Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

D. S. został skazany prawomocnymi wyrokami:

I. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 07 października 1999 roku w sprawie II K 1334/99, za czyn popełniony w dniu 15 sierpnia 1999 roku na mocy art.226§lkk, na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności którą , na mocy art.69§li2kk, art.70§2kk i art73 § 2kk warunkowo zawieszono na okres próby 3 (trzech) lat prób i oddano skazanego w tym czasie pod dozór kuratora ;

II. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim z dnia l 1 października 2000 roku w sprawie II K 260/00, za czyn popełniony w dniu 04 lutego 2000 roku na mocy art.279 § lkk w zw. z art.14 § I. i z zw. z art.l2kk, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, na mocy art.63 § lkk zaliczono na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 04 lutego 2000r. do dnia 11 października 2000r.;

III. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 07 września 200l roku w sprawie II K 425/01, za czyn popełniony w dniu 28 grudnia 2000 roku na mocy art.280§lkk, na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na mocy art.63§lkk zaliczono na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresy tymczasowego aresztowania od dnia 28 grudnia 2000r. do dnia 21 czerwca 2001r. i od dnia 14 października 2001r. do dnia 06 marca 2002r. ;

IV. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 22 kwietnia 2002 roku w sprawie II K 402/02, za czyny popełnione w dniu 30 października 1999 roku ., na mocy art.190 § lkk i art.22 § lkk, na karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V . Wyrokiem łącznym z dnia 17 marca 2003 roku , sygnatura akt II K 623/02 Sądu Rejonowego w Suwałkach połączono skazanemu orzeczone kary pozbawienia wolności z wyroków z dnia 7 września 2001 roku , sygnatura akt II K 425/01 Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia i z dnia 22 kwietnia 2002 roku , sygnatura akt II K 402/02 Sądu Rejonowego w Suwałkach i orzeczono karę łączną 3 / trzech/ lat i 2 / dwóch/ miesięcy pozbawienia wolności ; zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 28 grudnia 2000 roku do dnia 21 czerwca 2001 roku i od dnia 14 października 2001 roku do dnia 06 marca 2002 roku ;

VI .wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu VII Wydział Karny , sygnatura akt VII K 780/07

z dnia 05 września 2007 roku- za czyn z art. 222 §1 k.k. w związku z art. 157§2 k.k przy zastosowaniu art. 11§2 k.k popełniony w dniu 21 stycznia 2007 roku na karę 2 / dwóch/ lat pozbawienia wolności / na podstawie art. 222§1kk przy zastosowaniu art. 11§3kk , - za czyn z art. 226§1kk popełniony w dniu 21 stycznia 2007 roku na karę 1 / jednego/ roku pozbawienia wolności , w miejsce kar jednostkowych na podstawie art. 85 kk , art. 86 §1kk orzeczono kare łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 / dwóch/ lat pozbawienia wolności , na podstawie art. 69 §1 kk, art. 70§1 punkt 1 kk warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności na okres próby 4 / czterech / lat , na podstawie art. 71 §1 kk orzeczono grzywnę w wysokości 100 / sto / stawek dziennych , określając wysokość każdej z nich na kwotę 10 / dziesięć/ zł , na podstawie art. 63 §1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono ww. skazanemu zatrzymanie w dniu 21 stycznia 2007 roku , przyjmując , iż jeden dzień pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny , na podstawie art. 73 §1kk oddano skazanego w okresie próby pod dozór kuratora ; w dniu 19 lutego 2008 roku skazany wykonał grzywnę , postanowieniem z dnia 07 stycznia 2010 roku Sąd Rejonowy w Opolu Sekcja Wykonawcza zarządził wykonanie kary pozbawienia wolności w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu ;

VII . wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Opolu VII Wydział Karny , sygnatura akt VII K 331/07 z dnia 03 czerwca 2008 roku- za czyn z art. 158 §1 k.k. i art. 157§2 k.k przy zastosowaniu art. 11§2 k.k i w związku z art.64§1kk popełniony w dniu 15 października 2006 roku na karę 1 / jednego/ roku i 4 / czterech/ miesięcy pozbawienia wolności / , na podstawie art. 69 §1 kk, art. 70§1 punkt 1 kk warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 5 / pięciu / lat , na podstawie art. 73 §1 kk oddano skazanego pod dozór kuratora , na podstawie art. 47 §1 kk orzeczono nawiązkę na rzecz PCK w kwocie 500 zł na cel bezpośrednio związany z ochroną zdrowia , postanowieniem z dnia 07 stycznia 2010 roku Sąd Rejonowy w Opolu Sekcja Wykonawcza zarządził wykonanie kary pozbawienia wolności w sprawie VII K 331/07 Sądu Rejonowego w Opolu .

