Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 413/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Krzysztof Noskowicz (spr.)

Sędziowie: SSA Wojciech Andruszkiewicz

SSA Beata Fenska-Paciorek

Protokolant: referent-stażysta Aleksandra Urbanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Janusza Krajewskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2014 r.

sprawy

T. K.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.,; art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.

D. P.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.

D. R.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w szb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.

M. S. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.

D. L.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.; art. 270 § 1 k.k.; art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

C. H.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.

J. S. (1)

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.

Z. D.

B. F.

E. K.

S. W.

R. D.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw.z art. 294 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 1 października 2012 r., sygn. akt XIV K 5/09

uchyla zaskarżony wyrok, a na podstawie art. 435 k.p.k. także wobec oskarżonych T. N., M. Ż., J. D., A. T. oraz P. R. i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 października 2012 r. w sprawie XIV K 5/09 Sąd Okręgowy w Gdańsku:

I. oskarżonego T. N. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 1. przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonego T. N. uznał za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie 2., które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka;

III. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności
i orzekł karę łączną wobec T. N. 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na podstawie art.
69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. na okres lat 5 tytułem próby
(pkt III);

IV. oskarżonego T. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 3(1). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258
§ 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

V. oskarżonego T. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 4(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 k.k.
w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie 19 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlega kara roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 250 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda stawka;

VI. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności
i orzekł karę łączną wobec T. K. roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności;

VII. oskarżonego D. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 5(1). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. oskarżonego D. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 6(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.
w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 dziennych grzywny po 200 złotych każda stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 300 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda stawka;

IX. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności
i orzekł karę łączną wobec D. P. 2 lat pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na podstawie art. 69 § 1
i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. na okres lat 5 tytułem próby (pkt X);

XI. oskarżonego D. R. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 7(1). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności

XII. oskarżonego D. R. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 8(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.
w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka;

XIII. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności
i orzekł karę łączną wobec D. R. 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

XIV. oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 9(1). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

XV. oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 10(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku
i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 250 złotych każda stawka;

XVI. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności
i orzekł karę łączną wobec M. S. (1) 2 lat pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na podstawie art. 69 § 1
i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 5 tytułem próby;

XVIII. oskarżonego D. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 11(1). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XVIII);

XIX. oskarżonego D. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 12(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw.
z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s.
i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s.
i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku
i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 300 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka (pkt XIX);

XX. oskarżonego D. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 13(3). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XX);

XXI. oskarżonego D. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 14(4). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go na karę roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka(pkt XXI);

XXII. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny i orzekł karę łączną wobec D. L. 2 lat pozbawienia wolności oraz karę 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka (pkt XXII), z warunkowym zawieszeniem wykonania kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. na okres lat 5 tytułem próby (pkt XXIII);

XXIV. oskarżonego A. T. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 15(1). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XXIV);

XXV. oskarżonego A. T. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 16(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda stawka (pkt XXV);

XXVI. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną wobec A. T. 2 lat pozbawienia wolności (pkt XXVI), z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. na okres lat 5 tytułem próby (pkt XXVII);

XXVIII. oskarżonego C. H. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 17(1). przestępstwa, z tym ustaleniem, że dopuścił się jego popełnienia od co najmniej lipca 2002 roku, przestępstwo to zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XXVIII);

XXIX. oskarżonego C. H. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 18(2). przestępstwa skarbowego, które zakwalifikował które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. na podstawie art. 54 § 1 k.k.s.
w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda stawka (pkt XXIX);

XXX. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną wobec C. H. 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XXX);

XXXI. oskarżonego M. Ż. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 19(1). przestępstwa, z tym ustaleniem, że dopuścił się jego popełnienia co najmniej w okresie od września do listopada 2002 roku, przestępstwo to zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XXXI);

XXXII. oskarżonego M. Ż. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 20(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 270 § 1 k.k.
i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. art. 20 § 2 k.k.s.
i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s.
i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku
i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 300 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda stawka (pkt XXXII);

XXXIII. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną wobec M. Ż. 2 lat pozbawienia wolności (pkt XXXIII), z warunkowym zawieszeniem jej wykonani, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 5 tytułem próby (pkt XXXIV);

XXXV. oskarżonego J. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 23(1). przestępstwa, z tym ustaleniem, że dopuścił się jego popełnienia w lutym 2002 roku, przestępstwo to zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XXXV);

XXXVI. oskarżonego J. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 24(2). przestępstwa, które zakwalifikował które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1, 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s.
i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. art. 20 § 2 k.k.s. i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 stawek dziennych grzywny po 80 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 150 stawek dziennych grzywny po 80 złotych każda stawka (pkt XXXVI);

XXXVII. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego podlegające wykonaniu jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną wobec J. D. roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XXXVII), z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 5 (pięciu) tytułem próby(pkt XXXVIII);

XXXIX. oskarżonego P. R. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 25. przestępstwa, które zakwalifikował które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 4 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. w zw. art. 20 § 2 k.k.s. i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku
i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka (pkt XXXIX), z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw.
z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 5 tytułem próby (pkt XL);

XLI. oskarżonego J. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 26. przestępstwa, które zakwalifikował które zakwalifikował z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny po 250 złotych każda stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art. 7 § 2 k.k.s. w zw.
z art. 20 § 2 k.k.s. i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 350 stawek dziennych grzywny po 250 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlegają kary roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 350 stawek dziennych grzywny po 250 złotych każda stawka (pkt XLI), z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, na podstawie art.
69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 5 tytułem próby
(pkt XLII);

XLIII. oskarżonego A. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach 27(1).-121(95). przestępstw, z tym ustaleniem, iż stanowią one ciąg przestępstw, który zakwalifikował z art. 271 § 1, 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go na karę roku pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka (pkt XLIII),
z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 3 tytułem próby (pkt XLIV);

XLV. oskarżonego B. F. uznał za winnego popełnienia zarzuconych mu w punktach 122(1).-136(15). przestępstw, z tym ustaleniem, że stanowią ciąg przestępstw, który zakwalifikował z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw.
z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę 60 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka (pkt XLV),
z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 3 tytułem próby (pkt XLVI);

XLVII. oskarżonego E. K. uznał za winnego popełnienia zarzuconych mu w punktach 137(1).-201(65). przestępstw, z tym ustaleniem, że stanowią ciąg przestępstw, który zakwalifikował z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw.
z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę 80 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka (pkt XLVII),
z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 3 tytułem próby (pkt XLVIII);

XLIX. oskarżonego S. W. uznał za winnego popełnienia zarzuconych mu w punktach 202(1).-261(60). przestępstw, z tym ustaleniem, że stanowią ciąg przestępstw, który zakwalifikował z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw.
z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę 80 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka (pkt XLIX),
z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. na okres lat 3 tytułem próby (pkt L);

LI. oskarżonego R. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 262(1). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności(pkt LI);

LII. oskarżonego R. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 263(2). przestępstwa, które zakwalifikował z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1
i 3 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.
i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. skazał go za popełnienie przestępstwa na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny
po 150 złotych każda stawka, natomiast na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. i art.
7 § 2 k.k.s. w zw. art. 20 § 2 k.k.s. i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s.
w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go za popełnienie przestępstwa skarbowego na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka i jednocześnie stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s.,
że wykonaniu podlegają kary roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności
oraz kara 150 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda stawka
(pkt LII);

LIII. na podstawie art. 85 k.k. w zw. art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego R. D. jednostkowe kary pozbawienia wolności
i orzekł karę łączną roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności (pkt LIV),
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k.
w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., na okres lat 4 tytułem próby (pkt LV);

- wyrok zawiera nadto rozstrzygnięcia wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k.
o zaliczeniu oskarżonym okresów rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie na poczet orzeczonych wobec nich kar (pkt LVI), o orzeczeniu na podstawie art. 22 § 2 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 34 § 1, 2, 4 k.k.s. wobec oskarżonych T. N., T. K., D. P., D. R., M. S. (1), D. L., A. T., C. H., M. Ż., J. D., P. R., J. S. (1), R. D. zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami na okres lat 4 (pkt LVII), o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu (pkt LVIII) oraz w przedmiocie kosztów sądowych zasądzonych od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa (pkt LIX).

Wyrok powyższy został zaskarżony przez obrońców oskarżonych T. K., D. L., M. S. (1), D. P., R. D., D. R., C. H., J. S. (1), Z. D., B. F., E. K.
i S. W..

Obrońca oskarżonego T. K. zaskarżył wyrok odnośnie tego oskarżonego w całości, na podstawie art. 438 k.p.k. wyrokowi temu zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku poprzez:

- brak precyzyjnych ustaleń faktycznych wskazujących na działanie oskarżonego T. K. w zorganizowanej grupie przestępczej;

- brak uzasadnienie przejętej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu T. K. (brak subsumpcji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku);

- brak wskazania konkretnych okoliczności łagodzących i obciążających wziętych pod uwagę przez Sąd przy wymiarze kary pozbawienia wolności dla oskarżonego T. K.;

- brak wyjaśnienia braku podstaw do wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby:

II. błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść wyroku przez ustalenie, że oskarżony w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, według przyjętego i zaakceptowanego podziału ról i zadań przy realizacji różnych przestępczych przedsięwzięć, czyniąc sobie z tego procederu stale źródło dochodu, udzielił A. T. pomocy do doprowadzenia do podstępnego przejęcia należnej Skarbowi Państwa kwoty nie mniejszej niż 1.815.548,90 zł w ten sposób, że dostarczał czyste i wypełnione blankiety kwitów bunkrowych celem poświadczenia nieprawdy poprzez potwierdzenie na tych dokumentach fikcyjnego przyjęcia na kutry rybackie nie mniej niż 1.550.724 litry oleju żeglugowego (...);

III. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 258 § 1 k.k. poprzez błędne uznanie, że zachowanie oskarżonego T. K. w inkryminowanym czasie wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.;

IV. rażącą niewspółmierność kary i brak zastosowania wobec oskarżonego środka w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej, poprzez orzeczenie kary łącznej roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, bez warunkowego zawieszenia jej wykonywania.

W konsekwencji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego D. L. zaskarżył wyrok odnośnie tego oskarżonego w całości, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 k.p.k. wyrokowi temu zarzucając:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, art. 258 k.k. poprzez błędne uznanie, że zachowanie oskarżonego wyczerpało w inkryminowanym czasie znamiona przestępstwa z art. 258 k.k.;

2. obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie,

- art. 4 k.p.k., 410 k.p.k. poprzez ustalenie wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu, że oskarżony D. L. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wchodził w skład zorganizowanej grupy przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, wedle przyjętego podziału ról i zadań, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu;

- art. 7 k.p.k. mające decydujący wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji gdzie Sąd sam wskazał, że elementy postępowania oskarżonych nie mogły zostać uznane za działanie, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, oskarżeni nie planowali dokonania większej ilości przestępstw a ich działania związane były za każdym razem z nadarzającą się okazją; braku poczynienia ustaleń w przedmiocie osiągnięcia przez oskarżonego jakiejkolwiek korzyści majątkowej lub osobistej, mimo tego zakwalifikowanie przez Sąd zachowania oskarżonego jako wypełniającego znamiona czynu z art. 271 § 3 k.k.;

- art. 424 k.p.k. poprzez brak jakichkolwiek precyzyjnych ustaleń Sądu
w przedmiocie przyczyn dla których Sąd ustalił, że oskarżony brał udział
w zorganizowanej grupie przestępczej; brak uzasadnienia przyjętej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu; zbiorcze przedstawienie dowodów, podczas gdy Sąd winien dokładnie wskazać jakie okoliczności ustalił na podstawie jakich środków dowodowych;

- art. 413 § 2 k.p.k. poprzez niedokładne określenie mając na uwadze treść art. 54 § l k.k.s.; art. 73 § 1 k.k.s. oraz art. 271 k.k. przypisanych oskarżonemu czynów, zaniechanie zmiany opisu przypisywanych aktem oskarżenia przestępstw mimo zmiany kwalifikacji prawnej;

Z uwagi na tak postawione zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych M. S. (1), D. P.
i R. D. zaskarżył wyrok odnośnie każdego z tych oskarżonych w całości. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

a) art. 4 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez:

- ustalenie wbrew zgromadzonemu materiałowo dowodowemu, iż D. P., M. S. (1) i R. D. wchodzili w skład zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy z całokształtu ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego wynika, iż D. P. nie współpracował
z D. L. i T. N. lecz wręcz z nimi konkurował, zaś M. S. (1) był odbiorcą paliwa współpracującym jedynie
z T. L. i A. T. w zakresie odbioru dostarczonego przez nich paliwa, nie związanym z nimi jakimikolwiek relacjami o charakterze organizacyjnym,

- skazanie D. P. za udział w zorganizowanej grupie przestępczej
w okresie od 6 listopada 2001 roku do 24 grudnia 2004 roku, podczas gdy
z pisemnego uzasadnienia wyroku wprost wynika, że pierwsze aktywne zachowanie D. P. miało miejsce na przełomie stycznia i lutego 2003r., zaś uzyskanie pierwszego potwierdzającego nieprawdę kwitu bunkrowego dniu 31 marca 2003 roku, z kolei ostatnia jego aktywność miała miejsce w listopadzie 2003 roku,

- skazanie M. S. (1) za udział w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od 6 listopada 2001 do 24 grudnia 2004 roku, podczas gdy z pisemnego uzasadnienia wynikają dwie różne zarówno od siebie, jak
i zarzutu opisanego w akcie oskarżenia daty rozpoczęcia działalności,
tj. kwiecień 2002 roku i kwiecień 2003 roku oraz inna data jej zakończenia,
tj. najpóźniej lipiec 2003 roku,

b) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez:

- brak jakichkolwiek ustaleń Sądu w przedmiocie przyczyn, dla których ustalił, iż D. P. brał udział w uzyskaniu i posłużeniu się 74 kwitami bunkrowymi opisanymi w pkt. 5(1) aktu oskarżenia, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego wynika, iż nie miał on nic wspólnego z pozyskaniem kwitów bunkrowych od J. S. (2), J. K., W. J., R. D., B. F., M. S. (2) oraz częściowo od K. G. i Z. D.,

- wzajemne sprzeczności ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji a przedstawionych w pisemnym uzasadnieniu wyroku w zakresie czasokresu działalności oskarżonych M. S. (1) i D. P.
w zdarzeniach objętych aktem oskarżenia,

- wzajemną sprzeczność ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji
a sentencją wyroku w zakresie ilości paliwa odebranego przez oskarżonego M. S. (1) i przypisanie mu odebrania ponad 1.200.000 litrów paliwa, podczas gdy z uzasadnienia wyroku wynika, iż mógł on wejść
w posiadanie jedynie 120.000 litrów, zaś sam oskarżony przyznał się
w wyjaśnieniach uznanych przez Sąd za wiarygodne do obrotu 24.000 - 36.000 litrów paliwa,

- brak jakiegokolwiek uzasadnienia w zakresie przyczyn, dla których R. D. został skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy zarzutu tego rodzaju nie postawiono pozostałym (...),

- brak jakiegokolwiek uzasadnienia w zakresie ilości oraz wysokości stawek dziennych grzywny wymierzonej oskarżonym M. S. (1), D. P. i R. D., art. 413 § 2 pkt. l k.p.k. poprzez

niedokładne określenie w kontekście art. 54 § 1 k.k.s., 73 § 1 k.k.s. i 271 § 1 k.k.

przypisanych oskarżonym D. P., R. D.
i M. S. (1) czynów i zaniechanie zmiany opisu przypisywanych im aktem oskarżenia przestępstw po całkowitej zmianie ich kwalifikacji prawnej,

2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 23 § 3 k.k.s. poprzez niewzięcie pod uwagę przy ustaleniu stawek dziennych grzywien wymierzonych oskarżonym R. D. i D. P. ich dochodów, warunków osobistych i rodzinnych oraz stosunków majątkowych
i zarobkowych.

Podnosząc przytoczone zarzuty obrońca wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej skazania oskarżonych R. D., D. P. i M. S. (1)
i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Gdańsku celem ponownego rozpoznania,

ewentualnie o:

- zmianę wyroku w części dotyczącej oskarżonych D. P. i R. D. i wymierzenie im:

- za przestępstwa opisane w pkt. IX wyroku (D. P.) kar grzywny 100 stawek po 100 zł każda stawka,

- za przestępstwa opisane w pkt. LIII wyroku (R. D.) kar grzywny 100 stawek dziennych po 50 zł każda stawka.

Obrońca oskarżonego D. R. zaskarżył wyrok odnośnie tego oskarżonego w całości, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 1, 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucając:

- obrazę prawa materialnego, tj. art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k.
w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. poprzez uznanie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k., podczas gdy ustalony stan faktyczny w tym zakresie nie zawiera znamion czynu zabronionego opisanych w tych artykułach;

- obrazę przepisów postępowania: art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., co miało
wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia przez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego; rozstrzygnięcie nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

- obrazę przepisów postępowania co miało wpływ na treść wyroku, tj. art. 424
§ 1 k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegające na tym, że w uzasadnieniu wyroku sąd nie wskazał dowodów, w oparciu o które ustalił, iż oskarżony D. R. dopuścił się obu zarzucanych mu czynów, a nadto zebrane dowody ocenił
z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło
w konsekwencji do niesłusznego skazania oskarżonego;

- obrazę przepisów postępowania co miało wpływ na treść wyroku, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k., poprzez przyjęcie w wyroku, iż oskarżony D. R. działał w ramach art. 12 k.k., a w uzasadnieniu wyroku wskazania, iż czyny jakich miał dopuścić się oskarżeni należało zakwalifikować z art. 91 § 1 k.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na jego treść, a polegających na wadliwym ustaleniu czasu przestępstw do jakich miało dojść z udziałem oskarżonego D. R., a także bezpodstawnym ustaleniu, iż oskarżony D. R. miał brać udział
w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych oraz przeciwko dokumentom polegających na wprowadzaniu do obrotu handlowego limitowanego i zwolnionego z opłat skarbowych oleju żeglugowego (...) jako oleju napędowego, w cenę którego wliczono wartość podatku akcyzowego i VAT w ten sposób, że olej żeglugowy przeznaczony do eksploatacji przez kutry rybackie, wprowadzony w polski obszar celny z zerową stawką podatku akcyzowego sprzedawany był poza ewidencją magazynową i dokumentową właścicielom stacji benzynowych
i innym ustalonym i nieustalonym osobom, natomiast armatorzy kutrów celem ukrycia pochodzenia towaru potwierdzali na dokumentach o nazwie kwit bunkrowy odbiór oleju żeglugowego, którego w rzeczywistości nie odebrali pomimo, iż nie pozwalał na to ujawniony w sprawie materiał dowodowy,
a wnikliwa i rzetelna ocena dowodów zgromadzonych w sprawie prowadzi do zgoła odmiennego wniosku, a mianowicie, iż oskarżony D. R. nie brał udziału w zorganizowanej grupie, bo takowa nie istniała, mająca na celu popełnianie przestępstw skarbowych oraz przestępstw przeciwko dokumentom (bliżej nieokreślonych jakich), gdyż oskarżony nie obejmował swoim zamiarem popełnienia jakichkolwiek przestępstw, a sąd w tym zakresie nie dokonał żadnych ustaleń faktycznych;

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na ograniczeniu się przez Sąd wyłącznie do cytowania wyjaśnień oskarżonych i dowodów z zeznań świadków, a następnie dokonaniu pobieżnej ich oceny, ograniczającej się do stwierdzenia, iż zasługują one na wiarygodność, mimo, że w uzasadnieniu sąd obowiązany jest do wskazania jakie fakty uznał za udowodnione lub nie udowodnione i na jakich
w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, co uniemożliwia kontrolę zasadności wydanego wyroku i czyni słusznym zarzut naruszenia zasady prawdy materialnej;

- z ostrożności procesowej zarzucam obrazę prawa materialnego, tj. art. 11 § 1 k.k. polegającej na jego pominięciu i bezpodstawnym zakwalifikowaniu czynu oskarżonego D. R. jako dwóch różnych przestępstw (obu kwalifikowanych jako udział w zorganizowanej grupie (art. 258 § 1 k.k. oraz art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s.), podczas gdy czyn oskarżonego przy przyjęciu kwalifikacji prawnej z art. 57 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i art. 271 § 1 i 3 k.k.
w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § l k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. nie mógł zostać zakwalifikowany również jako czyn z art. 258 § 1 k.k.), skoro ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo, a analiza opisu obu zarzucanych oskarżonemu przestępstw wskazuje, iż drugi z zarzutów jest „uszczegółowieniem” pierwszego zarzutu;

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 44 k.k.s. w sytuacji, gdy przy zmianie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu D. R. doszło już do przedawnienia karalności za czyn z art. 54 § 1 k.k.s w zb. z art. 73 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1,2,5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.;

- rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu D. R. kar jednostkowych za czyn w wysokości roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności, za drugi czyn kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, kary 350 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda oraz kary łącznej 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy oskarżony jest osobą dotychczas niekaraną, a jego sylwetka i sposób życia wskazują, iż kara pozbawienia wolności w wymiarze umożliwiającym jej warunkowe zawieszenie byłaby dostateczną gwarancją, że nie popełni on w przyszłości żadnego przestępstwa, a jego sytuacja materialna, finansowa i osobista nie będzie mu pozwalała na wykonanie kary grzywny tak ukształtowanej nawet przy rozłożeniu jej na raty.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego D. R. od zarzucanych mu czynów względnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Obrońca oskarżonego C. H. zaskarżył wyrok odnośnie tego oskarżonego w całości, wyrokowi temu zarzucając:

1. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania
w postaci art. 424 k.p.k., poprzez sporządzenie uzasadnienia uniemożliwiającego w sposób właściwy kontroli zaskarżonego wyroku pod względem prawidłowości ustaleń faktycznych oraz toku prawidłowego
i logicznego rozumowania, a w szczególności:

a. poprzez zbiorcze przedstawienie dowodów, w sytuacji gdy Sąd powinien dokładnie wykazać jakie okoliczności ustalił na podstawie jakich środków dowodowych,

b. brak należytego wyjaśnienia podstawy prawnej wydanego wyroku,
w szczególności w zakresie czynu opisanego w pkt. XXX zaskarżonego wyroku.

2. na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania
w postaci art. 7 k.p.k. mające decydujący wpływ na treść wydanego orzeczenia w zakresie pkt. XXIX wyroku, co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych (błąd dowolności) polegających na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony C. H. działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji gdy zebrany materiał dowodowy nie uzasadnia takiego przyjęcia.

3. na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania
w postaci art. 7 k.p.k. mające decydujący wpływ na treść wydanego orzeczenia w zakresie pkt XXX wyroku, co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych (błąd braku), polegający na swobodnym i niepopartym
w zgromadzonym materialne dowodowym uznaniu, iż doszło do wypełniania znamion czynu zabronionego z art. art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 73 § 1 k.k.s.
w zw. art. 37 pkt 1,2,5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., pomimo tego, iż nie było podstaw do ustalenia: a) w jakich datach C. H. miał dokonać sprzedaży paliwa, a w związku z tym kiedy powstawał obowiązek podatkowy,

b) iż C. H. sprzedał łącznie l 430 499 litrów paliwa, c) komu C. H. sprzedawał paliwo.

Mając na uwadze powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego C. H.
w zakresie obu zarzucanych czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego J. S. (1) zaskarżył wyrok odnośnie tego oskarżonego w całości, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 1, 2, 3i 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucając:

1. obrazę przepisów prawa materialnego:

A) poprzez dokonanie błędnej wykładni przez zastosowanie niewłaściwej kwalifikacji czynu zabronionego w stosunku do oskarżonego podczas gdy, doszło do realizacji przez niego ,co najwyżej, do czynu kwalifikowanego z art. 54 § ł k.k.s. w zb. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 k.k.s. w zb. z art. 61 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s.;

B) poprzez dokonanie błędnej wykładni skutkującej zastosowaniem art. 8 k.k.s. podczas gdy czyn oskarżonego realizuje znamiona jedynie określone w kodeksie karnym skarbowym przy braku zastosowania przepisów kodeksu karnego;

C) niewłaściwe zastosowanie art. 6 § 2 k.k.s. podczas gdy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje wyłącznie art. 37 § l pkt 3 k.k.s. konstytuujący ciąg przestępstw skarbowych;

D) błędną wykładnię przepisów intertemporalnych w odniesieniu do zmian
w kodeksie karnym skarbowym poprzez niezastosowanie przepisów względniejszych dla oskarżonego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mających wpływ na jego treść, polegających na:

A) przyjęciu, iż na podstawie ujawnionych okoliczności czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona z art. 271 k.k. w zw. 18 § 2 k.k. w zw. z 12 k.k. i 11 § 2 k.k. podczas gdy powyższe przepisy nie znajdują w ogóle zastosowania;

B) w sposób nieprawidłowy określeniu przez Sąd I Instancji jakiego rodzaju paliwa dotyczy przedmiotowe postępowanie, rodzaju uszczuplanego podatku oraz w jakiej wysokości dokładnie dotyczy poszczególnych kategorii podatku;

C) i niewykazaniu w trakcie postępowania sądowego rodzaju paliwa przeznaczonego dla jednostek pływających tj. czy chodziło o paliwo limitowane czy nielimitowane - które mogło zostać nabyte przez podmiot uprawniony bez żadnych ograniczeń jak i mogło być przechowywane poza jednostką;

3. naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

A) art. 7 k.p.k. - poprzez niewłaściwy sposób oceny dowodów sprzeczny
z wymaganiami wskazanymi w tym przepisie poprzez niewłaściwą ocenę okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności:

- okoliczności wskazujących na podrzędną rolę oskarżonego w zarzucanym mu czynie;

- oparciu się na wyjaśnieniach P. R., które nie mogą stanowić dowodu ze względu na wymuszenie ich oraz niepodtrzymaniem ich w trakcie postępowania sądowego oraz skorzystanie przez niego z prawa odmowy składania wyjaśnień

B) art. 2 § 2 k.p.k.:

- poprzez nieustalenie rzeczywistej szkody wyrządzonej przez czyn oskarżonego;

- poprzez skazanie oskarżonego na podstawie jego wyjaśnień, w których przyznał się do winy pod przymusem psychicznym z pominięciem przeprowadzenia i ujawnienia innych dowodów świadczących o jego winie biorąc pod uwagę fakt, iż następnie swoje wyjaśnienia cofnął,

C) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie
wszystkich dowodów wnioskowanych w trakcie postępowania, w szczególności niepoczynienie ustaleń dotyczących dostarczania paliwa na stacje
benzynowe w przedmiocie ustalenia tego faktu jak i ilości rzekomo przekazanego paliwa,

D) art. 410 k.p.k. poprzez dowolne przyjęcie przez Sąd ł Instancji, iż postępowanie dotyczy limitowanego paliwa przeznaczonego dla jednostek pływających podczas gdy było ono paliwem nielimitowanym;

E) art. 171 § 7 k.p.k. poprzez oparcie się Sadu I Instancji na wyjaśnieniach P. R., które zostały uzyskane w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi jak i przymusu;

4. rażącą surowość orzeczonych wobec oskarżonego kar,

5. na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. - przedawnienie karalności na podstawie art. 44 § 1 k.k.s. w stosunku do czynu kwalifikowanego na podstawie przepisów kodeksu karnego skarbowego tj. art. z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 k.k.s. w zb. z art. 61 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw.
z art. 7 § 2 k.k.s.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o:

a) uchylenie wyroku Sądu I Instancji oraz umorzenie postępowania wobec oskarżonego ze względu na przedawnienie karalności w przypadku uznania, iż czyn oskarżonego wyczerpuje wyłącznie znamiona z Kodeksu karnego skarbowego, ewentualnie w przypadku uznania konieczności powołania biegłego w celu ustalenia jaki rodzaj paliwa był przedmiotem obrotu oraz wyliczenia powstałej szkody:

b) uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie:

c) zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie reformatoryjnie co do istoty sprawy poprzez wymierzenie oskarżonemu kary podlegającej wykonaniu
w wysokości roku pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby dwóch lat;

Obrońca oskarżonego Z. D. zaskarżył wyrok odnośnie tego oskarżonego w całości, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 1
i 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucając:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 271 § 1 i 3 k.k. poprzez błędną ich wykładnię mającą postać przyjęcia, iż kwit bunkrowy jest dokumentem,
o którym mowa w powołanych przepisach mimo, iż nie jest z nim związane domniemanie prawdziwości oraz pomimo, iż nie jest on dokumentem wystawianym.

II. obrazę przepisów postępowania karnego, mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie, tj.:

a) naruszenie art. 7 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., poprzez dowolną, opartą jedynie o przypadkowo wybrane elementy, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu,

b) naruszenie art. 7 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., poprzez brak wnikliwej oceny i jakiejkolwiek analizy przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci setek zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym kwitów bunkrowych, faktur, protokołów kontroli skarbowych, ksiąg podatkowych, umów, opinii biegłych w tym z zakresu badania pisma, faktur VAT, dokumentów księgowych, w odniesieniu konkretnie do czynów przypisanych oskarżonemu.

W konsekwencji obrońca wniósł o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od popełniania przypisanych mu przestępstw, ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu

Obrońca oskarżonego B. F. zaskarżył wyrok odnośnie tego oskarżonego w punktach XLVI-XLVII. Wyrokowi temu zarzucił:

I. Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy faktycznej poprzez wskazanie jakie fakty Sąd pierwszej instancji uznał za udowodnione

lub nie udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach, jak
równieżbrak jakiegokolwiek wywodu odzwierciedlającego proces oceny
i analizy dowodów mających świadczyć o sprawstwie oskarżonego B. F.;

2. art. 5 § 1 k.p.k. w zw. z art. 74 § 1 k.p.k. poprzez naruszenie przez Sąd pierwszej instancji zasady domniemania niewinności oraz wynikającej z niej zasady nemo se ipsum accusare tenetur polegające na uznaniu przez Sąd pierwszej instancji okoliczności bierności oskarżonego i skorzystaniu przez oskarżonego z prawa do przemilczenia określonych okoliczności faktów za okoliczności obciążające oskarżonego;

3. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie twierdzeń, dowodów i okoliczności podniesionych przez

oskarżonego wskazujących na brak udziału oskarżonego w inkryminowanym procederze i w konsekwencji niewyjaśnienie, niezbadanie i niezweryfikowanie istotnych okoliczności sprawy przemawiających na korzyść oskarżonego;

4. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie

ujawnionej w toku rozprawy głównej okoliczności wynikającej z dowodu
w postaci wyjaśnień oskarżonego R. D. w przedmiocie przyznania przez tego oskarżonego, iż dawał on oskarżonemu B.

F. kwity bunkrowe in blanco do podpisywania, co stanowi zgodną
z wyjaśnieniami oskarżonego B. F. okoliczność przemawiającą

na jego korzyść, jak również pominięcie okoliczności , iż z wyjaśnień T. N. i D. R. wynika, iż kwity bunkrowe odnoszące się do kutra oskarżonego B. F. załatwiane były wyłącznie przez R. D.;

II. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogące

mieć wpływ na jego treść, tj:

1. bezpodstawne i pozbawione oparcia w zebranym materiale procesowym przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, iż oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego opisywał inny przebieg inkryminowanych zdarzeń niż
w wyjaśnieniach składanych przed Sądem pierwszej instancji;

2. braku poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych w przedmiocie osiągnięcia przez oskarżonego jakiejkolwiek korzyści majątkowej lub osobistej
i pomimo tego zakwalifikowanie przez Sąd pierwszej instancji zachowania oskarżonego jako wypełniającego znamiona czynu określonego w art. 271 § 3 k.k., tj. czynu polegającego na wystawieniu dokumentu poświadczającego nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej;

3. braku poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych w zakresie działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z jakimikolwiek innymi ustalonymi osobami i pomimo tego zakwalifikowania czynu oskarżonego jako współsprawstwo.

W konsekwencji obrońca wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia; ewentualnie o:

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych E. K. i S. W. zaskarżył wyrok odnośnie tych oskarżonych w punktach XLVIII – LI w całości. Na podstawie art. 427 § 2 i art. 438 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 167 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 w zw. z art. 74 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów zmierzających do ustalenia istotnych okoliczności sprawy, to jest:

a. częstotliwości wyjść z portu kutra rybackiego (...) należącego do E. K. i kutra rybackiego (...) należącego do S. W. a także okresu pozostawania tych kutrów na morzu w celach połowowych,

b. pojemności zbiorników paliwowych kutra rybackiego (...) należącego do E. K. i pojemności zbiorników paliwowych kutra rybackiego (...) należącego do S. W.,

c. ilości spalanego paliwa przez kuter rybacki (...) należący do E. K. i kuter rybacki (...) należący do S. W.
w zależności od techniki dokonywanych połowów, obciążenia kutra i rodzaju pracy silnika - a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do ilości faktycznie tankowanego paliwa żeglugowego przez oskarżonych E. K. i S. W.,

2. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez zbiorcze wymienienie na stronach 66-69 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wszystkich dowodów, na których Sąd I instancji oparł ustalenia w zakresie ilości i fikcyjności tankowanego paliwa
w stosunku do wszystkich oskarżonych, w sytuacji gdy takie zbiorcze wymienienie wszystkich dowodów uniemożliwia weryfikację powyższych okoliczności w stosunku do oskarżonych E. K. i S. W. i w konsekwencji uniemożliwia instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku,

3. obrazę przepisów prawa materialnego to jest art. 271 § 1 i 3 k.k. poprzez zastosowanie tego przepisu w sytuacji gdy zachowanie oskarżonych E. K. i S. W. nie wyczerpuje ustawowych znamion przestępstwa fałszerstwa intelektualnego.

Mając na uwadze przytoczone zarzuty, obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Zasadność wniesionych apelacji skutkowała koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych T. K., D. L., M. S. (1), D. P., R. D., D. R., C. H., J. S. (1), Z. D., B. F., E. K. oraz S. W. i przekazaniem sprawy Sądowi Okręgowemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania. Jednocześnie z uwagi na treść art. 435 k.p.k. należało postąpić analogicznie wobec oskarżonych, którzy apelacji nie wywiedli, to jest wobec oskarżonych T. N., A. T., M. Ż., J. D. i P. R..

Przechodząc do wyjaśnienia powodów, dla których zaskarżony wyrok wymagał uchylenia i wyeliminowania go w ten sposób z obrotu prawnego,
wskazać trzeba, że wiąże się to ze stwierdzeniem uchybień popełnionych przez sąd a quo zarówno w zakresie kształtowania ustaleń faktycznych, jak i też
w odniesieniu do sporządzonego w sprawie uzasadnienia wyroku. Te dwie grupy zarzutów miały znaczenie podstawowe, przewijając się zamiennie
w wywiedzionych apelacjach, pozostałe zaś, przytaczane przez poszczególnych skarżących, mają charakter uzupełniający, a ich omówienie bądź też tylko zasygnalizowanie uczynione zostało przede wszystkim na użytek postępowania ponownego.

W zaistniałej sytuacji wręcz nieodzowne jest nawiązanie do standardu orzeczniczego, który określa kryteria kontroli odwoławczej, a mianowicie wskazującego na to, że prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków.
Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się nie
tylko do prawidłowego - zgodnego z przepisami postępowania karnego
- przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, kwalifikacji prawnej zarzucanego mu czynu i kwestii ewentualnego wymiaru kary. Potrzeba przeprowadzenia takich dowodów zachodzi wtedy, gdy z przeprowadzonych na wniosek stron dowodów wynika, że okoliczności, o których wyżej mowa, nie zostały w sposób wystarczający wyjaśnione. Drugi zaś sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań sądu nie mogą pozostać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy, oceny prawnej czynu oraz wymiaru kary (por.: wyrok SN z dnia 7.06.1974 r., V KRN 43/74, OSNKW 1974/11/212).

W realiach badanej sprawy stwierdzić trzeba, że sąd a quo uchybił pierwszemu z tych obowiązków. Drugi z nich ma bowiem charakter wtórny. Badanie wykonania tego drugiego obowiązku przedstawia się racjonalnie dopiero wówczas, gdy sąd orzekający w sprawie uczyni zadość pierwszemu
z nich. Przystępowanie do dokonywania oceny dowodów w sytuacji,
gdy materiał dowodowy w sprawie jest niekompletny oznacza działanie wręcz bezrefleksyjne. Przekonanie sądu orzekającego w kwestiach wyżej przytoczonych winno być wyprowadzone ze wszystkich dowodów, które są istotne dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego (oskarżonych).

Sąd Apelacyjny konsekwentnie podtrzymuje stanowisko, że zgodnie
z zasadami trafnej reakcji karnej (art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k.), prawdy materialnej
(art. 2 § 2 k.p.k.), obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) i swobodnej oceny dowodów
(art. 7 k.p.k.), sąd meriti jest zobowiązany do poddania w toku procesu, w tym
w szczególności w fazie wyrokowania, drobiazgowej analizie wszelkich okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Z taką samą uwagą i według tożsamych reguł sąd ten powinien rozważyć i ocenić dowody obciążające jak i odciążające.
Następnie zaś winien zająć w odniesieniu do powyższych kwestii kompleksowe, logiczne i wyczerpujące stanowisko w części motywacyjnej wyroku (zob. wyrok S. Apel. w Gdańsku z dnia 6.12.2011 r., II AKa 369/11, POSAG 2012/3/133
-141).

Sprawowanie kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku realizowane jest m. in. poprzez analizę akt sprawy, a następnie ocenę podjętej decyzji
w kontekście stawianych temu wyrokowi zarzutów i zgłoszonych wniosków. Kontrola rozstrzygnięcia rzadko kiedy jest tak komfortowa, aby można było stwierdzić, że wydany w sprawie wyrok „sam się broni”. Z pewnością też sytuacja w rozpoznawanej sprawie tak się nie przedstawia. Stąd też znaczenie jakie nadają skarżący treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jako tego dokumentu procesowego, który winien dawać możliwość poznania motywów podjętej przez sąd a quo decyzji. Sąd Okręgowy jednakże z tego obowiązku nie wywiązał się należycie.

Zarzuty dotyczące obrazy przepisów art. 424 § 1 i § 2 k.p.k.
podnoszone są przez niemal wszystkich obrońców oskarżonych (wprost nie stawiają tego zarzutu tylko obrońcy oskarżonych J. S. (1) i Z. D.). Zarzuty te przedstawiają się jak najbardziej zasadnie. Dokonując oceny sporządzonego w sprawie uzasadnienia wyroku stwierdzić trzeba, ujmując to najbardziej syntetycznie, że uwzględnia ono to, co sąd a quo w sprawie zrobił, natomiast tylko w subminimalnym stopniu odnotować można podejmowane przez ten sąd próby wyjaśnienia dlaczego tak, a nie inaczej postąpił. Sąd Apelacyjny daleki jest od wiązania skutków procesowych niespełnienia przez sąd orzekający wymogów wynikających z art. 424 k.p.k. tylko i wyłącznie
z uchyleniem zaskarżonego wyroku. Zgodzić się bowiem trzeba co do tego, że niespełnienie tych wymogów nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 k.p.k.), co wymaga wykazania możliwego wpływu na treść orzeczenia. Jednak uzasadnienie sąd sporządza po wydaniu wyroku. Tym samym naruszenie art. 424 k.p.k. nie może mieć wpływu na jego treść. Natomiast braki w zakresie elementów składowych uzasadnienia mogą prowadzić do wniosku, że sąd pierwszej instancji nieprawidłowo wydał wyrok. Uzasadnienie wyroku odzwierciedla bowiem proces podejmowania przez sąd decyzji co do meritum sprawy (zob.: wyrok SN z dnia 15.01.2014 r., VKK 229/13, Prok. i Pr.-wkł. 2014/4/19, LEX nr 1418901). Zazwyczaj jest jednak tak, że mankamenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie są jedynymi uchybieniami, które można sądowi meriti zarzucić. Jeśli więc nałożą się na to uchybienia z zakresu błędnych ustaleń faktycznych, będące w szczególności wynikiem nieprzeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego, czy
też wynikające z przekroczenia granic wyznaczonych w przepisie art. 7 k.p.k.,
co ma też miejsce w realiach badanej sprawy, to tym trudniej przedstawia
się możliwość wydania w postępowaniu odwoławczym orzeczenia reformatoryjnego. Jest oczywiste, że sąd odwoławczy nie powinien zastępować sądu pierwszej instancji w dokonywaniu ustaleń faktycznych. Równie oczywiste jest to, że nie jest jego zadaniem (sądu odwoławczego) domyślanie się czy też
w inny sposób dochodzenie do faktów, które stały się podstawą rozstrzygnięcia. Ustalenia tych faktów powinien dokonać sąd pierwszej instancji, aby strony mogły je poznać i jeśli ich nie podzielą, to sformułować przeciw nim zarzuty. Następnie zaś sąd odwoławczy będzie mógł dokonane ustalenia sprawdzić
i odnieść się do postawionych przez strony zarzutów. Z całą jednak pewnością jest tak, że wady uzasadnienia mogą utrudnić stronom korzystanie z prawa do odwołania, a sądowi II instancji wykonanie jego zadania (por.: wyrok S. Apel.
w Krakowie z dnia 16.12.2013 r., II AKa 153/13, KZS 2014/2/46).

Jednocześnie nie można przecież zapominać o tym, że sporządzenie uzasadnienia zapadłego rozstrzygnięcia jest istotnym składnikiem prawa do rzetelnego procesu karnego (zob.: wyrok SN z dnia 28.05.2013 r., II K.K. 308/12, Prok.i Pr.-wkł. 2013/9/14, LEX nr 1319257).

W orzecznictwie wypracowane zostały modelowe zasady sporządzania uzasadnień wyroków sądu I instancji. Przestrzeganie tych reguł umożliwia prezentację wszystkich niezbędnych elementów uzasadnienia w kolejności, wynikającej z zasad procedowania oraz tworzącej pewien ciąg logiczny. Przyjmuje się następującą kolejność owych elementów uzasadnienia:

- opis stanu faktycznego ustalonego na podstawie zebranych dowodów,

- wskazanie dowodów spośród ujawnionych w toku rozprawy głównej, które zostały przyjęte za podstawę ustaleń faktycznych,

- wskazanie czy oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych przestępstw i jakie złożył wyjaśnienia,

- przyjmuje się, że ustosunkowanie się sądu do wyjaśnień oskarżonego poprzez stwierdzenie, czy sąd dał im wiarę, lub odrzucił, rozpoczyna część uzasadnienia poświęconą analizie materiału dowodowego,

- analiza materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, opinii biegłych, ekspertyz, czy innych dowodów i wnioski z tej analizy,

- wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku,

- przytoczenie okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary (zob.: wyrok S. Apel. w Krakowie z dnia 8.03.2012 r., II AKA 12/12, KZS 2012/4/33, Prok. i Pr.-wkł. 2013/2/31, Prok. i Pr.-wkł. 2012/10/29).

Uzasadnienie wyroku powinno wskazywać logiczny proces, który doprowadził sąd do wniosku o winie lub niewinności oskarżonego. Sąd powinien wskazać w uzasadnieniu, jakie fakty uznaje za ustalone, na czym opiera poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznaje dowodów przeciwnych,
a następnie jakie wnioski wyprowadza z dokonanych ustaleń. Treść uzasadnienia musi ustalać a posteriori proces myślowy, który przebiegał
w czasie narady, poprzedzając wydanie wyroku (zob.: wyrok SN z dnia 6.10.2009 r., WA 31/09, OSNwSK 2009/1/1936). Wystarczyłoby zatem, aby sąd a quo skorzystał z tych niemal gotowych wskazówek, oczywiście odpowiednio je adaptując na potrzeby rozpoznawanej sprawy. Tak się jednak nie stało.

W omawianej materii zarzuty formułowane przez skarżących, aby ich nadmiernie nie powtarzać, sprowadzają się do stwierdzenia o braku zarówno precyzyjnych ustaleń faktycznych, jak i nieprawidłowościach przyjętej kwalifikacji prawnej poszczególnych czynów, wskazania konkretnych okoliczności łagodzących i obciążających oraz wyjaśnienia podjętych rozstrzygnięć dotyczących wymiaru kar (jednostkowych i łącznych), zwłaszcza w sytuacjach, gdy orzeczone zostały one w granicach do 2 lat bez warunkowego zawieszenia jej wykonania (takie zarzuty podnoszą obrońcy oskarżonych
T. K., D. L., M. S. (1), D. P. i R. D.,
D. R. oraz C. H.,). Wszyscy skarżący słusznie wskazują na brak możliwości poznania motywów, które towarzyszyły poszczególnym rozstrzygnięciom, z uwagi na pomijanie istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii, nieprecyzyjne i lakoniczne stwierdzenia, czy też brak wymaganej, nawet
w przeciętnym stopniu, wnikliwości w wyjaśnianiu sprzeczności wynikających
z przeprowadzonych dowodów. Zarzutom tym nie sposób jest przeciwstawić jakiekolwiek rozsądne kontrargumenty.

W pełni zasadnie pojawia się też zarzut dotyczący konstrukcji sporządzonego uzasadnienia, a mianowicie, że sąd a quo przedstawił dowody
w sposób zbiorczy w sytuacji, gdy winien dokładnie wskazać jakie okoliczności, na podstawie jakich dowodów ustalił (tak w szczególności wskazują obrońcy oskarżonych D. L., C. H., E. K. i S. W.).
W orzecznictwie wskazuje się, że takie sumaryczne wyliczanie dowodów czy też globalne powoływanie się przez sąd orzekający na przeprowadzone w toku rozprawy głównej dowody jest wręcz niedopuszczalne, gdyż konieczne jest zawsze ustalenie każdego z nich w całości lub w konkretnym fragmencie,
w odniesieniu do poszczególnych okoliczności faktycznych, które w sprawie wymagają uzasadnienia. Brak wyjaśnienia istniejących sprzeczności między dowodami, brak wskazania, na których dowodach sąd oparł się i dlaczego oraz ich oceny - uniemożliwia odparcie zarzutu przekroczenia przez sąd granic swobodnej oceny dowodów (zob.: wyrok SN z dnia 31.05.2007 r., WA 25/07, LEX nr 621836 oraz z dnia 13.03.2008 r., III KK 242/07, LEX nr 406851).

O ile twierdzenie o niedopuszczalności takiego postąpienia należy ocenić jako zbyt daleko idące, bo każda sprawa ma jednak charakter indywidualny,
to jednak z całą pewnością nie jest to działanie prawidłowe. Nie jest to przecież równoważne z obowiązkiem przytoczenia rozumowania (wnioskowania),
które doprowadziło sąd a quo do wydania określonej treści wyroku. Sąd Apelacyjny w konsekwencji podziela to stanowisko orzecznicze, zgodnie
z którym z punktu widzenia metodyki sporządzania pisemnego uzasadnienia wyroku nie jest wskazane globalne powoływanie dowodów stanowiących podstawę dokonywanych przez sąd ustaleń faktycznych. Zastosowanie
takiej techniki nie stanowi jednak samo przez się obrazy art. 424 k.p.k., jeżeli analiza całości motywów wyroku nie pozostawia wątpliwości, co do tego,
jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze dowodach się oparł i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych
(zob.: postanowienie SN z dnia 23.11.2010 r., V KK 79/10, OSNwSK 2010/1/2314).

Bezsprzecznie bowiem trzeba rozróżniać sprawy, w których przeanalizowanie materiału dowodowego nie nastręcza żadnych, czy też istotnych trudności, a zatem globalne powoływanie dowodów w takim przypadku nie wyklucza możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej, od tych, w których ogarnięcie całego materiału dowodowego, z uwagi na jego obszerność, wielowątkowość i skomplikowanie stanów faktycznych, przy takim postąpieniu może wręcz uniemożliwiać przeprowadzenie prawidłowej kontroli odwoławczej. Tak jest z pewnością w badanej sprawie i rację mają ci skarżący, który ten zarzut podnoszą. Rozpoznawana sprawa jest niewątpliwe nieprzeciętnie skomplikowana, występuje w niej kilkunastu oskarżonych, którym zarzuca się popełnienie, łącznie to ujmując, aż kilkuset przestępstw. Dlatego też sporządzenie uzasadnienia w takiej sprawie winno być poprzedzone intensywnym procesem myślowym, zmierzającym do przyjęcia metody, która
w najlepszym stopniu nadawałaby się do uczynienia zadość wymogom wynikającym z art. 424 § 1 k.p.k. Bezrefleksyjne przystąpienie do sporządzenia uzasadnienia nie mogło skończyć się inaczej niż niepowodzeniem. O tyle jest to niezrozumiałe, bo Sąd Okręgowy mimo wszystko włożył niemało trudu
w rozpoznanie tej nieprostej przecież sprawy.

Obszerność sporządzonego w sprawie uzasadnienia zaskarżonego wyroku wcale nie oznacza jego poprawności w rozumieniu art. 424 k.p.k. Podkreślenia wymaga więc jeszcze raz to, że znaczenie prawidłowego sporządzenia uzasadnienia rośnie tym bardziej im bardziej mamy do czynienia ze złożonością procesu, a zatem wraz z rozbudowaniem sprawy w układzie podmiotowym, jak
i przedmiotowym.

Nie ulega zaś wątpliwości to, że ranga i znaczenie uzasadnienia wyroku, choćby dla dokonywania kontroli instancyjnej i kontroli prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia, skłaniać powinny organ orzekający do takiej redakcji uzasadnienia wyroku, która w sposób czytelny, rzeczowy i wewnętrznie niesprzeczny przedstawiałaby sposób rozumowania sądu i dokonywane oceny (zob. wyrok S. Apel. w Łodzi z dnia 6.06.2013 r., II AKa 81/13, LEX nr 1324703).

Z punktu widzenia sądu odwoławczego uzasadnienie wyroku jest niewątpliwie kluczowym dokumentem sprawozdawczym umożliwiającym przeprowadzenia kontroli odwoławczej rozstrzygnięcia.

Sąd Apelacyjny stwierdza w konsekwencji, że tak sporządzone uzasadnienie jak w przypadku zaskarżonego wyroku znacznie utrudniało,
a w szeregu aspektach związanych ze stawianymi oskarżonym zarzutami wręcz uniemożliwiało kontrolę odwoławczą tegoż wyroku.

Uszczegółowiając zarzuty stwierdzić trzeba, że trafnie wskazuje obrońca oskarżonych E. K. i S. W., iż zbiorcze wymienienie wszystkich dowodów, na których sąd a quo oparł ustalenia w zakresie ilości
i fikcyjności tankowanego paliwa w stosunku do wszystkich oskarżonych uniemożliwia weryfikację tych okoliczności wobec oskarżonych E. K. i S. W., a w konsekwencji uniemożliwia instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku. Zgodzić trzeba się przy tym z obrońcą oskarżonego
C. H., że prawidłowo sporządzone uzasadnienie wyroku jest wyrazem kształtowania przez sąd orzekający swojego przekonania opartego o całokształt materiału dowodowego. Niewłaściwe zaś jego sporządzenie może świadczyć
o zaburzeniu logicznego, sprzecznego z zasadą swobodnej oceny dowodów, rozumowania. Taka sytuacja zachodzi na gruncie badanej sprawy. Jest jednocześnie oczywiste, że uchybienia w zakresie sporządzenia uzasadnienia wyroku przekładają się na zarzuty dotyczące przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Zarzuty takie również trudno jest rozsądnie odeprzeć.

Zasadna jest także krytyka idąca ze strony obrońcy oskarżonego
D. R., że sad a quo ograniczył się wyłącznie do cytowania wyjaśnień oskarżonych i świadków, a następnie dokonał ich pobieżnej oceny, bo ograniczającej się do stwierdzenia, iż zasługują one na wiarygodność, bez wskazania ku temu powodów. Są to zarzuty dotyczące również sposobu dokonywania oceny poszczególnych dowodów. Skoro bowiem przytacza się relacje, w których występują oczywiste sprzeczności, to nie da się takich wypowiedzi ocenić jednozdaniowym stwierdzeniem, że są one wiarygodne bądź nie. W takiej sytuacji widać wyraźnie, że przytaczanie niemal w całości treści wypowiedzi procesowych było jedynie „wypełniaczem” uzasadnienia, bo
z pewnością nie służyło to dokonaniu wszechstronnej oceny każdego dowodu
z osobna, jak i też we wzajemnych powiązanych. Jeszcze bardziej dobitnie, acz równie trafnie wskazuje obrońca oskarżonego C. H. na to, że uzasadnienie wyroku zasadniczo sprowadza się do streszczenia akt sprawy, przez co nie wiadomo jaki dokładnie stan faktyczny sąd a quo ustalił. W żadnej mierze nie razi też stwierdzenie tego obrońcy, że część uzasadnienia zawierająca ustalenia faktyczne jest chaotyczna, bo nie sposób temu zaprzeczyć. Równie celnie wskazuje ten skarżący na to, że sąd a quo wprost przytacza treść zeznań lub wyjaśnień, uznając je za własne, nie zmieniając nawet formy czasownikowej wypowiedzi. Zbiorcze traktowanie wszystkich oskarżonych bez analizy
w stosunku do każdego z nich z osobna przesłanek odpowiedzialności karnej bezsprzecznie godzi w zasadę indywidualizacji tej odpowiedzialności. Wielokrotnie zaś powtarzanie wprost treści aktu oskarżenia prowadzi do niejasności wypowiedzi oraz utrudnia zrozumienie toku wywodu sądu meriti.
To kolejne poważne zarzuty obciążające sąd a quo, bo świadczą one
o braku niezależnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego
i wypracowania podjętego rozstrzygnięcia. Na tę okoliczność wskazuje również obrońca oskarżonych M. S. (1), D. P. i R. D., który omawiając kwestię nietrafności przypisania oskarżonemu M. S. (1) przyjęcia celem zbycia określonej ilości paliwa wprost stwierdza, że de facto uzasadnienie wyroku jest przepisanym aktem oskarżenia ze wszystkimi jego błędami logicznymi. Wywodu skarżącego nie sposób uznać za niezasadny, bowiem powielenie omawianego błędu jest oczywiste. W tym miejscu trzeba jednocześnie stwierdzić, że skarżący mają generalnie istotne zastrzeżenia co do rzetelności przeanalizowania przez sąd a quo dokumentów w postaci tzw. kwitów bunkrowych. W uzasadnieniu wyroku podano, że fikcyjnie odebrane paliwa w przypadku poszczególnych firm, armatorów i poszczególnych kwitów bunkrowych odbywało się w sposób, który mają obrazować zestawienia tabelaryczne (s. 23-66 uzas.). Są to jednak zestawienia mechanicznie powtórzone za aktem oskarżenia.

To, że twierdzenia skarżących są jak najbardziej zasadne znajduje swoje odzwierciedlenie w stwierdzonym przez Sąd Apelacyjny wymownym fakcie. Otóż na stronie 30 uzasadnienia w tabeli dotyczącej W. J.
– (...) znajduje się zaskakująca w swej treści kolumna: „Zawszona część” (sic!). Ten sam zapis znajduje się w tabelach zawartych w uzasadnieniu aktu oskarżenia (s. 12935 akt). Sąd Apelacyjny nie przypisuje sobie jakiejś szczególnej umiejętności analizowania akt sprawy, ale ów zapis został dostrzeżony przy normalnej analizie akt sprawy. Nie ulega zatem wątpliwości to, że sąd a quo żadnej analizy omawianych zestawień tabelarycznych jednak nie poczynił. Stąd też zarzuty skarżących w tej mierze zasługują jak najbardziej na podzielenie. Wykazany brak przeanalizowania danych przedłożonych sądowi a quo przez oskarżyciela w akcie oskarżenia przekłada się oczywiście zasadnie na nienależyte wykonanie przez ten sąd sprawowanej funkcji procesowej sądzenia. Właściwie już w tym miejscu można byłoby na tym poprzestać i nie prowadzić dalszych rozważań dotyczących popełnienia kolejnych uchybień. Jednak względy sprawozdawcze nakazują wskazać jeszcze na te czynności, które w postępowaniu ponownym winny być powtórzone i na które zwrócić należy szczególną uwagę.

Oczywiste jest zwłaszcza to, że skoro zaskarżony wyrok nie mógł się ostać w wyniku kontroli odwoławczej, przeprowadzonej na szeroko
rozumianym przedpolu wymiaru kary, to głębsze rozważania w materii dotyczącej zarzutów rażącej niewspółmierności wymierzonych kar stają się również bezprzedmiotowe. Tym niemniej pewne kwestie na użytek postępowania ponownego należało i w tej materii poruszyć, aby uchybienia
w tym zakresie już się nie powtórzyły.

Zwrócenia uwagi wymaga też to, że skoro poszczególni skarżący podnoszą zarzuty dotyczące dokonania błędnych ustaleń faktycznych, to niezasadnie przedstawiają się paralelnie podnoszone przez nich zarzuty obrazy prawa materialnego. Obraza prawa materialnego ma bowiem miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w wyroku prawidłowo ustalony, jednakże nie zastosowano do niego właściwego przepisu. Natomiast wówczas, gdy wadliwość wyroku jest wynikiem błędnych ustaleń, przyjętych za jego podstawę, to obraza taka nie zachodzi. Podstawą apelacji w sytuacji kwestionowania zastosowanej w wyroku kwalifikacji prawnej z tego powodu, że w działaniu oskarżonego skarżący dopatruje się innego od przypisanego mu przestępstwa może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (por.: wyrok S. Apel. w Krakowie z dnia 4.08.2009 r.,
II AKa 143/09, KZS 2009/7-8/60).

W apelacjach obrońców oskarżonych T. K., D. L.,
D. R., M. S. (1), D. P. i R. D. powtarza się zarzut dotyczący obrazy prawa materialnego to jest art. 258 § 1 k.k. Z przyczyn wyżej wskazanych zarzut ten należało traktować jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż w rzeczywistości każdy z tych skarżących kwestionuje dokonane w spawie ustalenia faktyczne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący mają rację, że w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego nie ma poczynionych ustaleń faktycznych co do działania ww. oskarżonych w zorganizowanej grupie przestępczej. Brak ustalenia, że oskarżeni działali w ramach ustalonej struktury organizacyjnej właściwej dla zorganizowanej grupy przestępczej, że grupa ta miała przywódcę, a jej członkowie zadeklarowali gotowość do wykonywania jakichkolwiek czynności, które służyłyby funkcjonowaniu tej grupy oznaczają uchybienie
w postaci błędu "braku" (art. 438 pkt 3 k.p.k.). Uchybienie to bezsprzecznie świadczy o nieprawidłowym rozstrzygnięciu kwestii związanej z wypełnieniem przez każdego z tych oskarżonego znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. Trafnie wskazuje obrońca oskarżonego D. L., że sąd a quo nie wskazał ani nie uzasadnił przyczyn, dla których uznał poszczególnych oskarżonych za członków zorganizowanej grupy przestępczej. Zasadność twierdzeń obrońcy oskarżonego M. S. (1), D. P. i R. D. wyraża się nadto
w stwierdzeniu, że ustalenia sądu a quo nie są prawidłowe wobec faktów, iż
D. P. nie współpracował z D. L. i T. N., a M. S. (1) był odbiorcą paliwa współpracującym tylko z D. L. i A. T.
w zakresie odbioru dostarczanego przez nich paliwa, niezwiązanym z nimi jakimikolwiek relacjami o charakterze organizacyjnym. Podnosi też trafnie ten skarżący istnienie sprzeczności co do przyjętego przez sąd a quo okresu działania oskarżonego D. P. i M. S. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, co potwierdza dowolne podejście sądu meriti do konstruowanych ustaleń faktycznych, czego oczywiście zaakceptować nie można. Istniejące
w sprawie wątpliwości, wynikające z braków dowodowych nakazują wręcz ponowne zbadanie, czy w ogóle taka zorganizowana grupa przestępcza istniała, na co również trafnie wskazuje obrońca oskarżonego D. R.. Sensownie też wskazują skarżący na niekonsekwencję sądu a quo, który stwierdził w uzasadnieniu m. in., że ustalone elementy postępowania oskarżonych nie mogły być uznane jako działanie w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, brak jakiejkolwiek okoliczności, która wskazywałaby na to, iż z góry planowali dokonanie większej liczby przestępstw, a ich działania związane były za każdym razem z nadarzającą się okazją (s. 134-135 uzas.). Trudno jednocześnie zaakceptować wnioskowanie o popełnieniu przez ww. oskarżonych m. in. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. poprzez stwierdzenie, iż „Wskazany wcześniej stan faktyczny, okoliczności związane z popełnianiem przestępstw, dały podstawę do użycia wobec oskarżonych wskazanych norm prawnych” (s. 139 uzas.).

Jakkolwiek niewątpliwe jest to, że pomiędzy poszczególnymi oskarżonymi, aczkolwiek w różnych układach istniały rozmaite powiązania związane z obrotem paliwem żeglugowym, to jednak w żadnej mierze nie ma jeszcze podstaw do stwierdzenia, że było to działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Sąd Okręgowy nie wskazał na organizatorów przestępczego procederu, ustalił tylko domniemany sposób jego realizacji, nie dokonał ustaleń dotyczących rzeczywistego podziału ról w ramach grupy, nie ustalił jaki był podział zysku oraz czas trwania i częstotliwość przestępnych zachowań. Słusznie wskazuje obrońca oskarżonego D. R. na to, że brak jest takich ustaleń, iż między oskarżonymi, którym przypisano działanie w ramach przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. istniały więzy organizacyjne o jakiejkolwiek trwałości, które zarazem pozwalałaby ustalić, iż oskarżeni działali w sposób skoordynowany i aby wśród oskarżonych istniał jakiś przywódca.

Trzeba stwierdzić, że sąd a quo nie dokonał żadnej rzeczywistej analizy działań poszczególnych oskarżonych pod kątem wypełnienia znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. Dokonane ustalenia z pewnością nie są prawidłowe, bo nie wynikają one z przeprowadzonych dowodów. Jednocześnie sąd a quo nie miał w polu widzenia i nie zastanawiał się nad tym, czy pomiędzy poszczególnymi oskarżonymi w grę mogło wchodzić wchodziło tylko zwykłe współsprawstwo w realizacji poszczególnych czynów. O ile dojdzie do ustalenia, że zorganizowana grupa rzeczywiście istniała, to nie można też wykluczyć takiej sytuacji, że nie będzie podstaw do przyjęcia, że wszyscy oskarżeni byli jej członkami. Istotne bowiem jest i to, czy każdy z nich utożsamiał się z nią, czy też jedynie z tą grupą współdziałali. Trafnie wskazuje na to również obrońca oskarżonego C. H.. Zgodzić trzeba się z tym skarżącym, że na skutek pobieżnego badania przez sąd meriti przesłanek przypisania działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz przekroczenia zasad swobodnej oceny dowodów, która przekształciła się
w dowolną, doszło do istotnego błędu w ustaleniach faktycznych - błędu dowolności. Przypisując poszczególnym oskarżonym popełnienie występku
z art. 258 § 1 k.k. sąd ten nie ustalił w sposób niekwestionowany, czy grupa ta rzeczywiście istniała, w jakich okolicznościach poszczególni oskarżeni do niej przystąpili i czy przystępując do niej każdy z nich miał z góry powzięty zamiar dokonywania przestępstw.

Wszystko to winno podlegać naprawieniu w postępowaniu ponownym, przy wykorzystaniu bogatego dorobku orzecznictwa i doktryny. Nie ulega bowiem wątpliwości to, że cechami charakterystycznymi zorganizowanej grupy przestępczej jest pewna wewnętrzna struktura organizacyjna (choćby z niskim stopniem zorganizowania), jej trwałość, istnienie więzów organizacyjnych
w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi do popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu, rozprowadzania go, podział ról, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno
-psychologiczne między członkami grupy (zob.: wyrok S. Apel w Krakowie
z dnia 5.06.2002 r., II AKa 123/02, KZS 2002/7-8/46).

Słusznie wskazuje obrońca oskarżonego C. H. na to, że ustalony stan faktyczny może wskazywać na podjęcie przez oskarżonych czynności o skomplikowanym charakterze, jednakże nie może to stanowić podstawy dla uznania bytu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. Zarazem bogaty dorobek orzecznictwa jak i doktryny pozwala na niebudzące wątpliwości określenie warunków uznania działalności kilku osób za działalność przewidzianą w art. 258 § 1 k.k.

Kolejne wskazania co do przeprowadzenia ponownego postępowania wynikają z treści poszczególnych apelacji, co zostanie w dalszej części
w wymaganym zakresie zasygnalizowane. Rzeczą sądu rozpoznającego ponownie sprawę będzie również mieć je na uwadze.

Obrońca oskarżonego T. K. wskazuje zasadnie także na brak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonania subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod konkretne przepisy prawa materialnego. Ocenę działania tego oskarżonego należy także postrzegać w kontekście ewentualnego uczynienia sobie z przestępczego procederu stałego źródła dochodu. Wyjaśnienia wymaga też to, czy w przypadku tego oskarżonego trafnie przypisano mu udzielenie A. T. pomocy do doprowadzenia do podstępnego przejęcia należnej Skarbowi Państwa kwoty 1.815.548,90 zł.

Sąd Apelacyjny zwraca jednocześnie uwagę na to, z uwagi na treść art. 443 k.p.k., aby w postępowaniu ponownym uwzględniony został fakt, iż sąd
a quo, przypisując oskarżonemu T. K. popełnienie przestępstw
w punkcie VI stwierdził na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s., że wykonaniu podlega kara roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności zamiast prawidłowo roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego D. L. podnosi rzeczowo to, że sąd
a quo nie wskazał na jakiekolwiek ustalenia faktyczne, które pozwalałyby stwierdzić, że oskarżony ten osiągnął lub działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co w konsekwencji przekłada się na nietrafność przypisania temu oskarżonemu przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. Obrońca wskazuje też słusznie na to, co w ogóle uszło uwadze sądu a quo, a co związane jest z naruszeniem art. 413 § 2 k.p.k. Oskarżonemu nie był bowiem stawiany zarzut popełnienia przestępstwa skarbowego i choć Sąd Okręgowy dokonał stosownego pouczenia w trybie art. 399 § 1 k.p.k., to jednak na tym poprzestał. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w grę nie wchodziła w tym przypadku tzw. prosta zmiana kwalifikacji prawnej czynu. Dokonując zaś nowej (następczej) sąd a quo nie mógł tego uczynić bez dokonania zmiany opisu czynu, bo uchybia to przepisom art. 413 k.p.k. Dalsze rozważania w tej materii skutecznie uniemożliwia fakt, również sygnalizowany przez skarżącego, a mianowicie to, że sąd a quo również i w tym przypadku nie uzasadnił szczegółowo przyjętej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu. Tym niemniej nie może uchodzić z pola widzenia sądu ponownie rozpoznającego sprawę wzajemna relacja przepisów kodeksu karnego i kodeksu karnego skarbowego, które zostały zastosowane wobec oskarżonego.

Omawiana kwestia zaniechania zmiany opisu przypisanych
przestępstw po całkowitej zmianie ich kwalifikacji prawnej poruszona
została również zasadnie przez obrońcę oskarżonych D. P., R. D.
i M. S. (1). Obrońca ten wskazuje także na kolejne mankamenty uzasadnienia, a mianowicie brak argumentacji odnośnie przypisania oskarżonemu D. P. uczestnictwa w pozyskaniu dokładnie tych, a nie innych wymienionych w zarzucie kwitów bunkrowych. Nie bez racji obrońca wskazuje na to, że oskarżeni D. L., T. N. i D. P. nie współdziałali w uzyskaniu tych samych kwitów bunkrowych i nie współpracowali z tymi samymi armatorami. Gdy zaś chodzi o kryteria przyjęcia współdziałania oskarżonych w zorganizowaniu poszczególnych kwitów bunkrowych sąd a quo powtórzył tezy oskarżyciela, nie przedstawiając kryteriów i dowodów, na jakich w tej mierze się oparł. Skarżący, co już wyżej wzmiankowano, trafnie też wskazuje na niespójność wyroku i uzasadnienia
w kwestii ilości przyjętego przez M. S. (1) celem zbycia paliwa,
w sytuacji gdy sąd a quo dał wiarę jego wyjaśnieniom. Odnośnie zaś oskarżonego R. D. wyjaśnienia wymaga nadto kwestia podżegania
H. P. do wystawienia każdego z objętych zarzutem (i przypisanych temu oskarżonemu) kwitów bunkrowych. Wprawdzie nie jest koronnym argumentem stwierdzenie, że pozostałym armatorom kutrów rybackich (a takim był też R. D.), którzy wystawiali poświadczające nieprawdę kwity bunkrowe nie postawiono zarzutu z art. 258 § 1 k.k., to jednak tę okoliczność trzeba także mieć na uwadze w kontekście braku podania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyczyn przyjęcia, że R. D. był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej.

Obrońca oskarżonego D. R. kwestionuje zasadność przypisania temu oskarżonemu przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271
§ 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., gdyż przyznanie się tego oskarżonego do nakłaniania rybaków do podpisywania kwitów bunkrowych nie dowodzi jego sprawstwa w takim zakresie, w jakim winę przypisał mu sąd a quo. Nie ulega wątpliwości, że w tej materii należy kompleksowo ocenić również zachowanie armatorów, którzy sami wykazywali chęć i wolę podpisywania kwitów bunkrowych, za co otrzymywali oczekiwaną gratyfikację. Ma rację ten skarżący, że samo przyznanie się oskarżonego do winy również nie zwalnia sądu od poszukiwania prawdy (materialnej) i dokonania trafnych ustaleń w sprawie. Zasadnie też wskazuje ten obrońca na to, że Sąd Okręgowy dowolnie posługiwał się pojęciami ciągu przestępstw oraz czynu ciągłego, skoro w wyroku czyn przypisany oskarżonemu został zakwalifikowany w związku z art. 12 k.k.,
a w uzasadnieniu sąd meriti stwierdził, że w tym przypadku należało przyjąć konstrukcję ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.). Jednocześnie w tym miejscu należy zwrócić uwagę na to, że formułowany prze obrońcę zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. należy ocenić jako przedwczesny, gdyż w sposób oczywisty przedstawia się to, że istniejących wątpliwości dowodowych nie rozstrzygnięto jeszcze na płaszczyźnie dowodowej, co jest wymagane dla skuteczności podniesienia takiego zarzutu. Już tylko dla porządku należy przypomnieć za skarżącym, że zamiaru sprawcy nie można się domyślać, a powinien on zostać ustalony w oparciu o cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, czyli powinien wynikać z przeprowadzonych dowodów. Słuszne są też uwagi skarżącego dotyczące zasadności przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstw karnoskarbowych, wobec braku ustaleń sądu a quo w tej materii,
w szczególności czy i rzeczywiście ten oskarżony dopuścił się uszczuplenia należności publicznoprawnych o dużej wartości, a przy tym jakich. Nie jest także pozbawione racji twierdzenie skarżącego, że nielogiczne jest ustalenie, iż do przestępstw doszło w okresie nie później niż od 6 listopada 2001 r. i nie wcześniej niż do 24 grudnia 2004r., bo nie można dokonać przestępstw w tak ustalonym okresie, gdyż niemożliwe jest działanie w tak ustalonym czasie.

Równocześnie trzeba wskazać na to, że skoro nie ustalono kwestii popełnienia przez oskarżonego D. R. przestępstw skarbowych ponad wszelką wątpliwość i nie zebrano w tym zakresie niezbędnych danych, to przedwczesne jest również odniesienie się do zarzutu obrazy art. 44 k.k.s. Podobne uwagi odnoszą się do analogicznych zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy oskarżonego J. S. (1).

Obrońca oskarżonego C. H. jak najbardziej zasadnie wskazuje też na zaistnienie błędu „braku”, gdy chodzi o przypisane temu oskarżonemu przestępstwa skarbowe. Nie było bowiem podstaw do ustalenia, kiedy oskarżony miał dokonać sprzedaży paliwa, a w związku z tym kiedy powstał obowiązek podatkowy oraz ile sprzedał paliwa i komu. Przyjęcie odpowiedzialności karnoskarbowej winno być następstwem ustalenia, kiedy powstał określony obowiązek podatkowy, z jakiego tytułu oraz w jakiej wysokości. Te kwestie sąd a quo jakby zupełnie zignorował, co jednak nie przeszkodziło mu w skazaniu oskarżonego za te przestępstwa. W uzasadnieniu wyroku próżno zaś szukać wyjaśnienia tych nurtujących kwestii.

Obrońca oskarżonego Z. D. słusznie akcentuje i tę grupę błędów, która wynika z braku jakiejkolwiek analizy przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci wielości zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym treści kwitów bunkrowych, faktur VAT, protokołów kontroli skarbowych, ksiąg podatkowych, umów, opinii biegłych, w tym z zakresu badania pisma i innych dokumentów księgowych. Jednozdaniowa ocena, iż są to dokumenty wiarygodne, w sytuacji gdy nie omawia się ich treści i nie wiąże z konkretnymi zarzutami, w żaden sposób nie może zostać zaakceptowana. Obrońca ten ma również rację co do tego, że z uwagi na specyfikę sprawy, a w szczególności specyficzny dokument zwany kwitem bunkrowym, sąd a quo winien dokonać wszechstronnej oceny tego dokumentu pod kątem znamion przestępstw określonych w art. 271 § 1 i 3 k.k. oraz art. 271 k.k. O ile zgodzić trzeba się ze skarżącym, że kwit bunkrowy jest elementem pewnej praktyki gospodarczej (związanej z żeglugą), to jednak nie jest tak, że nie ma on zakotwiczenia w przepisach prawnych. Nie chodzi przy tym tylko o przytaczane przez sąd a quo Rozporządzenie Ministra Finansów z 2004 r., ale przede wszystkim o uregulowania wynikające z ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz.U.2012.1244,j.t.) oraz Międzynarodowej Konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki z 1973 r, zwanej Konwencją MARPOL 73/78. Kwit bunkrowy, to dokument potwierdzający dostawę paliwa bunkrowego (żeglugowego), spełniający wymogi formalne przepisów Aneksu VI Konwencji Marpol 73/78, (dodany w 1997 r., wszedł w życie 19.05.2005 r.) w szczególności regulacji prawideł 14. i 18. Od tego też trzeba byłoby zacząć konstruktywne rozważania w kwestii podnoszonej przez skarżącego. Zupełnie na miejscu byłoby również odwołanie się do kwestii terminologicznych związanych z pojęciami typu „bunkier” „paliwo bunkrowe” „bunkrowanie” czy też „statek bunkrowany”, bo tylko dla podmiotów związanych z żeglugą są to pojęcia oczywiste. Sąd Apelacyjny ze swej strony wskazuje także na potrzebę przeanalizowania, z punktu widzenia obowiązujących przepisów podatkowych, relacji pomiędzy dokumentem dostawy (paliwa) a kwitem bunkrowym, w szczególności czy dokument dostawy może być zastąpiony kwitem bunkrowym lub uzupełniony o kwit bunkrowy. Jednocześnie w prowadzonych rozważaniach trzeba mieć na uwadze okresy objęte zarzutami stawianymi oskarżonym. Odnośnie oskarżonego Z. D. wymagają zaś ponownego przeanalizowania jego wyjaśnienia, z których wynika, że większość kwitów bunkrowych była podpisywana przez niego in blanco, a zatem ich wypełnianie następowało poza jego wiedzą. Nie może również pozostać bez właściwej oceny podawany przez niego fakt, że skradziono mu pieczątkę firmową.

Obrońca oskarżonego B. F. trafnie wskazuje na to, że nie jest do zaakceptowania to, iż sąd a quo w ogóle nie wskazał, które dowody świadczą jego zdaniem o sprawstwie oskarżonego B. F., którym dowodom natomiast odmówił wiarygodności i dlaczego, poza ogólnikowym stwierdzeniem, iż wyjaśnienia oskarżonego nie są wiarygodne, ponieważ nie znajdują potwierdzenia „w innych dowodach” (s. 103 uzas.). Równocześnie sąd ten nie wskazał jednak w żadnym punkcie uzasadnienia jakie konkretnie „inne dowody” przeczą wersji zdarzeń przedstawionej przez oskarżonego. Również i ten obrońca zasadnie wskazuje na przytoczenie tabelek skopiowanych wprost z aktu oskarżenia jako ustalenia w zakresie szczegółów rzekomo fikcyjnie odbieranego paliwa w przypadku poszczególnych firm i poszczególnych kwitów bunkrowych w odniesieniu do oskarżonego. Słusznie też podnosi to, że bierność oskarżonego i jego prawo do milczenia, wywodzące się z zasady nemo se ipsum accusare tenetur nie mogło zostać, jak uczynił to sąd a quo, potraktowane dlań niekorzystnie, to jest w tym konkretnym przypadku zostało to poczytane jako okoliczność wykluczająca wiarygodność jego relacji. Bezsprzecznie też sąd a quo nie uwzględnił, bo pominął w ogóle te okoliczności podnoszone przez oskarżonego i wskazywane przez niego dowody, przytoczone już choćby w odpowiedzi na akt oskarżenia. Nie uwzględnił także w swoich rozważaniach tej wersji, w której oskarżony, nie negując tego, że na kwitach bunkrowych widnieją jego podpisy, to jednak podpisywał je in blanco R. D..

Obrońca oskarżonego J. S. (1) przytacza racjonalnie w swojej apelacji nie tylko kwestie dotyczące trafności przypisania temu oskarżonemu popełnienia przestępstw karnoskarbowych, będące wynikiem dokonania błędnych ustaleń faktycznych. Rozważenia wymagają też uwagi tego obrońcy co do konieczności wykazania rodzaju paliwa przeznaczonego dla jednostek pływających, tj. czy chodziło o paliwo limitowane, jak przyjęto to zdaniem obrońcy błędnie w sprawie, czy też nielimitowane, które różni się sposobem nabywania i przechowywania. Bezsprzecznie też w postępowaniu ponownym należy zwrócić uwagę na to, aby ewentualne oparcie się w omawianej materii na wyjaśnieniach P. R. pozostawało w zgodzie z przepisami art. 175 § 1 k.p.k. oraz art. 171 § 7 k.p.k.

Obrońca oskarżonych E. K. i S. W. podnosi też ważny dla ostatecznego rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej tych oskarżonych, ale także i pozostałych oskarżonych, zarzut wymagający uwzględnienia w postępowaniu ponownym, a mianowicie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego co do faktu rzeczywiście spalonego paliwa żeglugowego przez jednostki rybackie należące do oskarżonych. Nie bez racji jest bowiem twierdzenie skarżącego, że porównanie ilości faktycznie spalonego paliwa w okresie objętym aktem oskarżenia z ilością paliwa widniejącą na kwitach bunkrowych dałoby podstawę do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie, to jest umożliwiłoby weryfikację prawdziwości danych znajdujących się na tych dokumentach w zakresie ilości zatankowanego paliwa. Sąd Okręgowy nie dostrzegał tych okoliczności, chociaż miał obowiązek zweryfikowania faktycznej ilości spalonego paliwa przez kuter rybacki każdego z oskarżonych i na tej podstawie ustalenia, czy ilości paliwa widniejące na kwitach bunkrowych faktycznie były zawyżane. Okoliczności podnoszone przez obrońcę poparte są szczegółową argumentacją zawartą w uzasadnieniu apelacji i w postępowaniu ponownym nie mogą zostać pominięte. Uwadze sądu ponownie rozpoznającego sprawę nie mogą też ujść uwagi obrońcy co do relacji istniejącej pomiędzy przepisami art. 271 k.k. a art. 62 k.k.s. W ten sposób ponownie pojawia się kwestia konieczności wyjaśnienia czy kwit bunkrowy rzeczywiście jest tylko specyficznym rodzajem rachunku.

W nawiązaniu do treści uzasadnienia ww. apelacji zwrócenia uwagi wymaga jeszcze to, że o ile rację ma skarżący, że sąd meriti obligowany jest do przeprowadzania dowodów również z własnej inicjatywy, to jednak nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że polska procedura karna zakłada model procesu inkwizycyjnego a nie kontradyktoryjnego. Polski proces karny jest bowiem procesem mieszanym (skargowo-śledczym), przy czym elementy inkwizycyjności zawarte są tylko w niektórych instytucjach procesowych. Nie funkcjonuje on zatem jako system inquisitio haeretica pravitatis.

Reasumując, uchylenie zaskarżonego wyroku oskarżonych wobec oskarżonych T. K., D. L., M. S. (1), D. P., R. D., D. R., C. H., J. S. (1), Z. D., B. F., E. K. oraz S. W. stało się konieczne. Jednocześnie z uwagi na to, że te same względy, które dotyczyły ww. oskarżonych, co do których apelacje zostały wywiedzione, przemawiają za takim uchyleniem także wobec oskarżonych, którzy nie wnieśli środków odwoławczych, należało wyrok uchylić w trybie art. 435 k.p.k. także co do oskarżonych T. N., A. T., M. Ż., J. D. i P. R..

W postępowaniu ponownym sąd orzekający uwzględni przytoczone wyżej wskazania i uwagi. Wystrzegał się też będzie popełnienia uchybień stwierdzonych w niniejszym postępowaniu. Będzie musiał mieć również na uwadze pozostałe argumenty przytoczone szczegółowo w wywiedzionych apelacjach.

Sąd rozpoznający ponownie sprawę powinien też baczyć na treść art. 443 k.p.k., aby nie doszło do wydania orzeczenia surowszego wobec któregokolwiek z oskarżonych. Jednocześnie, przeprowadzając postępowanie dowodowe, sąd ten winien optymalnie korzystać z unormowania zawartego w treści art. 442 § 2 k.p.k.

II AKa 413/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE