Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2012r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jan Krośnicki

Sędziowie: SA – Paweł Rysiński (spr.)

SA – Jarosław Góral

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2012 r.

sprawy 1. R. T. (1), 2. Ł. M. (1),
3. M. L.. O., 4. M. K. (1), 5. R. S. i 6. F. T. (1)

oskarżonych z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i in.

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych – ad. 1, 2, 4, 6

od wyroku Sądu Okręgowego W. P. w. W.

z dnia 19 grudnia 2011 r. sygn. akt V K 118/08

I.  zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

1)  w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu M. L.. O. w pkt XV wyroku (pkt IX a/o) ilość marihuany stanowiącej przedmiot przestępstwa ustala na 1140 gramów, a jej wartość na 21.530 zł;

2)  w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu M. K. (1) w pkt XXVIc wyroku (pkt XIV a/o) wartość marihuany stanowiącej przedmiot przestępstwa ustala na 27.220 zł, wartość amfetaminy na 500 zł, a ich wartość łączną na 27.720 zł;

3)  na podstawie art. 455 k.p.k. poprawia błędną kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu M. L.. O. w pkt XV wyroku na prawidłową tj. na art. 56 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.;

4)  kwalifikację prawną czynów z art. 56 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. każdorazowo przypisanych oskarżonym uzupełnienia o przepis art. 4 k.k.;

II.  w pozostałej zaskarżonej części utrzymuje wyrok w mocy;

III.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. D. kwotę 885,60 zł (w tym 23 % VAT) z tytułu zwrotu kosztów obrony oskarżonego M. K. (1) w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy W. P. w. W. skazał:

- R. T. (1)

1) z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny za udział w obrocie znacznymi ilościami amfetaminy, marihuany, kokainy, haszyszu i tabletek ekstazy o łącznej wartości 450.055 zł;

2) z mocy art. 124 prawa farmaceutycznego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za przechowywanie w celu wprowadzenia do obrotu bez stosownego pozwolenia produktów leczniczych;

3) z mocy art. 263 § 2 k.k. na karę grzywny za posiadanie bez zezwolenia broni palnej – strzelby myśliwskiej;

4) z mocy art. 263 § 2 k.k. na karę grzywny za posiadanie bez zezwolenia broni palnej – pistoletu TT; na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 i 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego kary łączne 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny;

- Ł. M. (1)

z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę za udział w obrocie znacznymi ilościami marihuany, amfetaminy i tabletek ekstazy o łącznej wartości 58.310 zł;

- M. L.. O.

1) z mocy art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę za udział w obrocie znacznymi ilościami marihuany , amfetaminy i tabletek ekstazy o łącznej wartości 23.550 zł;

2) z mocy art. 263 § 2 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za posiadanie bez zezwolenia broni palnej – strzelby myśliwskiej;

3) z mocy art. 263 § 2 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za posiadanie bez zezwolenia broni palnej – pistoletu TT; na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

- M. K. (1)

1) z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę za udział w obrocie znacznymi ilościami marihuany i tabletek ekstazy łącznej wartości 24.600 zł;

2) z mocy art. 56 ust. 3 w/w ustawy w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę za udział w obrocie znacznymi ilościami marihuany i amfetaminy o łącznej wartości 56.440 zł;

3) z mocy art. 62 ust. 3 w/w ustawy na karę grzywny za posiadanie amfetaminy; na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 i 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny;

- R. S.

1) z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k., na karę grzywny za udział w obrocie znacznymi ilościami amfetaminy łącznej wysokości 9.590 zł;

2) z mocy art. 62 ust. 1 w/w ustawy w zw. z art. 12 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k., na karę grzywny za posiadanie amfetaminy;

3) z mocy art. 263 § 2 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności za posiadanie bez zezwolenia 25 sztuk amunicji;

na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 i 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę łączną grzywny;

- F. T. (1)

1) z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę za udział w obrocie znacznymi ilościami amfetaminy, marihuany i tabletek ekstazy o łącznej wartości 40.200 zł;

2) z mocy art. 124 prawa farmaceutycznego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za przechowywanie w celu wprowadzenia do obrotu bez zezwolenie produktów leczniczych;

na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wykonanie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych (...), O., K. i S. Sąd warunkowo zawiesił.

Wszystkich oskarżonych (poza oskarżonym F. T., któremu nie stawiano takiego zarzutu) Sąd uniewinnił od popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. (§ 3 – w stosunku do oskarżonego R. T.).

Powyższy wyrok zaskarżony został na niekorzyść oskarżonych przez oskarżyciela publicznego, na korzyść przez obrońców oskarżonych T., (...), K. i T.. Nie zaskarżyli wyroku oskarżony O. i S..

Apelacja obrońcy oskarżonego R. T. (1) zaskarżyła wyrok w części dotyczącej kary orzeczonej przez Sąd pierwszej instancji za czyny z pkt II wyroku – z art. 56 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i z pkt IV wyroku – z art. 124 prawa farmaceutycznego. Zarzuciła mu w tej części obrazę art. 60 § 3 i 4 k.k. przez jego niezastosowanie, art. 53 k.k. przez niedochowanie zasad wymiaru kary – w konsekwencji orzeczenie kar rażąco niewspółmiernych; nadto obrazę art. 7 k.p.k. przez dowolną ocenę wyjaśnień oskarżonego co do ilości i wartości narkotyków, a przez to niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczenie przepadku korzyści uzyskanych z przestępstwa. W konkluzji skarżący wniósł o orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i nieorzekanie o przepadku korzyści uzyskanych z przestępstwa.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzuty apelacji i użyte na ich poparcie argumenty okazały się na tyle chybione, że czynią apelację bezzasadną w stopniu bliskim bezzasadności oczywistej.

Istota apelacji sprowadza się do twierdzenia, że skoro w śledztwie oskarżyciel uzgadniał z oskarżonym poddanie się karze po myśli art. 335 k.p.k., do czego ostatecznie nie doszło, gdyż oskarżony nie godził się na zwrot korzyści pochodzących z przestępstwa, to Sąd orzekający na zasadach ogólnych (vide: art. 343 § 7 k.p.k. )winien mimo to respektować wcześniejsze ustalenia i orzekać w granicach wcześniej „ustalonych”, czego – zdaniem skarżącego wymaga swoista lojalność procesowa.

Pogląd taki jest nietrafny i nie znajduje jakiegokolwiek umocowania w obowiązującej procedurze karnej. Sądu orzekającego na zasadach ogólnych, który nie respektuje porozumienia prokuratora z oskarżonym, nie wiążą w żaden sposób owe wcześniejsze uzgodnienia. W szczególności zaś Sąd nie może uznać, że zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku, gdy nie zawiera on wszystkich niezbędnych elementów orzeczenia prawidłowego – tu np. orzeczenia o przepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa – czy innych obligatoryjnych rozstrzygnięć. Dlatego też dla Sądu orzekającego na zasadach ogólnych wcześniejsze ustalenia pozostają bez jakiegokolwiek wpływu na treść wyroku i przeciwnie – uwzględniając wniosek (gdy zachodzą do tego podstawy) Sąd musi ściśle respektować jego treść.

W sprawie niniejszej natomiast, w ogóle nie doszło do ostatecznego uzgodnienia stanowisk między oskarżycielem i oskarżonym – to czyni argumenty skarżącego w istocie bezprzedmiotowymi.

