Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie w postępowaniu upominawczym z dnia 15 listopada 2013 roku powód (...) Centrum Spółka Akcyjna z siedzibą w Z. (aktualna nazwa (...) Spółka Akcyjna) wniósł o zasądzenie od pozwanego K. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą K. B. (...).DE” w K. kwoty 86.829,01 zł z odsetkami maksymalnymi od kwoty:

- 12.027,01 zł od dnia 13 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty,

- 4.253,57 zł od dnia 30 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty,

- 10.645,78 zł od dnia 15 maja 2013 roku do dnia zapłaty,

- 4.799,82 zł od dnia 21 maja 2013 roku do dnia zapłaty,

- 865,86 zł od dnia 25 maja 2013 roku do dnia zapłaty,

- 2.000 zł od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty,

- 357,88 zł od dnia 6 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty,

- 31.833,19 zł od dnia 18 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty,

- 13.530,82 zł od dnia 27 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty,

- 1.501,66 zł od dnia 4 lipca 2013 roku do dnia zapłaty,

- 5.013,42 zł od dnia 2 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty

oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód sprzedał pozwanemu towar objęty fakturami vat, za który pozwany nie zapłacił. Pozwany nie reklamował nabytych towarów, co do jakości jak i ilości.

(pozew wraz uzasadnieniem k. 2 - 6)

W dniu 16 grudnia 2013 roku nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Okręgowy w Łodzi, X Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 71)

W dniu 3 kwietnia 2014 roku pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty. Wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, że nie zgłaszał zastrzeżeń, reklamacji odnośnie zamówionego u powoda i dostarczonego towaru. Pozwany podał odnośnie faktury (...), że odkształciły się słupki konstrukcji okien. Pozwany złożył powódce reklamację z tego powodu. Pozwany wskazał, że w skutek nienależytego wykonania zobowiązania przez powoda, zobowiązany był do poniesienia kosztu nabycia nowych okien ilości 11 sztuk, kosztów demontażu okien wadliwych oraz montażu okien nowych, co zamykało się kwotą 11.000 euro.

Odnośnie faktury (...) dotyczącej zabudowy aluminiowej. Pozwany wskazał, ze zabudowa ta została dostarczona z rozbitą szybą oraz z nieprawidłową klamką bez trzpienia. Powód usunął wady, w dwóch etapach. Pozwany poniósł szkodę, ponieważ zmuszony był pokryć koszty dwukrotnego wysłania ekipy montażystów z Polski do Niemiec, co zamknęło się kwotą 2.000 złotych. Pozwany wskazał, ze złożył także zamówienie fasady aluminiowej. W dostawie brakowało skrzydła. Powód miał przywieźć skrzydło najpierw do H. potem umówił się, że przywiezie do K.. Powód nie wywiązał się z tego zobowiązania. Skrzydło było niekompletne. Z uwagi na terminy realizacji kontraktu w Niemczech, pozwany zmuszony był sam zakupić i zamontować okucie, zamontować panele. Koszty poniesione przez pozwanego z tego tytułu to 3.000 zł stanowiące jego szkodę wynikłą z nienależytego wykonania umowy przez powoda. Nadto kontrahent Niemiecki nie zapłacił pozwanemu pełnego wynagrodzenia, obniżając mu zapłatę o 2.000 euro. Odnośnie faktury (...) powód dostarczył pozwanemu okna z wadą polegającą na wadliwych łukach. Małe szpary pomiędzy łukami powodowały niemożność otwarcia okien, górny profil wygięty w łukach i niezlicowany z profilem pionowym. Ł. te powód naprawił, lecz przy tej usłudze zbił szybę. Odnośnie innych okien powód nie dostarczył szyby ani skrzydła. Szkoda pozwanego wynikała z wielokrotnych dojazdów do klienta koszt 500 złotych. Odnośnie faktury (...) pozwany podał, że musiał sam dokonać wymiany wadliwego okna, kupując okno w innej firmie, na co przedłożył fakturę w wysokości 7.662,05 złotych Pozwany poniósł również koszty demontażu okna i montażu nowego okna w kwocie 837,95 zł.. Mailem z dnia 30 kwietnia 2014 roku pozwany zawiadomił powoda, obciążając go kwotą 8.500 zł, jednocześnie wzywając powoda do odbioru wadliwego okna w terminie 14 dni. Odnośnie faktury (...) dotyczącej wykonania drzwi aluminiowych. Powód zmienił termin dostawy. Pozwany wskazał, że poniósł szkodę o wartości. 3.000 zł, ponieważ zmiana terminu dostawy powodowała dodatkowy dojazd do klienta montażystów i transport drzwi z Polski do Niemiec. Odnośnie faktury (...) z powodu wadliwych rolet, powyginanych słupków kontrahent w Niemczech nie zapłacił pozwanemu kwoty 8.000 euro i skierował sprawę do Sądu.

