Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia – 22 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Kropiewnicka

Sędziowie: SSO Małgorzata Szyszko ( spr. )
SSO Agata Regulska

Protokolant: Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej - E. O.

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2011 r.

sprawy :

1.  P. L. oskarżonego z art.228§1 kk i art.228§3 kk,

2.  A. Ś. (1) oskarżonego z art.228§3 kk i art.228§1 kk w zw. z art.91§1 kk

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 6 listopada 2012 r. - sygn. akt II K 1564/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok ten sposób, że :

a)  uniewinnia oskarżonego P. L. od popełnienia czynów, przypisanych mu w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku i kosztami sądowymi w tym zakresie obciąża Skarb Państwa ;

b)  uznaje oskarżonego A. Ś. (1) za winnego tego, że w dniu 3 czerwca 2011 r. we W. i w B., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w związku z pełnieniem funkcji publicznej funkcjonariusza (...) K. we W. czterokrotnie przyjął korzyść majątkową w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 500 złotych, w tym:

-

od M. K. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych ;

-

od K. P. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 200 złotych w zamian za naruszenie przepisów prawa poprzez odstąpienie od zatrzymania dowodu rejestracyjnego samochodu ciężarowego marki R. o nr rej. (...), kierowanego przez M. C. ;

-

od T. C. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych ;

-

od M. P. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych,

tj. przestępstwa z art.228§1 kk i art.228§3 kk w zw. z art.11§2 kk w zw. art.12 kk i za to na podstawie art.228§3 kk w zw. z art.11§3 kk i art.33§2 kk wymierza oskarżonemu karę 1 ( jednego ) roku i 3 ( trzech ) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 60 ( sześćdziesiąt ) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 ( dziesięć ) złotych ;

c)  na podstawie art.69§1 i 2 kk i art.70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu A. Ś. (1) na okres próby 2 ( dwóch ) lat ;

d)  na podstawie art.63§1 kk na poczet wymierzonej kary grzywny zalicza oskarżonemu A. Ś. (1) okres zatrzymania w dniu 17 października 2011 r. przyjmując dzień zatrzymania za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny ;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy ;

III.  zasądza od oskarżonego A. Ś. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze i wymierza mu opłatę w wysokości 420 złotych za obie instancje.

Sygn. akt IV Ka 55/13

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Oleśnicy oskarżył P. L. i A. Ś. (1) o to, że :

I.  w dniu 3 czerwca 2011 r. we W., przy ulicy (...) podczas i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych funkcjonariusza (...) K. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, przyjęli od M. K. pieniądze w kwocie 100 złotych w zamian za odstąpienie od czynności służbowej związanej z kontrolą drogową, tj. o czyn z art.228§3 kk ;

II.  w dniu 3 czerwca 2011 r. w B., podczas i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych funkcjonariusza (...) K. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, przyjął od K. P. pieniądze w kwocie 200 złotych w zamian za odstąpienie od czynności służbowej związanej z kontrolą drogową jego pracownika M. C., tj. o czyn z art.228§3 kk ;

a nadto A. Ś. (1) o to, że:

III.  w dniu 3 czerwca 2011 r. w B., podczas i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych funkcjonariusza (...) K. we W. przyjął od T. C. pieniądze w kwocie 100 złotych w zamian za odstąpienie od czynności służbowej związanej z kontrolą drogową, tj. o czyn z art.228§3 kk ;

IV.  w dniu 3 czerwca 2011 roku w B., podczas i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych funkcjonariusza (...) K. we W. przyjął od M. P. pieniądze w kwocie 100 złotych w zamian za odstąpienie od czynności służbowej związanej z kontrolą drogową, tj. o czyn z art.228§3 kk .

Sąd Rejonowy w Oleśnicy wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 1564/11:

I.  uznał oskarżonych P. L. i A. Ś. (1) za winnych, tego, że w dniu 3 czerwca 2011 r. we W. w związku z pełnieniem funkcji publicznej funkcjonariuszy (...) K. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, przyjęli od M. K. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych, tj. przestępstwa z art.228§1 kk i za to na podstawie art.228§1 kk wymierzył oskarżonemu P. L. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

II.  uznał oskarżonych P. L. i A. Ś. (1) za winnych, tego, że w dniu 3 czerwca 2011 r. w B. w związku z pełnieniem funkcji publicznej funkcjonariuszy (...) K. we W. działając wspólnie i w porozumieniu, przyjęli od K. P. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 200 złotych w zamian za naruszenie przepisów prawa poprzez odstąpienie od zatrzymania dowodu rejestracyjnego samochodu ciężarowego marki R. o nr rej. (...) kierowanego przez A. C., tj. przestępstwa z art.228§3 kk i za to na podstawie art.228§3 kk wymierzył im kary po 1 roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art.33§2 kk wymierzył im kary grzywny w wymiarze po 60 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednaj stawki dziennej na kwotę 10 złotych ;

III.  uznał oskarżonego A. Ś. (1) za winnego, tego, że w dniu 3 czerwca 2011 r. w B. w związku z pełnieniem funkcji publicznej funkcjonariusza (...) K. we W., przyjął od T. C. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych, tj. przestępstwa z art.228§1 kk ;

IV.  uznał oskarżonego A. Ś. (1) za winnego, tego, że w dniu 3 czerwca 2011 r. w B. w związku z pełnieniem funkcji publicznej funkcjonariusza (...) K. we W., przyjął od M. P. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych, tj. przestępstwa z art.228§1 kk z tym, że ustalił, iż czynów opisanych w pkt I, III, IV części dyspozytywnej wyroku oskarżony A. Ś. (1) dopuścił się działając w warunkach ciągu przestępstw, tj. art.228§1 kk w zw. z art.91§1 kk i za to na podstawie art.228§1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art.85 kk i art.86§1 kk połączył oskarżonemu P. L. wymierzone w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności ;

