Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący- Sędzia: SO Agata Pierożyńska

Sędzia: SO Bożena Cincio-Podbiera (spr.)

Sędzia: SO Marta Kowalska

Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Janas

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w K.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez stronę powodową

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie

z dnia 27 marca 2014 r., sygn. akt V GC 2571/12/S

I.  oddala apelację:

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 1.200,00 zł (jeden tysiąc dwieście złotych)

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwoty 43.050 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 10 lipca 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

Na uzasadnienie swojego żądania podała, że domaga się odszkodowania z tytułu nienależytego wykonywania łączącej strony umowy o dzieło, na mocy której pozwana była zobowiązana do wykonania projektu konstrukcyjnego elewacji budynku wraz ze specyfikacją materiałową. Stwierdziła, że wskutek podania przez stronę pozwaną w sporządzonym zestawieniu materiałowym błędnej ilości szkła hartowanego i niehartowanego, kupiła i zamontowała niewłaściwą ilość danego rodzaju szkła. Podniosła, że wskutek rozbieżności między częścią opisową a graficzną powstałych w projekcie wykonawczym, których dopuściła się strona pozwana, poniosła szkodę odpowiadającą poniesionym kosztom wymiany szyb (tj. kosztom zamówienia brakującego szkła hartowanego w miejsce niehartowanego, jak również kosztom dostarczenia szyb, demontażu i montażu). Jako podstawę swojego roszczenia wskazała strona powodowa art. 471 k.c.

Strona pozwana (...) sp. z o.o. w K. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

Strona pozwana zarzuciła, że wykonała umowę w sposób należyty, a zakres przedmiotowy umowy nie obejmował przygotowania zestawienia materiałów mających zostać użytych do wykonania elewacji. Podniosła, że sporną specyfikację materiałów sporządził grzecznościowo i nieodpłatnie współpracownik pozwanej spółki (...). Jednocześnie pozwana przyznała, że w zestawieniu tym błędnie oznaczona została ilość szkła hartowanego (tj. mniej o 68 formatek), ale była prawidłowo wskazana w projekcie. Pozwana zakwestionowała również wysokość szkody poniesionej przez pozwaną.

W piśmie przygotowawczym z dnia 18 kwietnia 2013 r. strona powodowa ograniczyła żądanie pozwu do kwoty 16.381,04 zł i cofnęła pozew w pozostałym zakresie. Podała, że szkoda, którą poniosła wskutek nienależytego wykonania umowy przez stronę przeciwną polegała na zamówieniu 68 sztuk szyb niehartowanych, które okazały się zbędne dla realizacji danej inwestycji. Na wysokość szkody złożyła się natomiast suma kosztów zakupu tego rodzaju szkła, koszty transportu domówionych szyb hartowanych i koszty demontażu i montażu paneli.

Wyrokiem wydanym dnia 27 marca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie oddalił powództwo co do kwoty 16.381,04 zł (pkt I), umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

W oparciu o dowody z dokumentów oraz z zeznań świadków: D. B., A. D. (1), T. K., A. K. i J. N. –. S.Sąd Rejonowy ustalił, żew październiku 2011 r. strony niniejszego postępowania, w zakresie prowadzonych przez siebie przedsiębiorstw, zawarły ( w formie ustnej ) umowę, której przedmiotem było wykonanie przez pozwaną – na podstawie projektu architektonicznego - projektu konstrukcyjnego elewacji z uwzględnieniem szczegółów montażowych szkła profilowego typu (...) dla obiektu (...) w G.. Powodowa spółka po raz pierwszy wykonywała elewację w ramach realizacji inwestycji budowlanej. Prace objęte przedmiotem umowy zostały wykonane na rzecz strony pozwanej przez projektanta A. D. (2). Do zakres jego obowiązków umownych wobec pozwanej należało sporządzenie dokumentacji wykonawczej i warsztatowej konstrukcji aluminiowej (widoki, rysunki, przekroje, detale, rzuty), a także wykonanie obliczeń statycznych konstrukcji. Wykonanie projektu miało na celu przede wszystkim wskazanie wymiarów profili mających być użytych, detali połączeń, lokalizacji paneli hartowanych i niehartowanych, rzędnych wysokościowych. Rodzaj szkła w podziale na hartowane i niehartowane był określony w projekcie architektonicznym. Sąd ustalił, że umowa nie obejmowała sporządzenia specyfikacji materiałów niezbędnych do realizacji projektu elewacji. Pozwana spółka spełniła świadczenie, do którego była zobowiązana w wykonaniu zawartej umowy. Przedmiot umowy został przez pozwaną wykonany i przekazany stronie powodowej – zarówno w wersji pisemno - graficznej, jak i elektronicznej. Ilość i oznaczenie materiałów w projekcie wykonawczym została wskazana prawidłowo, tj. ilość szkła niezbędna dla realizacji projektu stanowiło 188 paneli szklanych niehartowanych i 242 sztuki paneli szklanych hartowanych. Część graficzna projektu przewidywała panele szklane hartowane na całej długości osi Fb-J. W spisie treści tego rodzaju opracowania projektowego nie zostało wskazane zestawienie ilości poszczególnych materiałów. Reprezentant powódki nie wnosił o uzupełnienie przekazanego mu projektu o zestawienie materiałów. W oparciu o wykonany przez pozwaną projekt istniała możliwość sporządzenia stosownego zestawienia materiałów. A. D. (1) nieodpłatnie sporządził na prośbę pracownika powódki B. D. pomocnicze zestawienie profili szklanych do wykonania projektowanej elewacji, na potrzeby złożenia zamówienia u producenta. W sporządzonym przez A. D. (1) zestawieniu materiałów elewacji południowo – wschodniej i północno –zachodniej, stanowiącym załącznik do e-maila z dnia 20 października 2011 r. wysłanego do B. D., błędnie wskazano ilość szkła hartowanego (174 sztuki) i niehartowanego (256 sztuk). Rozbieżność dotyczyła zastosowania 68 formatek szkła profilowego typu L., na ścianie elewacji południowo - wschodniej budynku w osiach Fb-I. Na tym odcinku niezbędne było zastosowanie szkła hartowanego. W oparciu o specyfikację materiałową sporządzoną przez A. D. powódka złożyła zamówienie na dostawę odpowiedniej ilości szyb, błędnie podając w nim ilość formatek szkła hartowanego. Zamiast 68 formatek paneli hartowanych powódka zamówiła niehartowane, które następnie zostały przez nią zamontowane na elewacji wymienionego wyżej obiektu budowlanego. Powódka nie zatrudniała pracownika, któremu w ramach jego kompetencji mogłaby zlecić weryfikację otrzymanego zestawienia z treścią projektu. O zaistniałej nieprawidłowości w wymienionym powyżej zestawieniu pozwana spółka została poinformowana niezwłocznie po wykryciu tego rodzaju niezgodności przez inwestora (...) sp. z o.o. w G. (po zamontowaniu szkła, na przełomie 2011 i 2012 r.). Dnia 1 lutego 2012 r. strona pozwana złożyła pisemne oświadczenie o przejęciu zobowiązania gwarancyjnego w zakresie ujawnienia się wad 68 sztuk szkła niehartowanego typu L. zamontowanego na elewacji południowo – wschodniej. Ostatecznie inwestor nie wyraził zgody na zastosowanie szkła niehartowanego, żądając dostarczenia szkła hartowanego (pismo z 23.03.2012 r.). Powódka w dniu 4 kwietnia 2012 r. złożyła zatem zamówienie na brakujące profile szklane hartowane typu L., a następnie dokonała wymiany 68 szyb, montując szyby ze szła hartowanego. W dniu 18 czerwca 2012 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w K. wystawiła fakturę VAT nr (...) obciążając pozwaną obowiązkiem zapłaty kwoty 43.050,00 zł tytułem kosztów zakupu szkła L. hartowanego w ilości 31,38 m ^{( 2)} oraz kosztów demontażu paneli niehartowanych i montaż paneli szkła hartowanego na ścianie elewacji południowo-wschodniej budynku w osiach Fb-I. Wskazana wyżej faktura VAT została doręczona pozwanej w dniu 9 lipca 2012 r., a następnie przez nią zwrócona bez zaksięgowania. Dnia 4 kwietnia 2012 r. powódka dokonała zapłaty na rzecz producenta szkła (...) & (...) kwoty 5.550,79 EURO stanowiącej należność z tytułu ceny sprzedaży szkła hartowanego. Koszt wymiany profili zamknął się sumą 8.960,08 zł. Strona powodowa bezskutecznie skierowała do pozwanej (w dniu 9 sierpnia 2012 r.) wezwanie do zaspokojenia wierzytelności objętej w/w fakturą.

Mając na względzie tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ szkoda powstała wskutek okoliczności, za które strona pozwana nie ponosiła odpowiedzialności. Zdaniem Sądu strona powodowa nie wykazała, że działanie dłużnika było sprzeczne z jego zobowiązaniami wynikającymi z postanowień umowy. Sąd wyjaśnił, że strony – w ramach swobody kontraktowania wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. - zawarły umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie przez pozwaną na podstawie projektu architektonicznego projektu konstrukcyjnego elewacji z użyciem szkła profilowego dla określonego zadania inwestycyjnego. Przy tym zawierając umowę kontrahenci nie postanowili, że jej przedmiot będzie obejmował także wykonanie specyfikacji materiałowej. Sąd zwrócił uwagę, że odwoływanie się przez stronę powodową do treści przepisów Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego. ( Dz.U. Nr 202, poz. 2072) było nieuprawnione. Przepisy te odnoszą się bowiem jedynie do trybu udzielenia zamówień publicznych, w którego ramach zakres dokumentacji projektowej ustala zamawiający (§ 3 cyt. rozporządzenia). Również § 5 rozporządzenia nie przewiduje, aby w skład projektu wykonawczego wchodzić miało zestawienie materiałów. „Rozwiązania materiałowe” (to samo pojęcie zostało użyte przez ustawodawcę w art. 34 Prawa Budowlanego) nie jest tożsame z pojęciem „specyfikacja materiałowa”. Sąd stwierdził, że strona pozwana wykonała zamówione dzieło, które zostało oddane zamawiającemu. Wykonany projekt nie był obarczony wadami, rodzaj użytego szkła został w nim określony w sposób prawidłowy, także pod względem ilościowym. Zdaniem Sądu w oparciu o przekazany projekt to strona powodowa winna była sporządzić specyfikację materiałową. W realiach sprawy uprawnione było przyjęcie, że konstruktor A. D. grzecznościowo sporządził na nośniku elektronicznym zestawienie materiałów, które miało być pomocne drugiej stronie (przy braku zatrudnienia przez nią kompetentnych pracowników) przy formułowaniu zamówienia do producenta. Nie był on natomiast uprawniony do działania imieniem pozwanej spółki i zaciągania w jej imieniu zobowiązań. Powódka powinna była dokonać weryfikacji poprawności przekazanego zestawienia mając na uwadze, że należyta staranność przedsiębiorcy określana przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej przez niego działalności gospodarczej uzasadnia zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania, co obejmuje także znajomość obowiązującego prawa i następstw z niego wynikających.

Z uwagi na skuteczne cofnięcie przez stronę powodową pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia odnośnie części dochodzonej należności głównej (w kwocie 550 zł), a także mając na względzie brak okoliczności przemawiających za uznaniem cofnięcia za niedopuszczalne - na podstawie artykułu 355 § 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. Sad umorzył postępowanie w tym zakresie. O kosztach orzekł Sąd na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002 r., nr 163, poz. 1348), zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić koszty procesu poniesione przez przeciwnika.

Strona powodowa wniosła apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w zakresie pkt I i III i domagając się jego zmiany przez zasądzenie od strony pozwanej kwoty 16.381,04 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 10 lipca 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, a także zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi strona pozwana zarzuciła:

I.  Naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- wyprowadzenie wniosków sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym i przyjęcie, że treść umowy łączącej stronę pozwaną i A. D. (1) decydowała o treści umowy zawartej między powódką a pozwaną, co skutkowało przyjęciem przez Sąd, że skoro w zakres umowy z A. D. nie wchodziło przygotowanie zestawienia materiałów, to nie należało to również do umowy zawartej przez strony procesu, podczas gdy umowy zawarte przez pozwaną z osobami trzecimi pozostawały bez wpływu na treść umowy łączącej strony

- wyprowadzenie wniosków sprzecznych z materiałem dowodowym zebranym w sprawie i przyjęcie, że zakres umowy stron nie obejmował wykonania zestawienia materiałów z uwagi na brak wskazania takiego zestawienia w spisie treści dołączonym do przekazanej dokumentacji oraz brak wezwania do uzupełnienia dokumentacji przez pozwaną, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że część opisowa dokumentacji obejmująca zestawienie materiałów została przekazana wcześniej niż część graficzna i dlatego nie było potrzeby ujmowania jej w spisie treści dotyczącym dokumentacji graficznej, a także zbędne było wzywanie do uzupełnienia dokumentacji o zestawienie materiałów skoro zostało ono już wcześniej przekazane

- oparcie orzeczenia na ustaleniach sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że działanie A. D. (1) polegające na przesłaniu stronie powodowej w dniu 20.10.2011 r. zestawienia materiałów nie stanowiło działania pozwanej, mimo, iż miało miejsce w trakcie realizacji umowy przez pozwaną, a A. D. był jej współpracownikiem uprawnionym do wyłącznego kontaktu z powódką w ramach realizacji umowy, a nadto posługiwał się firma i adresem mailowym pozwanej spółki; co skutkowało błędnym przyjęciem przez Sąd braku odpowiedzialności pozwanej za przesłanie wadliwego zestawienia materiałów przez A. D.

- oparcie się przez Sąd przy ustalaniu zakresu umowy wybiórczo i jednostronnie na zeznaniach świadków wskazanych przez stronę pozwaną, tj. D. B. i A. D. (1), z pominięciem zeznań świadka T. K., co skutkowało błędnym ustaleniem, że umowa łącząca strony nie obejmowała wykonania zestawienia materiałów i że na podstawie projektu graficznego możliwe było samodzielne sporządzenie zestawienia materiałów przez stronę powodową

II. Naruszenie prawa procesowego, tj. art. 217, 227 oraz 278 k.p.c. przez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia czy zestawienie materiałów wchodzi w skład projektu wykonawczego powołując się na to, że takie okoliczności wchodzą do sfery prawnej i z tego względu nie wymagają wiadomości specjalnych, podczas gdy żaden przepis prawa nie zawiera definicji projektu wykonawczego, a zatem ustalenie tej okoliczności wymagało przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego

III.  Naruszenie prawa materialnego:

- art. 60 oraz 65 k.c. przez błędną wykładnię oświadczeń woli i ustalenie przez Sąd treści umowy ustnej w sposób sprzeczny z wolą stron i celem jej zawarcia, w szczególności przez brak uwzględnienia celu umowy, którym dla strony powodowej było otrzymanie kompletnej dokumentacji projektowej umożliwiającej dokonanie na jej podstawie zamówienia materiałów na potrzeby realizacji inwestycji

- art. 474 k.c. przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że strona pozwana nie ponosi odpowiedzialności za działanie osoby, której powierzyła wykonanie umowy, co skutkowało błędnym przyjęciem, że nieprawidłowe wskazanie przez A. D. (1) ilości szkła w zestawieniu materiałów nie obciążało pozwanej

- art. 471 k.c. w zw. z art. 474 k.c. przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że zachodzi przesłanka wyłączająca odpowiedzialność pozwanej, podczas gdy szkoda powstała na skutek działania A. D. (1), któremu pozwana powierzyła wykonanie przedmiotu umowy na rzecz powódki i za którego działania odpowiadała jak za swoje

- art. 355 k.c. przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że na wierzycielu spoczywa obowiązek zachowania należytej staranności, podczas gdy przepis ten dotyczy obowiązków dłużnika, co skutkowało przyjęciem, że powódka niezajmująca się w zakresie swojej działalności przygotowywaniem dokumentacji projektowej zlecając jej przygotowanie profesjonalnej firmie projektowej zobligowana była do zachowania podwyższonej miary staranności

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz od strony powodowej kosztów zastępstwa adwokackiego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Strona powodowa opiera swoją apelację zasadniczo na zarzucie naruszenia prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c., które to naruszenie polegać ma na wyprowadzeniu wniosków sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a także na oparciu ustaleń faktycznych „wybiórczo i jednostronnie” na zeznaniach świadków wskazanych przez stronę pozwaną z pominięciem zeznań zawnioskowanego w pozwie świadka T. K.. Zarzuty te są nietrafne. Art. 233 § 1 k.p.c. dotyczy bowiem oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyznaczając zasady weryfikowania przez Sąd wartości (mocy) poszczególnych dowodów. Przepis ten odnosi się do kwestii procesowej, mianowicie określania przez sąd wiarygodności i znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy zgromadzonych dowodów. Tymczasem strona powodowa zarzucając naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. nie precyzuje jakim regułom oceny dowodów uchybił Sąd Rejonowy, dlaczego dokonana ocena miałaby być sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, lecz uchybienia temu przepisowi upatruje apelująca w dokonaniu przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych sprzecznych z własnymi twierdzeniami jakoby znajdującymi oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Naruszenie reguł swobodnej oceny dowodów nie może być jednakże utożsamiane z błędnymi ustaleniami faktycznymi. W orzecznictwie podkreśla się, że błędne ustalenia faktyczne mogą jedynie być, ale nie muszą, skutkiem nieprawidłowej oceny materiału dowodowego (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 27.11.2007 r., I ACa 882/07, Lex nr 466439). W konsekwencji, dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie poczynionych ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925). Strona powodowa zaś podnosząc w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w ogóle nie wskazała, by Sąd Rejonowy naruszył zasady logiki i doświadczenia życiowego dokonując oceny poszczególnych dowodów. W uzasadnieniu apelacji podniesiono jedynie ogólnikowy i lakoniczny zarzut, że Sąd „dokonał błędnego ustalenia okoliczności faktycznych sprawy, na których oparł swoje rozstrzygnięcie, natomiast w odniesieniu do prawidłowo poczynionych ustaleń wyprowadził z nich wnioski sprzeczne z zsadzą logicznego rozumowania oraz z zebranym materiałem dowodowym”. W kolejnych częściach apelacji strona powodowa nie rozwija tego zarzutu, w szczególności nie precyzuje które dowody i z jakich przyczyn zostały błędnie ocenione, natomiast prezentuje apelantka alternatywny stan faktyczny, który w jej przekonaniu wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Tak sformułowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może odnieść skutku. Tylko bowiem w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Aby zatem zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. mógł zostać uwzględniony, nie wystarczy przedstawić - jak to czyni strona powodowa - alternatywny stan faktyczny lecz należy podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów, wykazując, że jest ona wadliwa lub błędna (por. wyroki SN z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, z dnia 29 września 2002 r., II CKN 817/00, z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/96 - OSNC 2000/7-8/139, z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01). Subiektywne przekonanie skarżącej, że podwykonawca powodowej spółki (...) był zobowiązany do sporządzenia, na zlecenie pozwanej, także zestawienia materiałów, nie jest wystarczające dla podważenia ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy i ich oceny prawnej. Nie przedstawiła bowiem strona powodowa żadnego dowodu na poparcie swojego twierdzenia, natomiast z dowodów zgromadzonych w sprawie i prawidłowo ocenionych przez Sąd Rejonowy wynika stan odmienny, a to brak wyraźnego zlecenia umownego w tym przedmiocie i fakt, że A. D. (1) jedynie grzecznościowo, poza umową, na prośbę strony powodowej takie zestawienie materiałowe sporządził. Według ugruntowanego w orzecznictwie stanowiska, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (zob. postanowienie SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99). Wykazanie przez skarżącą, iż Sąd naruszył przepis art. 233 § 1 k.p.c. oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba, że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów, przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia, przekracza granice swobodnej oceny dowodów (zob. wyrok SN z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00). Apelujący musi wykazać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99). Zarzut zatem naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli Sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, z zasadami wiedzy, bądź z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału zachodzi bowiem jedynie wtedy, gdy z treści dowodu wynika co innego, niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy Sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub niedostatecznie potwierdzone, gdy Sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy oraz, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania, co oznacza, że Sąd wyprowadza błędny logicznie wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności. W ocenie Sądu Okręgowego wszelkie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji były prawidłowe i znajdowały oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, dlatego też Sąd Odwoławczy przyjął je za podstawę swojego rozstrzygnięcia. Strona powodowa nie wykazała, by Sąd Rejonowy naruszył reguły logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dokonując oceny dowodów, w oparciu o które ustalił stan faktyczny w sprawie. Nie sposób podzielić zarzutu apelującej wybiórczego i jednostronnego oparcia ustaleń na dowodach z zeznań świadków zawnioskowanych przez stronę pozwaną, z pominięciem zeznań świadka strony powodowej T. K.. Zdaje się wszak uchodzić uwadze apelującej, że Sąd I instancji oparł ustalenia faktyczne także na zeznaniach w/w świadka (str. 3 – 6 uzasadnienia), oceniając je jako wiarygodne i miarodajne dla ustalenia treści umowy łączącej strony. W szczególności z jego zeznań wywiódł Sąd, że zawierając umowę z pozwaną spółką nie uzgodniono, że ma ona obowiązek sporządzić odrębną specyfikację materiałową. Świadek ten, który osobiście uczestniczył w zawieraniu umowy ze stroną pozwaną, podał, że w zakresie realizacji projektu elewacji zdawał się na profesjonalizm i kompetencje strony pozwanej, albowiem powodowa spółka nie miała doświadczenia w opracowywaniu tego rodzaju projektów. W tej sytuacji, w ocenie Sądu Okręgowego, tym bardziej istotne i niezbędne było dokładne uzgodnienie wszystkich elementów jakie projekt konstrukcyjny elewacji powinien zawierać. Generalne „zdanie się na profesjonalizm” kontrahenta nie może stanowić podstawy do wysuwania następnie przeciwko niemu roszczeń nie znajdujących oparcia w łączącym strony stosunku zobowiązaniowym. Tym bardziej nie może stanowić podstawy takich roszczeń grzecznościowe, pozaumowne wykonanie dodatkowych czynności w postaci sporządzenia przez projektanta – podwykonawcę pozwanej spółki zestawienia materiałów. W tym miejscu wskazać trzeba, że kwestia ustalenia czy specyfikacja materiałowa jest elementem projektu wykonawczego nie wymagało przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, ponieważ ustalenie co stanowi element umowy zawartej w ramach swobody kontraktowania nie jest zagadnieniem, dla którego rozstrzygnięcia niezbędne są wiadomości specjalne. Zadaniem biegłego nie jest wszak ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy (por. wyrok SN z dnia 11 lipca 1969 r., I CR 140/69, OSNC 1970, nr 5, poz. 85; uzasadnienie wyroku SN z dnia 19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973). Biegły nie jest wyręczycielem sędziego, a jego opinia powinna wyjaśniać wątpliwości, które powstają u osób niedysponujących wiedzą specjalistyczną. Opinia biegłego umożliwia sądowi analizę i ocenę ustalonych okoliczności sprawy przez pryzmat niezbędnej wiedzy. Ma zatem na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego w sprawie materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne (wyrok SN z dnia 11 lipca 1969 r., I CR 140/69, OSNCP 1970, nr 5, poz. 85). Na gruncie zatem niniejszej sprawy przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego było nie tylko zbędne, ale i w ocenie Sądu Okręgowego niedopuszczalne, gdyż prowadziłoby do wyręczenia Sądu w dokonywaniu wykładni co do zakresu ustnej umowy zawartej przez strony w zakresie prowadzonej prze nie działalności. Nie jest wobec tego uzasadniony zarzut apelacyjny naruszenia art. 217, 227 i 278 k.p.c.

Również zarzuty naruszenia prawa materialnego nie są uzasadnione. Sąd I instancji prawidłowo ustalił przedmiot i zakres łączącej strony umowy oraz ich wzajemne obowiązki umowne. Jak wyjaśniono powyżej zlecenie wykonania projektu konstrukcyjnego elewacji bez uszczegółowiania jakie elementy mają się składać na zamówione dzieło nie daje podstaw do przyjęcia, że przyjmujący zlecenie jako profesjonalista w swojej dziedzinie powinien był wiedzieć, że zamawiający oczekuje również sporządzenia specyfikacji materiałowej. Przeciwnie, to zamawiający powinien był dookreślić zakres przedmiotowy umowy, tak aby w razie wątpliwości możliwe było ustalenie kto i w jakim zakresie ponosi odpowiedzialność kontraktową.

Podsumowując, rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe, a apelacja niezasadna i wobec tego podlegała oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na zasadzie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w pkt II sentencji na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

SSR M. Kudyk