Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 14 lutego 2013 roku po rozpoznaniu sprawy z powództwa M. K. przeciwko (...) - (...) o zapłatę :

1. oddalił powództwo;

2. przyznał ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy radcy prawnemu W. P. wynagrodzenie za udzielenie powodowi nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu w kwocie 2952 zł;

(...). nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

W pozwie z dnia 29 lipca 2012 r. M. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w B. kwoty 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek naruszenia dóbr osobistych, wskutek zaniechania podejmowania czynności z urzędu w ramach obowiązków ustawowych przez pozwanego, przez co doszło do przewlekłości i zaniechania wydania wyroku łącznego przez około 10 lat.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podał, że wykonanie jednostkowych kar nastąpiło na podstawie prawomocnych wyroków skazujących i fakt, iż suma kar jednostkowych jest wyższa niż późniejszy wyrok łączny nie pozwala na przyjęcie, że wykonanie kar jednostkowych było bezprawne. Ponadto Sąd nie ma obowiązku pouczać powoda o możliwości wydania wyroku łącznego, a powód nie wykazał, jaką szkodę poniósł. W dalszym piśmie procesowym pozwany podniósł zarzut przedawnienia wskazując, iż wyroki zostały wykonane w latach 2001 - 2003 r.

Pismem z dnia 22 stycznia 2013 r. powód sprecyzował podstawę faktyczną żądania pozwu, którą jest doznanie szkód moralnych związanych z dłuższym okresem odbywania kary, koniecznością przerwania nauki, pogorszeniem się stanu psychicznego powoda, nadmiernym stresem, ciągłym niepokojem, nasilonym poczuciem niesprawiedliwości. Nadto powód nie mógł w czasie odbywania kary ograniczenia wolności podjąć bardziej opłacalnej pracy. Szkody te spowodowane były brakiem pouczenia powoda przez Sąd zgodnie z treścią art. (...) k.p.k. o możliwości złożenia wniosku o wydanie wyroku łącznego. Powód nie znając swoich praw nie mógł zagwarantować sobie możliwości korzystniejszego rozstrzygnięcia o karze w postaci wydania wyroku łącznego. Mając zaufanie do wymiaru sprawiedliwości odbywał kolejne kary co spowodowało naruszenie jego dóbr osobistych.

Pozwany w dalszym toku procesu wnosił o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 30 listopada 2001 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie IV K 1487/01 nakazem karnym skazał powoda na (...) miesiące ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze (...) godzin miesięcznie za czyn popełniony 07 lipca 2000 r.

Kara orzeczona wyrokiem została wykonana w następujący sposób: styczeń 2002 r. - (...) godzin, marzec 2002 r. - (...) godzin, kwiecień 2002 r. - (...) godzin, czerwiec 2002 r. (...) godziny, grudzień 20002 r. - (...) godzin, styczeń 2003 r. - (...) godzin.

W dniu 27 lutego 2002 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie III K 1862/01 nakazem karnym skazał powoda na (...) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze (...) godzin miesięcznie za czyn popełniony 03 listopada 2001 r.

Kara orzeczona wyrokiem została wykonana w następujący sposób: styczeń 2003 r. - 15 godzin, luty 2003 r. - (...) godzin, marzec 2003 r. - (...) godzin.

W dniu 27 marca 2002 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie IV K 2125/01 nakazem karnym skazał powoda na (...) miesiące ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze (...) godzin miesięcznie za czyn popełniony 30 października 2001 r.

Kara orzeczona wyrokiem została wykonana w następujący sposób: marzec 2003 r. - 50 godzin, kwiecień 2003 r. - (...) godzin, październik 2003 - (...) godzin.

W dniu 28 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie III K 585/11 wydał wyrok łączny, którym połączył jednostkowe kary orzeczone wyżej wymienionymi wyrokami i wymierzył skazanemu karę łączną 9 miesięcy ograniczenia wolności oraz zobowiązał do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze (...) godzin miesięcznie.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie okoliczności bezspornych i dokumentów oraz zeznań powoda, które nie budziły żadnych zastrzeżeń, co do ich wiarygodności.

Przystępując do oceny zasadności zgłoszonego w pozwie roszczenia Sąd zważył, że zgodnie z art. 417 §1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Ze wskazanego przepisu wynika, że władze publiczne ponoszą odpowiedzialność za swoje zachowania, jeżeli są one „niezgodne z prawem", przez co należy rozumieć zachowania naruszające normy prawne.

Jednocześnie Sąd podkreślił, że dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej władz publicznych, obok zdarzenia sprawczego, konieczne jest ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a więc szkody i związku przyczynowego. Przepis art. 417 §1 k.c. nie zawiera w tej kwestii żadnej regulacji, a tym samym znajdą zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu (majątkowej) i na osobie (majątkowej i niemajątkowej) oraz koncepcji związku przyczynowego, w szczególności ujęte w przepisach art. 444-448 k.c.

Po zmianie, która weszła w życie 1 września 2004 r., wśród przesłanek art. 417 §1 k.c. nie występuje wina. Obecnie nie ma więc potrzeby ustalania osoby bezpośredniego sprawcy szkody, lecz wystarczy ustalenie istnienia związku między wykonywaniem władzy publicznej, czyli funkcjonowaniem danej instytucji, a szkodą. Nie zachodzi też potrzeba oceny zachowania się określonej osoby z punktu widzenia jej postępowania jako niezgodnego z prawem, lecz przedmiotem oceny będzie zachowanie się określonej struktury władzy publicznej.

Sąd wskazał także, iż zgodnie z art. 445 §1 k.c. w zw. z art. 444 §1 k.c. w wypadkach uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Ponadto stosownie do regulacji art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Sąd podkreślił, że dobra osobiste - to uznane przez system prawny wartości (tj. wysoko cenione stany rzeczy) obejmujące fizyczną i psychiczną integralność człowieka, jego indywidualność oraz godność i pozycję w społeczeństwie, stanowiące przesłankę samorealizacji osoby ludzkiej, a przykładowy katalog dóbr osobistych zawiera art. 23 kodeksu cywilnego, który statuuje ogólną zasadę ochrony dóbr osobistych człowieka. Jak wynika z treści art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność, mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Sąd zwrócił uwagę, że dobra osobiste są szczególnie narażone na uszczerbek przy wykonywaniu władzy publicznej. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 października 2007 r., w sprawie o sygn. akt II CSK 269/07, Lex nr 315849, stosownie do treści art. 30 Konstytucji RP, przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Obowiązek ten powinien być realizowany przez władze publiczne przede wszystkim tam, gdzie państwo działa w ramach imperium, realizując swoje zadania represyjne, których wykonanie nie może prowadzić do większego ograniczenia praw człowieka i jego godności, niż to wynika z zadań ochronnych i celu zastosowanego środka.

W dalszej kolejności Sąd wskazał, że przesłanki ochrony dóbr zostały sprecyzowane w przepisie art. 24 §1 k.c., zgodnie z którym ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Z treści regulacji zawartych w art. 24 §1 k.c. wynika, że ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym.

Zgodnie z art. 6 k.c. k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Korespondują z tym przepisem regulacje zawarte w art. 3 k.p.c. i art. 232 zdaniu pierwszym k.p.c.

Uwzględniając powyższe Sąd wskazał, że art. 24 §1 k.c. rozkłada ciężar dowodu w ten sposób, że na powoda nakłada obowiązek udowodnienia, że pozwany naruszył jego dobra osobiste, a jednocześnie formułuje również domniemanie prawne bezprawności naruszenia dóbr osobistych. Na pozwanym zatem ciąży obowiązek udowodnienia, że jego działanie naruszające dobra osobiste powoda nie było bezprawne.

Ponadto w celu zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie przepisów art. 445 §1 w zw. z art. 444 §1 k.c. oraz na podstawie art. 448 k.c. konieczne jest również wykazanie przez powoda krzywdy poniesionej w wyniku bezprawnego działania pozwanego. Krzywda jest postacią szkody, jest ona szkodą nie majątkową.

Roszczenie o zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego dla pokrzywdzonego za doznaną krzywdę pełnić ma w podstawowej mierze funkcję kompensacyjną, zmierzając do udzielenia pokrzywdzonemu satysfakcji płynącej z mocnego (sądowego) uznania jego krzywdy oraz faktu, że naruszenie jego prawa osobistego spotkało się z należytą reakcją i ochroną prawa. Sąd oceniając zasadność tego roszczenia musi rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, w szczególności rodzaj naruszonego dobra i rozmiar doznanej krzywdy, intensywność naruszenia tego dobra, co potwierdza orzecznictwo Sądu Najwyższego. Jednocześnie fakultatywny charakter zadośćuczynienia wskazuje, że w konkretnych okolicznościach sprawy sąd uprawniony jest ocenić, że brak jest dostatecznych przesłanek do uwzględnienia także i tego środka ochrony. Jako okoliczności takie wymienia się m.in. intensywność naruszenia oraz rodzaj chronionego dobra.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia na j ego rzecz zadośćuczynienia w związku z niepouczeniem go o prawie złożenia wniosku o wydanie wyroku łącznego, zaniechaniem wydania wyroku łącznego z urzędu przez Sąd ponad (...) lat a także w związku z dłuższym okresem odbywania kary, koniecznością przerwania nauki, pogorszeniem się stanu psychicznego powoda, nadmiernym stresem, ciągłym niepokojem, nasilonym poczuciem niesprawiedliwości.

W ocenie Sądu brak było jednakże podstaw do uwzględnienia powództwa na podstawie art. 445 §1 k.c. w zw. z art. 444 §1 k.c. ani na podstawie art. 448 k.c., albowiem powód nie wykazał w żaden sposób tego, że wskutek zarzucanego zaniechania Sądu Rejonowego w Bydgoszczy doznał jakiejkolwiek krzywdy. Nie wykazał on również rozmiaru (zakresu) tej krzywdy.

Dodatkowo Sąd zwrócił uwagę, że analiza okresu odbywania kary ograniczenia wolności przez powoda wskazuje, iż w marcu 2003 r. zakończył odbywanie kary ograniczenia wolności w wymiarze (...) miesięcy po (...) godzin. W tym samym miesiącu - marcu 2003 r. rozpoczął odbywanie kary ograniczenia wolności orzeczonej trzecim wyrokiem - w zakresie, w jakim później kara ta uległa zmniejszeniu po wydaniu wyroku łącznego. Powód w żaden sposób nie wykazał w jaki sposób dobrowolne spędzenie przez niego 95 godzin w miesiącu marcu 2003 r. zamiast orzeczonych (...) a następnie przepracowanie (...) i(...) godzin odpowiednio w kwietniu 2003 r. i październiku 2003 r. doprowadziło do konieczności przerwania nauki, pogorszenia się stanu psychicznego powoda, nadmiernego stresu i ciągłego niepokoju, nasilonego poczucia niesprawiedliwości.

Zdaniem Sądu gdyby przyjąć, iż powód odczuwał pogorszenie się stanu psychicznego, nadmierny stres i ciągły niepokój oraz nasilone poczucia niesprawiedliwości, to nie sposób powiązać tego z koniecznością przepracowania dodatkowych(...) godzin. Podkreślić należy bowiem, iż powód popełniał z czasem coraz to nowe przestępstwa, za które groziła mu odpowiedzialność karna. Tak więc brak jest kolejnej przesłanki odpowiedzialności - związku przyczynowego. Nadto niewiarygodne jest to, że powód nie mógł w czasie odbywania kary ograniczenia wolności podjąć bardziej opłacalnej pracy, bowiem (...) godzin miesięcznie można odpracować w weekendy, a nadto w razie podjęcia pracy można zmienić sposób wykonywania tej kary na potrącenia z wynagrodzenia.

Ponadto poczucie niesprawiedliwości spowodowane brakiem wydania wyroku łącznego powód mógł zacząć odczuwać dopiero, gdy dowiedział się o możliwości wydania takiego wyroku - a to nie pozbawiało go możliwości pracy i nauki.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo pomijając analizę pozostałych przesłanek ewentualnej odpowiedzialności powoda i zarzutu przedawnienia.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu Sąd orzekł na podstawie §2 ust. 1-3, §6 pkt 5 i §15 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył apelacją powód, zarzucając :

- mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 k.p.c. :

a) poprzez dowolne, a nie swobodne ocenienie przez Sąd I instancji dowodów, a w szczególności wyciągnięcie wniosku, iż powód nie mógł poczuć się pokrzywdzony na skutek zwłoki w wydaniu wyroku łącznego w związku z niepouczeniem go przez pozwanego o możliwości złożenia wniosku o wydanie wyroku łącznego, podczas gdy ocena, czy i w jakiej wysokości poszkodowanemu przysługuje zadośćuczynienie powinna być poczyniona w aspekcie również jego subiektywnych odczuć,

b) poprzez uznanie przez Sąd I instancji, iż nie zachodzą przesłanki odpowiedzialności
odszkodowawczej w postaci szkody oraz związku przyczynowego podczas gdy, powód
poniósł szkodę niematerialną w postaci złej kondycji psychicznej będącej konsekwencją
poczucia niesprawiedliwości wywołaną brakiem udzielenia mu zgodnie z art. 16 k.p.k.
pouczenia przez Sąd,

c) poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że nie zostały naruszone dobra osobiste powoda w
rozumieniu art. 24 k.c., gdyż powód nie udowodnił wystarczająco, iż działanie pozwanego było
bezprawne, podczas gdy brak udzielenia mu pouczenia do którego pozwany był zobowiązany
było niezgodne z prawem z art. 16 k.p.k.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wnosił o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji,

- zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za I i II instancję, oświadczając jednocześnie iż koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wnosił o jej oddalenie.

S ą d O k r ę g o w y z w a ż y ł, c o n a s t ę p u j e :

Apelacja nie jest zasadna. Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 §1 k.p.c., które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne.

Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. (uchwała 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31.01.2008 roku w sprawie o sygn. III CZP 49/07- publ. OSNC 2008/6/55).

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że pozwany pismem procesowym z dnia 27 grudnia 2012 roku podniósł zarzut przedawnienia roszczenia wskazując na treść art. 442 ¹ k.c. w zw. z art. 445 k.c.

Jednocześnie wskazać należy, że pełnomocnik powoda w toku procesu pismem procesowym z dnia 22 stycznia 2013 roku sprecyzował podstawę faktyczną i prawną powództwa, jako naruszenie dóbr osobistych powoda określonych w art. 23 k.c. i na tej podstawie dochodził zadośćuczynienia w kwocie 12.000 zł na podstawie art. 448 k.c., co potwierdza także treść apelacji, w tym zgłoszone w niej zarzuty.

Powód zarzucał Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy brak pouczenia go zgodnie z art. 16 k.p.c. o możności złożenia wniosku o wydanie wyroku łącznego oraz brak podjęcia czynności w zakresie wydania wyroku łącznego, w stosunku do trzech nakazów karnych wydanych przeciwko powodowi 20 listopada 2001 roku, 27 lutego 2002 roku oraz 27 marca 2002 roku, którymi orzeczono wobec powoda kary ograniczenia wolności w postaci kontrolowanych prac na cele społeczne.

Zgodnie z art. 570 k.p.k. wyrok łączny sąd wydaje z urzędu lub na wniosek skazanego albo prokuratora.

Dopiero w 2011 roku na wniosek powoda (po uzyskaniu takiej wiedzy od znajomego), Sąd Rejonowy wydał wyrok łączny, którym połączył wymierzone nakazami karnymi w 2001 i 2002 roku kary ograniczenia wolności, wskutek czego wyrok łączny był niższy o(...) godzin, od sumy kar orzeczonych poszczególnymi nakazami karnymi i wykonanych już przez powoda.

W tym zakresie Sąd Okręgowy wskazuje na ugruntowane stanowisko, że w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego, nie obowiązuje zasada skargowości i sąd nie jest związany treścią wniesionego przez skazanego wniosku. Zgodnie z powyższym Sąd nie dopatrując się możliwości połączenia w wyrok łączny wyroków wskazanych przez wnioskodawcę, może z urzędu wydać wyrok łączny dot. skazań niepowołanych we wniosku. (wyrok S.N. z dnia 04.5.2006 roku, sygn. II KK 84/06, OSNwSK 2006/1/928)

Jednocześnie w postanowieniu z dnia 10.12.2008 roku, sygn. II KK 257/08 (publ. Lex nr 479307) Sąd Najwyższy stwierdził, że wniosek o wydanie wyroku łącznego nie stanowi żadnego środka zaskarżenia, gdyż konieczność jego wydania wiąże się ze stwierdzeniem istnienia przesłanek do orzeczenia kary łącznej. Wyrok łączny jest wydawany tylko dlatego, że zaistniały przesłanki do orzeczenia kary łącznej, a o odpowiedzialności karnej oskarżonego za poszczególne przestępstwa orzeka się w odrębnych procesach karnych.

Z powyższego wynika, że obowiązek wydania wyroku łącznego istnieje niezależnie od wniosku skazanego lub prokuratora, a sąd w takim zakresie podejmuje czynności z urzędu.

Z drugiej strony wskazać należy na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12.8.2008 roku, sygn. VKK 45/08 (publ. Lex nr 438427), że przepis art. 16 §2 k.p.k. nie nakłada na organy procesowe obowiązku czuwania nad szeroko rozumianym interesem stron, a tylko powinność informowania ich o tych uprawnieniach i obowiązkach, które łączą się bezpośrednio z treścią wydawanego orzeczenia, decyzji, czynności. Powinność ta nie może obejmować wszystkich uprawnień czy obowiązków uczestników postępowania, a już na pewno nie jest uzasadnione oczekiwanie wnioskodawcy, że sąd powinien mu sygnalizować możliwość wydania orzeczenia niekorzystnego dla niego, by mógł od tego uzależnić decyzję o dalszym rozszerzaniu prowadzonego postępowania dowodowego.

W konsekwencji bezprawności Sądu Rejonowego upatrywać można w zaniechaniu wydania wyroku łącznego, a nie samym braku pouczenia powoda (skazanego) o możliwości złożenia wniosku o wydanie wyroku łącznego.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że ostatni nakaz karny objęty w 2011 roku wyrokiem łącznym został wydany 27 marca 2002 roku, natomiast pozew do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy został nadany listem dnia 31 lipca 2012 roku z Zakładu Karnego w K..

Zgodnie z art. 442 ¹ §1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że powód dowiedział się o wyrządzonej mu krzywdzie i szkodzie dopiero w 2011 roku, kiedy został wydany wyrok łączny

obejmujący nakazy karne wydane w 2001 i 2002 roku.

Jednocześnie skoro powód wskazywał jako podstawę bezprawności pozwanego w zaniechaniu funkcjonariuszy pozwanego Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w B.) w pouczenia go o możliwości złożeniu wniosku o wydanie wyroku łącznego oraz zaniechaniu przez Sąd wydania wyroku łącznego z urzędu, a ostatni nakaz karny został wydany w dniu 27 marca 2002 roku, tym samym do chwili wniesienia pozwu w dniu 31.7.2012 roku, minął już 10-letni termin przedawnienia.

Zgodnie z art. 117 k.c. podniesienie przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia skutkuje oddaleniem powództwa, bez konieczności badania merytorycznych podstaw roszczenia.

Oddalenie powództwa przez Sąd Rejonowy pomimo odmiennego uzasadnienia, którego Sąd Okręgowy nie podziela, znajduje zatem uzasadnienie w treści art. 117 k.c. w zw. z art. 442 ¹ §1 k.c. w zw. z art. 24 i art. 448 k.c.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy apelację jako niezasadną oddalił. (art. 385 k.p.c. )

Jednocześnie zgodnie z art. 108 §1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd Okręgowy przyznał pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w wysokości 1200 zł według 50% stawki minimalnej wynagrodzenia adwokata zastępującego powodów w tym postępowaniu powiększonej o podatek VAT. (§§ 19 i 20 w zw. z §13 ust.1 pkt 2 i §6 pkt 5 w zw. z §2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. z 2002 roku, nr 163, poz. 1348 ze zm.).