Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013 r. w Lublinie

sprawy H. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o wypłatę odsetek

na skutek apelacji wnioskodawczyni H. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 16 stycznia 2013 r. sygn. akt VI U 1149/12

oddala apelację.

III A Ua 344/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 lipca 2012 r., znak: (...)Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. odmówił H. P. prawa do wypłaty odsetek.

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczona wnosiła o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do wypłaty odsetek od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 1 kwietnia 2012 r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł oddalenie odwołania podnosząc przy tym, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa, została bowiem wydana na podstawie obowiązujących przepisów, a mianowicie art. 118 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawczyni H. P., urodzona (...), pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od 1 września 2010 r. do 31 marca 2011 r. W postępowaniu wszczętym na skutek wniosku ubezpieczonej o ustalenie prawa do takiej renty na dalszy okres lekarz orzecznik ZUS nie stwierdził podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy z powodu choroby zawodowej, a orzekł o całkowitej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia do 12 marca 2012 r. Po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonej od tego orzeczenia komisja lekarska ZUS również nie stwierdziła niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Mając na uwadze orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 18 maja 2011 r. organ rentowy decyzją z dnia 14 czerwca 2011 r. odmówił przyznania H. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Rozpoznając odwołanie wnioskodawczyni od tej decyzji Sąd Okręgowy w Radomiu w sprawie sygn. akt VI U 1004/11 dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy: laryngologa, onkologa i dermatologa. W wydanej opinii biegli ci rozpoznali u H. P. następujące schorzenia: przewlekłe przerostowe zapalenie krtani, niedowład mięśni przywodzących i napinających fałdy głosowe z niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysforią, a nadto raka piersi prawej, wyprysk podudzi z zaburzeniami troficznymi skóry. Uznali, że wnioskodawczyni od 1 kwietnia 2011 r. jest trwale, częściowo niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową.

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2011 r. wydanym w ostatnio powołanej sprawie
Sąd Okręgowy w Radomiu zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał H. P. na stałe prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 1 kwietnia 2011 r.

Apelację od tego wyroku, wniesioną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt III A Ua 125/12 oddalił. Ten ostatni wyrok wpłynął do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. w dniu 13 kwietnia 2012 r. Organ rentowy decyzją z dnia 14 maja 2012 r. znak: (...) przyznał wnioskodawczyni na stałe rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, do której prawo zostało ustalone w/w wyrokiem Sądu. ZUS wydał tę decyzję, zdaniem Sądu Okręgowego, w terminie określonym art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Sąd Okręgowy podniósł, iż zgodnie z art. 118 ust. 1 ostatnio powołanej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, zaś zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a tej samej ustawy, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Sąd I instancji uznał, że w sprawie niniejszej dniem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji przez ZUS, był dzień 13 kwietnia 2012 r., to jest dzień wpływu do organu rentowego prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 marca 2012 r., przywracającego wnioskodawczyni prawo do renty z tytuły częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji, gdyż dopiero po zbadaniu wnioskodawczyni w dniu 20 września 2011 r. przez biegłych sądowych i ustaleniu, że jest ona trwale, częściowo niezdolna do pracy od dnia 1 kwietnia 2011 r. w związku z chorobą zawodową, Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 21 listopada 2011 r. wydanym w sprawie sygn. akt VI U 1004/11 przyznał ubezpieczonej na stałe prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Organ rentowy nie opóźnił się z wydaniem decyzji, gdyż prawomocny wyrok otrzymał w dniu 13 kwietnia 2012 r., a decyzję wykonującą ten wyrok wydał w dniu 14 maja 2012 r., a więc z zachowaniem 30-dniowego terminu od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do jej wydania.

