Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 maja 2013 roku, sprecyzowanym w dniu 11 września 2013 roku, powód R. H. (1) wniósł o zasadzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwoty 60.000 zł tytułem odszkodowania w związku z utraconymi dochodami i 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę związaną z odbywaniem przez powoda kary pozbawienia wolności na podstawie uchylonego postanowienia z dnia 29 marca 2013 r. w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie IV K 352/07 Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi. Powód wskazał, że był bezprawnie pozbawiony wolności w okresie od 14 lipca 2012 r. do 16 kwietnia 2013 r.

(pozew k. 2-7; pismo k. 54-55).

Postanowieniem z dnia 27 maja 2013 roku powód został zwolniony z kosztów sądowych w całości.

( postanowienie z dnia 27 maja 2013 roku k. 16)

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa wniósł o oddalenie powództwa (odpowiedź na pozew k. 23-26).

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo R. H. (1) w całości.

( wyrok z dnia 13 grudnia 2013 roku k. 83)

W dniu 23 stycznia 2014 roku powód wniósł apelację od wyroku z dnia 13 grudnia 2013 roku wydanego w sprawie II C 634/13, zaskarżając powyższy wyrok w części. Podwód wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i rozstrzygnięcie, co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie powództwo w całości alternatywnie powód wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania o kosztach postępowania apelacyjnego. Powód w/w wyrokowi zarzucił:

1.  błędną ocenę materiału dowodowego polegającą na uznaniu, że:

-

istotne znaczenie mają w sprawie postanowienie Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 21 marca 2012 zmieniające kolejność kar pozbawienia wolności poprzez nakazanie wykonania jako pierwszej kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem wydanym w sprawie IV K 352/07 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, które wobec uchylenia go 12 kwietnia 2013 r. nie mogło odnieść skutku oraz wydanie wyroku łącznego w dniu 29 stycznia 2013 r.

r

w sprawie V K 542/12 przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi uwzględniający wprowadzoną bezprawnie do wykonania karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem w sprawie IV K 352/07 , mimo, ż wyrok ten nie był

prawomocny w dacie wydania postanowienia o uchyleniu zarządzenia o wykonaniu kary orzeczonej tym wyrokiem;

-

bez znaczenia dla sprawy pozostaje fakt uchylenia dniu 12 kwietnia 2013 r. postanowienia o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem w sprawie IV K 352/07

2.  naruszenie prawa materialnego - 417 k.c. i 361 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że na skutek pozbawienia wolności w okresie od 17 lipca 2012 r. do 16 kwietnia 2013 r. powód doznał krzywdy i poniósł szkodę.

( apelacja powoda z dnia 23 stycznia 2014 roku k. 104-107)

W dniu 19 lutego 2014 roku pozwany złożył odpowiedz na apelację powoda wnosząc o oddalenie apelacji.

( odpowiedź na apelacje z dnia 19 lutego 2014 roku k. 120-122)

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2014 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach procesu za obie instancje.

( wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 31 lipca 2014 roku k. 137)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Sąd przyjął za Sądem I instancji i za Sądem Apelacyjnym niesporność ustaleń w zakresie przyjętego, w sprawie stanu faktycznego.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi z dnia 26 czerwca 2007 roku, sygn. Akt. IV K 352/07 R. H. (1) został skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres pięciu lat próby.

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Kluczborku z dnia 13 października 2009 r., w sprawie o sygnaturze akt II K 290/09, powodowi wymierzono karę jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres czterech lat próby.

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi wszczął postępowanie w przedmiocie zarządzenia warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie IV K 352/07 i postanowieniem z dnia 29 marca 2010 r. w sprawie o sygn. akt IV Ko 74/10 zarządził wobec R. H. (1) wykonanie kary dwóch lat pozbawienia wolności orzeczonej tym wyrokiem.

W dniu 8 kwietnia 2010 r. (...) Komisariat Komendy Miejskiej Policji w Ł. poinformował Sąd, że R. H. (1) od dnia 27 listopada 2009 r. przebywa

w placówkach penitencjarnych. Dnia 16 czerwca 2010 r. zarządzono wykonanie postanowienia z dnia 29 marca 2010 r.

Postanowieniem wydanym w dniu 5 maja 2011 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi zarządził wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności wymierzonej R. H. (2) w sprawie II K 290/09 Sądu Rejonowego w Kluczborku.

W dniu 23 lutego 2012 r. powód wystąpił do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o dokonanie zmiany kolejności wykonywania kar pozbawienia wolności z wykonywanej kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 290/09 Sądu Rejonowego w Kluczborku na karę dwóch lat pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie IV K 352/07 Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi. Swój wniosek motywował chęcią złożenia wniosku

wydanie wyroku łącznego

R. H. (1) karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 290/09 Sądu Rejonowego w Kluczborku odbywał od dnia 15 lipca 2011 r., jej koniec miał przypadać na 14 lipca 2012 r. Kara orzeczona w sprawie IV K 352/07 Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi miała być przez niego odbywana od 14 lipca 2012 r. do 14 lipca 2014 r.

P ostanowieniem z dnia 21 marca 2012 r. Sędzia penitencjarny Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim przychylił się do prośby skazanego i zmienił kolejność wykonania kar pozbawienia wolności w stosunku do R. H. (1) w ten sposób, że jako pierwszą nakazał wykonać karę dwóch lat pozbawienia wolności orzeczoną przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie IV K 352/07, a następnie karę jednego roku pozbawienia wolności orzeczoną przez Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 13 października r. w sprawie IIK 290/09

W dniu 3 kwietnia 2012 roku R. H. (1) wystąpił do Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi z wnioskiem o wydanie wyroku łącznego i orzeczenie kary łącznej, obejmującej kary orzeczone prawomocnymi wyrokami wydanymi w sprawach : V K 985/02 i IV K 352/07 Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 29 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, w sprawie o sygnaturze akt V K 542/12, wydał wyrok łączny, obejmujący wyroki skazujące wydane w sprawach V K 985/02 i IV K 352/07 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi oraz II K 290/09 Sądu Rejonowego w Kluczborku. W miejsce kar pozbawienia wolności wymierzonych wyrokami wydanymi w sprawach V K 985/02 i IV K 352/07 Sądu

Rejonowego dla Ł. w Ł. wymierzono karę łączną 5 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet okresu odbywania kary w sprawie V K 985/02 od 30 marca 2002 r. do 19 grudnia 2003 r. oraz od 5 lipca 2006 r., do 16 kwietnia 2008 r. Początek biegu kary łącznej został ustalony na 15 lipca 2011 r.

Następnie postanowieniem wydanym w dniu 12 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi uchylił postanowienie z dnia 29 marca 2010 roku w przedmiocie zarządzenia wykonania kary dwóch lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie IV K 352/07, z uwagi na brak prawidłowego doręczenia postanowienia skazanemu, nakazując jednocześnie natychmiastowe zwolnienie skazanego z jednostki penitencjarnej. W tym samym dniu R. H. (2) doręczono opis postanowienia z 29 marca 2010 r., a powód został zwolniony z jednostki penitencjarnej w dniu 16 kwietnia 2013 rok

Na mocy postanowienia z Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi wydanego w sprawie V K 542/12 z dnia 8 listopada 2013 roku, na poczet orzeczonej wyrokiem łącznym kary 5 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności został zaliczony okres odbywania kary pozbawienia wolności w sprawie IV K 352/07 w okresie od 14 lipca 2012 r. do 16 kwietnia 2013 r.

Powód przebywał w jednostkach penitencjarnych od 26 listopada 2009 r. do 16 kwietnia 2013 r. , a wcześniej - od 30 sierpnia 2002 r. do 19 grudnia 2003 r., następnie w 2003 r. powód był tymczasowo aresztowany. W okresie od 05 lipca 2006 r. do 16 kwietnia 2008 r. odbywał karę pozbawienia wolności. W okresie od 2005 r. do 2008 r., powód był także tymczasowo aresztowany.

Powód z zawodu jest kucharzem, zawód wykonuje od 16 lat. W 2011 roku powód dostał od J. Ż. propozycje pracy. Powód miał zostać szefem kuchni restauracji, którą otworzyć chciał J. Ż.. W okresie, kiedy powód miał podjąć prace, przebywał w jednostce penitencjarnej tj w okresie od 14 lipca 2012 roku do 16 kwietnia 2013 roku. Do otwarcia lokalu, nie doszło, potencjalny pracodawca powoda zainwestował pieniądze w nieruchomość położoną w miejscowości w Ś..

Powód ma dwójkę synów. Synowie mają 14 i 15 lat. Powód jest zobligowany do płacenia alimentów po 350 zł na każde z dzieci. Ze względu na brak środków finansowych, powód nie płacił alimentów, i w związku z tym powstało po stronie jego w tym przedmiocie, znaczne zadłużenie. Powód nie mógł podjąć zatrudnienia w zakładzie karnym ze względu na sposób odbywania kary. Powód posiada status małego świadka koronnego.

Powód obecnie pracuje w Niemczech, jego miesięczny dochód wynosi 1800 euro netto. Jest szefem kuchni, w związku z pracą ma zapewnione mieszkanie i jedzenie. Powód wynajmuje mieszkanie w B.. Powód utrzymuje kontakt z dziećmi.

Powód, w związku z faktem bezprawnego umieszczenia go w zakładzie karnym na okres 9 miesięcy ma poczucie pokrzywdzenia i naruszenia jego godności osobistej. Powód w tym okresie nie miał wtedy kontaktów z dziećmi, nie miał również, z czego płacić alimentów, ze względu na niemożność podjęcia pracy. Powód twierdzi, że gdyby nie został bezprawnie umieszczony w jednostce penitencjarnej miałby szanse ułożyć sobie życie, miał szanse na stałą prace. Nie doszło by do rozluźnienia jego kontaktów z małoletnimi synami.

(zeznania powoda zapis dźwiękowy 00:10:22- 00:26:17protokół rozprawy z dnia 20 stycznia 2015 roku k.171)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części.

Zgłoszone przez powoda roszczenie o zapłatę kwoty 60.000 zł tytułem odszkodowania w związku z utraconymi dochodami i 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia mają swoją podstawę prawną odpowiednio w art. 417 k.c. oraz art. 24 w zw. z art. 448 k.c.

Podstawę odpowiedzialności Skarbu Państwa jako szczególnej państwowej osoby prawnej stanowi art. 417 k.c. w brzmieniu nadanym mu przez ustawę z dnia 17 czerwca 2004r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 162, poz. 1692). Art. 417 przyjmuje, że przesłanką odpowiedzialności jest wykonywanie władzy publicznej niezgodnie z prawem, co oznacza, że wykonującemu władzę publiczną - bez względu na sposób i formę działania - można postawić zarzut działania z naruszeniem prawa. Za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiada ta osoba prawna, z którą związana jest jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna wykonująca uprawnienia władzy publicznej.

Odpowiedzialność na podstawie art. 417 kc odnosi się wyłącznie do szkód wyrządzonych niezgodnym z prawem działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy publicznej przez Skarb Państwa. Chodzi zatem o wszelkie czynności związane z wykonywaniem imperium, a więc zarówno czynności faktyczne, jak i indywidualne rozstrzygnięcia podjęte przy zachowaniu określonej procedury. Nie można mieć wątpliwości, iż do sfery imperium państwa należy stosowanie środków przymusu związanych z wykonywaniem kary pozbawienia wolności czy też tymczasowego aresztowania.

Podstawową przesłanką odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej jest ich bezprawność ujęta zarówno w art. 77 ust. 1 Konstytucji, jak i w art. 417 kc w formule „niezgodne z prawem”. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 grudnia 2001 r., SK 18/2000, wyjaśniając pojęcie „niezgodne z prawem” użyte w art. 77 ust. 1 Konstytucji, skłania się ku ścisłemu ujmowaniu tego pojęcia, rozumiejąc je jako „zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej”.

Chodzi tu zatem o niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa, czyli Konstytucją, ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi oraz rozporządzeniami, a po 1 maja 2004 roku walor prawa stosowanego w Polsce ma dorobek prawny Wspólnoty Europejskiej i prawo stanowione przez Unię Europejską. Normy te mają pierwszeństwo w razie kolizji z normami zawartymi w ustawach RP, rozporządzeniach, czy aktach prawa miejscowego.

Wśród przesłanek konstytuujących obowiązek odszkodowawczy nie występuje wina. (tak też Sad najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2002 roku I CKN 581/99, OSNC 2002 nr 10 poz. 128). Jest to więc odpowiedzialność na zasadzie ryzyka (Z. Radwański: Odpowiedzialność odszkodowawcza, s. 14).

Dla przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 417 nie ma znaczenia formalny status osoby będącej sprawcą szkody, lecz charakter i rodzaj podejmowanych przez nią czynności, jako związanych z wykonywaniem władzy publicznej mieszczącej się w obszarze kompetencji danej instytucji. Nie ma więc potrzeby ustalania osoby bezpośredniego sprawcy szkody, lecz wystarczy ustalenie istnienia związku między wykonywaniem władzy publicznej, czyli funkcjonowaniem danej instytucji i szkodą. Jeżeli szkoda wynikła jedynie przy okazji (sposobności) wykonywania władzy publicznej, to związek funkcjonalny z reguły nie istnieje.

Przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 417 kc jest szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 kc, czyli obejmująca straty oraz utracone korzyści, które poszkodowany mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono Pojęcie szkody powinno być rozumiane w sposób przyjęty na gruncie prawa cywilnego jako tej gałęzi prawa, w której usytuowane są przepisy konkretyzujące mechanizm funkcjonowania odpowiedzialności odszkodowawczej. Należy w konsekwencji przyjąć, że chodzi tu o każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach danego podmiotu, zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym. Nie można zatem wykluczyć odpowiedzialności władzy publicznej z tytułu naruszenia dóbr osobistych obywatela, w tym także możliwości podniesienia przez pokrzywdzonego roszczeń z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę niemajątkową. Przez szkodę rozumie się nie tylko szkodę majątkową, ale także i szkodę niematerialną (uszczerbek niematerialny), jednakże Sąd podkreśla, że obowiązek wynagrodzenia (zadośćuczynienia) krzywdy powstaje tylko wtedy, kiedy przewiduje to wyraźnie przepis szczególny. Poszkodowany może zatem żądać zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w przypadkach wskazanych w ustawie.

Podstawą materialnoprawną roszczenia powoda w zakresie zadośćuczynienia są przepisy art. 448 k.c. w zw. z 23 k.c. Zadośćuczynienie jest formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej i obejmuje swym zakresem wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które mogą powstać w przyszłości. Ma w swej istocie ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć. Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności sprawy, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości czy nieodwracalnego charakteru. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, jednakże w relacji do indywidualnych okoliczności danego przypadku. Na podstawie art. 448 k.c. kompensowana jest krzywda, a więc szkoda niemajątkowa wywołana naruszeniem dobra osobistego, polegająca na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego

Przepis art. 448 k.c. ma fundamentalne znaczenie dla ochrony dóbr osobistych środkami majątkowymi. O ile, bowiem ogólne podstawy cywilnoprawnej ochrony dóbr osobistych określają przepisy art. 23 i 24 k.c., wskazując jednocześnie środki ochrony niemajątkowej, to w zakresie instrumentów o charakterze majątkowym przepis art. 24 § 1 stanowi w ostatnim zdaniu, że zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny można żądać „na zasadach przewidzianych w kodeksie". Przepis art. 448 k.c. uprawnia tego, czyje dobro osobiste zostało naruszone, do domagania się odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub do żądania zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez niego cel społeczny.

Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na względzie zarówno jego kompensacyjny charakter, jak i aktualne stosunki majątkowe społeczeństwa. Określając wysokość "odpowiedniej sumy" tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę - sąd, któremu ustawodawca pozostawił w tym względzie dużą swobodę, nie może zatem abstrahować od stopy życiowej danego społeczeństwa, choć z kolei, jak się podkreśla tak w orzecznictwie, jak i w reprezentatywnym piśmiennictwie że potrzeba utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia i że jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy uwzględnieniu skali i zakresu następstw uszkodzenia ciała i sytuacji życiowej poszkodowanego.

Katalog dóbr osobistych zawarty w przepisie art. 23 k.c. jest katalogiem otwartym. Ochronie podlegają wszelkie – także nie wymienione tamże – dobra osobiste rozumiane jako wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym uznaje się za doniosłe i zasługujące w związku z tym na ochronę w tym godność osobista.

Z niespornych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że w okresie do 14 lipca 2012 r. do 16 kwietnia 2013 r. powód odbywał karę pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem w sprawie IV K 352/07, na podstawie orzeczenia, które zostało uchylone, na skutek błędów proceduralnych i z tego powodu należało uznać działanie pozwanego za bezprawne.

Bezprawności pozwanego nie wyłącza fakt wydania wyroku łącznego w sprawie V K 542/12 oraz postanowienia o zaliczeniu okresu pozbawienia wolności od 14 lipca 2012 r. do 16 maja 2013 r. na poczet kary łącznej orzeczonej tym wyrokiem. fakt wydania wyroku łącznego jak i zaliczenie odbytej kary pozbawienia wolności jako przesłankę wyłączającą bezprawność. Nadto z dokumentu złożonego na rozprawie apelacyjnej wynika, że zrządzeniem sędziego z 4 marca 2014 r. ( k 134) uznano, że wyrok łączny z 29 stycznia 2013 r. sygn. akt V K 542/12 utracił moc na podstawie art. 575 § 2 k.p.k. właśnie z powodu uchylenia postanowienia o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem w sprawie IV K 352/07. Poza tym z zarządzenia z dnia 10 marca 2014 r. ( k 144 akt sprawy V K 542/12) wynika, że brak jest podstaw do wszczęcia postępowania w przedmiocie wydania nowego wyroku łącznego.

Bezprawności pozwanego nie wyłącza także wniosek powoda o wydanie wyroku łącznego, czy brak zaskarżenia postanowienia o zaliczeniu odbytych kar na poczet kary orzeczonej w wyroku łącznym.

Okoliczności powyższe, można rozpatrywać jako ewentualną współprzyczynę powstania szkody lub zwiększenie jej wysokości, a więc w kategoriach przyczynienia się w rozumieniu art. 362 k.c.

Zaistniała w/w okoliczność bez wątpienie naruszyła dobra osobiste powoda jak wolność, godności osobista. Powód, w związku z zaniedbaniami ze strony pozwanego, ma uzasadnione poczucie pokrzywdzenia. ( art. 23 k.c).

Taki stan rzeczy uzasadnia żądanie powoda o przyznanie mu zadośćuczynienia w celu rekompensaty majątkowej jego cierpień fizycznych i psychicznych wiążących się z bezprawnym ponad 9 miesięcznym umieszczeniu w izolacji, uniemożliwiającym podjęcie próby normalnego funkcjonowania na wolności, w tym kontaktu z małoletnimi dziećmi.

Kara pozbawienia wolności jest najbardziej dolegliwą sankcja karną stosowaną przez prawo obowiązujące w Polsce. Odizolowanie osadzonego od społeczeństwa, ograniczenie jego możliwości normalnego funkcjonowania bez wątpienia w przypadku bezprawności takiego postępowania jest przyczyną wzmożonych cierpień zarówno fizycznych jak i psychicznych u niesłusznie osadzonego w okr4sie od 14 lipca 2012 do 16 kwietnia 2013 - powoda

Sąd uznał, iż kwota żądanego w pozwie zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł jest w pełni uzasadniona. Sąd doszedł do wniosku, że w/w kwota, biorąc pod uwagę dolegliwości, jakie wiązały się z umieszczeniem w izolacji przez okres 9 miesięcy, będzie adekwatną rekompensatą doznanej przez powoda krzywdy.

Sąd uznał za nieuzasadnione żądanie powoda w zakresie przyznania mu odszkodowania. Powód twierdził, iż gdyby nie bezprawne osadzenie go w jednostce penitencjarnej, dostałby prace, jako szef kuchni z możliwym miesięcznym wynagrodzeniem wysokości około 5000 zł. Praca miałaby być podjęta w restauracji, którą otworzyć miał zamiar jeden ze znajomych powoda. Finalnie do otwarcia restauracji jednak nie doszło.

W ocenie Sądu możliwość uzyskania przez powoda wskazywanych przychodów jest zbyt hipotetyczna, aby mogła stanowić podstawę do przyznania mu odszkodowania.

Jeżeli prawdopodobieństwo uzyskania dochodu nie było bardzo wysokie, w judykaturze i piśmiennictwie określa się ten stan mianem szkody ewentualnej. Nie jest ona objęta obowiązkiem odszkodowawczym na podstawie art. 361 § 2 k.c., gdyż ten przepis indemnizuje nieuzyskany dochód, a nie utratę szansy. Kompensata szans uzyskania dochodu jest możliwa wyłącznie na podstawie przepisów szczególnych (por. art. 444 § 2 i art. 446 § 3 k.c. oraz komentarz do tych przepisów; por. także wyrok SN z dnia 21 czerwca 2011 r., I CSK 598/10, LEX nr 863906 oraz E. Bagińska, Odpowiedzialność deliktowa w razie niepewności związku przyczynowego. Studium prawnoporównawcze, Toruń 2013; M. Kaliński, Szkoda na mieniu..., s. 263 i n.).

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo w pozostałej części.

W zakresie rozstrzygnięcia o tytułem nieuiszczonych opłat sądowych orzekł w oparciu o art.98 k.p.c. w związku z art. 100 k.p.c.. Powód wygrał sprawę w 25 % ,zobligowany jest więc ponieść opłaty sądowe w zakresie 75%. W związku z czym Sad zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Okręgowego w Łodzi tytułem części nieziszczonych opłat sądowych kwotę 6400 zł. W pozostałej części Sąd zwolnił pozwanego z obowiązku uiszczenia opłat sądowych.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., nie obciążając powoda obowiązkiem ich zwrotu na rzecz pozwanego zastępowanego w sprawie przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa. Z uwagi na trudną sytuację życiową i materialną powoda (znaczne zadłużenie z tytułu alimentów), uznać należało, iż zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek w rozumieniu art. 102 k.p.c., co uzasadnia nieobciążenie powoda kosztami procesu strony przeciwnej.

Na podstawie § 2 ust. 3 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 461.) zasądzono od Skarbu Państwa – Sadu Okręgowego w Łodzi na rzecz adw. M. K. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej powodowi z urzędu wynagrodzenie w kwocie 11.070 zł łącznie z podatkiem VAT