Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie VII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie

Przewodniczący SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant st.sekr.sądowy Jolanta Jankowska

przy udziale oskarżyciela publicznego sierż. szt. Agnieszki Szlachtowicz-Pelawskiej

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2015 r

sprawy obwinionego P. K. o wykroczenie z art. 92 a kw i art. 97 kw w zw z art. 16 ust 1 Prawa o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie XII Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w Nidzicy

z dnia 27 stycznia 2015 sygn. akt XII W 420/14

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje do ponownego jej rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Olsztynie Zamiejscowemu Wydziałowi z/s w Nidzicy.

UZASADNIENIE

P. K. został obwiniony o to, że w dniu 25 czerwca 2014 roku około godziny 20:45 na drodze (...) na wysokości miejscowości W., gm. O., kierując pojazdem marki P. o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą tym samym przekraczając dopuszczalną prędkość 120 km/h o 57 km/h oraz naruszył obowiązek ruchu prawostronnego,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw i art. 97 kw w zw. z art., 16 ust.1 Prawa o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Olsztynie Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Nidzicy w sprawie XII W 420/14 orzekł:

I. obwinionego P. K. uznał za winnego tego, że w dniu 25 czerwca 2014 roku około godz.20.45 na drodze ekspresowej (...) na wysokości miejscowości W., gm. O., woj. (...), kierując pojazdem marki P. o nr rej. (...) w kierunku W. z prędkością 177 km/h, w miejscu obowiązywania prędkości określonej ustawą do 120 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość o 57 km/h, to jest popełnienia wykroczenia z art. 92a kw i za to wymierzył mu na podstawie art. 92a kw karę grzywny w wysokości 900 (dziewięćset) złotych.

II. Na zasadzie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) i art. 118 ust. 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (sto) złotych oraz kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Od tego wyroku apelacje wniósł obrońca obwinionego , zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości i zarzucając temu wyrokowi naruszenie:

1) art. 92a Ustawy z dnia 20 maja 1971 roku-kodeks wykroczeń (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 482 z późn. zm.) – poprzez uznanie obwinionego P. K. za winnego tego, że w dniu 25 czerwca 2014 roku około godz. 20.45 na drodze ekspresowej (...) na wysokości miejscowości W., gm. O., woj. (...), kierując pojazdem marki P. o nr rej. (...) w kierunku W. z prędkością 177 km/h, w miejscu obowiązywania prędkości określonej ustawą do 120 km.h, przekroczył dopuszczalną prędkość o 57 km/h;

2) art. 8 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 roku- kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (t.j. Dz. U. z 2013, poz. 395 z późn. zm. ), w związku z art. 7 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku-kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997r., Nr 89, poz. 555 z późn. zm.) poprzez:

a) ustalenie prawidłowości pomiaru pojazdu obwinionego dokonanego przy użyciu wideorejestratora z prędkościomierzem kontrolnym do kontroli prędkości pojazdów w ruchu drogowym ( o oznaczeniu fabrycznym (...)nr fabryczny (...) rok produkcji 20100, bez dokonania analizy jego instrukcji obsługi, jedynie na podstawie analizy zeznań funkcjonariuszy Policji K. Z. i M. K. pozostających w sprzeczności z zapisem na wideorejestratorze, przy jednoczesnym oddaleniu wniosku obwinionego o dopuszczenie dowodu z instrukcji wskazanego prędkościomierza;

b) przyjęcie, że prędkość pojazdu obwinionego zarejestrowana na wideorejstratorze z prędkościomierzem kontrolnym do kontroli prędkości pojazdów w ruchu drogowym ( o oznaczeniu fabrycznym (...); nr fabryczny (...); rok produkcji 2010) została ustalona prawidłowo , w sytuacji gdy z treści zeznań funkcjonariuszy Policji K. Z. i M. K. wynika, ze podczas pomiaru prędkości odległość między pojazdem zaopatrzonym w prędkościomierz, a pojazdem obwinionego powinna być równa, zaś z zapisu wideorejestratora wynika, że ten warunek prawidłowości pomiaru nie został spełniony;

c) art. 170 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku- kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 1997r., Nr 89, poz.555 z późn. zm.), w związku z art. 39 § 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 roku- kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia ( t.j. Dz. U. z 2013, poz. 395 z późn. zm.) – poprzez oddalenie wniosku obwinionego o przeprowadzenie dowodu z instrukcji obsługi prędkościomierza kontrolnego do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o oznaczeniu fabrycznym (...) nr fabryczny (...); rok produkcji 2010, wytwórcy (...) Sp. z o.o.- na okoliczność nieprawidłowego pomiaru prędkości pojazdu obwinionego i nie popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie tj. nie zastosowania się do ograniczenia prędkości określonego ustawą tj. przekroczenia dopuszczalnej prędkości 120 km/h o 57 km/h

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego P. K. od popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie tj. że w dniu 25 czerwca 2014 roku około godz.20.45 na drodze ekspresowej (...) na wysokości miejscowości W., gm. O., woj. (...), kierując pojazdem marki P. o nr rej. (...) w kierunku W. z prędkością 177 km/h, w miejscu obowiązywania prędkości określonej ustawą do 120 km.h, przekroczył dopuszczalną prędkość o 57 km/h ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że apelacja jest o tyle zasadna o ile z jej treści, a przede wszystkim analizy akt sprawy wynika potrzeba uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Na wstępie, dla usystematyzowania dalszych rozważań, należało zauważyć, iż obrońca obwinionego podniósł zasadniczo dwa zarzuty, mianowicie obrazy prawa materialnego – kwestionując w istocie sprawstwo obwinionego odnośnie przypisania mu przez Sąd I Instancji czynu, jak również obrazę prawa procesowego, a to art. 8 k.p.s.w. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 170 k.p.k. w zw. z art. . 39 § 2 k.p.s.w. Obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych. W ocenie Sądu Odwoławczego odniesienie się do zarzutu obrazy prawa materialnego, kwestionującego w istocie ustalenia faktyczne Sądu I instancji, jest na obecnym etapie postępowania przedwczesne.

W ocenie Sądu Odwoławczego w niniejszej sprawie zachodzi konieczność uzupełnienia materiału dowodowego o wnioskowaną przez stronę instrukcje obsługi prędkościomierza kontrolnego do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o oznaczeniu fabrycznym (...) nr fabryczny (...), rok produkcji 2010, wytwórcy M. (...) (...) Sp. z o.o.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż poza sporem pozostawała kwestia posiadanych przez wideorejestrator świadectw legalizacji i spełniania przez urządzenie kontrolne aktualnych wymagań określonych prawem. Podniesione w środku odwoławczym zarzuty obrazy prawa procesowego zmierzały w istocie do zakwestionowania prawidłowości pomiaru prędkości pojazdu obwinionego dokonanego przez funkcjonariuszy policji w dniu zdarzenia. Zgodzić się należy z apelującym, iż Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych odnośnie zasad i prawidłowości wykonywania pomiaru w oparciu m.in. o zeznania funkcjonariuszy Policji, opierając się na ich wiedzy, doświadczeniu a także długoletniej praktyce w zakresie przeprowadzanej kontroli pojazdów. Jednocześnie nie sposób nie odnotować , iż rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku określa szczegółowo wymagania jakimi powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowy zakresu badań i sprawdzeń podczas prawnej kontroli meterologicznej tych przyrządów pomiarowych. Z treści § 23 ust. 1 i 2 wynika, iż przyrząd powinien być zainstalowany i stosowany w warunkach znamionowych użytkowania w sposób zgodny z instrukcja obsługi i decyzją zatwierdzającą typ. W ocenie Sądu Odwoławczego przeprowadzenie dowodu z dokumentów i dołączenie instrukcji obsługi jest więc niezbędne dla sprawdzenia poprawności użycia urządzenia, przeprowadzenia kontroli wykonanego pomiaru , jak i podejmowanych przez funkcjonariuszy czynności w toku zdarzenia. Ma to o tyle istotne znaczenie, iż strona kwestionowała zarówno prawidłowość jak i sposób przeprowadzenia kontroli prędkości pojazdu obwinionego.

Przesłuchani w sprawie funkcjonariusze Policji w swoich zeznaniach wskazywali na elementarne zasady, których przestrzeganie warunkuje wykonanie prawidłowego pomiaru prędkości. Po pierwsze istotnym jest aby prędkości obu pojazdów, zarówno zaopatrzonego w prędkościomierz, jak i pojazdu kontrolowanego były równe bądź zbliżone. Kolejno dokonywanie pomiaru w sytuacji dojeżdżania radiowozu do pojazdu, którego prędkość jest mierzona, jak również zmiana prędkości pojazdu w trakcie wykonywania pomiaru, jest działaniem nieprawidłowym. Odnosząc powyższe rozważania do zarzutów podniesionych w środku odwoławczym zauważyć trzeba, iż strona powołując się na zapis z wideorejestratora kwestionowała prawidłowość wykonanego pomiaru twierdząc, że na nagraniu widocznym jest, iż podczas trzykrotnej kontroli prędkości radiowóz zbliża się do tyłu pojazdu obwinionego. Okoliczność ta nie przesądza jeszcze o wadliwości dokonanego odczytu prędkości jednakże, kwestia ta winna zostać poddana wnikliwej kontroli ze strony Sadu I instancji. Kwestia ta jest istotna tym bardziej, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w zakresie sposobu dokonania pomiaru nie odniósł się do faktu, iż funkcjonariusz K. Z., który pomiaru tego dokonywał w zeznaniach swoich wprost podał, iż „ na odcinku, kiedy mierzona jest prędkość pojazdu prędkość radiowozu powinna być równa lub zbliżona z prędkością pojazdu (…) nie robi się pomiaru prędkości przy dojeżdżaniu do pojazdu „ (k.66v). Aby zatem ocenić, czy technika pomiaru rzeczywiście była prawidłowa Sąd Rejonowy winien jednoznacznie ustalić, jakie wymogi w tym zakresie przewiduje instrukcja obsługi wymienionego urządzenia oraz – gdyby wymogiem było utrzymanie na odcinku 100m stałej prędkości pomiędzy radiowozem a pojazdem kontrolowanym- czy wymóg ten zostały zachowany.

Reasumując, na obecnym etapie postępowania dla oceny zarówno prawidłowości dokonanego pomiaru, jak i postępowania funkcjonariuszy policji niezbędnym jest poszerzenie materiału dowodowego o instrukcję obsługi urządzenia- wideorejestratora . Dokona przez Sąd I Instancji ocena materiału dowodowego bez odniesienia się do tego dokumentu jest na obecnym etapie przedwczesna. Wykonanie powyższych czynności, a w szczególności skonfrontowanie postępowania funkcjonariuszy z prawidłową obsługą urządzenia określonego jego instrukcją winno pozwolić na trafne ustalenie stanu faktycznego i prawidłowego określenia kwestii odpowiedzialności P. K. za zarzucany mu czyn.

Mając powyższe na uwadze, zaskarżoony wyrok należało uchylić a sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Olsztynie Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu z/s w N. do ponownego jej rozpoznania (art. 437 § 1 kpk). Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien przeprowadzić postępowanie dowodowe w całości, z uwzględnieniem uwag powyższych.