Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

T. M. jest właścicielem Biura (...) z siedzibą przy ul. (...) w miejscowości Z.. Wymieniona była pracodawcą M. M..

W dniu 2 września 2013 roku zapadł prawomocny wyrok Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W., VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VII P 1754/12 z powództwa M. M. przeciwko T. M. o odszkodowanie i sprostowanie świadectwa pracy. Zgodnie z powyższym wyrokiem T. M. została zobowiązana do zapłaty na rzecz M. M. kwoty 4500 złotych tytułem odszkodowania oraz sprostowanie świadectwa pracy. Wyrok jest prawomocny. T. M. w okresie od 5 listopada 2013 r. do 7 stycznia 2014 r. w miejscowości Z. nie wykonała prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego z dnia 2 września 2013 r. (sygn. akt VII P 1754/12). Wymieniona nie zapłaciła kwoty 4500 złotych M. M., nie sprostowała również jej świadectwa pracy.

Obwiniona T. M. nie figuruje w kartotece Krajowego Rejestru Karnego.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o następujące dowody:

Częściowo wyjaśnienia obwinionej T. M. (k. 3v, 65-66), notatki urzędowej z kontroli (k. 8-9), kopii wyroku (k. 10-11), kopii świadectwa pracy (k. 13-14), aktualnych danych z K. (k. 51).

Obwiniona w toku postępowania nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że złożyła skargę o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt VII P 1754/12, przedkładając stosowny dokument. Obwiniona opisała okoliczności zwolnienia oskarżycielki posiłkowej M. M. oraz oświadczyła, iż wiedziała o treści wyroku, który zapadł w dniu 2 września 2013 roku, ale nie wykonała go, gdyż w jej ocenie jest on błędny. Dodała, iż była świadoma faktu, że naraża się na odpowiedzialność za wykroczenie nie wykonując prawomocnego wyroku.

Sąd zważył, co następuje :

Wyjaśnienia obwinionej T. M. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie w jakim przyznała się do świadomości i celowości popełnienia zarzucanego jej czynu, gdyż wyjaśnienia obwinionej są spójne, logiczne, nie zawierają sprzeczności, a ponadto znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd nie weryfikował wyjaśnień obwinionej w zakresie w jakim dotyczyły okresu zatrudnienia oskarżycielki posiłkowej M. M. oraz przyczyny jej zwolnienia, albowiem Sąd musiałby przeprowadzić pełne postępowanie dowodowe co do okoliczności wykraczających poza ramy czynu zarzucanego Jednocześnie okoliczności te nie miały znaczenia dla niniejszej sprawy i nie stanowiły podstawy rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Nadto należy podkreślić, iż to, że obwiniona nie zgadza się z rozstrzygnięciem sądu pracy, nie usprawiedliwia nie respektowania przez nią wyroku sądowego i niewykonania go w rozsądnym terminie.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Dokumenty te zostały sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania. Z tych względów Sąd nie odmówił tym dowodom wiarygodności i mocy dowodowej.

Przepis art. 282 § 2 kodeksu pracy penalizuje zachowanie polegające na niewykonaniu wbrew obowiązkowi podlegającego wykonaniu orzeczenia sądu pracy lub ugody zawartej przed komisją pojednawczą lub sądem pracy.

Obwiniona T. M. niewątpliwie dokonała umyślnie przypisanego jej czynu, działała bowiem z premedytacją. Zważyć należy, iż jak twierdzi sama obwiniona miała świadomość grożących jej konsekwencji prawnych swojego zachowania, a mimo to nie podjęła działań zmierzających do wykonaniu orzeczenia sądu pracy.

W tym stanie rzeczy wina obwinionej oraz okoliczności popełnienia przez nią zarzucanego jej wykroczenia nie budzi wątpliwości. Mając na uwadze powyższe, Sąd doszedł do przekonania, iż zachowanie obwinionej T. M. wypełniało wszystkie znamiona w/w wykroczenia.

Ustaliwszy, że czyn obwinionej wypełniał znamiona wykroczenia z art. 282 § 2 kodeksu pracy i jednocześnie w sprawie nie zachodziły przesłanki przemawiające za odstąpieniem od ukarania obwinionej, Sąd był zobowiązany wymierzyć T. M. karę.

Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy obwinionej i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Zgodnie z art. 282 § 2 kodeksu pracy za popełnienie tego wykroczenia, obwinionej można wymierzyć karę grzywny od 1 000 zł do 30 000 zł (art. 282 § 1 kodeksu pracy).

Przeprowadziwszy analizę zgromadzonych w sprawie materiałów na temat warunków i właściwości osobistych obwinionej oraz okoliczności popełnienia przez nią przedmiotowego czynu, Sąd doszedł do przekonania, że zasadnym będzie wymierzenie obwinionej kary grzywny w wysokości 3000 zł. Okolicznością łagodzącą była przede wszystkim uprzednia niekaralność obwinionej.

Mając na uwadze sytuację materialną obwinionej o kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 118§1 Kpw i , zasądzając od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postępowania w łącznej kwocie 400 złotych. Obwiniona prowadzi własną działalność gospodarczą – biuro rachunkowe i uzyskuje stałe dochody, dlatego w ocenie Sądu uiszczenie kosztów nie będzie dla niej zbyt uciążliwe.

Na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 kpk i art. 29 ust.1 Ustawy Prawo o Adwokaturze i § 14 ust. 2 pkt 2 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. G. kwotę 180 zł plus należny od tej kwoty podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę obwinionej wykonywaną z urzędu.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.