Zdaniem Sądu Okręgowego brak było podstaw do wypłacenia odsetek za zwłokę, gdyż opóźnienie w ustaleniu prawa do tego świadczenia na dalszy okres lub opóźnienie w jego wypłacie nie nastąpiło z winy ZUS. Z treści art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm./ wynika, że organ rentowy jest zobowiązany do zapłaty odsetek tylko w sytuacjach naruszenia terminu do ustalenia lub wypłaty świadczenia. Organ rentowy zachował termin określony w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. To sprawiło, zdaniem Sądu Okręgowego, iż brak jest podstaw do wypłaty wnioskodawczyni odsetek za okres od 1 kwietnia 2011 r. do 1 kwietnia 2012 r.

Dodatkowo Sąd Okręgowy podniósł, iż wnioskodawczyni przyznała, że
w toku postępowania w sprawie sygn. akt VI U 1004/11 o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową złożyła zaświadczenia od lekarza foniatry stwierdzające, że jest ona pod stałą opieką poradni foniatrycznej z powodu przewlekłego schorzenia krtani z zaburzeniami głosu. Zaświadczenia zostały wydane przez tę samą osobę – dr n. med J. R. – otolaryngologa, foniatrę. Dokumenty te potwierdzają istnienie choroby zawodowej stwierdzonej wcześniej decyzją z dnia 4 marca 2009 r. Powołani przez Sąd Okręgowy w Radomiu biegli w sprawie sygn. akt VI U 1004/11 wydali opinie również po zapoznaniu się z tymi zaświadczeniami lekarskimi.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku wniosła ubezpieczona H. P.. Apelantka zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w całości i zarzuciła mu:

a/ naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegający na przyjęciu, że ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji, przy jednoczesnym pominięciu, że był on w posiadaniu dokumentów w postaci orzeczenia lekarskiego nr (...), wydanego przez (...) Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w P. Oddział w R. oraz decyzji z dnia 4 marca 2009 r. Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w G., nr (...): (...) stwierdzającej chorobę zawodową, złożonych do akt sprawy sygn. VI U 1004/11 Sądu Okręgowego w Radomiu, z których wynikał fakt niezdolności do pracy wnioskodawczyni w związku z istnieniem choroby zawodowej;

b/ obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 359 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.p.c., polegającą na odmowie prawa do wypłaty odsetek od dnia 1 kwietnia 2011 r. w sytuacji, gdy Sąd Okręgowy w Radomiu prawomocnym wyrokiem wydanym w sprawie sygn. akt VI U 1004/11 przyznał wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 1 kwietnia 2011 r., a zatem datę wymagalności świadczenia należało ustalić na ten ostatni dzień. Zgodnie z art. 481 k.c. wnioskodawczyni należą się odsetki od dnia 1 kwietnia 2011 r.

W konsekwencji tych zarzutów H. P. domagała zmiany zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie jej prawa do wypłaty odsetek od renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 1 kwietnia 2011 r. oraz zasądzenia od pozwanego organu rentowego na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97 – OSNAP 1998, nr 3, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

We wstępie do dalszych rozważań należy wskazać, iż na obecnym etapie postępowania w dalszym ciągu spornym pozostawało, czy organowi rentowemu można przypisać odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, a w konsekwencji czy wnioskodawczyni należą się odsetki.

W stosunkach opartych na prawie ubezpieczeń społecznych, prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w ustalaniu świadczeń z ubezpieczenia emerytalno-rentowego określa art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze zm.), który stanowi, iż jeżeli Zakład [Ubezpieczeń Społecznych] – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, iż zawarte w art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych określenie: „nie ustalił prawa do świadczenia” oznacza zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2001 r., II UKN 402/00 – OSNP 2002, nr 20, poz. 501), a zatem w tym ostatnim przypadku chodzi o sytuacje, w których organ rentowy odmawiając świadczenia naruszył przepisy prawa materialnego określające przesłanki nabycia prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego, przy czym dla powstania obowiązku wypłaty odsetek konieczne jest stwierdzenie naruszenia prawa przez organ rentowy prawomocnym wyrokiem zmieniającym decyzję organu rentowego i przyznającym prawo do tego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2004 r., II UK 485/03 – OSNP 2005, nr 10, poz. 147).

