Ts 157/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 27 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 157/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Przedsiębiorstwo Komunikacyjno-Spedycyjne Tychy o zbadanie zgodności:
art. 681 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 czerwca 2010 r. skarżąca zarzuciła niezgodność art. 681 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 2 Konstytucji. W myśl zaskarżonego przepisu, w stosunkach między przedsiębiorcami odpowiedź na ofertę z zastrzeżeniem zmian lub uzupełnień niezmieniających istotnie treści oferty poczytuje się za jej przyjęcie. W takim wypadku strony wiąże umowa o treści określonej w ofercie, z uwzględnieniem zastrzeżeń zawartych w odpowiedzi na nią. Skarżąca podniosła, że zwrot „niezmieniających istotnie” narusza zasady prawidłowej legislacji.
Skargę konstytucyjną skarżąca wniosła w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem z 8 grudnia 2009 r. (sygn. akt VI GCupr 263/09) Sąd Rejonowy w Tychach zasądził od pozwanej obowiązek zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej na rzecz skarżącej i oddalił powództwo skarżącej w pozostałym zakresie. Apelację skarżącej od tego wyroku Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił wyrokiem z 20 maja 2010 r. (sygn. akt XIX Ga 126/10).
Zarządzeniem sędziego Trybunału z 16 listopada 2010 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braku formalnego skargi konstytucyjnej przez wskazanie, jakie prawa lub wolności skarżącej określone w Konstytucji zostały naruszone wskutek wydania wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z 20 maja 2010 r. (sygn. akt XIX Ga 126/10). W piśmie nadesłanym do Trybunału w wykonaniu tego zarządzenia skarżąca wskazała, że wydanie opisanego wyroku doprowadziło do naruszenia zasady przyzwoitej legislacji oraz zasady przewidywalności prawa i przewidywalności skutków jego stosowania.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna stanowi szczególny środek służący ochronie praw i wolności określonych w Konstytucji, które zostały naruszone wydaniem w sprawie skarżącego ostatecznej decyzji lub ostatecznego orzeczenia opartego na zaskarżonym przepisie. Taki charakter skargi konstytucyjnej – wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji – przesądza o tym, że wzorcem kontroli w postępowaniu przed Trybunałem zainicjowanym wniesieniem tego środka mogą być tylko te normy Konstytucji, które zawierają określenie praw podmiotowych lub wolności. Obowiązek ich wskazania nakłada na skarżącego art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jego niewykonanie skutkuje koniecznością wydania postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ze względu na brak polegający na nieokreśleniu naruszonych praw lub wolności (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK).
Skarżąca w skardze konstytucyjnej podniosła, że zaskarżony przez nią przepis jest niezgodny z art. 2 Konstytucji. W wykonaniu zarządzenia sędziego Trybunału wskazała, że prowadzi on do naruszenia zasady prawidłowej legislacji oraz zasady przewidywalności prawa i skutków jego stosowania. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Trybunału szczegółowe zasady wywiedzione z – zawartych w art. 2 Konstytucji – zasad demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej, nie mogą stanowić wzorców kontroli konstytucyjności w trybie skargi konstytucyjnej. Odnośnie do samego art. 2 Konstytucji, Trybunał dopuszcza natomiast możliwość, że skarżący wyprowadzi z jego treści nowe konstytucyjne prawa lub wolności, odpowiadające jednak rygorom, które muszą spełniać konstytucyjne prawa podmiotowe. Musi więc być bardzo dokładnie określony zarówno adresat konstytucyjnego prawa podmiotowego, jak i jego cała sytuacja prawna, powiązana z możnością wyboru sposobu zachowania się (por. postanowienia TK z: 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60, wydane w pełnym składzie; 23 stycznia 2002 r., SK 13/01, OTK ZU nr 1/A/2002, poz. 9 i 14 grudnia 2004 r., SK 29/03, OTK ZU nr 11/A/2004, poz. 124). Takiej argumentacji skarżąca nie przedstawiła ani w samej skardze konstytucyjnej, ani w piśmie nadesłanym w wykonaniu zarządzenia wzywającego o uzupełnienie jej braku. Zasady odnoszące się do poprawności legislacyjnej przepisów oraz zasada przewidywalności prawa i skutków jego zastosowania nie tworzą bowiem ani praw, ani wolności po stronie podmiotów prawa.
Z powyższych względów, działając na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 2 oraz art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
z dnia 27 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 157/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Przedsiębiorstwo Komunikacyjno-Spedycyjne Tychy o zbadanie zgodności:
art. 681 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 czerwca 2010 r. skarżąca zarzuciła niezgodność art. 681 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 2 Konstytucji. W myśl zaskarżonego przepisu, w stosunkach między przedsiębiorcami odpowiedź na ofertę z zastrzeżeniem zmian lub uzupełnień niezmieniających istotnie treści oferty poczytuje się za jej przyjęcie. W takim wypadku strony wiąże umowa o treści określonej w ofercie, z uwzględnieniem zastrzeżeń zawartych w odpowiedzi na nią. Skarżąca podniosła, że zwrot „niezmieniających istotnie” narusza zasady prawidłowej legislacji.
Skargę konstytucyjną skarżąca wniosła w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem z 8 grudnia 2009 r. (sygn. akt VI GCupr 263/09) Sąd Rejonowy w Tychach zasądził od pozwanej obowiązek zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej na rzecz skarżącej i oddalił powództwo skarżącej w pozostałym zakresie. Apelację skarżącej od tego wyroku Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił wyrokiem z 20 maja 2010 r. (sygn. akt XIX Ga 126/10).
Zarządzeniem sędziego Trybunału z 16 listopada 2010 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braku formalnego skargi konstytucyjnej przez wskazanie, jakie prawa lub wolności skarżącej określone w Konstytucji zostały naruszone wskutek wydania wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z 20 maja 2010 r. (sygn. akt XIX Ga 126/10). W piśmie nadesłanym do Trybunału w wykonaniu tego zarządzenia skarżąca wskazała, że wydanie opisanego wyroku doprowadziło do naruszenia zasady przyzwoitej legislacji oraz zasady przewidywalności prawa i przewidywalności skutków jego stosowania.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna stanowi szczególny środek służący ochronie praw i wolności określonych w Konstytucji, które zostały naruszone wydaniem w sprawie skarżącego ostatecznej decyzji lub ostatecznego orzeczenia opartego na zaskarżonym przepisie. Taki charakter skargi konstytucyjnej – wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji – przesądza o tym, że wzorcem kontroli w postępowaniu przed Trybunałem zainicjowanym wniesieniem tego środka mogą być tylko te normy Konstytucji, które zawierają określenie praw podmiotowych lub wolności. Obowiązek ich wskazania nakłada na skarżącego art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jego niewykonanie skutkuje koniecznością wydania postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ze względu na brak polegający na nieokreśleniu naruszonych praw lub wolności (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK).
Skarżąca w skardze konstytucyjnej podniosła, że zaskarżony przez nią przepis jest niezgodny z art. 2 Konstytucji. W wykonaniu zarządzenia sędziego Trybunału wskazała, że prowadzi on do naruszenia zasady prawidłowej legislacji oraz zasady przewidywalności prawa i skutków jego stosowania. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Trybunału szczegółowe zasady wywiedzione z – zawartych w art. 2 Konstytucji – zasad demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej, nie mogą stanowić wzorców kontroli konstytucyjności w trybie skargi konstytucyjnej. Odnośnie do samego art. 2 Konstytucji, Trybunał dopuszcza natomiast możliwość, że skarżący wyprowadzi z jego treści nowe konstytucyjne prawa lub wolności, odpowiadające jednak rygorom, które muszą spełniać konstytucyjne prawa podmiotowe. Musi więc być bardzo dokładnie określony zarówno adresat konstytucyjnego prawa podmiotowego, jak i jego cała sytuacja prawna, powiązana z możnością wyboru sposobu zachowania się (por. postanowienia TK z: 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60, wydane w pełnym składzie; 23 stycznia 2002 r., SK 13/01, OTK ZU nr 1/A/2002, poz. 9 i 14 grudnia 2004 r., SK 29/03, OTK ZU nr 11/A/2004, poz. 124). Takiej argumentacji skarżąca nie przedstawiła ani w samej skardze konstytucyjnej, ani w piśmie nadesłanym w wykonaniu zarządzenia wzywającego o uzupełnienie jej braku. Zasady odnoszące się do poprawności legislacyjnej przepisów oraz zasada przewidywalności prawa i skutków jego zastosowania nie tworzą bowiem ani praw, ani wolności po stronie podmiotów prawa.
Z powyższych względów, działając na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 2 oraz art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.