Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Marcina Lorenca

po rozpoznaniu w dniach: 29 sierpnia, 13 października i 4 grudnia 2014 r. sprawy

1)  G. M.,

2)  M. U.,

3)  D. K.,

4)  i na zasadzie art. 435 k.p.k. J. B. (1)

oskarżonych z art. 286 § 1 k.k. i innych

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp.

z dnia 24 marca 2014 r., sygn. akt II K 186/11

I. zmienia zaskarżony wyrok co do oskarżonych G. M., M. U., D. K., a na zasadzie art. 435 k.p.k. co do oskarżonego J. B. (1) w ten sposób, że:

a) wymierzone oskarżonym: G. M., M. U. i D. K. w jego punkcie I części dyspozytywnej kary pozbawienia wolności każdemu z nich obniża do 2 (dwóch) lat;

b) na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1. k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonych wobec w/w oskarżonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięć) lat próby i na ten czas każdego z nich oddaje pod dozór kuratora, zaś na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 i 8 k.k. zobowiązuje do bieżącego informowania sądu lub kuratora przebiegu okresu próby oraz o realizacji obowiązku naprawienia szkody orzeczonego w oparciu o art. 46 § 1 k.k.;

c) uchyla zawarte w punkcie VII jego części dyspozytywnej dotyczące oskarżonych: D. K. i J. B. (1) orzeczenia oparte o art. 45 § 1 k.k. o przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa;

d) na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych:

- R. W. – (...) K. (...); (...) P. kwoty 277.276 (dwustu siedemdziesięciu siedmiu tysiącom dwustu siedemdziesięciu sześciu) zł w ratach, tj.:

1) 36.500 (trzydzieści sześć tysięcy pięćset) złotych do dnia 4 grudnia 2014r.,

2) 63.500 (sześćdziesiąt trzy tysiące pięćset) złotych niezwłocznie po rozprawie apelacyjnej w dniu 4 grudnia 2014r.,

3) pozostałą zaś część szkody w kwocie 177.276 (sto siedemdziesiąt siedem tysięcy dwieście siedemdziesiąt sześć) złotych w okresie 24 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku;

- (...)S.A. Al. (...) nr (...), (...) W., następcy prawnego (...) S.A. Oddział we W. kwoty 149.195,91 złotych (sto czterdzieści dziewięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) w ratach, tj.:

1) 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych w terminie dwóch dni od daty uprawomocnienia się wyroku w sprawie;

2) pozostałą zaś część szkody w kwocie 109.195,91 złotych (sto dziewięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) w następujących ratach:

I. rata płatna do dnia 10 stycznia 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

II. rata płatna do dnia 10 lutego 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

III. rata płatna do dnia 10 marca 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

IV. rata płatna do dnia 10 kwietnia 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

V. rata płatna do dnia 10 maja 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

VI. rata płatna do dnia 10 czerwca 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

VII. rata płatna do dnia 10 lipca 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

VIII. rata płatna do dnia 10 sierpnia 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

IX. rata płatna do dnia 10 września 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

X. rata płatna do dnia 10 października 2015r. w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych,

XI. rata płatna do dnia 10 listopada 2015r. w wysokości 9.195,91 złotych (dziewięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy);

- na rzecz (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. kwoty 119.355,91 złotych (sto dziewiętnaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) w ratach, tj.:

1) 20.000 (dwadzieścia tysięcy) złotych w terminie 2 dni od uprawomocnienia się wyroku,

2) pozostała zaś część szkody, tj. 99.355,91 (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) w terminie 18 miesięcy w następujących ratach:

I. rata płatna do 4 marca 2015r. w wysokości 16.500 (szesnaście tysięcy pięćset) złotych,

II. rata płatna do 4 czerwca 2015r. w wysokości 16.500 (szesnaście tysięcy pięćset) złotych,

III. rata płatna do 4 września 2015r. w wysokości 16.500 (szesnaście tysięcy pięćset) złotych,

IV. rata płatna do 4 grudnia 2015r. w wysokości 16.500 (szesnaście tysięcy pięćset) złotych,

V. rata płatna do 4 marca 2016r. w wysokości 16.500 (szesnaście tysięcy pięćset) złotych,

VI. rata płatna do 4 czerwca 2016r. w wysokości 16.855,91 złotych (szesnaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy);

e) na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonych oskarżonym kar grzywien zalicza:

- G. M. okres tymczasowego aresztowania od dnia 17 sierpnia 2011r. do dnia 17 listopada 2011r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwom stawkom dziennym grzywny;

- M. U. okres tymczasowego aresztowania od dnia 17 sierpnia 2011r. do dnia 17 listopada 2011r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwom stawkom dziennym grzywny;

- D. K. okres zatrzymania w dniu 3 czerwca 2011r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwom stawkom dziennym grzywny;

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. zasądza od oskarżonych: G. M., M. U., D. K. wydatki za postępowanie odwoławcze w częściach równych i zwalnia każdego z nich od opłaty za obie instancje.

Sygn. akt: II AKa 148/14

UZASADNIENIE

G. M. , M. U. , D. K. , M. T., J. B. (1) zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie od 22-28 grudnia 2010r. we W. G. M., M. U., D. K. i M. T. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu doprowadzili dwukrotnie spółkę (...) z siedzibą we Francji do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwotach po 145.195,91 zł, łącznie 290.391,82 zł stanowiące mienie znacznej wartości w ten sposób, że:

- w okresie od 22-28 grudnia 2010r. działając wspólnie i w porozumieniu z J. B. (1) wprowadzili w błąd pracownika firmy (...), co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu 252 sztuk pralek, o łącznej wartości 149.195,91 zł z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. do firmy (...) z siedzibą we Francji, w wyniku czego J. B. (1) podając się za kierowcę w firmie M. T. o nazwisku J. B. (2) przyjął towar z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. w postaci 252 sztuk pralek o łącznej wartości 149.195,91 zł, przy czym J. B. (1) sfałszował podpisy o treści B. na dokumentach wywozu towaru, a następnie wspólnie przywłaszczyli go na szkodę F. (...) z siedzibą we Francji i (...) S.A.

