowicie w oparciu o art. 22- 25 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005, nr 31, poz. 266 ze zm.). Prawo najmu lokalu socjalnego jest zaś, jak wynika z art. 23 ust. 1 ustawy, prawem czasowym i po upływie oznaczonego okresu lub po zaktualizowaniu się określonych przesłanek, wygasa. Bezsporne w sprawie było, że umowa najmu lokalu socjalnego została definitywnie rozwiązana w dniu 8 lutego 2007 r. na skutek jego protokolarnego przekazania wynajmującemu. Tym samym umowa najmu z dnia 20 czerwca 2007 r. stanowiła samoistną i odrębną od wcześniejszego stosunku prawnego umowę i nie stanowiła jego kontynuacji. Nawiązana została, bowiem na innych warunkach i na podstawie innych uregulowań (k.c. i art. 5-19 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego). Wcześniejsze umowy najmu lokalu socjalnego nie mogły, zatem zostać wzięte pod uwagę przy rozważaniu, czy prawo najmu lokalu położonego przy

ul. (...) wchodziło w skład majątku wspólnego stron. Zdaniem Sądu konieczność taka zachodziłaby wyłącznie wówczas, gdyby do zamiany lokali doszło na tych samych warunkach, tj. gdyby lokal przy ul. (...) również posiadał status lokalu socjalnego. Nawet zaś, jeśli przyjąć, do czego jednak, zdaniem Sądu, w

okolicznościach sprawy nie było podstaw, że prawo najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) wchodziło w skład majątku wspólnego stron, to zasadne byłoby przyznanie go uczestniczce postępowania, jako że w przedmiotowym lokalu nadal zamieszkiwała, jednak bez obowiązku spłaty na rzecz wnioskodawcy. Domaganie się spłat w niniejszej sytuacji byłoby ,bowiem sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i jako takie należałoby potraktować je, jako nadużycie prawa (art. 5 k.c.). Wyłącznie dzięki staraniom uczestniczki prawo najmu przedmiotowego lokalu w ogóle weszłoby do majątku wspólnego. Wnioskodawca od 2005 r. nie interesował się ani losem uczestniczki, ani też losem zajmowanych przez nią mieszkań. Co oczywiste, nie partycypował również w kosztach ich utrzymania. Zatem to za sprawą działań uczestniczki Gmina W. zawarła i utrzymywała umowę najmu w mocy. Uczestniczka przez ponad pięć lat pokrywała wszystkie opłaty należne za lokal, nie dając powodu do wypowiedzenia stosunku najmu zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca zaś nie poczynił żadnych kroków ani żeby pozyskać przedmiotowe prawo najmu, ani też żeby je utrzymać. Nie dołożył żadnych starań, ażeby zgromadzić jakikolwiek majątek wspólny. W takiej zaś sytuacji domaganie się spłat stoi w oczywistej sprzeczności z zasadą słuszności oraz zasadami współżycia społecznego, byłoby również, zdaniem Sądu, rażąco niesprawiedliwe. Wnioskodawca kosztem uczestniczki postępowania, uzyskałby znaczne przysporzenie majątkowe, mimo że nie zainwestował żadnych środków własnych w pozyskanie lokalu, nie służył nawet uczestniczce pomocą, jakiej należałoby oczekiwać od współmałżonka. Dodatkowo uchyla się od alimentacji względem młodszego syna stron pozostawiając w całości ciężar jego utrzymania na barkach uczestniczki. W oparciu o powyższą argumentację zasadne byłoby zastosowanie art. 5 k.c. i odmówienie żądaniu wnioskodawcy ochrony prawnej uznając, iż stanowiło ono nadużycie jego praw podmiotowych.

Na powyższe rozstrzygnięcie apelację złożył wnioskodawca, zarzucając zaskarżonemu postanowieniu :

- naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 680(1)§1 k.c. przez błędną wykładnię, która doprowadziła sąd do ustalenia, iż prawo najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) nie weszło w skład majątku wspólnego stron, pomimo iż ma ono charakter obligacyjny,

- naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 5 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie, a ponad wszystko na skutek nie wskazania, jaka z przyjętych w społeczeństwie zasad została naruszona, a przemawia przeciwko zasądzeniu od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy spłaty,

- naruszenie przepisu art. 233§1 k.p.c. w zw. z art. 328§2 k.p.c. na skutek braku rozważenia sprzecznych wyjaśnień wnioskodawcy i uczestniczki, a związanych z niezamieszkanie wnioskodawcy w lokalu przy ul. (...),

- nie przeprowadzenie prawidłowej oceny dowodów na skutek nie odniesienia się przez Sąd Rejonowy do zarzutów uczestnika w sprawie sygn.akt IX C 50/09, z których to akt sąd dopuścił dowód. Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia przez uwzględnienie wniosku o podział majątku wspólnego i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy od uczestniczki kwoty 50375,30 zł tytułem wyrównania jego udziału w majątku wspólnym, a nadto o zasądzenie na rzecz kancelarii od Skarbu Państwa 1800 zł plus 23% podatku VAT.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w części zasługiwała na uwzględnienie.

Podstawowym przepisem regulującym sprawy o podział majątku wspólnego jest

art. 567 k.p.c., przy czym stosownie do jego § 3 mają odpowiednie zastosowanie przepisy odrębnego postępowania o dziale spadku. Według zaś normy art.688 k.p.c. do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o zniesieniu współwłasności. Mając na uwadze to podwójne odesłanie w postępowaniu o podział majątku wspólnego małżonków wskazać należy, iż to Sąd rozstrzyga o przynależności poszczególnych przedmiotów do majątku wspólnego ( tj. o składzie tego majątku), o żądaniu ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym, o tym, jakie wydatki i nakłady oraz inne świadczenia z majątku wspólnego na rzecz majątku osobistego- i odwrotnie-podlegają zwrotowi, o roszczeniach z tytułu posiadania rzeczy, pobranych pożytkach, długach i wierzytelnościach. Podstawowym zadaniem Sądu rozpoznającego wniosek o podział majątku wspólnego jest ustalenie składu majątku wspólnego podlegającego podziałowi. Rozliczeniu podlega natomiast całość stosunków majątkowych według stanu na dzień ustania wspólności ustawowej, natomiast podziałowi podlega stan czynny masy majątkowej w chwili dokonywania podziału jak i z uwzględnieniem jego wartości z daty orzekania ( art.316§1 k.p.c.).

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne ,które Sąd Okręgowy przyjął za swoje ,należycie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy ,natomiast dokonał błędnej oceny stanu prawnego .Sąd I instancji ustalając ,iż prawo najmu lokalu mieszkalnego położonego we W.przy ul. (...)nie weszło w skład majątku wspólnego stron ,wyraził pogląd , iż nie jest związany treścią wyroku z dnia 16 marca 2009 r .Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu . Wyrokiem tym Sąd Rejonowy oddalił powództwo B. P.o ustalenie, iż K. P.utracił prawo współnajmu lokalu mieszkalnego położonego we W.przy ul. (...). Przesłanką oddalenia powództwa było ustalenie, iż w chwili podpisania umowy najmu strony pozostawały jeszcze w związku małżeńskim, a w związku z tym prawo najmu stanowi składnik ich majątku wspólnego. Lokal został przydzielony małżonkom P.dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych rodziny, w umowie najmu wskazano, że w lokalu mogą zamieszkiwać oboje małżonkowie wraz z małoletnimi dziećmi.Pomijając treść tego orzeczenia w niniejszej sprawie Sąd I instancji naruszył prawo procesowe ,a to art.365§1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie ,co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie .

Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia (art.365§1 k.p.c.) zapadłego między tymi samymi stronami w innej sprawie o innym przedmiocie polega na zakazie dokonywania ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z ustaleniami i ocenami dokonanymi w sprawie już osądzonej. Skutkiem pozytywnym (materialnym) jest to, że rozstrzygnięcie zawarte w orzeczeniu stwarza taki stan, jaki z niego wynika, czyli sądy rozpoznające spór muszą przyjmować, że dana kwestia kształtuje się tak, jak to przyjęto we wcześniejszym, prawomocnym orzeczeniu. W kolejnym, zatem postępowaniu, w którym pojawia się ta sama kwestia, nie może być już badana

( por. post. z 28.03.2012 r., II UK 327/11, Lex 1214585, wyrok SN z 4.02.2011 r.,

III CSK 161/10, Lex nr 785884). Skoro, zatem Sąd Rejonowy oddalając powództwo o ustalenie w sprawie sygn.akt IX C 50/09 przyjął, iż obydwoje małżonkowie są najemcami lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...), tym samym mając na uwadze treść art.31 k.r.o .ustalić należało ,iż prawo najmu stanowi majątek wspólny stron.

Mając powyższe na uwadze zachodziła konieczność zmiany zaskarżonego postanowienia i ustalenie, iż w skład majątku wspólnego stron wchodzi prawo najmu

lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) o wartości 100800 zł (740 zł-180=560x180=100800 zł).

Sąd Okręgowy ,zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 43 k.r.o. ,ustalił także ,iż udziały stron w majątku są równe. Podział majątku poprzez przyznanie prawa najmu uczestniczce postępowania został dokonany przy uwzględnieniu wniosku obu stron oraz sytuacji życiowej ,osobistej i majątkowej byłych małżonków .Zgodnie

z art.212§2 k.c. w zw. z art. 46 k.r.o .i art.1035 k.c. rzecz ,która nie daje się podzielić może być przyznana jednemu z byłych małżonków z obowiązkiem spłaty drugiego z nich . Przyznając prawo do lokalu mieszkalnego uczestniczce postępowania Sąd Okręgowy uznał jednak ,iż istnieją podstawy do odstąpienia od obowiązku dokonania spłaty na rzecz wnioskodawcy ,podzielając w tej kwestii stanowisko Sądu Rejonowego, iż żądanie wnioskodawcy w tym zakresie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego .Wskazać przede wszystkim należy ,iż w sprawach o podział majątku wspólnego stron dopuszczalne jest stosowanie ogólnej reguły wynikającej z art.5 k.c. jako podstawy obniżenia czy odstąpienie od obciążania spłatą ( por. postanow. SN z 22.01.2009 r .,III CSK 251/08 ,LEX nr 507972 ,postanow. SN z 7.12.2000 r .,II CKN 335/00 ,LEX nr 1170116 ) .

Oceniając czy zachodzi wskazana podstawę do obniżenia spłaty lub odstąpienia od jej zasądzenia Sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności, jakie w świetle art. 5 k.c. wymagają-ze względu na zasady współżycia społecznego i społeczno-gospodarcze przeznaczenie wymienionego prawa – zmniejszenia wynikającego za spłaty ciężaru.

( por. uchwała SN z 14.10.1977 r., III CZP 77/77,Lex 8012 ; ).

Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, to tylko dzięki staraniom uczestniczki prawo najmu weszło w skład majątku wspólnego stron. Prawo do tego lokalu powstało już po orzeczeniu rozwiązania małżeństwa stron przez rozwód ,a jedynie przed uprawomocnieniem się wyroku rozwodowego .Wnioskodawca nie partycypował też w żaden sposób w utrzymaniu tego lokalu ,jak również lokalu poprzednio przez strony zajmowanego .Wnioskodawca od 2005 r .nie zamieszkiwał z uczestniczką postępowania ,nie łożył na utrzymanie dzieci .Podkreślić przy tym należy ,iż oczywiście niewiarygodne są twierdzenie wnioskodawcy, że to uczestniczka postępowania uniemożliwiała mu wspólne zamieszkiwanie .Przeczy temu treść dokumentów w tym decyzja o wymeldowaniu wnioskodawcy z powodu jego dobrowolnego nie zamieszkiwania w lokalu oraz wyrok z dnia 16 maja 2007 r .Sądu Okręgowego we Wrocławiu sygn. akt XIII RC 3156/06 rozwiązujący małżeństwo

stron przez rozwód z wyłącznej winy pozwanego. W uzasadnieniu tego wyroku ustalono ,iż pozwany (wnioskodawca) bez żadnego uzasadnionego powodu zerwał wspólne pożycie, a wcześniej naruszył małżeński obowiązek współdziałania dla dobra rodziny i wzajemnej pomocy izolując się od rodziny, nie łożąc w dostatecznym stopniu na jej utrzymanie i nie uczestnicząc w wychowaniu dzieci.

Skoro, zatem prawo najmu do lokalu weszło w skład majątku wspólnego stron bez żadnych starań ze strony wnioskodawcy ,nie przyczynił się on ani do uzyskania tego składnika majątkowego ,ani do jego utrzymania to żądanie spłaty od uczestniczki postępowania narusza podstawowe zasady sprawiedliwości społecznej .Zwłaszcza ,iż prawo do lokalu weszło w skład majątku wspólnego w zasadzie tylko z przyczyn formalnych ,nie ma ono w zasadzie faktycznej wartości rynkowej ,a wnioskodawca wywiódł swoje prawo do uzyskania spłaty jedynie z uzasadnienia wyroku z dnia 16 marca 2009 r .Istotna okolicznością dla oceny zgodności żądania wnioskodawcy spłaty jego udziału w majątku wspólnym była także sytuacja osobista i majątkowa uczestniczki postępowania .Uczestniczka musi w tym lokalu zaspokoić także potrzeby małoletniego syna stron ,jej dochody są bardzo niskie .Natomiast wnioskodawca ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe od 2005 r., nie ma stałego zatrudnienia, ale

Z tego powodu by uniknąć egzekucji alimentów.

Wobec powyższego na podstawie art. 386§1 k.p.c. w zw. z art. 397§2 k.p.c. i art. 13§2 k.p.c. postanowiono jak na wstępie.

Sąd Okręgowy w punkcie II postanowienia na podstawie §2 i § 6 pkt 6 oraz § 13 ust.1 pkt 1 i §19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. z 2002 r Nr 163, poz.1348 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. L. kwotę 1800 zł wraz z należnym podatkiem VAT kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.