Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda P. Z. (1) wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda kwoty 12 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, ustalenie, że strona pozwana będzie ponosiła odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 08 czerwca 2011 roku, które mogą się u powoda ujawnić w przyszłości oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2 417,00 zł.

Na uzasadnienie żądania podała, iż w dniu 08 czerwca 2011 roku na drodze pomiędzy K., a M.miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku, którego powód doznał licznych obrażeń ciała. Sprawcą wypadku był P. K.kierujący pojazdem S. (...) nr rej. (...)ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. W wyniku przedmiotowego zdarzenia, powód doznał obrażeń ciała w postaci: skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, skręcenia i naderwania odcinka lędźwiowego kręgosłupa, stłuczenia barku i ramienia prawego. Po wypadku pierwszej pomocy udzielono powodowi na Izbie Przyjęć (...) Centrum Medycznego Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąw M., gdzie wykonano szereg badań diagnostycznych, w tym zdjęcia RTG kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, a po kilkunastogodzinnej obserwacji powód został wypisany do domu z zaleceniami noszenia kołnierza typu Schantza i chusty trójkątnej na KDP, utrzymania unieruchomienia przez okres 14 dni bez przerwy, oszczędnego trybu życia z zakazem dźwigania i nadmiernego schylania, kontroli czucia i ruchomości kończyn, kontroli w Poradni Chirurgicznej lub Ortopedycznej, kontroli u lekarza rodzinnego, zażywania środków farmakologicznych. Po powrocie do domu powód pozostawał pod stałą opieką lekarską, lekarza neurologa i chirurga oraz uczęszczał na zalecone zabiegi rehabilitacyjne, badania i zabiegi medyczne. W ocenie lekarza specjalisty neurologa z dnia 18 listopada 2011 roku powód wymaga dalszego leczenia rehabilitacyjnego, a w przypadku utrzymywania się dolegliwości bólowych, niezbędna byłaby konsultacja neurologiczna. W okresie od dnia 02 lutego 2012 roku do dnia 25 lutego 2012 roku powód przebywał na leczeniu rehabilitacyjnym w (...) Spółka Akcyjnaw L.w ramach prewencji rentowej ZUS. Po powrocie z leczenia rehabilitacyjnego u powoda pojawiły się komplikacje związane z układem moczowym, których następstwem były pobyty w szpitalu w miesiącu marcu 2012 roku, a w dniu 20 kwietnia 2012 roku powód został przyjęty na Oddział Chorób Wewnętrznych (...) Szpitala (...)w D.. W rozpoznaniu stwierdzono u powoda utrzymujące się nadciśnienie tętnicze z towarzyszącymi silnymi dolegliwościami bólowymi głowy, za których przyczynę uznano następstwa skręcenia kręgosłupa szyjnego doznanego w wypadku w czerwcu 2011 roku i w związku z powyższym zalecono powodowi wykonanie badań specjalistycznych, jak RTG czynnościowe kręgosłupa szyjnego, MRI kręgosłupa szyjnego oraz konsultację ortopedyczną po wykonanych badaniach. W związku z nasilającymi się bólami i zawrotami głowy, bólowymi ograniczeniami ruchomości kręgosłupa szyjnego oraz bolesnością uciskową wyrostka C6-C7, a także z uwagi na bólowe ograniczenie barku prawego, powód został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego kręgosłupa szyjnego. W dniu 27 lipca 2012 roku z powodu nasilenia się dolegliwości bólowych odcinka szyjnego kręgosłupa, powód został skierowany na Ostry Dyżur Neurologiczny (...) Szpitala (...)we W., gdzie po wykonaniu RTG klatki piersiowej i badań laboratoryjnych został przekazany do Kliniki (...). Wykonane w dniu 02 sierpnia 2012 roku badanie TK kręgosłupa szyjnego potwierdziło stan zdrowia powoda jako stan po discektomii C6/C7 i stabilizacji przedniej międzytrzonowej kręgosłupa na poziomie C6/C7 oraz uwidocznione implanty międzytrzonowe. Do dnia dzisiejszego powód odczuwa dolegliwości związane z urazami doznanymi wskutek przedmiotowego wypadku, który odbił się mocno na jego psychice, gdyż powód nie powrócił do pełnej sprawności ani fizycznej ani też psychicznej, odczuwa bóle miejsc kontuzjowanych, stosuje silne środku przeciwbólowe, ma trudności z zasypianiem i spokojnym przespaniem nocy, albowiem często budzi się pod wpływem bólu, towarzyszy mu także ciągły lęk związany z sytuacjami związanymi z ruchem pojazdów. W dacie wypadku powód był pracownikiem Jednostki Wojskowej (...)mieszczącej się przy ul. (...)we W., na stanowisku kierowcy. Wyjazd, który się odbył w dniu 07 czerwca 2011 roku, był wyjazdem służbowym, a wypadek z dnia 08 czerwca 2012 roku, w którym uczestniczył powód, został uznany jako wypadek przy pracy. W związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy ZUS przyznał powodowi uprawnienia do świadczeń rehabilitacyjnych, a orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 września 2012 roku, powód został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 30 września 2013 roku. Lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż częściowa niezdolność do pracy powoda pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Kwestia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki przedmiotowego wypadku nie jest między stronami sporna. Pełnomocnik powoda reprezentując go w postępowaniu likwidacyjnym, sprecyzował w jego imieniu roszczenia odszkodowawcze i wezwał stronę pozwaną do ich zapłaty. Strona pozwana uznała, co do zasady swoją odpowiedzialność z polisy OC sprawcy wypadku, przyznając tytułem zadośćuczynienia kwotę 3 000 zł oraz łączną kwotę 67,70 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu i leczenia. Strona pozwana dokonała oceny stanu zdrowia powoda i następstw wypadku zaocznie, na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej, jednakże bez powołania Komisji lekarskiej. Mając na uwadze prawdopodobny trwały uszczerbek na zdrowiu powoda oraz wszelkie okoliczności dotyczące skutków wypadku, kwota dotychczas wypłacona nie jest kwotą odpowiadającą zasadom współżycia społecznego oraz nie jest kwotą adekwatną do uszczerbku i krzywdy, jaki poniósł powód, a dochodzona niniejszym pozwem kwota 12 000 zł jest kwotą z tytułu dalszej sumy zadośćuczynienia (art. 445 §1 k.c.). Mając na uwadze powyższe okoliczności, liczne negatywne skutki przedmiotowego wypadku dla stanu zdrowia powoda, a w szczególności możliwy stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu, jak również utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego w tej materii, żądanie kwoty 12 000 zł tytułem dalszej sumy zadośćuczynienia jest w pełni uzasadnione, a jednocześnie charakter obrażeń ciała powoda uzasadnia żądanie w zakresie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku, jakie mogą ujawnić się w przyszłości.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu przyznała, że ponosi, co do zasady odpowiedzialność w niniejszej sprawie, przy czym podniosła, iż spełniła już swoje świadczenie, gdyż wypłaciła powodowi kwotę 4 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Strona pozwana przyznała, iż zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, jednak zdaniem ubezpieczyciela wysokość wypłaconego odszkodowania w pełni odpowiada takim wymogom i jest odpowiednia do rozmiarów doznanej przez powoda krzywdy. Strona pozwana podała, iż określając kwotę zadośćuczynienia, na podstawie dokumentacji medycznej przedstawionej przez P. Z. (1) wnikliwie oceniła uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia. Suma dokonanej wypłaty jest adekwatna do poniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, cierpień fizycznych i psychicznych oraz aktualnego orzecznictwa sądowego, a jej wysokość jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Zarzuciła, że dochodzone pozwem zadośćuczynienie jest nieadekwatne do rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy i przekracza znacząco jej rozmiar, nie znajdując uzasadnienia w przedstawionych dowodach. W orzeczeniu specjalista ortopedii i traumatologii z dnia 31 stycznia 2012 roku stwierdził, że z powodu wieloletnich dolegliwości kręgosłupa szyjnego u powoda po wypadku nasiliły się objawy występujące już wcześniej i z powodu schorzeń przewlekłych ustalił 2 % uszczerbku, obrażenia kręgosłupa lędźwiowego były bez trwałych następstw, a za stłuczenie barku ustalił 1% uszczerbku na zdrowiu. Strona pozwana podała, iż wypłaciła powodowi zadośćuczynienie uwzględniając wszystkie istotne okoliczności dla określenia rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy, tj.: stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, ewentualną nieodwracalność, czy wiek poszkodowanego. Nadto strona pozwana podała, iż nie uznaje żądania powoda o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość za skutki przedmiotowego wypadku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 czerwca 2011 roku o godzinie 17.10 na drodze pomiędzy K., a M. doszło do zderzenia pojazdów, w wyniku którego na skutek niezachowania bezpiecznej odległości między pojazdami, kierujący samochodem marki S. (...) o numerze rej. (...) P. K. wjechał w tył pojazdu marki F. (...) o numerze rej. (...), którym kierował powód P. Z. (1). Winny zdarzenia P. K. został ukarany mandatem karnym.

Dowód:

⚫

zaświadczenie o zdarzeniu drogowym z dnia 28 czerwca 2011 roku znajdujące się w akt szkodowych strony pozwanej;

⚫

przesłuchanie powoda – k. 173 verte – 174 akt.

Właściciel pojazdu marki S. (...), P. K. miał wówczas zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC z pozwanym Towarzystwem (...).

Dowód: kserokopia akt szkodowych strony pozwanej

Z miejsca zdarzenia powód została przewieziony karetką pogotowia do (...) w M., gdzie rozpoznano u niego skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa, skręcenie i naderwanie odcinka lędźwiowego kręgosłupa, stłuczenie barku i ramienia prawego i założono mu kołnierz ortopedyczny, chustę ortopedyczną na prawą kończynę górną.

Dowód: kserokopia akt szkodowych strony pozwanej

W dniu 16 czerwca 2011 roku powód zgłosił się do Poradni Chirurgicznej w D.. W dniu 08 lipca 2011 roku powód zgłosił się do Poradni Neurologicznej J. S., gdzie stwierdzono u niego pourazowy zespół bólowy szyjny. W tym czasie odczuwał bóle kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do prawej kończyny górnej, która drętwiała. W dniu 27 czerwca 2011 roku powód został skonsultowany przez ortopedę, który zalecił stosowanie rehabilitacji. Powód konsultowany był także przez neurochirurga z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych i zawrotów głowy, który zalecił wykonanie badania TK kręgosłupa szyjnego. Następnie powód zgłosił się do Poradni Neurologicznej B. S. i na konsultacje do neurochirurga W. S., który zalecił leczenie operacyjne. W dniu 12 października 2011 roku wykonano powodowi badanie MR kręgosłupa szyjnego i stwierdzono prawoboczną dyskopatię C6/C7 oraz centralne dyskopatie na poziomie C2/C3 i C5/C6. W okresie od dnia 02 lutego 2012 roku do dnia 25 lutego 2012 roku powód przebywał w Sanatorium (...). W dniu 07 marca 2012 roku został przyjęty na Oddział (...) z powodu kamicy nerkowej lewostronnej. W okresie od dnia 20 kwietnia 2012 roku do dnia 24 kwietnia 2012 roku przebywał na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala w D. z powodu nadciśnienia tętniczego oraz poliglobulii. W dniach od 27 lipca 2012 roku do 02 sierpnia 2012 roku powód przebywał na Oddziale Neurochirurgii Szpitala (...) we W. z powodu nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego. W dniu 31 lipca 2012 roku powód został operowany i wykonano dyscectomię na poziomie C6/C7, a po zabiegu parestezje w zakresie dermatomu C6 po prawej stronie.

Obecnie u powoda stwierdza się ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym i lędźwiowym kręgosłupa. W wyniku urazu doszło do uszkodzenia więzadeł międzykręgowych i naciągnięcia mięśni kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. W wyniku urazu doszło u powoda do nasilenia poprzednio istniejących zmian w kręgosłupie, ale nie doszło do dyskopatii w odcinku szyjnym, jednakże uraz spowodował nasilenie zmian istniejących przed wypadkiem. Wpływ poprzednich zmian w odcinku szyjnym kręgosłupa powoda biegły sądowy S. G.ustalił na 50%. W wyniku urazu doszło u powoda do zwiększenia i ujawnienia się poprzednio dyskopatii, jednak sam wypadek nie spowodował powstania dyskopatii czy też zmian degeneracyjnych, które istniały przed wypadkiem. Obecnie nie ma jednak możliwości przywrócenia funkcji i struktury kręgosłupa szyjnego. W badaniu kręgosłupa lędźwiowego stwierdza się ograniczenie ruchomości, prawostronny objaw Lasegue ’a oraz zanik mięśni uda po stronie prawej, co może wskazywać na objawy zespołu korzeniowego czyli ucisku wpadniętego dysku lub zmian degeneracyjno-zwyrodnieniowych na korzeń nerwowy. Powód wymaga dalszej diagnostyki kręgosłupa LS. Obecnie powód może mieć trudności w dźwiganiu ciężkich przedmiotów, pracy w przodopochyleniu, pracy z pozycji siedzącej. W badaniu stawów barkowych biegły nie stwierdził żadnych zaburzeń funkcji.

Dowód:

⚫

ambulatoryjna historia choroby – kserokopia akt szkodowych strony pozwanej;

⚫

zaświadczenia lekarskie z dnia 09 czerwca 2011 roku i z dnia 25 czerwca 2011 roku;

⚫

informacja dla lekarza kierującego z dnia 16 czerwca 2011 roku;

⚫

zaświadczenie z dnia 27 czerwca 2011 roku;

⚫

informacja dla lekarza kierującego z dnia 08 maja 2012 roku;

⚫

zaświadczenie z dnia 08 lipca 2011 roku;

⚫

skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 11 października 2011 roku;

⚫

skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 23 lipca 2010 roku;

⚫

zaświadczenie z dnia 05 września 2011 roku;

⚫

skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 11 października 2011 roku;

⚫

skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 06 września 2011 roku;

⚫

wynik badania rezonansu magnetycznego MR z dnia 12 października 2011 roku;

⚫

wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 17 listopada 2011 roku;

⚫

wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 listopada 2011 roku;

⚫

pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych skierowane do powoda z dnia 29 listopada 2011 roku;

⚫

orzeczenie lekarskie orzecznika ZUS z dnia 12 grudnia 2011 roku,

⚫

decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 grudnia 2011 roku;

⚫

orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 grudnia 2011 roku;

⚫

skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 06 września 2011 roku;

⚫

skierowania do poradni specjalistycznej z dnia 02 marca 2012 roku;

⚫

decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 stycznia 2012 roku;

⚫

informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS;

⚫

wyniki badań z dnia 06 marca 2012 roku;

⚫

karta informacyjna Izby Przyjęć z dnia 06 marca 2012 roku;

⚫

karta informacyjna z dnia 07 marca 2012 roku;

⚫

karta informacyjna z dnia 12 marca 2012 roku;

⚫

karta informacyjna leczenia w trybie jednodniowym z dnia 13 marca 2012 roku;

⚫

raport Ambulatoryjnego Monitorowania Ciśnienia;

⚫

karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 24 kwietnia 2012 roku;

⚫

skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 12 kwietnia 2012 roku;

⚫

skierowanie do szpitala z dnia 09 maja 2012 roku;

⚫

skierowanie do szpitala z dnia 09 maja 2012 roku;

⚫

skierowania do poradni specjalistycznej z dnia 02 marca 2012 roku;

⚫

skierowania do poradni specjalistycznej z dnia 24 kwietnia 2012 roku;

⚫

skierowania do poradni specjalistycznej z dnia 08 maja 2012 roku;

⚫

zaświadczenie z dnia 08 maja 2012 roku;

⚫

informacja dla lekarza kierującego z dnia 08 maja 2012 roku;

⚫

skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 08 maja 2012 roku;

⚫

zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 22 maja 2012 roku;

⚫

zaświadczenie z dnia 27 czerwca 2011 roku;

⚫

orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 14 czerwca 2012 roku;

⚫

wynik badania laboratoryjnego z dnia 14 czerwca 2012 roku;

⚫

decyzja z dnia 21 czerwca 2012 roku;

⚫

zgoda na wykonanie badania MRI z dnia 22 czerwca 2012 roku;

⚫

wynik badania diagnostycznego z dnia 22 czerwca 2012 roku;

⚫

historia choroby powoda;

⚫

karta informacyjna z dnia 27 lipca 2012 roku;

⚫

wynik badania TK kręgosłupa szyjnego z dnia 02 sierpnia 2012 roku;

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 czerwca 2012 roku;

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego S. G. z dnia 03 kwietnia 2013 – k. 58-61;

⚫

przesłuchanie powoda – k. 173 verte – 174 akt.

Według biegłego sądowego J. L. ustalenia skutków wypadku dla stanu zdrowia psychicznego i fizycznego powoda, ustalenie stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda i określenie, czy w przyszłości mogą ujawnić się inne następstwa obrażeń nie podlegały ocenie chirurgicznej, a pozostały w kompetencji lekarza neurologa.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego J. L. z dnia 10 kwietnia 2013 – k. 69-71.

Po analizie dokumentacji zawartej w aktach, dokumentacji przedstawionej przez badanego, wywiadu chorobowego i ocenie aktualnego stanu przedmiotowego biegły sądowy H. A. stwierdził, iż wypadek komunikacyjny, któremu uległ powód w dniu 08 czerwca 2011 roku powodując uraz odcinka szyjnego kręgosłupa spowodował u powoda nasilenie istniejących zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych poprzez zwiększenie przepukliny C6-C7 z zespołem bólowym szyjnym i rwą barkową lewostronną, co w konsekwencji doprowadziło do konieczności leczenia operacyjnego w dniu 31 lipca 2012 roku, a co ma oczywiście ujemny wpływ na dalsze funkcjonowanie organizmu.

Przebyte przez powoda leczenie w znacznym stopniu zmniejszyło istniejące dolegliwości, ale nie rokuje to całkowitego powrotu do zdrowia i tym bardziej, że istniejące zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne, które występowały już u powoda przed wypadkiem są przewlekłymi i postępującymi.

Pierwotna struktura anatomiczna odcinka szyjnego kręgosłupa, w której przed wypadkiem były już zaznaczone zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne, ze zwiększeniem urazowym przepukliny C6-C7 wymagającej leczenia operacyjnego – dało to w sumie trwałe naruszenie odcinka szyjnego kręgosłupa.

Postępujące, przewlekłe zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka szyjnego kręgosłupa mogą powodować, że będą się nadal utrzymywać, a nawet zwiększać, dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa z rwą barkowo-ramieniową.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego H. A. z dnia 04 kwietnia 2013 roku – k. 96-98 akt.

Obrażenia, jakich doznał powód podczas wypadku z dnia 08 czerwca 2011 roku spowodowały u niego wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych – reakcji depresyjnej.

W początkowym okresie miały wpływ na życie społeczne i osobiste powoda, upośledzając jego funkcjonowanie. Aktualnie prawie całkowicie ustąpiły i według biegłej sądowej K. K. w przyszłości jest mało prawdopodobne, aby pojawiły się inne następstwa wypadku związane ze zdrowiem psychicznym.

Z uwagi na fakt, że wyżej wspomniane zaburzenia trwały wystarczająco długo biegła ustaliła u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu, którego wysokość określiła na 3 %.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłej sądowej K. K. z dnia 10 sierpnia 2013 roku – k. 113-118 akt.

W obecnym stanie uszczerbek na zdrowiu powoda P. Z. (1) w związku z wypadkiem z dnia 08 czerwca 2011 roku wynosi 5% według wyliczenia, że stan po urazie głowy (bez utraty przytomności) z zespołem nerwicowym pourazowym, aktualnie bez następstw – 0% uszczerbku na zdrowiu, a stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym pourazowym typu cervicalgii z zaznaczonym ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową lewostronną – 5% (poz. 89.a., 94.a.) trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Biegły sądowy H. A. w pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 28 grudnia 2013 roku wskazał również, że u powoda przed wypadkiem istniały zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne wielopoziomowe kręgosłupa, które są wynikiem wieku, pracy, obciążeń, odżywiania, itp. Na nie nałożył się uraz kręgosłupa powodując, według oceny biegłego – zwiększenie istniejącej przepukliny krążka m/k C6-C7 i wystąpienie znacznie nasilonego zespołu bólowego wymagającego leczenia operacyjnego, dlatego też jest to uszczerbek trwały.

Dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego wynikające ze zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa, które będą nadal się utrzymywać – nie mogą być odnoszone tylko do przebytego urazu odcinka szyjnego kręgosłupa.

Dowód:

⚫

pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego H. A. z dnia 28 grudnia 2013 roku – k. 143 akt.

Z powodu zaistniałego zdarzenia powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, najpierw 180 dni, a później rok na zwolnieniu wypadkowym i do dnia 30 września 2013 roku przebywał na rencie.

Dowód:

⚫

kserokopia akt szkodowych strony pozwanej;

⚫

przesłuchanie powoda - k. 174 akt

Przed wypadkiem powód był w pełni sprawny, nie chorował i nigdy nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Przed przedmiotowym zdarzeniem powód wykonywał prace remontowe domu, w którym mieszkał wraz z żoną i trójką dzieci, tynkował, kładł kafelki w łazience, w korytarzu, w kuchni, a w pokojach panele. Obecnie z uwagi na stan zdrowia nie jest w stanie ich wykonywać. Podobnie jest w przypadku uprawy ogródka, gdyż jest to praca wysiłkowa. Dlatego wykonywanie tych czynności przejął na siebie ojciec powoda M. Z..

Po zdarzeniu powód musiał zaprzestać także uprawiania swojej pasji – wędkarstwa, a to z uwagi na fakt, iż łowił ryby metodą bolońską, czyli stale trzymając w ręku liczącą czternaście metrów tyczkę, której obecnie nie jest w stanie utrzymać. W chwili obecnej powód nie jest w stanie pracować, pomagać w domu, ani go remontować, ponieważ nie pozwala mu na to stan zdrowia. Nie może również wykonywać swojej pracy – przed zdarzeniem powód był kierowcą autobusu. Powód uskarża się na bóle lewego stawu barkowego, na zmianę pogody, bóle nocne. Ponadto odczuwa drętwienie lewej kończyny dolnej, nie może się schylać, musi kucać, gdyż przy schylaniu robi mu się ciemno przed oczami. Powód odczuwa również traumę powypadkową, jest podenerwowany, nie może zaakceptować obecnej sytuacji. Przed wypadkiem to powód utrzymywał rodzinę, a teraz żona powoda utrzymuje jego i trójkę dzieci w wieku: W. Z. lat 13, A. Z. lat 14 i K. Z. lat 23. W chwili obecnej powód czuje się „jak pies”, jest w złym stanie psychicznym, gdyż nie może pójść do normalnej pracy i nie może się w tej sytuacji odnaleźć, gdyż wcześniej utrzymywał rodzinę, a teraz jest bezrobotny, co spowodowało zadłużenie rodziny. W wolnych chwilach, gdy ojciec powoda brał dodatkowe prace dorywcze, powód mu pomagał i dorabiał do pensji, obecnie takiej możliwości nie ma i M. Z. zmuszony jest prosić do pomocy wnuka. Ponadto rodzice wspierają finansowo powoda i jego rodzinę, z tego powodu ojciec powoda podjął pracę.

Dowód:

⚫

zeznania świadka I. Z. – k. 66-67 akt;

⚫

zeznania świadka M. Z. – k. 67-67 verte akt;

⚫

przesłuchanie powoda – k. 173 verte – 174 akt.

W związku natomiast z tym, że sprawcę zdarzenia łączyła ze stroną pozwaną obowiązkowa umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, powód, reprezentowany przez H. Odszkodowania P. Z. (2) w S., w dniu 28 lipca 2011 roku zgłosił pozwanej Spółce szkodę osobową, żądając m.in. wypłaty kwoty 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana pismem z dnia 03 sierpnia 2011 roku przyznała powodowi m.in. zadośćuczynienie w kwocie 3 000 zł, po czym pismem z dnia 13 lutego 2012 roku dopłaciła z tego tytułu kwotę 1 000 zł.

Dowód:

⚫

kserokopia akt szkodowych strony pozwanej;

⚫

kserokopia pisma strony pozwanej z dnia 03 sierpnia 2011 r.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlega częściowemu uwzględnieniu.

W niniejszej sprawie jest bezspornym, że powód był uczestnikiem wypadku komunikacyjnego, jaki miał miejsca w dniu 08 czerwca 2011 roku pomiędzy K., a M.. Żadnych wątpliwości nie budzi także okoliczność, iż powód jadąc prawidłowym pasem ruchu został uderzony w tył samochodu przez innego użytkownika ruchu, który jechał z nadmierną prędkością. Sprawcą wypadku był P. K. kierujący pojazdem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który w sposób zawiniony doprowadził do tego zdarzenia komunikacyjnego, a tym samym dopuścił się czynu niedozwolonego (art. 415 k.c. w zw. z art. 436 §2 k.c.). Wskazane bowiem okoliczności zostały bowiem przyznane przez stronę pozwaną już w odpowiedzi na pozew.

Pojazd kierowany przez sprawcę wypadku był objęty umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującą okres, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia, zaś strona pozwana nie zakwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady za następstwa zdarzenia komunikacyjnego z dnia 08 czerwca 2011 roku. Towarzystwo (...) w takim samym zakresie jak osoba odpowiedzialna za szkodę na mocy przepisów o czynach niedozwolonych, na podstawie tej umowy ubezpieczenia, odpowiada za skutki tego zdarzenia.

Zgodnie, bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie ustawa z dnia 22 marca 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Wedle przepisu art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Przepis art. 35 wskazanej ustawy stanowi z kolei, że tym ubezpieczeniem jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, natomiast zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 zd. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Sporna w niniejszej sprawie pozostawała kwestia zasadności należnego od strony pozwanej na rzecz powoda zadośćuczynienia pieniężnego, albowiem zdaniem pozwanego ubezpieczyciela wypłacona po analizie dokumentacji medycznej kwota 4.000 zł zadośćuczynienia jest adekwatna do poniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, cierpień fizycznych i psychicznych oraz aktualnego orzecznictwa sądowego, a jej wysokość jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w okolicznościach rozpoznawanej sprawy opiera się zaś na przepisie art. 445 § 1 k.c., stanowiącym, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Przy ocenie, więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2000 r., I CKN 969/98, niepublikowany; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 r., III APr 43/94, OSA 1995/5/41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNC 1974/9/145; G. Bieniek, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt 13 i 14 uwag do art. 445 k.c.) W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626). Zadośćuczynienie ma, więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963/5/107; wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966/4/92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00, niepublikowany).

Oceniając zgłoszone przez powoda roszczenie, a przede wszystkim ustalając wysokość „odpowiedniego” zadośćuczynienia za doznane krzywdy Sąd w niniejszej sprawie w pierwszym rzędzie zwrócił uwagę na fakt, iż w wyniku przedmiotowego wypadku z dnia 08 czerwca 2011 roku powód poniósł negatywne skutki zdrowotne. Nie ulega, bowiem wątpliwości, że w wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, dyskopatii na poziomie C6-C7, urazu skrętnego kręgosłupa lędźwiowego i urazu prawego stawu barkowego. Obrażenie kręgosłupa szyjnego skutkowało z kolei unieruchomieniem szyi powoda kołnierzem ortopedycznym, co niewątpliwie wpływało niekorzystnie na jego codzienne normalne funkcjonowanie. Ponadto znamienne jest, że z powodu zaistniałego zdarzenia powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, najpierw 180 dni, a później rok na zwolnieniu wypadkowym i do dnia 30 września 2013 roku przebywał na rencie.

Sąd zważył także, że w związku z doznanymi urazami powód odczuwał uciążliwe dolegliwości bólowe, z czym wiązała się konieczność zażywania leków przeciwbólowych. Znamienne w niniejszej sprawie jest również i to, że w dniach od 27 lipca 2012 roku do dnia 02 sierpnia 2012 roku powód przebywał na Oddziale Neurologii Szpitala (...) we W. i w dniu 31 lipca 2012 roku został operowany – wykonano dyscectomię na poziomie C6-C7, a po zabiegu występowały perestezje w zakresie dermatomu C6 po stronie prawej. Sąd zwrócił również uwagę na fakt, iż przed wypadkiem powód był sprawny fizycznie i nie chorował, nigdy nie przebywał także na zwolnieniu lekarskim. Po zdarzeniu musiał natomiast zaprzestać uprawiania swojej pasji – wędkarstwa, albowiem łowił ryby metodą bolońską, czyli stale trzymając w ręku liczącą czternaście metrów tyczkę, której obecnie nie jest w stanie utrzymać. W chwili obecnej powód nie jest też w stanie pracować, pomagać w domu, ani go remontować, ponieważ nie pozwala mu na to stan zdrowia. Przed wypadkiem powód uprawiał również ogródek, czego obecnie zaprzestał ze względu, iż jest to praca wysiłkowa i nie może tego wykonywać. Nie może również wykonywać swojej pracy – przed zdarzeniem powód był kierowcą autobusu. Nie uszło uwadze sądu, że w chwili obecnej powód pozostaje na utrzymaniu żony i rodziny.

Nie bez znaczenia pozostawał również fakt, iż powód w dalszym ciągu odczuwa skutki przedmiotowego zdarzenia. Przede wszystkim uskarża się na bóle lewego stawu barkowego spowodowane zmianą pogody, bóle nocne. Ponadto odczuwa drętwienie lewej kończyny dolnej, nie może się schylać, musi kucać, gdyż przy schylaniu robi mu się ciemno przed oczami. Powód odczuwa również traumę powypadkową, jest podenerwowany, nie może zaakceptować obecnej sytuacji. Przed wypadkiem to powód utrzymywał rodzinę, a teraz żona powoda utrzymuje jego i trójkę dzieci: W. Z. lat 13, A. Z. lat 14 i K. Z. lat 23. W chwili obecnej powód czuje się „jak pies”, jest w złym stanie psychicznym, gdyż nie może pójść do normalnej pracy i nie może się w tej sytuacji odnaleźć, bo jako kierowca zarabiał około od 3.000 zł do 4.000 złotych miesięcznie, a teraz jest bezrobotny.

Co niezmierne istotne w związku z urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego, urazem skrętnym kręgosłupa lędźwiowego i urazu prawego stawu barkowego powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, który według biegłego sądowego S. G. spowodował, że powód nie ma szans na powrót do pełnego stanu zdrowia. Ponadto z uwagi na stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowo szyjnym pourazowym typu cervicalgii, z zaznaczonym ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową lewostronną biegły sądowy ustalił trwały uszczerbek na zdrowiu powoda na 5 %, w oparciu o załącznik „Ocena procentowa stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu” Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2012 roku, a mianowicie poz. 90.a. (na rozprawie w dniu 02 kwietnia 2014 roku biegły wyjaśnił, że w opinii uzupełniającej wkradł się błąd pisarski polegający na zmianie punktu 90.a. na 91.a.). Taką ocenę zdrowia powoda potwierdził również w swojej opinii biegły sądowy H. A.. Natomiast biegła sądowa K. K. stwierdziła, że długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 3 %, albowiem obrażenia, jakich doznał powód podczas wypadku w dniu 08 czerwca 2011 roku spowodowały u niego wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych – reakcji depresyjnej.

W tych okolicznościach, zdaniem Sądu, należne powodowi zadośćuczynienie powinno wynieść kwotę 16.000 zł. Mając, więc na względzie, że strona pozwana wypłaciła już powodowi kwotę 4.000 zł z tego tytułu, należało zasądzić na jego rzecz dodatkowo kwotę 12.000 zł.

