Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 55/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
w sprawie z powództwa J. G. i B. G.
przeciwko J. R.
o ochronę prawa użytkowania wieczystego ewentualnie o zobowiązanie
pozwanego do unieruchomienia przez zaklinowanie niestabilnych elementów
ogrodzenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 listopada 2013 r.,
zażalenia pozwanego na wyrok Sądu Okręgowego w N.
z dnia 10 lipca 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok, pozostawiając Sądowi
Okręgowemu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 lutego 2013 r., Sąd Rejonowy w G. w sprawie
z powództwa J. G. i B. G. przeciwko J. R. o ochronę prawa użytkowania
wieczystego ewentualnie o zobowiązanie pozwanego do unieruchomienia przez
zaklinowanie niestabilnych elementów ogrodzenia, oddalił powództwo główne (pkt
l); umorzył postępowanie w zakresie żądania ewentualnego (pkt II) oraz
rozstrzygnął o kosztach procesu i nieuiszczonych kosztach sądowych (pkt III i IV).
Sąd Rejonowy ustalił, że powodowie są użytkownikami wieczystymi na
zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej działki nr 358/18 o powierzchni 0,1100
ha położonej w U., objętej księgą wieczystą Kw […]. Właścicielem tej działki jest
Gmina U. Nieruchomość ta graniczy z działkami 358/16 i 358/19, stanowiącymi
własność pozwanego. Na nieruchomości utworzonej z działek 358/16 i 358/19
pozwany realizuje w oparciu o decyzję nr 761/10 z dnia 3 października 2010 r.
Starosty G., zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę,
inwestycję pod nazwą: „Budowa stacji paliw wraz z urządzeniami towarzyszącymi w
miejscowości U.”. Powodowie wyrazili zgodę na budowę stacji paliw przez
pozwanego w sąsiedztwie ich działki nr 358/18. W związku z prowadzoną
inwestycją pozwany gromadził materiał budowlany, a w 2009 r. ogrodził swoje
działki wzdłuż granicy działki nr 358/19 z działką powodów nr 358/18 z dwóch stron,
tj. od strony wschodniej i północnej na długości około 64 metrów oraz wzdłuż
granicy działki nr 358/16 z działką powodów nr 358/18 od strony południowej na
długości około 45 metrów. Ogrodzenie wykonane zostało z betonowych płyt
układanych jedna na drugą, wysokości ok. 2 metrów, a miejscami z uwagi na
spadek terenu i uskoki około 2,1 metra. Powodowie na etapie budowy ogrodzenia
nie zgłaszali pozwanemu żadnych uwag i nie występowali do pozwanego o
rozebranie ogrodzenia lub o jego obniżenie. Nie skarżyli się też do pozwanego, że
ogrodzenie zasłania im widok z powierzchni ich działki. Budowa ogrodzenia przez
pozwanego nie wymagała uprzedniego pozwolenia budowlanego ani zgłoszenia i z
tego względu nie narusza obowiązujących przepisów prawa budowlanego.
Ogrodzenia takie są powszechnie stosowane jako ogrodzenia sąsiedzkie. Stan
techniczny ogrodzenia jest zadawalający, ogrodzenie nie stwarza zagrożenia
bezpieczeństwa dla ludzi, mienia i środowiska. W dniu 28 września 2011 r. podczas
3
oględzin miejsca przedmiotu sporu przez Sąd, zauważalne i wyczuwalne były luzy
pomiędzy płytami betonowymi ogrodzenia, a wpustami na słupkach. Luzy te na
skutek przesunięć mechanicznych płyt doprowadzały do drgań i odgłosów
akustycznych odczuwalnych przez powodów i ich domowników. W związku z
powyższym pozwany w marcu 2012 r. zamontował 320 sztuk amortyzatorów z
gumy EPDM. Zamontowanie amortyzatorów wyeliminowało drgania płyt
betonowych i hałas w związku z czym powodowie cofnęli żądanie ewentualne.
Spór o ogrodzenie między stronami powstał w 2010 r., kiedy to w związku
z pracami związanymi z dowozem materiałów na działkę powodów, doszło do
uszkodzenia przez samochód ciężarowy kilku płyt betonowych. J. R. zażądał od
powodów usunięcia szkody przez wymianę uszkodzonych elementów. Powodowie
szkodę uznali i naprawili.
W ocenie Sądu Rejonowego, powodowie nie wykazali, że sporne ogrodzenie
wywołuje u nich stany chorobowe oraz że pozwany wybudował ogrodzenie
złośliwie, nie wykazali także, iż ograniczenie częściowe widoku z poziomu parteru
domu i gruntu poza obręb ich działki zakłóca korzystanie z ich nieruchomości
ponad przeciętną miarę wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia
nieruchomości i stosunków miejscowych. Mając na względzie treść art. 144 w zw.
z art. 222 § 2 k.c., Sąd powództwo główne oddalił, a w zakresie cofniętego żądania
postępowanie umorzył.
Na skutek rozpoznania apelacji powodów, Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia
10 lipca 2013 r., uchylił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w punktach I, III i IV,
zniósł postępowanie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu. Sąd drugiej instancji przyjął, że postępowanie przed Sądem
pierwszej instancji dotknięte było nieważnością z przyczyny określonej w art. 379
pkt 6 k.p.c. w zw. z art. 17 pkt 1 k.p.c.
Podstawą żądania pozwu był art. 144 w zw. z art. 222 § 2 k.c. stosowany
odpowiednio do ochrony prawa użytkowania wieczystego. Żądanie powodów
obejmujące nakazanie pozwanemu rozebrania i usunięcia ogrodzenia z płyt
betonowych, w istocie rzeczy było żądaniem o zaniechanie immisji z tego
ogrodzenia na ich samopoczucie na działce siedliskowej. Powodowie nie
powoływali się na okoliczność, iż oddziaływanie tego ogrodzenia niekorzystnie
4
wpływa na ich działkę, a tylko na to, że niekorzystnie oddziaływuje na nich, którzy
na tej działce mieszkają i mają tam swoje centrum życiowe, porównując swoje
odczucia do pobytu w getcie, czy w więzieniu za murem. Oznacza to, że immisje
z przedmiotowego ogrodzenia mają charakter niematerialny, a zatem ich
roszczenie negatoryjne ma charakter niemajątkowy. Stosownie do treści art. 17 pkt
1 k.p.c., do właściwości sądów okręgowych należą sprawy o prawa niemajątkowe
i łącznie z nimi dochodzone roszczenia majątkowe, oprócz spraw tam
wymienionych, do których niniejsza sprawa nie należy. Ponieważ powodowie
powoływali się na pozbawienie ich komfortu życia na swojej działce siedliskowej
poprzez ograniczenie im przestrzeni widokowej, ich roszczenie należało
zakwalifikować jako żądanie ochrony praw niemajątkowych, mimo że ochrona dóbr
osobistych powodów powiązana jest ze sferą majątkową w postaci żądania
rozbioru przedmiotowego ogrodzenia. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł
zgodnie z art. 386 § 2 k.p.c.
Od powyższego wyroku zażalenie wniósł pozwany, który zaskarżył je
w całości, zarzucając naruszenie art. 386 § 2 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 6 i art. 17
§ 1 k.p.c., art. 321 § 1 k.p.c. oraz art. 144 k.c. Pozwany wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 144 k.c., właściciel nieruchomości powinien przy
wykonywaniu swego prawa powstrzymać się od działań, które by zakłócały
korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętna miarę, wynikającą ze
społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.
Przepis ten, mieszczący się w księdze drugiej k.c. zatytułowanej: „Własność i inne
prawa rzeczowe” i zawierający zakaz immisji, zalicza się do grupy przepisów tzw.
prawa sąsiedzkiego. Jego istota polega na tym, że nakłada on na właściciela
nieruchomości ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości, tak aby
sposób wykonywania prawa własności nie oddziaływał ponad przewidzianą w nim
miarę na nieruchomości sąsiednie. Stanowi on źródło obowiązku właściciela
nieruchomości powstrzymania się od takiego wykonywania swego prawa, które
byłoby sprzeczne z treścią tego przepisu. Przepis ten konkretyzuje więc określony
ogólnie w art. 140 k.c. sposób wykonywania prawa własności. Natomiast
5
z perspektywy właściciela nieruchomości sąsiedniej przepis zawarty w art. 144 k.c.
chroni niezakłócony ponad przeciętną miarę sposób korzystania z prawa własności
jego nieruchomości.
Negatywne oddziaływanie na nieruchomość sąsiednią może przybrać formę
immisji bezpośrednich i pośrednich. W odniesieniu do tych drugich mogą mieć one
postać zarówno immisji materialnych, jak również niematerialnych, których istotą
jest negatywne oddziaływanie na sferę psychiczną właściciela nieruchomości
sąsiedniej, poczucie jego bezpieczeństwa, czy estetyki. W przypadku negatywnego
oddziaływania na nieruchomość przez właściciela nieruchomości sąsiedniej w inny
sposób niż poprzez bezpośrednie naruszenie prawa własności, właścicielowi
przysługuje prawnorzeczowa ochrona na podstawie art. 144 w zw. z art. 222 § 2
k.c., która ma zastosowanie także w razie immisji niematerialnych negatywnie
wpływających na osoby przebywające na nieruchomości sąsiedniej (por. uchwały
Sądu Najwyższego: z dnia 4 marca 1975 r., III CZP 89/74, OSNCP 1976, nr 1, poz.
7 oraz z dnia 21 marca 1984 r., III CZP 4/84, OSPiKA 1985, nr 6, poz. 104). Jak
trafnie podniesiono w piśmiennictwie, ochrona właściciela lub innych osób
korzystających z nieruchomości przed oddziaływaniami skierowanymi czy to na
sferę fizyczną, czy też na sferę psychiczną jest związania z rzeczą i pozostaje
wewnątrz systemu prawa rzeczowego. Immisje niematerialne, będące skutkiem
określonego korzystania z nieruchomości sąsiedniej, pośrednio oddziaływają na
dobra osobiste innej osoby, w tym właścicieli nieruchomości sąsiedniej. W takich
przypadkach nie jest wykluczona ochrona dóbr osobistych przez żądanie
zaniechania immisji na podstawie art. 24 k.c., a więc za pomocą środków ochrony
dóbr osobistych. Wówczas nie można wykluczyć, że hipotezy art. 24 k.c. i art. 144
w zw. z art. 222 § 2 k.c. będą się krzyżować. Przy rzeczywistym zbiegu roszczeń,
prawo wyboru przysługuje stronie dochodzącej ochrony (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 11 października 2007 r., IV CSK 264/07, OSNC-ZD 2008, nr 3,
poz. 82).
Zgodnie z art. 17 pkt 1 k.p.c., do właściwości sądów okręgowych należą
sprawy o prawa niemajątkowe i łącznie z nimi dochodzone roszczenia majątkowe
oprócz spraw o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka, o ustalenie
bezskuteczności uznania ojcostwa oraz o rozwiązanie przysposobienia.
6
W orzecznictwie Sądu Najwyższego w odniesieniu do spraw obejmujących
roszczenia na podstawie art. 144 w zw. z art. 222 § 2 k.c. dotyczące immisji
niematerialnych przyjmowano niejednolicie ich kwalifikacje jako spraw o prawa
majątkowe lub niemajątkowe. W postanowieniach: z dnia 19 grudnia 2002 r., V CZ
162/02 (OSNC 2004, nr 2, poz. 31), z dnia 13 listopada 2003 r., IV CK 306/03 oraz
z dnia 26 września 2007 r., IV CZ 55/07 (niepubl.) przyjęto, że sprawa wywołana
roszczeniem związanym z sąsiedztwem nieruchomości i wzajemnym ich
oddziaływaniem w postaci immisji ma charakter sprawy majątkowej. W innych
orzeczeniach (por. postanowienia: z dnia 10 kwietnia 2002 r., IV CZ 29/02, OSP
2003, nr 4, poz. 52 oraz z dnia 27 marca 2008 r., II CZ 4/08, niepubl.)
Sąd Najwyższy opowiedział się za niemajątkowym charakterem sprawy
obejmującej tego rodzaju roszczenie. W szczególności w postanowieniu z dnia
27 marca 2008 r., II CZ 4/08, wskazano, że o majątkowym charakterze sprawy
decyduje ścisłe powiązanie zasadniczego przedmiotu rozstrzygnięcia z mieniem
wyrażające się w bezpośrednim wpływie rozstrzygnięcia na stan i bezpieczeństwo
mienia. Jeżeli rozstrzygnięcie ma oddziaływać bezpośrednio na sferę dóbr
osobistych powoda, a tylko pośrednio na sferę ekonomiczną, sprawa ma charakter
niemajątkowy. Rozstrzygając o charakterze dochodzonego roszczenia na
podstawie art. 222 § 2 w zw. z art. 144 k.c., należy mieć na uwadze przede
wszystkim stanowisko samego powoda, co do tego do ochrony jakiego rodzaju
dóbr - majątkowych, czy niemajątkowych – zmierza wniesione powództwo.
Sąd Najwyższy w obecnym składzie przychyla się do stanowiska, według
którego sprawa, której przedmiotem jest rozstrzygnięcie o zasadności roszczenia
o zaniechanie immisji niematerialnych dochodzonego na podstawie art. 144 w zw.
z art. 222 § 2 k.c., nie ma charakteru sprawy niemajątkowej w rozumieniu art. 17
pkt 1 k.p.c. W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2005 r.,
III CZP 111/05 (OSNC 2006, nr 11, poz. 183) wyjaśniono, że przepisy art. 17 pkt 1
i pkt 4 k.p.c. posługują się pojęciem „spraw o prawa niemajątkowe” oraz „spraw
o prawa majątkowe” dla celów rozgraniczenia właściwości rzeczowej sądów
rejonowych i sądów okręgowych. Podstawą wyróżnienia kategorii praw
majątkowych i niemajątkowych jest typowy interes, jaki realizują. Na podstawie
tego kryterium do praw majątkowych zalicza się w szczególności prawa rzeczowe,
7
wierzytelności opiewające na świadczenia majątkowe, prawa majątkowe
małżeńskie, a także istotną część praw kwalifikowanych jako tzw. własność
intelektualna. Do praw niemajątkowych zalicza się prawa osobiste i prawa rodzinne
niemajątkowe, stanowiące element stosunków między małżonkami, krewnymi,
przysposobionymi i powinowatymi.
Uwzględniając powyższe dla oceny majątkowego bądź niemajątkowego
charakteru sprawy wywołanej wniesionym powództwem istotne jest, że podstawą
dochodzonego powództwa stanowi art. 144 k.c. w zw. z art. 222 § 2 k.c., kreujący
roszczenie prawnorzeczowe po stronie właściciela nieruchomości w stosunku do
właściciela nieruchomości sąsiedniej. Jest to więc typowy instrument ochrony
prawa majątkowego w postaci własności nieruchomości przed jego naruszeniami
przybierającymi inną postać niż pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad
rzeczą, w tym poprzez immisje. Ponadto roszczenie to nie zmierza do jakiejkolwiek
regulacji stosunków niemajątkowym, lecz na bezpośredniej ingerencji w sposób
korzystania z prawa własności przez właściciela nieruchomości sąsiedniej, będącej
źródłem immisji. Jedynie pośrednim skutkiem orzeczenia uwzględniającego to
roszczenie jest ochrona wartości niemajątkowych, w tym dóbr osobistych
właściciela i innych osób korzystających z nieruchomości sąsiedniej. W tym
znaczeniu instrument ochrony prawa rzeczowego, zmierzający do ukształtowania
sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości sąsiedniej, służy także
ochronie wspomnianych wyżej wartości niemajątkowych. Nie zmienia to jednak
kwalifikacji sprawy jako majątkowej, gdyż jej przedmiotem nie są prawa
niemajątkowe, lecz jedynie roszczenie o charakterze majątkowym. W tej sytuacji
o niemajątkowym charakterze sprawy nie może przesądzać przyjmowane niekiedy
w orzecznictwie, w szczególności w sprawach o stwierdzenie nieważności bądź
uchylenie uchwał spółek, spółdzielni, czy wspólnot mieszkaniowych kryterium,
według którego o majątkowym bądź niemajątkowym charakterze sprawy decyduje
to, do ochrony jakich interesów bądź praw zmierza wniesione powództwo. W tym
bowiem przypadku powództwo zawierające żądanie negatoryjne z perspektywy
strony powodowej zmierza przede wszystkim do ochrony niezakłóconego
immisjami sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości strony
powodowej, natomiast z perspektywy strony pozwanej zmierza do ukształtowania
8
sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości strony pozwanej.
Pośrednim zaś skutkiem orzeczenia uwzględniającego tego rodzaju roszczenie jest
uzyskanie ochrony także interesów o charakterze niemajątkowym. W tego rodzaju
powództwie żądanie ochrony sposobu wykonywania własności - a więc prawa
majątkowego – przez ingerencję w sposób korzystania z prawa majątkowego
w postaci własności sąsiedniej nieruchomości ma więc charakter dominujący.
Podobny dylemat co do kwalifikacji sprawy jako majątkowej lub niemajątkowej
występował w orzecznictwie na tle roszczeń obejmujących zasądzenie na
podstawie art. 448 k.c. odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną
krzywdę wskutek naruszenia dóbr osobistych. Nie ulega wątpliwości, że tego
rodzaju roszczenie zmierza do ochrony dóbr osobistych. Mimo tego przyjęto
w orzecznictwie, że skoro sprawa obejmuje wyłącznie żądanie zapłaty
zadośćuczynienia ma charakter majątkowy (por. uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 5 października 2006 r., I PZP 3/06, OSNP 2007, nr 11-12, poz. 151
i powołane w jej uzasadnieniu orzecznictwo), gdyż obejmuje mające odrębny byt
i podstawę prawną roszczenie majątkowe, które może być dochodzone odrębnie
od środków ochrony dóbr o charakterze niemajątkowym. Innymi słowy, kwalifikacji
sprawy jako majątkowej nie pozbawia to, że roszczenie majątkowe zmierza do
ochrony dóbr niemajątkowych.
Uwzględniając powyższe, skoro powodowie na etapie przed Sądem
pierwszej instancji jednoznacznie określili, że ich powództwo jest oparte na
podstawie art. 144 w zw. z art. 222 § 2 k.c., nie było podstaw do uznania,
że sprawa ma charakter niemajątkowy z tej tylko przyczyny, że jej źródłem są
immisje niematerialne z nieruchomości sąsiedniej. Inna sytuacja zachodziłaby
jedynie wówczas, gdyby stanowisko powodów było tego rodzaju, że nie
ograniczało sądu w wyborze środków ochrony prawnej w związku z przytoczonymi
przez nich okolicznościami dla uzasadnienia dochodzonego roszczenia.
W konsekwencji uzasadniony był zarzut naruszenia art. 17 pkt 1 w zw. z art. 379
pkt 6 k.p.c. i art. 386 § 2 k.p.c. Z tych względów na podstawie art. 39815
§ 1 w zw.
z art. 3941
§ 3 i art. 108 § 2 k.p.c. orzeczono, jak w sentencji.