Kwestie niezastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary po myśli art. 60 § 3 k.k. Sąd wyjątkowo obszernie i przekonująco umotywował w uzasadnieniu wyroku (vide: k. 254-255 uzasadnienia), a Sąd Apelacyjny pogląd tam wyrażony w pełni akceptuje. Skoro bowiem, co potwierdza analiza wyjaśnień składanych przez oskarżonego, na rozprawie diametralnie zmienił on swe wcześniejsze wyjaśnienia w zakresie istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa, to fakt ten, jak słusznie uznał Sąd, wyklucza rozstrzygnięcie po myśli art. 60 § 3 k.k. (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2004 r. – sygn. III KK 112/04 – OSN 2005 r. z. 1 poz. 6). Nie budzi wątpliwości, że ilość i wartość narkotyków będących przedmiotem czynu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii to istotne okoliczności przestępstwa (vide: OSN 2005 z. 6 poz. 53). Orzecznictwo sądowe jest przy tym jednoznaczne – nie dopuszcza w zaistniałej sytuacji swoistego „miarkowania” nadzwyczajnego załagodzenia kary, a wprost je wyklucza. Fakt przyznania się, ujawnienia okoliczności popełnienia przestępstwa – nawet niekonsekwentny, bierze natomiast Sąd pod rozwagę przy wymiarze kary, jako okoliczność łagodzącą. Tak też uczynił Sąd wobec oskarżonego T. (vide: k. 253-4 uzasadnienia) wymierzając mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc mieszczącą się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, za czyn z pkt II wyroku. Jeśli zważyć, już uprzednio karanemu oskarżonemu, przypisano udział w obrocie 8,5 kg amfetaminy, 12 kg marihuany i ponad 53 tysiącami tabletek ekstazy, łącznej wartości 450 tysięcy zł – tak orzeczonej kary w żadnym razie nie można uznać za niestosownej do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a nadto – jak sugeruje skarżący - rażąco niewspółmiernej, czyli w odczuciu powszechnym niesprawiedliwej. Tak samo ocenić należy karę za czyn z pkt IV wyroku osiągającą ¼ wysokości ustawowego zagrożenia. Dlatego nie podzielił Sąd Apelacyjny zarzutów obrazy przepisów art. 53 k.k. i rażącej niewspółmierności kary. Za niezasadny uznał również zarzut obrazy art. 7 k.p.k., Sąd prawidłowo i przekonująco wyjaśnił dlaczego, na jakiej podstawie i którym wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie ilości i wartości środków narkotycznych dał wiarę, a którym jej odmówił. Pogląd ten jest logiczny i w pełni pozostaje pod ochroną reguł oceny dowodów z art. 7 k.p.k.

Zupełnie niezrozumiały jest zarzut obciążenia oskarżonego „obowiązkiem przepadku korzyści” – k. 2 apelacji i wniosek o jego nieorzekanie. Przepadek korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa jest środkiem karnym – art. 39 pkt 4 k.k., orzekanym obligatoryjnie – art. 45 § 1 k.k.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd Apelacyjny uznał zarzuty apelacji za chybione, a tym samym jej wnioski za bezzasadne.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. M. (1) zarzuciła wyrokowi w odniesieniu do kar wyłącznie obrazę art. 45 § 1 k.k. przez orzeczenie przepadku korzyści majątkowej w wymiarze przekraczającym jej rzeczywistą wartość i rażącą surowość kary grzywny. Skarżący wniósł o obniżenie środka karnego do kwoty 13.090 zł i zmniejszenie ilości stawek dziennych grzywny.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzut obrazy art. 45 § 1 k.k. nie mógł być podzielony. Argumentacja skarżącego poprzestająca na tezie, że wartość korzyści odniesionej z przestępstwa przez oskarżonego (...) winna być ustalona jako równowartość „zysku” osiągniętego przez tego oskarżonego, a więc po podziale dochodu ze sprzedaży narkotyków ze współoskarżonym T., jest chybiona.

Po pierwsze, wbrew poglądowi skarżącego, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym: „w skład korzyści majątkowej w rozumieniu art. 45 § 1 k.k., podlegającej przepadkowi, wchodzą wszelkie wydatki poczynione przez sprawcę na uzyskanie przedmiotu pochodzącego z przestępstwa” – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2010 r. – sygn. I KZP 12/10 publ. OSN 2010 r. z. 9 p. 78. Oznacza to, że przez korzyść majątkową o jakiej mowa w art. 45 § 1 in princ. k.k., nie należy rozumieć tylko dochodu (zysku) – czyli nadwyżki wpływów nad wydatkami. Korzyścią tą jest przychód sprawcy. Jeśli zatem, sprawca przestępstwa obrotu narkotykami sprzeda je, to należy orzec przepadek uzyskanej ceny, jak to trafnie uczynił Sąd Okręgowy, bez pomniejszania jej o wydatki na zakup narkotyków.

Po drugie, tylko w przypadku pośrednika, czy komisanta korzyścią podlegającą przepadkowi będzie zapłata za pośrednictwo, czy prowizja komisanta (op. cit.). ten przypadek, wbrew sugestii skarżącego w sprawie niniejszej nie zachodzi. Oskarżony Ł. M. nie był pośrednikiem oskarżonego T.. Sąd przypisał mu przecież (pkt XI e, f wyroku) nabycie od oskarżonego T. narkotyków, a następnie ich zbycie innym osobom, za które to zbycie uzyskał przychód w kwocie 35.700 zł (vide: k. 6-7, 19-24 uzasadnienia). Dlatego orzeczenie o wysokości podlegającej przepadkowi korzyści uznać należało za trafne, a zarzut apelacji za oczywiście bezzasadny.

Równie chybiony jest zarzut rażącej surowości kary grzywny. 150 stawek dziennych po 20 zł, to kwota 3.000 zł. Przy średniej płacy na grudzień 2012 r. wynoszącej ponad 3.700 zł i wartości narkotyków stanowiących przedmiot obrotu przekraczającej 58.000 zł – orzeczona kara grzywny wydaje się wręcz łagodna, a nie niewspółmiernie rażąco surowa.
W szczególności zaś skarżący kwestionując liczbę stawek dziennych grzywny w powołaniu się na dochody i sytuację majątkową oskarżonego nie dostrzega, że liczbę stawek dziennych Sąd określa zgodnie z regułami art. 53 § 2 k.k. - jest ona bowiem wyznacznikiem społecznej szkodliwości czynu i tych okoliczności, które określają „ciężar przestępstwa”. To ustalając wysokość stawki dziennej uwzględnia Sąd po myśli art. 33 § 3 k.k. dochody sprawcy, jego warunki i możliwości zarobkowe. Tu zaś ustalił Sąd wysokość stawki na 20 zł, a więc niemal równą minimalnej. Dlatego i ten zarzut apelacji musiał być uznany za bezzasadny.

Z tych przyczyn Sąd nie uwzględnił wniosków apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M..

Apelacja obrońcy oskarżonego F. T. (1) zaskarżyła wyrok w części dotyczącej winy za czyn z pkt XXI aktu oskarżenia (pkt XLII wyroku), a w części dotyczącej kary za czyn z pkt XL wyroku (pkt XX aktu oskarżenia).

W zakresie orzeczenia skazującego oskarżonego za czyn z art. 124 prawa farmaceutycznego skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, obrażę art. 5 § 2 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. Istota tak formułowanej apelacji sprowadza się do twierdzenia, że Sąd niesłusznie oparł się na wyjaśnieniach samego oskarżonego przyznającego fakt popełnienia przestępstwa i potwierdzających to wyjaśnieniach współoskarżonego T., a winien oprzeć się na wyjaśnieniach oskarżonego z rozprawy, w których zaprzeczył wcześniejszym depozycjom w tej kwestii.

Analiza wyjaśnień oskarżonego wskazuje, że obszernie i logicznie wyjaśnił on kwestię posiadania i odsprzedaży „anabolików” w szczególności na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2009 r. – k. 331-333 akt V K 115/09.

Nielogiczne i niezasługujące na wiarę są natomiast, jak trafnie uznał Sąd pierwszej instancji, wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy (k. 347-350
t. II akt) w których stwierdził że przedmiotowe produkty lecznicze posiadał wyłącznie dla własnych potrzeb, jako osoba uprawiająca kulturystykę, zaś przyznał się do obrotu nimi wyłącznie z chęci skorzystania z uprawnień wynikających z art. 335 § 1 k.p.k. Tak więc Sąd pierwszej instancji, wbrew poglądowi skarżącego, nie miał podstaw do postąpienia w kwestii omawianego zarzutu po myśli art. 5 § 2 k.p.k. Trafnie natomiast ocenił rozbieżne wyjaśnienia oskarżonego T. w tym przedmiocie i dał wiarę jednym z nich, a odmówił wiary przeciwnym – należycie, logicznie i przekonująco uzasadniając swój pogląd (vide: k. 211-215 uzasadnienia wyroku). Sąd apelacyjny nie znalazł zatem podstaw do podzielenia zarzutów apelacji stawianych orzeczeniu z pkt XLII wyroku i uniewinnienia oskarżonego od jego popełnienia.

Oczywiście bezzasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i rażącej niewspółmierności kary orzeczonej za udział w obrocie 2,5 kg amfetaminy, 0,5 kg marihuany i 6000 tabletek ekstazy, a więc znacznymi ilościami tych środków – o łącznej wartości przekraczającej 40.000 zł. Ustawowe zagrożenie przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – do lat 10 – w czasie popełnienia przestępstwa wskazuje, że Sąd orzekł wobec oskarżonego karę zbliżoną do minimalnej granicy, odległą choćby od 1/3 tegoż zagrożenia, w żadnym razie tak orzeczonej kary nie można uznać za rażąco surowej. Oskarżony ten wyrokiem Sądu Rejonowego w Płocku z dnia 22 czerwca 2005 r. za takie samo przestępstwo skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności
(k. 530 t. III akt). Już we wrześniu 2006 r. przystąpił do obrotu narkotykami za co skazano go obecnie. Powyższe okoliczności świadczą o premedytacji, nieliczeniu się z orzeczeniami sądowymi i lekceważeniu porządku prawnego. To wyklucza warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności w sprawie niniejszej, o co wnosił skarżący. Oskarżony nie daje rękojmi przestrzegania porządku prawnego, tym samym kara warunkowa stanowiłaby zaprzeczenie celów jakie winna kara osiągnąć tak wobec sprawcy, jak i w zakresie prewencji ogólnej – w szczególności zaś przeczyłaby celowi jakim jest zapobieżenie powrotowi oskarżonego do przestępstwa, skoro nie powtrzymała go kara surowsza – bezwzględna, orzeczona uprzednio .

Z tych wszystkich względów uznał Sąd Apelacyjny za niezasadne zarzuty i wnioski apelacji obrońcy oskarżonego F. T..

Apelacja obrońcy oskarżonego M. K. (1) zarzuciła orzeczeniu, w części skazującej go, błędne ustalenia faktyczne, obrazę art. 5 § 2 k.p.k. i obrazę przepisów art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia na wyjaśnieniach oskarżonego ze śledztwa, które następnie zostały zmienione i braku innych dowodów obciążających.
W konkluzji skarżący wniósł o uniewinnienie oskarżonego, bądź uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelacji (k. 7) skarżący zarzucił nadto rażącą surowość orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Istotna apelacji sprowadza się do konstatacji, że Sąd winien oprzeć orzeczenie na tych wyjaśnieniach oskarżonego K. i T. z rozprawy, w których obaj w znacznej części zaprzeczyli temu co podali w śledztwie, w szczególności temu, że oskarżony K. nabywał narkotyki od oskarżonego T..

Analiza wyjaśnień oskarżonego K. wskazuje, że w śledztwie podał on obszernie i szczegółowo okoliczności nabywania narkotyków, zbywanie ich i udziału w tym procederze oskarżonych T., O. i innych osób. Wyjaśnienia te są konsekwentne, zawierają w swej treści szczegółowe i liczne okoliczności, które mógł znać tylko oskarżony i tylko wtedy, gdy nastąpiły one z rzeczywistością. Dlatego trafnie Sąd pierwej instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego z rozprawy w których twierdził, że podane w śledztwie fakty wymyślił, że mówił co mu „przyszło do głowy”, wymyślił transakcje kupna narkotyków od T., a dlaczego fakty te potwierdzał T. – nie wie. Nie budzi wątpliwości, że wyjaśnienia te są niewiarygodne, bo nielogiczne, wprost naiwne i mają na celu wyłącznie uchronienie się od odpowiedzialności karnej, dlatego trafnie Sąd dokonał ustaleń w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego ze śledztwa.

