Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 lipca 2013 roku H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od A. W. na swoją rzecz kwoty 1.043,29 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 970,46 zł od dnia 25 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania i kwotą 0,54 zł tytułem zwrotu innych kosztów. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż A. W. zawarła z (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę o kartę kredytową. Z uwagi na brak spłaty zadłużenia wierzytelność została sprzedana na rzecz H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. w kwocie 970,46 zł kapitału, 22,55 zł odsetek karnych oraz 50,28 zł kosztów windykacji (pozew k.6 i k.23).

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny, w dniu 09 października 2013 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał, aby A. W. zapłacił na rzecz H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. kwotę 970,46 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotność stopy lombardowej NBP od 25 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 22,55 zł i kwotę 50,28 zł a także koszty sądowe w wysokości 30,54 zł (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 09 października 2013 roku k.8).

Od powyższego nakazu zapłaty A. W. w dniu 22 października 2013 roku złożyła z zachowaniem terminu sprzeciw. W uzasadnieniu wskazała, że zadłużenie jest ściągane na bieżąco od października 2012 roku w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika sądowego przy Sądzie rejonowym dla Warszawy-Woli w W. R. W.. Ponadto podniosła, że nie otrzymała żadnego zawiadomienia o sprzedaży wierzytelności (k.9).

Postanowieniem z dnia 19 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz postanowił przekazać rozpoznanie sprawy do tut. Sądu (k.17).

Pismem z dnia 24 kwietnia 2014 roku H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. podniósł, iż A. W. została poinformowana o przelewie wierzytelności. Ponadto postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Woli w W. R. W. zostało umorzone wobec cofnięcia wniosku egzekucyjnego przez (...) Bank Spółkę Akcyjną z siedzibą we W.. Nadto oświadczył, że po dacie wniesienia pozwu A. W. spłaciła część zadłużenia wobec czego na dzień 24 kwietnia 2014 roku H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. ograniczył powództwo kwoty 824,56 tytułem kapitału oraz kwoty 59,62 tytułem odsetek karnych (pismo k. 47).

Na rozprawie w dniu 08 września 2014 roku A. W. wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła, że zawarła umowę z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą we W.. Nie zna stanu zadłużenia na obecną chwilę. Niemniej jednak spłaca regularnie zadłużenie w miesięcznych ratach. Ponadto nie dostała żadnego zawiadomienia o przelewie wierzytelności.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lutego 2010 roku A. W. zawarła z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę o kartę kredytową nr KK\ (...). Na podstawie umowy Bank wydał A. W. kartę kredytową V. C. K. przyznając limit kredytowy 1.083,00 zł. Zgodnie z §7 umowy posiadacz karty zobowiązany jest do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego na zasadach określonych w Regulaminie

(dowód: umowa o kartę kredytową nr KK\ (...) k. 25-27).

Z uwagi na nieterminowe regulowanie zobowiązań, (...) Bank Spółka akcyjna z siedzibą we W. w dniu 13 marca 2012 roku wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny na kwotę wierzytelności wymagalnej 970,46 zł, odsetki karne 143,57 zł oraz koszty windykacji w wysokości 70,00 zł

( bezsporne; potwierdzone (...) nr (...) k. 2 akt egzekucyjnych KM 32246/12).

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2012 roku nadał klauzulę wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnego z dnia 13 marca 2012 roku nr (...) w sprawie o sygn. akt II Co 794/12

(okoliczność bezsporna; potwierdzona tytułem wykonawczym k. 2 akt egzekucyjnych KM 32246/12).

W dniu 07 czerwca 2013 roku zawarta została umowa przelewu wierzytelności pomiędzy (...) Bankiem Spółka Akcyjną z siedzibą we W. a H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.. Przedmiotem umowy była sprzedaż m.in. wierzytelności dotyczącej A. W.: kwota 970,00 zł tytułem kapitału, kwota 7.74 tytułem odsetek karnych oraz 96,81 zł tytułem kosztów i opłat zaległych

( dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 29-30, załącznik do umowy k. 31).

Pismem z dnia 21 czerwca 2014 roku (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. poinformował A. W. o zawartej w dniu 07 czerwca 2013 roku z H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. umowie przelewu wierzytelności oraz wezwał do zapłaty łącznej kwoty 1.075,01 zł. Nie zostały dołączone potwierdzenia doręczenia A. W. wskazanych pism, ani choćby potwierdzenia ich nadania

( dowód: pismo z dnia 21 czerwca 2013 roku k. 33, przesądowe wezwanie do zapłaty k. 33).

Na podstawie tytuły wykonawczego w postaci Bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 13 marca 2012 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 25 kwietnia 2012 roku prowadzone było postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla warszawy-Woli R. W. w sprawie o sygnaturze akt KM 32246/12. Postępowanie zostało umorzone postanowieniem z dnia 21 października 2013 roku na wniosek wierzyciela z dnia 20 września 2013 roku. W toku postępowania ściągnięta została łącznie kwota dla wierzyciela w wysokości 829,76 zł oraz koszty egzekucyjne

( dowód: okoliczność bezsporna, potwierdzone postanowieniem z dnia 21 października 2013 roku k. 43 KM 32246/12).