VI.  na podstawie art.85 kk i art.86§1 kk połączył oskarżonemu A. Ś. (1) wymierzone w punkcie I i IV części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

VII.  na podstawie art.69§1 i 2 kk oraz art.70§ pkt 1 kk wykonanie wymierzonych oskarżonym kar łącznych warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący po 2 lata ;

VIII.  na podstawie art.63§1 kk na poczet wymierzonych kar grzywny zaliczył oskarżonym okres zatrzymania w dniu 17.10.2011 r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny ;

IX.  na podstawie art.44§1 kk orzekł na rzecz Skarbu Państwa przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych pod poz.8, 9, 10, 11, 12 na karcie 41 akt sprawy ;

X.  na podstawie art.230§2 kpk zwrócił Komendzie Miejskiej Policji we W. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych poz.1, 2, 3, 4, 5, 6, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 25 na karcie 41 akt sprawy ;

XI.  na podstawie art.230§2 kpk zwrócił oskarżonemu A. Ś. (1) dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych pod poz.7, 13, 14, 15, 16 na karcie 41 akt sprawy ;

XII.  na podstawie art.627 kpk w zw. z art.633 kpk zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty procesu, w tym wymierzył im opłaty: P. L. w kwocie 300 złotych, a A. Ś. (1) w kwocie 420 złotych.

Wyrok ten zaskarżyli w całości obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego P. L. zarzuciła wyrokowi:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na:

1)  dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego P. L. i A. Ś. (1) oraz zeznań świadków: M. K., K. P., A. C. i M. C., w szczególności w zakresie tego, czy oskarżony P. L. dopuścił się zarzucanych mu czynów działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym A. Ś. (1), a nadto w zakresie ustalenia, czy oskarżony P. L. miał świadomość wykonania czynu zabronionego wspólnie z oskarżonym A. Ś. (1) i że wspólnie swym zachowaniem wywołali przekonanie u dających korzyść majątkową o nieuchronności poniesienia odpowiedzialności finansowej za popełnione wykroczenie, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona analiza zeznań prowadzi do wniosku, że oskarżony P. L. nie dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów i nie łączyło go z oskarżonym A. Ś. (1) żadne porozumienie w wykonaniu przestępstw mu zarzucanych ;

2)  przyjęciu, że w czasie służby oskarżony P. L. wspólnie z oskarżonym A. Ś. (1) świadomie wyłączyli nagrywanie video rejestratora, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie, w szczególności wyjaśnienia obu oskarżonych, przeczą tej tezie ;

3)  przyjęciu, że oskarżony P. L. siedział w samochodzie służbowym razem z oskarżonym A. Ś. (1) oraz M. K., a nadto, że oskarżony P. L. rozmawiał z M. K. i wspólnie z oskarżonym A. Ś. (2) informował świadka, że zostanie ściągnięta laweta ;

4)  przyjęciu, że świadek M. K., wyszedł z radiowozu i poszedł do swojego samochodu po portfel, po czym wrócił do radiowozu, podczas gdy treści tych zeznań nie potwierdzają pasażerowie samochodu kierowanego przez M. K., a to: Ł. M. i P. M., a nadto sprzeczne są z wyjaśnieniami oskarżonego P. L. ;

5)  przyjęciu, że świadek M. K. po otrzymaniu wypisanego mandatu przekazał swoje dokumenty oskarżonemu P. L. ;

6)  przyjęciu, że oskarżony P. L. widział jak oskarżony A. Ś. (1) wyjmuje banknot 100 – złotowy z dokumentów i chowa go, podczas gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia tej tezy za udowodnioną ;

II. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

1)  art.4 kpk oraz art.7 kpk poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, w szczególności przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka M. K. w zakresie czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku, podczas gdy zeznania te są w istotnej części wzajemnie sprzeczne, nie korelują z zeznaniami świadków Ł. M. i P. M. (osób towarzyszących M. K. podczas jazdy samochodem) oraz wyjaśnieniami oskarżonego P. L.. Sąd Rejonowy przeprowadził analizę zeznań świadka M. K. w sposób wybiórczy, w zakresie w jakim przemawiają jedynie na niekorzyść oskarżonego P. L.;

2)  art.7 kpk w zw. z art.391§1 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, tj. zeznań świadka M. K. oraz świadka K. P., których treść różni się na poszczególnych etapach postępowania i w tym kontekście winny być one oceniane przez sąd orzekający ze szczególną ostrożnością.

Podnosząc tak sformułowane zarzuty obrońca oskarżonego wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego P. L. od zarzucanych mu czynów,

2.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego A. Ś. (1) zarzucił wyrokowi:

I.  wynikający z nieprawidłowego zastosowania przepisów postępowania, o którym mowa w art.438 pkt 2 kpk, naruszającego art.4 kpk, art.5 kpk, art.7 kpk w zw. z art.410 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie punktów I i II części dyspozytywnej wyroku, mający istotny wpływ na treść wyroku, polegający na przypisaniu oskarżonemu A. świątkowi zachowań realizujących się w tym, że w dniu 3 czerwca 2011 r. w związku z pełnieniem funkcji publicznej funkcjonariusza (...) K. we W., wspólnie i w porozumieniu z P. L., przyjął od M. K. oraz od K. P. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 i 200 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego A. Ś. (1) prowadzi do wniosku, iż w istocie oskarżony A. Ś. (1) nie uczestniczył przy kontrolach związanych z w/w osobami ;

II.  obrazę przepisów prawa materialnego:

a)  art.86§1 kk poprzez orzeczenie w pkt VI części dyspozytywnej wyroku kary łącznej w oparciu o połączenie kar pozbawienia wolności orzeczonych w pkt I i IV, podczas gdy pkt I części dyspozytywnej kształtuje karę pozbawienia wolności jedynie pod względem oskarżonego P. L. ;

b)  art.91§1 kk poprzez zastosowanie go w punkcie IV części dyspozytywnej w części odnoszącej się do podstawy kwalifikacji prawnej, zaś niepowołanie go przy wskazaniu podstawy wymiaru kary ;

c)  art.228§2 kk wskutek niezastosowania, podczas gdy w istocie jego zastosowanie w sytuacjach wskazanych przez oskarżonego A. Ś. (1) było zasadne ;

d)  art.228§3 kk poprzez autorytatywne uznanie, iż „stwierdzona w wyniku kontroli samochodu marki R., prowadzonego przez M. C. nieszczelność układu – wyciek powietrza z układu hamulcowego” i w efekcie zakwalifikowanie czynu przypisanego A. Ś. (1) w pkt II części dyspozytywnej wyroku jako art.228§3 kk, nie zaś jako § 1, co nie pozostaje bez znaczenia dla zakresu zastosowania art.91§1 kk.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. Ś. (1) od popełnienia czynów przypisanych mu w punkcie I i II części dyspozytywnej wyroku oraz warunkowe umorzenie postępowania karnego w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt III i IV części dyspozytywnej wyroku, przy przyjęciu przypadku mniejszej wagi, uchylenie wyroku w pozostałym zakresie dotyczącym oskarżonego oraz zwolnienie go od kosztów procesu,

2)  względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego P. L. oraz zawarty w niej wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynów, przypisanych mu w pkt. I i II części dyspozytywnej wyroku zasługują na uwzględnienie. Natomiast apelacja obrońcy oskarżonego A. Ś. (1) była zasadna częściowo, a jej wniesienie doprowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie opisu i kwalifikacji prawnej przypisanych temu oskarżonemu przestępstw oraz wymiaru kary, a to z powodów, o jakich będzie mowa poniżej.

Co do apelacji obrońcy oskarżonego P. L.:

Jakkolwiek nie wszystkie zarzuty apelacji były zasadne, to Sąd Okręgowy podzielił pogląd apelującej, iż w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego brak było podstaw do przypisania oskarżonemu P. L. popełnienia zarzucanych mu przestępstw łapownictwa. Zaprezentowane w uzasadnieniu apelacji wywody, poparte szeregiem przytoczonych orzeczeń należy uznać za trafne i słuszne.

Wbrew odmiennemu stanowisku obrońcy oskarżonego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż:

I.  w czasie służby oskarżony P. L. wspólnie z oskarżonym A. Ś. (1) świadomie wyłączyli nagrywanie video rejestratora ;

II.  oskarżony P. L. siedział w samochodzie służbowym razem z oskarżonym A. Ś. (1) oraz M. K., rozmawiał z M. K. i wspólnie z oskarżonym A. Ś. (2) i informował świadka, że zostanie ściągnięta laweta ;

III.  M. K., wyszedł z radiowozu i poszedł do swojego samochodu po portfel, po czym wrócił do radiowozu ;

IV.  oskarżony P. L. widział jak oskarżony A. Ś. (1) wyjmuje banknot 100 – złotowy z dokumentów i chowa go.

Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonał pełnej, logicznej i szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonych, zeznań słuchanych w sprawie świadków oraz dowodów z dokumentów, a dokonane w tym zakresie ustalenia faktyczne wolne są od błędu i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Ocena zeznań M. K. i pozostałych świadków, została przez Sąd I instancji przeprowadzona prawidłowo, zgodnie z zasadami wynikającymi z art.7 kpk i należycie uzasadniona. Nie można przy tym dyskredytować dowodu z zeznań świadka tylko dlatego, że występują w nich drobne sprzeczności lub przeinaczenia. Błąd w ustaleniach faktycznych ma miejsce wówczas, gdy sąd rozpoznający daną sprawę wyciągnie nielogiczne wnioski z ujawnionego materiału dowodowego. Skarżący ma zatem obowiązek podnieść jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się tamten organ oceniając dowody ujawnione podczas rozprawy. Konfrontacja poczynionych ustaleń z dowodami obciążającymi, których wartość kwestionuje obrońca oskarżonego, przekonuje, że ocena dowodów, które zostały ujawnione przed sądem w sposób przewidziany prawem, nie pozostaje w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś ustalenia poczynione w oparciu o tą ocenę, nie wykazują błędów natury faktycznej czy logicznej ( art.7 kpk.). Treść apelacji sprowadza się wyłącznie do przedstawienia własnej wersji wydarzeń, która jest odzwierciedleniem stanowiska przedstawianego przez oskarżonego w toku postępowania. Stanowi to niczym nie popartą i niedopuszczalną próbę zastąpienia dokonanej przez Sąd meriti oceny dowodów własną oceną tychże dowodów przez apelującego obrońcę. Wyniki przewodu sądowego w pełni uprawniały Sąd Rejonowy do przyjęcia, iż w czasie służby oskarżeni wyłączyli nagrywanie videorejestratora. Jak wskazał w uzasadnieniu Sąd I instancji, zgodnie z § 3 ust. 1 i 3 Zarządzenia nr 497 Komendanta Głównego Policji z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia służby przez policjantów wykorzystujących przyrządy kontrolno – pomiarowe służące do rejestracji zachowań uczestników ruchu drogowego patrol obowiązany jest do rejestrowania całego przebiegu służby od chwili wyjazdu w przydzielony rejon służbowy do chwili powrotu do jednostki Policji. Sąd I instancji w sposób dokładny i jasny przedstawił źródło obowiązku rejestrowania przez funkcjonariuszy czynności podejmowanych w czasie służby, wskazał również czym kierował się przyjmując za fakt, iż oskarżeni w czasie służby wyłączyli nagrywanie videorejestratora. Niezrozumiałym jest dla Sądu Odwoławczego podniesiony prze apelującą zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że świadek M. K. po otrzymaniu wypisanego mandatu ponownie przekazał swoje dokumenty P. L.. Analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji prowadzi do wniosku, że takie ustalenia nie zostały poczynione. Wręcz przeciwnie, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ( k.634 akt sprawy ) Sąd Rejonowy przyjął, iż „W radiowozie M. K. wyciągnął z portfela banknot o nominale 100 złotych i włożył je w dokumenty które zostały mu zwrócone i przekazał oskarżonemu A. Ś. (1), który następnie wyjął banknot i schował go.”

Sąd Odwoławczy nie podzielił także zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutu obrazy przepisów postępowania, a to art.4 kpk, art.7 kpk i art.391§1 kpk.

Zasada obiektywizmu wyrażona w art.4 kpk, będąca wyrazem zachowania bezstronności wobec stron oraz nakazująca uwzględnianie okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, nie prowadzi do wniosku, że nie można dokonać wyboru między dowodami i uznać za wiarygodne jedne z nich. Konfrontacja poczynionych ustaleń z dowodami obciążającymi, których wartość kwestionuje obrońca oskarżonego, przekonuje jednocześnie, że ocena dowodów, które zostały ujawnione przed sądem w sposób przewidziany prawem, nie pozostaje w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś ustalenia poczynione w oparciu o tą ocenę, nie wykazują błędów natury faktycznej czy logicznej ( art.7 kpk.). Wyjaśnienia oskarżonych, jak i zeznania każdego świadka mogą być obarczone ryzykiem fałszywości z uwagi na różnorodne okoliczności, rzecz jednak w tym, iż podlegają one swobodnej ocenie i w ścisłym powiązaniu z innymi dowodami. Żadnych uchybień regułom oceny dowodów, określonym w art.7 kpk Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w dokonanej przez Sąd meriti ocenie zeznań świadków, wskazanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonego P. L.. Apelacja obrońcy oskarżonego w tym zakresie sprowadza się jedynie do polemiki i prezentowania odmiennych poglądów na wiarygodność dowodów bądź fakty z nich wynikające i stanowi niczym nie popartą i niedopuszczalną próbę zastąpienia dokonanej przez Sąd meriti oceny dowodów własną oceną tychże dowodów przez apelującą.

Chybiony jest też zarzut obrazy art.391§1 kpk. Lektura akt wyraźnie wskazuje, iż Sąd Rejonowy korzystał z możliwości przewidzianych przedmiotowym przepisem, zdając sobie sprawę, iż świadkowie zeznają odmiennie niż poprzednio, względnie nie pamiętają dokładnie okoliczności zdarzenia.

Słusznie podnosi jednak obrońca oskarżonego, iż w realiach tej sprawy brak było podstaw do przypisania oskarżonemu P. L. współsprawstwa w popełnieniu przestępstwa łapownictwa.

Przypisując oskarżonemu P. L. popełnienie przestępstw z art.228§1 kk i arrt.228§3 kk Sąd Rejonowy uznał, iż oskarżeni A. Ś. (1) i P. L. mieli świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego. Obaj aktywnie uczestniczyli w rozmowie z M. K. i K. P., na przemian mówili o stwierdzonych uchybieniach w trakcie kontroli drogowej i ewentualnych konsekwencjach, a swoim zachowaniem wywoływali przekonanie u dających korzyść majątkową o nieuchronności poniesienia odpowiedzialności finansowej za popełnione wykroczenie. M. K., jak i K. P. podnosili, że zapowiadając wręczenie korzyści majątkowej zwracali się do obu oskarżonych. Również przy samej czynności wręczenia korzyści majątkowej żaden z oskarżonych nie sprzeciwiał się, nie protestował. Zdaniem Sądu Rejonowego, fizyczne wręczenie pieniędzy jednemu z oskarżonych nie wyłącza odpowiedzialności za współsprawstwo, bowiem dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne własnoręczne realizowanie znamion czynu zabronionego, tj. wzięcie do ręki pieniędzy. W przekonaniu Sądu I instancji nie można mówić o ekscesie oskarżonego A. Ś. (1), bowiem oskarżony P. L. miał pełną świadomość wspólnego realizowania czynu zabronionego.

Istota współsprawstwa, o jakim mowa w art.18§1 kk sprowadza się do wspólnego wykonania czynu zabronionego przez kilku uczestników przestępczego porozumienia i objęcia świadomością realizacji całości określonego czynu zabronionego. Działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany ( tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 29 marca 2012 r. II AKa 73/12 ).

Jak wynika z akt sprawy, obaj oskarżeni byli zatrudnieni w Wydziale Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji we W. na stanowisku funkcjonariuszy Policji, przy czym oskarżony A. Ś. (1) pełnił służbę w Policji od dnia 16 maja 1995 r., a oskarżony P. L. od dnia 29 września 2008 r. W dniu 3 czerwca 2011 r. obaj oskarżeni pełnili służbę patrolową na trasie W. - B.. Dowódcą patrolu był oskarżony A. Ś. (1), a oskarżony P. L. był kierowcą samochodu służbowego marki O. (...). Jak zeznał naczelnik (...) K. we W. P. N. ( k.273 – 274 akt sprawy ) standardem jest, iż kontroli drogowej dokonuje jeden policjant, a drugi mu asystuje. Oskarżony P. L. od początku postępowania wskazywał jednak, że w praktyce każdy z policjantów sam dokonuje kontroli zatrzymanego pojazdu i tak też było w dniu zdarzenia. Każdy z oskarżonych zatrzymywał określony pojazd i sam podejmował wszystkie czynności kontrolne w zakresie tego pojazdu. P. L. kontrolował swoje samochody, a A. Ś. (1) swoje. Także oskarżony A. Ś. (1) w swoich wyjaśnieniach podał, iż w dniu 3 czerwca 2010 r. nie dokonywał żadnej kontroli wspólnie z P. L.. Z zebranych w sprawie dowodów jednoznacznie przy tym wynika, iż do przyjęcia korzyści majątkowej doszło w czterech przypadkach, tj. w tych, w których pojazd został zatrzymany do kontroli drogowej przez oskarżonego A. Ś. (1). U tego też oskarżonego bezpośrednio po zakończeniu służby patrolowej ujawniono pieniądze w kwocie 1500 złotych. Oskarżony P. L. posiadał natomiast przy sobie pieniądze w łącznej kwocie 30 złotych. Prawdą jest, iż w dwóch przypadkach, w których kontrolę rozpoczął A. Ś. (1) doszło do sytuacji, w których oskarżony ten powrócił do radiowozu, gdzie na miejscu kierowcy przebywał P. L., a następnie do radiowozu tego wsiedli M. K. ( kierujący samochodem marki M. (...) ) oraz K. P. ( właściciel samochodu ciężarowego marki R., kierowanego przez M. C. ), po czym usiedli na tylnym siedzeniu i rozmawiali z oskarżonym A. Ś. (1), a oskarżony P. L. przyłączał się do tych rozmów i potwierdzał słowa oskarżonego A. Ś. (1). Uszło jednak uwadze Sądu Rejonowego, iż rozmowy, w których P. L. potwierdzał słowa kolegi dotyczyły wyłącznie stwierdzonych przez A. Ś. (1) naruszeń przepisów Prawa o ruchu drogowym i związanej z tym odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Jak ustalił Sąd Rejonowy, w pewnym momencie M. K. powiedział „poczekajcie panowie ja skoczę do samochodu i wezmę portfel”, po czym wyszedł z radiowozu, poszedł do swojego samochodu po portfel i wrócił do radiowozu, gdzie wyciągnął z portfela banknot o nominale 100 złotych, włożył je w dokumenty i przekazał oskarżonemu A. Ś. (3), który następnie wyjął banknot i schował go. Oskarżony P. L. widział jak oskarżony A. Ś. (1) wyjmuje banknot z dokumentów i go chowa. Także z zeznań K. P. wynika, iż w pewnym momencie wyciągnął z kieszeni dwa banknoty o nominałach 100 złotych i podał między fotelami do ręki jednemu z oskarżonych, który wziął te pieniądze. Logicznym jest przy tym, iż skoro po wręczeniu pieniędzy oskarżony A. Ś. (1) wysiadł z radiowozu, a następnie podszedł do samochodu ciężarowego i oddał świadkowi M. C. dokumenty oraz zezwolił mu na kontynuowanie jazdy, a po zakończeniu służby pieniądze ujawniono wyłącznie przy oskarżonym A. Ś. (1), to okoliczności te jednoznacznie wskazują, iż to właśnie A. Ś. (1) był tym policjantem, który przyjął korzyść majątkową w radiowozie od K. P.. Z chwilą przyjęcia korzyści majątkowej przestępstwo zostało dokonane, a sama obecność oskarżonego P. L. w radiowozie, którego był kierowcą oraz brak sprzeciwu, czy protestu wobec zachowań osób wręczających korzyści majątkowej i wobec zachowania A. Ś. (1) nie uprawnia do wysuwania tak daleko idącego wniosku, że P. L. działał wspólnie i w porozumieniu z A. Ś. (1). Oskarżony A. Ś. (1) w dniu zdarzenia był dowódcą patrolu, posiadał wieloletni staż w Policji, samodzielnie dokonywał kontroli w/w pojazdów i odpowiadał za przebieg tych kontroli. Zebrane w sprawie dowody nie pozwalają przyjąć, że pomiędzy oskarżonymi istniało przestępcze porozumienie, warunkujące koncepcję współsprawstwa w czynie zabronionym i nie zmienia tej oceny Sądu Okręgowego fakt, iż P. L., na polecenie dowódcy, tj. oskarżonego A. Ś. (1) wypisał mandat M. K., albowiem fakt ten nie może świadczyć o współdziałaniu oskarżonego z A. Ś. (1).

Jak już o tym była mowa, działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, a w realiach tej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, aby taki charakter miały zachowania oskarżonego P. L.. Oskarżony ten konsekwentnie w toku całego postępowania nie przyznawał się do przyjęcia korzyści majątkowej, a Sąd Rejonowy w istocie rzeczy nie dysponował żadnym dowodem pewnym, iż swoim zachowaniem P. L. zapewniał realizację uzgodnionego z A. Ś. (1) wspólnego przestępczego zamiaru. Przytoczone przez Sąd Rejonowy fakty nie są tymi okolicznościami, które mogłyby być uznane za obiektywne elementy współdziałania oskarżonego z A. Ś. (1) w popełnieniu przestępstw łapownictwa. Sama świadomość a nawet akceptacja zachowań innych osób realizujących znamiona typu czynu zabronionego, nie jest wystarczająca dla przyjęcia znamion współsprawstwa w popełnieniu tego czynu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2011 r. III KK 208/11 ). Współsprawstwo nie może polegać wyłącznie na biernej obserwacji zachowań innej osoby, realizującej znamiona typu czynu zabronionego, choćby towarzyszyła temu świadomość karygodności tego zachowania, a nawet pełna jego akceptacja ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 r. II KK 162/11 ). Jednocześnie ubolewać należy, iż oskarżony P. L. mając świadomość popełnienia przez oskarżonego A. Ś. (1) przestępstw łapownictwa oświadcza przed Sądem Rejonowym, iż A. Ś. (1) „był moim autorytetem i imponował mi swoim profesjonalizmem” ( k.396 akt sprawy ).

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy uznał, iż w postępowaniu karnym nie uzyskano dowodów potwierdzających przestępcze intencje oskarżonego P. L.. Z tych też względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonego P. L. od popełnienia przypisanych mu czynów, a kosztami sądowymi w tym zakresie na podstawie art.632 pkt.2 kpk w zw. z art.634 kpk obciążył Skarb Państwa.

Co do apelacji obrońcy oskarżonego A. Ś. (1):

Apelacja w zakresie kwestionującym sam fakt popełnienia przez tego oskarżonego przestępstw łapownictwa, przypisanych mu w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku oraz w zakresie obrazy art.228§2 kk i art.228§3 kk jest bezzasadna.

Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy nie dopuścił się ani błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, ani też obrazy przepisów prawa procesowego, mogących mieć wpływ na jego treść. Przyjęta przez Sąd I instancji ocena dowodów jest poprawna, co pozwoliło też na dokonanie wolnych od błędu ustaleń faktycznych, jak i w przedmiocie zawinienia oskarżonego A. Ś. (2). W tym stanie rzeczy brak było podstaw do zakwestionowania ustaleń Sądu I instancji co do samego sprawstwa oskarżonego, a zatem i do uwzględnienia wniosku apelacji o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów, przypisanych mu w punktach I i II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Zasada obiektywizmu wyrażona w art.4 kpk, będąca wyrazem zachowania bezstronności wobec stron oraz nakazująca uwzględnianie okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, nie prowadzi do wniosku, że nie można dokonać wyboru między dowodami i uznać za wiarygodne jedne z nich. Z kolei obraza art.5§2 kpk, tj. tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego, ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy w oparciu o istniejące dowody nie da się rozstrzygnąć jakiejś kwestii faktycznej. Tam natomiast, gdzie zagadnienie to sprowadza się do dania wiary określonej grupie dowodów problem nie leży na płaszczyźnie zasady in dubio pro reo, ale utrzymania się sądu w ramach dyrektywy swobodnej oceny dowodów. Podniesienie zarzutu obrazy art.5§2 kpk staje się zasadne tylko wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości, bądź powinien takie powziąć, a nie gdy wątpliwości takie zgłasza strona, doszukująca się ich pośród dowodów dla niej niekorzystnych, a uznanych przez sąd za miarodajne. W realiach niniejszej sprawy, problem nieusuwalnych wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego nie zaistniał, a prezentowane w apelacji wątpliwości mają wyłącznie charakter subiektywny. Konfrontacja poczynionych ustaleń z dowodami obciążającymi przekonuje, że ocena dowodów, które zostały ujawnione przed sądem w sposób przewidziany prawem, nie pozostaje w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś ustalenia poczynione w oparciu o tą ocenę, nie wykazują błędów natury faktycznej czy logicznej ( art.7 kpk.). Wyjaśnienia oskarżonych, jak i zeznania każdego świadka mogą być obarczone ryzykiem fałszywości z uwagi na różnorodne okoliczności, rzecz jednak w tym, iż podlegają one swobodnej ocenie i w ścisłym powiązaniu z innymi dowodami. Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku jednoznacznie wskazuje, iż Sąd I instancji przyjmował jedynie te fragmenty wyjaśnień oskarżonych lub zeznań świadków, które miały potwierdzenie w innych dowodach, tj. dowodach osobowych lub dowodach z dokumentów. Ten system oceny dowodów nie jest wybiórczym ich traktowaniem, lecz dochodzeniem do wyjaśnienia przebiegu wypadków w sposób obiektywny, gdyż każdy dowód podlega kontroli we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami dotyczącymi zdarzenia lub jego fragmentu i dopiero gdy ma potwierdzenie w innych dowodach lub wynika logicznie z przebiegu wypadków, jest uznawany za mogący stanowić podstawę do ustaleń w sprawie. Żadnych uchybień regułom oceny dowodów, określonym w art.7 kpk Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w dokonanej przez Sąd meriti ocenie zeznań świadków, w tym wskazanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonego, tj. świadków M. K., K. P., T. C. i K. L.. Kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie może obejmować sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, a sprowadza się tylko do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej lub logicznej oraz czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy ( OSNKW 1988, z. 3-4, poz. 28, Prok. i Prawo 1999, nr 3, poz. 11). Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji odpowiada powyższym wymogom i uwzględnia całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Wyjaśnienia oskarżonego A. Ś. (1), wyjaśnienia oskarżonego P. L. oraz zeznania wszystkich słuchanych w sprawie świadków Sąd Rejonowy skrupulatnie i wszechstronnie rozważył, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przytoczone tam argumenty są przekonywające, a zajęte przez Sąd Rejonowy stanowisko nie wykazuje żadnego błędu w rozumowaniu i jako zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i będące wynikiem wewnętrznego przekonania sądu opartego na zebranych dowodach i wrażeniach odniesionych z bezpośredniego zetknięcia się z nimi na rozprawie głównej - nie wykracza poza ramy uprawnień Sądu do swobodnej oceny dowodów ( art. 7 kpk ). Apelacja obrońcy oskarżonego A. Ś. (2) w tym zakresie sprowadza się jedynie do polemiki i prezentowania odmiennych poglądów na wiarygodność dowodów bądź fakty z nich wynikające i stanowi niczym nie popartą i niedopuszczalną próbę zastąpienia dokonanej przez Sąd meriti oceny dowodów własną oceną tychże dowodów przez apelującego. Uważna analiza zebranego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego jednoznacznie przeczy słuszności twierdzeń zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego, prowadząc do wniosków przeciwnych w stosunku do niego sugerowanych. Rację ma Sąd I instancji, że wyjaśnienia oskarżonego A. Ś. (2) w konfrontacji z dogłębną analizą całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego można ocenić jedynie krytycznie. Wyjaśnieniom oskarżonego przeczą zeznania świadków, wskazanych w uzasadnieniu wyroku oraz wyjaśnienia te pozostają w opozycji do innych obiektywnych dowodów, logiki wypadków i doświadczenia życiowego. Szczegółową i wnikliwą argumentację przytoczoną w tym zakresie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje i do niej się odwołuje, nie widząc potrzeby jej powielania. Wywód przeprowadzony przez Sąd Rejonowy w pełni pozwala na przyjęcie po stronie oskarżonego sprawstwa i winy w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw łapownictwa, a odmienne w tym zakresie stanowisko obrońcy oskarżonego jest zwykłą polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego, sprowadzającą się wyłącznie do przedstawienia własnej wersji wydarzeń, która jest odzwierciedleniem stanowiska przedstawianego przez oskarżonego w toku postępowania. Stanowi to niczym nie popartą i niedopuszczalną próbę zastąpienia dokonanej przez Sąd meriti oceny dowodów własną oceną tychże dowodów przez apelującego obrońcę. Dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów jest oceną logiczną, zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i pozostaje pod ochroną art.7 kpk w sytuacji, gdy nie została ona zasadnie niczym podważona.

Wbrew odmiennemu stanowisku obrońcy oskarżonego w sprawie brak było jakichkolwiek podstaw do powołania dowodu z opinii biegłego, albowiem stan techniczny samochodu ciężarowego marki R. o nr rej. (...), kierowanego przez M. C. wynikał jednoznacznie z dowodów osobowych i nie wymagał zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Trafnie Sąd I instancji przyjął, iż uszkodzenie układu hamulcowego było bezsporne, stąd też zatrzymanie dowodu rejestracyjnego samochodu kierowanego przez M. C. było obligatoryjne .

Odnośnie zarzutu obrazy art.86§1 kk stwierdzić należy, iż nie sposób negować, że Sąd Rejonowy niedbale zredagował wyrok w odniesieniu do oskarżonego A. Ś. (1), przy czym z niezrozumiałych względów w osobnych punktach wyroku ( tj. I i III części dyspozytywnej ) przyjmował jedynie winę oskarżonego w zakresie określonych czynów, zaś orzeczenie o karze zawarł w dalszym punkcie wyroku, tj. w punkcie IV części dyspozytywnej. Przypomnieć zatem należy, iż wyrokiem skazującym w rozumieniu art.413§2 kpk jest wyrok, w którym uznaje się winę oskarżonego i wymierza karę lub orzeka środek karny, a Sąd ma obowiązek zredagowania wyroku skazującego w taki sposób, aby jego treść była zrozumiała zarówno w płaszczyźnie przedmiotowej, jak i podmiotowej. Nie ulega także wątpliwości, iż w punkcie VI części dyspozytywnej wyroku Sąd Rejonowy orzekając karę łączną niefortunnie określił punkt wyroku, w którym wymierzył oskarżonemu A. Ś. (1) karę jednostkową ( wskazano pkt. I i IV zamiast pkt. II i IV części dyspozytywnej ). Mimo tych mankamentów zaskarżony wyrok jest czytelny tak w zakresie przypisania oskarżonemu winy w zakresie poszczególnych przestępstw, jak i w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary, a zaistniała w pkt. VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku omyłka jest skutkiem oczywistego błędu pisarskiego.

Rację ma natomiast obrońca oskarżonego A. Ś. (2), iż Sąd zobowiązany jest do powołania art.91§1 kk w podstawie wymiaru kary w każdym przypadku przyjęcia ciągu przestępstw. Przepis art.91§1 kk pozwala, w przypadku spełnienia przesłanek w nim określonych, na uproszczone orzekanie o karze. Zawsze więc należy oskarżonemu najpierw przypisać popełnienie konkretnych przestępstw, ze wskazaniem ich kwalifikacji prawnej ( bez powoływania w tym miejscu art.91§1 kk ), a następnie wymierzyć za nie jedną karę z powołaniem już art.91§1 kk ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2012 r., V KK 252/12 ). Skoro bowiem przepis art.91§1 kk dotyczy zasad wymiary kary za ciąg przestępstw, to powołać go należy tylko przy podstawie wymiaru kary, a nie przy podstawie kwalifikacji prawnej każdego z czynów przypisanych oskarżonemu.

Całkowicie chybiony jest natomiast zarzut obrazy art.228§2 kk i art.228§3 kk. Prawna ocena poszczególnych zachowań oskarżonego była przedmiotem szczegółowych i wnikliwych rozważań Sądu Rejonowego, a podniesione w tym zakresie argumenty Sądu Rejonowego są wystarczająco kompletne i nie wymagają uzupełnienia. Stanowisko apelującego obrońcy jakoby art.132 ust 1 pkt 1a ustawy Prawo o ruchu drogowym dawał jedynie możliwość zatrzymania dowodu rejestracyjnego przez funkcjonariusza Policji, nie nakładał natomiast takiego obowiązku w sposób bezwarunkowy nie znajduje w żadnej mierze potwierdzenia w treści rzeczonego artykułu. Stanowi on bowiem: „Policjant zatrzyma dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe) w razie:

1) stwierdzenie lub uzasadnionego przypuszczenia, że pojazd:

a) zagraża bezpieczeństwu(…)”.

Gdyby prawdą było, jak twierdzi skarżący, iż przepis ten nie nakłada na funkcjonariusza Policji obowiązku zatrzymania dowodu rejestracyjnego pojazdu w razie uzasadnionego przypuszczenia, że pojazd ten zagraża bezpieczeństwu, niewątpliwie znalazło by to odzwierciedlenie w rzeczonym przepisie. Ustawodawca zdecydował się jednak na zastosowania w tym przypadku formy nakazującej czasu przyszłego czasownika „zatrzymać” i nie ma żadnych wątpliwości, co do jego racjonalnych intencji przy zastosowaniu tej formy.

Zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego A. Ś. (1), w zakresie przypisanych mu czynów, musiał jednak podlegać korekcie, w zakresie dopuszczalnym w świetle przepisu art.455 kpk, a to wobec błędnego zastosowania przepisów prawa materialnego, tj. art.91 kk, a niezastosowania art.12 kk. Zaprezentowane w pisemnych motywach stanowisko Sądu Rejonowego co do działania oskarżonego w warunkach ciągu przestępstw nie daje się obronić na gruncie stanu faktycznego ustalonego w tej sprawie.

Ze zbiegiem przestępstw mamy do czynienia wtedy, gdy sprawca kilkoma czynami popełnia nie jedno, lecz kilka przestępstw, każde realizujące nowy zamiar przestępny i zawsze należy oskarżonemu najpierw przypisać popełnienie konkretnych przestępstw, ze wskazaniem ich kwalifikacji prawnej. Natomiast czyn ciągły w rozumieniu art.12 kk jest w istocie formą "przestępstwa na raty" opartą na konstrukcji tzw. prawnej jedności czynu opierającej się na założeniu, iż kilka czynów w znaczeniu faktycznym ( zwanych przez przepis "zachowaniami" ) podjętych dla realizacji z góry powziętego zamiaru uważa się za jeden czyn zabroniony w znaczeniu prawnym. Czyn ciągły obejmuje wielość zachowań podjętych w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, stąd też konieczna jest spójność strony podmiotowej i sprawca, przystępując do realizacji pierwszego składającego się na ciągłość zachowania, powinien działać w zamiarze obejmującym wszystkie zachowania objęte znamieniem ciągłości, a kompleks zachowań traktowany jest jako jedna integralna i nierozerwalna całość. Oskarżony A. Ś. (2) w ciągu jednego dnia w czasie tej samej służby patrolowej, dokonując kontroli drogowej samochodów przyjął od czterech osób korzyść majątkową i tym samym nie można zaakceptować stanowiska Sądu Rejonowego, iż po stronie oskarżonego każdorazowo występował zamiar odnawialny. W/w okoliczności wskazują bowiem, iż działał on w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Zauważyć przy tym należy, że stosowanie konstrukcji przestępstwa ciągłego nie jest jedynie prawem, lecz obowiązkiem sądu orzekającego. Wynika to jednoznacznie z materialnoprawnego charakteru tej instytucji prawnej, której celem jest m.in. stworzenie podstaw do uzyskania w trakcie procesu karnego pełnego obrazu społecznej szkodliwości podjętych przez sprawcę zachowań oraz dokonania łącznej ich oceny, a w konsekwencji odpowiedniego wymiaru kary ( por. wyrok SN z dnia 18 stycznia 1983r. IV KR 341/82, OSNPG 1983, nr 8 poz.91 ). Z tych też względów, Sąd Okręgowy dokonał korekty zaskarżonego wyroku i orzekł jak w punkcie I b swojego wyroku.

Powyższa zmiana kwalifikacji prawnej, korzystna dla oskarżonego, bo uznająca, że popełnił on jedno przestępstwo wpłynęła także na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego za przypisany mu czyn. Za popełnienie czynu z art.228§1 kk i art.228§3 kk w zw. z art.11§2 kk w zw. z art.12 kk Sąd Odwoławczy wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz karę grzywny w liczbie 60 stawek dziennych po 10 złotych każda przyjmując, że jest to kara skuteczna i sprawiedliwa, adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Z pewnością nie jest to kara rażąco niewspółmiernie surowa, zważywszy na rodzaj i charakter naruszonego dobra, jak również sposób i okoliczności popełnionego czynu, a także motywację sprawcy. Na poczet kary grzywny Sąd Odwoławczy zaliczył oskarżonemu dzień zatrzymania.

W pozostałym zakresie przy braku podstaw do zastosowania unormowań zawartych w art.439 kpk, art.440 kpk i art.455 kpk zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na przepisie art.636§1 kpk i art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.