Swoje ustalenia i pogląd na winę oskarżonego Sąd obszernie, szczegółowo, logicznie i przekonująco uzasadnił, zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. W żądnym razie nie doszło w sprawie, jak sugeruje skarżący, do obrazy art. 410 w zw. z art. 7 k.p.k., a w konsekwencji do błędnych ustaleń faktycznych. Nie zachodziły też wątpliwości, które miałyby doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego (vide: pogląd Sądu wyrażony na k. 15, 29-31, 77-83, 101,103-109, 115, 241-248).

Sąd Apelacyjny w pełni podzielił ustalenia i oceny Sądu pierwszej instancji na odpowiedzialność oskarżonego K., w tym uznające jego wyjaśnienia z rozprawy jako rażące brakiem logiki i prawdopodobieństwa (w szczególności k. 105-109).

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadne zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego M. K., w tym zarzut rażącej niewspółmierności kary. Karę tę Sąd orzekł w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, co więcej wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił. Czyni to wskazany zarzut oczywiście bezzasadnym.

Apelację w sprawie wniósł również oskarżyciel publiczny (k. 831-36 t. V akt sądowych).

Trafny okazał się jedynie zawarty w niej zarzut obrazy prawa materialnego przez niezastosowanie do skazań z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii normy art. 4 § 1 k.k. – jako, że w czasie popełnienia przypisanych oskarżonym w tej części sprawy czynów obowiązywała ustawa względniejsza dla sprawców. Podzielając zarzut Sąd Apelacyjny dokonał stosownej korekty wyroku. Za oczywiście bezzasadne uznał Sąd zarzuty obrazy prawa materialnego wskazane w pkt 1 b i c apelacji. Zarówno przypisanie oskarżonemu M. K. wypadku mniejszej wagi co do pkt XV aktu oskarżenia – za posiadanie 0,8 g marihuany, jak i zastosowanie wobec oskarżonego S. nadzwyczajnego złagodzenia kary za czyn z pkt XVIII aktu oskarżenia było w pełni zasadne, a pogląd Sądu pierwszej instancji w tym przedmiocie został przekonująco i logicznie uzasadniony. Odmienny pogląd skarżącego nie zasługiwał, zdaniem Sądu odwoławczego, na podzielenie.

Podobnie nie podzielił Sąd zarzutów i wniosków tej apelacji zmierzających do podwyższenia kar orzeczonych wobec oskarżonych T., O., K. i S..

Sąd pierwszej instancji orzekając o karach uwzględnił wszelkie okoliczności obciążającej i łagodzące, a swoje stanowisko co do ich wysokości przekonująco uzasadnił. Orzeczone kary istotnie uznać można za łagodne, skoro wszystkie mieszczą się w dolnych granicach ustawowych zagrożeń. Nie mniej nie można ich uznać za niewspółmiernych rażąco, jak tego wymaga ustawa, a więc niesprawiedliwych, zwłaszcza w sytuacji, gdy od popełnienia czynów przypisanych oskarżonym minęło ponad 5 lat, a postąpienie zgodnie z wnioskami skarżącego zaburzałoby nadto wewnętrzną sprawiedliwość wyroku, co miał na względzie Sąd pierwszej instancji.

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu Okręgowego na wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonych, a zarzuty i wnioski apelacji w tej kwestii uznał za niezasadne.

Z urzędu natomiast dokonał Sąd odwoławczy korekty opisu czynów przypisanych oskarżonemu O. w pkt XV wyroku i oskarżonemu K. w pkt XXIVc wyroku, zgodnie ze wskazaniem na błędy rachunkowe jakie poczynił Sąd pierwszej instancji w pisemnym uzasadnieniu. Z tej też przyczyny po myśli art. 455 k.p.k. poprawiono kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu O. w pkt XV wyroku na prawidłową – art. 56 ust. 3 w miejsce błędnej – z ust. 1 – ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W pozostałej zaskarżonej części przedmiotowy wyrok jako trafny Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy.

Z tych wszystkich przyczyn orzeczono jak w wyroku.