Zdaniem Sądu, suma 12.000 zł zadośćuczynienia pieniężnego, z jednej strony uwzględnia stopień krzywdy powoda i dlatego nie może być uznana za nadmierną, a z drugiej strony nie pomija panujących stosunków majątkowych, przez co jest utrzymana w rozsądnych granicach. Dlatego też podniesiony przez stronę pozwaną zarzut dotyczący wysokości zadośćuczynienia uznać należało za niezasadny. Nie można wszak przyjąć, że wypłacona przez stronę pozwaną dotychczas tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę suma 4.000 zł jest „odpowiednia” w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Na marginesie należy zaznaczyć, że ustalając stan faktyczny sprawy, Sąd oparł się na aktach szkodowych strony pozwanej, przesłuchaniu powoda P. Z. (1) i świadków: I. Z., M. Z., ale w szczególności na wydanych przez biegłych sądowych: S. G., J. L., H. A. i K. K., pisemnych i ustnej opinii. Oceniając wskazane dowody Sąd stwierdził, że twierdzenia biegłych nie zawierają luk, są pełne, jasne i wyczerpujące, a przedstawione w nich wnioski zostały należycie i rzeczowo uzasadnione. Biegli przytoczyli, bowiem wszystkie argumenty, którymi się kierowali sporządzając swoje opinie i jednocześnie poparli je fachowymi wyjaśnieniami, odwołującymi się do posiadanej wiedzy specjalistycznej. Należy także wyraźnie stwierdzić, iż przedstawiony przez nich sposób rozumowania jest logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy. W ocenie Sądu, opinie biegłych są jasne i pełne oraz w całości odpowiadają potrzebom niniejszego postępowania oraz zaleceniom Sądu. W ocenie Sądu wskazane dowody stanowią całkowicie wiarygodne źródło informacji o stwierdzonych w nich faktach.

Powód wystąpił także z żądaniem zasądzenia na jego rzecz odsetek ustawowych liczonych od dochodzonej kwoty zadośćuczynienia od dnia wniesienia pozwu.

Podstawę prawną zasądzenia odsetek stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu § 1 tego artykułu wynika, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się, więc zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 r., I CRN 121/94, OSNC 1995/1/21). Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikającym z właściwości zobowiązania. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba, że obowiązek jego spełnienia wynika z właściwości zobowiązania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 1995 r., I ACr 592/95, OSA 1996/10/48). Zgodnie natomiast z przepisem art. 481 § 2 zdanie 1 k.c., w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednocześnie należy zaznaczyć, że w świetle art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ustęp 2 tego artykułu stanowi natomiast, że w przypadku, gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W świetle opisanych regulacji prawnych należało przyjąć, że świadczenie z tytułu naprawienia szkody dochodzone od zakładu ubezpieczeń jest świadczeniem terminowym.

W okolicznościach ustalonych przez Sąd nie ma wątpliwości, iż w rozpoznawanej sprawie powinno zostać ono wykonane w terminie określonym w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Dlatego Sąd uznał, że w tym wypadku termin do zaspokojenia roszczenia powoda z tytułu zgłoszonego w pozwie zadośćuczynienia upłynął po 30 dniach od dnia zgłoszenia szkody, które miało miejsce w dniu 28 lipca 2011 roku. Stąd też uznano, że strona pozwana popadła w opóźnienie w zapłacie w dniu 28 sierpnia 2011 roku i od tego też dnia należą się powodowi odsetki ustawowe od zasądzonego zadośćuczynienia. Jednakże z uwagi na fakt, iż pełnomocnik powoda zgłosił żądanie naliczenia odsetek od dnia wniesienia pozwu, to jest od dnia 05 listopada 2014 roku, a Sąd jest związany tym żądaniem, należało zasądzić na jego rzecz odsetki od tego dnia.

Wobec powyższego w oparciu o powołane przepisy Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

Poza żądaniem zasądzenia zadośćuczynienia powód wystąpił dodatkowo z żądaniem ustalenia, że strona pozwana będzie ponosiła odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 08 czerwca 2011 roku, które mogą u niego objawić się w przyszłości.

Podstawę prawną żądania ustalenia stanowi przepis art. 189 k.p.c., wedle którego powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Wskazany przepis wprowadza, więc dwie przesłanki warunkujące dopuszczalność powództwa o ustalenie, a mianowicie:

1)  ustalenie musi dotyczyć prawa lub stosunku prawnego,

2)  po stronie powoda musi wystąpić interes prawny w ustaleniu.

W przypadku, gdy brak jest którejkolwiek z tych przesłanek powództwo podlega oddaleniu bez potrzeby dalszego rozpoznawania sprawy, a zwłaszcza rozstrzygania kwestii istnienia lub nieistnienia danego prawa bądź stosunku prawnego. Dlatego też przy tego rodzaju powództwach Sąd jest obowiązany w pierwszym rzędzie ustalić istnienie wskazanych przesłanek.

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że została spełniona pierwsza z wymienionych powyżej przesłanek. Powód wystąpił, bowiem o ustalenie, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność cywilną za szkody, jakie poniósł w związku z przedmiotowym wypadkiem drogowym, a więc, iż łączy go ze stroną pozwaną stosunek prawny, na mocy, którego odpowiada ona za szkody doznane przez niego w wyniku przedmiotowego wypadku.

Odnośnie natomiast drugiej z przesłanek należy na wstępie podkreślić, że według przepisu art. 189 k.p.c. interes prawny po stronie powoda zachodzi wówczas, gdy istnieje jakaś niepewność stanu prawnego lub prawa. Interes prawny należy rozumieć, więc jako potrzebę wprowadzenia jasności, co do konkretnego stosunku prawnego lub prawa w celu ochrony przed grożącym naruszeniem sfery uprawnień powoda (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1999 roku, II UKN 176/99, OSNAP 2001, nr 3, poz. 80; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1999 roku, I PKN 278/99, OSNAP 2001, nr 2, poz. 42; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1998 roku, I PKN 334/98, OSNAP 1999, nr 20, poz. 646; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1997 roku, II CKU 7/97, „Prokuratura i Prawo” 1997, nr 6, poz. 39; M. Litwiński, Komentarz do uchwały SN z dnia 2 lutego 1994 roku, III CZP 181/93, „Przegląd Prawa Handlowego” 1996, nr 6, s. 37). Należy przy tym podkreślić, że interes prawny, o którym mowa w przepisie art. 189 k.p.c., nie może być rozumiany subiektywnie, tj. według odczucia powoda, ale obiektywnie, tj. na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Interes prawny powoda musi być ponadto zgodny z prawem i zasadami współżycia społecznego, jak również z celem, któremu służy art. 189 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2002 roku II CKN 1047/00, LEX nr 75344; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 1999 roku, II CKN 804/98, OSNC 1999, nr 10, poz. 171; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1997 roku, II CKU 7/97, „Prokuratura i Prawo” 1997, nr 6, poz. 39; J. Pisuliński, Glosa do uchwały SN z dnia 22 czerwca 1989 roku, III CZP 37/89, „Państwo i Prawo” 1991, nr 6, s. 112). Przyjmuje się jednocześnie, że omawiana przesłanka nie jest spełniona wówczas, gdy występuje równocześnie możliwość innej formy ochrony prawnej uprawnień powoda (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 stycznia 2002 roku, I CKN 723/99, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1998 roku, I PKN 334/98, OSNP 1999, nr 20, poz. 646).

Odnosząc przytoczone powyżej rozważania prawne do okoliczności tej sprawy należało uznać, że po stronie powoda nie istnieje niepewność, co do przyszłych jego roszczeń związanych z zaistniałym zdarzeniem komunikacyjnym. Jak wskazano już powyżej urazy doznane przez niego w istotnej kolizji były co prawda negatywnym obciążeniem, ale z opinii biegłych sądowych wynika, że stan powoda jest stanem stabilnym, a w przyszłości nie ujawnią się nowe następstwa wypadku z dnia 08 czerwca 2011 roku.

W tym miejscu należy także wskazać, że gdyby nawet u powoda pojawiły się w przyszłości dolegliwości, które pozostawać będą w związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem, to będzie on mógł wystąpić z nowym roszczeniem, dotyczącym „nowej szkody”.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należało uznać, iż po stronie powoda brak jest interesu prawnego, a tym samym wykluczona jest możliwość wydania wyroku ustalającego (art. 189 k.p.c.).

Z tych względów, na podstawie wskazanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku.

Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych od pisma wniesionego w sprawie o prawa majątkowe, w której wartość sprawy nie da się ustalić w chwili jej wszczęcia, przewodniczący określa opłatę tymczasową w granicach od 30 do

1 000 zł. Ustęp 3 tego artykułu stanowi natomiast, że w orzeczeniu kończącym postępowanie w pierwszej instancji sąd określa wysokość opłaty ostatecznej, która jest bądź opłatą stosunkową, obliczoną od wartości przedmiotu sporu ustalonej w toku postępowania, bądź opłatą określoną przez Sąd, jeżeli wartości tej nie udało się ustalić, przy czym w tym ostatnim wypadku opłatę ostateczną Sąd określa w kwocie nie wyższej niż 5 000 zł, mając na względzie społeczną doniosłość rozstrzygnięcia i stopień zawiłości sprawy. W analizowanej sprawie takim żądaniem o charakterze majątkowym, którego wartości nie można było określić w chwili wszczęcia sprawy, było żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego Towarzystwa za skutki przedmiotowego wypadku w przyszłości. Należy przy tym podkreślić, że wartości tej nie można było także ustalić w toku procesu. W tych okoliczność, wobec niezbyt dużej doniosłości społecznej rozstrzygnięcia w tym przedmiocie, a także średniego stopnia skomplikowania sprawy w tej części, Sąd uznał, że opłatę ostateczną, co do tego żądania należy określić w wysokości 100 zł.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku.

Odnośnie kosztów procesu Sąd przyjął, że według przepisów art. 98 § 3 w zw. z art. 99 k.p.c. na koszty procesu poniesione przez powoda składają się: opłata stosunkowa od pozwu w kwocie 600 zł, wynagrodzenie adwokata w kwocie 2.400 zł, koszt dojazdów pełnomocnika na trzy rozprawy w kwocie 161,85 zł (65 km x 3 rozprawy x 0,83 zł), koszty korespondencji 59,30 zł oraz uiszczone zaliczki na wynagrodzenie biegłych sądowych w kwocie 1.600 zł (2 x 800 zł), co daje łącznie kwotę 4.821,15 zł; zaś na koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną składają się koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych (2.400 zł). W świetle natomiast przepisu art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku.

W rozpoznawanej sprawie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie poniósł tymczasowo wydatki na wynagrodzenie biegłych sądowych w łącznej kwocie 83,90 zł.

W związku z powyższym, stosownie do przepisów art. 113 ust. 1 oraz art. 113 ust. 1 w zw. art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał stronie pozwanej zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 83,90 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. Zgodnie, bowiem ze wskazanymi przepisami, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji tymi kosztami obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W niniejszej sprawie należało obciążyć obowiązkiem zwrotu tych kosztów stronę pozwaną.

Z powyższych względów, w oparciu o wskazane przepisy, orzeczono jak w punkcie V wyroku.

Zarządzenie:

1) odnotować;

2) odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej;

3) kal. 14 dni od doręczenia.

20.05.2014 r.