Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 87/14
POSTANOWIENIE
Dnia 28 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej
Nieruchomości nr 2 przy ul. Ż. w S.
przeciwko E. M.
o nakazanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 28 stycznia 2015 r.,
zażalenia pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 26 maja 2014 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Pozwana E. M. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 24 stycznia 2014 r. w którym Sąd ten oddalił apelację pozwanej od wyroku
Sądu Rejonowego w S. z dnia 6 sierpnia 2012 r.
Postanowieniem z dnia 26 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w S. skargę
kasacyjną pozwanej odrzucił, wskazując że skoro wartość przedmiotu zaskarżenia
została określona w pozwie na tysiąc złotych (taką samą wartość przedmiotu
zaskarżenia pozwana wskazała w apelacji) to skarga, jako niedopuszczalna
podlega odrzuceniu (art. 3986
§ 2 w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Postanowienie Sądu Okręgowego zaskarżyła w całości pozwana. Zarzucając
naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i zastosowanie, dokonanie
błędnych ustaleń faktycznych i prawnych oraz naruszenie: art. 3986
§ 2 w zw. z art.
3982
§ 1 k.p.c., art. 328 § 2 w zw. z art. 361 i w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., art. 232
w zw. z 13 § 2 k.p.c., art. 233 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., pozwana wniosła
o uchylenie zaskarżonego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie zmierza do zakwestionowania charakteru sprawy uznanej przez
Sąd drugiej instancji za sprawę majątkową.
Powódka sformułowała żądanie pozwu, jako związane z naruszeniem prawa
własności nieruchomości (nakazanie pozwanej przywrócenia stanu tej
nieruchomości zgodnego z prawem przez usunięcie podłączenia do przewodów
kominowych oraz wkładu kominowego z przewodu kominowego i zakazanie
dalszych naruszeń prawa własności nieruchomości) oraz określiła wartość
przedmiotu sporu na tysiąc złotych. Roszczenie opierało się i zostało uwzględnione
w oparciu o przepisy o ochronie własności - art. 222 § 2 k.c. W treści pozwu
odwołano się do naruszenia przez pozwaną przez bezprawną ingerencję prawa
własności powódki i naruszenie tym samym jej interesów ekonomicznych.
W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2005 r.,
III CZP 111/05 (OSNC 2006, Nr 11, poz. 183) wyjaśniono, że przepisy art. 17 pkt 1
3
i pkt 4 k.p.c. posługują się pojęciem "spraw o prawa niemajątkowe" oraz "spraw
o prawa majątkowe" dla celów rozgraniczenia właściwości rzeczowej sądów
rejonowych i sądów okręgowych. Podstawą wyróżnienia kategorii praw
majątkowych i niemajątkowych jest typowy interes, jaki realizują. Na podstawie tego
kryterium do praw majątkowych zalicza się w szczególności prawa rzeczowe,
wierzytelności opiewające na świadczenia majątkowe, prawa majątkowe
małżeńskie, a także istotną część praw kwalifikowanych, jako tzw. własność
intelektualna. Do praw niemajątkowych zalicza się prawa osobiste i prawa rodzinne
niemajątkowe, stanowiące element stosunków między małżonkami, krewnymi,
przysposobionymi i powinowatymi. Dla oceny majątkowego bądź niemajątkowego
charakteru sprawy wywołanej wniesionym powództwem istotne jest, że podstawą
dochodzonego powództwa stanowił art. 222 § 2 k.c. Roszczenie to zmierza do
uzyskania ochrony prawa własności, jako prawa majątkowego, a nie do ochrony
praw niemajątkowym.
Uwzględniając treść żądania, jego podstawę faktyczna i prawną, jak również
wskazaną przez sąd podstawę prawną uwzględnienia powództwa (art. 222 § 2 k.c.)
należy podzielić ocenę Sądu drugiej instancji, że sprawa miała charakter
majątkowy, a nie - jak zarzuca się w zażaleniu - niemajątkowy. Powództwo
nie zmierzało bowiem do ochrony dóbr osobistych powódki, lecz ochrony prawa
własności, a więc jednego z praw rzeczowych. Bez znaczenia dla kwalifikacji
sprawy jako majątkowej pozostaje okoliczność, że pośrednio wydane orzeczenie
może oddziaływać także na dobra niemajątkowe (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r., III CZ 55/13, nie publ. oraz z dnia
6 listopada 2014 r., II CZ 64/14, nie publ.).
Zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna jest niedopuszczalna
w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych, a w sprawach z zakresu prawa pracy
i ubezpieczeń społecznych - niższa niż dziesięć tysięcy złotych. Jednakże
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna przysługuje
niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach o przyznanie
i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia
społecznego. Niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia skarga kasacyjna
4
przysługuje także w sprawach o odszkodowanie z tytułu wyrządzenia szkody przez
wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem.
Skoro w badanej sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiła tysiąc
złotych, to prawidłowo Sąd Okręgowy zastosował art. 3986
§ 2 k.p.c. i skargę
pozwanej odrzucił. W konsekwencji zarzuty pozwanej przedstawione w zażaleniu
należy uznać za niezasadne. Dodać przy tym należy, iż zarzuty zażalenia
odnoszące się do innych, poza rozważonymi wyżej, kwestii były bezprzedmiotowe
dla oceny zasadności zaskarżonego postanowienia.
Z przedstawionych przyczyn Sąd Najwyższy zażalenie pozwanej jako
bezzasadne oddalił na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.

II CZ 87/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia