Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 maja 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa P. L. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie, o odszkodowanie

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 13 stycznia 2015 roku, sygn. akt I C 1014/13

Z apelacji pozwanego

I. zmienia zaskarżony wyrok w punktach:

a/ I podpunkt 1 w ten sposób, że zasądza odsetki ustawowe od kwoty 5.000 (pięć tysięcy) złotych poczynając od dnia 1 grudnia 2012r., od dalszej kwoty 5.000 ( pięć tysięcy) złotych poczynając od dnia 16 września 2014r.

b/ I podpunkt 2 w ten sposób, że kwotę 2.027,00 złotych obniża do kwoty 935

(dziewięćset trzydzieści pięć) złotych z tym, że odsetki płatne od kwoty 100 (sto) złotych płatne od dnia 1 grudnia 2012 roku, a od dalszej kwoty 835 (osiemset trzydzieści pięć) złotych od dnia 16 września 2014 roku a w pozostałej części powództwo i apelację oddala;

II. oddala apelację powoda w całości;

III. znosi wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 274/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. cytuję:

„I. zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda P. L. (1);

1/ kwotę 10.000,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty;

2/ kwotę 2.027,00 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty opieki osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty;

II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda P. L. (1) kwotę 551,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV. nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz.: od powoda P. L. (1) kwotę 332.05 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa; od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 458,54 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa;

V. nakazał zwrócić powodowi P. L. (2) ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. kwotę 40,30 złotych tytułem zwrotu nadpłaconej zaliczki” – koniec cytatu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05.07.2012 r. na ul. (...)w T.kierujący pojazdem m-ki B. o nr rej. (...) D. B., potrącił przechodzącego przez przejście dla pieszych P. L. (1), który w wyniku tegoż zdarzenia doznał złamanie bliższego końca kości piszczelowej prawej. W szpitalu, powód w dniu 11.07.2012 r. przeszedł operację, a na oddziale (...)przebywał w okresie od 05.07.2012r. do 18.07.2012r.

Po opuszczeniu szpitala, dalsze leczenie powód kontynuował w Poradni (...)w T.

Obecnie powód P. L. (1) skarży się na bóle kończyny dolnej prawej po chodzeniu z uczuciem niekontrolowanego uginania się w kolanie.

W wyniku doznanych obrażeń, u powoda wystąpił uszczerbek na zdrowiu w wysokości 10%, określony na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r. pozycja 158 .

Silne dolegliwości bólowe utrzymywały się do 6 tygodni od dnia zdarzenia, a o zmiennym charakterze do 3 miesięcy. Do końca 2012 r., powód P. L. (1) chodził przy pomocy dwóch kul, a bez kuli poruszał się od marca 2013r.

Obecnie powód P. L. (1) wymaga leczenia operacyjnego, mającego na celu usunięcie płytki LCP, która przeszkadza w ruchomości i powoduje dolegliwości bólowe.

Ze względu na poruszanie się o dwóch kulach, przez okres 6 tygodni, powód P. L. (1) miał ograniczenia związane z poruszaniem się, kąpielą, sporządzaniem obiadu, zakupach, porządkach domowych i wymagał w tym okresie opieki w zakresie 3 godzin dziennie. Przez następne 4 tygodnie, powód P. L. (1) wymagał pomocy w zakresie 1-2 godzin dziennie.

Sąd Rejonowy uznał, że ustawową przesłanką odpowiedzialności pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W., jest przepis art. 822 k.c. stanowiący, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Uwzględniając ustalony przez biegłego ortopedę traumatologa uszczerbek na zdrowiu (10%) oraz dotychczas wypłaconą powodowi kwotę zadośćuczynienia w wysokości 10.000,00 zł, Sąd Rejonowy uznał za konieczne zasądzić na jego rzecz dodatkowo kwotę 10.000,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia .

O odsetkach ustawowych Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 482 k.c, zasądzając je od dnia 01.12.2012 roku, tj. zgodnie ze zgłoszonym w tym zakresie żądaniem.

Wysokość odszkodowania z tytułu kosztów opieki, Sąd Rejonowy ustalił za pierwsze 42 dni ( sześć tygodni) na kwotę 2.016,00 zł (42 dni x 4 godziny dziennie x 16 zł); a za kolejne 28 dni (4 tygodnie) na kwotę 896,00 zł (28 dni x 2 godziny dziennie x 16 zł) tj. łącznie 2.912,00 zł. Kwotę 2912,00 pomniejszył o wypłaconą dobrowolnie kwotę 885,00zł i z tego tytułu zasadził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.027,00,00 zł..

O odsetkach ustawowych orzekł na podstawie art. 482 k.c. zasądzając je od dnia 01 grudnia 2012r., tj. zgodnie ze zgłoszonym w tym zakresie żądaniem

W pozostałej części oddalił wniesione powództwo jako nieuzasadnione.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach, o których mowa w punkcie III i IV wyroku stanowił natomiast przepis art. 100 k.p.c.

Powód wygrał sprawę w 58%, a łącznie koszty postępowania w sprawie wyniosły 3.048,70 zł. Ponieważ powód P. L. (1) poniósł koszty w wysokości 1.831,70 zł, a powinien je ponieść w kwocie 1.280,42 zł (42% x 3.048,00 zł), to pozwany (...) S.A. w W. powinien mu zwrócić kwotę 551,28 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu (1.831,70 zł - 1.280,42 złotych).

Mając na uwadze zasadę stosunkowego rozłożenia kosztów oraz przepis art. ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. Nr 167 poz. 1398) Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku, nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz.:

- od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 458.54 zł tytułem nieuiszczonej opłaty oraz wydatków od uwzględnionej części powództwa.

- od powoda P. L. (1) kwotę 332.05 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej oraz wydatków od oddalonej części powództwa.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia punktu V wyroku stanowił przepis art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. Nr 167 poz. 1398).

Powód zaskarżył wyrok w części tj.: w zakresie jego punktu drugiego, w części oddalającej powództwo o dalsze zadośćuczynienie oraz ustalenie odpowiedzialności pozwanego (...) S.A. w W. za skutki zdarzenia z dnia 5 lipca 2012 roku mogące się ujawnić u powoda P. L. (1) w przyszłości; a nadto w zakresie punktów trzeciego i czwartego odpowiednio co do kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez:

a) naruszenie art. 445 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na niewłaściwej interpretacji pojęcia „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia" i zasądzenie sumy rażąco zaniżonej oraz poprzez nieuwzględnienie przy określaniu wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia dokonanych w postępowaniu ustaleń taktycznych oraz indywidualnych okoliczności sprawy, b) naruszenie art. 189 k.p.c. poprzez brak analizy wystąpienia interesu prawnego po stronie powoda w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość i brak odniesienia się w tym względzie do zebranego w toku postępowania materiału dowodowego;

2. obrazę prawa procesowego, na którą składają się:

a) naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego rozważenia zebranego w toku postępowania materiału dowodowego, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przez Sąd I Instancji i uchybieniu zasadom logiki wywodu i doświadczenia życiowego w tym względzie;

wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo, poprzez zasądzenie od pozwanego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych S.A. w W. na rzecz powoda P. L. (1) kwoty 8.000,00 złotych, ponad zasądzoną w I Instancji kwotę 10.000,00 złotych, tytułem dalszego zadośćuczynienia, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo, poprzez ustalenie, iż pozwany Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych S.A. w W. ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 5 lipca 2012 roku mogące ujawnić się u powoda P. L. (1) w przyszłości, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego przed Sądem 1 Instancji uwzględniające merytoryczne rozstrzygnięcie, zasądzenie od pozwanego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych S.A. w W. na rzecz powoda P. L. (1) kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Pełnomocnik pozwanego (...) S.A. w W. zaskarżył powyższy wyrok w części, tj.

- w punkcie I ppkt 1/ w zakresie zasądzonych ustawowych odsetek za opóźnienie w zapłacie od kwoty 10.000,00 zł od dnia 1.12.2012r. do dnia 12 stycznia 2015r.

- w punkcie I ppkt 2 ponad kwotę 571,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 stycznia 2015r. do dnia zapłaty, tj. co do kwoty 1.456,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2012r. do dnia zapłaty oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w punkcie III i IV.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1/ naruszenie prawa materialnego :

art. 444 par. 1 i art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez zasądzenie powodowi odszkodowania obejmującego koszty opieki osób trzecich w kwocie wyższej od należnej, przekraczającej poniesioną przez powoda szkodę, art. 6 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że powód wykazał, że poniósł koszty opieki w kwocie 2.912,00 zł, tj. za okres 42 dni po wypadku w wymiarze 3 godzin dziennie : 42 dni x 3 godziny = 126 godzin x 16,00 zł = 2.016,00 zł i za okres kolejnych 28 dni w wymiarze 2 godzin dziennie : 28 dni x 2 godziny = 56 godzin x 16,00 zł = 896,00 zł - łącznie 2.016,00 zł + 896,00 zł = 2.912,00 zł i w takiej wysokości koszty opieki powinny być rekompensowane, a zasądzone po pomniejszeniu o kwotę 885,00 zł wypłaconą z tego tytułu przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, w sytuacji gdy powód nie ponosił kosztów tej opieki,

-art. 481 par. 1 kc w związku z art. 445 par. 1 kc oraz art. 817 par.1 i par. 2 kc przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zasądzenie zadośćuczynienia i odszkodowania następuje wraz z ustawowymi odsetkami od dnia upływu terminu likwidacji szkody, nie zaś od dnia wyrokowania,

2/ naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, w tym naruszenie art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego wyrażające się w przekroczeniu przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów oraz uczynienie jej dowolną oraz poprzez przyjęcie, iż koszty opieki osób trzecich należy wyliczać według stawki po 16,00 zł za 1 godzinę opieki obowiązującej w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej.

Wskazując powyższe zarzuty wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I ppkt 1 i zasądzenie od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia wyrokowania, tj. od dnia 13 stycznia 2015r. do dnia zapłaty i oddalenie powództwa w zakresie ustawowych odsetek od kwoty 10.0000,00 zł za okres od dnia 1.12.2012r. do dnia 12.01.2015r.

2. o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie i ppkt 2 i zasadzenie tytułem
odszkodowania kwoty 571,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 stycznia 2015r. do dnia zapłaty i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie.

o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych oraz o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za I instancję przy uwzględnieniu merytorycznego rozpoznania apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja pozwanego jest uzasadniona w części w której kwestionuje ustalenia daty początkowej płatności odsetek ustawowych od zasądzonego zadośćuczynienia i odszkodowania oraz określenia wysokości stawki za 1 godzinę opieki.

W ocenie Sądu II instancji zaskarżone orzeczenie w części dotyczącej ustalenia daty płatności odsetek ustawowych od zasądzonego zadośćuczynienia zostało wydane z obrazą przepisu art. 481§ 1 k.c. w związku z art. 455 k.c.

Stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. odsetki ustawowe należą się wierzycielowi, kiedy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego w terminie. Z kolei art. 455 k.c. stanowi, że jeśli termin spełnienia świadczenia nie wynika z treści ani z właściwości zobowiązania, to zobowiązanie ma charakter bezterminowy, a o jego przekształceniu w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel, wzywając dłużnika do spełnienia świadczenia w określonej wysokości.

Wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie jest źródłem zobowiązania sprawcy szkody do zapłaty, ponieważ pozostaje nim czyn niedozwolony. Wobec tego odsetki od zadośćuczynienia należą się wierzycielowi od daty zgłoszenia roszczenia o wypłatę stosownie do art. 455 k.c. Od tej chwili biegnie termin do uiszczenia odsetek za opóźnienie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.08.2013 r. w sprawie I CSK 667/12, Lex 1391106 ).

W sprawie niniejszej pełnomocnik powoda w pozwie domagał się zasądzenia dalszego zadośćuczynienia w kwocie 5000,00 zł oraz odsetek ustawowych poczynając od dnia 01.12.2012 r., a nadto zasądzenia tytułem kosztów opieki kwoty 100,00 zł również z odsetkami od dnia 01.12.2012 r. Dopiero w piśmie procesowym z dnia 16.09.2014 r. ( po wydaniu opinii przez biegłego lekarza sądowego ) wniesione powództwo rozszerzył o dalszą kwotę 13000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz o dalszą kwotę 2812,00 zł z tytułu kosztów opieki osoby trzeciej wraz z odsetkami ustawowymi poczynając od dnia 01.12.2012 r., tak co do zadośćuczynienia, jak i odszkodowania.

Ponieważ pełnomocnik powoda rozszerzył w toku postępowania przed Sądem I instancji żądanie z tytułu zadośćuczynienia oraz opieki, to data dokonania tej czynności procesowej musi znaleźć odzwierciedlenie w dacie ustalenia biegu terminu odsetek ustawowych. Wobec tego zasadnie powód może domagać się zasądzenia odsetek ustawowych od zadośćuczynienia w kwocie 5000,00 zł oraz odszkodowania w kwocie 100, 00 zł od dnia 01.12.2012 r. Skoro powód rozszerzył powództwo to od dalszej kwoty 5000,00 zł należało zasądzić odsetki ustawowe dopiero od dnia 16.09.2014 r.

W sprawie niniejszej zostało wykazane, że powód wymagał opieki osób trzecich. W związku z powyższym obowiązkiem sądu meriti było określić wysokość stawki należnej z tego tytułu.

Zgodzić się należy z autorem apelacji, że pomoc osoby trzeciej w przypadku powoda nie wymagała specjalnych kwalifikacji. W sprawie niniejszej stawka usługi opiekuńczej została określona na 16 zł tj. na podstawie stawki płaconej za tego rodzaju usługi pracownikom MOPS w T.

Stanowiska powyższego Sąd II instancji nie może zaakceptować z tego powodu, że pomoc powodowi świadczyła osoba najbliższa, która z tego tytułu nie była obciążona publicznoprawnymi opłatami. Skoro udzielana powodowi pomoc nie wymagała także profesjonalnej wiedzy i specjalnego doświadczenia zawodowego, to wysokość należnej stawki za 1 godzinę należało określić na 10 zł, a nie na 16 zł jak to uczynił Sąd I instancji.

Konsekwencją powyższego jest obniżenie przez Sąd Okręgowy zasądzonego przez Sąd I instancji w punkcie I podpunkt 2 kwoty 2027,00 zł do kwoty 935,00 zł oraz zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 100,00 zł poczynając od dnia 01.12.2012 r., a od dalszej kwoty 835,00 zł od dnia 16.09.2014 r. Skutkiem w/w zmiany jest oddalenie powództwa oraz apelacji pozwanego w pozostałej części.

O powyższym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Apelacja powoda nie jest uzasadniona.

Zarzut obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 445 k.c. przez Sąd Rejonowy uznać należy za nieuzasadniony. Sąd meriti prawidłowo bowiem ustalił skutki wypadku dla zdrowia powoda, a wysokość przyznanego zadośćuczynienia uznać należy za adekwatną do rozmiaru trwałego uszczerbku.

Sąd Okręgowy zauważa, że tylko w przypadku, kiedy zasądzone zadośćuczynienie jest niewspółmiernie nieodpowiednie, albo rażąco niskie albo rażąco wygórowane, to rozstrzygnięcie w tym zakresie podlega kontroli instancyjnej (por. wyrok SN z dnia 9.07. 1970 r., III PRN 39/70, OSNCP 1971/3/53 oraz wyrok z dnia 18.11.2004 r., I CK 219/04 Lex nr 146356). W niniejszej sprawie jak to wyżej wskazano przyznane powodowi przez Sąd I instancji zadośćuczynienie nie może być uznane za rażąco niskie.

Jak słusznie podniósł Sąd Rejonowy w uzasadnieniu przewidziane w art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienie za doznaną krzywdę ma na celu naprawienie przez rekompensatę pieniężną szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. W ten sposób ujawnia się aprobowany w orzecznictwie kompensacyjny charakter zadośćuczynienia pieniężnego (por. wyrok SN z dnia 30.01.2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40; wyrok SN z dnia 27.02.2004 r., V CK 282/03, Lex nr 183777). Zatem o rozmiarze należnego zadośćuczynienia powinien decydować rozmiar doznanej krzywdy tj. stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne okoliczności.

Z poczynionych przez Sąd Rejonowy niespornych ustaleń faktycznych wynika, że powód w wyniku wypadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, który przez biegłego z zakresu ortopedii został określony na 10 %.

Zdaniem Sądu Okręgowego zadośćuczynienie w wysokości ustalonej przez Sąd I instancji spełnia kryterium charakteru kompensacyjnego oraz przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest zaniżone. Zwrócić należy uwagę, że kwota tak określonego zadośćuczynienia jest także porównywalna z przyznanymi kwotami zadośćuczynienia w innych tego rodzaju prawomocnie zakończonych sprawach w okręgu tut. Sądu.

W ocenie Sądu II instancji nie ma racji autor apelacji czyniąc Sądowi Rejonowemu zarzut naruszenia art. 189 k.p.c.

Zdaniem Sądu tut. po wprowadzeniu w życie przepisu art. 442 ¹ k.c. powód nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Dzieje się tak ze względu na regulację zawartą w art. 442 ¹ § 3 k.c., która eliminuje niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła.

Zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 233 k.p.c. także nie jest uzasadniony. W tym miejscu podnieść należy, że strona która chce podważyć ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeśli jej ocena jest przekonywająca. Konieczne jest bowiem wskazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków.

Tymczasem powód w apelacji przedstawia własną ocenę dowodów, która jest odmienna od oceny Sądu I instancji. Ta ocena przeprowadzona przez powoda jest odzwierciedleniem zaprezentowanego przez niego stanowiska w sprawie, które zmierzało do uwzględnienia powództwa w całości.

Taki sposób podważania sędziowskiej oceny jest zwykłą polemiką i nie może zdaniem Sądu II instancji odnieść skutku. Sędziowskiej ocenie dowodów nie można bowiem przeciwstawić własnej oceny, konieczne jest co podniesiono wyżej, wskazanie w realiach sprawy przyczyn, dla których ocena dowodów nie spełnia reguł wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. - por. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, Lex nr 56906; postanowienie SN z dnia 23.01.2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753.

W ocenie Sądu II instancji ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa, albowiem nie narusza w/w reguł.

Skoro zarzuty apelacji powoda nie mogą odnieść zamierzonego skutku dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy ją oddalił.

O kosztach procesu między stronami za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.

Na oryginale właściwe podpisy