- w okresie od 23-27 grudnia 2010r. działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. wprowadzili w błąd pracownika firmy (...) Sp. z o.o. co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu 252 sztuk pralek o łącznej wartości 149.195,91 zł z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. do firmy (...) z siedzibą we Francji, w wyniku czego R. K. podając się za kierowcę w firmie M. T. o nazwisku A. F. przyjął towar z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. w postaci 252 sztuk pralek o łącznej wartości 149.195,91 zł, a następnie wspólnie przywłaszczyli go na szkodę F. (...) z siedzibą we Francji i (...) Sp. z o.o.

tj. o przestępstwo z art. 286 §1 k.k. w zb. art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k., a w stosunku do D. K., który sfałszował podpisy M. T. na dowodach wpłaty pieniędzy z tytułu umowy najmu lokalu o przestępstwo z art. 286 §1 k.k. w zb. z art. 294 §1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k., zaś w stosunku do J. B. (1) o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

II. w dniu 5 stycznia 2011r. w R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej G. M., M. U., D. K., M. T., R. K. działając wspólnie i w porozumieniu doprowadzili (...) w I. i (...) P. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 111.031,35 USD, co stanowi równowartość kwoty 327.276,007 zł stanowiącej mienie znacznej wartości w ten sposób, że wprowadzili w błąd pracownika firmy (...) P. M. co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu 345 Telewizorów marki L. o łącznej wartości nie mniejszej niż 111.031,35 USD z firmy (...) Sp. z o.o. do (...) w I., w wyniku czego R. K. podając się za D. P. kierowcę w firmie M. T. przyjął towar w postaci 345 Telewizorów marki L. o łącznej wartości nie mniejszej niż 111.031,35 USD, co stanowi 327.276,007 zł stanowiące mienie znacznej wartości, a następnie wspólnie przywłaszczyli go na szkodę (...) w I. i (...) P. M., przy czym R. K. sfałszował podpisy o treści P. na dokumentach odbioru towaru z firmy (...) sp. z o.o.,

tj. o przestępstwo art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a w stosunku do D. K., który sfałszował podpisy M. T. na dowodach wpłaty pieniędzy z tytułu umowy najmu lokalu o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Nadto M. T. oskarżony został o to, że

III. w dniu 29 stycznia 2011r. w G. podstępnie wprowadził w błąd urzędnika Urzędu Miejskiego w G. oświadczając pod rygorem odpowiedzialności karnej co do faktu, iż dokument w postaci dowodu osobistego o nr (...) został mu skradziony, podczas gdy faktycznie dowód ten pozostawał w jego użytkowaniu i na tej podstawie wyłudził nowy dokument tożsamości o nr (...)

tj. o przestępstwo z art. 272 k.k.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 24 marca 2014r., sygn. akt II K 186/11

I. oskarżonych G. M., M. U., D. K. (i M. T.) uznał za winnych tego, że w okresie od 22 grudnia 2010r. do 5 stycznia 2011r. we W., C., P. i G. działając wspólnie i w porozumieniu z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z innymi osobami doprowadzili różne podmioty gospodarcze do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w ten sposób, że wprowadzali w błąd pracowników firm przewozowych co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu towarów o łącznej wartości nie mniejszej niż 625.667,82 zł (sześćset dwadzieścia pięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt siedem złotych i osiemdziesiąt dwa grosze), w wyniku czego podstawieni kierowcy podając się za inne osoby zatrudnione w firmie M. T. odbierali te towary, a następnie je przywłaszczali, i tak:

1. w okresie od 22-28 grudnia 2010r. działając wspólnie i w porozumieniu z J. B. (1) wprowadzili w błąd pracowników firmy (...) S.A. Oddział we W. co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu 252 (dwustu pięćdziesięciu dwóch) sztuk pralek z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. do firmy (...) z siedzibą we Francji, w wyniku czego J. B. (1) podając się za kierowcę o nazwisku J. B. (2), zatrudnionego w firmie (...), odebrał z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. towar w postaci ww. pralek o łącznej wartości 149.195,91 zł (stu czterdziestu dziewięciu tysięcy stu dziewięćdziesięciu pięciu złotych i dziewięćdziesięciu jeden groszy), przy czym J. B. (1) przyjmując ten towar sfałszował podpisy o treści B. na dokumentach niezbędnych do jego wywozu, a następnie wspólnie przywłaszczyli go na szkodę F. (...) z siedzibą we Francji i (...) S.A.

2. w okresie od 23-27 grudnia 2010r. działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. wprowadzili w błąd pracowników firmy (...) sp. z o. o. Oddział w C. co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu 252 (dwustu pięćdziesięciu dwóch) sztuk pralek z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. do firmy (...) z siedzibą we Francji, w wyniku czego R. K. podając się za kierowcę o nazwisku A. F., zatrudnionego w firmie M. T., odebrał z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. towar w postaci ww. pralek o łącznej wartości 149.195,91 zł (stu czterdziestu dziewięciu tysięcy stu dziewięćdziesięciu pięciu złotych i dziewięćdziesięciu jeden groszy), przy czym R. K. przyjmując ten towar sfałszował podpisy o treści F. na dokumentach niezbędnych do jego wywozu, a następnie wspólnie przywłaszczyli go na szkodę (...) z siedzibą we Francji i (...) Sp. z o.o.,

3. w dniu 5 stycznia 2011r. działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. wprowadzili w błąd pracownika firmy (...) R. W. z siedzibą K. (...), gm. P. – P. M. co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu 345 (trzystu czterdziestu pięciu) telewizorów marki L. z firmy (...) Sp. z o.o. do (...) w I., w wyniku czego R. K. podając się za kierowcę o nazwisku D. P., zatrudnionego w firmie M. T., przyjął towar w postaci ww. telewizorów o łącznej wartości nie mniejszej niż 111.031,35 USD (sto jedenaście tysięcy trzydzieści jeden dolarów i trzydzieści pięć centów), co odpowiada 327.276 (trzystu dwudziestu siedmiu tysiącom dwustu siedemdziesięciu sześciu) zł, przy czym R. K. przyjmując ten towar sfałszował podpisy o treści P. na dokumentach niezbędnych do jego wywozu, a następnie wspólnie przywłaszczyli go na szkodę R. W.,

tj. występku z art. 286§ 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. wobec G. M., M. U. i M. T., a w stosunku do D. K., który sfałszował podpisy M. T. na dowodach wpłaty pieniędzy z tytułu umowy najmu lokalu firmy (...) występku z art. 286 § 1 k.k. w zb. art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył im kary:

- G. M. – 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej z nich za równą 30 (trzydzieści) zł,

- M. U. – 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 400 (czterystu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej z nich za równą 20 (dwadzieścia) zł,

- D. K. – 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej z nich za równą 15 (piętnaście) zł,

- M. T. – 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II. oskarżonego J. B. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od 22-28 grudnia 2010r. we W. i G. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z G. M., M. U., D. K. i M. T. wprowadził w błąd pracownika firmy (...) S.A. Oddział we W. co do faktu, iż M. T. jest właścicielem firmy transportowej (...) M. T., która posiada licencję do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy na terytorium Wspólnoty Europejskiej i co do zamiaru dokonania w ramach zawartej umowy zlecenia odpłatnego przewozu 252 (dwustu pięćdziesięciu dwóch) sztuk pralek z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. do firmy (...) z siedzibą we Francji, w wyniku czego J. B. (1) podał się za kierowcę o nazwisku J. B. (2), zatrudnionego w firmie (...) i odebrał z fabryki (...) S.A. z siedzibą we W. towar w postaci ww. pralek o łącznej wartości 149.195,91 zł (stu czterdziestu dziewięciu tysięcy stu dziewięćdziesięciu pięciu złotych i dziewięćdziesięciu jeden groszy), przy czym przyjmując ten towar sfałszował podpisy o treści B. na dokumentach niezbędnych do jego wywozu, a następnie wspólnie z ww. przywłaszczył go na szkodę (...) z siedzibą we Francji i (...) S.A., tj. występku z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej z nich za równą 15 (piętnaście) zł;

III. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. B. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięć) lat próby i oddał go pod dozór kuratora;

IV. oskarżonego M. T. uznał za winnego popełnienia tego, że w dniu 29 stycznia 2010r. w G. wyłudził poświadczenie nieprawdy podstępnie wprowadzając w błąd upoważnionego urzędnika Urzędu Miejskiego w G. w ten sposób, że będąc pouczonym o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia, podał, że dokument w postaci dowodu osobistego o serii (...) i nr (...) został mu skradziony, podczas gdy faktycznie ten dowód osobisty posiadał oraz użytkował, w wyniku czego został mu wydany nowy dowód osobisty o serii (...) i nr (...), tj. występku z art. 272 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec M. T. połączył i orzekł karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1. k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. T. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięć) lat próby i oddał go pod dozór kuratora;

VII. na podstawie art. 45. § 1. k.k. orzekł wobec:

1. oskarżonego D. K. przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) zł;

2. oskarżonego J. B. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 3.200 (trzy tysiące dwieście) zł;

VIII. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonych G. M., M. U., D. K., J. B. (1) i M. T. do solidarnej zapłaty:

1. na rzecz (...) S.A. Oddział we W. tytułem naprawienia szkody w całości kwoty 149.195,91 zł (stu czterdziestu dziewięciu tysięcy stu dziewięćdziesięciu pięciu złotych i dziewięćdziesięciu jeden groszy);

2. na rzecz (...) sp. z o. o. Oddział w C. tytułem naprawienia szkody w części kwoty 119.355,91 zł (stu dziewiętnastu tysięcy trzystu pięćdziesięciu pięciu złotych i dziewięćdziesięciu jeden groszy);

3. na rzecz R. W. tytułem naprawienia szkody w części kwoty 277.276 (dwustu siedemdziesięciu siedmiu tysiącom dwustu siedemdziesięciu sześciu) zł;

IX. na podstawie art. 231 § 1 k.p.k. złożył do depozytu sądowego dowód rzeczowy w postaci pralki ładowanej od góry z panelem z napisami w języku francuskim, zarejestrowanej w wykazie dowodów rzeczowych nr VII/196/11 k. 1128 akt;

X. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar zaliczył:

1. kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego G. M. okres tymczasowego aresztowania od dnia 17 sierpnia 2011r. do dnia 17 listopada 2011r.;

2. kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego M. U. okres tymczasowego aresztowania od dnia 17 sierpnia 2011 r. do dnia 17 listopada 2011 r.;

3. kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego M. T. okres tymczasowego aresztowania od dnia 10 lutego 2011r. do dnia 1 lipca 2011r. oraz od 6 czerwca 2012r. do 26 października 2012r.;

4. kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego D. K. okres zatrzymania w dniu 3 czerwca 2011r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XI. na podstawie § 14 ust. 5 w zw. z § 2 ust. 3 i § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. T. z urzędu w kwocie 4.428 zł brutto;

XII. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, i tak:

1. od G. M. w 1/6 części, w tym obciążając go wyłącznie i w całości kosztami poniesionymi w związku ze sporządzeniem tłumaczeń w ramach czynności pomocy prawnej prowadzonej z Ukrainą,

2. od M. U. w 1/6 części,

3. od D. K. w 1/6 części, w tym obciążając go wyłącznie i w całości kosztami poniesionymi w związku ze sporządzeniem opinii biegłych lekarzy związanych z ustaleniem jego stanu zdrowia w toku procesu,

4. od J. B. (1) w 1/6 części, w tym obciążając go wyłącznie i w całości kosztami poniesionymi w związku ze sporządzeniem opinii biegłych lekarzy związanych z ustaleniem jego stanu zdrowia w toku procesu

i zwolnił wszystkich ww. oskarżonych z obowiązku uiszczenia opłat;

XIII. na podstawie art. 624 § 1. k.p.k. zwolnił w całości z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych M. T. i w tym zakresie obciążył nimi Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych: D. K., G. M., M. U..

Obrońca oskarżonego D. K. – adw. S. K. zarzucił wyrokowi:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez uznanie, że D. K. miał podejmować się bezprawnego utrudniania postępowania, co rzutowało na ferowaną wobec D. K. karę w sytuacji, gdy z akt sprawy wynika wprost, że to oskarżony G. M. dopuszczał się takich działań (vide: karta 2452), a nie D. K.;

2. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez sprzeczność w treści uzasadnienia wyroku przejawiającą się w kwestionowaniu przez sąd stanu zdrowia D. K. i uznawanie zachowania oskarżonego za celowe przewlekanie postępowania przy jednoczesnym przyjęciu za całkowicie wiarygodną dokumentację medyczną przesłaną przez lekarza oskarżonego D. K., jak tez sporządzoną opinie biegłego lekarza (vide: końcowa części str. 22 uzasadnienia);

3. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie treści art. 45 § 1 zdanie drugie k.k. poprzez orzeczenie przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w sytuacji, gdy sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody, a wiec zwrot pokrzywdzonemu korzyści w rozumieniu tego naruszonego przepisu;

4. rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, pomimo istnienia przesłanek przemawiających za orzeczeniem łagodniejszej kary, w tym zwłaszcza stanowiska pokrzywdzonego, w którego interesie leżało, aby oskarżony w ramach uzgodnionej kary w trybie art. 387 k.p.k. i orzeczonego okresu próby przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary mógł jak najszybciej i w jak największej części naprawić wyrządzoną szkodę.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego D. K.:

- kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 5 lat;

- grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka;

- pozostawienie obowiązku naprawienia szkody w kształcie orzeczonym w zaskarżonym wyroku;

- uchylenie orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej (pkt VII ppkt 1. części dyspozytywnej wyroku);

- nie obciążanie oskarżonego kosztami procesu.

Drugi obrońca oskarżonego D. K. – adw. F. W. wyrokowi zarzucił:

- obrazę prawa materialnego – art. 45 § 1 k.k. polegającą na orzeczeniu tego środka karnego w stosunku do oskarżonego D. K. w sytuacji, gdy odniesiona przez niego korzyść majątkowa zawiera się już w orzeczonym na podstawie art. 46 k.k. obowiązku naprawienia szkody;

- rażącą niewspółmierność – surowość orzeczonej kary 3 lat pozbawienia wolności wynikającą z nieuwzględnienia w należytym stopniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego D. K., w szczególności jego postawy w toku postępowania karnego oraz faktu, że jest on osobą niekaraną.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o:

- obniżenie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego D. K. w pkt. I części dyspozytywnej wyroku do 2 lat pozbawienia wolności;

- warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 5 lat próby;

- uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt. VII części dyspozytywnej wyroku, a dotyczącego przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego G. M. – adw. A. K. zarzuciła wyrokowi:

- rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary, poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy, pomimo istnienia przesłanek przemawiających za orzeczeniem łagodniejszej kary, w tym zwłaszcza stanowiska pokrzywdzonego wyrażonego w mowach końcowych przez pełnomocnika, w którego interesie leżało, aby oskarżony otrzymała karę z warunkowym jej zawieszeniem co umożliwiłoby oskarżonemu naprawienie szkody na rzecz pokrzywdzonego;

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony G. M. miał podejmować się bezprawnego utrudniania postępowania co rzutowało na ferowaną wobec oskarżonego M. karę w sytuacji, kiedy nieobecność oskarżonego na rozprawach zawsze była usprawiedliwiona i poparta dokumentami;

- obrazę prawa materialnego a mianowicie art. 46 § 1 k.k. poprzez orzeczenie o solidarnej zapłacie na rzecz pokrzywdzonych, podczas gdy każdy z oskarżonych powinien zostać zobowiązany do zapłaty określonej części kwoty tak jak to sąd orzekł w stosunku do współoskarżonego R. K. (skorzystał z dobrowolnego poddania się karze).

Podnosząc powyższe skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego G. M.:

- kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby 5 lat, orzeczenie grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych po 10 zł każda;

- zobowiązanie oskarżonego G. M. do naprawienia szkody w części przypadającej na każdego oskarżonego z osobno;

- zwolnienie oskarżonego od ponoszenie kosztów sądowych i wydatków procesowych, ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego M. U. – adw. A. K. zarzuciła wyrokowi:

- rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary, poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat, pomimo istnienia przesłanek przemawiających za orzeczeniem łagodniejszej kary, w tym zwłaszcza stanowiska pokrzywdzonego wyrażonego w mowach końcowych przez pełnomocnika, w którego interesie leżało, aby oskarżony otrzymała karę z warunkowym jej zawieszeniem co umożliwiłoby oskarżonemu naprawienie szkody na rzecz pokrzywdzonego;

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony M. U. miał podejmować się bezprawnego utrudniania postępowania co rzutowało na ferowaną wobec oskarżonego U. karę w sytuacji, kiedy nieobecność oskarżonego na rozprawach zawsze była usprawiedliwiona i poparta dokumentami;

- obrazę prawa materialnego a mianowicie art. 46 § 1 k.k. poprzez orzeczenie o solidarnej zapłacie na rzecz pokrzywdzonych, podczas gdy każdy z oskarżonych powinien zostać zobowiązany do zapłaty określonej części kwoty tak jak to sąd orzekł w stosunku do współoskarżonego R. K. (skorzystał z dobrowolnego poddania się karze).

Podnosząc powyższe skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego M. U.:

- kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby 5 lat, orzeczenie grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych po 10 zł każda;

- zobowiązanie oskarżonego M. U. do naprawienia szkody w części przypadającej na każdego oskarżonego z osobną;

- zwolnienie oskarżonego od ponoszenie kosztów sądowych i wydatków procesowych, ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonych G. M. i M. U. – adw. R. G. zaskarżył wyrok w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o karze. Zarzucił rażącą niewspółmierność – surowość orzeczonych kar: 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu M. U. oraz 3 lat i 6 miesięcy wymierzonej oskarżonemu G. M. wynikająca z nieuwzględnienia w należytym stopniu okoliczności przemawiających na korzyść w/w oskarżonych, zwłaszcza zaś postawy oskarżonego M. w toku toczącego się postępowania oraz roli oskarżonego U. w popełnieniu objętych aktem oskarżenia czynów.

Podnosząc powyższy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- obniżenie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych G. M. i M. U. w punkcie I części dyspozytywnej wyroku do 2 lat;

- warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności na okres 5 lat próby.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W realiach sprawy zasadny jawi się jedynie podniesiony w apelacjach obrońców oskarżonego D. K. zarzut obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 45 § 1 k.k., pozostałe zarzuty i apelacje obrońców G. M. oraz M. U. są natomiast oczywiście bezzasadne. Podzielając poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, a co za tym idzie kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonym: G. M., M. U. i D. K., nie kwestionowane zresztą apelacjami, zauważyć należy, iż już „w uzasadnieniu rządowego projektu k.k. (Nowe kodeksy karne z 1997r. z uzasadnieniami, Warszawa 1997, s. 145) wskazano, że przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa ma celu odebranie sprawcy korzyści, jaką osiągnął na skutek popełnienia przestępstwa, co stanowi realizację funkcji prewencyjnej. Przepadek realizuje również funkcję kompensacyjną rozumianą jako naprawienie szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu (por. K. Postulski, M. Siwek, Przepadek w polskim prawie karnym, Zakamycze 2004, s. 69). Założenia te realizuje treść art. 45 § 1 k.k. stanowiąc, że przepadkowi podlegają korzyści majątkowe pozostające w związku z popełnionym przestępstwem. Chodzi o nienależną korzyść majątkową, czyli pozbawioną podstawy prawnej, pochodzącą również pośrednio z przestępstwa. Art. 45 § 1 k.k. in fine stanowi również, że przepadku nie orzeka się w całości lub części, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi m.in. pokrzywdzonemu. Zastrzeżenie to wynika z tego, że przedmiot skradziony nie przestaje być własnością osoby, na której szkodę dopuszczono się kradzieży i podlega zwrotowi tej osobie” (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.08.2007r., sygn. WK 16/07, OSNwSK 2007/1/1846). Taka zaś sytuacja zachodzi bezspornie w rozważanej sprawie. W świetle przepisów prawa rzeczowego sprawca przestępstwa (kradzieży, oszustwa) nie nabywa własności skradzionych przedmiotów, gdyż pozostają one nadal własnością pokrzywdzonego. Skoro tak, to oczywiście w sprawie brak jest przesłanek do orzeczenia ich przepadku na rzecz Skarbu Państwa. Pokrzywdzeni w takim przypadku mogą zresztą dochodzić naprawienia wyrządzonej im szkody wykorzystując art. 46 k.k., co zresztą uczynili (k. 1433, 1858, 1988). Sąd I instancji zasądził zaś na ich rzecz od oskarżonych – jak dowodzi tego pkt VIII części dyspozytywnej wyroku – solidarnie stosowne odszkodowanie. W rozważanym zakresie zaskarżony wyrok zapadł zatem z oczywistą obrazą art. 45 § 1 zd. 2 k.k. i jako taki w tej części ostać się nie może. Nieczytelne przy tym pozostaje stanowisko sądu I instancji, wyrażone na karcie 32 uzasadnienia wyroku, cytując: „wprawdzie przepadku tego rodzaju nie orzeka się, gdy korzyść lub jej równowartość podlegają zwrotowi pokrzywdzonemu, albo innemu uprawnionemu, lecz w tej sytuacji wymiar korzyści majątkowej stanowi jedynie uzupełnienie instytucji naprawienia szkody, ale nie wyznacza w żaden sposób jego granic”, a które – jak należy sądzić legło u podstaw rozstrzygnięcia sądu I instancji. Jedynie bowiem w sytuacji kiedy wysokość korzyści majątkowej osiągniętej przez sprawcę z popełnienia przestępstwa przeciwko mieniu na szkodę ustalonej osoby jest wyższa od szkody wyrządzonej tym przestępstwem, obligatoryjne jest orzeczenie na rzecz Skarbu Państwa przepadku części korzyści stanowiącej nadwyżkę ponad rzeczywistą stratę albo przepadku równowartości tej nadwyżki (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.05.2008 r., WK 11/08, OSNKW 2008, z. 9, poz. 70). Taka zaś sytuacja w sprawie nie miała miejsca. Z tego względu Sąd Apelacyjny – działając na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. – uchylił zawarte w punkcie VII części dyspozytywnej kontestowanego wyroku orzeczenia o przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa, dotyczące oskarżonych: D. K., a na zasadzie art. 435 k.p.k. J. B. (1). Takie postąpienie gwarantuje zaś niewątpliwie wewnętrzną sprawiedliwość wyroku.

Na zakończenie rozważań w tej części i w kontekście rozstrzygnięcia sądu I instancji, informacyjnie jedynie już Sąd Apelacyjny pozwala zaś sobie zauważyć, iż „określony w art. 45 § 1 k.k. środek karny przepadku korzyści majątkowej albo jej równowartości orzeka się wobec współsprawców przestępstwa w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych przypadła im osiągnięta wspólnie korzyść majątkowa. W razie trudności z dokładnym ustaleniem wartości udziałów w korzyści majątkowej osiągniętej przez poszczególnych współsprawców orzeka się przepadek tej korzyści lub jej równowartości w częściach równych” (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2011r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/107). Sąd Apelacyjny nie podziela zatem stanowiska sądu I instancji wyrażonego na karcie 31 uzasadnienia wyroku, że skoro „jedynie w wypadku oskarżonych D. K. i nieobjętego niniejszym uzasadnieniem J. B., sąd mógł ustalić zakres korzyści majątkowej uzyskanej z tytułu popełnionego przestępstwa”, to „jedynie w tym zakresie możliwe było orzeczenie zgodne z treścią art. 45 § 1 k.k.”. Faktem udowodnionym jest bowiem nie tylko fakt, który wynika z określonego dowodu, ale i taki, który choć nie ma w nim wprost oparcia, to jednak w sposób logiczny i nieodparty wynika z ich całokształtu. Skoro zatem D. K. osiągnął z przestępstwa korzyść w kwocie 50.000 zł, to oczywistym jest, że co najmniej taką samą korzyść musieli osiągnąć także i oskarżeni G. M. i M. U.. Innego wniosku logicznie w realiach sprawy wyprowadzić nie sposób.

W pozostałym zakresie, dotyczącym rozstrzygnięcia o karach wymierzonych wszystkim trzem oskarżonym wywiedzione apelacje, jak już to wspomniano, jawią się jako oczywiście chybione. Sąd orzekający jest wprawdzie uprawniony do wymierzania kary wedle swego uznania, niemniej jednak może to uczynić jedynie w granicach przewidzianych przez ustawę, zatem uwzględniając w szczególności dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., tj. m.in. dyrektywę współmierności kary do społecznej szkodliwości czynu. To zaś pojęcie wyraża łączną miarę czynu przestępczego, obejmującą jego elementy przedmiotowe (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu) i podmiotowe (rodzaj zamiaru, motywy i pobudki działania sprawcy). Wymiar kary – upraszczając – zwykło się przy tym odnosić przede wszystkim do czynu oskarżonych. Ten zaś rozważany w sprawie zaliczyć należy do kategorii niewątpliwie poważnych. Kształtując karę sąd winien oczywiście baczyć również, aby ukształtowana dolegliwość nie przekraczała stopnia winy sprawcy, który najściślej zależy od stanu jego poczytalności. O jej zaś stopniu decyduje skutek, jaki wywołuje w zakresie funkcjonowania intelektu (zdolność rozpoznania znaczenia czynu) i woli (zdolność kierowania swoim postępowaniem) zakłócenia czynności psychicznych – bez względu na ich rodzaj. W przypadku trójki oskarżonych tego rodzaju okoliczności nie wystąpiły. W czasie czynu nie mieli oni ani zniesionej ani ograniczonej zdolności rozumienia znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem. Podejmowali zaś działania, które wymagały zarówno intelektu jak i znajomości realiów rządzących transportem tak krajowym jak i zagranicznym. Ocenę podmiotową wyraża zaś sposób działania sprawcy, wskazujący – wraz z motywacją czynu – na stopień nasilenia złej woli sprawcy, premedytację działania, słusznie przyjętą przez sąd I instancji, względem norm prawnych, a więc i prawdopodobieństwo ponownego zagrożenia przezeń społeczeństwu czy jednostkom. Ta zaś także jawi się niewątpliwie jako bardzo wysoka. Orzekana kara winna przy tym uwzględniać również potrzeby w zakresie tak prewencji ogólnej jak i szczególnej. Temu zaś bezspornie kary wymierzone oskarżonym i w zasadzie rzeczowo przy tym wyartykułowane na kartach od 27 do 31 uzasadnienia wyroku niewątpliwie czynią zadość. Nie można tu bowiem pominąć milczeniem faktu, iż oskarżeni dopuścili się przestępstwa oszustwa o niewątpliwie bardzo wysokim stopniu szkodliwości społecznej, a ich łupem padło mienie w postaci utraconych towarów o wartości 625.667,82 zł. Oni też byli praktycznie jedynymi beneficjentami przestępstwa. W takim zaś układzie kary wymierzone oskarżonym: G. M. w rozmiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 500 stawek dziennych grzywny po 30 złotych, D. K. w rozmiarze 3 lat pozbawienia wolności i 500 stawek dziennych grzywny po 15 złotych, zaś M. U. w rozmiarze 3 lat pozbawienia wolności i 400 stawek dziennych grzywny po 20 złotych są bez wątpienia karami należycie wyważonymi, współmiernymi do szkodliwości czynu i nie przekraczającymi stopnia ich winy, a jako takie właściwie winny spełnić oczekiwane cele i zadania w zakresie społecznego oddziaływania kary i cele szczególnoprewencyjne. Po stronie czynu przypisanego oskarżonym brak jest bowiem, co podkreślić należy, jakichkolwiek okoliczności łagodzących mogących przemawiać na ich korzyść. Nie bez znaczenia pozostaje tu oczywiście też fakt, iż wymierzone oskarżonym przez sąd I instancji kary w pełni czynią zadość potrzebom w zakresie kształtowania właściwych postaw społeczeństwa, a które podyktowane są koniecznością przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Orzekana kara winna mieć zatem wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. Chodzi przy tym nie tylko o wpływ na środowisko sprawcy, ale i na środowisko osoby pokrzywdzonej, aby ugruntować świadomość, że kto w przestępny sposób narusza dobra będące pod ochroną, zostanie sprawiedliwie ukarany. Kara jest zresztą także jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie jej funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Orzeczone do oskarżonych kary tak pozbawienia wolności jak i grzywny – w ocenie Sądu Apelacyjnego – powyższe oczekiwania niewątpliwie spełniają, i to nawet, jeśli się przyjmie, iż postawy procesowe oskarżonych D. K. i G. M. zasługiwały ponoć na szczególną aprobatę, a argumentację sądu, co zauważa w szczególności jeden z obrońców oskarżonego D. K. cechuje niekonsekwencja, ta ostatnia w sprawie ma bowiem charakter wybitnie drugorzędny. Zdumiewa też stanowisko wyrażone przez obrońcę oskarżonego G. M., a mianowicie adw. R. G., który w swojej apelacji konstatując, iż ustalenia faktyczne w sprawie nie są kwestionowane, zarazem wyraził stanowisko, że „w dużej mierze (…) do ich poczynienia przyczynił się G. M., który każdorazowo przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i choć nie składał wyjaśnień, tu już dzięki prezentowanej postawie procesowej przyczyniał się do pozytywnej weryfikacji ustaleń faktycznych poczynionych przez organy ścigania na podstawie pozostałego materiału dowodowego” (k. 3245). Słusznie zatem sąd I instancji na karcie 30 uzasadnienia wyroku w opozycji do tego stwierdził, że w przypadku tego oskarżonego, mimo jego przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów „z uwagi na gołosłowność tej deklaracji” „w jego postawie w trakcie, jaki i przed procesem nie było przesłanek do złagodzenia orzekanej wobec niego sankcji”. Wspomniany wyżej obrońca bez wątpienia bagatelizuje również rolę oskarżonego M. U. w przestępstwie i sugeruje jakoby była ona podrzędna, a czego oczywiście racjonalnie uczynić nie sposób. Bez udziału tego oskarżonego, w szczególności logistycznego, jak to ujmuje sąd I instancji, przypisane oskarżonym przestępstwo nie miało bowiem prawa w ogóle zaistnieć. Nie można tu również pominąć milczeniem i tego, że oskarżeni przestępstwa oszustwa dopuścili się wspólnie i w porozumieniu w ramach dokonanego podziału ról, utożsamiali się przy tym wzajemnie ze swoimi działaniami. W takim układzie o poczytaniu na korzyść oskarżonego, tego że któryś z nich wykonywał czynności bardziej lub mniej ważkie z punktu widzenia całości przestępstwa nie sposób w ogóle mówić. Współsprawstwo nie oznacza bowiem, że wszyscy współdziałający uczestniczą fizycznie w każdej z czynności wykonawczych, realizujących wszystkie znamiona przestępstwa. Z istoty współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) wynika jedynie, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego (innych) współsprawcy (współsprawców), a które w pełni aprobował.

Oczywiście chybiony jest również podniesiony w apelacjach adw. A. K. – obrońcy oskarżonych: G. M. i M. U. zarzut obrazy art. 46 § 1 k.k., polegający na orzeczeniu o solidarnej zapłacie odszkodowania na rzecz pokrzywdzonych, podczas gdy – zdaniem skarżącej – każdy z oskarżonych powinien był zostać zobowiązany do zapłaty określonej części kwoty. Orzeczenie środka karnego, przewidzianego w art. 46 § 1 k.k., jak wyraził to Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 grudnia 2000r., sygn. I KZP 40/00, a co Sąd Apelacyjny respektuje, dopuszczalne jest bowiem również w postaci solidarnego zobowiązania współsprawców przestępstwa do naprawienia wyrządzonej szkody w całości albo w części” (OSNKW 2001nr 1-2, poz. 2).

Pomimo aprobaty dla rozstrzygnięć o karze zawartych w kontestowanym wyroku Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że w tej części wyrok na korzyść oskarżonych należy jednak zmienić. Wyrazem współczesnej filozofii prawa karnego jest bowiem przepis art. 53 § 3 k.k. nakazujący sądowi uwzględnianie przy wymiarze kary pozytywnego wyniku mediacji, do której Sąd Apelacyjny na zgodny wniosek oskarżonych i pokrzywdzonych sprawę skierował. W jej toku doszło zaś do pojednania między zainteresowanymi (pokrzywdzeni przyjęli przeprosiny), nadto zawarli porozumienia co do trybu i sposobu naprawienia szkody. W konsekwencji pokrzywdzeni wyrazili zgodę na modyfikację wymiaru kary i warunkowe zawieszenie ich wykonania w stosunku do wszystkich trzech oskarżonych (k. 3753-54, 3755-57, 3758-60). Sąd Apelacyjny nie znalazł zaś żadnego racjonalnego powodu, aby pozytywny wynik mediacji zniweczyć. Utrzymanie orzeczonych przez sąd I instancji kar może bowiem pozbawić oskarżonych szansy naprawienia szkody, a pokrzywdzonych możliwości ich uzyskania. Istotne jest tu też – jak wyraził to Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 11.10.2007r., sygn. II AKa 191/07, Prok. i Pr.-wkł. 2008/4/11 – „poczucie całkowitej satysfakcji pokrzywdzonego, który uznał swoją krzywdę za wynagrodzoną”, zaś „państwo nie powinno stawać na przeszkodzie konsensualnemu załatwieniu sporu wywołanego przestępstwem, jeśli nie sprzeciwia się to podstawowym zasadom sprawiedliwości. Na tej idei oparto kodeks karny z 1997 roku (zob. uzasadnienie projektu, Wyd. Prawnicze, 1997, s. 151)”. W ocenie Sądu Apelacyjnego tę słuszną bez wątpienia filozofię wspiera zresztą także – regulacja zawarta w kodeksie postępowania karnego, w szczególności w jego art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k., w którym stwierdza się, że jego przepisy mają na celu takie ukształtowanie postępowania karnego, aby uwzględnione zostały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego. Konieczność uwzględnienia dyrektywy zadośćuczynienia pokrzywdzonemu, podzielając w tym względzie stanowisko W. Wróbla wyrażone w komentarzu do art. 53 kodeksu karnego (część ogólna pod redakcją A. Zolla, s. 690-91, tom I, LEX a Wolters Kluwer business, Warszawa 2007) przejawia się zaś w takim ukształtowaniu wymiaru kary, by z jednej strony zastosować wszelkie możliwe środki karne zmierzające do zaspokojenia usprawiedliwionych roszczeń pokrzywdzonego, z drugiej zaś strony uwzględniać ciążące na sprawcy zobowiązania wobec pokrzywdzonego dając im pierwszeństwo. W szczególności orzeczony wobec sprawcy rodzaj i rozmiar kary nie powinien pozbawić pokrzywdzonego możliwości dochodzenia swoich roszczeń. Artykuł 53 § 3 k.k. kreuje zatem osobną okoliczność mającą wpływ i to zasadniczy na wymiar kary. Jej wyodrębnienie w redakcyjnej postaci osobnego przepisu podkreśla jej wagę i znaczenie dla wymiaru kary. Stwarza w konsekwencji okoliczność wyjątkową i szczególnie uzasadniającą złagodzenie kary (zob. wyrok SA w Krakowie z 12 września 1991r., II AKr 87/91, KZS 1991, z. 9, poz. 2).

Uwzględniając zatem pozytywny wynik mediacji pomiędzy oskarżonymi i pokrzywdzonymi, a także poczynione w jej toku uzgodnienia, oraz właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oskarżonych, a także ich zachowanie po popełnieniu przestępstwa, generalnie pozytywne, Sąd Apelacyjny – działając na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. – zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 24 marca 2014r., sygn. II K 186/11 co do oskarżonych G. M., M. U., D. K. w ten sposób, że wymierzone im w jego punkcie I części dyspozytywnej kary pozbawienia wolności obniżył do 2 (dwóch) lat, po czym ich wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1. k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na maksymalny okres 5 (pięciu) lat próby i na ten czas każdego z nich oddał pod dozór kuratora, zaś na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 i 8 k.k. zobowiązał do bieżącego informowania sądu lub kuratora o przebiegu okresu próby oraz o realizacji obowiązku naprawienia szkody orzeczonego w oparciu o art. 46 § 1 k.k., przy czym jednocześnie, zgodnie z zawartymi przez oskarżonych i pokrzywdzonych ugodami i wyrażonymi w nich żądaniami Sąd Apelacyjny zmienił oparte o powyższy przepis rozstrzygnięcie w tym zakresie nadając mu treść zgodną z zawartymi ugodami. Orzekając bowiem „obowiązek naprawienia szkody, jak wyraził to Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 7.10.2011 r., sygn. II AKa 366/11, LEX nr 1102774, a co Sąd orzekający w sprawie podziela, sąd powinien dokładnie określić, w jaki sposób skazany powinien tego dokonać. Jeżeli jednak pokrzywdzony i oskarżony umówili się co do warunków spełnienia naprawienia szkody, sąd nie może w to ingerować”. Przetransponowanie treści takiej ugody, co do obowiązku naprawienia szkody, do wyroku powoduje zaś, że „taka ugoda staje się prawnie wiążąca”. U podstaw wprowadzenia tego obowiązku jako środka karnego legło zresztą ułatwienie pokrzywdzonemu dochodzenia jego roszczeń. „Skoro więc w postępowaniu mediacyjnym pokrzywdzony z korzyścią dla siebie (wcześniejsze uzyskanie pierwszej raty) zgodził się na wykonanie tego obowiązku w terminowych ratach, to nie ma racjonalnych podstaw do odrzucania takiego rozwiązania”.

Sąd Apelacyjnego wyraża przy tym nadzieje, iż ukształtowane przezeń kary, będące wyrazem prymatu woli i interesów pokrzywdzonych, winny należycie spełnić przewidziane w nich cele i ich funkcje. Wzgląd zaś na prawidłowy przebieg wykonania kar, w tym i środków karnych w postaci obowiązku naprawienia szkody będzie zaś miał ustanowiony do oskarżonych kurator, pod groźbą oczywiście zarządzenia wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności, o ile oskarżeni nie będą przestrzegać obowiązującego porządku prawnego względnie nie dotrzymają warunków zawartych z pokrzywdzonymi porozumień, a których prawnym wyrazem jest oparty o art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawienia szkody.

Konsekwencją orzeczenia do oskarżonych kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania są rozstrzygnięcia o zaliczeniu oskarżonym na poczet kar efektywnie wykonywanych, tj. na poczet wymierzonych kar grzywien, na podstawie art. 63 § 1 k.k., okresów ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny.

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy uznając tym samym, że w sprawie brak jest przesłanek uzasadniających postulowane w części wywiedzianych apelacji obniżenie kwot grzywien wymierzonych oskarżonym. Ich zresztą dolegliwość, szczególnie w przypadku oskarżonych G. M. i M. U. uległa znacznemu złagodzeniu, na skutek zaliczenia na ich rzecz okresów rzeczywistego pozbawienia wolności.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., zaś o zwolnieniu oskarżonych od obowiązku uiszczenia opłaty za obie instancje na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).