Zasady przyznawania i wypłacania świadczeń emerytalno-rentowych reguluje ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Zgodnie z art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Przepis art. 118 ust. 1a ostatnio powołanej ustawy stanowi natomiast, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Warunkiem zapłaty odsetek jest zatem wypłacenie świadczenia po upływie 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Przez wyjaśnienie ostatniej niezbędnej okoliczności należy rozumieć rozstrzygnięcie ostatniej kwestii, koniecznej do ustalenia uprawnień (lub ich braku) osoby ubezpieczonej. Za dzień wyjaśnienia tej okoliczności można uznać dzień wpływu do organu rentowego prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nieustalenie tych okoliczności organ ten nie ponosi odpowiedzialności.

W sprawie niniejszej, po pierwotnie odmownej decyzji organu rentowego, przyznano wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z choroba zawodową dopiero w wyniku postępowania odwoławczego, zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt III A Ua 125/12, oddalającym apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 21 listopada 2011 r., sygn. akt VI U 1004/11. W żadnym z tych wyroków, wbrew nakazowi wynikającemu z art. 118 ust. 1a zd. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie stwierdzono, czy organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Niemniej jednak brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ostatnio powołanej ustawy, nie pozbawia osoby ubezpieczonej prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11 – OSNP 2011, nr 19-20, poz. 255).

Skoro zatem sąd, rozstrzygając o prawie do renty, nie orzekł jednocześnie o odpowiedzialności ZUS, wnioskodawczyni miała prawo zwrócić się do organu rentowego o wypłatę odsetek, w sytuacji zaś niekorzystnego rozstrzygnięcia, zgodnie z ogólną zasadą postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, odwołać się do sądu.

Odnośnie odpowiedzialności organu rentowego i obowiązku zapłaty odsetek w wyniku zmiany jego decyzji w postępowaniu sądowym wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 kwietnia 2009 r., I UK 345/08 (OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293) wskazując, iż organ rentowy nie ma obowiązku wypłaty odsetek od świadczenia rentowego przyznanego w terminie 30 dni od wpływu prawomocnego wyroku sądu zmieniającego uprzednią decyzję tego organu odmawiającą prawa do renty, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu odwoławczym uzasadnione było ustaleniami, które nie były i nie mogły być znane organowi z uwagi na ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed tym organem.

W tym miejscu należy z całą mocą podkreślić, iż ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych – opinii biegłego z zakresu odpowiedniej specjalności medycznej. Istotnym jest przy tym, że ostateczna ocena, czy osoba ubezpieczona jest niezdolna do pracy musi uwzględniać takie elementy jak: poziom kwalifikacji zawodowych ubezpieczonej, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). W konsekwencji, ocena niezdolności do pracy lege artis winna zawierać ocenę niezdolności do pracy w płaszczyźnie medycznej (biologicznej, gdzie bierze się pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych na stan czynnościowy organizmu, sprawność psychofizyczną organizmu i stopień przystosowania organizmu do ubytków anatomicznych, skutków choroby), ale i odniesienie do płaszczyzny socjalnej (ekonomicznej) pojęcia niezdolności do pracy (gdzie uwzględnieniu podlegają posiadane kwalifikacje, wiek, zawód, wykonywane czynności i warunki pracy oraz możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej). W przypadku ustalania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową konieczne jest stwierdzenie niezdolności do pracy oraz związku tej niezdolności z taką chorobą.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy, wskazać należy, iż przy ustalaniu prawa wnioskodawczyni do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, Sąd Okręgowy w Radomiu dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu onkologii, laryngologii i dermatologii, którzy w oparciu o wyniki badań bezpośrednich ubezpieczonej oraz analizę dokumentacji medycznej zgromadzonej w postępowaniu administracyjnym, ale również o analizę takiej dokumentacji złożonej przez wnioskodawczynię w toku postępowania odwoławczego, a więc wcześniej niedostępną organowi rentowemu, stwierdzili jej trwałą, częściową niezdolność do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 1 kwietnia 2011 r.

Podkreślenia zatem wymaga, iż dopiero tak uzupełniony materiał dowodowy umożliwił Sądowi Apelacyjnemu merytoryczną kontrolę zaskarżonego wyroku i przedmiotowej decyzji. W konsekwencji zaś, skoro tego materiału dowodowego nie przedłożono w postępowaniu przed organem rentowym, to nie można obciążać organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, skoro lekarze orzecznicy ZUS nie mogli prawidłowo ocenić stanu zdrowia ubezpieczonego w kontekście częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności, w ocenie Sądu Apelacyjnego należało przyjąć, iż datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji przez ZUS, była data wpływu do organu rentowego prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 14 marca 2012 r., wydanego w sprawie sygn. akt III AUa 125/12, oddalającego apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 21 listopada 2011 r., sygn. akt VI U 1004/11, tj. 13 kwietnia 2012 r. Niewątpliwym jest zatem, że wydając w dniu 14 maja 2012 r. wykonującą wyrok decyzję, ZUS zachował 30-dniowy termin określony w art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Skoro tak, to bezzasadnym jest twierdzenie, że zaistniało opóźnienie w przyznaniu świadczenia, uzasadniające przyznanie odsetek. Jeszcze raz bowiem należy podkreślić, iż dopiero w toku postępowania odwoławczego przeprowadzone zostały stosowne dowody, na podstawie których możliwym stało się poczynienie korzystnych dla ubezpieczonej ustaleń.

Przedstawiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy uznać za całkowicie chybiony. Sąd I instancji, wbrew odmiennemu zapatrywaniu wyrażonemu w apelacji, wszechstronnie rozważył cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie niniejszej. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że pozwany organ rentowy wydając decyzję odmawiającą przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową dysponował zarówno wydanym przez (...) Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w P. Oddział w R. orzeczeniem lekarskim z dnia 14 stycznia 2009 r., nr (...) o rozpoznaniu choroby zawodowej, jak i decyzją nr HPN (...) z dnia 4 marca 2009 r. Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w G. o stwierdzeniu choroby zawodowej. W treści tych dokumentów zostało jedynie stwierdzone istnienie choroby zawodowej. Do ustalenia prawa do renty niezbędne było natomiast stwierdzenie czy ubezpieczona stała się niezdolna do pracy wskutek choroby zawodowej. W okolicznościach sprawy niniejszej ustalenie związku niezdolności do pracy z chorobą zawodową nastąpiło dopiero w toku postępowania odwoławczego. Zostało to dokonane na podstawie w/w dowodu z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: onkologii, laryngologii i dermatologii. Oznacza to, że wyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową nastąpiło z dniem wpływu do organu rentowego prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 14 marca 2012 r., wydanego w sprawie sygn. akt III AUa 125/12, tj. 13 kwietnia 2012 r. Wykonująca ten wyrok decyzja z dnia 14 maja 2012 r. niewątpliwie została wydana przez pozwany organ rentowy z zachowaniem terminu określonego w art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W związku z tym nie powstał obowiązek organu rentowego wypłaty odsetek wnioskodawczyni za opóźnienie w wypłaceniu świadczenia.

Całkowicie chybiony jest również zarzut obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 359 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c., bowiem w sprawie niniejszej przepisy te nie mają zastosowania. W stosunkach opartych na prawie ubezpieczeń społecznych, o czym była już wyżej mowa, prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w ustalaniu świadczeń z ubezpieczenia emerytalno-rentowego określa art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze zm.). Przepisy prawa cywilnego mają tu bardzo ograniczone zastosowanie, służą bowiem jedynie do określenia wysokości odsetek ustawowych, do wypłaty których obowiązany jest organ rentowy w przypadku ustalenia prawa do świadczenia lub wypłacenia tego świadczenia z opóźnieniem.

Zaskarżony wyrok odpowiada więc prawu, a apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.