A. W. dokonała wpłat na rzecz (...) Bank Spółka akcyjna z siedzibą we W. na kwoty po 200 zł w czerwcu, lipcu i sierpniu 2014 roku

( dowód: potwierdzenia wpłaty gotówkowej nr (...) k. 71, nr (...) k. 72, nr (...) k. 73).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wskazanych twierdzeń oraz dokumentów i akt komorniczych KM 32246/12. W ocenie Sądu dokumenty zgromadzone w aktach sprawy stanowią materiał dowodowy w pełni wiarygodny, a ich autentyczność i moc dowodowa nie była kwestionowana przez żadną ze stron. W tych warunkach nie miało znaczenia, że w części powołane dokumenty przedstawiono Sądowi w kserokopiach, skoro żadna ze stron nie podważała ich zgodności z oryginałami, a Sąd nie znalazł podstaw, by wątpliwości w tym zakresie powziąć z urzędu.

Sąd Rejonowy, zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu okoliczność zawarcia umowy o kartę kredytową, jak również treść tejże umowy, nie była między stronami sporna. Pozwana kwestionowała zasadność roszczeń wysuwanych przez powoda twierdząc, iż dokonuje spłat na rzecz pierwotnego wierzyciela, ponieważ nie wiedziała o przelewie wierzytelności. Kwestią sporną była przede wszystkim wysokość roszczenia.

Oceniając spór wskazać należy, iż przyjęty przez ustawodawcę system kontradyktoryjnego procesu cywilnego oznacza, że strona prowadzi proces na własne ryzyko, w tym będące elementem procesu postępowanie dowodowe, gdyż przepis art. 232 k.p.c. stwarza Sądowi jedynie możliwość, a nie obowiązek, dopuszczenia uzupełniająco dowodu nie wskazanego przez strony. W obecnym stanie prawnym strona postępowania nie może braku swojej aktywności, inicjatywy w toku procesu, w tym w szczególności w zakresie postępowania dowodowego, usprawiedliwiać skierowanym wobec Sądu zarzutem braku działania z urzędu w kierunku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 września 2006 roku I ACa 394/06). Z kolei stosownie do postanowień art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, zaś zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Tzw. fakty negatywne mogą być dowodzone za pomocą dowodów faktów pozytywnych przeciwnych, których istnienie wyłącza twierdzoną okoliczność negatywną. W związku z tym faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie, powinien w zasadzie dowieść powód; dowodzi on również faktów uzasadniających jego odpowiedź na zarzuty pozwanego; pozwany dowodzi faktów uzasadniających jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda. Faktów tamujących oraz niweczących powinien dowieść przeciwnik tej strony, która występuje z roszczeniem, czyli z zasady – pozwany (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29 września 2005 roku, III CK 11/05, LEX nr 187030).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., strona wywodząca z danego faktu skutki prawne powinna fakt ten udowodnić. Przyjęty przez ustawodawcę system kontradyktoryjnego procesu cywilnego oznacza, że strona prowadzi proces na własne ryzyko, w tym będące elementem procesu postępowanie dowodowe, gdyż przepis art. 232 k.p.c. stwarza Sądowi jedynie możliwość, a nie obowiązek, dopuszczenia uzupełniająco dowodu nie wskazanego przez strony. W obecnym stanie prawnym strona postępowania nie może braku swojej aktywności, inicjatywy w toku procesu, w tym w szczególności w zakresie postępowania dowodowego, usprawiedliwiać skierowanym wobec Sądu zarzutem braku działania z urzędu w kierunku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 września 2006 roku I ACa 394/06).

Zważyć należy, iż na podstawie art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, jeśli więc strona nie przedstawia dowodów to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany / udowodniony. Wprawdzie przepis ten zawiera też postanowienie, iż sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość a nie obowiązek” (wyrok SN z 11 lipca 2001 roku, sygn. akt VCKN 406/00), gdyż „rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach w myśl art. 3 k.p.c., a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie - art. 227 k.p.c. - spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (tak wyrok SN z 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96).

Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Sąd nie egzekwuje od strony aktywności w sferze dowodowej, co oznacza, iż sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Stronę mogą obciążyć ujemne następstwa jej pasywnej postawy, fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych. Ciężar dowodu wskazany w art. 6 k.c. dotyczy także wykazania związków występujących pomiędzy faktami, a w szczególności związku przyczynowo-skutkowego, czyli że jeden fakt stanowi skutek drugiego faktu.

Przepis art. 6 k.c. wskazuje podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku należy do sądu (orz. SN z dnia 8 listopada 2005 r., I CK 178/05).

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy zauważyć, że powód był zobowiązany do wykazania wysokości dochodzonego roszczenia. Tymczasem nie sprostał temu wymogowi. Na dowód przejścia uprawnień wynikających z wierzytelności przysługujących pierwotnemu wierzycielowi od pozwanej powód przedstawił jedynie umowę przelewu wierzytelności z dnia 07 czerwca 2013 roku, załącznik zawierający informację co do wysokości wierzytelności oraz pisma adresowane do pozwanej informujące o umowie. Jednakże dowody te okazały się niewystarczające dla oceny wysokości zadłużenia. Tym bardziej, że pozwana podnosząc fakt spłacania zobowiązania wobec (...) Bank Spółce Akcyjnej z siedzibą we W. w toku postępowania komorniczego oraz w ratach po jego zakończeniu wykazała, iż kwota dochodzona pozwem jest znacznie wyższa od wierzytelności pozostałej do spłacenia. Na marginesie należy wskazać, iż pozwana podniosła, że nie została zawiadomione o przelewie wierzytelności z dnia 07 czerwca 2013 roku. Powód nie ustosunkował się do tej okoliczności, nie zostało również dołączone choćby potwierdzenie nadania zawiadomień z dnia 21 czerwca 2013 roku.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.