Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 5 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący : Sędzia Sądu Okręgowego Przemysław Grochowski

Sędzia Sądu Okręgowego Anna Ścioch-Kozak

Sędzia Sądu Okręgowego Tomasz Lebowa

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 czerwca 2013 roku w L.

sprawy ze skargi J. G.

z udziałem M. G.

o wznowienie postępowania w sprawie II Ns 643/04 Sądu Rejonowego w Lublinie

na skutek zażalenia J. G.na postanowienie z dnia 3 września 2012 roku w sprawie II Ns 867/12 Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie

postanawia :

I. oddalić zażalenie;

II. oddalić wnioski J. G.i M. G.o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

SSO A. Ś.-K. SSO P. G. SSO T.L.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy odrzucił skargę J. G.o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem z dnia 21 lutego 2006 roku wydanym przez Sąd Rejonowy Lublinie w sprawie II Ns 643/04 oraz nakazał zwrócić z kasy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie skarżącemu J. G.kwotę 1.000 złotych tytułem uiszczonej opłaty od skargi. Jako przesłanki swojego rozstrzygnięcia wskazał Sąd Rejonowy, iż w dniu 2 lutego 2012 J. G.złożył do Sądu Okręgowego II Wydziału Cywilnego Odwoławczego skargę o wznowienie postępowania w sprawach II Ns 643/04 i II Ns 2799/07. Zarządzeniem Przewodniczącego II Wydziału Sądu Okręgowego z dnia 16 marca 2012 roku skargę o wznowienie postępowania w sprawie II Ns 643/04 zakończonej prawomocnym postanowieniem z dnia 21 lutego 2006 roku przekazano do rozpoznania Sądowi Rejonowemu. W skardze tej J. G.zarzucił, że w sprawie II Ns 643/04 Sąd dopuścił się szeregu uchybień związanych z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego dokonującego wyceny mieszkania wchodzącego w skład majątku wspólnego. Podnosił, że nie uczestniczył w żadnej rozprawie z uwagi na to, że nie ustanowiono dla niego pełnomocnika z urzędu, uważał pozew za nieważny wobec braku podpisu M. G., niezakończony proces rozwodowy oraz zachodziła konieczność opieki nad schorowaną matką w podeszłym wieku oraz obawę przed aresztowaniem. Podał także, że o wydanym postanowieniu w zaskarżonej sprawie dowiedział się 10 maja 2006 roku. Jak to dalej wywodził Sąd Rejonowych, termin do wniesienia skargi o wznowienie wynosi w myśl art. 407 kpc trzy miesiące i liczony jest od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia. Przepis art. 408 kpc stanowił, że po upływie lat pięciu od uprawomocnienia się wyroku nie można żądać wznowienia , z wyjątkiem wypadku, gdy strona pozbawiona była możność działania lub nie była należycie reprezentowana. Wynika stąd, że jedynie przy oparciu skargi o wznowienie na podstawach wskazanych w art. 401 pkt 2 kpc można wnosić skargę po upływie maksymalnego terminu określonego w art.408 kpc. W ocenie Sądu Rejonowego w art. 401pkt 2 kpc chodzi o takie pozbawienie strony możności działania, które utożsamiane jest z podstawą nieważności postępowania określona w art.379 pkt 5 kpc, a więc gdy wskutek wadliwego działania sądu doszło do całkowitego pozbawienia strony możności obrony jej praw, czyli gdy znalazła się ona wbrew swojej woli, w takiej sytuacji, która uniemożliwiała popieranie przed sądem dochodzonych żądań lub obronę przed zarzutami przeciwnika. Dla uzyskania wznowienia postępowania strona musi wykazać, że w postępowaniu tym była pozbawiona możliwości działania wskutek naruszenia przepisów prawa a nie z uwagi na okoliczności dotyczące jej stanu zdrowia nie podniesione we wcześniejszym postępowaniu. Nadto, jeżeli strona nie skorzystała w prowadzonym postępowaniu z możliwości, jaka miała i nie podnosiła zarzutów przed jego zakończeniem, to brak aktywności nie może dawać jej uprawnień do późniejszego wniesienia skargi o wznowienie postępowania. Podniesione przez skarżącego okoliczności nie wskazywały, że w toku rozpoznania sprawy II Ns 643/04 był on pozbawiony możliwości działania lub tez nienależycie reprezentowany, w związku z czym jego skarga podlega odrzuceniu jako wniesiona po upływie terminu z art. 408 kpc. Zgodnie bowiem z art. 410§1 kpc Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalna lub nieopartą na ustawowej podstawie. Przyjmując nawet, zgodnie ze stawiskiem skarżącego, że jego wniosek o zawieszenie sprawy, poprzedzający wydanie postanowienia z uwagi na konieczność opieki nad matka był uzasadniony i jego nieuwzględnienie stanowiło pozbawienie możliwości obrony, co nie wynika jednakże z akt sprawy z uwagi na brak jakichkolwiek dowodów potwierdzających tę okoliczność, skarga podlegała odrzuceniu z uwagi na przekroczenie trzymiesięcznego terminu wskazanego w art. 407 kpc liczonego od daty ustania przyczyny wznowienia, bowiem już we wrześniu 2007 roku skarżący wniósł o dokonanie podziału majątku wspólnego z udziałem byłej żony. Z kolei rozstrzygnięcie o zwrocie opłaty od skargi uzasadnił Sąd Rejonowy z powołaniem na przepis art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W zażaleniu na to postanowienie skarżący zaskarżył je w części obejmującej rozstrzygnięcie zawarte w jego punkcie I. dotyczące odrzucenia skargi o wznowienie postępowania i wnosił o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od uczestniczki kosztów postępowania zażaleniowego, zarzucając obrazę art.401pkt 2 kpc w zw. z art.407 w zw. z art.408 kpc poprzez niezasadne przyjecie, że wnioskodawca uchybił terminowi do złożenia skargi o wznowienie postępowania, poprzez przyjęcie, że nie ma przesłanek przewidzianych w tych artykułach, podczas gdy analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że uchybienia terminu nie było, gdyż wnioskodawca, w związku tragiczną sytuacją materialną i osobista nie mógł złożyć skargi o wznowienie postępowania wcześniej, gdyż był pozbawiony możności działania i nie był należycie reprezentowany. Jak wynika z argumentacji przytoczonej w zażaleniu, skarżący podnosił szereg nieprawidłowości i karygodnych zaniedbań nie tylko ze strony prowadzących sprawę sędziów i uczestniczki, ale tajdze biegłego od wyceny nieruchomości czy tez komornika sądowego, co doprowadziło do wyrzucenia skarżącego z własnego mieszkania i zmuszenia do zamieszkania w piwnicy, czego Sąd Rejonowy nie zauważył. Błędna jest konstatacja Sądu, że nie zostały spełnione przesłanki z art. 401, 407 i 408 kpc poprzez co widoczna była niechęć do odnoszenia się do stawianych zarzutów i szukanie pretekstu, by wniosku o wznowienie postępowania nie rozpoznawać. Prawidłowa analiza treści skargi o wznowienie i akt spraw wykazywała, że skarżący nie mógł należycie działać w tamtym okresie czasu a zatem nie uchybił wymogom formalnym z art. 401 i 408 co do wykazania pozbawienia go możliwości działania. Był on bowiem szarpany po sądach przez M. G., było wytaczane przeciwko niemu szereg spraw cywilnych i karnych, których finałem było wyrzucenie wnioskodawcy z mieszkania do piwnicy, gdzie zmuszony był mieszkać przez dłuższy czas. Nadto skarżący musiał opiekować się swoją schorowaną , niemal 100 letnia matka, która wyrzucona została przez uczestniczkę M. G. z mieszkania i wywieziona do domu pomocy społecznej i w tamtym czasie skarżący musiał skupić wszystkie swoje wysiłki na pomocy matce, nie zaś zajmować się sprawami w sądzie. Przy tym w czasie prowadzenia tych spraw oraz potem cała korespondencja wysyłana była do mieszkania uczestniczki M. G. a zatem skarżący nie miał możliwość należytego działania, bowiem w czasie trwania tych spraw nie wiedział co się w nich działo, bowiem M. G. nie przekazywała jemu tej korespondencji. Toczące się sprawy odbywały się faktycznie pod nieobecność skarżącego a co za tym idzie był on pozbawiony należytej reprezentacji jak i możliwości działania. Gdy już skarżący zaczął uczestniczyć w rozprawach, to sędzia prowadząca sprawę odrzucała wszystkie jego wnioski dowodowe i utrudniała na każdym kroku możliwość dochodzenia jego roszczeń.

Podnosił także, że Sąd Rejonowy bezpodstawnie odmówił mu ustanowienia w sprawie o wznowienie postępowania pełnomocnika z urzędu, pomimo że istniały ku temu podstawy wynikające z jego stanu zdrowia, ubóstwa i bezdomności. Nadto w sprawie wymagane było uczestnictwo przedstawiciela Ministerstwa Obrony narodowej, które jest współwłaścicielem mieszkania przydzielonego uczestniczce zaskarżonym postanowieniem, bowiem Ministerstwo to przelało środki na to mieszkanie pochodzące z tytułu rezygnacji z mieszkania służbowego; poza tym organ ten powinien dowiedzieć się o krzywdzącym traktowaniu oficerów wojska. Poza tym Sąd dążył do od początku do odrzucenia skargi o wznowienie postępowania, odmawiając zwolnienia od opłaty oraz wyznaczając krótki termin 7 dnia na jej uiszczenie, co stanowiło istotną dolegliwość dla skarżącego i wymagało szybkiego zaciągnięcia kredytu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Zażalenie nie podlegało uwzględnieniu, bowiem podnoszone w nim zarzuty nie prowadziły do podważenia poprawności przyjętej przez Sąd Rejonowy przeszkody we wznowieniu postępowania, prowadzącej do odrzucenia skargi.

Na wstępie wymagają rozważenia zarzuty stawiane wobec prawidłowości postępowania w przedmiocie skargi o wznowienie postępowania, mogące rzutować, w kontekście argumentacji podnoszonej przez skarżącego na temat wadliwości podejmowanych w nim czynności sądu, na ważność tego postępowania w świetle przesłanki wymienionej w art. 379 pkt 5 kpc. Wyszczególnione w części wstępnej zarzuty w tym zakresie odnoszą się do niezasadnej odmowy ustanowienia dla skarżącego pełnomocnika z urzędu, niezawiadomienia przedstawiciela MON mimo wskazywania przez skarżącego takiej potrzeby oraz odmowy udzielenia zwolnienia od opłaty od skargi w warunkach prowadzących do eliminacji możliwości jej poniesienia i zachowania wymogów fiskalnych skutecznego wniesienia skargi o wznowienie.

W przypadku oddalenia wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu okoliczność ta może być wprawdzie rozpatrywana w kontekście pozbawienia strony możności obrony swych praw, jakkolwiek co do zasady nie usprawiedliwia ona stwierdzenia nieważności postępowania. Jedynie w szczególnych okolicznościach, gdy strona wykazuje nieporadność lub nieznajomość reguł postępowania, przez co, dodatkowo przy skomplikowanym stanie prawnym lub faktycznym sprawy, nie jest w stanie wykorzystać możliwości jej prawidłowego prowadzenia, odmowa przyznania profesjonalnego pełnomocnika może być kwalifikowana jako prowadząca do nieważności postępowania wskutek pozbawienia możności działania (tak tez orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2010 roku w sprawie I UK 19/10, LEX 603408, z dnia 8 czerwca 2008 roku w sprawie II CSK 51/06, LEX 183020, z dnia 19 lutego 2010 roku w sprawie IV CSK 318/09, LEX 678016). Warunków realizacji tak szczególnie określonych wymagań nie można było dopatrzyć się w sytuacji, gdy skarga o wznowienie podlegała odrzuceniu we wstępnej fazie jej badania, przed otwarciem się możliwości rozpoznania podnoszonych w nie zarzutów, z przyczyn dotyczących niezachowania terminu do jej wniesienia, pozostających zatem bez wpływu na nie zapewnienia zawodowej obsługi prawnej inicjatywom procesowym skarżącego przedsiębranym przebiegiem postępowania w przedmiocie oceny dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania (podobnie Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 30 marca 2012 roku w sprawie III CZ 14/12, LEX1254686).

Domaganie się zapewnienia obecności przedstawiciela Ministerstwa Obrony Narodowej podczas postępowania, wiązać się miało, jak należy wnosić z treści zażalenia (k.135 i 137 ) powołującego potrzebę jego uczestnictwa na rozprawach oraz w związku przysługiwaniem Ministerstwu współwłasności mieszkania stanowiącego przedmiot podziału w sprawie II Ns 643/04 z racji udzielenia funduszy na jego nabycie, z etapem rozpoznania skargi, a więc wniosek w tym zakresie nie uległ aktywacji w sytuacji odrzucenia skargi z racji jej niedopuszczalności. Nadto nie widać na tle tak sformułowanego oczekiwania, by właściwym jego adresatem miał być Sąd Rejonowy, skoro zasadą jest jawność rozprawy i brak przy tym podstaw do nakładania przez sąd tego rodzaju obowiązku na agendy rządowe spoza kręgu uczestników postępowania. Nie mogło to w każdym razie powodować utraty przez skarżącego możliwości podejmowania działań procesowych w przedmiotowym postępowaniu.

Jakiekolwiek sugestie ze strony skarżącego dotyczące niezasadności odmowy zwolnienia od opłaty od skargi i nieprzychylnych mu intencji Sądu Rejonowego nie mogły prowadzić do konkluzji o pozbawieniu skarżącego możności podjęcia obrony jego praw w niniejszym postępowaniu według znaczenia tej instytucji wynikającej z art. 379 pkt 5 kpc, skoro ostatecznie nie stanowiło to przyczyny wydania zaskarżonego orzeczenia. Związane z tym niegodności dla skarżącego i trudności w zgromadzeniu odpowiedniej kwoty nie sprowadzały same przez siebie konsekwencji w postaci pozbawienia go możności podjęcia stosownych w tym postępowaniu działań zmierzających do realizacji jego uprawnień procesowych, w wyniku których zapadło orzeczenie stanowiące przedmiot jego zażalenia. Zagrożenie zaś sankcją odrzucenia skargi w przypadku braku wniesienia opłaty od skargi, jak też termin tygodniowy na jej wniesienie znajdowały uzasadnienie w przepisach proceduralnych dotyczących odpłatności czynności procesowych podejmowanych przez uczestników postępowania (art. 130§1 w zw. z art. 406 kpc i w zw. z art.410§1 kpc).

Zarzuty skierowane w zażaleniu wobec podstaw wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia dotyczą naruszenia art. 407 i 408 ze względu na przyjęcie przez Sąd Rejonowy uchybienia terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania oraz 401 pkt 2 kpc z uwagi na zakwestionowanie przez Sąd Rejonowy okoliczności świadczących o pozbawieniu skarżącego możliwości działania w sprawie II Ns 643/04 pomimo wskazywanej w skardze o wznowienie konieczności sprawowania pieczy nad schorowaną matką, wytaczaniu wobec niego dużej ilości innych postępowań przez M. G., nieprzekazywanie mu przez nią korespondencji sądowej, nieprawidłowości popełnionych przez sędziego prowadzącego sprawę polegających na odrzucaniu wszystkich jego wniosków dowodowych i mnożeniu trudności w prowadzeniu postępowania, jak też zaniedbań biegłego dokonującego wyceny nieruchomości.

Nie zachodziły przesłanki uzasadniające na uwzględnienie uzasadniające zarzutów zażalenia dotyczących naruszenia art. 407§1 kpc i 408 kpc. Pomimo powołania w ramach tego zarzutu całości uregulowania z art. 407, to w okolicznościach podnoszonych w skardze nie znajduje zastosowania przepis §2 tego unormowania. Sąd Rejonowy rozważał oba te uregulowania z uwagi na wskazanie w treści skargi przepisów wymieniających podstawy skargi, do których znajduje zastosowanie zarówno art. 407§1 kpc, jak i 408 kpc.

Przepis art. 407 § 1 k.p.c. stanowi, że skargę wnosi się w terminie trzech miesięcy liczonym od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania – od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub przedstawiciel ustawowy. Termin z kolei z art. 408 k.p.c. wyznaczony na pięć lat jest terminem maksymalnym, do którego możliwe jest skuteczne wniesienie skargi o wznowienie postępowania z innych przyczyn, niż pozbawienie możności działania lub nienależyta reprezentacja. Przepis pozwala na wniesienie skargi także po upływie pięciu lat, jeżeli ustawową podstawę wznowienia stanowi pozbawienie możności działania lub nienależyta reprezentacja. Stąd w przypadku podstawy wznowienia upatrywanej w art. 403§1 kpc, który to przepis wymienia skarga, byłaby ona wniesiona bez zachowania terminu z art. 408 kpc, skoro skarżący wystąpił z nią przed Sądem Okręgowym w dniu 2 lutego 2012 roku a zaskarżone nią postanowienie wydane w sprawie II Ns 643/04 uprawomocniło się jeszcze w 2006 roku.

Przepis art. 408 kpc wprowadza wprawdzie wyjątek na rzecz podstawy wznowienia określonej w art. 401 pkt 2 kpc, który to przepis również wskazano w treści skargi, w związku z czym skargę można wnieść także po upływie 5 lat od uprawomocnienia się wyroku, ale zawsze w terminie wymaganym przez przepis art. 407§1 kpc, a więc w ciągu trzech miesięcy od daty dowiedzenia się przez stronę o objętym skargą o wznowienie orzeczeniu. Jak to wskazywał skarżący, o postanowieniu tym dowiedział się w dniu 10 maja 2006 roku, następnie w dniu 27 maja 2006 roku. Z kolei z jego pism wnoszonych w sprawie II Ns 643/04 wynika, że posiadał wiedzę o przedmiotowym postanowieniu jeszcze w 2006 roku (k.191, 201 verte) a także w roku 2007 i 2009, gdy doręczono mu na jego wniosek odpis tego postanowienia (k.183, k.228) oraz gdy kierował skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Starsburgu (k.222).

W świetle art.407§1 kpc, regulującego okres i rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia skargi, zachodziły zatem przesłanki do przyjęcia, że wystąpienie z rozpatrywaną skargą nastąpiło z przekroczeniem tak określonego terminu ustawowego, co już stanowi powód sprowadzający konieczność odrzucenia skargi w oparciu o art. 410§1 kpc. Wprawdzie podstawa wznowienia przewidziana w art. 401 pkt 2 kpc dotyczy pozbawienia możliwości działania we wznawianym postępowaniu, nie zaś przyczyn powstałych po jego zakończeniu, niemniej jednak celowe było spostrzeżenie Sądu Rejonowego, że już we wrześniu 2007 roku skarżący posiadał zdolność podejmowania czynności procesowych wnosząc o wszczęcie postępowania o podział majątku wspólnego z udziałem byłej żony, co, na tle powoływanych przez skarżącego przeszkód wykluczających w ogóle możność działania przed sądem utrzymującą się również po zakończeniu postępowania w sprawie II Ns 643/04, wskazuje na ustanie powodów uniemożliwiających podjęcie zamierzonych czynności procesowych również w przedmiotowej sprawie.

Zarzuty dotyczące naruszenia art. 401 pkt 2 kpc pozostają bezprzedmiotowe, w sytuacji odrzucenia skargi ze względu na niezachowanie terminu do jej wniesienia także w przypadku wynikającej z tego uregulowania podstawy wznowienia postępowania. Sąd Rejonowy, wobec zogniskowania swoich rozważań na zagadnieniach związanych z terminem do zaskarżenia przedmiotowego orzeczenia skargą o wznowienie postępowania, poprzestał na stwierdzeniu, że podnoszone przez skarżącego okoliczności nie wskazują na pozbawienie go możliwości działania lub należytej reprezentacji, jak też nie wynikają z dowodów mogących potwierdzić te okoliczności. Zażalenie upatruje tę podstawę wobec niemożności uczestniczenia w postępowaniu ze względu na potrzebę sprawowania opieki nad chorą matką skarżącego, przy czym w jego treści również nie wskazano dowodów, w oparciu o które konstruowany jest zarzut w tym zakresie. Pozbawienie strony możności działania, o którym stanowi art. 401 pkt 2 k.p.c. polega na tym, że z powodu wadliwości proceduralnych sądu, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisów kodeksu postępowania cywilnego, strona nie mogła brać udziału w całym postępowaniu lub istotnej jego części (tak też orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2012 roku w sprawie IV CZ 6/12, LEX 1231332) Zaistnienie zatem obiektywnej nawet przyczyny uniemożliwiającej podejmowanie działań procesowych nie uzasadnia wyłącznie powołanej przez skarżącego podstawy wznowienia. Dalszym wymogiem jest tutaj, by pozbawienie możności działania spowodowane było naruszeniem przepisów prawa oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy tym naruszeniem a uniemożliwieniem stronie podejmowania czynności w postępowaniu.

Jak wskazuje na to zawartość akt sprawy objętej skargą, skarżący wprawdzie nie stawiał się na rozprawę, jednakże dokonywał czynności składając w toku postępowania pisma zawierające wnioski, zarzuty i wyjaśnienia, co nie potwierdza eliminacji go od udziału w sprawie. Nie wynika stąd także, by powoływana przez skarżącego przeszkoda tamująca podejmowanie działań w procesie, czyli konieczności roztaczania pieczy nad członkiem rodziny, pozostawała w związku z naruszeniem przepisów prawa. Skarżący powiadamiany był o wszystkich czynnościach sądu wymagających w myśl uregulowań proceduralnych takiego powiadamiania strony, otrzymywał pisma procesowe oraz opinie biegłego. Nie ma podstaw do uznania, by działanie sądu naruszało przepisy postępowania, jeżeli podjął on wszelkie możliwe na tym etapie czynności służące prawidłowemu zawiadomieniu strony i umożliwieniu jej uczestnictwa w rozprawie (tak też orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2012 roku w sprawie IV CZ 6/12 - LEX1231332). Związku takiego nie można dopatrywać się na tle zarzutów dotyczących merytorycznych podstaw faktycznych i prawnych wydanego orzeczenia, a więc nakierowanych na zasadność samego rozstrzygnięcia lub zwalczających zgromadzony materiał dowodowy. Nie można żądać wznowienia postępowania na tej podstawie, że sąd pominął środek dowodowy wskazany przez stronę, uznając go za nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy albo, gdy strona nie zgłosiła go, nie przypisując mu należytego znaczenia (tak też orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1999 roku w sprawie II UKN 105/99 – LEX 42077).

Z kolei argumentacja podnoszona w zatleniu na temat dokonywania przeznaczonej dla skarżącego korespondencji sądowej jego przeciwniczce, nie dotyczy sprawy II Ns 643/04, w której żadnej z przesyłek przeznaczonych dla skarżącego nie odbierała M. G..

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 kpc w zw. z art.397§2 kpc i w zw. z art.13§2 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w postanowieniu. O kosztach postępowania odwoławczego orzekł, zważywszy na jego wynik, w oparciu o art.520§2 kpc, przy czym nie uwzględnił wniosku uczestniczki w tym przedmiocie wobec braku wykazania , by poniosła koszty postępowania wywołanego zażaleniem.

SSO A. Ś.-K. SSO P. G. SSO T.L.