Pozwany zaprzeczył, aby realizacja zamówienia odbywała się w oparciu o umowę dealerską i OWS. Podstawą do realizacji umowy nie mogły być załączone do pozwu OWS, gdyż nigdy nie zostały pozwanemu doręczone przed zawarciem umowy, ani też pozwany nie mógł z łatwością dowiedzieć się o ich treści. Pozwany wskazał, że z powodem łączyła go umowa o dzieło. Pozwany podniósł zarzut potrącenia, podnosząc, że fakt zgłoszenia tego zarzutu jest równoznaczny z formalnym złożeniem oświadczenia o potrąceniu (k. 91, k. 114).

W piśmie złożonym w dniu 9 października 2014 roku pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej powoda. (k. 305).

Na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2015 roku pełnomocnik pozwanego podtrzymał zgłoszony zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powodowej wskazując, iż osoba, która podpisała umowę cesji powierniczej wierzytelności dochodzonej pozwem nie posiadała należytego umocowania do jej zawarcia. Osoba ta – J. K. została bowiem delegowana do pełnienia funkcji prezesa spółki na okres przekraczający 3 miesiące, co pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu art. 383 ksh. W ocenie pełnomocnika pozwanego dokonane w okresie delegowania czynności prawne są nieważne.

( protokół rozprawy z dnia 14 kwietnia 2015 roku k. 353)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2011 roku pomiędzy (...) Centrum Spółką Akcyjną a pozwanym K. B. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą K. B. (...).(...)” w K. została zawarta umowa dealerska. Pozwany zobowiązał się oferować swoim klientom produkty powoda dochowując najwyższej staranności., samodzielnie sporządzać wycenę składanych zamówień w oparciu o cennik powoda, stosować oraz za potwierdzeniem przekazywać swoim klientom obowiązującą u powoda informację o towarze zawierającą wykaz cech, które okna i drzwi mogą wykazywać, nie pociągając za sobą niezgodności towaru z umową oraz instrukcję konserwacji i użytkowania okien i drzwi.

Powód zobowiązał się dostarczyć towar w cenach z dnia przyjęcia zamówienia, udostępniać materiały informacyjne dotyczące produkowanych towarów, potwierdzać, na wyraźne życzenie pozwanego, przyjęcie przez powoda zamówień.

Strony umowy ustaliły również, że wady towaru usuwane są przez pozwanego, co powód miał rekompensować udzielaniem upustów handlowych. W ramach załatwiania reklamacji, pozwany miał usuwać wady, a powód dostarczać w tym celu niezbędne materiały lub towary wolne od wad. Wymiana wadliwego towaru na wolny od wad w całości lub części, odstąpienie od umowy kupna sprzedaży albo żądanie obniżenia ceny wymagało zgody powoda.

W przypadku, kiedy, pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą powodowi wymagalnych należności, a zwłoka nie przekroczyła 30 dni, wówczas odsetki za zwłokę wynosiły 0, 1 % za każdy dzień zwłoki. Jeżeli zwłoka z zapłatą byłaby co najmniej 30 dniowa, wówczas odsetki za zwłokę miały wynosić 0, 2 % za każdy dzień zwłoki (§ 11).

(dowód: umowa dealerska k 21 – 25, OWS k. 26)

Powód dostarczył pozwanemu zamówiony towar i wystawił z tego tytułu następujące faktury VAT:

- nr (...) na kwotę 12.027,01 zł z terminem płatności 13 kwietnia 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 12.772,75 zł z terminem płatności 29 kwietnia 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 10.645,78 zł z terminem płatności 15 maja 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 4.799,82 zł z terminem płatności 20 maja 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 865,86 zł z terminem płatności 25 maja 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 31.680,72 zł z terminem płatności 31 maj 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 357,88 zł z terminem płatności 5 czerwca 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 31.833,19 zł z terminem płatności 17 czerwca 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 13.530,82 zł z terminem płatności 26 czerwca 2013 roku,

- nr (...) na kwotę 1.501,66 zł z terminem płatności 3 lipca 2013 roku,

- nr (...)na kwotę 5.013,42 zł z terminem płatności 1 sierpnia 2013 roku,

Pozwany odebrał od powoda zmówiony towar.

(dowód: zamówienie k. 124, faktury VAT k. 31, k. 34, k. 36, k. 38, k. 40, k. 44, k. 46, k. 48, k. 52, k. 56, k. 58, specyfikacja dostawy k. 33, k. 35, k. 37, k. 39, k. 41, k. 43, k. 45, k. 47, k. 57 wydanie wz k. 50, k. 51, k. 54, dokument transportowy k. 55, )

Pozwany reklamował zamówienie objęte fakturą (...), ponieważ stwierdził, że są powyginane słupki okienne. Powód reklamacji tej nie uznał, podnosząc, że wymiar konstrukcji został przekroczony świadomie przez pozwanego, co spowodowało jej odkształcenie. Pozwany został powiadomiony przez system komputerowy komunikatem „Nieprawidłowy wymiar ramy”.

(dowód: e mail k. 132, pismo k. 142, 143)

Odnośnie towaru z faktury nr (...) pozwany towar reklamował w zakresie rozbitej szyby, braku klamki i trzpienia. Reklamacja ta została uwzględniona.

(dowód: e mail k. 163 – 167)

Co do towaru objętego fakturą nr: (...), (...) pozwany towar reklamował podnosząc, że stal jest inna niż z wzornika, złe przeszklenie, wgniecenie w oknie garażowym, mało estetyczne wykończenie zgrzewu, małe szpary pomiędzy skrzydłami w trzech łukach. W związku z tą reklamacją zostały wymienione okna łukowe i szyba łukowa.

(dowód: e mail k. 170 – 174, e mail k. 255 - 256)

Pozwany reklamował zamówienie objęte fakturą (...) w zakresie szyby. Termin wymiany szyby został przez powoda przesunięty. Szyba została wymieniona. Pozwany wezwał powoda do odbioru reklamowanego okna w terminie 14 dni. Pozwany jednocześnie poinformował powoda, że obciąża go kosztami zakupionego nowego okna razem z montażem i transportem kwotą 8.500 zł..

(dowód: e mail k. 192 – 199, e mail 260, załącznik k 265).

W dniu 22 kwietnia 2014 roku pozwany zakupił w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. komplet okien za kwotę 7.662,05 złotych.

(dowód: faktura k. 200)

Odnośnie towaru objętego fakturą (...) pozwany reklamował także uszkodzony najdłuższy łącznik oraz prowadnice rolety. Reklamacja nie została uwzględniona przez powoda.

(dowód: email k. 209 – 213).

Towar, którego dotyczyła faktura (...) został dostarczony pozwanemu z opóźnieniem. Początkowy termin dostawy został określony na dzień 19 lipca 2013 roku. (dowód: e mail k. 216, bezsporne)

Pismem z dnia 24 października 2013 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty za zakupiony towar objęty wyżej opisanymi fakturami VAT.

(dowód: wezwanie k. 59)

W dniu 31 marca 2014 roku pomiędzy (...) Centrum Spółką Akcyjną z siedzibą w Z. a (...) Centrum spółką z ograniczoną odpowiedzialnością doszło do zawarcia umowy przeniesienia przedsiębiorstwa przez (...) Centrum Spółkę Akcyjną na rzecz (...) Centrum spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w celu pokrycia wkładu niepieniężnego.

(bezsporne, umowa k. 307)

Powód (...) Centrum Spółka Akcyjna zmienił nazwę na (...) Spółka Akcyjna. W dniu 3 lipca 2014 roku zmiana ta została ujawniona w Rejestrze Przedsiębiorców KRS.

(odpis z KRS k. 311)

W dniu 15 października 2014 roku pomiędzy (...) Centrum spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. a (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. została zawarta umowa przelewu wierzytelności. Mocą tej umowy (...) Centrum spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. przeniosła na rzecz (...) Spółki Akcyjnej wierzytelność w kwocie 86.829,01 zł wraz z odsetkami wynikającą z faktur VAT nr (...), co do której przed Sądem Okręgowym w Łodzi, X Wydziałem Gospodarczym prowadzone jest postępowanie sądowe w sprawie sygn. akt X GC 273/14.

Umowa ta podpisana została w imieniu cesjonariusza przez pełniącego obowiązki Prezesa Zarządu (...) S. A. J. K. i w imieniu cedenta (...) spółkę z o.o. przez Prezesa Zarządu J. T..

(dowód: umowa k. 328)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się na dowodach z dokumentów załączonych do akt sprawy jak również na dowodach z zeznań przesłuchanych przez sad świadków w zakresie, w jakim ich zeznania potwierdzają okoliczności faktyczne wynikające z załączonych do akt sprawy dokumentów. Ponadto jednak z uwagi na swą ogólnikowość i brak odniesienia się przez świadków szczegółowo do okoliczności faktycznych sprawy nie wnoszą one niczego do sprawy poza potwierdzeniem okoliczności faktycznych ustalonych już przez sąd na podstawie złożonych przez strony dokumentów.

Z uwagi na niesprecyzowanie zgłoszonego zarzutu potrącenia i zawartego sprzeciwie oświadczenia o potrąceniu Sąd oddalił wnioski dowodowe stron zgłoszone w pozwie w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz w piśmie procesowym z dnia 23 czerwca 2014 roku jako zbędne i zmierzające do przedłużenia postępowania w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Sąd nie uwzględnił zgłoszonego przez pozwanego zarzutu braku legitymacji procesowej powoda. Powód pozostał wierzycielem pozwanego w zakresie całej dochodzonej w niniejszym postępowaniu wierzytelności, pomimo umowy przeniesienia przedsiębiorstwa z dnia 31 marca 2014 roku, z uwagi na zawartą w dniu 15 października 2014 roku z (...) Centrum spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. umowę powierniczego przelewu wierzytelności (k. 328).

Zgodnie z treścią przepisu art. 316 par 1 kpc. sąd wydając wyrok bierze zza podstawę rozstrzygnięcia stan istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie, że stało się ono wymagalne w toku sprawy. Z poczynionych przez sąd ustaleń wynika, iż na dzień zamknięcia rozprawy strona powodowa posiadała legitymację do dochodzenia roszczenia objętego pozwem.

Legitymacja ta wynikała z faktu zawarcia umowy o powierniczym przelewie wierzytelności.

Wbrew zarzutom strony pozwanej umowa ta jest ważna i skutecznie zawarta.

Umowa ta podpisana została imieniu powodowej spółki przez J. K. – członka rady nadzorczej spółki delegowanego do czasowego pełnienia funkcji prezesa zarządu na okres od dnia 30 kwietnia 2014 roku do dnia 30 lipca 2014 roku a następnie od dnia 31 lipca 2014 roku do dnia 31 października 2014 roku.

( odpis z KRS k. 350 odwrót)

Wbrew zarzutom pełnomocnika strony pozwanej umowa ta nie jest umową nieważną.

Przepisy kodeksu spółek handlowych nie zawierają przeszkód, co do kilkukrotnych (następujących po sobie lub w pewnych odstępach czasu) przypadków zawieszenia członków zarządu z ważnych powodów, jak również nie zawierają ograniczeń czasowych stanu zawieszenia.

Nie zmienia to jednak faktu, że zawieszenie członków zarządu nie może być stanem permanentnym (gdyż nie jest obojętne dla sytuacji spółki i sposobu jej postrzegania w obrocie) i winno mieć charakter tymczasowy.

Określenie dopuszczalnego czasu zawieszenia powinno być oceniane przez pryzmat konkretnej spółki (z uwzględnieniem ewentualnych szczególnych rozwiązań zawartych w statucie oraz konkretnych okoliczności faktycznych i prawnych stanowiących przesłanki zawieszenia).

Co do kwestii dopuszczalności ponownego delegowania członka rady nadzorczej (tj. po wygaśnięciu jego uprawnień jako delegowanego członka rady nadzorczej) do czasowego wykonywania czynności członków zarządu w piśmiennictwie prezentowane są różne stanowiska. Zdaniem A. K. , pomimo literalnego brzemienia art. 383 KSH, które nie wskazuje na istnienie zakazu w tym zakresie, działanie takie - na podstawie art. 58 § 2 KC - będzie nieważne jako stanowiące próbę obejścia ustawy (wydaje się jednak, iż Autor ten ma na myśli jedynie taką sytuację, gdy ponowna delegacja następuje z tej samej przyczyny i chyba - co już jasno nie wynika z jego wypowiedzi - w odniesieniu do tego samego członka zarządu, zob. A. Kidyba, Komentarz aktualizowany do art. 383 KSH). Podobnie twierdzi W. P. wskazując, że ponowna delegacja z tej samej przyczyny jako sprzeczna z prawem jest nieważna. Za niedopuszczalne autor ten uważa też delegowanie kolejnego członka rady nadzorczej po upływie maksymalnego okresu delegowania członka rady nadzorczej ( W. Popiołek, w: Strzępka, Komentarz KSH, wyd. 5, Nb 1 komentarza do art. 383 KSH; por. G. Domański, M. Jagielska, Rada nadzorcza spółki akcyjnej, s. 36). W tym samym kierunku wypowiada się A. O. , którego zdaniem nie jest dopuszczalne delegowanie innego członka rady, jeśli mandat członka zarządu wygasł lub zachodzi przeszkoda w pełnieniu przez niego funkcji, a upłynął już trzymiesięczny okres delegacji, o którym mowa w art. 383 § 1 KSH ( tenże, Rada nadzorcza, s. 423). Przeciwne stanowisko, dopuszczające możliwość redelegacji, prezentuje A. K. twierdząc, że obowiązujące przepisy KSH jej nie wykluczają, a często może ona leżeć w interesie spółki [ A. K. , w: Kodeks (red. Z. Jara), Komentarz do art. 383 KSH, Nb 14, 15]. Do zwolenników poglądu o dopuszczalności ponownej delegacji należy A. N. . Autor ten uważa, że z wyjątkiem sytuacji, gdy zmianie ulega przyczyna niemożności sprawowania czynności przez członka zarządu przy zachowaniu ciągłości tej niemożliwości oraz gdy w okresie delegacji następuje zmiana jedynie w osobie delegowanego, ponowna delegacja jest możliwa ( tenże, Delegowanie członków rady nadzorczej, s. 18). Stanowisko kompromisowe przedstawiają R.L. K. i M. K. . Ich zdaniem możliwości przedłużenia delegacji członka rady nie można wykluczyć, lecz wzgląd na interes spółki nakazuje rozpatrywanie każdego przypadku indywidualnie ( ciż, Delegowanie członka rady nadzorczej, s. 8-9).

Udzielenie generalnej odpowiedzi na pytanie o dopuszczalności ponownej delegacji nie jest możliwe. Analizując tę kwestię należy wyodrębnić kilka przypadków. Nie jest ona wykluczona w sytuacji, gdy z powodu niemożności sprawowania czynności przez członka zarządu następuje przedłużenie czasu delegacji członka rady nadzorczej w granicach, o których mowa w art. 383 § 1 KSH (zob. wyżej Nb 24). Wówczas mamy jednak do czynienia nie tyle z ponowną, co z przedłużeniem już udzielonej delegacji. Natomiast, jeśli po upływie ustawowo określonego, maksymalnego czasu trwania delegacji, rada nadzorcza rozważa oddelegowanie swego członka do wykonywania czynności członków zarządu, jego dopuszczalność zależy od skutku, jaki się z nim wiąże. Jeżeli kolejna delegacja skutkowałaby de facto ciągłym wykonywaniem przez członka rady nadzorczej czynności członka zarządu, należy ją uznać za niedopuszczalną. Przepis art. 383 § 1 KSH reguluje sytuację wyjątkową, gdy z powodu konieczności zapewnienia możliwości wykonywania zadań przez zarząd konieczne jest oddelegowanie do ich spełniania członka rady nadzorczej. Jednocześnie wymaga, by ta nadzwyczajna sytuacja, gdy członek organu nadzorczego realizuje kompetencje przypisane innemu organowi, miała charakter czasowy. Oceny dopuszczalności ponownej delegacji należy więc dokonywać in concreto, biorąc pod uwagę m.in. czas, jaki upłynął pomiędzy delegacjami, osobę, której dotyczy niemożność wykonywania czynności członka zarządu oraz przyczyny tej niemożności.(Kodeks spółek handlowych. Spółka akcyjna. Komentarz do artykułów 301-490. Tom III, 2013 prof. dr hab. Stanisław Sołtysiński, prof. dr hab. Andrzej Szajkowski, prof. dr hab. Andrzej Szumański, prof. dr hab. Janusz Szwaja, dr hab. Andrzej Herbet, dr hab. Maciej Mataczyński, dr Iwona B. Mika, dr hab. Tomasz Sójka, dr hab. Monika Tarska, dr Michał Wyrywiński)

Jak z powyższego wynika na gruncie rozpoznawanej sprawy nie jest uprawnione twierdzenie pełnomocnika pozwanego o bezwzględnej nieważności czynności prawnych dokonanych przez delegowanego członka rady nadzorczej w okresie jego powtórnego delegowania. Zwłaszcza, że z treści przedłożonego KRS delegacja miała charakter czasowy i nastąpiła jedynie dwukrotnie na okres łącznie 6 miesięcy.

Strony łączyła umowa dealerska. Umowa taka jest umową nienazwaną, której typowe elementy zostały ukształtowane w drodze praktyki, zgodnie z obowiązującą w polskim porządku prawnym zasadą swobody umów. Stosownie do postanowień art. 353 ¹ k.c. wyrażającego zasadę swobody umów, umowa dealerska nie ma określonej przepisami prawa treści. Jest umową o świadczenie usług, stosować do niej można odpowiednio przepisy dotyczące umowy sprzedaży czy zlecenia.

Zgodnie z art. 535 k. c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zgodnie z zawartą umową dealaerską powód sprzedał pozwanemu towar. Wystawił faktury VAT obejmujące cenę za sprzedany towar.

Nie ulega wątpliwości, że pozwany nie dopełnił podstawowego obowiązku jaki na nim ciążył z tytułu zawarcia z powodem umowy. Nie zapłacił powodowi ceny za zakupiony towar w wysokości 86.829,01 zł objęty spornymi fakturami VAT.

Okoliczności powyższe tj. ani dostarczenie towaru ani też jego cena nie zostały przez pozwanego zakwestionowane.

Pozwany bronił się natomiast podniesionym w sprzeciwie zarzutem potrącenia własnych wierzytelności z wierzytelnością dochodzoną w niniejszym postępowaniu.

Sąd nie uwzględnił zgłoszonego przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu potrącenia.

Stosownie do treści art. 498 § 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko, co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2).

Od potrącenia jako czynności materialnoprawnej odróżnić trzeba zarzut potrącenia, będący czynnością procesową. Oświadczenie o potrąceniu, o którym mowa w art. 499 k.c., jest czynnością materialnoprawną, powodującą – w razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c. – odpowiednie umorzenie wzajemnych wierzytelności, natomiast zarzut potrącenia jest czynnością procesową, polegającą na żądaniu oddalenia powództwa w całości lub w części z powołaniem się na okoliczność, że roszczenie objęte żądaniem pozwu wygasło wskutek potrącenia. Oświadczenie o potrąceniu stanowi zatem materialnoprawną podstawę zarzutu potrącenia (wyrok SN z 14.01.2009 r, IV CSK 356/2008, niepubl., wyrok SN z dnia 23 stycznia 2004 roku, III CK 251/02, M. Praw. 2006, nr 10, s. 540).

Pozwany złożył nieskuteczny zarzut potrącenia jak i samo oświadczenie o potrąceniu, ponieważ nie wskazał (nie sprecyzował) wierzytelności przedstawionej do potrącenia.

Zarzut potrącenia jest oświadczeniem wymaganym w art. 499 k.c., składanym powodowi w celu umorzenia się wzajemnych wierzytelności i zarazem żądaniem skierowanym do sądu, aby uznając jego skuteczność, uwzględnił to umorzenie wierzytelności powoda i w takim zakresie oddalił jego powództwo. Dla osiągnięcia skutku pozwany powinien zatem zindywidualizować swoją wierzytelność oraz skonkretyzować jej zakres przedstawiony do potrącenia z wierzytelnością powoda, wskazując zwłaszcza przesłanki jej powstania, wymagalności i wysokości oraz dowody w celu ich wykazania. (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 19 października 2007 roku, III CZP 58/07, Lex 309609).

Tymczasem pozwany w sprzeciwie wymienił jedynie szereg wierzytelności, które w ocenie pozwanego przysługują mu względem powoda z różnych tytułów.

Część z tych wierzytelności wskazana jest w walucie EURO, bez wskazania jej przelicznika w złotych polskich, podczas gdy należność w pozwie jest wskazana w złotówkach.

Ponadto podnosząc zarzut potrącenia łącząc go ze złożeniem oświadczenia materialno prawnego o potrąceniu nie wskazał wysokości wierzytelności przedstawionej do potrącenia..

Wniósł natomiast o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości szkody, jaką poniósł pozwany wskutek wadliwego wykonania zamówień przez powoda i nieusunięcia ich wadliwości.

Takie formułowanie zarzutu potrącenia nie jest procesowo skuteczne. Oświadczenie tej treści jak złożone przez pozwanego nie może wywrzeć materialno prawnego skutku w postaci umorzenia ( częściowo czy też całkowicie) dochodzonej wierzytelności. Dodatkowo zważyć należy, iż oświadczenie to złożone zostało przez pełnomocnika procesowego, co rodzi również wątpliwości, co do jego skuteczności i umocowania pełnomocnika procesowego do składania w imieniu swojego mocodawcy materialno prawnych oświadczeń woli.

W takiej sytuacji, wobec nieskutecznie złożonego zarzutu potrącenia, dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy zbędne było ustalanie istnienia wierzytelności przedstawionej przez pozwanego do potrącenia, w tym kwestii reklamacji zakupionego towaru.

Jednocześnie pozwany nie zaoferował żadnych zarzutów ani dowodów zmierzających do zakwestionowania zasadności dochodzonej należności. Nie kwestionował ani dostawy towarów a wręcz okoliczności te przyznał, ani też ustalonej ceny, jaką winien powodowi za dostarczone profile okienne zapłacić.

Wobec powyższego Sąd w oparciu o art. 535 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 86.829,01 zł.

Z uwagi na to, że pozwany opóźniał się ze spłatą należności Sąd orzekł o odsetkach maksymalnych od należności składających się na tę kwotę w oparciu o art. 481 § 1 KC, od dnia następnego po terminach spełnienia świadczenia oznaczonych na fakturach. O wysokości odsetek Sąd orzekł w oparciu o art. 359 § 2 ² k.c. uznając, że należą się odsetki maksymalne, gdyż określona w umowie dealerskiej (§ 11) wysokość odsetek umownych przekraczała wysokość odsetek maksymalnych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.167 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych obejmujących opłatę sądową od pozwu oraz kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego obejmującego ustalone w oparciu o § 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu {Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

Na podstawie przepisu art.113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U nr 167, poz. 1398) Sąd nakazał ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez Sąd Okręgowy w Łodzi kwotę 83,58 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (koszty stawiennictwa świadka).

z\ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron .