Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny - Odwoławczy, Sekcja ds. postępowań szczególnych i wykroczeń w składzie:

Przewodniczący: SSO Jadwiga Żmudzka

Protokolant: prot. Anna Kapłon

przy udziale oskarżyciela publicznego KMP Kraków starszego aspiranta Rafała Podsiadło

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2015 roku sprawy

J. Ś.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 a kw w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego,

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie (...) z dnia 23 października 2014 roku, sygn. akt II W 1474/13/N,

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy i zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Jadwiga Żmudzka

Sygn. akt IV 1 Ka 533/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 9 marca 2015 roku

J. Ś. został obwiniony o to, że:

w dniu 17 kwietnia 2013r. o godz. 18:00 w K. na ul. (...), kierując pojazdem m-ki V. o nr rej. (...), przekroczył dopuszczalną prędkość wynikającą ze znaku, a wynoszącą 70 km/h o 57 km/h (127/70), czym wykroczył przeciwko porządkowi w ruchu drogowym

tj. o wykroczenie z art. 92a k.w. w zw. z art. 5 ust. 1 UPoRD

Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie (...)wyrokiem z dnia 23 października 2014 roku sygn. II W 1474/13/N orzekł w tym przedmiocie następująco:

I.  obwinionego J. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92a kodeksu wykroczeń w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 roku, poz. 113/ z późn. im.) i za ten czyn na mocy art. 92a kodeksu wykroczeń wymierza mu karę grzywny w kwocie l.000.00 zł (słownie złotych: jeden tysiąc 00/100);

II.  na zasadzie art. 627 kodeksu postępowania karnego w związku z art. 119 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej kwocie 200.00 zł (słownie złotych: dwieście 00/100). a to 100.00 zł tytułem wydatków obliczonych na zasadzie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykrojenia (Dz.U. Nr 118. poz. 1269) w zw. z art. 118§1,3 i 4 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz 100,00 zł tytułem opłaty obliczonej na , na zasadzie art.3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 Nr 49 poz 223 z poź . zm) w zw. z art. 617 kodeksu postępowania karnego i w zw. z art. 119 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, przejawiającą się :

-w obrazie przepisu nakazującemu Sądowi rozstrzygnięcie wątpliwości nie dających się usunąć – na korzyść oskarżonego - przejawiających się w ustaleniu, że pojazd mechaniczny (V. nr rej (...)) prowadzony przez obwinionego w dniu 17 kwietnia 2013 roku ok. godz. 18.00 na ul. (...) w K. poruszał się z prędkością 127 km/h przekraczając dopuszczalną prędkość wynikającą ze znaku drogowego

-

obrazie przepisu nakazującego Sądowi uwzględnienie okoliczności wpływających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (obwinionego) - uwzględniono jedynie okoliczności niekorzystne dla obwinionego w postaci zeznań funkcjonariuszy policji w zakresie : zarejestrowanej prędkości pojazdu obwinionego, objęcia pomiarem prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionego i faktycznych możliwości urządzenia pomiarowego.

-

obrazie zasady procesowej umożliwiającej Sądowi stosowanie swobodnej oceny materiału dowodowego, jednakże wykluczającego dowolność w tej materii - co miało miejsce przy ocenie znaczenia treści przeprowadzonych środków dowodowych zwłaszcza oceny wiarygodności zeznań funkcjonariuszy policji i wyjaśnień samego obwinionego.

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez błędne ustalenie okoliczności w których miało dojść do zrealizowania znamion zarzucanego obwinionemu wykroczenia oraz częściowe odstąpienie od poczynienia takich ustaleń mimo wskazania potrzeby ich dokonania.

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu,

względnie z ostrożności procesowej

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w zaskarżonym zakresie do ponownego rozpoznania,

3.  zasądzenie kosztów postępowania wg norm prawem przewidzianych.

Sąd Odwoławczy rozważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wyroku sporządzonym z dużą starannością i dbałością o uwzględnienie i analizę wszelkich faktów istotnych w sprawie, Sąd Rejonowy przedstawił wszechstronną analizę logiczną zebranych dowodów w sposób zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, podając, na jakich przesłankach oparł swoje przekonanie odnośnie wiarygodności tych dowodów, które Sąd włączył do podstawy faktycznej wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom.

Nie jest trafnym postawienie przez obwinionego zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy zasady in dubio pro reo, tj. rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego. Przede wszystkim gruntowna analiza materiału dowodowego nie dała podstaw od przyjęcia, że w niniejszej sprawie zaistniały wątpliwości co do faktu przekroczenia przez kierującego J. Ś. pojazdem marki V. nr rej (...)dozwolonej prędkości wynikającej ze znaku drogowego.

Sam obwiniony w swoich wyjaśnieniach wskazał, że feralnego dnia na odcinku drogi, na którym dokonano pomiaru prędkości poruszanego przez niego pojazdu, jechał z prędkością 80 km/h, albowiem tyle, jak podał, wskazywał jego prędkościomierz (k. 40). Przy czym już sam ten fakt uzasadniałby ukaranie obwinionego za przekroczenie prędkości, której dopuszczalny limit na ulicy (...)w K. ustalono na 70 km/h.

Rzeczywista prędkość, z jaką przemieszczał się samochód kierowany przez obwinionego była jednak dużo wyższa niż deklarowane przez niego nieznaczne przekroczenie prędkości i wyniosła 127 km/h, co zostało stwierdzone w wyniku laserowego pomiaru prędkości dokonanego przez funkcjonariusza Policji używającego przyrządu U. (...) firmy L. T., Inc. nr fabr. (...) (k. 30-31). Świadectwo legalizacji pierwotnej wystawione dla tego urządzenia przez Dyrektora Okręgowego Urzędu Miar nr (...) w W. z datą ważności do 31 października 2013 r. potwierdziło, że przyrząd ten spełniał wymagania metrologiczne, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym.

Z uwagi na zastosowanie w urządzeniu laserowego pomiaru prędkości, miernik ten może być stosowany na każdym rodzaju drogi, niezależnie od liczby pojazdów będących w zasięgu pomiaru oraz rodzaju zabudowy. Przyrząd ten posiada celownik optyczny umożliwiający wybór celu na drodze, tj. jego wyselekcjonowanie spośród innych poruszających się pojazdów i objęcie kontrolą przez funkcjonariuszy prędkości, z jaką porusza się tak wybrany samochód (k. 79). W taki właśnie sposób kierujący pojazdem J. Ś. został poddany kontroli prędkości, z jaką się poruszał i zatrzymany w związku z jej znacznym przekroczeniem.

Wobec powyższego brak jest podstaw, aby przyjąć za obwinionym, że istniały jakiekolwiek wątpliwości co do faktu poruszania się przez niego z prędkością wynoszącą 127 km/h, przy jednoczesnym jej ograniczeniu na drodze do 70 km/h. Pomiar został dokonany przy użyciu sprawnego urządzenia, zastosowanego w prawidłowy sposób, posiadającego świadectwo legalizacji pierwotnej, ważne w dniu, w którym zarejestrowane zostało owo przekroczenie prędkości. Stąd też przy braku wątpliwości w tym zakresie, zastosowanie zasady rozstrzygania nieusuwalnych wątpliwości na korzyść obwinionego nie miało zupełnie racji bytu, zatem zasady tej Sąd Rejonowy naruszyć nie mógł.

Nietrafnym jest powołanie się przez obwinionego na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji zasady obiektywizmu poprzez uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na jego niekorzyść. Sędzia Sądu Rejonowego, orzekający w niniejszej sprawie zachował w pełni obiektywizm. Wszelkie podjęte przezeń w toku postępowania czynności procesowe są zgodne z przepisami prawa. W istocie źródłem wysuwania przez obwinionego zarzutu braku obiektywizmu jest jego niezadowolenie wynikające z treści wyroku skazującego.

W sprawie nie doszło do naruszenia treści przepisu art. 410 k.p.k. (stosowanego w sprawach o wykroczenia). Powołany przepis nakłada na Sąd obowiązek uwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie. Nie można tego przepisu rozumieć jako obligującego Sąd do poczynienia ustaleń faktycznych w oparciu o wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody w sytuacji, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne okoliczności, a tak było w niniejszej sprawie. W tej sytuacji podstawę ustaleń stanowią tylko te dowody, które Sąd uznał za wartościowe i wiarygodne. Zasada określona w art. 410 k.p.k. obowiązuje nie tylko Sąd ferujący wyrok, ale i wszystkie strony procesu, które - przedstawiając własne stanowisko - nie mogą go opierać wyłącznie na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do odmiennych wniosków (wyrok SN z dnia 30.08.1979r. III KR 196/79, OSNPG 1980r. Nr 3 poz. 53).

Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu, w niniejszej sprawie nie ujawniły się okoliczności, które stopień zawinienia obwinionego mogłyby wyłączyć czy choćby ograniczyć. Sąd nie mógł uwzględnić żadnych okoliczności działających na korzyść obwinionego, albowiem takowe w ogóle się nie ujawniły.

Sąd Rejonowy nie naruszył żadnych przepisów procedury, oddalając wnioski dowodowe obwinionego (k. 63).

To, że inni uczestnicy ruchu drogowego także przekroczyli dopuszczalną prędkość, w żadnej mierze nie zwalnia obwinionego od odpowiedzialności za popełnione przez niego wykroczenie, jak i nie stanowi okoliczności łagodzącej.

Żaden z uznanych za wiarygodne dowodów nie daje jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, ażeby użyte przez funkcjonariusza Policji urządzenie pomiarowe było w jakikolwiek sposób nieprzydatne do wykonywania jego funkcji, jak chciałby apelujący. Urządzenie było w pełni sprawne i posiadało świadectwo legalizacji potwierdzające spełnianie przez nie warunków metrologicznych dla tego typu urządzeń pomiarowych. Urządzenie użyte przez funkcjonariusza Policji w niniejszej sprawie zmierzyło rzeczywistą prędkość samochodu kierowanego przez obwinionego, a nie innego pojazdu.

Sąd Odwoławczy zwraca uwagę, że zgodnie z dyspozycją art. 8 § 1 k.p.k. (znajdującego odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia na mocy art. 8 k.p.s.w.) nie są dla niego wiążące orzeczenia innych sądów. Tym bardziej Sądu orzekającego w danej sprawie nie może wiązać opinia biegłego sporządzona dla potrzeb innego postępowania albowiem Sąd w każdej sprawie z osobna samodzielnie przeprowadza poszczególne dowody i na ich podstawie dokonuje ustaleń faktycznych.

Brak jest podstaw do uznania, iż Sąd I Instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów, poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Nie ma podstaw, aby odmawiać waloru wiarygodności zeznaniom funkcjonariuszy Policji, którzy krytycznego dnia dokonywali kontroli uczestników ruchu drogowego poruszających się na ulicy (...) w K.. Są to osoby obce dla obwinionego, nie mające z nim zatargów ani innych powodów do niezasadnego obciążania go odpowiedzialnością. Wbrew temu, co podaje apelujący, w zeznaniach świadka P. B. brak jest sprzeczności.

Sąd Rejonowy trafnie odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego, uznając je za nie odpowiadające prawdzie, zmierzające wyłącznie do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Sąd Odwoławczy w pełni podziela argumentację Sądu Rejonowego w zakresie oceny wyjaśnień obwinionego i pozostałych dowodów i nie ma potrzeby ich powtarzania.

Zarzut dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego jest zasadny wówczas, gdy Sąd, dokonując oceny materiału dowodowego pominął kryteria obiektywne, takie jak logika, wiedza i doświadczenie życiowe. Analiza dowodów oraz uzasadnienia Sądu Rejonowego prowadziła zaś do wniosku, że te kryteria były podstawą ocen tego Sądu i nie zostały w żaden sposób pominięte czy niewłaściwie zastosowane.

Nie mógł się także ostać zarzut postawiony przez obwinionego, błędu w ustaleniach faktycznych.

Sąd orzekający wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy i opierając się na poprawnej ocenie dowodów, prawidłowo ustalił stan faktyczny. Ustalenia te są kompletne.

Z uwagi na zaskarżenie wyroku Sądu I instancji w całości konieczne jest także odniesienie się do wymiaru orzeczonej kary. Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się żadnych podstaw do ingerowania w wymiar orzeczonej sankcji karnej. Kara ta jest w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego oraz spełnia cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz prewencji indywidualnej.

W tej sytuacji brak było podstaw do uwzględnienia apelacji i przedmiotowy wyrok, na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 1 k.p.s.w. Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy, stwierdzając jednocześnie, iż Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się żadnych uchybień, które należałoby brać pod uwagę niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 104 k.p.s.w, art. 109 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.).

Mając na względzie brzmienie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd Odwoławczy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Jadwiga Żmudzka