Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 69/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Józef Dołhy
Protokolant Dorota Szczerbiak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Beaty Mik
w sprawie S. R.
oskarżonego z art. 107 § 1 k.k.s.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 20 sierpnia 2014 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść oskarżonego
od postanowienia Sądu Okręgowego w G.
z dnia 11 września 2013 r.,
utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w T.
z dnia 5 lipca 2013 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w
mocy postanowienie Sądu Rejonowego w T. i sprawę S. R.
przekazuje temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w T. wyrokiem nakazowym z dnia 12 kwietnia 2013 r., uznał
S. R. za winnego tego, że od dnia 21 grudnia 2011 r. do dnia 26 marca 2012 r. w
lokalu o nazwie E., w O. urządzał gry o charakterze losowym na dwóch automatach
„Hot Spot Platin” – typ video – bez stosownego zezwolenia, wbrew przepisom
ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, to jest popełnienia
2
występku z art. 107 §1 k.k.s. i za to na mocy tego przepisu wymierzył mu karę
grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki
dziennej na kwotę 80 złotych, a także zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa
kwotę 800 złotych, tytułem opłaty oraz obciążył go wydatkami postępowania w
kwocie 1 787 zł i 40 gr (k. 99).
S. R. w terminie ustawowym złożył sprzeciw od w/w wyroku nakazowego (k.
102 i k. 105).
Następnie zarządzeniem z dnia 14 czerwca 2013 r. wyznaczone zostało
posiedzenie w przedmiocie umorzenia postępowania.
Na tym posiedzeniu, w dniu 5 lipca 2013 r., Sąd Rejonowy, postanowieniem
z tego dnia, na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.:
1. umorzył postępowanie karne przeciwko S. R. oskarżonemu o to, że od dnia
21 grudnia 2011 r. do dnia 26 marca 2012 r. w lokalu o nazwie E.,
usytuowanym w O. urządzał gry o charakterze losowym na dwóch automatach
„Hot Spot Platin” – typ video – bez stosownego zezwolenia, wbrew przepisom
ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, to jest przestępstwo
skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s.;
2. na mocy art. 230 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zarządził zwrot 2
urządzeń elektronicznych „Hot Spot Platin”, polskich pieniędzy obiegowych w
kwocie 515 zł, 11 (jedenaście) sztuk kluczy, […] S. R.;
3. na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciążył Skarb Państwa (k.
114 – 115).
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Rejonowy stwierdził, że w sprawie
zaistniała ujemna przesłanka procesowa (art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 113 §
1 k.k.s.), albowiem zachowanie oskarżonego polegające na urządzaniu gier
hazardowych nie było działaniem podjętym wbrew obowiązującym w dacie czynu
przepisom ustawy. W konsekwencji nie miało charakteru bezprawnego. Stanowisko
to jest konsekwencją przyjęcia, że Sąd nie może uznać za obowiązujące przepisów
art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych
oraz innych z tej ustawy o tym samym charakterze (technicznym), będącym
źródłem normy prawnej zakazującej urządzania gier m. in. na automatach poza
kasynami gry.
3
Jak dalej wywiódł Sąd Rejonowy, cyt. przepis art. 107 § 1 k.k.s. ma charakter
blankietowy i odwołuje się do unormowania zawartego w ustawie o grach
hazardowych, tymczasem ujawniły się istotne okoliczności dotyczące legalności
unormowania ustawy o grach hazardowych.
Wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 roku wydanym w połączonych sprawach C-
213/11, C- 214/11 i C-217/11 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
potwierdził zajęte już w innej sprawie (wyrok z dnia 26 października 2006 roku w
sprawie C-65/05 Komisja przeciwko Grecji, Zb. Orz. s. 1-10341, pkt 61) stanowisko
zgodnie z którym przepisy zakazujące prowadzenia gier elektrycznych,
elektromechanicznych i elektronicznych w jakichkolwiek miejscach publicznych i
prywatnych z wyjątkiem kasyn należy uznać za przepisy techniczne w rozumieniu
art. 1 pkt. 11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22
czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinach
norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa
informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 ze zm.). W związku z powyższym Trybunał
w tezie 25 wydanego wyroku uznał, iż przepis tego rodzaju jak art. 14 ust. 1 ustawy
o grach hazardowych, zgodnie z którym urządzanie gier na automatach dozwolone
jest jedynie w kasynach gry, należy uznać za „przepis techniczny”.
Zdaniem Sądu, przepisem technicznym, który również wymaga notyfikacji
Komisji Europejskiej, jest także przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.
Za przyjęciem powyższego rozwiązania przemawia fakt, iż przepisem tego rodzaju
jak art. 14 ustawy o grach hazardowych jest każdy przepis ustawy, który może
powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na
automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gier.
Jak wynika ze stanowiska Trybunału, w myśl art. 8 ust. 1 akapit pierwszy
Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998
roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinach norm i
przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa
informacyjnego, na państwach członkowskich ciąży ogólny obowiązek
niezwłocznego przekazania Komisji Europejskiej wszelkich projektów przepisów
technicznych przed ich przyjęciem. Obligatoryjna procedura notyfikacji Komisji
Europejskiej dotyczy wszelkich wewnętrznych uregulowań prawnych państw
4
członkowskich, które w świetle art. 1 pkt 11 dyrektywy są przepisami technicznymi i
ma na celu możliwość oceny ich zgodności z prawem europejskim.
Projekt ustawy o grach hazardowych z 19 listopada 2009 r. w zakresie art.
14 ust. 1 i art. 6 wobec faktu, iż stanowią przepisy techniczne w rozumieniu art. 1
pkt 11 wyżej powołanej dyrektywy podlega obowiązkowej procedurze notyfikacji
Komisji Europejskiej. Okoliczność ta została potwierdzona wskazanym wyżej
wyrokiem Trybunału z dnia 19 lipca 2012 roku. Wymienionemu obowiązkowi polski
ustawodawca, wbrew zobowiązaniom płynącym z zawartych umów
międzynarodowych, jednakże nie zadośćuczynił. Ustawa o grach hazardowych z
dnia 19 listopada 2009 r. nigdy nie została przedstawiona do notyfikacji.
Zaniechanie to wywołuje daleko idący skutek w sferze skuteczności
nienotyfikowanych przepisów. Konsekwencją zaniechania wypełnienia tego
obowiązku jest przyjęcie, że przepisy takie, jako niepoddane notyfikacji, są
nieskuteczne i nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięć sądów krajowych.
Przepisy takie nie obowiązują od chwili uchwalenia.
W konsekwencji uznać należy, iż bez uprzedniej notyfikacji przepis
techniczny nie może być egzekwowany wobec podmiotu prywatnego, a
niestosowanie się do takiej regulacji uznanej za techniczną, nie może mieć dla
niego ujemnych konsekwencji. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej wynika, iż niedotrzymanie obowiązku notyfikacyjnego powoduje, że
przepisy techniczne stają się nieważne, zaś sam obowiązek jest bezwarunkowy i
wystarczająco precyzyjny, by jednostki mogły się na niego powoływać
bezpośrednio przed sądem krajowym (sprawa C-194/94 CIA Security International).
Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd stanął na stanowisku, iż skoro
art. 107 § 1 k.k.s. odwołuje się do przepisów ustawy o grach hazardowych, które w
wyniku braku notyfikacji nie obowiązują w polskim systemie prawnym, to oskarżony
nie może ponieść odpowiedzialności karnej, gdyż popełniony przez niego czyn nie
był zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.
Od tego postanowienia zażalenie złożyli: Prokurator Rejonowy oraz Urząd Celny.
Prokurator Rejonowy zarzucił w zażaleniu:
1/ rażące naruszenie prawa materialnego a to art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 ust. 1
oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r o grach hazardowych,
5
polegający na błędnej wykładni wskazanych przepisów i bezpodstawnym uznaniu,
że podane przepisy ustawy o grach hazardowych ex lege nie mają mocy
obowiązującej, co doprowadziło do wadliwego uznania, iż przypisane S. R.
zachowanie nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 107 §1 k.k.s. w zw. z art. 6
§ 2 k.k.s.,
2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał
wpływ na jego treść polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, iż zachodzą
przesłanki do umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. wobec
oskarżonego uznając iż zarzucany oskarżonemu czyn nie zawiera znamion
przestępstwa, podczas gdy właściwa ocena materiału dowodowego prowadzi do
wniosków przeciwnych,
i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i skierowanie sprawy do
merytorycznego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Urząd Celny w K. w swoim środku odwoławczym zarzucił naruszenie art. 17 § 1 pkt
2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 113 k.k.s. poprzez wybiórczą i jednostronną
ocenę i bezzasadne uznanie Sądu, że w przedmiotowej sprawie występuje brak
znamion czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. z uwagi na:
1. brak notyfikacji przez Komisję Europejską ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o
grach hazardowych, tymczasem gdy przepisy tej ustawy, stanowiące znamię czynu
zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. w zakresie w jakim dotyczy to urządzania „gier na
automatach" obowiązują, nie zostały w żaden sposób wyeliminowane z porządku
prawnego RP, nadto nie stanowią one regulacji technicznych w rozumieniu art. 8
Dyrektywy 98/34 - stąd nie wymagały też notyfikacji Komisji Europejskiej, natomiast
wskazywany przez ETS w wyroku z dnia 19 lipca 2012r. potencjalny techniczny
charakter niektórych przepisów ustawy o grach hazardowych dotyczy wyłącznie
sytuacji, gdy skutki tych przepisów ograniczałyby obrót urządzeniami tj. automatami
o niskich wygranych wzajemnych;
2. przedwczesne umorzenie postępowania dokonane na posiedzeniu.
Podnosząc powyższe uchybienia w oparciu o art. 437 § 2 k.p.k., wniósł
uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
6
Po rozpoznaniu tych zażaleń, Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 11
września 2013 r., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie, zaś kosztami
postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa. W uzasadnieniu
postanowienia, akceptując stanowisko zajęte przez Sąd Rejonowy, nadto
zaakcentował, że cyt. „nie może na gruncie utrwalonego orzecznictwa Trybunału
Sprawiedliwości UE wątpliwości budzić twierdzenie, że brak notyfikacji projektów
przepisów technicznych powoduje, że sąd krajowy nie może stosować danych
przepisów do osób fizycznych lub prawnych (Sprawa C-194/A4 „CIA Security”, Zb.
Orz. 1996 str. 1-2201. patrz też podobne orzeczenia w sprawach: C-443/98
Unilever Italia SpA; C-226/97 Lemmens; C- 279/94 Komisja v. Włochy; C-174/84
Bulk Oil, C-380/87 Enichem Base, C-235/95 AGS Assedic Pas-de-Calais, C-l 59/00
Sapod Audic, C-500/03 Komisja v. Portugalia, C-139/92 Komisja v. Włochy, C-
273/94 Komisja v. Niderlandy oraz C-65/05 Komisja v. Grecja). Należy zatem
podkreślić, że oznacza to, iż przepisy nie będą egzekwowalne w całym okresie
obowiązywania, aż do momentu usunięcia wady. Brak notyfikacji przepisu
technicznego skutkuje niemożnością traktowania go przez organy państwa, jako
obowiązującego.
Jak wypowiedział się kiedyś w tej kwestii ETS, „efektywność wspólnotowego
systemu kontroli będzie znacznie większa, jeżeli przewidziany w dyrektywie
obowiązek notyfikacji jest traktowany jako istotny defekt o charakterze
proceduralnym, który powoduje w konsekwencji, że krajowe przepisy
nienotyfikowane nie mogą być stosowane do podmiotów prywatnych” (tak w
sprawie C-194/94 „CIA Security”, Zb. Orz. 1996 str. 1-2201). Trybunał potwierdził,
że niezależnie od tego jak dobre jakościowo przepisy przyjęto, to jeśli nie
dochowano przy tym wymogów procedury legislacyjnej (tzw. notyfikacji przepisów
technicznych), nie mogą być one skutecznie stosowane wobec jednostek.
Przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowiący normę w
sposób kardynalny decydującą o odpowiedzialności karnej oskarżonego w
niniejszej sprawie za zarzucone mu przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. nie może być
zatem stosowany, wobec niedochowania procedury notyfikacji w procesie jego
stanowienia. Zachowanie oskarżonego nie pozostaje zatem sprzeczne z
przepisami ustawy o których mowa w art. 107 § 1 k.k.s., a których naruszenie
7
decyduje o odpowiedzialności karnej. Skoro zatem brak jest normy prawnej
zakazującej działań zarzuconych oskarżonemu w niniejszej sprawie, to zachowanie
zarzucone oskarżonemu nie wyczerpuje znamion przestępstwa skarbowego, bo nie
jest to zachowanie bezprawne.”
Od prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia 11
września 2013 r., utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w T., z
dnia 5 lipca 2013 r., kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył to orzeczenie w
całości na niekorzyść S. R., i zarzucając rażące i mogące mieć istotny wpływ na
treść postanowienia naruszenie przepisów prawa karnego procesowego, a
mianowicie art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k., polegające na zaniechaniu
dokonania przez Sąd Okręgowy prawidłowej oraz wszechstronnej kontroli
odwoławczej oraz nienależytego ustosunkowania się do zarzutów zawartych w
zwykłych środkach odwoławczych, w następstwie czego doszło do utrzymania w
mocy niezasadnego postanowienia Sądu Rejonowego, o umorzeniu postępowania
karnego przeciwko S. R., wydanego w wyniku niewłaściwej wstępnej kontroli aktu
oskarżenia, dokonanej z naruszeniem art. 339 § 3 k.p.k., polegającym na przyjęciu
błędnej wykładni przepisów prawa - art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19
listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201 poz. 1540, z późn.
zm.) poprzez uznanie ich za przepisy techniczne, podlegające obowiązkowi
notyfikacji w rozumieniu dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 22 czerwca 1998 r., które - w wyniku naruszenia przez polskiego ustawodawcę
powołanego obowiązku - nie mają mocy obowiązującej ex lege, co doprowadziło w
efekcie do rażącego naruszenia przepisu prawa karnego materialnego - art. 107 § 1
k.k.s. poprzez wyrażenie błędnego poglądu, że oskarżony swoim zachowaniem nie
wypełnił znamion przestępstwa określonego w tym przepisie,
wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy
postanowienia Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania w pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie.
W realiach sprawy nie budzi wątpliwości, że urządzenia zabezpieczone w dniu 26
marca 2012 r. w lokalu E., stanowiące własność S. R., od dnia 21 grudnia 2011 r. (k.
8
25), wykorzystywane były w tym lokalu w celach komercyjnych, do gier na
automatach, w których nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub
rzeczowej, mających charakter losowy, w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19
listopada 2009 r. o grach hazardowych (k. 3 -7). Urządzenia te użytkowane były w
tym lokalu bez wymaganego zezwolenia.
Pierwszym orzeczeniem, które zostało wydane w tej sprawie po skierowaniu
aktu oskarżenia, był jak słusznie wskazuje Prokurator Generalny, wyrok nakazowy
z dnia 12 kwietnia 2013 r. Zgodnie z art. 506 § 3 k.p.k., wobec prawidłowego
wniesienia przez S. R. sprzeciwu w trybie art. 506 § 1 k.p.k., wydany wobec niego
wyrok nakazowy utracił moc, a sprawa winna zostać rozpoznana na zasadach
ogólnych. Oznacza to także dopuszczalność zastosowania instytucji skierowania
sprawy na posiedzenie, o jakiej mowa w art. 339 § 3 k.p.k., jednakże wyłącznie
wówczas, gdy w aspekcie merytorycznym, analiza zebranego materiału
dowodowego w ogóle nie daje podstaw do oskarżenia danej osoby o zarzucany jej
czyn (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2009 r., sygn. akt
II KK 116/09, LEX Nr. 533528). Tymczasem w niniejszej sprawie przyjęcie trybu
określonego w art. 339 § 3 k.p.k. nie było właściwe.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 września 2005 r., V KK 143/05,
R-OSNKW 2005, poz. 1650, wskazał, że umorzenie postępowania przed rozprawą
na posiedzeniu w trybie art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. może nastąpić w oparciu o art. 17 §
1 pkt 2 k.p.k. tylko wówczas, gdy w sposób oczywisty z zebranego w postępowaniu
przygotowawczym materiału dowodowego wynika, że zarzucony oskarżonemu
czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Takie orzeczenie opierać się musi
wyłącznie na niebudzących wątpliwości materiałach postępowania
przygotowawczego. Gdy jednak zebrane dowody nie mają jednoznacznego wyrazu,
gdy dokonanie ustaleń faktycznych, co do istotnych okoliczności czynu wymaga
gruntownego zbadania i wieloaspektowej krytycznej oceny materiału dowodowego,
to oczywiste jest, że umorzenie postępowania na posiedzeniu przed rozprawą nie
jest dopuszczalne. Te zasady odnoszą się również do sytuacji, gdy w sprawie
zachodzi potrzeba dokonania interpretacji (wykładni) złożonej sytuacji prawnej.
Trafnie podnosi Prokurator Generalny że cyt. „Aspekt prawny problemu
odpowiedzialności karnej za czyn określony w art. 107 § 1 k.k.s., również w
9
kontekście istniejących wątpliwości co do wpływu braku notyfikacji przepisów
ustawy o grach hazardowych na możliwość prowadzenia postępowań karnych o
przestępstwo skarbowe określone w powołanym przepisie, winien doprowadzić sąd
orzekający do rozpoznania sprawy S. R. na rozprawie.”
Prokurator Generalny wywodzi, iż przedmiotem rozważań Trybunału
Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., wydanego w
połączonych sprawach C – 213/11,C – 214/11 i C – 217/11 były konkretne sprawy
przedstawione przez określone podmioty wraz z wnioskiem o wydanie orzeczenia
w trybie prejudycjalnym, przy czym wnioski te nie dotyczyły w żadnym zakresie art.
6 ustawy o grach hazardowych. W punkcie 24 uzasadnienia orzeczenia Trybunał
przypomniał - odwołując się do swojego wyroku z dnia 26 października 2006 r. w
sprawie C-65/06 Komisja Przeciwko Grecji - że przepisy zakazujące prowadzenia
gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych w jakichkolwiek
miejscach publicznych i prywatnych z wyjątkiem kasyn należy uznać za przepisy
techniczne w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady. Stwierdzenie to, odnoszące się faktycznie do art. 14 ust. 1
ustawy o grach hazardowych, nie może jednak przesądzać automatycznie o
technicznym charakterze również przepisu zawartego w art. 6 ust. 1 ustawy o grach
hazardowych co - bez szerszego uzasadnienia przyjęły sądy orzekające w sprawie
S. R.
Z wyroku Trybunału z dnia 19 lipca 2012 r. wynika, że dla oceny
technicznego charakteru konkretnych przepisów ustawy o grach hazardowych,
konieczne jest ustalenie, czy przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny
wpływ na właściwość lub sprzedaż produktów (w niniejszej sprawie - automatów do
gier), a dokonanie tych ustaleń należy do sądu krajowego. Nadto głębszego
rozważenia wymaga kwestia oceny skutków niedopełnienia obowiązku ich
notyfikacji wynikającego z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady,
w przypadku stwierdzenia, że są one przepisami technicznymi. Należy w tym
miejscu wskazać na stanowisko Sądu Najwyższego, zajęte w postanowieniu z dnia
28 listopada 2013 r., sygn. I KZP 15/132. Sąd Najwyższy w tym postanowieniu
stwierdził, że naruszenie wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter
10
naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana
wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w konkretnym
postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości trybu
ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że
zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i
skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu
zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego
rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy z dnia
19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540), w
tym jej art. 6. ust. 1 i art. 14 ust. 1 (por. OSNKW 2013, z. 12, poz. 101).
Ten pogląd został podtrzymany w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8
stycznia 2014 r., sygn. akt IV KK 183/13, gdzie nadto podkreślono, że sposób
postępowania sądu wskazany w sprawie I KZP 15/13, zapobiega możliwości
przyjmowania przez różne sądy w Polsce orzekające w sprawach karnych
odmiennych ocen co do dopuszczalności stosowania przepisu prawa karnego
skarbowego statuującego odpowiedzialność na urządzanie lub prowadzenie gry na
automacie wbrew przepisom ustawy, a to tylko wobec braku notyfikacji Komisji
Europejskiej projektu ustawy o grach hazardowych (LEX Nr 409532).
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy z mocy art. 537 § 2
k.p.k. orzekł jak w postanowieniu.