D. S. urodził się (...)w K.. Był dotychczas karany. Przebywa w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Jest kawalerem, nie ma dzieci. Zdobył wykształcenie średnie, z zawodu jest kucharzem .

Dowód - dane skazanego, karta 20 akt

- karta karna, karta akt 12-13;

- opinia o skazanym, karta akt 20v.

- odpisy orzeczeń, karta akt 24-26, 33-34, 36-37

Ww. D. S. w dniu 25 stycznia 2013 roku /data wpływu do Sądu Rejonowego w Opolu/ złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego w sprawach o sygnaturze akt: VII K 780/07, 331/07 Sądu Rejonowego w Opolu

Dowód -Wniosek skazanego z karty 1,2 akt.

- odpisy orzeczeń , karta akt 24-26, 33-34, 36-37

Z informacji o skazanym wynika, iż ww. D. S. był jeden raz karany dyscyplinarnie za naruszenie nietykalności cielesnej innego osadzonego, jego zachowanie i funkcjonowanie ocenia się jako umiarkowane. Nie był nagradzany regulaminowo, nie ma powiązań z uczestnikami podkultury przestępczej i wykazuje tendencję do pozytywnej stabilizacji. W stosunku do przełożonych stara się być regulaminowy. Do popełnionych przestępstw przyznaje się i ma do nich stosunek krytyczny, jest zainteresowany uczestnictwem w programach terapeutycznych. / karta 20 akt/.

Dowód - opinia o skazanym, karta 20 akt;

-informacja o pobytach i orzeczeniach , karta 21-23 akt;

Sąd Rejonowy VII Wydział Karny w O. w dniu 27 marca 2013 roku wydał wyrok łączny wobec skazanego D. S. w sprawie o sygnaturze akt VII K 90/13 i na podstawie art. art. 85 kk art. 86 §1 kk połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego D. S. w/w wyrokami opisanymi w punktach VI,VII części wstępnej wyroku i wymierzył mu za zbiegające się przestępstwa karę łączną 2 /dwóch/ lat i 4 / czterech / miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 572 kpk umorzył postępowanie w pozostałym zakresie; początek odbywania kary łącznej pozbawienia wolności wynikającej z wyroku łącznego pozostawił do rozstrzygnięcia Dyrektorowi Zakładu Karnego; na podstawie art. 577 kpk oraz art. 63 §1 kk na poczet orzeczonej powyżej kary łącznej 2/ dwóch/ lat i 4 / czterech/ miesięcy pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach z połączonych wyroków, to jest zatrzymanie w dniu 21 stycznia 2007 roku w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu oraz okres wykonanej dotychczas kary pozbawienia wolności w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu , początek odbywania kary pozbawienia wolności w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu to 12 lipca 2012 roku , nadto kara pozbawienia wolności w sprawie VII K 780/07 uległa skróceniu o 98 dni z tytułu wykonania grzywny w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu; pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w połączonych wyrokach ulegają odrębnemu wykonaniu; na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 5 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2003 r., nr 97, poz. 887 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata I. J. kwotę 120 ,00 / sto dwadzieścia/ zł tytułem obrony z urzędu udzielonej skazanemu przed Sądem w sprawie o wydanie wyroku łącznego plus VAT; na podstawie art. 624 §1 kpk zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sąd zważył, co następuje:

Instytucja wyroku łącznego to procesowy wyraz, przyjętej przez ustawodawcę prawnomaterialnej konstrukcji łączenia kar. Stąd też, o tym, które wyroki zostaną objęte wyrokiem łącznym nie decyduje ani arbitralny wybór sądu, ani wola skazanego. O kształcie wyroku łącznego rozstrzygają wyłącznie, określone w art. 85 k.k. przesłanki orzekania kary łącznej.

Wyrok łączny (kara łączna) stanowi zamknięcie sekwencji zdarzeń przestępczych, które obejmuje.

Przepis art. 85 k.k. zobowiązuje do orzeczenia kary łącznej, gdy sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw. I tak stosownie do treści art. 85 kk, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzane za zbiegające się przestępstwa. Zasady dotyczące łączenia kar i środków karnych odnoszą się także do sytuacji związanych z wydawaniem tzw. wyroku łącznego. Z wyrokiem takim mamy do czynienia, wówczas gdy sprawca został skazany prawomocnie wyrokami różnych sądów, przy czym zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej (art. 569 k.p.k.).

Wydanie wyroku łącznego może mieć jedynie miejsce w sytuacji istnienia właściwej, normatywnej relacji czasu popełnionych przestępstw do daty wydania chronologicznie pierwszego wyroku, choćby nieprawomocnego. (...) wyrokiem może być wyrok wydany później, chronologicznie jako drugi, trzeci, czy jeszcze dalszy, w zależności od określonego układu procesowego.

Zatem cezurę skazań podlegających łączeniu wyznacza pierwszy chronologicznie wyrok, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstw (vide: OSNKW 2005/2/13). Określenie to odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego przestępstwa lub kolejnych przestępstw. Ten właśnie pierwszy wyrok powinien zatem być punktem odniesienia przy dokonywaniu oceny, które z przestępstw objętych kolejnymi wyrokami pozostają w zbiegu uzasadniającym połączenie węzłem wyroku łącznego. Nie ma natomiast żadnych przeszkód prawnych, aby spośród skazań, których nie obejmie tak ukształtowany wyrok łączny, utworzyć kolejną grupę obejmującą skazania za czyny popełnione zanim zapadł kolejny "pierwszy wyrok" - oczywiście "pierwszy" z punktu widzenia tej kolejnej grupy przestępstw.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 lutego 2005 r. w sposób jasny i precyzyjny powiedział , że kryterium zbiegu przestępstw podlegających łączeniu (kara łączna i wyrok łączny) jest to, aby wszystkie te przestępstwa były popełnione przed wydaniem pierwszego, chociażby nieprawomocnego wyroku co do któregokolwiek z nich, co oznacza, że ten "zbieg przestępstw" należy do instytucji prawa materialnego. W konsekwencji, pierwszym warunkiem przyjęcia zbiegu przestępstw jest popełnienie przez sprawcę co najmniej dwóch przestępstw i to - jak wyjaśniono w tej uchwale - niezależnie od sytuacji procesowej ich dotyczącej, a drugim to, że pierwszy wyrok co do któregokolwiek z nich określa graniczny moment czasowy, pozwalający na przyjęcie, że przestępstwa popełnione do tego momentu pozostają w zbiegu.

Oczywiście, przy wielu skazaniach sprawcy, jest możliwe wystąpienie nie tylko jednego zbiegu realnego, ale i dalszych zbiegów, z tym że nawet przy kolejnych zbiegach zawsze punktem odniesienia będzie pozostawał chronologicznie pierwszy wyrok, zamykający kolejne grupy "zbiegających się" przestępstw. Tak rozumiany realny zbieg przestępstw oznacza więc tylko tyle, że nie wyrok wybrany z korzyścią dla sprawcy, spośród wielu skazujących go wyroków, będzie wyznaczał granice zbiegu przestępstw, lecz kształtującym te granice, będzie pierwszy w sensie chronologicznym wyrok.

Również w literaturze dostrzega się możliwość tzw. multiplikacji zbiegów. W zbiegu pozostają bowiem wszystkie przestępstwa tego samego sprawcy popełnione przed pierwszym wyrokiem skazującym, po czym w odrębnym zbiegu pozostają kolejne przestępstwa, jakie sprawca ten popełni do momentu wydania następnego wyroku [zob. K. B., A. Z., Polskie..., s. 335]. Jeżeli zatem ustawodawca mówi o pierwszym wyroku, to nie ogranicza w ten sposób możliwości łączenia w zbieg realny przestępstw popełnionych do tej tylko chwili, w której sprawca po raz pierwszy został skazany, lecz ma na myśli pierwsze skazanie za przestępstwo należące do grupy czynów nieprzedzielonych żadnym wyrokiem skazującym.

Pierwszy wyrok skazujący wyklucza natomiast możliwość połączenia kary wymierzonej za przestępstwo popełnione przed jego wydaniem z karą wymierzoną (innym wyrokiem) za przestępstwo popełnione po jego wydaniu.

Jeżeli natomiast po wydaniu pierwszego wyroku skazany dopuści się kolejnych przestępstw, to kary wymierzone za te przestępstwa, popełnione do chwili wydania drugiego wyroku, zostaną połączone w karę łączną. Mamy bowiem wówczas do czynienia ze sprawcą wielu przestępstw, który popełnił je jako osoba już raz karana za przestępstwa (pierwszym wyrokiem skazującym), zanim zapadł drugi wyrok skazujący tego sprawcę, a pierwszy co do któregokolwiek z tych przestępstw, stanowiących nowy, drugi z kolei, realny ich zbieg, odpowiadający przesłankom określonym w art. 85 kk [ postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 24 czerwca 2005 r., II AKz 172/05, OSA 2005, z. 10, poz. 68].

Realny zbieg przestępstw - zgodnie z definicją zawartą w art. 85 k.k. - jest kategorią obiektywną, stanowi bowiem serię przestępstw popełnionych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich. Nie ma tu miejsca na jakiekolwiek wybory ze strony sądu. Użyte w art. 85 kk sformułowanie "orzeka" jednoznacznie wskazuje na to, że w przypadku spełnienia przesłanek orzeczenia kary łącznej sąd zobowiązany jest do tego, aby ją orzec [ wyrok SA w Warszawie z dnia 8 września 2004 r., II AKa 305/04, Wokanda 2006, nr 7-8, poz. 93/. Obowiązkiem sądu jest tylko wydanie wyroku łącznego (art. 570 k.p.k.), jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej (art. 569 § 1 k.p.k.), i po przyjęciu konfiguracji wyroków wedle reguł określonych w art. 85 k.k. Stanowisko to potwierdzone zostało w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 2003 r. [postanowienie SN z dnia 3 listopada 2003 r., IV KK 295/02, OSNKW 2004, z. 1, poz. 7] jako nadal aktualne i zasługujące na aprobatę.

W przedmiotowym postępowaniu Sąd w pierwszej kolejności badał, czy istnieją przesłanki warunkujące orzeczenie kary łącznej. Jak już wskazano wcześniej, Sąd miał na względzie, że orzekanie kary łącznej jest - w myśl dyspozycji art. 85 k.k. - obligatoryjne i nawet w postępowaniu toczącym się w tym przedmiocie na skutek wniosku złożonego przez skazanego, jego wynik nie jest uzależniony od złożenia przez zainteresowanego konkretnych propozycji połączenia konkretnych orzeczeń skazujących.

Sąd wziął pod uwagę, iż wobec skazanego wyrokiem łącznym z dnia 17 marca 2003 roku, sygnatura akt II K 623/02 Sądu Rejonowego w Suwałkach połączono karę 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 7 września 2001 roku, sygnatura akt II K 425/01 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk popełnione dnia 28 grudnia 2000 roku oraz karę 6 /sześciu miesięcy/ pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 22 kwietnia 2002 roku za przestępstwa z art. 190 § 1 kk popełnione dnia 30 października 1999 roku i wymierzono karę łączną 3 /trzech/ lat i 2 /dwóch/ miesięcy pozbawienia wolności. Kolejne czyny skazany popełnił po wydaniu wyroku łącznego w sprawie II K 623/02 Sądu Rejonowego w Suwałkach / 17 marca 2003 roku/.To jest w sprawie VII K 331/07 Sądu Rejonowego w Opolu czyn został popełniony w dniu 15 października 2006 roku , a w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu czyny zostały popełnione w dniu 21 stycznia 2007 roku .

Analizując sytuację ww. skazanego D. S. , to jest zestawiając daty popełnienia czynów przypisanych skazanemu oraz daty wyroków wydanych w sprawach objętych postępowaniem w przedmiocie wydania wyroku łącznego, Sąd Rejonowy uznał, że w jego przypadku nie ma przeszkód prawnych, aby utworzyć grupę obejmującą skazania za czyny popełnione zanim zapadł kolejny "pierwszy wyrok" - oczywiście "pierwszy" z punktu widzenia tej grupy przestępstw.

Przy przyjęciu za punkt wyjścia wyrok Sądu Rejonowego VII Wydział Karny w O. z dnia 05 września 2007 roku , sygnatura akt V II K 780/07 / punkt VI/ skazujący za czyny popełnione w dniu 21 stycznia 2007 roku z art. 222 §1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk przy zastosowaniu art. 11 §2kk i art. 226§1kk warunki do połączenia spełni wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Opolu VII Wydział Karny, sygnatura akt VII K 331/07 z dnia 03 czerwca 2008 roku- za czyn z art. 158 §1 k.k. i art. 157§2 k.k przy zastosowaniu art. 11§2 k.k i w związku z art.64§1kk popełniony w dniu 15 października 2006 roku . Przed datą wydania wyroku w sprawie VII K 780/07 SR w Opolu / 05 września 2007 roku/ miał miejsce czyn ze sprawy II K 331/07 SR w Opolu – 15 października 2006 roku .

Sąd ustalił, że ww. kary, na które D. S. został skazany – jako jednorodzajowe kary pozbawienia wolności – podlegają łączeniu /zarządzone do wykonania/.

Reasumując -wszelkie przesłanki wymiaru kary łącznej zostały spełnione w rozpoznawanych dwóch kolejnych wyrokach, a mianowicie Sądu Rejonowego w Opolu VII Wydział Karny o sygnaturze akt VII K 780/07 i Sądu Rejonowego w Opolu Wydział VII Karny o sygnaturze akt VII K 331/07.

Sąd zawsze ma obowiązek węzłem kary łącznej objąć w wyroku łącznym wszystkie te kary jednostkowe wymierzone za poszczególne przestępstwa, pozostające w zbiegu realnym, które do połączenia się nadają.

Sąd wziął pod uwagę, iż warunkiem wymierzenia kary łącznej jest istnienie co najmniej dwóch kar jednorodzajowych lub dwóch kar różnorodzajowych, podlegających łączeniu. Zgodnie z zasadami rozdziału IX Kodeksu karnego łączeniu podlegają: kara pozbawienia wolności i kara ograniczenia wolności (art. 87 k.k.); kara 25 lat pozbawienia wolności i kara pozbawienia wolności, kara dożywotniego pozbawienia wolności i kara 25 lat pozbawienia wolności oraz kara pozbawienia wolności (art. 88 k.k.).

Sąd orzekając karę łączną opisaną w punkcie 1 części rozstrzygającej wyroku miał na względzie art. 86 paragraf 1 kk. Sąd zatem baczył, aby suma orzeczonych kar łącznych i kary nie podlegającej połączeniu nie stworzyły sytuacji mniej korzystnej dla skazanego od tej, jaka wynikała z dotychczasowego skazania.

Co do wysokości wymierzonej skazanemu kary łącznej opisanej w punkcie 1 części dyspozytywnej wyroku to należy zauważyć, iż Sąd mógł wymierzyć karę pozbawienia wolności po połączeniu kar orzeczonych wyrokami w sprawach :

- Sądu Rejonowego w Opolu VII Wydział Karny o sygnaturze akt VII K 780/07 – na karę 2/ dwóch/ lat pozbawienia wolności, 1 roku pozbawienia wolności;

- Sądu Rejonowego w Opolu o sygnaturze akt VII K 331/07 – kary 1 /jednego/ roku i 4 /czterech/ miesięcy pozbawienia wolności.

Najwyższa z kar jednostkowych podlegających łączeniu wynosiła 2 /dwa/ lata pozbawienia wolności. Mając na uwadze warunki i właściwości osobiste skazanego, podmiotowe i przedmiotowe relacje między przestępstwami, za które został skazany Sąd wymierzył mu karę 2 /dwóch/ lat i 4 / czterech / miesięcy pozbawienia wolności

Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie i literaturze przedmiotu poglądem, oparcie wymiaru kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji traktować należy jako rozwiązania skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia.

Sąd znalazł w realiach niniejszej sprawy tego rodzaju okoliczności, które powinny skutkować wymierzeniem kary łącznej w wysokości zbliżonej do dolnej granicy jej wymiaru. Proces resocjalizacji skazanego przebiega prawidłowo, był co prawda raz karany dyscyplinarnie, ale obecnie wykazuje tendencje do pozytywnej stabilizacji, a ponadto prezentuje krytyczny stosunek do popełnianych przestępstw.

Wymierzając skazanemu karę łączną 2 /dwóch/ lat i 4 / czterech / miesięcy pozbawienia wolności opisaną w punkcie 1 wyroku Sąd miał na względzie, jak już podano, art. 86 paragraf 1 kk, zasady dotyczące łączenia kar i środków karnych odnoszące do sytuacji związanych z wydawaniem tzw. wyroku łącznego. Zgodnie z art. 86 kk obowiązującego kodeksu kara, o jakiej mowa w ww. art. jest wymierzana w granicach: od najwyższej z kar jednostkowych (co odpowiada systemowi absorbcji) do ich sumy (system kumulacji), nie przekraczając jednak 540 stawek dziennych, 18 miesięcy ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności.

Jak już zaznaczono wyżej jakkolwiek przy orzekaniu kary łącznej dopuszczalne jest zastosowanie zarówno pełnej absorbcji, jak i pełnej kumulacji, to jednak należy pamiętać, że sięgnięcie do któregokolwiek z tych rozwiązań jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo i wymaga wnikliwego umotywowania w uzasadnieniu wyroku [wyrok SN z dnia 2 grudnia 1975 r., Rw 628/75, OSNKW 1976, z. 2, poz. 33].

Kara łączna orzekana w wyroku łącznym jest swojego rodzaju podsumowaniem działalności przestępczej skazanego w okresie czasu objętego skazaniami za przestępstwa pozostające w realnym zbiegu. Wymierzając karę łączną, stosuje się zwykłe dyrektywy karania: słuszności i celowości, wyrażone przez związek podmiotowo - przedmiotowy i czasowy zachodzący między poszczególnymi przestępstwami. O granicach kary łącznej decyduje ścisłość tego związku, więc stopień związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się realnie przestępstw. W aspekcie przedmiotowym związek przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych czynów jak tożsamość pokrzywdzonych, rodzaj naruszonych dóbr prawnych, sposób działania sprawcy, bliskość czasowa po-szczególnych przestępstw itd. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki, jakimi kierował się sprawca, podobieństwo rodzajów winy, zamiarów itd./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 lutego 2012 r.II AKa 10/12/.

Przez "warunki do orzeczenia kary łącznej", o których mowa w art. 569 § 1 k.p.k., należy rozumieć - wobec braku odmiennych uregulowań w rozdziale 60 k.p.k. - także zasady (kryteria) łączenia kar określone przez prawo karne materialne.

Instytucja kary łącznej służy co prawda miarkowaniu represji karnej, aby nie dopuścić do nieracjonalnej i niecelowej jej eskalacji, do której mogłoby dojść w drodze mechanicznego sumowania kar za czasem liczne popełnione przestępstwa.

Sąd wziął powyższe pod uwagę.

Jednak w procedurze stosowania kary łącznej, a więc również w przypadku wydawania wyroku łącznego, interes sprawcy przestępstwa, jeśli w ogóle stanowi jakieś kryterium, to nie jest to z pewnością kryterium samoistne i priorytetowe [zob. L. T., glosa..., s. 191].

Kara łączna - ze względu na zasady jej wymierzania przewidziane w rozdziale IX kodeksu karnego - w sposób oczywisty poprawia lub, w najgorszym razie, nie pogarsza sytuacji skazanego.

W literaturze wypowiadany jest pogląd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie powinny mieć względy prewencyjne zwłaszcza wówczas, gdy kary jednostkowe za poszczególne przestępstwa wymierzane są w odrębnych postępowaniach. Miałoby to być uzasadnione m.in. tym, że dyrektywy stopnia winy i społecznej szkodliwości odnoszą się do konkretnego czynu zabronionego i zostały już uwzględnione przy wymiarze kar jednostkowych. Przy ocenie konkretnego czynu sąd nie wie natomiast zazwyczaj o innych pozostających w zbiegu realnym przestępstwach, jeśli są one przedmiotem odrębnych postępowań. Wydając następnie wyrok łączny, sąd posiada już wiedzę na temat przestępnej działalności sprawcy w danym okresie, a co więcej - zna także kary jednostkowe, o których wymiarze decydował przecież m.in. stopień winy i społecznej szkodliwości. Stąd też przy dokonywaniu kolejnej oceny, stanowiącej podstawę wymierzenia kary łącznej, sąd - nie mogąc wszak kwestionować ustalonego w innych postępowaniach stopnia winy i społecznej szkodliwości składających się na zbieg realny przestępstw - powinien kierować się przede wszystkim względami prewencyjnymi oraz brać pod uwagę dyrektywy szczególne wymiaru takiej kary [zob. M. N., Wokół..., s. 53 i n.]. Zmierzając w podobnym kierunku, postuluje się również, aby przy wymiarze kar jednostkowych sąd oceniał przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów i stopień winy sprawcy, natomiast - decydując o zasadach łączenia tych jednostkowych kar i wymiarze kary łącznej - brał pod uwagę głównie dyrektywy prewencyjne.

Kara łączna stanowi bowiem syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny.

Kara łączna orzekana w wyroku łącznym dodatkowo powinna stanowić swego rodzaju korektę - poprzez pryzmat oceny dotychczasowego przebiegu okresu wykonywania poszczególnych kar jednostkowych - kar zawartych w podlegających łączeniu wyrokach. Korektę prowadzoną w ramach ustawowych granic dla kary łącznej, stosowania lub nie środków probacyjnych lub innych instytucji wymiaru kary (art. 89 i 90 k.k.).

Tak więc kara łączna nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości - pozostających w realnym zbiegu - przestępstw [M. S., glosa..., s. 102]. Jak już zaznaczono orzeczenie kary łącznej w wyroku łącznym nie może pociągać skutków mniej korzystnych od tych, jakie wypływają dla skazanego z wykonania poszczególnych kar podlegających połączeniu. Jeżeli zatem w stosunku do sprawcy zapadło kilka prawomocnych wyroków, z których w jednym orzeczono karę łączną, to w razie zaistnienia warunków z art. 85 k.k. i art. 569 k.p.k. należy wydać wyrok łączny, chyba że to nowe połączenie kar stwarzałoby dla skazanego mniej korzystną sytuację niż oddzielne wykonywanie wyroków (SN V KRN 322/71, OSNPG 1972, nr 1, poz. 5).Sąd właściwy do wydania wyroku łącznego powinien wybrać taki wariant, który, w razie zastosowania przy łączeniu kar zasady absorpcji w pełnym zakresie, dawałby skazanemu szansę uzyskania kary (sumy kar nieulegających połączeniu) najniższej (SN V KRN 151/73, niepubl.). Łączność kary dotyczy nie tylko kar zasadniczych i środków karnych, ale również innych składników wyroku, do których należy orzeczenie o zaliczeniu na poczet kary okresu tymczasowego aresztowania i kar dotychczas odbytych.

W niniejszej sprawie Sąd wymierzając karę łączną oparł się w szerokim zakresie na opinii o skazanym pochodzącej z Zakładu Karnego. Kodeks postępowania karnego w rozdziale 60 określił sposób procedowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Wśród unormowań regulujących tę kwestię ustawodawca umieścił przepis art. 571 § 1 k.p.k., dający sądowi możliwość badania przebiegu procesu resocjalizacji skazanego, poznania jego warunków rodzinnych, majątkowych czy też zebrania informacji dotyczących jego stanu zdrowia. To właśnie te wiadomości wraz z pełną wiedzą sądu wydającego wyrok łączny o przestępstwach popełnionych przez skazanego, którego ma dotyczyć to orzeczenie, mogą mieć wpływ na wymiar kary łącznej. Ta powinność sądu orzekającego w przedmiocie wydania wyroku łącznego, określona w art. 571 § 1 k.p.k., nie jest przecież nic nieznaczącą deklaracją ustawodawcy, ma ona bowiem służyć właściwemu kształtowaniu przez ten sąd wymiaru kary łącznej w oparciu o pełny, możliwy do ustalenia w realiach rozpoznawanej sprawy, zakres wiedzy o przestępstwach i ich sprawcy. Taki właśnie, oczywisty cel tego unormowania jawi się zwłaszcza w konfrontacji z treścią przepisu art. 53 § 1 i 2 k.k., który w procesie wymierzania kary - także kary kształtowanej wyrokiem łącznym - nakazuje brać pod uwagę m.in. właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa, a więc wszelkie, mające znaczenie dla wymiaru kary okoliczności, które powstały po wydaniu wyroków stanowiących podstawę wyroku łącznego. Do tych okoliczności zaliczają się niewątpliwie i stan zdrowia osoby skazanej prawomocnymi wyrokami, i opinie o niej z zakładu karnego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 1992 r. II KRN 112/92 OSNKW 1992/9-10 poz. 72; z dnia 3 kwietnia 2007 r. III KK 394/2006 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2007 poz. 772 i z dnia 29 kwietnia 2010 r. III KK 291/2009 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2010 poz. 946). Ustawodawca dopuścił możliwość badania procesu resocjalizacji skazanego oraz zbierania informacji o jego warunkach rodzinnych, majątkowych i co do stanu zdrowia, a także danych o odbyciu kary właśnie po to, aby w ten sposób zebrane informacje ewentualnie uwzględnić przy wymiarze kary łącznej w wyroku łącznym. (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 29 kwietnia 2010 r.III KK 291/2009 LexPolonica nr 2780521Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2010 poz. 946).

Sąd doszedł do przekonania, iż zastosowanie pełnej zasady absorpcji w niniejszej sprawie nie powinno mieć miejsca. Przeciwko pełnemu zastosowaniu tej reguły wobec D. S., przemawia przede wszystkim wielokrotna uprzednia karalność skazanego. Należy bowiem zauważyć, że skazany, mimo wielu skazań nie zaprzestał popełniania przestępstw. Jednak nie można stracić z pola widzenia z faktu, iż w aktualnym stanie sprawy wykazuje on tendencje do stabilizacji. Zgodnie z treścią opinii skazany wykazuje chęć uczestnictwa w programach terapeutycznych. Ponadto nie podejmuje aktywności w podkulturze przestępczej. Należy z tego wnioskować, iż nie pogłębia się poziom jego demoralizacji. Przestrzega zasad wynikających z regulaminu, zatem uświadomił sobie konsekwencje wynikające z łamania reguł obowiązujących w życiu społecznym. Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż D. S. wykazuje krytyczny stosunek do popełnionych przez siebie przestępstw. Zatem jego proces resocjalizacji przebiega w prawidłowym kierunku. Wymierzając skazanemu karę łączną Sąd nie stracił z pola widzenia powyższych okoliczności.

Zatem wymierzając skazanemu karę łączną 2 /dwóch/ lat i 4 / czterech / miesięcy pozbawienia wolności opisaną w punkcie 1 części rozstrzygającej wyroku, Sąd miał na względzie granice jej wymiaru, ilość i wagę popełnionych przestępstw, związki przedmiotowe, podmiotowe i czasowe pomiędzy nimi.

Jak już wskazano Sąd znalazł w realiach niniejszej sprawy tego rodzaju okoliczności, które powinny skutkować wymierzeniem kary łącznej w wysokości zbliżonej do dolnej granicy jej wymiaru. Uzyskana przez Sąd I instancji opinia z zakładu karnego uprawnia do przyjęcia, że proces resocjalizacji skazanego przebiega prawidłowo.

Przy wymiarze kary Sąd w szczególności miał na uwadze prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Kara 2 /dwóch/ lat i 4 / czterech / miesięcy pozbawienia wolności nie będzie przekraczała potrzeb resocjalizacji, jej wymiar uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary i jest adekwatna do czynów, jakie popełnił skazany. Sąd baczył, by z wyroku łącznego nie wynikało, że orzeczona nim kara łączna wywoływała dla skazanego skutki mniej korzystnych niż te, jakie wynikają dlań z wykonania poszczególnych kar orzeczonych w jednostkowych wyrokach.

Ponadto na podstawie art. 577 kpk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności opisanej w punkcie 1 części dyspozytywnej wyroku Sąd zaliczył skazanemu: okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach z połączonych wyroków, to jest zatrzymanie w dniu 21 stycznia 2007 roku w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu oraz okres wykonanej dotychczas kary pozbawienia wolności w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu , początek odbywania kary pozbawienia wolności w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu to 12 lipca 2012 roku, nadto kara pozbawienia wolności w sprawie VII K 780/07 uległa skróceniu o 98 dni z tytułu wykonania grzywny w sprawie VII K 780/07 Sądu Rejonowego w Opolu.

Na podstawie art. 572 kpk Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie wobec braku warunków w rozumieniu art. 569 § 1 k.p.k. w zw. z art. 85 k.k ./ punkt 2 wyroku/

O kosztach związanych z wydaniem wyroku łącznego Sąd orzekł stosownie do treści art. 624 paragraf 1 kpk, zwalniając skazanego od ich ponoszenia wobec uwzględnienia faktu, że skazany od dłuższego czasu jest pozbawiony wolności /punkt 7wyroku/.

Natomiast na podstawie art. 618 kpk § 1 punkt 11 kpk, § 14 ustęp 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zmianami) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata I. J. kwotę 120 /sto dwadzieścia/ złotych plus VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej skazanemu przez obrońcę ustanowionego z urzędu w sprawie o wydanie wyroku łącznego / punkt 6 wyroku/.

18 kwietnia 2013 roku ,SSR Marzena Drozdowska