Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2015r.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Królik

Protokolant: st. sekr. sąd. Piotr Długoborski

przy udziale oskarżyciela publicznego Małgorzaty Osińskiej

po rozpoznaniu w dniach: 27 czerwca 2014r., 21 października 2014r. 9 i 14 stycznia 2015r, 11 lutego 2015r. sprawy:

1. P. K. s. Z. i W. z d. D., ur. (...) w H.,

oskarżonego o to, że w okresie od 18.12.2012r. do 17.04.2013r. w Salonie (...) w W. ul. (...), (...) W.w i Salonie (...) w C. ul. (...), (...) C.w, działając jako dyrektor zajmujący się sprawami gospodarczymi (...) Sp. z o.o. (...) (...), (...) W., urządzał gry na automatach bez wymaganego zezwolenia wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540 z późń. zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.,

2. D. M. s. M. i B. z d. C. ur. (...)

oskarżonego o to, że w okresie od 18.12.2012r. do 17.04.2013r. w Salonie (...) w W. ul. (...), (...)-(...) W. i Salonie (...) w C. ul. (...), (...)-(...) C., zajmując się sprawami gospodarczymi (...) Sp. z o.o. Trakt (...), (...)-(...) W., jako pełnomocnik Spółki, urządzał gry na automatach bez wymaganego zezwolenia wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540 z późń. zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

orzeka:

1.  oskarżonych P. K. i D. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanych im czynów;

2.  zasądza ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Wyszkowie na rzecz adw. S. D. kwotę 932,34 (dziewięciuset trzydziestu dwóch złotych 34/100) złotych brutto tytułem obrony udzielonej oskarżonemu D. M. z urzędu;

3.  zasądza ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Wyszkowie na rzecz oskarżonego P. K. kwotę 2.450,16 (dwóch tysięcy czterystu pięćdziesięciu złotych 16/100) złotych brutto tytułem wydatków poniesionych przez oskarżonego w związku z ustanowieniem obrońcy z wyboru;

4.  na podstawie art.632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygnatura akt II K 766/13

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. (...)t (...), (...)-(...) W. prowadziła gry na automatach w salonach położonych w W. (...), przy ul. (...), przy ul. (...). Urządzenie gier na automatach w salonie w W. odbywało się na podstawie decyzji Ministra Finansów z dnia 27 września 2007r. o nr (...), a w C. z dnia 20 listopada 2008r. o nr (...)

Decyzją z dnia 11 grudnia 2012r. sygn. (...)Minister Finansów cofnął spółce (...) zezwolenie z dnia 27 września 2007r. na urządzanie gier na automatach w salonie w W., zaś decyzją z dnia 11 grudnia 2012r. sygn. (...)cofnął zezwolenie z dnia 20 listopada 2007r. na urządzenie gier na automatach w salonie w C.. Decyzjom cofającym zezwolenie nie został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Spółka (...) zaskarżyła te decyzje, a w związku z tym, że nie stały się one ostateczne, zarząd spółki zdecydował o kontynuowaniu urządzania gier na automatach w tych miastach.

W dniu 14 lutego 2013r. funkcjonariusze Służby Celnej w W. przeprowadzili kontrolę salonu do gier w W. i C. celem ustalenia, czy salony, pomimo decyzji cofającej zezwolenie na urządzenie gier na automatach, w dalszym ciągu urządzają te gry. Kolejne kontrole przeprowadzone w tym samym celu odbyły się w kwietniu, 05 kwietnia 2013r. w C., 17 kwietnia w W..

W okresie od 18.12.2012r. do 17.04.2013r. (okresy z zarzutów) P. K. pełnił w spółce (...) funkcję dyrektora. Zajmował się kontrolowaniem dokumentacji salonów gier w C. i W., kontrolowaniem ich estetyki, czystości. D. M. pełnił w tym czasie w tej spółce funkcję pełnomocnika spółki. W ramach tej funkcji był uprawniony jedynie do reprezentowania spółki wobec kontrahentów, pracowników Spółki, urzędów administracji publicznej i samorządowej, sądów powszechnych i administracyjnych, organów podatkowych, skarbowych, celnych na terenie całej Polski.

Sąd dokonał rekonstrukcji stanu faktycznego w oparciu o następujące dowody: osobowe: zeznania śwd.: T. P. – k.71v-72; N. W. – k.687-687v. i {k.75v-77,k.189v.-190} w zw. z k.687v.; L. K. – k.687 i {k.80v.-82} w zw. z k.687; J. K. – k.686 – 686v. i { k.275v – k.276v., k.526v.-527} w zw. z k.686v.; A. D. – k.264v-265; K. S. – k.268v-269; K. C. – k.271v-272; A. G. – k.725 i {k.280v.-282, k.518v.-519} w zw. z k.725; nieosobowe: protokoły z kontroli – k.1-2, 67-70, 208- 210, k.259-260; pełnomocnictwo – k.17, k.222; deklaracje dla podatku od gier – k.23-30v., k. 224-231v.; decyzja – k.31-40v., k.211-220v.; informacja - k.41; pismo – k.50-51; protokół zatrzymania rzeczy i oględzin– k.84-97, k.284-302, k.443-453, 455-456; materiał poglądowy – k.98 – 147v., k.303-441, k.454, k.489v.-490, k.509-514; pismo- 193; dokumenty do US – k.197-202, k.558-562; pełnomocnictwo D.W. M. – k.196, k.557; płyta – k.442.

Wyjaśnienia oskarżonego P. K..

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony P. K. (k.568) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Na rozprawie (k.685v.) również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odpowiadając na pytania obrońcy podał, że nigdy nie widział W. M. (2), nie zna go, nie zawierał z nim żadnego porozumienia, nigdy z nim nie rozmawiał.

Postępowanie w stosunku do oskarżonego D. M. odbywało się na podstawie przepisów w stosunku do nieobecnych. Oskarżonego reprezentował w postępowaniu obrońca z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. K., albowiem w aktach sprawy brak jakiegokolwiek dowodu, z którego choćby pośrednio można byłoby wyprowadzić wniosek, że oskarżony ten zna D. M., zawierał z nim jakiekolwiek porozumienie. Nawet gdyby go znał, to z faktu tej znajomości nie wynika domniemanie zawarcia porozumienia w kwestii nie podejmowania decyzji o zamknięciu salonów. Sąd dał wiarę wszystkim dowodom osobowym, w tym przede wszystkim pracownikom salonów do gier, jak i funkcjonariuszom Urzędu Celnego w C.. Dowody te są obiektywne, korespondują ze sobą, znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów. Sad dał również wiarę wszystkim dowodom z dokumentów. Zawarte w nich informacje są rzeczywistym odzwierciedleniem tego, co zostało w nich udokumentowane.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

P. K. stanął pod zarzutem tego, że w okresie od 18.12.2012r. do 17.04.2013r. w Salonie (...) w W. ul. (...), (...) W. i Salonie (...) w C. ul. (...), (...) C., działając jako dyrektor zajmujący się sprawami gospodarczymi (...) Sp. z o.o. (...)t (...), (...)-(...) W., urządzał gry na automatach bez wymaganego zezwolenia wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540 z późń. zm.), tj. popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.,

D. M. stanął po zarzutem tego, że w okresie od 18.12.2012r. do 17.04.2013r. w Salonie (...) w W. ul. (...), (...) W. i Salonie (...) w C. ul. (...), (...) C., zajmując się sprawami gospodarczymi (...) Sp. z o.o. (...)t (...), (...) W., jako pełnomocnik Spółki, urządzał gry na automatach bez wymaganego zezwolenia wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540 z późń. zm.), tj. popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Ustalony w sprawie stan faktyczny ponad wszelką wątpliwość wykazał, że oskarżeni nie dopuścili się zarzucanych im czynów. U podłoża tego wniosku stoją następujące argumenty.

Zasadność konstrukcji zarzutu. Wspólnie i w porozumieniu ?

Przyjęta przez oskarżyciela koncepcja zarzutów rodziła wątpliwości już na etapie wniesienia aktu oskarżenia do Sądu. Oskarżyciel zarzucił popełnienie tego samego czynu, w tym samym miejscu i czasie dwóm różnym osobom, pełniącym w spółce (...) różne funkcje. Taka konstrukcja w świetle użycia przez oskarżyciela w kwalifikacji art. 9 § 3 k.k.s. była możliwa tylko w jednej sytuacji, a mianowicie, gdyby jeden z oskarżonych został określony jako sprawca czynu, a drugi jako osoba zajmująca się sprawami spółki. Treść tego przepisu nie budzi w tym zakresie żadnych wątpliwości. Oskarżyciel publiczny takiego podziału nie dokonał. W obu zarzutach powiązanie oskarżonego z przestępstwem z art. 107 § 1 k.k.s. odbyło się przez zakwalifikowanie każdego z nich jako osoby prowadzącej sprawy spółki. Tymczasem zgodnie z brzmieniem tego przepisu (art. 9 § 3 k.k.s.) na jego podstawie mogą odpowiadać jedynie sprawca, a oprócz niego osoba zajmująca się sprawami spółki. Na skutek inicjatywy obrońcy oskarżonego P. K., oskarżyciel na pierwszym terminie rozprawy dokonał korekty zarzutów przez przyjcie, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. W tym momencie sprzeczność zarzutów jedynie pogłębiła się. Przepis art. 9 § 3 k.k.s. nie przewiduje współsprawstwa wobec osób zajmujących się sprawami spółki. Przyjęcie takiej konstrukcji przez oskarżyciela nie znajdowało oparcia w przepisach prawa. W związku z zaistniałą sprzecznością Sąd musiał sam dochodzić, który z oskarżonych był sprawcą, a który osobą zajmującą się sprawami spółki. Komentowany artykuł wykluczał odpowiedzialność dwóch osób zajmujących się sprawami spółki. Ponadto brak jakichkolwiek dowodów, że oskarżeni zawarli nie tylko to pożądane przez oskarżyciela porozumienie, ale nawet jakiekolwiek inne.

Art. 9 § 3 k.k.s.

Żeby móc przypisać oskarżonym czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k. oprócz znamion przepisu części szczególnej (art. 107 § 1 k.k.s.) musiałyby zostać spełnione znamiona art. 9 § 3 k.k.s. Przepis ten stanowi, że za przestępstwa i wykroczenia skarbowe odpowiada jak sprawca także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi w szczególności finansowymi osoby prawnej.

Zgodnie z komentarzami do artykułu 9 § 3 k.k.s. pod red. Wojciecha Kotowskiego i Bolesława Kurzępy oraz pod red. Andrzeja Piasecznego i Anny Wielgolewskiej (komentarze dostępne w internetowym serwisie prawniczym Lexpolonica) zwrot „zajmuje się sprawami gospodarczymi ” na pewno oznacza, że taka osoba ma pewną swobodę w podejmowaniu decyzji i ich realizacji, a od tego należy odróżnić czynności wykonawcze, jakich z reguły dokonują tzw. zwykli pracownicy. Pojęcie „prowadzenia spraw spółki” należy definiować poprzez zakres możliwości samodzielnego podejmowania decyzji w szeroko pojętych sprawach gospodarczych danego podmiotu. Przedkładając powyższe na grunt niniejszej sprawy należało więc przyjąć, że osobą zajmującą się sprawami gospodarczymi spółki, która mogłaby odpowiadać na podstawie art. 9 § 3 k.k.s. byłaby jedynie osoba władna do samodzielnego podjęcia decyzji o zamknięciu salonu. Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy kategorycznie wykazał, że oskarżeni P. K. i D. M. takiej swobody w podejmowaniu decyzji tego kalibru nie mieli.

Co do oskarżonego D. M. zauważyć należy, że w aktach sprawy na k.27 znajduje się pełnomocnictwo szczegółowe z dnia 27 sierpnia 2012r., a więc obowiązujące w dacie czynów, udzielone temu oskarżonemu przez Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o.. Ówczesnym Prezesem był J. K. (2). Uprawniało ono D. M. do występowania jako pełnomocnik spółki w zakresie reprezentowania Spółki wobec kontrahentów, pracowników Spółki, urzędów administracji publicznej i samorządowej, sądów powszechnych i administracyjnych, organów podatkowych, skarbowych, celnych na terenie całej Polski. Powyższe pełnomocnictwo jest pełnomocnictwem szczególnym tzn. szczegółowo określa zakres uprawnień W. M. (2) danych mu przez Prezesa Zarządu spółki C. G.. Jak wynika z treści tego dokumentu prawo to zostało zawężone ww. do reprezentowania Spółki wobec różnych podmiotów. Reprezentacja to nie prawo do podjęcia samodzielnej decyzji o zamknięciu salonu. W aktach sprawy znajduje się szereg dokumentów potwierdzających realizację tych uprawnień przez tego oskarżonego. Podpisywał się pod deklaracjami od podatku od gier (reprezentacja przed Urzędem Skarbowym), podpisywał się pod pismami kierowanymi w im. spółki do Urzędu Celnego w C.. Zatem ten oskarżony nie zajmował się sprawami gospodarczymi tej spółki w rozumieniu art. 9 § 3 k.k.s. Zatem nie może odpowiadać za zarzucony mu czyn. Objęcie zasięgiem pojęcia „prowadzi sprawy spółki” zbyt szerokiego grona pracowników spółki (...) byłoby nadużyciem, skoro to nie oni mieli prawa podjąć decyzji o zamknięciu salonu.

Co się tyczy oskarżonego P. K., to z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że posiadał on w spółce (...) jedynie funkcję dyrektora. Z zeznań świadków (k.190,527) wynika, że P. K. sprawdzał czystość w salonach, czy kontrolował dokumentację związaną z działalnością salonu. Nie są to czynności, z których można byłoby wywieść wniosek, że posiadał on również prawo do samodzielnego podjęcia decyzji o zamknięciu salonów. Oskarżony ten był jedynie pracownikiem spółki (...), który realizował zadania spółki w terenie.

(...) to spółka prawa handlowego z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z Kodeksem Spółek Handlowych organami tej spółki są: a) zgromadzenie wspólników (najwyższa władza spółki) i b) zarząd. Zgodnie z art. 201 § 1 k.s.h. zarząd prowadzi sprawy spółki i ją reprezentuje. Już samo rozdzielenie prawa do prowadzenia spraw spółki od prawa do jej reprezentacji wskazuje, że pojęcia te nie są tożsame. W doktrynie prawniczej (komentarz do art. 201 k.s.h. pod red. Andrzeja Kidyby, dostępny w serwisie prawniczym Lex) przyjmuje się, że zarząd spółki korzysta z domniemania kompetencji. Oznacza to więc, że sprawami spółki, w drodze domniemania kompetencji zajmuje się zarząd (reguła), albo zgromadzenie wspólników (reguła). Na kartach 166-177 akt sprawy znajduje się wydruk z Krajowego Rejestru Sądowego aktualny na dzień 11.05.2013r.. Z wydruku tego wynika skład zgromadzenia wspólników i członków zarządu. W tych składach nie ma ani oskarżonego P. K., ani oskarżonego D. M.. Oznacza to więc, że nie mogli oni w żaden sposób nawet wpływać na podjęcie decyzji o zamknięciu salonów do gier na automatach w W. i C.. Nie wchodzili w skład organów tej spółki. Decyzja o zamknięciu salonów, a więc decyzja o ograniczeniu wpływów z działalności tych salonów, a takie niewątpliwie były, mogła pochodzić tylko i wyłącznie od organów prowadzących sprawy spółki. Jak była już o tym mowa decyzja ta mogła należeć jedynie do zarządu lub zgromadzenia wspólników. Sąd wezwał obecnego Prezesa Spółki (...) Sp. z o.o. do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy oskarżeni mogli podjąć komentowaną decyzję samodzielnie. Prezes w odpowiedzi na to zapytanie odparł (K.784), że decyzję taką mógł podjąć tylko i wyłącznie zarząd, a często następuje to po uzyskaniu wytycznych od właścicieli firmy (czyli od wspólników – dopisek Sądu). Zatem nie sposób przyjąć, że oskarżeni zajmowali się prowadzeniem spraw spółki.

Kwestia wykonalności decyzji.

Bezspornym w sprawie było to, że pomimo wydania przez Ministra Finansów nieostatecznych decyzji cofających spółce (...) S. z o.o. zezwolenia na urządzanie gier na automatach w salonach w W. i C., salony nadal te gry urządzały. Bezspornym było, że powodem niezaprzestania urządzania tych gier było zaskarżenie przez spółkę ww. decyzji. Wskutek tego, w mniemaniu władz spółki, skoro decyzje te nie stały się ostateczne (prawomocne), to nie zachodziła konieczność zamknięcia salonów, gdyż działały legalnie. Bezspornym było również to, że obydwu decyzjom nie nadano rygoru natychmiastowej wykonalności. Sporną kwestię stanowiło, czy nieostateczna decyzja cofająca zezwolenia, nie zawierająca rygoru natychmiastowej wykonalności, była natychmiast wykonalna, czy nie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U.2009r., 201.1540) działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie koncesji na prowadzenie kasyna gry udzielonej przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Zgodnie z art. 8 cytowanej ustawy do postępowań w sprawach określonych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), chyba że ustawa stanowi inaczej.

Zgodnie z treścią art. 239a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), decyzja nieostateczna, nakładająca na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie podlega wykonaniu, chyba że decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Kwestia odpowiedzialności oskarżonych za czyn z art. 107 § 1 k.k.s. to kwestia odpowiedzi na pytanie, czy decyzje Ministra Finansów cofające zezwolenia na urządzanie gier na automatach były decyzjami nakładającymi obowiązek. Jeżeli tak, to salony w W. i C. mimo wydania nieostatecznych decyzji działały legalnie. Jeżeli zaś nie, to implikowałoby to przyjęcie stanowiska odmiennego. W tej kwestii orzecznictwo sądów administracyjnych i powszechnych jest podzielone. Oskarżyciel publiczny – Urząd Celny w C. dostarczył przykładowe orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., zgodnie z którymi nieostateczna decyzja Ministra Finansów cofająca zezwolenie na urządzanie gier na automatach jest wykonalna z chwilą doręczenia jej stronie (np. orzeczenia z k.738-754). Natomiast obrońca oskarżonego P. K. dostarczył przykłady orzeczeń sądów rejonowych, gdzie sądy te przyjęły koncepcję szerokiego rozumienia pojęcia „obowiązek” i uniewinniały oskarżonych od popełniania zarzucanych im z art. 107 k.k.s. w zw. z art. 9 § 2 czynów lub umarzały postępowanie w tym zakresie (np. k.650 -655, 676-683, 661-665, 711-718). Sąd zwracał się do SR w Lublinie o nadesłanie odpisów orzeczeń z niektórych z tych podanych przez obrońcę P. K.. Na k.778- 782 znajdują się odpisy: 1) postanowienia SR w Lublinie z dnia 21 października 2014r. sygn.. akt II K 916/14 umarzające postępowanie karne wobec D. M. (tego samego oskarżonego i o analogiczne przestępstwo, co w niniejszej sprawie) i 2) orzeczenia Sądu Okręgowego w Legnicy utrzymującego postanowienie SR w Lublinie w mocy.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela prezentowane w orzecznictwie administracyjnym i ww. orzeczeniach SR w Lublinie i SO w Legnicy stanowisko, co do szerokiego rozumienia użytego przez ustawodawcę w art. 239 a Ordynacji Podatkowej zwrotu „obowiązek podlegający wykonaniu”. Zwrot ten należy odnosić nie tylko do obowiązków nadających się stricte do realizacji w drodze egzekucji, ale do wszystkich sposobów realizacji obowiązków, wynikających z wydanej decyzji nieostatecznej, w tym również obowiązku dostosowania się do wprowadzonego przez organ zakazu korzystania z dotychczasowego zezwolenia. (wyrok WSA w Olsztynie 2014-08-19 II SA/Ol 735/14, LEX nr 1502439; wyrok WSA w Łodzi2014-09-16 III SA/Łd 600/14, LEX nr 1520744). Podobnie WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 6 listopada 2013r. sygn. .akt III SA/G1 1621/13 – „nie jest dopuszczalne przyjęcie, ze decyzja cofająca zezwolenie na urządzenie gier na automatach przed uzyskaniem przez nią przymiotu ostateczności delegalizuje z momentem jej wprowadzenia do obrotu prawnego (rozumianego jako moment doręczenia stronie odpisu decyzji) działalności spółki w tym zakresie”. Uzasadnienie podglądów wyrażonych w tych orzeczeniach znajduje oparcie w wykładni celowościowej. Cel był taki, by uchronić Skarb Państwa przed wypłatą odszkodowań w sytuacji uchylania nieostatecznych decyzji przez organ II instancji. (potraktowanych przez Urzędy Celne jako natychmiast wykonalne). Nie może być również tak, że w analogicznych sprawach w obrocie prawnym będą funkcjonować wyroki uniewinniające i skazujące za to samo przestępstwo, nawet te same osoby. Byłoby to dla tych oskarżonych, co do których wydane zostały wyroki skazujące, po prostu nie prawiedliwe. Uznać zatem należy brak było podstaw do przyjęcia, że doszło do popełnienia przez oskarżonych czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. W okresie od 18.12.2012r. do 17.04.2013r. salony działały legalnie. Decyzje cofające zezwolenia nie były wykonalne z chwilą ich doręczenia.

Inne kwestie.

Stanowisko Naczelnika Urzędu Celnego nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa. W sytuacji, gdy sądy administracyjne i powszechne dwojako podchodziły do kwestii wykonania decyzji nieostatecznej, Naczelnik Urzędu Celnego powinien z ostrożności nie podejmować działań, które mogą zostać zinterpretowane przez sąd powszechny jako niesłuszne. Po za tym nie mogło zejść z pola widzenia. Że funkcjonariusze Urzędu Celnego w C. dwukrotnie przeprowadzali kontrole w salonach do gier w W. i C. pod kątem urządzania gier na automatach. Funkcjonariusze stwierdzając prowadzeni gier mimo wydania nieostatecznych decyzji cofających zezwolenia, podczas pierwszych kontroli nie zatrzymali automatów. Uczynili to dopiero podczas drugiej kontroli w kwietniu 2013r. Niekonsekwencja funkcjonariuszy wskazuje na brak pewności w słuszność poglądu, że nieostateczna decyzja cofająca zezwolenie na urządzanie gier na automatach bez nadania jej rygoru natychmiastowej wykonalności jest wykonalna z chwilą doręczenia jej stronie.

Koszty postępowania.

W przypadku wydania orzeczenia uniewinniającego Sąd nie miał innej możliwości jak tylko przejąć koszty procesu na rachunek Skarbu Państwa. W tym zakresie Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Oskarżonemu D. M. został przyznany obrońca z urzędu, któremu należało się wynagrodzenie. Oskarżony P. K. korzystał wprawdzie z usług obrońcy z wyboru, jakkolwiek w związku z wydaniem wobec tego oskarżonego wyroku uniewinniającego, należał się mu zwrot wydatków, które poniósł w związku z ustanowieniem tego obrońcy. O kosztach obrońcy z wyboru poniesionych przez P. K. orzeczono na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 3 i § 16 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackiej oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.2013.poz.461). O kosztach obrońcy D. M. orzeczono na podstawie § 14 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 3 w zw. z § 16 ww. rozporządzenia. Dysproporcja w wysokości kwot przyznanym za udział obydwu obrońców w postępowaniu wynikała z tego, że w przypadku obrońcy P. K. Sąd zastosował 3 krotną wartość stawki minimalnej. Stało się tak z uwagi na wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy.