Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 167/12
POSTANOWIENIE
Dnia 23 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marta Romańska (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi B. K. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko B. K. o zapłatę,
zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 maja 2007 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 listopada 2012 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 lipca 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 13 lipca 2012 r. odrzucił skargę B. K.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego Sądu z
dnia 11 maja 2007 r.
Sąd Apelacyjny wskazał - odwołując się do stanowiska Sądu Najwyższego
wyrażonego w postanowieniu z dnia 9 listopada 2000 r., II CKN 510/00, niepubl. –
że retrospektywna ocena okoliczności, na których oparto orzeczenie, dokonana
przez innego biegłego po uprawomocnieniu się wyroku, odmienna od opinii
złożonych w toku rozpoznania sprawy, nie uzasadnia wznowienia postępowania.
Podstawy do tego nie stanowią zatem przedstawione przez skarżącego prywatne
opinie biegłych, sporządzone po uprawomocnieniu się wyroku (uchwała składu
siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1969 r., III PZP 63/68,
wpisana do księgi zasad prawnych, OSNCP 1969, nr 12, poz. 208), ani zarzuty
naruszenia prawa procesowego i materialnego.
W zażaleniu na powyższe postanowienie B. K. wniósł o jego uchylenie,
podnosząc zarzuty naruszenia art. 403 § 2, art. 412 w związku z art. 410 § 1, art.
403 § 2 w związku z art. 410, art. 399 i art. 412, art. 409 i art. 410, art. 328 § 2, art.
410 § 1, art. 379 pkt 5, art. 399, art. 403 i art. 410, art. 403 § 2, art. 410 i art. 3, art.
217 § 2 w związku z art. 410 § 1 k.p.c., art. 233 k.p.c., art. 91 ust. 2 Konstytucji RP,
art. 217 § 1 oraz art. 217 § 1 i 2 w związku z art. 227 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Podniesione w zażaleniu zarzuty oparte zostały na założeniu, że na etapie
badania dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania możliwe jest jedynie
stwierdzenie, czy wskazana przez skarżącego podstawa wznowienia postępowania
odpowiada którejkolwiek z podstaw wskazanych w kodeksie postępowania.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje jednak odmienne stanowisko,
zgodnie z którym sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający
przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie
3
wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa
nie zachodzi; taka skarga jako nie oparta na ustawowej podstawie wznowienia
podlega odrzuceniu na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. (zob. min. postanowienia:
z dnia 4 września 2008 r., IV CZ 71/08, niepubl.; z dnia 26 września 2008 r., V CZ
55/08, niepubl.; z dnia 16 stycznia 2009 r., II CZ 1/09, niepubl.; z dnia 25 maja
2012 r., I CZ 35/12, nie publ.).
Stojąc na gruncie powyższego zapatrywania, podzielanego przez skład
orzekający, zarzuty naruszenia art. 410 § 1 k.p.c., a w konsekwencji - również
pozostałych wskazanych w zażaleniu przepisów postepowania, należy uznać za
chybione. Sąd Apelacyjny prawidłowo uznał i uzasadnił, dlaczego przytoczone
przez skarżącego podstawy wznowienia postępowania w rzeczywistości nimi nie
są. Zarzuty skarżącego, oparte na argumentacji sprowadzającej się do polemiki
z tą oceną, nie mogły wywrzeć zamierzonego skutku.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

I CZ 167/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia