Pełny tekst orzeczenia

III A Ua 858/14

POSTANOWIENIE

Dnia 10 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSA Anna Polak,

Sędziowie SA: Jolanta Hawryszko,

Urszula Iwanowska (spr.),

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2014 r., na posiedzeniu niejawnym,

sprawy z odwołania M. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty socjalnej,

na skutek skargi ubezpieczonego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 22 maja 2014 r., sygn. akt III A Ua 958/13

postanawia: odrzucić skargę o wznowienie postępowania.

SSA Jolanta Hawryszko SSA Anna Polak SSA Urszula Iwanowska

Sygn. akt III AUa 858/14

UZASADNIENIE

M. Ż. pismem z dnia 3 listopada 2014 r. wniósł o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, sygn. akt III A Ua 951/13, wskazując, że w sprawie zaistniały nowe okoliczności wcześniej nieznane, tj. nowe orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane w dniu 15 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Instytucja wznowienia postępowania opiera się na przysługującej poza tokiem instancji skardze o presumpcję wadliwego procesu i zastąpieniu zapadłego orzeczenia orzeczeniem nowym. Nadzwyczajny charakter tego środka prawnego, skierowanego przeciwko prawomocnemu wyrokowi powoduje, że przywrócenie stanu sprzed zamknięcia ulegającemu wznowieniu postępowaniu sądowemu może nastąpić wyłącznie z powodów ściśle określonych w ustawie.

Żądania wznowienia zakończonego postępowania można skutecznie się domagać tylko w przypadku zaistnienia co najmniej jednej z enumeratywnie wymienionych w przepisach postępowania okoliczności (art. 401, 401¹, 403 k.p.c.) oraz spełnienia pozostałych wymagań formalnych (art. 407 i 409 k.p.c.).

Przy czym, w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga, jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu. Ocena, czy skarga opiera się o ustawową podstawę wznowienia, nie ogranicza się tylko do badania, czy okoliczności wskazane przez skarżącego dają się podciągnąć pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz obejmuje badanie i ustalenie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2014 r., I PZ 13/14, LEX nr 1500662 i z dnia 10 listopada 2010 r., II UZ 29/10, LEX nr 707895).

Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

M. Ż. jako podstawę wznowienia postępowania wskazuje właśnie art. 403 § 2 k.p.c., bowiem powołuje się na istnienie nowego środka dowodowego, z którego nie mógł skorzystać w sprawie prawomocnie zakończonej. Ubezpieczony bowiem jako faktyczną podstawę wznowienia powołał się na orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 15 października 2014 r. wydane przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w S., w wyniku rozpoznania odwołania M. Ż. od orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. w dniu 29 lipca 2014 r.

W związku z powyższym trzeba podkreślić, że wykrycie okoliczności faktycznych lub dowodów w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. dotyczy faktów i środków dowodowych, które - poza przesłanką ich nieujawnienia w postępowaniu prawomocnie zakończonym - były dla strony skarżącej wówczas „nieujawnialne”; przepis ten obejmuje zatem fakty nieujawnialne albo stronie nieznane i dla niej niedostępne, natomiast fakty ujawnialne, czyli te, które strona powinna znać, bo miała możliwość dostępu do nich, nie są objęte hipotezą tego przepisu. Z powyższego wynika, że w płaszczyźnie art. 403 § 2 k.p.c. nie mieści się zarówno środek dowodowy powstały już po wydaniu zaskarżonego orzeczenia, jak i istniejący przed jego wydaniem i znany stronie, którego jednak nie powołała go w poprzednim postępowaniu, choć istniała taka możliwość i obiektywna potrzeba. Natomiast skarga o wznowienie postępowania nie służy korygowaniu błędów popełnionych przez stronę w poprzednim postępowaniu, ale wzruszeniu orzeczeń wydanych w określonych przez przepisy warunkach (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2010 r., II PZ 5/10, LEX nr 583798).

W orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że podstawą wznowienia nie może być środek dowodowy, który powstał dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1969 r., 7 III PZP 63/68, OSNC 1969/12/208 i postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 18 lutego 2004 r., V CZ 2/04, LEX nr 1232821; 15 września 2005 r., II CZ 78/05, LEX nr 753799; z dnia 14 lutego 2007 r., II CZ 120/06, LEX nr 1017571; z dnia 30 maja 2007 r., I CZ 40/07, LEX nr 951441; 17 kwietnia 2009 r., III CZ 17/09, LEX nr 738355; 2 lutego 2012 r., II CZ 153/11, LEX nr 1129354; 20 stycznia 2014 r., II PZ 35/13, LEX nr 1436074).

W odpowiedzi na złożoną skargę należy wskazać, że sprawa o przyznanie renty socjalnej, o której wznowienie M. Ż. się ubiega, została zakończona przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 22 maja 2014 r. Zatem, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 15 października 2014 r. nie jest nowym dowodem w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c., bowiem nie istniało przed prawomocnym zakończeniem sprawy, czyli przed dniem 22 maja 2014 r. Podkreślić przy tym należy, że również orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. zostało wydane po prawomocnym zakończeniu sprawy o przyznanie renty socjalnej – 29 lipca 2014 r.

Badając dopuszczalność skargi wywiedzionej przez M. Ż. Sąd Apelacyjny uznał, że brak jest rzeczywistej podstawy wznowienia, bowiem samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401 – 404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi.

Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 410 § 1 k.p.c., wobec uznania, że skarga o wznowienie postępowania nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia, orzekł o jej odrzuceniu.

SSA Jolanta Hawryszko SSA Anna Polak SSA Urszula Iwanowska

III AUa 858/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE