Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 maja 2014 roku powódka E. M. reprezentowana przez pełnomocnika – radcę prawnego J. P. wnosiła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 80.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia na podstawie art.448 k.c. w związku z art.24 § 1 k.c. , zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego , w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 złotych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa . (k. 4-8)

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 czerwca 2014 roku pozwany (...) S.A. z siedzibą w Ł. reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego D. W. wnosił o oddalenie powództwa , zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego .

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu zarówno co do zasady , jak i co do wysokości , podnosząc , że przyznał powódce kwotę 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia decyzją z dnia 3 kwietnia 2014 roku i kwota ta w jego ocenie wyczerpuje roszczenie powódki i dodatkowo podniósł , że powódka wystąpiła z żądaniem 15 lat po śmierci ojca. ( k.15-17)

W pozwie z dnia 26 maja 2014 roku powód D. M. reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego J. P. wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 80.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia na podstawie art.448 k.c. w związku z art.24 § 1 k.c. , zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego ,w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 złotych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa . (k. 33-37 )

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2014 roku Sąd na podstawie art.219 k.p.c. połączył niniejszą sprawę ze sprawą toczącą się przed tutejszym Sądem sygn. I C 722/14 z powództwa E. M. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Ł. o zadośćuczynienie celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia . ( k.41)

W piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2014 roku pełnomocnik pozwanego radca prawny D. W. wnosiła o zawiadomienie na podstawie art. 84 k.p.c. K. N. o toczącym się postępowaniu celem umożliwienia mu wzięcia udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego .

Pozwany w uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł , że K. N. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i spowodował wypadek , poszkodowanym zaś został zmarły J. M.- ojciec powodów .

Wobec powyższego, w wypadku ewentualnego niekorzystnego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy prowadzonej przez Sąd , pozwanemu będzie przysługiwało wobec K. N. roszczenie o zwrot wypłaconych kwot na podstawie art. 43 pkt.3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych .

( k. 50-51)

W odpowiedzi na pozew z dnia 14 listopada 2014 roku pozwany (...) S.A. z siedzibą w Ł. reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego D. W. wnosił o oddalenie powództwa , zasądzenie od powoda D. M. na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego .

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu zarówno co do zasady , jak i co do wysokości , podnosząc , że przyznał powodowi kwotę 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia decyzją z dnia 30 stycznia 2014 roku i kwota ta w jego ocenie wyczerpuje roszczenie powoda i dodatkowo podniósł , że powód wystąpił z żądaniem 15 lat po śmierci ojca.

( k.128-131)

Ostatecznie na rozprawie w dniu 19 grudnia 2014 roku pełnomocnik powodów poparł powództwo w formie zaprezentowanej w pozwie .

W imieniu strony pozwanej nikt się nie stawił .

( dowód: nagranie audio-video z dnia 19 grudnia 2014 roku stanowiska stron postępowania 00:01:26- 00:02:01 k.162,164 )

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 sierpnia 1999 roku w R. na skrzyżowaniu ulicy (...). G. z ulicą (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób , że nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi jechał jako kierujący samochodem marki Ł. S. nr. rej. (...) i popełnił błąd w technice i taktyce jazdy wyprzedzając w obrębie skrzyżowania , z lewej strony przy podwójnej linii ciągłej rowerzystę J. M. , wykonując sygnalizowany manewr skrętu w lewo , przez co doprowadził do potrącenia rowerzysty , który na skutek doznanych obrażeń ciała poniósł śmierć.

Sprawca zdarzenia wyrokiem Sądu Rejonowego Wydziału Karnego w R. z dnia 14 grudnia 1999 roku został uznany winnym popełnienia czynu z art. 177 § 2 kk i skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat .

( dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku wydany w sprawie II K 696/99, k. 76 , 76 v., )

Pojazd sprawcy szkody w dacie wypadku był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń .

(okoliczność bezsporna)

Powódka E. M. reprezentowana przez (...) S.A. pismem z dnia 25 marca 2014 roku zgłosiła stronie pozwanej roszczenie w kwocie 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca J. M. i strona pozwana decyzją z dnia 3 kwietnia 2014 roku przyznała powódce zadośćuczynienie w kwocie 10.000 złotych .

( dowód : pismo (...) S.A. z dnia 25 marca 2014 roku k.65-67, decyzja pozwanego z dnia 3 kwietnia 2014 roku w aktach szkodowych (...) (...) k.60 )

Powód D. M. reprezentowany przez (...) S.A. pismem z dnia 8 stycznia 2014 roku zgłosił stronie pozwanej roszczenie w kwocie 80.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca J. M. i strona pozwana decyzją z dnia 30 stycznia 2014 roku przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 10.000 złotych i na rzecz żony zmarłego – H. M. kwotę 10.000 złotych .

( dowód : pismo (...) S.A. z dnia 8 stycznia 2014 roku k.79-81, decyzja pozwanego z dnia 30 stycznia 2014 roku w aktach szkodowych (...) (...) k.72 )

Powódka E. M. była związana z ojcem , w chwili jego śmierci miała 13 lat , bardzo przeżyła jego śmierć. Informację o jego śmierci otrzymała od swojego brata i była ona dla niej ogromnym szokiem . Często wspomina ojca z którym spędzała wolny czas, wyjeżdżała wraz z ojcem do rodziny , do babci , na wycieczki do lasu , spędzali wspólnie święta . Po jego śmierci powódka musiała szybko dorosnąć , nie czuła się bezpiecznie . Powódka ciągle wspomina ojca i ,,pamięć o nim jest nadal żywa ‘’. Po wypadku życie powódki i jej rodziny ,,wywróciło się do góry nogami’’, wcześniej była beztroskim , radosnym dzieckiem , a po jego śmierci musiała szybko dorosnąć . Obecnie planuje ślub, założenie rodziny i to będą chwile kiedy najbardziej będzie jej brakowało ojca . Relacje w rodzinie były bardzo dobre , powodowie byli silnie emocjonalnie związani z ojcem i do chwili obecnej go wspominają , często bywają na cmentarzu .

( dowód : nagranie audio-video z dnia 31 października 2014 roku zeznania powódki E. M. 00:05:02- 00:12:43 k.121,122,124 , nagranie audio-video z dnia 17 września 2014 roku zeznania świadka H. M. 00:02:45- 00:12:15 k.97,98,100, )

W chwili śmierci ojca powód D. M. miał 18 lat i uczęszczał do szkoły zawodowej . Po śmierci ojca czuł się odpowiedzialny za rodzinę , za kupno opału i pomoc mamie , stał się małomówny , nerwowy , stronił od spotkań ze znajomymi , musiał szybko dorosnąć . Powód D. M. często odwiedza grób ojca , często też myśli o zmarłym i nie może pogodzić się z jego śmiercią , wspomnienia o ojcu są ciągle ,,żywe ‘’ .

( dowód: nagranie audio-video z dnia 31 października 2014 roku zeznania powoda D. M. 00:12:43 - 00:17:26 k.122, 124 , nagranie audio-video z dnia 17 września 2014 roku zeznania świadka H. M. 00:02:45- 00:12:15 k.97,98,100, )

Tragiczna śmierć ojca powodów spowodowała wystąpienie u powodów naturalnej reakcji żałoby.

Powodowie nie korzystali po śmierci ojca z leczenia psychiatrycznego ani pomocy psychologicznej , psychoterapeutycznej. Mechanizmy obronne ich psychiki funkcjonowały i funkcjonują prawidłowo .

W wyniku śmierci ojca J. M. powodowie doświadczyli urazu i trudności adaptacyjnych , które wiązały się i wiążą nadal z przeżywaniem poczucia głębokiej straty, smutku , żalu, złości, skrzywdzenia, opuszczenia i osierocenia . Są to uczucia i stany adekwatne do sytuacji, normalne, choć powodujące dyskomfort i cierpienie . Nie dają jednak podstaw do przyznania trwałego uszczerbku na zdrowiu, nie doszło do całkowitego załamania linii życiowej powodów w związku ze śmiercią ojca , byli i są obecnie w stanie wykonywać prawidłowo swoje role życiowe i funkcjonować normalnie w aspekcie psychospołecznym .

( dowód: opinie pisemne biegłego psychologa mgr M. P. dotyczące powodów E. M. i D. M. k.105-109 )

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci przywołanych powyżej dokumentów, zeznań powodów oraz świadka .

Powyższe zeznania są wiarygodne, spójne, rzeczowe i brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności. W swoich zeznaniach powodowie oraz przesłuchana w charakterze świadka – H. M. opisali jakie relacje łączyły powodów ze zmarłym tragicznie J. M. oraz jakie skutki dla ich dalszego życia miała utrata osoby najbliższej – ojca J. M. .

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd uwzględnił także opinię biegłej psycholog mgr M. P.. Powyższa opinia, w której biegła oceniła stan psychiczny i emocjonalny powodów po tragicznej śmierci ojca oraz wpływ tegoż wydarzenia na ich dalsze życie i stan zdrowia, jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Nie została także skutecznie podważona przez żadną ze stron procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1).Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadu, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 tego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w dacie zdarzenia regulowało natomiast Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1992 roku w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U. 1992.96.475 )

W świetle zapisu § 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia, który stanowi lex specialis do art. 822 § 1 k.c., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie natomiast z § 10 ust. 3 cytowanego aktu prawnego z ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W dacie zdarzenia posiadacz pojazdu, który spowodował wypadek komunikacyjny, był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń. Do wyrządzenia szkody J. M. doszło w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Wobec powyższego, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzą podstawy odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody na podstawie art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. Spełniona została także przesłanka, iż poszkodowany ojciec powodów wskutek uszkodzeń ciała doznanych w wypadku komunikacyjnym zmarł .

Wobec powyższego pozwany co do zasady jest odpowiedzialny z tytułu szkody wyrządzonej powodom .

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu zarówno co do zasady , jak i co do wysokości .W świetle przepisów obowiązujących w dacie szkody, powodom nie przysługiwało prawo żądania zadośćuczynienia z tytułu krzywdy powstałej w następstwie śmierci osoby bliskiej. Art. 446 § 4 k.c. przyznający członkom najbliższej rodziny zmarłego prawo żądania zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, został wprowadzony do porządku prawnego z dniem 3 sierpnia 2008r. Zatem w dacie śmierci J. M., z którego to zdarzenia powodowie wywodzą swoje roszczenia o zadośćuczynienie, powyższa norma prawna nie obowiązywała.

Nie przecząc powyższym nie budzącym wątpliwości okolicznościom, należy jednakże wskazać, iż podstawę prawną żądania powodów stanowi norma art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. Należy bowiem mieć na uwadze, iż zdarzenie, z którego powodowie wywodzą swoje roszczenia miało miejsce w dniu 20 sierpnia 1999 roku, a zatem przed wejściem w życie art. 446 § 4 k.c., który to przepis obowiązuje od 3 sierpnia 2008r. i wobec powyższego nie może on być podstawą rekompensowania krzywdy doznanej przez powodów w następstwie śmierci J. M. . Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w pełni stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 2010r. wydanej w sprawie III CZP 76/10. Zgodnie z powyższą uchwałą więź rodzinna jest dobrem osobistym. Za jej zerwanie wskutek śmierci osoby bliskiej wywołanej przestępstwem członkom rodziny należy się zadośćuczynienie pieniężne.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż ,, katalog dóbr osobistych określony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. W judykaturze uznano, że do katalogu dóbr osobistych należy np. prawo do intymności i prywatności, płeć człowieka, prawo do planowania rodziny, tradycja rodzinna, pamięć o osobie zmarłej.

Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 kriop). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. jest kult pamięci osoby zmarłej, to - a fortiori - może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c.”

Wobec powyższego Sąd, podzielając stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w cytowanej powyżej uchwale, uznał, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed 3 sierpnia 2008r.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał powództwo w niniejszej sprawie co do zasady za uzasadnione.

Na podstawie wskazanych powyższej przepisów kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Śmierć osoby bliskiej stanowi zwykle wielki wstrząs dla rodziny, a cierpienia psychiczne, jakie się z tym wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać natomiast dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość- por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

Śmierć J. M. spowodowała wystąpienie u powodów reakcji żałoby. Powodowie nie korzystali po śmierci ojca z leczenia psychiatrycznego ani pomocy psychologicznej , psychoterapeutycznej. Mechanizmy obronne ich psychiki funkcjonowały i funkcjonują prawidłowo .

W wyniku śmierci ojca J. M. powodowie doświadczyli urazu i trudności adaptacyjnych , które wiązały się i wiążą nadal z przeżywaniem poczucia głębokiej straty, smutku , żalu, złości, skrzywdzenia, opuszczenia i osierocenia . Są to uczucia i stany adekwatne do sytuacji, normalne, choć powodujące dyskomfort i cierpienie .

Powyższe uzasadnia przyznanie powodom stosownych kwot tytułem zadośćuczynień za śmierć osoby bliskiej – ojca .

Mając powyższe na uwadze, kierując się opisanymi powyżej dyrektywami, Sąd uznał, iż wysokość należnego powodom zadośćuczynienia winna wynosić po 60.000 złotych . Powodowie byli silnie emocjonalnie związani z J. M.. Do chwili obecnej odczuwają osamotnienie po jego śmierci. Wiadomość o śmierci ojca dla powodów w wieku 13 i 18 lat była ogromnym wstrząsem emocjonalnym i mimo upływu czasu powodowie nie pogodzili się ze śmiercią ojca i ciągle odczuwają jego brak i tęsknią za nim .

Sąd wziął pod uwagę wypłacone na rzecz powodów zadośćuczynienie na podstawie art.448 k.c. w kwotach po 10.000 złotych i w związku z powyższym zasądził na rzecz powodów kwoty tytułem zadośćuczynień po 50.000 złotych .

Z uwagi na to, iż powodowie żądali zasądzenia kwot po 80.000 zł Sąd, uznając, iż żądanie pozwu ponad zasądzone kwoty nie znajduje prawnego ani faktycznego uzasadnienia, oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c., zasądzając odsetki od dnia 4 kwietnia 2014 roku w przypadku zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powódki E. M. i od dnia 31 stycznia 2014 roku w przypadku zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powoda D. M. , czyli od dnia następnego od daty wydania decyzji przez pozwanego o wypłacie kwot tytułem zadośćuczynień jako kończących proces likwidacji szkód powodów .

Powódka E. M. reprezentowana przez (...) S.A. pismem z dnia 25 marca 2014 roku zgłosiła stronie pozwanej roszczenie w kwocie 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca J. M. i strona pozwana decyzją z dnia 3 kwietnia 2014 roku przyznała powódce zadośćuczynienie w kwocie 10.000 złotych stąd odsetki ustawowe naliczono od dnia 4 kwietnia 2014 roku .

Powód D. M. reprezentowany przez (...) S.A. pismem z dnia 8 stycznia 2014 roku zgłosił stronie pozwanej roszczenie w kwocie 80.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca J. M. i strona pozwana decyzją z dnia 30 stycznia 2014 roku przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 10.000 złotych , stąd odsetki ustawowe zostały zasądzone od daty 31 stycznia 2014 roku .

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia. Powodowie wygrali proces w 63 % zaś przegrali w 27 % .

Koszty poniesione przez strony wyniosły po stronie każdej ze stron po 11.670,77 zł, w tym po stronie każdego z powodów po 3.617 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika, po 4.000 złotych tytułem opłat sądowych od pozwu , koszty korespondencji w sprawie w kwotach po : 3,80 złotych , 7,60 złotych i koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa strony w kwotach po 125,37 złotych zaś po stronie pozwanego po 3.917 złotych , tj. po 3.617 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika i po 300 złotych tytułem zaliczki na wydatki związane ze sporządzeniem opinii przez biegłego psychologa .

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz każdego z powodów kwoty po 3.436,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu , biorąc pod uwagę okoliczność wygranej przez powodów procesu w 63 % i poniesione koszty przez strony postępowania w toku postępowania .

Z tych też względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji .