Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. K. (1) oskarżony został to, że:

1.  W okresie od października 2006 r. do dnia 11 lipca 2007 r. w L., R., B. i P., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, powołując się na swoje wpływy w instytucji państwowej, organie decydującym o uzyskaniu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, to jest Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., samodzielnie, a także wspólnie i w porozumieniu ze S. K. (1), podjął się pośrednictwa w załatwieniu niżej wymienionym osobom pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy różnych kategorii w ten sposób, że chciał przyjąć lub przyjął od nich korzyść majątkową w łącznej kwocie co najmniej 6.270 zł, z których to pieniędzy po odliczeniu kwoty w wysokości co najmniej 3.020 zł przekazał ustalonym egzaminatorom (...) w P. – to jest osobom pełniącym funkcję publiczną, co w konsekwencji spowodowało, że wymienione niżej osoby uzyskały pozytywny wynik egzaminu praktycznego na prawo jazdy, i tak:

1/. w październiku 2006 r. podjął się załatwienia P. N. pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy kategorii D, przy czym odmówił udzielenia pomocy z uwagi na zaproponowanie przez niego kwoty 300 zł uznając, że jest ona za niska,

2/. w dniu 7 października 2006 r. przyjął od J. H. (1) korzyść majątkową w kwocie 500 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi z (...) w P.,

3/. w okresie od 7 do 30 października 2006 r. przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 500 zł, której część przekazał ustalonemu egzaminatorowi z (...) w P.,

4/. w dniu 21 października 2006 r. przyjął od M. C. korzyść majątkową w kwocie 700 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P.,

5/. w grudniu 2006 r., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K. (1), podjął się załatwienia M. L. (1) pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy kategorii B w zamian za przyjęcie korzyści majątkowej w kwocie 400 zł, przy czym do przekazania wyżej wymienionej kwoty nie doszło, z uwagi na jej rezygnację ze zdawania egzaminu w (...) P.,

6/. w dniu 9 stycznia 2007 r. zaproponował załatwienie M. A. egzaminu na prawo jazdy kategorii B w zamian za przyjęcie korzyści majątkowej w kwocie 3.000 zł, przy czym do załatwienia sprawy nie doszło z uwagi na jej wycofanie się,

7/. w dniu 16 stycznia 2007 r. przyjął od H. N. korzyść majątkową w kwocie 300 zł,

8/. w okresie od 25 stycznia do 10 lutego 2007 r. przyjął od M. J. (1) korzyść majątkową w postaci butelki koniaku o wartości 70 zł w zamian za przyspieszenie terminu egzaminu poprawkowego na prawo jazdy kategorii B,

9/. w dniu 31 maja 2007 r. przyjął od D. F. korzyść majątkową w kwocie 600 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P.,

10/. w dniu 31 maja 2007 r. przyjął od M. S. (1) korzyść majątkową w kwocie 600 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P.,

11/. w dniu 31 maja 2007 r. przyjął od J. S. (1) korzyść majątkową w kwocie 600 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...)

12/. w dniu 18 czerwca 2007 r. przyjął od G. S. pieniądze w kwocie 1.200 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P.,

13/. w dniu 11 lipca 2007 r. przyjął od E. W. (1) korzyść majątkową w kwocie 1.200 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P.,

tj. o przestępstwo z art. 230 § 1 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

2.  Najpóźniej do dnia 22 kwietnia 2008 r. w R., bez zezwolenia wymaganego na podstawie Ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 r. (Dz.U. Nr 52, poz. 525 z 2004 r. z późn. zm.) posiadał amunicje w postaci 2 naboi sztucerowych kaliber 222 Remington oraz naboju rewolwerowego kaliber 38 S. i pistoletowego kaliber 6,35 mm Browning,

tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 kk

P. K. (1) oskarżony został to, że:

3.  W okresie od 1 października do 30 listopada 2006 r. w R., z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, podżegał uprawnionego lekarza J. W. (1) do antydatowania wystawianych przez niego orzeczeń o braku przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia pojazdów osobom uczestniczącym w kursie na prawo jazdy po rozpoczęciu kursu, przez co poświadczano w nich nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne w ten sposób, że potwierdzano ich zdolność do ubiegania się o uzyskanie prawa jazdy, umożliwiając im rozpoczęcie kursu, przy czym dotyczy to orzeczeń:

1/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. S. (2),

2/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu R. K. (1),

3/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu S. K. (2),

4/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu D. R.,

5/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu Z. B.,

6/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu W. B.,

7/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. L. (2),

8/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. W.,

9/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu A. R.,

10/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. L. (3),

11/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu R. S.,

12/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu K. S.,

13/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. B. (3),

14/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. D. (1),

15/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. K. (3),

16/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. N. (1),

17/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu P. K. (2),

18/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. D. (2),

19/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu J. S. (2),

20/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. Ś.,

21/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu P. P.,

22/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu P. B. (1),

23/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu D. F.,

23/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu W. C.,

23/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu T. Ż. (1),

24/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. G.,

25/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. R.,

26/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. S. (3),

27/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. Ł.,

28/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu W. P. (1),

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

4.  W okresie od kwietnia do października 2006 r. w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, będąc osobą uprawnioną do wydawania zaświadczeń o ukończeniu szkolenia podstawowego lub dodatkowego dla osób ubiegających się o prawo jazdy odpowiedniej kategorii, w przedmiotowych zaświadczeniach poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne w ten sposób, że wystawił je bez przeprowadzenia egzaminu wewnętrznego względnie zanim taki egzamin potwierdzający posiadaną wiedzę i umiejętności określone w charakterystyce absolwenta kursu uprawnione osoby zaliczyły, przez co – bezprawnie nabywały one w ten sposób uprawnienia umożliwiające przystąpienie do egzaminu państwowego na prawo jazdy w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego, i tak wystawił zaświadczenia:

1/. z dnia 30 października 2006 r. dot. W. C.,

2/. z dnia 20 listopada 2006 r. dot. J. K.,

3/. z dnia 2 grudnia 2006 r. i 21 lutego 2007 r. dot. A. R.,

4/. z dnia 2 grudnia 2006 r. i 23 marca 2007 r. dot. R. S.,

5/. z dnia 5 stycznia 2007 r. dot. P. B. (2),

6/. z dnia 9 stycznia 2007 r. dot. J. W. (2),

7/. z dnia 15 stycznia 2007 r. dot. T. Ż. (1),

8/. z dnia 15 stycznia 2007 r. dot. M. S. (3),

9/. z dnia 15 stycznia 2007 r. dot. D. F.,

10/. z dnia 21 lutego 2007 r. dot. J. S. (3),

11/. z dnia 30 marca 2007 r. dot. B. S.,

12/. z dnia 30 marca 2007 r. dot. W. P. (2),

13/. z dnia 2 maja 2007 r. dot. E. W. (1),

tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

J. W. (1) oskarżony został to, że:

5.  W okresie od 1 października do 30 listopada 2006 r. w R., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, będąc lekarzem uprawnionym do wystawiania orzeczeń o braku przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia pojazdów osobom uczestniczącym w kursie na prawo jazdy, wystawił tego rodzaju dokumenty z datą wsteczną w stosunku do badań przeprowadzonych przez siebie, poświadczając w ten sposób nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, jakoby kursanci (...) P. K. (1) poddali się tym badaniom w dacie ujętej na orzeczeniu, pobierając za każde wystawione przez siebie orzeczenie kwotę co najmniej 50 zł, i tak wystawił orzeczenia lekarskie:

1/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. S. (2),

2/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu R. K. (1),

3/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu S. K. (2),

4/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu D. R.,

5/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu Z. B.,

6/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu W. B.,

7/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. L. (2),

8/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. W.,

9/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu A. R.,

10/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. L. (3),

11/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu R. S.,

12/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu K. S.,

13/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. B. (3),

14/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. D. (1),

15/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. K. (3),

16/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. N. (1),

17/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu P. K. (2),

18/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. D. (2),

19/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu J. S. (2),

20/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. Ś.,

21/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu P. P.,

22/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu P. B. (1),

23/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu D. F.,

23/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu W. C.,

23/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu T. Ż. (1),

24/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. G.,

25/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. R.,

26/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. S. (3),

27/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu M. Ł.,

28/. z dnia 7 października 2006 r. o badaniu W. P. (1),

tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

K. B. oskarżona została to, że:

6.  W okresie od 22 do 30 czerwca 2007 r. w P., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy kategorii B, udzieliła korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 1.200 zł nieustalonemu egzaminatorowi z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P. w ten sposób, że wskazaną kwotę przekazała pośrednikowi S. K. (1) wiedząc, iż część tych pieniędzy zostanie przekazana egzaminatorowi, a który to egzamin faktycznie zakończony został wynikiem pozytywnym w dniu 30 czerwca 2007 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk w zw. z art. 12 kk

M. B. (2) oskarżona została to, że:

7.  W dniu 28 marca 2007 r. w P., w celu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy, udzieliła korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 1.200 zł egzaminatorowi T. P. (1) z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P. w ten sposób, że wskazaną kwotę przekazała pośrednikowi S. K. (1) wiedząc, iż część tych pieniędzy zostanie przekazana egzaminatorowi, a który to egzamin faktycznie zakończony został wynikiem pozytywnym w dniu 28 marca 2007 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk

M. C. oskarżony został to, że:

8.  W dniu 21 października 2006 r. w R., w celu uzyskania przez ustaloną osobę pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy kategorii B, udzielił korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 700 zł ustalonemu egzaminatorowi z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P. w ten sposób, że wskazaną kwotę przekazał pośrednikom M. K. (1) i S. K. (1) wiedząc, iż część tych pieniędzy zostanie przekazana egzaminatorowi, a który to egzamin faktycznie zakończony został wynikiem pozytywnym w dniu 21 października 2006 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk

D. F. oskarżony został to, że:

9.  W dniu 31 maja 2007 r. w P., w celu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy kategorii C i E, udzielił korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 600 zł nieustalonemu egzaminatorowi z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P. w ten sposób, że wskazaną kwotę przekazał pośrednikowi S. K. (1) wiedząc, iż część tych pieniędzy zostanie przekazana egzaminatorowi, a który to egzamin faktycznie zakończony został wynikiem pozytywnym w dniu 31 maja 2007 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk

J. H. (2) oskarżony został to, że:

10.  W dniu 7 października 2006 r. w R., w celu uzyskania przez ustaloną osobę pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy kategorii B, udzielił korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 500 zł nieustalonemu egzaminatorowi z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P. w ten sposób, że wymienioną kwotę przekazał pośrednikom M. K. (1) i S. K. (1) wiedząc, iż część tych pieniędzy zostanie przekazana egzaminatorowi, a który to egzamin faktycznie zakończony został wynikiem pozytywnym w dniu 7 października 2006 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk

A. T. (1) oskarżony został to, że:

11.  W okresie od 7 października 2006 r. do 31 października 2007 r. w P., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję osoby publicznej – egzaminatora w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., przyjął za pośrednictwem M. K. (1) i S. K. (1) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 1.500 zł w zamian za załatwienie pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego na prawo jazdy różnych kategorii co w konsekwencji spowodowało, że niżej wymienione osoby uzyskały pozytywny wynik egzaminu na prawo jazdy, i tak:

1/. w dniu 7 października 2006 r. za pośrednictwem M. K. (1) przyjął od J. H. (1) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

2/. w dniu 28 marca 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. B. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

3/. w czerwca 2007 r. za pośrednictwem M. K. (1) przyjął od G. S. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

4/. w dniu 11 lipca 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) i M. K. (1) przyjął od E. W. (1) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

5/. w okresie od 24 do 31 października 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. P. (1) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 12 kk

J. S. (1) oskarżona została to, że:

12.  W dniu 31 maja 2007 r. w P., w celu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy kategorii C i E, udzieliła korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 600 zł nieustalonemu egzaminatorowi z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P. w ten sposób, że wskazaną kwotę przekazała pośrednikom M. K. (1) i S. K. (1) wiedząc, iż część tych pieniędzy zostanie przekazana temu egzaminatorowi, a który to egzamin faktycznie zakończony został wynikiem pozytywnym w dniu 31 maja 2007 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk

M. S. (1) oskarżona została to, że:

13.  W dniu 31 maja 2007 r. w P., w celu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy kategorii C i E, udzieliła korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 600 zł nieustalonemu egzaminatorowi z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P. w ten sposób, że wskazaną kwotę przekazała pośrednikom M. K. (1) i S. K. (1) wiedząc, iż część tych pieniędzy zostanie przekazana egzaminatorowi, a który to egzamin faktycznie zakończony został wynikiem pozytywnym w dniu 31 maja 2007 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk

T. P. (1) oskarżony został to, że:

14.  W okresie od sierpnia 2006 r. do 12 lipca 2007 r. w P., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję osoby publicznej – egzaminatora w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., przyjął lub obiecał przyjąć za pośrednictwem M. K. (1) i S. K. (1) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 5.400 zł w zamian za załatwienie pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego na prawo jazdy różnych kategorii co w konsekwencji spowodowało, że niżej wymienione osoby uzyskały pozytywny wynik egzaminu na prawo jazdy, i tak:

1/. w okresie od sierpnia do końca października 2006 r. za pośrednictwem S. K. (1) obiecał przyjąć od E. M. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

2/. w styczniu 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od A. M. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

3/. w okresie od 14 lutego do 17 marca 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od R. K. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

4/. w dniu 15 lutego 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. J. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

5/. w dniu 27 lutego 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. N. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

6/. w dniu 28 lutego 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. P. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

7/. w dniu 26 marca 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) obiecał przyjąć od R. C. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

8/. w dniu 28 marca 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. B. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

9/. w dniu 31 marca 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. J. (3) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

10/. w dniu 31 marca 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od Ł. W. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

11/. w dniu 4 kwietnia 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od E. W. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

12/. w dniu 10 kwietnia 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od B. J. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

13/. w dniu 11 maja 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) obiecał przyjąć od J. B. płody rolne o wartości co najmniej 300 zł,

14/. w dniu 14 maja 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) obiecał przyjąć od D. M. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

15/. w dniu 31 maja 2007 r. za pośrednictwem M. K. (1) przyjął od J. S. (1) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

16/. w dniu 31 maja 2007 r. za pośrednictwem M. K. (1) przyjął od M. S. (1) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

17/. w dniu 31 maja 2007 r. za pośrednictwem M. K. (1) przyjął od D. F. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

18/. w dniu 31 maja 2007 r. za pośrednictwem S. K. (1) przyjął od M. M. pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 12 kk

J. N. (1) oskarżony został to, że:

15.  W nieustalonym dniu, ale nie później niż do końca grudnia 2006 r. w P., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, powołując się na swoje wpływy w instytucji państwowej, organie decydującym o uzyskaniu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, tj. w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., podjął się pośrednictwa w załatwieniu O. K. pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego na prawo jazdy kategorii B w ten sposób, że przyjął od niego kwotę 1.400 zł,

tj. o przestępstwo z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

16.  W nieustalonym dniu, ale nie później niż do końca grudnia 2006 r. w S., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, powołując się na swoje wpływy w instytucji państwowej, organie decydującym o uzyskaniu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, tj. w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., podjął się pośrednictwa w załatwieniu J. H. (3) pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego na prawo jazdy kategorii B w ten sposób, że przyjął od niego kwotę 1.500 zł,

tj. o przestępstwo z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

Sąd Rejonowy w Pile wyrokiem z dnia 22.05.2014r wydanym w sprawie IIK 1275/11 orzekł;

1.  Oskarżonego M. K. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od października 2006 r. do dnia 11 lipca 2007 r. w L., R., B. i P., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, powołując się na swoje wpływy w instytucji państwowej, organie decydującym o uzyskaniu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, to jest Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., samodzielnie, a także wspólnie i w porozumieniu ze S. K. (1), podjął się pośrednictwa w załatwieniu niżej wymienionym osobom pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego i praktycznego na prawo jazdy różnych kategorii w ten sposób, że chciał przyjąć lub przyjął od nich korzyść majątkową w łącznej kwocie co najmniej 4.570 zł, z których to pieniędzy część przekazał ustalonym egzaminatorom (...) w P. – to jest osobom pełniącym funkcję publiczną, co w konsekwencji spowodowało, że wymienione niżej osoby uzyskały pozytywny wynik egzaminu praktycznego na prawo jazdy, i tak:

1/. w październiku 2006 r. podjął się załatwienia P. N. pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy kategorii D, przy czym odmówił udzielenia pomocy z uwagi na zaproponowanie przez niego kwoty 300 zł uznając, że jest ona za niska,

2/. w okresie od 7 do 30 października 2006 r. przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 500 zł, której część przekazał nieustalonemu egzaminatorowi z (...) w P.,

3/. w dniu 21 października 2006 r. przyjął od nieustalonej osoby korzyść majątkową w kwocie 700 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał nieustalonemu egzaminatorowi (...) w P. w związku z egzaminem K. C.,

4/. w grudniu 2006 r., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K. (1), podjął się załatwienia M. L. (1) pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy kategorii B w zamian za przyjęcie korzyści majątkowej w kwocie 400 zł, przy czym do przekazania wyżej wymienionej kwoty nie doszło, z uwagi na jej rezygnację ze zdawania egzaminu w (...) P.,

5/. w dniu 9 stycznia 2007 r. zaproponował załatwienie M. A. egzaminu na prawo jazdy kategorii B w zamian za przyjęcie korzyści majątkowej w kwocie 3.000 zł, przy czym do załatwienia sprawy nie doszło z uwagi na jej wycofanie się,

6/. w dniu 16 stycznia 2007 r. przyjął od H. N. korzyść majątkową w kwocie 300 zł,

7/. w okresie od 25 stycznia do 10 lutego 2007 r. przyjął od M. J. (1) korzyść majątkową w postaci butelki koniaku o wartości 70 zł w zamian za przyspieszenie terminu egzaminu poprawkowego na prawo jazdy kategorii B,

8/. w nieustalonym dniu nie później niż w dniu 31 maja 2007 r. przyjął od nieustalonej osoby korzyść majątkową w kwocie co najmniej 400 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P., w związku z egzaminem D. F.,

9/. w nieustalonym dniu, jednak nie później niż w dniu 31 maja 2007 r. przyjął od nieustalonej osoby korzyść majątkową w kwocie co najmniej 400 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P., w związku z egzaminem M. S. (1)

10/. w nieustalonym dniu, jednak nie później niż w dniu 31 maja 2007 r. przyjął od nieustalonej osoby korzyść majątkową w kwocie co najmniej 400 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał ustalonemu egzaminatorowi (...) w P., w związku z egzaminem J. S. (1)

11/. w dniu 18 czerwca 2007 r. przyjął od G. S. pieniądze w kwocie 600 zł,

12/. w dniu 11 lipca 2007 r. przyjął od E. W. (1) korzyść majątkową w kwocie 1.200 zł, której część za pośrednictwem S. K. (1) przekazał nieustalonemu egzaminatorowi (...) w P.,

tj. winnego przestępstwa z art. 230 § 1 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 228 § 3 kk i art. 19 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 12 kk wymierzył mu karę 2 (dwa) lata pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§ 2 i 3kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu wysokości 1 stawki dziennej grzywny na kwotę 100 (stu) złotych,

2.  Oskarżonego M. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu popełnionego w sposób opisany powyżej w pkt 2, tj. przestępstwa z art. 263 § 2 kk i za to na podstawie art. 263 § 2 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  Na podstawie art. 85 kk i art.86 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu M. K. (1) w pkt 1 i 2 i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

4.  Na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wyżej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat próby,

5.  Na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. K. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w wysokości 470zł.,

6.  Oskarżonego P. K. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 3,

7.  Oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego zarzucanego mu czynu, popełnionego w sposób opisany powyżej w pkt. 4, przy czym z opisu czynu wyeliminował zaświadczenie wystawione na nazwisko W. C. i przyjął iż przestępstwo zostało popełnione w okresie od 20 listopada 2006 do 2 maja 2007r., tj. przestępstwa z art 271 § 1 kk w zw. z art 12 kk i za to na podstawie art 271 § 1 kk w zw. z art 12 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

8.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej wobec oskarżonego P. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech) lat próby.

9.  Na podstawie art 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu P. K. (1) karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości 1 stawki dziennej grzywny na kwotę 30 (trzydziestu) zł.,

10.  Oskarżonego J. W. (1) uznał za winnego zarzucanego mu czynu, popełnionego w sposób opisany powyżej w pkt. 5, tj. winnego występku z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 271 § 1 kk w zw. z art 12 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

11.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej wobec oskarżonego J. W. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat próby.

12.  Na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu J. W. (1) karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości 1 stawki dziennej grzywny na kwotę 40 (czterdziestu) zł.,

13.  Na podstawie art. 41 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego J. W. (1) zakaz zajmowania stanowisk w zakresie wydawania orzeczeń lekarskich o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami na okres 5 (pięciu) lat,

14.  Oskarżoną K. B. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu,

15.  Oskarżoną M. B. (2) uznał za winną zarzucanego jej czynu popełnionego w sposób opisany powyżej w pkt. 7, tj. występku z art. 229 § 3 kk i za to na podstawie art. 229 § 3 kk wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 kk wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

16.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonej M. B. (2) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres lat 3 (trzech) tytułem próby,

17.  Oskarżonego M. C. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu,

18.  Oskarżonego D. F. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu,

19.  Oskarżonego J. H. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu,

20.  Oskarżonego A. T. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 28 marca 2007 r. w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję osoby publicznej – egzaminatora w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., przyjął za pośrednictwem S. K. (1) od M. B. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300 zł. w zamian za załatwienie pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego na prawo jazdy kategorii (...), co w konsekwencji spowodowało, że M. B. (2) uzyskała pozytywny wynik egzaminu na prawo jazdy, tj. winnego przestępstwa z art. 228 § 3 kk i za to na podstawie art. 228 § 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, i na podstawie art 33 § 2 i 3 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości 1 stawki dziennej grzywny na kwotę 100 (stu) zł,

21.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej wobec oskarżonego A. T. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat próby,

22.  Oskarżoną J. S. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu,

23.  Oskarżona M. S. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu,

24.  Oskarżonego T. P. (1) uznał za winnego zarzucanego mu czynu popełnionego w sposób opisany powyżej w pkt. 14, przy czym w odniesieniu do czynów opisanych w podpunktach 15, 16 i 17 przyjął zmianę, iż czyny te zostały popełnione w nieustalonym czasie, nie później niż w dniu 31 maja 2007r i przyjął pieniądze od nieustalonych osób, w związku z egzaminami J. S. (1), M. S. (1) i D. F., tj. winnego występku z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 228 § 3 kk w zw. z art. 12 kk wymierzył my karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 i 3 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości 1 stawki dziennej grzywny na kwotę 100 (stu) zł.,

25.  Na podstawie art 69 § 1 i 2 kk oraz art 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu T. P. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres lat 5 (pięciu) tytułem próby,

26.  Na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego T. P. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w wysokości 5.400zł.,

27.  Oskarżonego J. N. (1) uznał za winnego zarzucanych mu czynów, popełnionych w sposób opisany powyżej w pkt. 15 i 16, przy czym przyjął, iż oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw opisanego w art. 91 § 1 kk, tj. winnego występku z art. 230§ 1 kk w zw. z art 12 kk i w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 230 § 1 kk w zw. z art 12 kk i w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 i 3 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości 1 stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) zł,

28.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej wobec oskarżonego J. N. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech) lat próby.

29.  Na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego J. N. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa wysokości 2.900 zł.,

30.  Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania w związku z uniewinnieniem oskarżonych K. B., M. C., D. F., J. S. (1), M. S. (1), J. H. (1), częściowym uniewinnieniem P. K. (1), obciążył Skarb Państwa,

31.  Na podstawie art. 633 kpk przesądził, że oskarżeni T. P. (1), J. W. (1) i P. K. (1) ponoszą po 3/14 kosztów postępowania, M. K. (1) 1/7 kosztów postępowania i M. B. (2), A. T. (1) i J. N. (1) po 1/14 kosztów postępowania.

Z powyższym wyrokiem nie zgodzili się; obrońca oskarżonego M. K. (1), obrońca oskarżonego P. K. (1), obrońca oskarżonego J. W. (1), obrońca oskarżonej M. B. (2), obrońca oskarżonego A. T. (1), obrońcy oskarżonego T. P. (1), oskarżony J. N. (1) i prokurator.

Obrońca M. K. (1) zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie, w jakim Sąd uznał M. K. (1) za winnego zarzucanych mu czynów-punkt 1,2,3,4,5 i 31 wyroku. Apelujący zarzucił wyrokowi:

1.  naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i błędną ocenę materiału dowodowego z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowe, przy ocenie zeznań S. K. (1), P. N., J. H. (1), M. K. (2), M. C., D. F., M. S. (1), J. S. (1);, M. J. (1) i E. W. (1) w sytuacji, gdy złożone w toku procesu zeznania należy uznać za w pełni wiarygodne a nadto w sytuacji gdy Sąd nie uzasadnił bądź uczynił to w sposób lakoniczny dlaczego zeznaniom w/w osób nie dał przymiotu wiarygodności;

2.  Naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodu z opinii Laboratorium Kryminalistycznego przy KWP w P. z naruszeniem zasad swobodnej oceny dowodów, poprzez uznanie wskazanej opinii za rzetelną i przydatną do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie w kwestii tak doniosłej jak legalność posiadania amunicji przez M. K. (1) w sytuacji, gdy opinia ta sporządzona została nie tylko z naruszeniem zasad fachowości i rzetelności, ale stoi również w sprzeczności z przepisami prawa normującymi sposób przechowywania broni i amunicji oraz zasad jej użyczania.

3.  naruszenie art. 193 k.p.k. w zw. z art. 9 §1 poprzez nie przeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu analizy kryminalnej na okoliczność ustalenia czy oskarżeni posługiwali się w rozmowach telefonicznych szyfrem lub kodem a jeżeli tak to jakie znaczenie należy nadać treści tych rozmów, w szczególności gdy Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, iż samodzielnie rozszyfrował tylko część rozmów telefonicznych oskarżonych.

4.  Naruszenie art. 424 § l pkt l i 2 k.p.k., poprzez nie wskazanie w treści pisemnego uzasadnienia wyroku jakie fakty sąd uznał za udowodnione, braku ustalenia stanu faktycznego w sprawie a jedynie oceny faktów i dowodów przywołanych w sprawie, dokonania oceny wyłącznie dowodów wskazujących na winę oskarżonego, nieuzasadnienia dlaczego Sąd nie dał wiary dowodom przemawiającym na korzyść oskarżonego w postaci chociażby zeznań świadków i wyjaśnień współoskarżonych, pominięcie oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w toku postępowania, a nadto poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu podstawy prawnej wyroku uniemożliwiając kontrolę instancyjną.

5.  naruszenie art. 413 § 2 pkt 1 k,.p.k. w związku z art. 424 §1 pkt 2 k.p.k. poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku żadnych rozważań prawnych na podstawie, których Sąd zastosował właśnie taką kwalifikację prawną zarzucanych oskarżonemu czynów, a nadto nie wskazał, jakie zdaniem Sądu I instancji oskarżony dokonała w ramach pomocnictwa, co w konsekwencji uniemożliwia kontrolę instancyjną wyroku.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie M. K. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego A. T. (1) zaskarżył wyrok w całości na korzyść tego podsądnego ( pkt 20,21 i 31 wyroku). Skarżący zarzucił orzeczeniu

1.  obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, w a szczególności przepisów art.4, art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 i art. 410 k.p.k. przez dokonanie dowolnej oceny części zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie w sprawie materiałem dowodowym, nieuzasadnioną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, niewskazanie dowodów winy oskarżonego, a w szczególności zamiaru popełnienia przez A. T. (1) czynu zabronionego z art. 228 § 3 k.k. z równoczesnym przyjęciem, że

a)  T. P. (2) i S. K. (1) złożyli wyjaśnienia, w których wskazali, że A. T. popełnił zarzucane mu przestępstwo-mimo że S. K. (1) wyjaśnił jedynie, że zna A. T. nie wskazując żadnych okoliczności, które by uzasadniałyby zarzut przyjęcia korzyści majątkowej od M. B. a sam T. P. (1) także nie przyznał się do przyjęcia korzyści od M. B. a M. B. zdecydowanie zaprzeczyła aby w ogóle dawała komukolwiek jakieś pieniądze art.4, art.5§ 2 art. 7 k.p.k.,

b)  A. T. (1) przyjął za pośrednictwem S. K. (1) od M. B. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300,00 zł. w zamian za załatwienie pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego na prawo jazdy kategorii B - mimo braku jakichkolwiek dowodów na to ażeby oskarżony A. T. (1) uczestniczył w jakimkolwiek przestępczym procederze, mimo zaprzeczenia S. K. (1) aby otrzymał od M. B. i przekazywał A.T. jakiekolwiek pieniądze, mimo zaprzeczenia przez M. B. aby dawała S. K. jakiekolwiek pieniądze na cel opisany w zarzucie/ art.4, art.5§ i art. 7 k.p.k./,

c)  dowolne uznanie wyjaśnień oskarżonych A. T. (1) i M. B. (2) w których nie przyznają się do winy za niewiarygodne bez wskazania przyczyn takiego uznania i oparcie swych ustaleń o winie jedynie w oparciu o „przekonanie" Sądu Orzekającego, że czyn zabroniony został popełniony/ art.5§ 2 i art. 7k.p.k./,

d)  bezpodstawne pominięcie w ocenie materiału dowodowego zeznań S. K. (1) złożonych w charakterze świadka bezpośrednio przed Sądem Orzekającym na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2013 roku , zdecydowanie zaprzeczającym udzielanie jakichkolwiek korzyści majątkowych A. T. (1) a oparcie swych ocen i ustaleń jedynie na dowolnie wybranych części wyjaśnień / art.410 k.p.k./

gdy tymczasem ocena wszystkich przeprowadzonych dowodów dokonana z uwzględnieniem zasad procesowych określonych w art.4, art.5 §.2, art. 7 i art.410 k.p.k. tj zasad prawidłowego logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przy uwzględnieniu całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonych - prowadzi do zupełnie odmiennych ocen i wniosków tj zgodnych z oceną prezentowaną przez oskarżonego i obronę,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku a polegający na przyjęciu dowolnej tezy, że:

a)  a)T. P. (1) i S. K. (1) w swoich wyjaśnieniach wskazali, że A. T. (1) popełnił zarzucane mu przestępstwo, czyli przyjął korzyść majątkową w kwocie co najmniej 300,00 zł. od M. B. (2) i to za pośrednictwem S. K. (1) / art. 7 k.p.k./,

b)  A. T. (1) w dniu 28 marca 2007 roku w P. w celu osiągnięcia korzyści ,majątkowej, pełniąc funkcję osoby publicznej - egzaminatora w (...) w P., przyjął za pośrednictwem S. K. (1) od M. B. (2) pieniądze w kwocie co najmniej 300,00 zł. w zamian za załatwienie pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego naprawo jazdy kategorii B/ art. 4, art.5 §2 i art. 7 k.p.k./

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. T. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu z art.228 § 3 k.k. i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów obrony według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Pile do ponownego rozpoznania w innym składzie w celu przeprowadzenia nowego postępowania dowodowego i dokonanie nowej, pełnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zgodnie z wyżej powołanymi zasadami procedury karnej.

Adwokat P. M. (1) jako obrońca oskarżonego T. P. (1) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego w zakresie rozstrzygnięć jego dotyczących ( tj. w punktach 24,25,26,31). Skarżący zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ( w zakresie oskarżonego P.), jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, jakie nieudowodnione, które dowody uznał za wiarygodne, a które za niewiarygodne;

2.  obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art. 393 § 1 k.p.k. w związku z art. 237 k.p.k. oraz art. 237 a k.p.k. poprzez ustalenie stanu faktycznego sprawy ( w zakresie oskarżonego P.) na podstawie nagrań rozmów telefonicznych oskarżonych w sytuacji, gdy odnośnie T. P. (1) nie została w tym zakresie udzielona zgoda ani uprzednia, ani następcza na kontrolę operacyjną;

3.  obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 4 k.p.k. w związku z art. 5 § 2 k.p.k. , art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez jednostronną i dowolną ocenę materiału dowodowego, całkowicie sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego; brak wszechstronnego zbadania wszelkich okoliczności sprawy; nieuwzględnienie okoliczności korzystnych dla oskarżonego i rozstrzygnięcie istniejących wątpliwości na jego niekorzyść;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść wyroku poprzez:

⚫

odmówienie uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku przewodu sądowego, oparcie się jedynie na jego wyjaśnieniach złożonych podczas postępowania przygotowawczego,

⚫

ustalenie stanu faktycznego tylko i wyłącznie na podstawie wyjaśnień S. K. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego, pominięcie jego zeznań w toku przewodu sądowego,

⚫

uznanie, iż T. P. (1) przyjął pieniądze od nieustalonych osób w związku z egzaminami J. S. (1), M. S. (1) i D. F. w sytuacji, gdy zaskarżonym wyrokiem Sąd uniewinnił w/w oskarżonych od zarzucanych im czynów,

⚫

niewskazanie, jakie okoliczności faktyczne wynikające z przeprowadzonych dowodów świadczą o popełnieniu przez oskarżonego czynu zabronionego, co w konsekwencji doprowadziło go do całkowicie dowolnego przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Apelujący wniósł o uniewinnienie podsądnego T. P. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Adwokat A. N. jako obrońca oskarżonego T. P. (1) zaskarżył w całości, co do rozstrzygnięć zawartych w pkt 24,25 i 26 wyroku. Skarżący zarzucił orzeczeniu:

1  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w pkt 14 aktu oskarżenia, czynu podczas, gdy dowody z osobowych źródeł dowodowych, dokumentów oraz zasady logicznego rozumowania nie dają podstawy do kategorycznego przyjęcia, że taka okoliczność miała miejsce,

2  rażącą obrazę prawa procesowego, mianowicie art. 7 k.p.k., poprzez zastąpienie zasady swobodnej oceny dowodów dowolną oceną materiału dowodowego, która doprowadziła do sytuacji w której część osób stających pod zarzutem udzielenia T. P. (1) łapówki została uniewinniona od popełnienia zarzuconych mu czynów podczas gdy T. P. (1) został uznany za winnego przyjęcia od tych osób korzyści majątkowej,

3  obrazę art. 424 § l pkt. l k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd wskazania w jakiej mierze dał wiarę dowodom z materiałów operacyjnych w szczególności w stosunku do jakich oskarżonych uznał te materiały za legalne a stosunku do których jako pozyskane z pogwałceniem przepisów procesowych,

4  rażącą obrazę prawa procesowego, mianowicie art. 7 k.p.k., poprzez przypisanie oskarżonemu przyjęcia lub obietnicy przyjęcia korzyści majątkowej w kwocie 5400 zł od osób, które „uzyskały pozytywny wynika egzaminu", podczas gdy znacząca część osób wymienionych w zarzucie nie miała żadnej styczności z oskarżonym jako egzaminatorem.

Z daleko idącej ostrożności procesowej, /przyjmując, że oskarżony dopuścił się zarzuconego czynu/ podnoszę niewątpliwe naruszenia przez sąd prawa materialnego i procesowego to;

1.  obrazę art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu przyjęcie lub obiecanie przyjęcia korzyści majątkowej w kwocie "co najmniej 5400 zł" co sugeruje, że oskarżony mógł uzyskać większa korzyść podczas gdy brak na to jakichkolwiek dowodów.

2.  obrazę art. 45 § l k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego w pkt 26 wyroku przepadku korzyści majątkowej na rzecz Skarbu Państwa w kwocie 5400 zł, pomimo, że przepadek jest możliwy w kwocie równoważnej osiągniętej korzyści majątkowej, którą sprawca uzyskał w związku z popełnieniem przestępstwa, a nie jest możliwy w przypadku obietnicy przyjęcia korzyści co skutkowało tym, że Sąd Rejonowy w Pile bezzasadnie orzekł przepadek obiecanej kwoty korzyści w szczególności:

⚫

kwoty 300 zł od E. M.;

⚫

kwoty od 300 zł od R. C.;

⚫

kwoty 300 zł od J. B.;

⚫

kwoty 300 zł od D. M.;

W konkluzji apelacji wniesiono o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie T. P. (1) od zarzuconego mu czynu ostrożności procesowej uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi pierwszej instancji wy do ponownego rozpoznania.

Oskarżony J. N. (1) zaskarżył wyrok w całości w zakresie dotyczącym pkt 27,28,29 i 31 wyroku. Podsądny zarzucił wyrokowi

1.  obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności przepisów art. 4, art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny części zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym z równoczesnym bezpodstawnym przyjęciem, że:

a.  powołując się na swoje wpływy w (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowych podjął się załatwienia O. K. pozytywnego wyniku egzaminacyjnego na prawo jazdy kategorii B i przyjął od niego kwotę 1400 zł,

b.  powołując się na swoje wpływy w celu osiągnięcia korzyści majątkowych podjął się załatwienia J. H. (4) pozytywnego wyniki egzaminu na prawo jazdy kategorii B i przyjął od niego kwotę 1500 zł,

Apelujący wniósł o uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu z art. 230 § 1 k.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Pile do ponownego rozpoznania w innym składzie w celu przeprowadzenia postępowania dowodowego i dokonania nowej, pełnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Obrońca oskarżonego P. K. (1) zaskarżył wyrok na korzyść swojego mandanta, podważając go w zakresie punktów 7,8,9,31 wyroku. Apelujący zarzucił wyrokowi

1.  obrazę przepisu art. 7 k.p.k. mającego wpływ na treść wyroku wydanego w sprawie poprzez naruszenie przez Sąd I instancji zasad prawidłowego rozumowania polegającego na błędnym przyjęciu, iż egzamin wewnętrzny J. W. (2), P. B. (2) oraz A. R. nie odbył się, podczas gdy z ich zeznań złożonych przed Sądem wynika, że takie egzaminy się odbyły, czego konsekwencją jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

2.  przepisu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. mającego wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia poprzez niewskazanie w treści pisemnego uzasadnienia wyroku, jakie fakty sąd uznał za udowodnione, braku ustalenia stanu faktycznego w sprawie, a jedynie oceny faktów i dowodów przywołanych w sprawie, dokonania oceny wyłącznie dowodów wskazujących na winę oskarżonego, nie uzasadnieniu dlaczego Sąd nie dał wiary dowodom świadków, wyjaśnień współoskarżonych,

3.  naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. mające istotny wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia poprzez bezpodstawne nie danie wiary zeznaniom świadka P. K. (3) w których opisał on przebieg egzaminów wewnętrznych A. R., P. B. (2) oraz J. W. (3) w zakresie, w jakim wskazali oni w swoich spontanicznych zeznaniach złożonych przed Sądem, i przedmiotowe egzaminy wewnętrzne się odbyły, a zatem w konsekwencji istniały podstawy do tego, aby zaświadczenia o odbyciu egzaminu zostały wystawione,

4.  naruszenie przepisu art. 271 § 1 k.k. poprzez dokonanie jego niewłaściwej wykładni polegającej na błędnym przyjęciu, iż podpis kierownika ośrodka szkolenia na zaświadczeniu o odbyciu egzaminu wewnętrznego, w sytuacji, gdy przeprowadzającym egzamin wewnętrzny był uprawniony egzaminator prowadzący stanowi poświadczenie nieprawdy, skoro kierownik ośrodka (...) nie był uprawniony do przeprowadzenia tego egzaminu w stosunku do osób dla których nie był instruktorem prowadzącym, a podpisując zaświadczenie jaki kierownik ośrodka szkolenia polegał na oświadczeniu instruktora prowadzącego, że egzamin wewnętrzny się odbył wobec czego jego działanie nie wypełnia znamion czynu zabronionego.

Apelujący wniósł o uniewinnienie jego mandanta od zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonej M. B. (2) zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonej M. B. (2) tj. w punktach 15,16 i 31. Apelujący zarzucił orzeczeniu:

1.  obrazę prawa procesowego tj. art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez poczynienie ustaleń faktycznych w przedmiocie wręczenia przez oskarżoną korzyści majątkowej na podstawie:

⚫

zapisów jej rozmów telefonicznych ze S. K. (1),

⚫

zapisów rozmów telefonicznych S. K. (1) z T. P. (1),

⚫

wyjaśnień S. K. (1) i T. P. (1) ( które stanowią tylko i wyłącznie uzupełnienie odtworzonych podczas przesłuchania zapisów), pomimo że w stosunku do oskarżonych M. B. (2) i T. P. (1) nie wydano następczej zgody na wykorzystanie jako dowód zapisów rozmów telefonicznych mających świadczyć o popełnieniu przez te osoby przestępstwa,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, iż oskarżona mogła wręczyć korzyść majątkową w kwocie większej, niż 1.200 złotych,

3.  obrazę prawa procesowego tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez użycie w opisie czynu, co do kwoty korzyści majątkowej określenia co „ najmniej” który należy uznać za niedopuszczalny, ze względu na jego niedokładność, gdyż nie wyklucza, że kwota korzyści majątkowej mogła być wielokrotnie wyższa,

4.  rażącą surowość wymierzonej oskarżonej kary, która cechuje się nieadekwatnością, jeśli wskazać, że oskarżona dopuściła się tylko jednego czynu i została ukarana roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, podczas gdy część jej innych oskarżonych mających na przestrzeni kilka miesięcy , nagminnie, dopuszczać się zachowań korupcyjnych została ukarana karą 2 lat pozbawienia wolności, z warunkowym jej zawieszeniem.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej i zasądzenie od Skarbu Państwa według norm przepisanych.

Obrońca oskarżonego J. W. (1) zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego J. W. (1), zarzucając mu:

1.  mającą wpływ na treść wyroku obrazę art. 122 ust l pkt l ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym /Dz.U. 2003 Nr 58, póz. 515/ oraz § 6 UST l ROZPORZĄDZENIA MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 27 października 2005 r. (Dz.U. Nr 217, póz. 1834) a to poprzez przyjęcie, że przeprowadzenie badań lekarskich dla uczestników kursu „trakcie kursu, na pierwszym lub drugim spotkaniu", „na początku"„chyba na drugim spotkaniu, na początku, z dużym prawdopodobieństwem na I spotkaniu", w trakcie, na spotkaniu organizacyjnym", „przed rozpoczęciem", „na pierwszym lub drugim spotkaniu", „na początku, na drugim spotkaniu, bo pierwsze spotkanie było organizacyjne" było niezgodne z prawem, podczas gdy z prawidłowej wykładni wskazanych przepisów wynika, że badanie to powinno mieć miejsce przed szkoleniem podstawowym lub dodatkowym i nic się nie sprzeciwia by właściciel szkoły prawa jazdy zlecił przeprowadzenie badania lekarskiego lekarzowi przez rozpoczęciem szkolenia.

2.  obrazę prawa procesowego tj. art. 413 § 2 pkt. l k.p.k. poprzez zaniechanie wskazania w treści przypisanego oskarżonemu czynu podstawy prawnej z której ma wynikać „znaczenie prawne" poświadczającego nieprawdę dokumentu oraz zaniechanie wskazania daty w której powinno być wystawione rzekomo antydatowane zaświadczenie oraz daty w której lekarz rzeczywiście przeprowadził badanie podczas gdy brak tych elementów w wyroku czyni działanie oskarżonego opisane w zarzucie obojętnym z punktu widzenia przestępstwa z art. 271§ l k.k.

3.  obrazę prawa procesowego, uniemożliwiającą - de facto - Sądowi Odwoławczemu dokonanie kontroli apelacyjnej wyroku tj. art. 424 § l k.p.k. poprzez brak jakichkolwiek ustaleń dotyczących:

⚫

wskazania danych i dowodów, że oskarżony J. W. (1) antydatował badania lekarskie kursantów określone w zarzucie,

⚫

wskazania daty do której zgodnie z przepisami prawa powinno być wydane prawidłowe zaświadczenie lekarskie które rzekomo antydatował oskarżony,

⚫

wskazania danych na podstawie których sąd uznał, że oskarżony J. W. (1) miał świadomość, że badania, które rzekomo „antydatował" przeprowadził już w trakcie szkolenia.

4  obrazę prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony J. W. (1) w wykonaniu „z góry powziętego zamiaru" poświadczył okoliczność badań lekarskich antydatując czas tych badań, co miało miejsce już po rozpoczęciu kursu podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w żaden sposób nie wynika, że oskarżony ten miał czy też choćby powinien mieć świadomość na jakim etapie szkolenia poproszono go o przeprowadzenie badań lekarskich w konsekwencji czego nie można mu przypisać winy za zarzucany mu czyn. Nie jest bowiem rzeczą lekarza który został poproszony o przeprowadzenie badań by ustalał z urzędu na jakim etapie szkolenia znajdują się kursanci.

5  obrazę prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań świadków wymienionych w zarzucie dotyczącym oskarżonego poprzez przyjęcie, że:

⚫

badanie kursantów miało miejsce w trakcie kursu podczas gdy ocena zeznań pozwala na zasadne przyjęcie, że badanie miało miejsce na pierwszym spotkaniu w ramach szkoły prawa jazdy przed szkoleniem.

⚫

nieuwzględnienie przez Sąd, że świadkowie o których mowa w zarzucie postawionym oskarżonemu J. W. (1) zostali przesłuchania po raz pierwszy blisko trzy lata od kursu prawa jazdy a po raz drugi blisko pięć lat od zdarzenia i jest oczywiste, że ich relacja związana z umiejscowieniem w czasie momentu przeprowadzenia badań lekarskich „ na pierwszym spotkaniu”, „w trakcie kursu”, „na spotkaniu organizacyjnym" - nie może być jednoznaczna i czynienie na jej podstawie niekorzystnych ustaleń dla oskarżonego jest niezgodne z doświadczeniem życiowym.

Z ostrożności procesowej obrońca zarzucił wyrokowi obrazę prawa procesowego tj. art. 413 § 2 pkt. l k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez użycie w opisie czynu, w stosunku do przyjmowanych przez oskarżonego kwot za wystawianie zaświadczeń, określenia „co najmniej", który należy uznać za niedopuszczalne, ze względu na jego niedokładność, gdyż nie wyklucza pobierania kwot dużo większych.

Wymierzenie kary rażąco surowej w wysokości 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na lat 5, pomimo, iż:

⚫

Sąd ustalił, że czyny zarzucone oskarżonemu nie są wysoce szkodliwie społecznie,

⚫

w momencie ich popełnienia podsądny nie był jeszcze osobą karaną.

Z uwagi na powyższe, autor apelacji wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego wrzucanych mu czynów, z ostrożności procesowej o uchylenie wyroku w części dotyczącej oskarżonego W. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Prokurator zaskarżył wyrok niekorzyść oskarżonych, i tak:

⚫

K. B. - co do punktu 14 (str.10 orzeczenia) dotyczącego oskarżenia o przestępstwo z art. 229§3 kk zw. z art. 12 kk opisanego w pkt 6 ( str. 5);

⚫

M. C. co do punktu 17 (str. 10 orzeczenia) dotyczącego oskarżenia o opisanego w pkt 8 ( str. 5) ;

⚫

D. F. co do dotyczącego oskarżenia o opisanego w pkt 9 ( str.6); przestępstwo z art. 229§3 kk ( str.10 z art. orzeczenia) dotyczącego oskarżenia o przestępstwo z art. 229§3 kk opisanego w pkt 9 ( s. 6);

⚫

J. H. (1) - co do punktu 19 (str. 19 orzeczenia) dotyczącego oskarżenia o przestępstwo z art. 229§3 kk zw. z art. 12 kk opisanego w pkt 10 (str.6) ;

⚫

J. S. (1) co do punktu 22 (str. 11 dotyczącego oskarżenia o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k. opisanego w punkcie 12 ( s.6).

⚫

M. S. (1) co do punktu 23 (str.11 dotyczącego oskarżenia o przestępstwo z art. 229 §3 k.k. opisanego w pkt 13;

⚫

P. K. (1) co do punktu 6 orzeczenia dotyczącego oskarżenia o przestępstwo z art. 18§2kk w zw. z art. 271§lkk w zw. z art. 12 kk opisanego w pkt 3 ( str.3);

⚫

M. K. (1) co do wyeliminowania z opisu przestępstwa opisanego w pkt l orzeczenia zdarzenia z dnia 7 października 2006r. ( str. 2 orzeczenia ppkt 2/ ) dotyczącego przyjęcia przez oskarżonego od J. H. (1) korzyści majątkowej w kwocie 500 zł oraz odnośnie zdarzeń z udziałem M. C. (str. 2 orzeczenia ppkt 4/ i odpowiednio str. 8 ppkt.3), D. F. (strona 3 orzeczenia ppkt 9/ i odpowiednio str. 9 ppkt.8/)), M. S. (1) (str. 3 orzeczenia pakt l0/ i odpowiednio str.9 ppkt.9/), J. S. (1) str. 3 orzeczenia ppkt 11 / i odpowiednio str. 9 ppkt. l O/) ) poprzez przyjęcie, że korzyści majątkowe w ww. przypadkach zostały oskarżonemu przekazane przez nieustaloną osobę.

⚫

T. P. (1) co do przyjęcia w opisie przestępstw w odniesieniu do czynów opisanych w ppkt 15,16 i 17 ( str. 7 wyroku), że oskarżony korzyść majątkową w związku z egzaminem J. S. (1), M. S. (1) i D. F. przyjął od nieustalonych osób.

⚫

A. T. (1) co do wyeliminowania z opisu przestępstwa opisanego w pkt 11 (str.6 orzeczenia) zdarzeń z ppkt 1,3, 4 i 5

Apelujący zarzucił wyrokowi:

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 14 ( str. 10) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonej K. B. za winną popełnienia opisanego w pkt 6 czynu z art. 229§3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci wyjaśnień S. K. (1) oraz w ich kontekście obiektywnie dokonana ocena uzyskanego w trakcie stosowanego podsłuchu procesowego zapisu utrwalonej rozmowy prowadzonej w dniu 22.06.2007r. przez S. K. (1) z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona zarzucanego jej przestępstwa;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 17 ( str. 10) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonego M. C. za winnego popełnienia opisanego w pkt 8 czynu z art. 229§3 k.k. oraz wyeliminowania jego nazwiska z opisu czynu zarzucanego M. K. (1) podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci wyjaśnień S. K. (1) oraz w ich kontekście obiektywnie dokonana ocena uzyskanego w trakcie stosowanego podsłuchu procesowego zapisu utrwalonej rozmowy z dnia 21.10.2006r. z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 18 ( str. 10) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonego D. F. za winnego popełnienia opisanego w pkt 9 czynu z art. 229§3 k.k. oraz wyeliminowania jego nazwiska z opisu czynu zarzucanego M. K. (1) i T. P. (1) podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci wyjaśnień S. K. (1), T. P. (1) w ich kontekście obiektywnie dokonana ocena uzyskanego w trakcie stosowanego podsłuchu procesowego zapisu utrwalonej rozmowy z dnia 31.05.2007r. z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 19 ( str. 10) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonego J. H. (1) za winnego popełnienia opisanego w pkt 10 czynu z art. 229§3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz wyeliminowania przedmiotowego zdarzenia z opisu czynu zarzucanego M. K. (1) i A. T. (1), podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci zarejestrowanych z udziałem M. K. (1), A. T. (1) oraz M. K. (1) i J. H. (1), a także ich obiektywnie dokonana ocena z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżeni zarówno J. H. (1), M. K. (1) i A. T. (1) swoim zachowaniem wyczerpali znamiona zarzucanych im przestępstw;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 22 ( str.11) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich. postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonej J. S. (1) za winną popełnienia opisanego w pkt 12 czynu z art. 229§3 k.k. oraz wyeliminowania jej nazwiska z opisu czynu zarzucanego M. K. (1) i T. P. (1) podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci wyjaśnień S. K. (1) , T. P. (1) w ich kontekście obiektywnie dokonana ocena uzyskanego w trakcie stosowanego podsłuchu procesowego zapisu utrwalonej rozmowy z dnia 31.05.2007r. z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona zarzucanego jej przestępstwa;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 23 ( str.11) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonej M. S. (1) za winną popełnienia opisanego w pkt 13 czynu z art. 229§3 k.k. oraz wyeliminowania jej nazwiska z opisu czynu zarzucanego M. K. (1) i T. P. (1) podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci wyjaśnień S. K. (1), T. P. (1) w ich kontekście obiektywnie dokonana ocena uzyskanego w trakcie stosowanego podsłuchu procesowego zapisu utrwalonej rozmowy z dnia 31.05.2007r. z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona zarzucanego jej przestępstwa;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 6 ( str. 9) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonego P. K. (1) za winnego popełnienia opisanego w pkt 3 czynu z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 271§l k.k. w zw. z art. 12 k.k. podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci zeznań przesłuchiwanych w toku całego postępowania świadków uczestniczących w kursie na prawo jazdy w firmie (...), co do których wystawione zostały przez oskarżonego J. W. (1) antydatowane zaświadczenia o braku przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia pojazdów , a także ich obiektywnie dokonana ocena z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przedmiotowego wyroku w punkcie 20 (str. 10) mający wpływ na jego treść w następstwie nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wysnuciu na ich postawie niesłusznego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania oskarżonego A. T. (1) za winnego popełnienia opisanego w pkt 11 ppk 1,3,4,5 (str. 6) czynu z art. 228§3kk w zw. z art. 12 k.k. podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci zarejestrowanych z udziałem M. K. (1) , A. T. (1) oraz M. K. (1) i J. H. (1) rozmów, wyjaśnień G. S. oraz także w ich kontekście analiza całokształtu materiału dowodowego w postaci wyjaśnień S. K. (1), wyjaśnień G. C. złożonych w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Drawsku Pomorskim II K 902/10 , materiału dowodowego w postaci zarejestrowanych z udziałem M. P. (1) i G. C. rozmów , a także ich obiektywnie dokonana ocena z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa;

Oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt l odnośnie czynów opisanych w ppk 3,8,9,10 ; pkt 6, pkt 14, pkt 17, pkt 18, pkt 19, pkt 22, pkt 23 , pkt 24 odnośnie czynów opisanych w ppk 15,16,17 , pkt 20 i przekazanie sprawy we wskazanym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 19.05.2015r sprawa oskarżonego J. W. (1) została wyłączona do odrębnego postępowania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje;

Złożenie apelacji przez obrońców oskarżonych i oskarżonego J. N. (1) okazało się konieczne albowiem umożliwiło dokonanie kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku i w jej konsekwencji poczynienie istotnych zmian w zaskarżonym rozstrzygnięciu. Postawione zarzuty w tych apelacjach, za wyjątkiem apelacji obrońcy oskarżonego A. T. (1), uznane zostały, w przeważającej części, za niezasadne, a zamiany w zaskarżonym wyroku zostały przez Sąd odwoławczy dokonane z urzędu. Apelacja prokuratora w ocenie Sądu odwoławczego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zanim Sąd odwoławczy odniesie się do poszczególnych zarzutów zawartych w apelacjach podkreślenia wymaga, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie, dokonał szczegółowej oceny zebranego materiału dowodowego i wydany przez niego wyrok i sporządzone pisemne jego uzasadnienie, za wyjątkiem części dotyczącej oskarżonego A. T. (1), poddają się kontroli instancyjnej.

Rację należy przyznać apelującym, którzy zarzucają, że sporządzone przez Sąd Rejonowy pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wadliwe i nie spełnia wszystkich wymogów określonych w art. 424§ 1 pkt 1 i 2 kpk. Pomimo swojej obszerności, nie zawiera ono precyzyjnie oddzielonej części, z której wynikałoby jakiego rodzaju ustalenia faktyczne Sąd poczynił w sprawie. Należy jednak zauważyć, że ustalenia te jednoznacznie wynikają, za wyjątkiem tej części tego uzasadnienia która dotyczy oskarżonego A. T. (1), z przeprowadzonej przez ten Sąd szczegółowej oceny zebranego materiału dowodowego. Także ocena prawna przypisanego oskarżony zachowania jest dość pobieżna i częściowo wadliwa.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko, że niespełnienie wymogów z art. 424 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 k.p.k.), które wymaga wykazania możliwego wpływu na treść orzeczenia, zwłaszcza że uzasadnienie sąd orzekający sporządza po wydaniu wyroku. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 1.10.2014r wydany w sprawie AKa 95/14, LEX nr 1544902)

Tego rodzaju wpływu, wad pisemnego uzasadnienia, na treść zaskarżonego wyroku skarżący, za wyjątkiem obrońcy A. T. (1), przekonująco nie określili. Dlatego też, tak jak już podkreślono powyżej, zaskarżony wyrok i jego uzasadnienie poddają się, w istotnym zakresie, kontroli instancyjnej.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1) i apelacji prokuratora, w części jakiej dotyczy tego oskarżonego Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

Apelujący ma rację, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku, nie odpowiada standardom określonym w art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk. Wadą tego uzasadnienia jest brak wyraźnego oddzielenia tej części uzasadnienia w której przedstawiony jest ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny, jak i pobieżna ocena prawa przypisanych oskarżonemu zachowań.

Tak jak już to podkreślono powyżej wady te nie są tego rodzaju aby można było racjonalnie przyjąć, że uniemożliwiają kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku czy naruszają prawo do obrony oskarżonego. Ustalenia faktyczna jakie poczynił Sąd Rejonowy wynikają z dokonanej przez ten Sąd szczegółowej oceny zebranego materiału dowodowego, w ramach której zostało wskazane jakim twierdzeniom i w jakiej ich części Sąd dał wiarę, a tym samym jakie okoliczności na podstawie tych dowodów zostały ustalone.

Obrońca zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 7 kpk poprzez nieprawidłową ocenę zeznań S. K. (1), P. N., J. H. (1), M. K. (2), M. C., D. F., M. S. (1), J. S. (1), M. K. (4) czy E. W. (1), nie wskazuje konkretnych uchybień w tej ocenie a jedynie przedstawia swoją własną interpretację ich wypowiedzi.

Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nie skrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności oskarżonego bądź na okolicznościach nie ujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym.

Przede wszystkim nie można zgodzić się z twierdzeniem apelującego, że Sąd Rejonowy nie wyjaśnił dlaczego dał wiarę zeznaniom S. K. (1) złożonym w postępowaniu przygotowawczym a nie tym, które złożył na rozprawie. Sąd Rejonowy na stronach od 4 do 8 uzasadnienia zaskarżonego wyroku szczegółowo przedstawił swój tok rozumowania. Apelujący nie przeciwstawił niemu żadnego argumentu, zapominając zresztą, że w sprawie, Sąd dysponował nie tylko zeznaniami S. K. (1), ale także między innymi wyjaśnieniami przyznającego się do winy T. P. (1), zeznaniami M. K. (2), M. L. (1), H. N. i co istotne wieloma nagranymi rozmowami z których wynikają korupcyjne zachowania M. K. (1).

Dokonana przez apelującego interpretacja zeznań P. N. nijak ma się do jego jednoznacznych zeznał złożonych w postępowaniu przygotowawczym, którym Sąd dał wiarę. Rację ma obrońca wskazując, że nie ma nic dziwnego w tym, że instruktor informuje kursanta o terminie wyznaczonego egzaminu, czy że kursant dokonuje opłaty za dodatkowe jazdy samochodem. Natomiast ewidentną propozycją korupcyjną jest sugerowanie kursantowi, że za dodatkową opłatę może mu pomóc w zdaniu egzaminu.

Twierdzenia apelującego, że Sąd I instancji nie wyjaśnił dlaczego dał wiarę pierwszym zeznaniom świadka M. K. (2) i że nie zauważył, że świadek ten czterokrotnie zmieniał swoje zeznania są zupełnie gołosłowne. Sąd Rejonowy na stronie 13 i 14 swojego uzasadnienia kwestię tę szczegółowo rozważał.

Sąd odwoławczy podziela również ocenę zeznań E. W. (1) dokonaną przez Sąd I instancji. Obrońca kwestionując ją, w żadnym zakresie nie podważa rozumowania zaprezentowanego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy na stronach od 11 do 13 swojego pisemnego uzasadnienia wyjaśnił dlaczego nie przyjął, że oskarżony M. K. (1) uczestniczył w działaniach korupcyjnych związanych z egzaminem córki J. H. (1).

Sąd odwoławczy akceptuje to rozumowanie a apelujący nie przeciwstawił niemu żadnego argumentu. W tej sytuacji twierdzenia, że na tym samym materiale dowodowym Sąd dokonuje sprzecznych ustaleń faktycznych są nieuprawnione.

Podobnie przedstawia się sytuacja z M. C., D. F., M. S. (1) i J. S. (1). Sąd Rejonowy precyzyjnie wyjaśnił dlaczego pomimo jednoznacznego ustalenia, że w związku z egzaminami tych osób doszło do korupcyjnych zachowań M. K. (1), nie ma dowodów, że to te osoby w nich uczestniczyły. Uniewinnienie ich od postawionych im zarzutów nie stoi w żadnej sprzeczności z ustaleniem przestępczego działania M. K. (1).

Przytoczenie przez Sąd Rejonowy treści rozmowy telefonicznej z dnia 31.05.2007r pomiędzy S. K. (1) a M. K. (1), w sytuacji kiedy obowiązywała jedynie zgoda na rejestrowanie rozmów S. K. (1) nie było błędem Sądu. Treść tej rozmowy nie mogła być dowodem w sprawie M. K. (1) – co słusznie podkreślił Sąd I instancji- ale mogła być dowodem w sprawie D. F., M. S. (1) i J. S. (1). Sąd przytoczył treść tej rozmowy analizując możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej właśnie tych osób.

Przypisane w zaskarżonym wyroku zachowanie oskarżonego w odniesieniu do M. J. (1) w pełni wyczerpuje znamiona występku z art. 230§ 1kk. W odniesieniu do tej osoby, oskarżony nie działał w celu doprowadzenia do zdania przez nią egzaminu na prawo jazdy. Podjął się jedynie czynności wskazanych w przypisanym mu w punkcie 1. ppkt.7.

Jako oczywiście bezzasadny należy potraktować zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 193 kpk w zw. z art. 9 § 1kpk. Zgodnie z treścią art. 193 §1 kpk jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego albo biegłych. Natomiast zgodnie z art. 9§ 1 kpk organy procesowe prowadzą postępowanie i dokonują czynności z urzędu, chyba że ustawa uzależnia je od wniosku określonej osoby, instytucji lub organu albo od zezwolenia władzy. Jak wynika z treści postawionego zarzutu i uzasadnienia apelacji obrońca naruszenia tych przepisów dopatruje się w fakcie, że Sąd z urzędu nie dopuścił dowodu „z opinii biegłego na okoliczność istnienia szyfru, którym rzekomo miał się posługiwać oskarżony podczas rozmów”. Równocześnie obrońca zaznaczył, że kwestionuje fakt istnienia takiego szyfru.

Odnosząc się do tak postawionego zarzutu należy zauważyć, że fakt, że w zarejestrowanych rozmowach telefonicznych oskarżony ten posługiwał się swoistym szyfrem, mówiąc o kupnie i sprzedaży mebli- zamiast wprost o propozycjach korupcyjnych- wynika chociażby z zeznań S. K. (1). Ten swoisty szyfr nie był w żaden sposób sformalizowany, a jedynie kontekst rozmowy, u osób wtajemniczonych, zezwalał na jego mniej lub bardziej dokładną, interpretację. W takiej sytuacji dopuszczanie dowodu z opinii biegłego – zresztą na marginesie należy zauważyć, że obrońca nie wskazuje z jakiej specjalności powinien być powołany biegły – niczego by do sprawy nie wniosło. Skoro sposób porozumiewania się pomiędzy tymi osobami nie był sformalizowany, stosowany był i rozumiany jedynie w niewielkiej grupie osób wtajemniczonych, pełne zrozumienie wypowiedzi zależało od kontekstu sytuacji, to analiza tych wypowiedzi nie wymaga wiadomości specjalnych i może być prowadzona poprzez zwykłą logiczną analizę w zasadzie przez każdą osobę, która pozna reguły „szyfru” mające utrudnić prawidłowe zrozumienie wypowiedzi. Koniecznym jest także zauważenie, że analiza tych wypowiedzi odbywała się w konfrontacji z zeznaniami S. K. (1) i wyjaśnieniami T. P. (1).

Nie ma racji skarżący, że Sąd Rejonowy pominął w swoim uzasadnieniu stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w P. zawarte w piśmie z dnia 13.05.2013r. Na stronie 2 i 3 swojego pisemnego uzasadnienia Sąd odnosi się do treści tego pisma. Przedstawione tam rozumowanie Sąd odwoławczy w pełni podziela.

Z uwagi na fakt, że apelacja obrońcy zwrócona została przeciwko winie oskarżonego zgodnie z art. 447§ 1kpk należy potraktować ją jako zwróconą przeciwko całemu rozstrzygnięciu.

Przyjęta przez Sąd Rejonowy ocena prawna zachowania oskarżonego M. K. (1) jest nieprawidłowa. Opis przypisanego mu czynu nie zawiera znamiona kwalifikowanej z § 3 postaci przestępstwa z art. 228 § 1kk „przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa”. Co więcej w sprawie nie zostały poczynione żadne ustalenia faktyczne, które uzasadniałyby tego rodzaju kwalifikowanie zachowania tej oskarżonego.

Oskarżony M. K. (1) niewątpliwie, w zamian za korzyść majątkową, nie tylko powoływał się na wpływy w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., ale równocześnie pośredniczył pomiędzy osobami chcącymi poprzez przestępcze udzielenie korzyści majątkowej, ułatwić sobie zdanie egzaminu na prawo jazdy, a egzaminatorami z (...) w P., a tym samym ułatwiał obu tym stronom popełnienie przestępstwa.

W tej sytuacji należy przyjąć, że jego zachowanie wyczerpało znamiona występku z art. 230§ 1kk w zw. z art. 18§ 3kk i art. 228§ 1kk.

Spowodowanie, poprzez wręczenie korzyści majątkowej, że egzaminator w sposób przychylny ocenia zachowanie osoby egzaminowanej, nie przesądza ustalenia, że wręczona łapówka miała skłaniać do naruszenia przepisów prawa. Przecież każda osoba zdająca na prawo jazdy, najpierw musiała zdać egzamin pisemny, następnie praktyczny. Wręczenie korzyści majątkowej, jak wykazała sytuacja części osób, które taką korzyść wręczyły, nie gwarantowało jej zdania egzaminu pisemnego, a nawet egzaminu praktycznego jeżeli dopuściła się zbyt rażących błędów. Formalnie sama procedura zdawania przez te osoby tego egzaminu odbyła się zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W tym miejscu należy podkreślić, że naruszenie przepisów prawa" o jakim mowa w art.228§ 3kk i art.229§ 3 k.k., to naruszenie każdego aktu normatywnego obowiązującego powszechnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które oznacza niewykonanie nakazu lub przekroczenie zakazu, obowiązujących osobę pełniącą funkcję publiczną jako adresata tych norm. Naruszenie przepisów prawa w rozumieniu art. 229 § 3 k.k. nie obejmuje natomiast tych zachowań osób pełniących funkcje publiczne, które są uzależnione od ich oceny danej sytuacji faktycznej (...). Nie jest możliwe przypisanie sprawcy przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. bez wskazania normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone postąpienie, a także ustalenia, że udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej (bądź obietnicy jej udzielenia) wiązało się z naruszeniem tej normy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. sygn. V KK 140/11 OSNKW 2011/4/37, LEX nr 1112506, Prok. i Pr. - wkł. 2012/3/6).

Z uwagi na zmianę i to na łagodniejszą kwalifikacji prawnej ustalonego zachowania oskarżonego M. K. (1) należało rozważyć czy orzeczone przez Sąd Rejonowy kary pozbawienia wolności i grzywny nie są rażąco surowe.

Uwzględniając okoliczności łagodzące i obciążające jakie przyjął w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji, jak i fakt, że przestępstwo z art. 18§ 3kk w zw. z art. 228§ 1kk stanowiące podstawę wymiaru kary zagrożone jest od 6 miesięcy pozbawienia wolności do 8 lat uznano, że wymierzone mu kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych nie są karami surowymi.

Biorąc pod uwagę skalę przestępczej działalności tego oskarżonego, jak i najwyższy stopień jego winy i bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości jego zachowania, jedynie szereg okoliczności łagodzących, prawidłowo określonych przez Sąd I instancji na stornie 26 swojego uzasadnienia, zezwoliły na tak łagodne potraktowanie oskarżonego.

Wymierzenie oskarżonemu, obiektywnie rzecz ujmując, kary pozbawienia wolności w wysokości zbliżonej do dolnej granicy zagrożenia, co samo w sobie może nie w pełni czynić zadość poczuciu społecznej sprawiedliwości, zostało zrekompensowane orzeczeniem dość surowej kary grzywny- w łącznej kwocie 10.000 zł. Natomiast orzeczenie kary pozbawienia wolności wymiarze jedynie 2 lat, zezwoliło Sądowi Rejonowemu na zastosowanie wobec tego oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary.

Takie ukształtowanie represji karnej wobec oskarżonego M. K. (1), w połączeniu ze środkiem karnym przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa, zezwala także na przyjęcie, że wyrok ten jest również wewnętrznie sprawiedliwy. Oceniając surowość orzeczonych wobec M. K. (1) kar trzeba pamiętać, że jego przestępcza działalność miała szeroki zakres, trwała prawie rok.

Z uwagi na fakt, że prokurator nie zaskarżył punktu 5 wyroku, Sąd odwoławczy, pomimo niewątpliwego błędu- wynikającego z omyłki, której jednak nie można uznać za oczywistą zawartego w tym orzeczeniu, nie mógł dokonać stosownej korekty na niekorzyść oskarżonego.

Apelacja prokuratora jest niezasadna.

Sąd Rejonowy w sposób precyzyjny wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dlaczego z opisu czynu przypisanego M. K. (1) wyłączył przyjęcie przez niego od J. H. (1) korzyści majątkowej związanej z egzaminem na prawo jazdy B. H. (obecnie D.) i dlaczego uznał, że w odniesieniu do egzaminów zdawanych przez K. C., D. F., M. S. (1), J. S. (1) korzyść taką przyjął od nieustalonych osób .

Szczegółowa analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że rozumowanie Sądu I instancji, w tym zakresie, nie zawiera sprzeczności i jest, wbrew temu co sugeruje skarżący, konsekwentne .

Z uwagi na fakt, że zarzuty postawione w apelacji przez prokuratora w odniesieniu do tej części zaskarżonego wyroku, w sposób bezpośredni powiązane są z zarzutami postawionymi przez niego i kwestionującymi zasadność uniewinnienia oskarżonych J. H. (1), M. C., D. F., J. S. (1) i M. S. (1) od popełnia zarzucanych im przestępstw, Sąd odwoławczy w sposób szczegółowy odniesie się do nich w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Dokonana przez Sąd Rejonowy modyfikacja przypisanego M. K. (1) czynu, z którą to nie zgadza się prokurator, jest właśnie konsekwencją uniewinnienia oskarżonych J. H. (1), M. C., D. F., J. S. (1) i M. S. (1) od popełnia zarzucanych im przestępstw.

Odnosząc się do tej części apelacji obrońcy oskarżonego, która dotyczy przypisanego oskarżonemu M. K. (1) przestępstwa z art. 263§ 2 kk to należy podkreślić, że jest ona w zakresie podniesionych w niej zarzutów niezasadna. Złożenie jej było jednak o tyle konieczne, że doprowadziło do kontroli instancyjnej tej części rozstrzygnięcia, w wyniku której Sąd odwoławczy uznał, że przypisane oskarżonemu zachowanie nie stanowi przestępstwa z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości tego zachowania.

Rację ma apelujący, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie wskazuje w sposób szczegółowy podstaw prawnych, które doprowadziły Sąd do uznania, że oskarżony posiadał zabezpieczoną u niego amunicję nielegalnie. Faktycznie Sąd w swoich dość lakonicznych rozważaniach odesłał do wniosków zawartych w opinii biegłego z dziedziny broni palnej – P. M. (2). Oczywiście taki sposób wyjaśnienia tej kwestii nie jest prawidłowy ale nie dyskwalifikuje, w tej części, zaskarżonego orzeczenia.

Sąd odwoławczy tak, jak i Sąd I instancji, stoi na stanowisku, że oskarżony jako myśliwy był uprawnionym do posiadania broni myśliwskiej i amunicji do tej broni na jaką posiadał pozwolenie. Zgodnie z art. 12 i art. 13 ustawy z dnia 21.05.1999r o broni i amunicji, myśliwy może posiadać broń na którą uzyskał pozwolenie i którą następnie w przewidziany prawem sposób zarejestrował.

Jedyny wyjątek od tej zasady określony jest w art. 28 powołanej ustawy, zgodnie z którym myśliwy, który posiada pozwolenie na broń myśliwską, może posiadać inną broń myśliwską i amunicję do niej, jeżeli została mu użyczona.

W tej sytuacji okoliczność, że decyzja o pozwoleniu na posiadanie broni palnej jedynie w sposób generalny określa rodzaj broni jaki może nabyć osoba uprawniona, niczego nie zmienia. Kwestie szczegółowe dotyczące tej broni, w tym jej marka, kaliber i numer seryjny określony jest w trakcie procedury jej zarejestrowania.

Sąd odwoławczy nie ma wątpliwości, że skoro te cztery naboje stanowiące przedmiot niniejszego postępowania zostały zabezpieczone w szafce służącej do przechowywania broni palnej znajdującej się w mieszkaniu M. K. (1), do której to szafki nieograniczony dostęp miał oskarżony, to oskarżony był w posiadaniu tej amunicji. Mając dostęp do tej amunicji mógł nią w sposób faktyczny dysponować. Okoliczność, że w tej samej szafce broń palną posiadały inne osoby niczego nie zmienia, w tym nie niweluje faktu, że oskarżony był faktycznym posiadaczem tej amunicji, jak i zresztą pozostałej broni i amunicji tam przechowywanej.

Oskarżony nie posiadał również pozwolenia na posiadanie tego rodzaju jednostek broni palnej do których przeznaczona była ta amunicja. Oskarżony nawet nie podjął próby wykazania, że w sposób zgodny z art. 28 powołanej ustawy została mu użyczona broń myśliwska do której stosuje się tego rodzaju amunicje. Należy też zauważyć, że dwa z tych naboi nie są nabojami przeznaczonym do broni myśliwskiej ale jeden z nich jest nabojem do pistoletu a drugi do rewolweru.

Z tych też względów nie ma wątpliwości, że oskarżony naboje te posiadał bez stosowanego zezwolenia.

Nie sposób uznać za prawidłowe rozumowania obrońcy, że z uwagi na fakt, że zabezpieczona w sprawie, jako dowody rzeczowe, amunicja została zniszczona w trakcie dokonywania badań przez biegłego, to w chwili obecnej w sprawie nie ma dowodów rzeczowych potwierdzających fakt, że oskarżony taką amunicję posiadał.

To, że oskarżony posiadał przedmiotowe naboje jest udowodnione protokołem oględzin miejsca w którym zostały one ujawnione. Protokół ten nie był w żadnym zakresie kwestionowany przez strony. Biegły wydając opinię w sprawie, w tym aby jednoznacznie mógł wypowiedzieć się czy to jest amunicja do broni palnej, musiał dokonać sprawdzenia tej amunicji i obiektywnym sposobem tego sprawdzenia jest oddanie z niej strzału. To, że oddanie strzału powoduje zniszczenie naboju jest czymś oczywistym. Gdyby biegły nie wykonał tej czynności to nie byłoby pewności czy zabezpieczone przedmioty są rzeczywiście sprawnymi nabojami do broni palnej czy atrapami tego rodzaju naboi.

W ocenie Sądu odwoławczego przypisane oskarżonemu zachowanie nie stanowi przestępstwa opisanego w art. 263§ 2kk z powodu znikomości społecznej jego szkodliwości. Słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że nic nie wskazuje, że oskarżony czynił szczególne starania by taką amunicję posiadać i chciał ją wykorzystać w jakikolwiek nieakceptowany społecznie sposób. Przypisane mu zachowanie dotyczy zaledwie czterech naboi. Co istotne oskarżony, co do zasady był osobą uprawnioną do posiadania broni palnej i amunicji, ale nie tej konkretnej. Amunicja ta była przechowywana przez niego w sposób w zasadzie wyłączający dostęp do niej osób, które nie mają uprawnień do posiadania broni.

W tej sytuacji zasadnie należy przyjąć, że w wyniku działania oskarżonego nie została wyrządzona szkoda i nie było zagrożenia wystąpienia takiej szkody. Nie sposób w zachowaniu oskarżonego dopatrywać się też jakiejkolwiek nieakceptowanej motywacji.

Także pozostałe okoliczności określone w art. 115§ 2 kk, w tym waga naruszonych przez oskarżonego obowiązków, nie mają tego rodzaju nasilenia aby uznać, że ustalone zachowanie oskarżonego należy traktować jako przestępstwo.

Uchylenie punktu 3 zaskarżonego wyroku jest konsekwencją uchylenia i umorzenia postępowania w zakresie przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 zachowania.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego P. K. (1) i apelacji prokuratora, w części jakiej dotyczy tego oskarżonego Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

Jako oczywiście bezzasadny należy potraktować zarzut postawiony w apelacji obrońcy oskarżonego P. K. (1) naruszenia prawa materialnego – art. 271§ 1kk poprzez jego niewłaściwą wykładnię.

Jak to już wielokrotnie podkreślano w doktrynie, jak i w orzecznictwie zarzut naruszenia prawa materialnego można zasadnie stawiać jedynie wtedy gdy nie kwestionuje się ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie. Nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Jeżeli zatem odwołujący się kwestionuje zastosowaną w wyroku kwalifikację prawną, ponieważ w działaniu oskarżonego nie dopatruje się przypisanego mu przestępstwa, to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (art. 438 pkt 3), a nie zarzut obrazy prawa materialnego określonej w art. 438 pkt 1 (por. SN V KR 212/74, OSNKW 1974, nr 12, poz. 233 i aprobatę W. Daszkiewicza, Przegląd orzecznictwa, PiP 1975, z. 12, s. 130 oraz M. Cieślaka, Z. Dody, Przegląd orzecznictwa, Palestra 1975, z. 7-8, s. 35).

Sąd Rejonowy w swoich ustaleniach faktycznych jednoznacznie przyjął, że oskarżony miał wiedzę, że osoby wymienione w przypisanym mu czynie, w odniesieniu do których wydawał zaświadczenia o ukończeniu szkolenia podstawowego lub dodatkowego, nie były poddawane obowiązkowemu egzaminowi wewnętrznemu.

Już z treści postawionego przez obrońcę tego zarzutu wynika, że oskarżony wystawiając takie zaświadczenia „polegał na oświadczeniu instruktora prowadzącego, że egzamin wewnętrzny się odbył”, czyli że obrońca kwestionuje dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne.

Sąd odwoławczy jedynie częściowo podziela zarzut zawarty w apelacji naruszenia art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Zgodnie z treścią tego przepisu uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Obrońca naruszenia tego artykułu dopatruje się w tym, że uzasadnienie zaskarżonego zostało ograniczone do oceny dowodów wskazujących na winę oskarżonego. Skarżący zarzuca, że w sprawie nie został ustalony stan faktyczny i że nie wyjaśniono dlaczego Sąd nie dał wiary dowodom przemawiającym na korzyść oskarżonego.

Przede wszystkim nie można podzielić stanowiska obrońcy, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało ograniczone jedynie do omówienia dowodów przemawiających za sprawstwem i winą oskarżonego. Sąd I instancji na stronach od 37 do 42 swojego uzasadnienia precyzyjnie przedstawia i omawia wszystkie dowody zebrane w sprawie dotyczące postawionego oskarżonemu zarzutu popełnienia przestępstwa opisanego w art. 271§ 1kk. Sąd wskazał w jakim zakresie dowodom tym dał wiarę i dlaczego, i jakie okoliczności na ich podstawie udowodnił. Omawiając zeznania poszczególnych osób czy wyjaśnienia P. K. (1) i D. F. odniósł się również do tej części ich twierdzeń, która zaprzecza tezie oskarżenia. Zresztą obrońca stawiając ten zarzut nie wskazał jakie dowody, czy ich części Sąd Rejonowy pominął w swoim uzasadnieniu. W zasadzie całe uzasadnienie apelacji stanowi jedynie próbę podważenia dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranych dowodów. Natomiast nie wskazuje na rzeczywiste wady uzasadnienia zaskarżonego wyroku i ewentualny wpływ tych wad na możliwość kontroli zaskarżonego wyroku.

Rację należy jedynie przyznać obrońcy, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie ma precyzyjnie oddzielonego fragmentu w którym znajdowałyby się ustalenia faktyczne poczynione w sprawie i części w której następuje ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Rejonowy wskazał jakie okoliczności zostały udowodnione omawiając poszczególne dowody zebrane w sprawie. W tym zakresie należy uznać, że sposób sporządzenia tego uzasadnienia odbiega od standardowych uzasadnień sporządzanych w podobnych sprawach. Okoliczność ta sama w sobie nie dyskredytuje tego dokumentu i nie stanowi naruszenia art. 424§ 1 pkt 1 kpk takim stopniu, który by determinował konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w odniesieniu do tego oskarżonego. Z treści omawianego uzasadnienia przecież jednoznacznie wynika jakie okoliczności zostały przez Sąd ustalone i na podstawie jakich dowodów, zresztą do tych okoliczności i dowodów skarżący w swojej apelacji dokładnie się odnosi.

Sąd odwoławczy nie podziela też zarzutów dotyczących naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 kpk. Jak już powyżej wskazano skuteczne podniesienie tego zarzutu powinno polegać na wykazaniu konkretnych uchybień w dokonanej przez Sąd I instancji ocenie zebranego materiału dowodowego a nie jedynie na przedstawieniu własnej oceny dowodów odbiegającej od tej zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Podkreślenie przez skarżącego, że oskarżony P. K. (1) nie był instruktorem prowadzącym R. S., J. S. (3), D. F., E. W. (1), M. S. (3), W. P. (2), T. Ż. (2), A. R., J. K., B. S. niczego w sprawie nie zmienia. Okoliczność ta została zresztą zauważona przez Sąd I instancji ( str. 39 uzasadnienia). Oskarżonemu P. K. (1) zarzucono i przypisano przecież, jedynie że jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu poświadczył nieprawdę, że osoby te odbyły egzamin. Jako kierownik Ośrodka Szkolenia (...) był osobą uprawnioną do wystawienia takiego poświadczenia, także w sytuacji kiedy sam osobiście takiego egzaminu nie przeprowadzał. Obrońca wyrażając odmienny pogląd w żadnym zakresie go nie uzasadnił. Inną kwestią jest to czy takie egzaminy rzeczywiście się odbyły, a jeżeli nie czy oskarżony świadomie poświadczył nieprawdę o ich przeprowadzeniu. Sąd Rejonowy precyzyjnie wskazał na dowody przemawiające za ustaleniem, że nie tylko nie zostały przeprowadzone takie egzaminy ale co więcej oskarżony wystawiając tego rodzaju zaświadczenia wiedział o tym i tym samym świadomie poświadczał nieprawdę.

Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska obrońcy, że wywody Sądu I instancji, że oskarżony jako kierownik Ośrodka Szkolenia (...), organizujący pracę swoich instruktorów musiał mieć wiedzę o tym czy tego rodzaju egzaminy są przeprowadzane czy nie, są nieprzekonujące. Sąd I instancji na stronie 41 swojego uzasadnienia logicznie przedstawia argumenty przemawiające za taką wiedzą oskarżonego. Argumenty obrońcy tego rozumowania nie podważają.

Nie ma racji obrońca wywodząc, że Sąd Rejonowy nie uzasadnił dlaczego nie dał wary zeznaniom świadka J. W. (2) złożonym przed Sądem. Oceniając zmianę zeznań przez tego świadka Sąd wprost przyjął, że na rozprawie świadek ten wycofał się ze swoich poprzednich twierdzeń w obawie przed negatywnymi konsekwencjami dla oskarżonego i siebie samego. Podobnie stacja przedstawia się z oceną zeznań świadka A. R. i P. B. (2). Wbrew temu co zarzuca obrońca, Sąd Rejonowy w odniesieniu do każdej z tych osób logicznie wyjaśnił dlaczego tej a nie innej części ich zeznań dano wiarę. Obrońca w swojej apelacji nawet nie podjął próby podważenia tej części zeznań tych świadków, której Sąd dał wiarę. Nie podjął również próby wyjaśnienia dlaczego świadkowie ci w postępowaniu przygotowawczym pomawiali oskarżonego.

Z uwagi na fakt, że apelacja obrońcy zwrócona została przeciwko winie oskarżonego zgodnie z art. 447§ 1kpk należy potraktować ją jako zwróconą przeciwko całemu rozstrzygnięciu.

Sąd odwoławczy podziela również ocenę prawą, zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ustalonego przez Sąd I instancji, zachowania oskarżonego P. K. (1).

Poświadczenia nieprawdy w rozumieniu art. 271 1kk mogą się dopuścić osoby uprawnione na podstawie przepisów prawa do wystawienia dokumentu mającego znaczenie prawne - nie tylko między stronami, lecz także dla osób trzecich, np. lekarz w zaświadczeniu lekarskim, biegły w przedłożonej opinii (co oczywiście dotyczy faktów, a nie samych ocen), pracodawca w wystawionym świadectwie pracy, pracownik banku, poświadczający dokonanie wpłaty, diagnosta stwierdzający stan techniczny pojazdu, pielęgniarka sporządzająca na zlecenie przełożonego protokół dotyczący pobrania krwi itp. (por. wyrok SN z dnia 29 sierpnia 1989 r., V KZP 20/89, OSNKW 1989, nr 7-8, poz. 50; wyrok SN z dnia 24 października 1996 r., V KKN 147/96, OSNKW 1997, nr 1-2, poz. 8; wyrok SN z dnia 7 grudnia 2001 r., IV KKN 563/97, OSNKW 2002, nr 3-4, poz. 17).

Właśnie jedną z takich osób był oskarżony- właściciel Ośrodka Szkolenia (...) w L.. Bez wystawionego przez niego zaświadczenia, że osoby wymienione w przypisanym mu czynie zaliczyły wewnętrzny egzamin na prawo jazdy, osoby te nie mogłyby podejść do zdawania egzaminu państwowego.

Nie ma również przesłanek aby uznać, że orzeczone wobec oskarżonego P. K. (1) kary cechują się rażącą surowością. Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary (środka karnego) w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego (wyrok SN III KR 9/80, OSNPG 1980, z.11, poz. 139). Zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nie znanych przez sąd okoliczności, polegać ponieważ może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (wyrok SN z 23.10.1974 r., V KRN 78/74,OSNKW 1974, Nr 12, poz. 234). Zarzut rażącej niewspółmierności, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (wyr. SN z 11.4.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60).

Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Sąd Rejonowy na stronach 42 i 43 swojego pisemnego uzasadnia precyzyjnie wskazuje jakie okoliczności uwzględnił przy wymiarze kary i dlaczego uznał, że właśnie taka represja karna będzie właściwa. Sąd odwoławczy to stanowisko w pełni podziela.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w apelacji prokuratora podkreślenia wymaga, że Sąd Rejonowy ma rację, wskazując, że w niniejszej sprawie nie ujawniono jednoznacznych dowodów wykazujących na sprawstwo oskarżonego P. K. (1) w zakresie zarzucanego mu przestępstwa z art. 18§ 2kk w zw. z art. 271§ 1kk i art. 12kk i to pomimo wyczerpania wszystkich możliwości dowodowych. Zasada prawdy materialnej wprowadza w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą i udowodnionych ustaleniach faktycznych. Obowiązek udowodnienia odnosić jednak należy tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), a nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art. 5 § 2 k.p.k.). Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano mu udowodnić sprawstwa i winy ( zob. postanowienie SN z 18 grudnia 2008 r., V KK 267/08, Biul. PK 2009, nr 2, poz. 66; tak też: wyrok SN z 28 marca 2008 r., III KK 484/07, LEX nr 370249; podobnie: wyrok SN z 21 listopada 2007 r., V KK 186/07, OSNK 2007, nr 1, poz. 2669). Każda okoliczność, która podważa wiarygodność dowodów obciążających oskarżonego, jeżeli nie zostanie usunięta, musi być interpretowana na jego korzyść

Sąd odwoławczy nie podziela zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych zawartego w apelacji, a dotyczącego ustalenia, że zebrany materiał dowodowy nie zezwala na przyjęcie, że oskarżony P. K. (1) podżegał J. W. (1) do antydatowania wystawianych przez siebie zaświadczeń lekarskich.

Sąd Rejonowy na stronach 36 i 37 uzasadnienia zaskarżonego wyroku precyzyjnie przedstawił swoją ocenę zebranego materiału dowodowego dotyczącego tej kwestii. Wprost wskazał, że nie ujawniono żadnego dowodu, który pozwalałby na jednoznaczne stwierdzenie, że do takiego podżegania w czasie określonym w akcie oskarżenia doszło. Sąd podkreślił, że J. W. (1) jako lekarz wiedział, że zaświadczenia przez niego wystawiane winny być datowane na dzień przed rozpoczęciem kursu przez kandydatów na kierowców.

Prokurator w swojej apelacji zarzucając Sądowi błąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem nieprawidłowej oceny materiału dowodowego, nie wykazuje błędów w dokonanej przez Sąd ocenie materiału dowodowego. Podkreślanie przez skarżącego, że w ramach Ośrodka Szkolenia (...) jedynie P. K. (1) był żywotnie zainteresowany antydatowaniem przez J. W. (1) tych zaświadczeń niczego istotnego nie zmienia. W każdym razie nie podważa ustaleń Sądu I instancji.

Prokurator, stawiając swój zarzut, stara się nie zauważyć, że również J. W. (1) był osobą zainteresowaną właśnie takim sposobem wystawiania zaświadczeń lekarskich. Ułatwiając, w ten swoisty- nie zgodny z prawem- sposób, działalność ośrodka (...) miał prawo przypuszczać, że ośrodek ten będzie z nim dalej współpracował. W takiej sytuacji, znając zasady jakie winny wypełniać wystawiane przez niego zaświadczenia lekarskie, bez namawiania z niczyjej strony, samodzielnie mógł chcieć im się podporządkować.

W takiej sytuacji skoro nie zebrano w toku postępowania sądowego żadnego dowodu potwierdzającego postawioną w akcie oskarżenia tezę, że P. K. (1) podżegał J. W. (1) do antydatowania wystawianych przez niego zaświadczeń lekarskich, to w sprawie mógł zapaść jedynie wyrok uniewinniający.

Odnośnie apelacji prokuratora, w części jakiej dotyczy ona oskarżonych K. B., D. F., J. S. (1) i M. S. (1) Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

W odniesieniu do oskarżonej K. B. apelacja prokuratora ma charakter wybitnie polemiczny. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku- strony od 55 do 57- Sąd Rejonowy jednoznacznie ustalił, że w związku z egzaminem jaki zdawała K. B. doszło do popełnienia przestępstwa. Powodem uniewinnienia oskarżonej była okoliczność, że nie udało się ustalić jaką rolę w tym przestępstwie miała oskarżona i czy w ogóle wiedziała ona, że doszło do popełnienia tego przestępstwa. Sąd Rejonowy przyjął, że w imieniu oskarżonej, nawet bez jej wiedzy mógł działać ktoś z jej rodziny i to ta osoba mogła nawiązać kontakt z S. K. (1).

Dokonując tych ustaleń Sąd Rejonowy w pełni dał wiarę zeznaniom S. K. (1) i wszystkim dowodom, jakie zebrano w toku postępowania odnoszącym się do tego zdarzenia korupcyjnego.

Rozumowaniu zaprezentowanemu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prokurator nie przedstawił dosłownie żadnego argumentu. Trudno za taki argument uznać podkreślanie przez skarżącego, że S. K. (1) przyznał się, że w związku z egzaminem K. B. doszło do popełnienia przestępstwa i że jak zakłada prokurator Karolina Baron była żywotnie zainteresowana zdaniem tego egzaminu.

Przecież tego rodzaju ustalenia poczynił Sąd I instancji i logicznie wyjaśnił, że są one niewystarczające do potwierdzenia tezy aktu oskarżenia.

Rację ma skarżący, że oskarżona mimo swojego młodego wieku miała możliwość samodzielnego nawiązania kontaktu z S. K. (1). Także ta okoliczność niczego nie zmienia, w każdym razie nie podważa rozumowania zawartego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Na marginesie należy zauważyć, że nawet w ramach aktu oskarżenia wniesionego przez prokuratora w niniejszej sprawie, przyjmuje się, że były sytuacje, że to nie osoba zdająca egzamin na prawo jazdy, a ktoś z jej rodziny inicjował i realizował propozycję korupcyjną - patrz zarzuty postawione w akcie oskarżenia M. C. i J. H. (1).

Wszystko powyższe wskazuje, że w odniesieniu do tej oskarżonej teza aktu oskarżenia jest wysoce uprawdopodobniona ale nie udowodniona w takim stopniu, który by zezwalał na przypisanie tej oskarżonej zarzucanego jej przestępstwa.

Identycznie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do zarzutów zawartych w apelacji prokuratora mających podważyć zasadność uniewinnienia oskarżonych J. S. (1), D. F. i M. S. (1). Powiązanie okoliczności, że są to osoby dorosłe, samodzielne i zainteresowane zdaniem egzaminu na prawo jazdy, z faktem że w związku z ich egzaminami doszło do popełnienia przestępstwa korupcyjnego, nie determinuje ustalenia, że osoby te świadomie uczestniczyły w popełnieniu tego przestępstwa. Oczywiście wywody prokuratora mają swoją logikę ale zezwalają jedynie na przyjęcie wysokiego prawdopodobieństwa sprawstwa tych osób, a nie jego jednoznacznego przesądzenia.

Tak jak wykazał Sąd Rejonowy nie ujawniono mimo wieloletniego postępowania karnego żadnego bezpośredniego dowodu wskazującego, że to właśnie te osoby złożyły propozycję korupcyjną. Z zarejestrowanych rozmów telefonicznych pomiędzy M. K. (1) a S. K. (4) i z wyjaśnień tych oskarżonych, wynika jedynie, że M. K. (1) i S. K. (1) byli zaangażowani w ten proceder.

Znając realia w jakich są popełniane tego rodzaju przestępstwa, nie sposób wykluczyć, że w imieniu tych oskarżonych propozycję korupcyjną złożył ktoś z ich otoczenia – mąż, żona czy partner życiowy, mający dostęp do M. K. (1) i w ten sposób chcący pomóc osobie sobie bliskiej. W rzadkich sytuacjach, ale nie można ich wykluczyć w odniesieniu do tych oskarżonych, taka propozycja korupcyjna może zostać złożona bez wiedzy osoby zdającej egzamin bądź nawet wbrew jej woli. Sprawca takiego przestępstwa może źle pojmować dobro osoby której zamierza w ten sposób pomóc.

Powyższemu rozumowaniu nie sprzeciwia się ustalenie, że w toku postępowania nie ujawniono żadnych okoliczności uprawdopodobniających takie działanie osób trzecich. Brak tego rodzaju przesłanek nie jest dowodem, że osoby takie rzeczywiście nie działały.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonej M. B. (2) Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

Apelacja obrońcy jest jedynie w części zasadna.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji, że skoro w sposób prawidłowy zarządzono kontrolę rozmów telefonicznych S. K. (1), to zarejestrowana rozmowa tego świadka z T. P. (1) może stanowić dowód w sprawie M. B. (2). W toku postępowania, jako materiału dowodowego, nie wykorzystano żadnych rozmów których stroną miałaby być M. B. (2) i dlatego nie zaistniały przesłanki faktyczne nakazujące uzyskanie zgody następczej na kontrolowanie rozmów tej oskarżonej.

Na marginesie należy zauważyć, że apelujący błędnie zrozumiał fragment uzasadnienia zaskarżonego wyroku ze strony 50. Część uzasadnienia „z zarejestrowanych rozmów telefonicznych, które potwierdza S. K. (1) wynika, iż rozmawiał z nią na temat jej egzaminu” odnosi się do rozmowy z dnia 28.03.2007r, godzina 8.20 S. K. (1) z T. P. (1), a nie do rozmów S. K. (1) z oskarżoną.

Jeżeli do tego uwzględni się treść zeznań świadka S. K. (1) i przyznanie się do winy oskarżonego T. P. (1), to w sposób oczywisty wynika, że prawidłowo Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżona ta w celu zdania egzaminu na prawo jazdy, przekazała S. K. (1) korzyść majątkową i to co najmniej w kwocie 300 zł, która następnie została przekazana T. P. (1).

Sytuacja oskarżonej M. B. (2) jest istotnie odmienna od sytuacji oskarżonych K. B., D. F., J. S. (1) i M. S. (1). Z rozmowy telefonicznej S. K. (1) i T. P. (1), której treść potwierdziły te osoby, jednoznacznie wynika, że M. B. (2) była zorientowana, w regułach w jakich będzie się odbywać jej egzamin. Wiedziała jak ma się zachować w sytuacji kiedy zostanie wylosowany dla niej inny egzaminator niż ten, który przyjął od niej korzyść majątkową.

Sąd odwoławczy podziela zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na dowolnym ustaleniu, że oskarżona wręczyła korzyść majątkową w kwocie co najmniej 1200 zł. Słusznie podnosi apelujący, że w sprawie nie ujawniono jednoznacznego dowodu z którego wynikałoby, że oskarżona przekazała S. K. (1) jako korzyść majątkową, mającą doprowadzić do zdania przez nią egzaminu na prawo jazdy, akurat taką kwotę jaką ustalono w zaskarżonym wyroku. W takiej sytuacji należałoby przyjąć najbardziej korzystną wersję dla oskarżonej, że była to kwota 300 zł i to z powodów wynikających z uzasadnienia apelacji. Skoro przyjmie się, że T. P. (1) przyjmował korzyści majątkowe w kwocie 300 zł to najprawdopodobniej, poprzedzający go pośrednik w przekazaniu pieniędzy, jakąś część z tych pieniędzy, co dostał od M. B. (2), zatrzymał dla siebie, ale jaką nie wiadomo.

Z uwagi na fakt, że Sąd odwoławczy dokonał zmiany opisu przypisanego oskarżonej czynu, eliminując sformułowanie „co najmniej” odnoszenie się do zarzutu postawionego w punkcie 3 apelacji jest bezprzedmiotowe.

Podobnie wygląda sytuacja z zarzutem rażącej surowości kary postawionym w punkcie 4 apelacji. Sąd odwoławczy przyjął wobec oskarżonej M. B. (2) łagodniejszą kwalifikację prawną jej zachowania i złagodził orzeczoną wobec niej karę.

Przyjęta przez Sąd Rejonowy ocena prawna zachowania oskarżonej M. B. (2) jest nieprawidłowa. Podobnie jak w sytuacji oskarżonego M. K. (1) opis przypisanego M. B. (2) czynu nie zawiera znamiona kwalifikowanej z § 3 postaci przestępstwa z art. 229 § 1kk „skłonienia osoby pełniącej funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa.” Co więcej w sprawie nie zostały poczynione żadne ustalenia faktyczne, które uzasadniałyby tego rodzaju kwalifikowanie zachowania tej oskarżonej.

Spowodowanie, poprzez wręczenie korzyści majątkowej, że egzaminator w sposób przychylny ocenia zachowanie osoby egzaminowanej, nie przesądza ustalenia, że wręczona łapówka miała skłaniać do naruszenia przepisów prawa. Przecież każda osoba zdająca na prawo jazdy, także M. B. (2), najpierw musiała zdać egzamin pisemny. Wręczenie korzyści majątkowej, jak wykazała sytuacja części osób, które taką korzyść wręczyły, nie gwarantowało jej zdania tej części egzaminu. Nie wykazano w toku postępowania aby popełniła jakieś błędy w trakcie egzaminu praktycznego. Formalnie sama procedura zdawania przez nią tego egzaminu odbyła się zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Jak już wskazano powyżej „naruszenie przepisów prawa" o jakim mowa w art.228§ 3kk i art.229§ 3k.k., to naruszenie każdego aktu normatywnego obowiązującego powszechnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które oznacza niewykonanie nakazu lub przekroczenie zakazu, obowiązujących osobę pełniącą funkcję publiczną jako adresata tych norm. Naruszenie przepisów prawa w rozumieniu art. 229 § 3 k.k. nie obejmuje natomiast tych zachowań osób pełniących funkcje publiczne, które są uzależnione od ich oceny danej sytuacji faktycznej (...). Nie jest możliwe przypisanie sprawcy przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. bez wskazania normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone postąpienie, a także ustalenia, że udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej (bądź obietnicy jej udzielenia) wiązało się z naruszeniem tej normy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. sygn. V KK 140/11 OSNKW 2011/4/37, LEX nr 1112506, Prok. i Pr. - wkł. 2012/3/6).

W tej sytuacji, nie można domniemywać, że poza samą przychylnością egzaminatora oskarżona M. B. (2) wręczając korzyść majątkowej oczekiwała jakiegoś dodatkowego zachowania egzaminatora i to jeszcze takiego, które miałoby naruszać przepisy prawa.

Mając to na uwadze zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona występku z art. 229§ 1kk. Osoba przeprowadzająca egzaminy na prawo jazdy niewątpliwie pełni funkcję publiczną i wręczana korzyść majątkowa miała bezpośredni związek z pełnieniem tej funkcji.

Z uwagi na zmianę i to na łagodniejszą kwalifikacji prawnej ustalonego zachowania oskarżonej M. B. (2) należało rozważyć czy orzeczona przez Sąd Rejonowy kara jednego roku pozbawienia wolności nie jest rażąco surowa.

Uwzględniając okoliczności łagodzące i obciążające jakie przyjął w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji, jak i fakt, że przestępstwo z art. 229§ 1kk zagrożone jest od 6 miesięcy pozbawienia wolności uznano, że sprawiedliwą karą dla oskarżonej będzie kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, czyli kara zbliżona do dolnej granicy zagrożenia.

Słusznie Sąd Rejonowy skorzystał wobec oskarżonej z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary i uznał, że koniecznym jest orzeczenie wobec niej kary grzywny. Sąd odwoławczy kierując się wewnętrzną sprawiedliwością wyroku i argumentami podniesionymi, odnośnie tej kwestii, w apelacji obrońcy uznał, że sprawiedliwą wysokością tej kary będzie 80 stawek dziennych.

Odnośnie Apelacji prokuratora, w części jakiej dotyczy ona oskarżonego M. C. Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

W ocenie Sądu odwoławczego apelacja prokuratora w odniesieniu do rozstrzygnięcia o uniewinnieniu M. C. od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa jest niezasadna.

Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że po wyeliminowaniu z materiału dowodowego nagranych rozmów telefonicznych pomiędzy M. K. (1) a M. C. nie ma w sprawie żadnego dowodu potwierdzającego, że to M. C. uczestniczył w zarzucanym mu w akcie oskarżenia korupcyjnym przestępstwie.

Z uwagi na brak zgody Sądu Okręgowego na kontrolowanie rozmów telefonicznych prowadzonych przez M. C., prawidłowo z materiału dowodowego, który może być wykorzystany w sprawie M. C., stenogramy tych rozmów i same rozmowy zostały wyeliminowane.

W tym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko, że zgoda Sądu na kontrolowanie rozmów telefonicznych i to w odniesieniu do wszystkich stron takiej rozmowy, jest niezbędnym warunkiem umożliwiającym późniejsze wykorzystanie takich nagrań jako materiału dowodowego. Rozumowanie Sądu I instancji zawarte na stronach 3 i 4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wymaga uzupełniania.

Argumenty prokuratora, że w czasie kiedy były zarządzane kontrole rozmów telefonicznych, tj. w 2006r kwestia konieczności uzyskania zgody Sądu na kontrolę obu uczestników danej rozmowy, nie była przesądzona, niczego nie zmienia. Podobnie zresztą, nie podważa rozumowania zawartego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wskazanie przez prokuratora odmiennych zapatrywań na tę kwestię.

Odnośnie apelacji prokuratora, w części jakiej dotyczy ona oskarżonego J. H. (1) Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

Sąd Rejonowy na stronach od 11 do 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku precyzyjnie przedstawia tok swojego rozumowania, na podstawie którego uznał, że zebrany materiał dowodowy nie zezwala na jednoznaczne stwierdzenie, że M. K. (1) i J. H. (1) wspólnie uczestniczyli w procederze korupcyjnym mającym na celu doprowadzenie do zdania egzaminu przez córkę J. H. (1).

Sąd ten szczegółowo przeanalizował materiał dowodowy dotyczący tej kwestii dochodząc do wniosku, że zarejestrowane rozmowy telefoniczne, które mogły mieć związek z zarzutami postawionymi M. K. (1) i J. H. (1) są tak lakoniczne, że nie zezwalają na poczynienie, w tym zakresie, jednoznacznych ustaleń faktycznych.

Prokurator zarzucając zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem nieprawidłowej oceny materiału dowodowego, nie wykazuje w sposób przekonujący błędów w dokonanej przez Sąd ocenie materiału dowodowego. Oczywiście dokonana przez prokuratora odmienna ocena tego materiału a w szczególności wyciągnięte przez niego wnioski mają swoją logikę, jednak nie mogą podważyć rozumowania Sądu. Zresztą Sąd Rejonowy uniewinniając J. H. (5) od popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w akcie oskarżenia, analizując zebrany materiał dowodowy w tym zarejestrowaną rozmowę telefoniczną pomiędzy M. K. (1) a najprawdopodobniej A. T. (1) przyjmuje możliwość, że mogła ona dotyczyć jakichś nieuczciwych interesów pomiędzy nimi. Słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że lakoniczność wypowiedzi osób nagranych podczas tej rozmowy pozwala na różną interpretację jej treści. Zarówno na taką jaką przedstawił prokurator, jak i na taką jaką zaprezentował w swoim uzasadnieniu Sąd Rejonowy. W tej sytuacji nie dysponując żadnymi inni dowodami, które w sposób jednoznaczny wykazały winę i sprawstwo J. H. (1) musiał zapaść wyrok uniewinniający.

Hipotetycznie przyjmując, że zarejestrowana rozmowa telefoniczna faktycznie dotyczyła korupcyjnych zachowań tych osób podejmowanych celem doprowadzenia do pozytywnego zdania egzaminu na prawo jazdy przez B. D. ( z domu H.) to nadal pozostaje otwarta i nie ustalona kwestia kto i jaką kwotę miałby przekazać M. K. (1) celem doprowadzenia do pozytywnego zdania egzaminu córki J. H. (1). Apelacja nie daje również przesłanek zezwalających na ustalenie, że tą osobą był właśnie oskarżony J. H. (1).

Odnosząc się do apelacji obrońców oskarżonego T. P. (1) i apelacji prokuratora w części w jakiej odnosi się do tego oskarżonego, Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

Apelacja złożona przez adwokata P. M. (1) i prokuratora okazały się niezasadne, natomiast apelacja adwokata A. N. jedynie w niewielkiej części zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na tożsamość części zarzutów i podobieństwo argumentów zawartych w apelacjach obu obrońców oskarżonego zostaną one omówione łącznie. Wbrew temu co wywodzą skarżący uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w odniesieniu do oskarżonego T. P. (1), nie ma tego rodzaju wad, które uniemożliwiłyby kontrolę zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy szczegółowo omówił dowody zebrane w toku postępowania. Z oceny tej jednoznacznie wynika, którym z nich i dlaczego Sąd dał wiarę i jakie okoliczności na ich podstawie ustalił.

Nie jest tak jak wywodzi, w swojej apelacji, adwokat P. M. (1), że Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny skupił się przede wszystkim na tej części wyjaśnień w której oskarżony T. P. (1) przyznał się do winy. Oczywiście przyznanie się do winy oskarżonego nie jest lepszym dowodem w sprawie od innych. Tak jak każdy dowód powinno podlegać szczegółowej ocenie. Wbrew temu co starają się wykazać obaj skarżący Sąd Rejonowy dokonał takiej analizy. Rozważył także okoliczności jakie wskazał oskarżony odwołując swoje wyjaśnienia, które miały go skłonić do samo obciążenia się na etapie postępowania przygotowawczego. Zdaniem Sądu odwoławczego rozumowanie zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na stronach 52- 53 przekonuje.

Analizując tę kwestię nie można nie zwrócić uwagi, że oskarżony przyznawał się na etapie postępowania przygotowawczego będąc przesłuchiwanym w obecności swojego obrońcy. ( patrz k 87, tom 37 akt)

Co istotne, w znacznym zakresie, przestępcza działalność T. P. (1), wynika również z innych dowodów w tym z zeznań S. K. (1), jak również z szeregu nagranych rozmów telefonicznych.

Zgoda na prowadzenie kontroli rozmów telefonicznych, aby takie rozmowy mogły zostać wykorzystane jako materiał dowodowy musi dotyczyć osób przeprowadzających te rozmowy. Nie ma prawnego obowiązku uzyskiwania jakichkolwiek zgody uprzedniej czy następczej na osoby o których jedynie mowa w tych rozmowach. W tej sytuacji nagrana rozmowa S. K. (1) z M. K. (1), a także późniejsze zeznania S. K. (1), mogły zostać wykorzystane jako materiał dowodowy w sprawie T. P. (1).

W błędzie są obaj apelujący, że uniewinnienie oskarżonych M. S. (1), J. S. (4) i D. F. od zarzutów popełnienia przestępstwa z art. 229§ 3kk, stoi w sprzeczności ze skazaniem oskarżonego T. P. (1) za przyjęcie korzyści majątkowej w związku z ich egzaminem na prawo jazdy. Sąd Rejonowy logicznie wyjaśnił, że uniewinnienie tych osób wynika jedynie z faktu, że nie udało się ustalić, kto i czy w ogóle za wiedzą tych oskarżonych taką korzyść udzielił.

Podobnie nie ma racji adwokat A. N. wywodząc w swojej apelacji, że Sąd Rejonowy był niekonsekwentny odmawiając dania wiary zeznaniom S. K. (1) obciążającym K. B.. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd zeznaniom tym dał wiarę uznając jedynie, że nie są one na tyle jednoznaczne aby ustalić na ich podstawie przestępcze działanie K. B..

Okoliczność, że z częścią kursantów, od których oskarżony T. P. (1) miał za pośrednictwem S. K. (1) czy M. K. (1) przyjąć korzyść majątkową, nie miał on bezpośredniej styczności niczego nie zmienia. Jak wykazało postępowanie dowodowe S. K. (1), M. K. (1) i część egzaminatorów z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w P., w tym T. P. (1) działała na zasadzie pośredniczenia w przekazywaniu korzyści majątkowej, kolejnym osobom od których zależało czy dany kursant zda egzamin na prawo jazdy czy nie.

Okoliczność, że świadek Ł. W., który według ustaleń Sądu, który za pośrednictwem S. K. (1), miał przekazać korzyść majątkową oskarżonemu T. P. (1), nie zdał egzaminu na prawo jazdy, nie podważa ustaleń Sądu I instancji. Jak wykazało postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, istniała kategoria błędów, które w trakcie egzaminu popełniały osoby zdające, że nawet bardzo przychylne nastawienie egzaminatora nie gwarantowało pozytywnego zdania egzaminu.

Wbrew wywodom apelujących Sąd Rejonowy wskazał kryteria jakie musiały spełnić nagrane rozmowy telefoniczne aby stanowiły dowód w sprawie- patrz strona 3 – uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy podziela zaprezentowane tam rozumowanie.

Bezzasadne jest również zarzucanie Sądowi I instancji naruszenia art. 5§ 2kpk. Jak to już wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie można stawiać zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej strony co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów bądź sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 KPK, nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Zarzuty co do oceny wiarygodności jakiegoś dowodu lub grupy dowodów zgłaszać należy na płaszczyźnie dochowania przez sąd granic sędziowskiej swobody ocen z art. 7 KPK. ( patrz chociażby postanowienie SN z 2010-01-13 V KK 228/09 opublikowane w L.)

Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska zawartego w apelacji adw. A. N., że zawarte w wyroku sformułowanie, że oskarżony przyjął lub obiecał przyjąć korzyść majątkową w kwocie „co najmniej 5400 zł” w zamian za załatwienie pozytywnego wyniku egzaminu, narusza art. 5§ 2kpk gdyż sugeruje, że korzyść ta mogła być większa.

Dostrzegając pewną niefortunność tego sformułowania, należy jednak podkreślić, że nie zmienia ono ustalenia jaka kwota została ustalona przez Sąd I instancji jako przyjęta lub obiecana do przyjęcia w zaskarżonym wyroku. Wszelkie konsekwencje jakie wynikają z wysokości tej korzyści odnoszą się do tej kwoty.

Mając powyższe na uwadze Sąd odwoławczy uznał, że w tym zakresie nie ma potrzeby ingerencji w treść przypisanego oskarżonemu czynu.

Rację ma natomiast ten obrońca zarzucają zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 45§ 1kk ( punkt 26 wyroku) Zgodnie z tym przepisem przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa podlega uzyskana korzyść majątkowa. Z prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że oskarżony przyjął korzyść majątkową w kwocie 4200 zł, a nadto obiecał przyjąć w kwocie 1200 zł.

Błąd ten wymagał skorygowania poprzez ograniczenie wysokości przepadku korzyści majątkowej w punkcie 26 zaskarżonego wyroku do kwoty 4200 zł.

Z uwagi na fakt, że apelacje obrońców zwrócone zostały przeciwko winie oskarżonego zgodnie z art. 447§ 1kpk należy potraktować je jako zwrócone przeciwko całemu rozstrzygnięciu.

Przyjęta przez Sąd Rejonowy ocena prawna zachowania oskarżonego T. P. (1) jest nieprawidłowa. Podobnie jak w sytuacji oskarżonego M. K. (1) opis przypisanego T. P. (1) czynu nie zawiera znamiona kwalifikowanej z § 3 postaci przestępstwa z art. 228 § 1kk „przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa”. Co więcej w sprawie nie zostały poczynione żadne ustalenia faktyczne, które uzasadniałyby tego rodzaju kwalifikowanie zachowania tego oskarżonego.

Przyjęcie przez egzaminatora na prawo jazdy korzyści majątkowej, nie przesądza ustalenia, że wręczona łapówka miała skłaniać do naruszenia przepisów prawa. Formalnie sama procedura przeprowadzania egzaminów odbyła się zgodnie z obowiązującymi przepisami. Każda osoba zdająca u oskarżonego egzamin na prawo jazdy musiała najpierw zdać test pisemny na wynik którego nie miał on wpływu. Oskarżony poprzez swoją przychylność i możliwość wyboru prostszych przejazdów egzaminacyjnych, poprzez swoją przychylność miał istotny wpływ na wynik egzaminu praktycznego.

Tego rodzaju zachowanie osoby pełniącej funkcję publiczną nie jest równoznaczne z zachowaniem o jakim mowa w § 3 art. 228kk.

Naruszenie przepisów prawa o jakim mowa w art.228§ 3kk i art.229§ 3 k.k., to naruszenie każdego aktu normatywnego obowiązującego powszechnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które oznacza niewykonanie nakazu lub przekroczenie zakazu, obowiązujących osobę pełniącą funkcję publiczną jako adresata tych norm. Naruszenie przepisów prawa w rozumieniu art. 228 § 3 k.k. nie obejmuje natomiast tych zachowań osób pełniących funkcje publiczne, które są uzależnione od ich oceny danej sytuacji faktycznej (...). Nie jest możliwe przypisanie sprawcy przestępstwa z art. 228 § 3 k.k. bez wskazania normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone postąpienie, a także ustalenia, że udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej (bądź obietnicy jej udzielenia) wiązało się z naruszeniem tej normy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. sygn. V KK 140/11 OSNKW 2011/4/37, LEX nr 1112506, Prok. i Pr. - wkł. 2012/3/6).

Mając to na uwadze zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona występku z art. 228§ 1kk w zw. z art. 12kk. Osoba przeprowadzająca egzaminy na prawo jazdy niewątpliwie pełni funkcję publiczną i wręczana korzyść majątkowa miała bezpośredni związek z pełnieniem tej funkcji.

Z uwagi na zmianę i to na łagodniejszą kwalifikacji prawnej ustalonego zachowania oskarżonego T. P. (1) należało rozważyć czy orzeczone przez Sąd Rejonowy kary pozbawienia wolności i grzywny nie są rażąco surowe.

Uwzględniając okoliczności łagodzące i obciążające jakie przyjął w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji, jak i fakt, że przestępstwo z art. 228§ 1kk zagrożone jest od 6 miesięcy pozbawienia wolności do 8 lat uznano, że wymierzone mu kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 350 stawek dziennych nie są karami surowymi.

Biorąc pod uwagę skalę przestępczej działalności tego oskarżonego, jak i najwyższy stopień jego winy i bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości jego zachowania, jedynie szereg okoliczności łagodzących, prawidłowo określonych przez Sąd I instancji na stornie 54 swojego uzasadnienia, zezwoliły na tak łagodne potraktowanie oskarżonego.

Wymierzenie oskarżonemu, obiektywnie rzecz ujmując, kary pozbawienia wolności w wysokości zbliżonej do dolnej granicy zagrożenia, co samo w sobie może nie w pełni czynić zadość poczuciu społecznej sprawiedliwości, zostało zrekompensowane orzeczeniem surowej kary grzywny. Natomiast orzeczenie kary pozbawienia wolności wymiarze jedynie 2 lat, zezwoliło Sądowi Rejonowemu na zastosowanie wobec tego oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary.

Takie ukształtowanie represji karnej wobec oskarżonego T. P. (1), w połączeniu ze środkiem karnym przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa, zezwala także na przyjęcie, że wyrok ten jest również wewnętrznie sprawiedliwy. Oceniając surowość orzeczonych wobec T. P. (1) kar trzeba pamiętać, że jego przestępcza działalność miała szeroki zakres, trwała prawie rok i że popełniał przypisane mu zachowania pełniąc funkcję publiczną i w związku z tą funkcją.

Także apelacja prokuratora w zakresie w jakim zarzuca zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony ten w związku z egzaminem na prawo jazdy J. S. (1), M. S. (1) i D. F. uzyskał korzyść majątkową, nie od nich, ale od nieustalonych osób, jest niezasadna.

Rozumowaniu Sądu I instancji skarżący nie przeciwstawił tego rodzaju argumentów, które w sposób pewny by je podważyło.

Z uwagi na fakt, że zarzuty apelacji prokuratora odnośnie ustaleń faktycznych dotyczących tej części wyroku są tożsame z zarzutami jakie postawił prokurator skarżąc rozstrzygniecie w zakresie uniewinnienia oskarżonych J. S. (1), M. S. (1) i D. F. i Sąd odwoławczy już odniósł się do nich powyżej, nie ma potrzeby ich powielać w tym miejscu.

Odnośnie apelacji oskarżonego J. N. (1), Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

Apelacja oskarżonego jednie w niewielkim zakresie zasługuje na uwzględnienie. Pomimo prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego i dokonanych w istotnej części prawidłowych ustaleń faktycznych, Sąd I instancji dopuścił się sprzeczności pomiędzy treścią wyroku a jego uzasadnieniem. Sprzeczność jest jednak tego rodzaju, że mogła zostać usunięta w drodze kontroli instancyjnej. Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony wzbudził u O. K. i J. H. (3) przekonanie o swoich wpływach w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., a w wyroku zostało przyjęte, że „powołał się na swoje wpływy instytucji państwowej”. Jak słusznie zarzuca oskarżony zebrany materiał dowodowy nie zezwala na dokonanie takiego ustalenia, uprawnia jedynie do jednoznacznego stwierdzenia, że oskarżony ten utwierdził O. K. i J. H. (3), że takie wpływy posiada i podjął się, w zamian za korzyść majątkową, pośrednictwa w doprowadzeniu do zdania przez nich egzaminu na prawo jazdy. (kwestia ta zostanie jeszcze omówiona w dalszej części niniejszego uzasadnienia)

Rozpoznając apelację oskarżonego w pierwszej kolejności należy się odnieść do postawionego w niej zarzutu naruszenia jego prawa do obrony z uwagi na fakt, że nie został mu ustanowiony obrońca z urzędu pomimo, że taki wniosek złożył.

Rzeczywiście oskarżony złożył na rozprawie w dniu 26.04.2012r wniosek o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu z uwagi na fakt, że uzyskuje jedynie dochód z tytułu renty w kwocie 600 zł i nie ma możliwości wyznaczenie sobie obrońcy z wyboru. (. tom 45, k. 1192)

Sąd Rejonowy, na tej rozprawie, nie uwzględnił tego wniosku uznając, że oskarżony posiada stały dochód i możliwości finansowe umożliwiające mu samodzielne wyznaczenie obrońcy. W zaistniałej sytuacji oskarżony oświadczył, że obrońcę takiego wyznaczy sobie z urzędu. Sąd, aby to mu umożliwić, odroczył rozprawę na kolejny termin. Do rozprawy apelacyjnej oskarżony sobie obrońcy nie wyznaczył i nie ponawiał wniosku o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu.

Zdaniem Sądu odwoławczego, w zaistniałej sytuacji procesowej nie doszło po stronie Sądu I instancji do naruszenia prawa do obrony oskarżonego J. N. (1).

Słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że oskarżony nie mając nikogo na utrzymaniu i uzyskując stały dochód, w sytuacji kiedy już od wielu miesięcy wiedział, że toczy się wobec niego postępowanie karne miał możliwość poczynienia oszczędności celem wyznaczenia sobie obrońcy z wyboru. Jako nie realne należy przyjąć twierdzenie oskarżonego, że jedynie utrzymuje się z renty w kwocie 600 zł. Gdyby w rzeczywiści to był jego jedyny dochód to nie byłby w stanie utrzymać siebie i mieszkania, którego jest właścicielem. Znaczną część tej kwoty pochłonęłyby koszty utrzymania mieszkania. Należy podkreślić, że na żadnym etapie postępowania oskarżony nie podawał informacji, że korzysta z finansowej pomocy opieki społecznej czy innych osób.

Z tego też względu należy racjonalnie przyjąć, że oskarżony, w zakresie wysokości swoich rzeczywistych dochodów, wprowadził w błąd najpierw prokuratora a później Sąd rozpoznający sprawę.

Rozumowanie to utwierdza również okoliczność, że w trakcie przeprowadzanego przez policję wywiadu o oskarżonym deklarował on dochód w kwocie rzędu 2000 zł. (tom 31, k. 305).

Mając powyższe na uwadze, należy przyjąć, że oskarżony dysponował tego rodzaju dochodem, że jeżeli chciałby to wyznaczyłby sobie obrońcę samodzielnie, a jeżeli jego sytuacja w późniejszym czasie by się pogorszyła to ponowiłby swój wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu.

Sąd odwoławczy nie podziela również zarzutu błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że nie ma racjonalnych przesłanek do uznania, że świadkowie J. H. (3) i O. K. zeznali nieprawdę. Z ich relacji jednoznacznie wynika, że po tym jak zostali skontaktowani z oskarżonym, uzyskali od niego zapewnienie, że jeżeli zapłacą mu odpowiednio 1500 zł i 1400 zł, to załatwi im szybkie zdanie egzaminu na prawo jazdy. Oskarżony pobierając te pieniądze, a następnie organizując im wszystkie dokumenty i zaświadczenia wymagane przy egzaminie i bez udziału tych świadków „załatwiając” przyspieszone terminy egzaminów, utwierdził ich w przekonaniu, że ma tego rodzaju znajomości w Wojewódzkim Ośrodku Ruch Drogowego w P., że rzeczywiście może spełnić swoje zapewnienia.

Samo przekonanie o takich wpływach zostało u J. H. (3) i O. K. wywołane, najprawdopodobniej, już przez A. P., który ich skierował do J. N. (1). W każdym razie takie ustalenie jest korzystniejsze dla oskarżonego niż te przyjęte w wyroku czy jego pisemnym uzasadnieniu.

Niczego w sprawie nie zmienia, że oskarżony ponosił, z części uzyskanych od J. H. (3) i O. K. pieniędzy, koszty ich egzaminów czy jazd doszkalających. W każdym razie wykładane przez niego pieniądze stanowiły jedynie drobną część z tych pieniędzy co od nich uzyskał. Obrazuje to sytuacja J. H. (3), który przekazał oskarżonemu kwotę 1500 zł, nie przechodził żadnych jazd czy dodatkowego szkolenia i od razu miał się stawić na egzamin.

Przebieg zdarzeń jaki miał miejsce z udziałem J. H. (3) wyklucza wersję lansowaną przez oskarżonego, że jego jedynym celem było tylko ułatwienie tym osobom, możliwości odbycia kursu doszkalającego na prawo jazdy w P. i wyznaczenia terminu egzaminu.

Z uwagi na fakt, że apelacja oskarżonego zwrócona została przeciwko winie zgodnie z art. 447§ 1kpk należy potraktować ją jako zwróconą przeciwko całemu rozstrzygnięciu.

Sąd odwoławczy podziela ocenę prawą, zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalonego zachowania oskarżonego J. N. (2). Uzupełniając tam przedstawione rozumowanie należy jedynie podkreślić, że przestępstwo opisane w art. 230 1kk popełnia zarówno osoba która powołuje się na wpływy, w wymienionych w tym przepisie instytucji, jak i osoba która wywołuje przekonanie o istnieniu takich wpływów lub utwierdzając o takich wpływach. Dla bytu przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie ma znaczenia czy rzeczywiście oskarżony miał jakieś wpływy we wskazanym powyżej Ośrodku.

Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary (środka karnego) w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego (wyrok SN III KR 9/80, OSNPG 1980, z.11, poz. 139). Zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nie znanych przez sąd okoliczności, polegać ponieważ może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (wyrok SN z 23.10.1974 r., V KRN 78/74,OSNKW 1974, Nr 12, poz. 234). Zarzut rażącej niewspółmierności, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (wyr. SN z 11.4.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60).

W ocenie Sądu odwoławczego z taką sytuacją mamy do czynienia w odniesieniu do oskarżonego J. N. (1) w zakresie ukształtowania wysokości kary pozbawienia wolności. Podzielając przyjęte przez Sąd Rejonowy okoliczności łagodzące i obciążające wydaje się, że kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu, że nie będzie ona obecnie wykonywana i faktu, że została oskarżonemu wymierzona kara grzywny i orzeczony środek karny, spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze.

Kara roku pozbawienia wolności, w realiach przedmiotowej sprawy, prowadziłaby do wewnętrznej niesprawiedliwości wyroku. Zbyt mała byłaby różnica pomiędzy wymierzoną karą J. N. (1) a karami orzeczonymi oskarżonym M. K. (1) czy T. P. (1), u których skala przestępczego zachowania była niewspółmiernie większa.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego A. T. (1) i prokuratora w części w jakiej dotyczy tego oskarżonego, Sąd odwoławczy zajął następujące stanowisko;

Uzasadnienie tej części zaskarżonego wyroku również dotknięte jest wadą braku precyzyjnie oddzielonej części w której określone są ustalenia faktyczne poczynione w sprawie. W zakresie w jakim Sąd wyeliminował zarzucane oskarżonemu A. T. (1) zachowania korupcyjne z udziałem J. H. (1), G. S., E. W. (1) i M. P. (1) ocena zebranego materiału dowodowego przeprowadzona na stronach 61- 64 pisemnego uzasadnienia jest wystarczająco dokładna aby bez najmniejszych wątpliwości móc przeanalizować tok rozumowania Sądu, który doprowadził do uznania, że ten oskarżony nie brał w nich udziału. Sąd odwoławczy podziela w tym zakresie stanowisko Sądu Rejonowego.

Prokurator w swojej apelacji nie podważył wniosków wynikających z tej analizy. Ta część apelacji, jak w zasadzie cała apelacja prokuratora złożona w przedmiotowej sprawie ma charakter wybitnie polemiczny. W zasadzie prokurator nie przedstawia żadnych argumentów, które w sposób jednoznaczny podważyłyby rozumowanie Sądu I instancji. Skarżący prowadząc swoje rozważania stara się nie zauważyć, że aby przypisać oskarżonemu A. T. (1) konkretne zachowania korupcyjne należy mu wykazać, nie tylko to, że wykonując swoją funkcję w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., był korupcyjnie powiązany z M. K. (1) i z innymi osobami realizującymi ten proceder ale trzeba mu wykazać, że brał udział w konkretnych takich zdarzeniach i to tych które mu się zarzuca.

W tej sytuacji podkreślanie przez prokuratora, że G. S. przyznał się do winy niczego do sprawy nie wnosi. Świadek ten nic nie wiedział na temat tego czy A. T. (1) zostały przekazane pieniądze mające stanowić łapówkę w związku z jego egzaminem na prawo jazdy. Z jego zeznań również nie wynika aby A. T. (1) miał jakakolwiek wiedzę, że przy jego egzaminie uczestniczy w przestępstwie korupcyjnym.

Kwestia możliwości wykorzystania dowodu w postaci nagrań rozmów telefonicznych osób wobec których nie uzyskano zgody pierwotnej lub następczej była już omawiana w niniejszym uzasadnieniu i nie ma konieczności powielania tych wywodów. W każdym razie Sąd odwoławczy podziela w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji.

Również jako polemizowanie ze stanowiskiem Sądu Rejonowego należy traktować wywody prokuratora wskazujące, że w Polsce recepty wypisują lekarze a nie pielęgniarki i dlatego rozmowa telefoniczna między S. K. (1) a A. T. (1) musiała dotyczyć zdarzeń korupcyjnych. Nie sposób nie przyznać racji prokuratorowi w zakresie tego, że recepty wystawiają lekarze ale doświadczenie życiowe wskazuje, że pielęgniarki znają lekarzy i wykorzystując tę znajomość mogą w określonych sytuacjach poprosić ich o wystawienie recepty na konkretny lek i taką receptę uzyskać.

Z tych wszystkich względów apelacja prokuratora nie mogła zasługiwać na uwzględnienie.

Zgoła odmiennie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu A. T. (1) korupcyjnego zachowania przy egzaminie na prawo jazdy M. B. (2). Dla Sądu odwoławczego oczywistym jest, zresztą zostało to przesądzone w zaskarżonym wyroku, że w związku z tym egzaminem doszło do zachowania korupcyjnego. Podzielając zarzut zawarty w apelacji obrońcy należy uznać, że w tej części uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie poddaje się kontroli instancyjnej. W sprawie w sposób jednoznaczny ustalono, że A. T. (1) nie był osobą której M. B. (2) przekazywała pieniądze w zamian za doprowadzenie do pozytywnego zdania przez nią egzaminu. A. T. (1) nie był również jej egzaminatorem.

Słusznie obrońca wskazuje, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazano w sposób precyzyjny na jakiej podstawie ustalono świadomy udział tego oskarżonego w przypisanym mu zachowaniu. Uzasadnienie sporządzone przez Sąd I instancji w tej części jest niezwykle lakoniczne i w sposób ogólny odnosi się do wyjaśnień T. P. (1) i S. K. (1). Należy przy tym pamiętać, to co już podkreślono przy omówieniu apelacji prokuratora, że aby przypisać oskarżonemu konkretne zachowania korupcyjne należy mu wykazać, nie tylko to, że wykonując swoją funkcję w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w P., był korupcyjnie powiązany z osobami realizującymi ten proceder ale trzeba mu wykazać, że brał świadomy udział w konkretnych takich zdarzeniach i to tych które mu się zarzuca.

Taki sposób sporządzenia tej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie tylko narusza prawo oskarżonego do obrony- bo oskarżony i jego obrońca nie wiedzą na podstawie jakich dokładnie dowodów została oskarżonemu przypisana wina, a tym samym nie wiedzą jaką część dowodów mają negować. Co nie mniej istotne również Sąd odwoławczy nie ma możliwości przeprowadzenia rzetelnej kontroli instancyjnej.

Wszystko powyższe powoduje, że apelacja obrońcy została częściowo uwzględniona przez Sąd odwoławczy i wyrok w zakresie w jakim oskarżonemu przypisano popełnienie przestępstwa musiał zostać uchylony i przekazany do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Przy ponownym rozpoznaniu Sąd winien ponowić dowody jakie stanowiły podstawę skazania oskarżonego A. T. (1) i dokonując oceny tych dowodów, w sytuacji przesądzenia winy oskarżonego, precyzyjnie wskazać na te części twierdzeń osób obciążających tego oskarżonego, na podstawie których tę winę ustalono.

Oczywiście uzasadnienie wyroku winno spełniać warunki określone w art. 424 kpk, w tym zawierać ustalony stan faktyczny.

W sytuacji skazania oskarżonego ponownego rozważenia będzie wymagała kwalifikacja prawna jego zachowania w tym czy można mu przypisać popełnienie przestępstwa z art. 228§ 3 kk czy z art. 228§ 1 kk., w tym w postaci współsprawstwa czy pomocnictwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd odwoławczy;

VI.  uchylił zaskarżony wyrok w punkcie 2 i na podstawie art. 17§ 1 pkt 3 kpk w tym zakresie umorzył postępowanie i kosztami procesu związanymi z rozpoznaniem tego czynu obciążył Skarb Państwa;

VII.  uchylił zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego A. T. (1) w części dotyczącej przypisanego mu czynu i w tym zakresie sprawę do ponownego rozpoznania przekazał Sądowi Rejonowemu w Pile;

VIII.  zmieniał zaskarżony wyrok w ten sposób, że;

i)  przyjął, że przypisane zachowanie oskarżonemu M. K. (1) w punkcie pierwszym wyroku wyczerpało znamiona występku z art. 230§ 1kk w zw. z art. 18§ 3kk i art. 228§ 1kk i art. 11§ 2kk i art. 12kk i jako podstawę prawną wymiaru orzeczonej w tym punkcie kary pozbawienia wolności przyjął art. 19§ 1kk w zw. z art. 228§ 1kk i art. 11§ 3kk;

j)  uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 3;

k)  przyjął, że rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4 odnosi się do kary orzeczonej w punkcie 1;

l)  w punkcie 15 wyroku przyjął, że oskarżona M. B. (2) udzieliła korzyści majątkowej w kwocie 300 zł i przypisane jej zachowanie wyczerpało znamiona występku z art. 229§ 1kk i na podstawie art. 229§ 1kk wymierzył karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 33§ 2 i 3kk wymierzył karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na 20 (dwadzieścia) złotych;

m)  przyjął, że przypisane zachowanie oskarżonemu T. P. (1) w punkcie 24 wyroku wyczerpało znamiona występku z art. 228§ 1kk w zw. z art. 12kk i jako podstawę prawną wymiaru orzeczonej w tym punkcie kary pozbawienia wolności przyjął art. 228§ 1kk,

n)  określony w punkcie 26 przepadek korzyści majątkowej ograniczył do kwoty 4200 zł;

o)  w opisie czynów przypisanych w punkcie 27 oskarżonemu J. N. (1) w miejsce sformułowania „powołując się na swoje wpływy” przyjął „ utwierdzając w przekonaniu o swoich wpływach”,

p)  w punkcie 27 wyroku obniżył orzeczoną temu oskarżonemu karę pozbawienia wolności do 8 (ośmiu) miesięcy;

IX.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy;

X.  kosztami procesu przed Sądem odwoławczym obciążył i z tego tytułu zasądził od oskarżonych procentowo na rzecz Skarbu Państwa ;

⚫

po 1/12 od oskarżonego J. N. (1) i M. B. (2),

⚫

po 1/24 od oskarżonego P. K. (1) i T. P. (1)

⚫

1/36 od oskarżonego M. K. (1) tych kosztów. W pozostałej części, za wyjątkiem połowy kosztów związanych z rozpoznaniem sprawy A. T. (1), kosztami tymi obciąża Skarb Państwa i wymierza oskarżonym opłatę i tak:

⚫

P. K. (1) za II instancję w kwocie 480 zł,

⚫

T. P. (1) za II instancję w kwocie 7300 zł,

⚫

M. K. (1) jedną opłatę za obie instancje w kwocie 2300 zł,

⚫

M. B. (2) jedną opłatę za obie instancje w kwocie 500 zł,

⚫

J. N. (1) jedną opłatę za obie instancje w kwocie 380 zł,

SSO Sławomir Jęksa SSO Leszek Matuszewski SSO Małgorzata Winkler- Galicka