Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Sędziowie: SO Włodzimierz Czechowicz (spr.)

SO Lucyna Łaciak

Protokolant: apl. rad. Marek Turkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lipca 2015 r. w W.

sprawy z odwołania W. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddziałowi w W.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wniesionej przez odwołującego się

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 lutego 2015 roku sygn. akt VI U 182/13

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi–Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu (pod sygn. akt VI U 182/13) sprawy W. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o zasiłek chorobowy, zainicjowanej na skutek odwołania wniesionego przez W. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 11 maja 2013 r., znak (...), wyrokiem z dnia 4 lutego 2015 r. oddalił odwołanie.

Sąd I instancji wydał orzeczenie w oparciu o następujące ustalenia:

Pismem 11 czerwca 2013 r. W. P. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z 11 maja 2013 r., znak: (...)/2013/ZAS/II. W uzasadnieniu odwołujący się wskazał, iż nie zgadza się z zaskarżoną decyzją ze względu na stan faktyczny. Odwołujący się podniósł, iż jego niezdolność do pracy nie ustała 9 maja 2013 r. i trwa nadal. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł
o oddalenie odwołania.

Sąd Rejonowy ustalił w toku postępowania, że w dniu 10 kwietnia 2013 r. odwołujący się uzyskał zaświadczenie lekarskie stwierdzające, iż jest niezdolny do pracy na okres od 11 kwietnia 2013 r. do 31 maja 2013 r. Orzeczeniem z 9 maja 2013 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż niezdolność do pracy odwołującego się ustała 9 maja 2013 r., a zaświadczenie lekarskie seria (...) traci ważność od dnia następnego, tj. 10 maja 2013 r..

Decyzją z 11 maja 2013 r., znak: (...)/2013/ZAS/II, ZUS II/O w W. odmówił odwołującemu się prawa do zasiłku chorobowego za okres od 10 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, iż lekarz leczący w zaświadczeniu lekarskim seria (...) orzekł, że odwołujący się jest niezdolny do pracy w okresie 11 kwietnia 2013 r. do 31 maja 2013 r. Organ rentowy wskazał następnie, iż
9 maja 2013 r. lekarz orzecznik ZUS - po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania - orzekł, że niezdolność do pracy ustała 9 maja 2013 r. Organ rentowy podniósł, iż w związku z powyższym odwołujący się nie posiada prawa do zasiłku chorobowego za wymieniony okres

W dniu 22 maja 2013 r. odwołujący się uzyskał zaświadczenie lekarskie seria (...) stwierdzające, iż jest niezdolny do pracy na okres od 22 maja 2013 r. do 14 czerwca 2013 r.

Na podstawie dowodu z opinii biegłych sądowych Sąd Rejonowy ustalił, że odwołujący się w okresie od 10 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r. był zdolny do pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sądowych i aktach rentowych oraz na podstawie znajdujących się w aktach sprawy opinii
sądowo-lekarskich. Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z 2 lipca 2013 r. dopuszczony został dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty w zakresie ortopedii-traumatologii,
w celu ustalenia, czy odwołujący się w okresie od 10 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r. był zdolny do pracy, czy też nie. Jednocześnie Sąd Rejonowy polecił powołanemu biegłemu wydanie opinii w powyższej kwestii na podstawie dokumentacji lekarskiej, akt sprawy oraz badania odwołującego się. Sąd podniósł, że w opinii sądowo – lekarskiej z 31 lipca 2013 r. biegły z zakresu ortopedii
i traumatologii lekarz K. K. - po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zawartą w aktach sprawy oraz przeprowadzeniu badania lekarskiego odwołującego się w dniu 31 lipca 2013 r. stwierdził u odwołującego się stan po podwichnięciu stawu barkowo-obojczykowego prawego, po leczeniu nieoperacyjnym, z pełnym zakresem ruchomości stawu barkowego, dobrą sprawnością i wydolnością prawej kończyny górnej. Biegły wskazał, że w okresie od 10 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r. nie było prowadzone leczenie. Biegły stwierdził, że od momentu wypadku upłynęło 4,5 miesiąca, co jest okresem wystarczającym na odzyskanie zdolności do pracy zarobkowej po przebytym podwichnięciu stawu barkowo-obojczykowego. Dodatkowo w opinii uzupełniającej
z dnia 2 marca 2014 r. biegły w odniesieniu do dokumentacji lekarskiej związanej z zaświadczeniem lekarskim (...) seria (...) wskazał, iż w aktach sprawy brak jest dokumentów medycznych ze wskazanego okresu dotyczących tego, co było przyczyną wystawionego zwolnienia. Biegły zaznaczył, że w trakcie kontroli zasadności zwolnienia lekarskiego lekarz orzecznik ZUS uznał, że ograniczenie odwodzenia i zgięcia w strawie ramiennym prawym wynosi 150 ^o i jest to wystarczający powód do uznania zwolnienia lekarskiego za uzasadnione. Biegły stwierdził, że taki zakres ruchomości pozwala na wykonywanie pracy zarobkowej, nawet w zawodzie elektronika. Biegły wskazał też, że spotkał się ze znaczną liczbą przypadków pacjentów, którzy w przypadku pełnego zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego powracali do pracy po 2-3 tygodniowym okresie rekonwalescencji i pracowali w pełni wydajnie, nadto biegły podtrzymał opinię główną.

Sąd Rejonowy podniósł, że pismem z 4 kwietnia 2014 r. odwołujący się zgłosił zastrzeżenia co do opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii lekarza K. K.. W związku z tym postanowieniem wydanym w dniu 10 lipca 2014 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty w zakresie ortopedii-traumatologii (z wyłączeniem K. K.) celem ustalenia, czy odwołujący się w okresie od 10 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r. był zdolny do pracy, czy też nie. Sąd Rejonowy polecił biegłemu wydanie opinii w powyższej kwestii na podstawie dokumentacji lekarskiej, akt sprawy oraz badania odwołującego się.

W opinii sądowo – lekarskiej z 27 października 2014 r. biegły z zakresu (...) stwierdził, iż odwołujący się posiada wygojone prawidłowo II stopnia uszkodzenie prawego stawu barkowo-obojczykowego bez dysfunkcji czynnościowej. Biegły zauważył, że prawy staw barkowo-obojczykowy po zachowawczym leczeniu odzyskał prawidłową sprawność funkcjonalną i nie powoduje żadnej niezdolności do wykonywania pracy. Dodatkowo biegły podzielił opinię poprzedniego biegłego oraz opinię lekarza orzecznika ZUS z 9 maja 2013 r. – stwierdzając, iż od czasu uznania odwołującego się za zdolnego do pracy stan zdrowia odwołującego się nie uległ istotnemu pogorszeniu. Biegły zauważył, iż odwołujący się był ortopedycznie zdolny do pracy od
10 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r.

W piśmie z 2 grudnia 2014 r. odwołujący się zgłosił zastrzeżenia również do tej opinii biegłego sądowego. Biegły ustosunkowując się w opinii uzupełniającej do zarzutów wniesionych przez odwołującego podtrzymał swoją pierwotną opinię i podniósł, że odwołujący się nie doznał uszkodzenia stawu ramiennego, a jedynie niewielkiego uszkodzenia stawu barkowo – obojczykowego, które wygoiło się po 4 miesiącach. Nie stwierdził u odwołującego się ograniczenia ruchomości prawego stawu barkowego i uznał, że może on wykonywać pracę powodującą konieczność używania pełnego zakresu odwodzenia stawu ramiennego. Nadto biegły oświadczył, że opisywane w wyniku MR zmiany zapalne były niewielkie, czyli nie powodowały niezdolności do pracy W. P. po dniu 10 maja 2013 r.

Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że opinie biegłych nie budziły wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania. Opinie były wyczerpujące, spójne i brak było jakichkolwiek podstaw, by kwestionować zasadność opinii. Sąd Rejonowy zważył, iż biegli byli zgodni co do tego, że odwołujący się był zdolny do wykonywania pracy w okresie od 10 maja do 31 maja 2013 r. Sąd zwrócił również uwagę na to, że uzyskanie przez odwołującego się orzeczenia lekarskiego o niezdolności do pracy w okresie od 22 maja 2013 r. do
14 czerwca 2013 r. nie może stanowić jednoznacznego potwierdzenia, że odwołujący się faktycznie był niezdolny do pracy w spornym okresie, bądź w części tego okresu np. od 22 maja 2013 r. Sąd Rejonowy uznał, że wskazane orzeczenie lekarskie stanowiło dowód, który tak samo jak zaskarżona decyzja wydana w oparciu o zaświadczenie lekarskie seria (...), mógł zostać podważony. Sąd zauważył, że biegły lekarz K. K. odniósł się do wskazanego zaświadczenia stwierdzając, iż zakres ruchomości stwierdzony podczas badania przez lekarza orzecznika pozwalał na wykonywanie pracy zarobkowej, nawet w zawodzie elektronika. Sąd Rejonowy uznał więc, że wskazane zaświadczenie lekarskie nie stanowiło rzetelnego potwierdzenia faktycznego stanu zdrowia odwołującego się w okresie od 22 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r.

Z tych przyczyn Sąd I instancji podzielił wnioski zawarte w opiniach biegłego lekarza K. K. oraz biegłego lekarza R. K..

Sąd I instancji w rozważaniach wskazał, że kwestie uprawnień do zasiłku chorobowego reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (zwana dalej „ustawą o zasiłku chorobowym”).

Świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą przysługują osobom objętym ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zwanym dalej "ubezpieczonymi" (art. 1. ust. 1 w/w ustawy). Zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego (art. 6 ust 1 ustawy o zasiłku chorobowym).

Prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli (art. 59 ust 1 ustawy o zasiłku chorobowym). Kontrolę wykonują lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust 2 w/w art.). Jeżeli po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych określi wcześniejszą datę ustania niezdolności do pracy niż orzeczona w zaświadczeniu lekarskim, za okres od tej daty zaświadczenie lekarskie traci ważność (art. 59 ust. 7 w/w ustawy).

Sąd I instancji podniósł, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienia przyczyn uznania opinii biegłego za nieprzekonującą. Sąd Rejonowy przywołał wyrok Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 2005 r. sygn. akt II CK 572/04). Sąd wskazał, że rozpoznając sprawę przychylił się do wniosków przedstawionych przez biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii uznając, że sposób motywowania wyrażony w opiniach stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej są wystarczające, by uznać opinie za wyczerpujące. W ocenie Sądu opinie biegłych były kompletne, jasno odpowiadały na postawioną tezę dowodową, były weryfikowalne i należycie uzasadnione.

W konkluzji rozważań Sąd Rejonowy podniósł, że materiał dowodowy w postaci opinii biegłych sądowych wskazuje, że odwołujący się był zdolny do pracy w okresie od 10 maja 2013 r. do 31 maja 2013 r. Jednocześnie w ocenie Sądu I instancji brak było jakichkolwiek podstaw, by zasadność opinii kwestionować. Sąd Rejonowy zaznaczył, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności opinie biegłych, uznał za miarodajne dowody w sprawie, które stały się podstawą rozstrzygnięcia.

Odwołujący się W. P. złożył apelację od wyroku Sądu I instancji, zaskarżając wyrok w całości. Skarżący zarzucił wyrokowi naruszenie prawa procesowego poprzez ograniczenie prawa do powołania świadków i włączenia dowodów w sprawie do akt sprawy oraz niewłaściwe postrzeganie stanu faktycznego, gdyż Sąd rozpatrzył kwestię zdolności do pracy odwołującego się w okresie od 10 maja do 31 maja 2013 roku zamiast wziąć pod uwagę cały okres choroby, tzn. od
22 grudnia do 12 lipca 2013 roku. Odwołujący się zakwestionował wiarygodność badań biegłych sądowych dokonanych 2 lipca 2013 roku oraz 27 października 2014 roku ze względu na fakt, że od dnia 9 maja 2013 roku do momentu przeprowadzenia badań odwołujący był poddawany intensywnej terapii i rehabilitacji. Odwołujący się zarzucił lekarzowi orzecznikowi niezapoznanie się z dokumentacją medyczną przed wydaniem orzeczenia. Odwołujący się podniósł również, że nie zgadza się z opiniami biegłych sądowych i zakwestionował stosowane przez nich metody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu. W pierwszej kolejności należy podnieść, że nie zaistniały w niniejszej sprawie żadne przesłanki powodujące konieczność uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd Rejonowy. Nie doszło bowiem do nieważności postępowania (art. 379 kpc), a Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy (art. 386 § 4 kpc).

Zarzuty apelacyjne zostały sformułowane w nader lakoniczny sposób, nie odpowiadający wymogom określonym w przepisie art. 368 § 1 pkt 3 i 4 k.p.c. Jednym z wymogów apelacji jest bowiem zwięzłe przedstawienie i uzasadnienie zarzutów, nawet jeżeli strona skarżąca nie jest reprezentowana w procesie przez profesjonalnego pełnomocnika.

Sąd Okręgowy badając zarzuty zgłoszone w apelacji tj. „niewłaściwego spostrzegania stanu faktycznego” oraz „ograniczenia powodowi prawa do powołania świadków” uznał, że intencją apelującego było zarzucenie skarżonemu orzeczeniu nieprawidłowości w procedowaniu i w efekcie wydanie niesłusznego wyroku. Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty te należało klasyfikować jako naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. (naruszenie zasady swobodnej oceny materiału dowodowego przez Sąd I Instancji).

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, natomiast tok rozumowania sądu wskazujący na sposób rozpatrywania kwestii dowodowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w motywach wyroku. Przepis ten stanowi wyraz zasady swobodnej oceny dowodów, którą rozumie się jako wybór określonych środków dowodowych oraz sposób ich przeprowadzenia. Ramy swobodnej oceny dowodów są wyznaczone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i, ważąc ich moc i wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, Lex nr 41437). Zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi, może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże przekroczenie swobody sędziowskiej w zakresie powyższego z kryteriów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2015 r., I ACa 1501/14, Lex nr 1711586). Skarżący powinien więc wykazać jakie kryteria oceny sąd naruszył przy ocenie każdego z kwestionowanych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając.

Zdaniem Sądu Okręgowego, odwołujący się nie wykazał aby taka sytuacja miała miejsce. Zarzuty podniesione przez odwołującego się nie zostały poparte merytorycznymi argumentami. Wbrew twierdzeniu apelującego Sąd I instancji dokonał jednak w prawidłowy sposób oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji i uznał je za własne w zakresie poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, uznając zgromadzony materiał dowodowy za rzetelny i spójny. Zdaniem Sądu Okręgowego opinie biegłych sądowych oraz składane przez nich opinie uzupełniające, stanowiące główną podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, w sposób nie budzący wątpliwości potwierdziły, że odwołujący się w okresie od
10 maja do 31 maja 2013 roku był zdolny do pracy. Sąd Okręgowy podzielił również argumentację prawną Sądu Rejonowego i wnioski wyciągnięte z materiału dowodowego zebranego w sprawie, mimo błędnego stwierdzenia w uzasadnieniu wyroku, że „odwołanie jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie”.

Odnosząc się natomiast do zarzutu dotyczącego rzekomego nieprawidłowego postrzegania przez Sąd I instancji stanu faktycznego i skupienia się wyłącznie na okresie od 10 maja do 31 maja 2013 roku zamiast na całym okresie choroby – Sąd Okręgowy uznał przedstawioną w tym zakresie argumentację za chybioną. Jak wynika bowiem akt sprawy zaskarżona decyzja organu rentowego z dnia 11 maja 2013 r. dotyczyła wyłącznie odmowy prawa do zasiłku chorobowego w okresie od dnia 10 maja 2013 r. do dnia 31 maja 2013 r.. Przy tym zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot żądania jest określony treścią decyzji organu rentowego, od której odwołanie wszczyna postępowanie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000 r., sygn. akt II UKN 685/99). Jednocześnie w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego, jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 r., sygn. akt II UZ 52/99).

W związku z powyższym Sąd Okręgowy zważył, że skoro zakres przedmiotowy decyzji
z dnia 11 maja 2013 r. obejmował jedynie okres od 10 do 31 maja 2013 r. tym samym pozostałe okresy wskazywane przez ubezpieczonego nie podlegały kontroli, jako nieobjęte sporną decyzją. Dlatego też zarzut apelującego w tym przedmiocie, już tylko z tej przyczyny, okazał się bezzasadny.

Niezależnie jednak od powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego ustalenia dokonane przez biegłych sądowych (związane z ustaleniem stanu zdrowia ubezpieczonego w okresie od 10 do 31 maja 2013 r.) zostały poczynione na podstawie dokumentacji medycznej, akt sprawy oraz badania skarżącego. Należy również zwrócić uwagę, że podstawy na których sporządzono opinie odnoszą się zarówno do stanu zdrowia odwołującego się w czasie wydawania opinii przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jak również stanu jego zdrowia w kontekście przebytego urazu w okresie późniejszym. Zakres sporządzenia opinii przez biegłych wytyczony przez Sąd I Instancji obejmuje więc – wbrew zarzutom skarżącego – szerszy aspekt przebytego schorzenia, co było jedynie pośrednio istotne dla ustalenia charakteru poszczególnych etapów niezdolności do pracy wywołanej urazem w okresie objętym decyzją ZUS.

Nadto w ocenie Sądu Okręgowego odwołujący w apelacji błędnie zinterpretował wynik badania rezonansu magnetycznego stawu barkowego (z dnia 29 stycznia 2015 r. – k.126), który został załączony do akt sprawy na ostatniej rozprawie przez Sądem I Instancji, a który to miał rzekomo świadczyć o „dalszej degradacji” wywołanej stanem zapalnym. Jednak już analiza wniosków z tego badania wskazuje, że stan zdrowia odwołującego się był w tamtej dacie porównywalny ze stanem jego zdrowia wynikającym z poprzednich badań oraz zaobserwowana została regresja zmian obrzękowych. Nie można zatem uznać, aby w sprawie wystąpiły nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zdaniem Sądu Okręgowego również zarzut ograniczenia odwołującemu się prawa do powołania świadków nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wyrazem powyższej normy na gruncie dowodu z zeznań świadków jest art. 258 § 1 k.p.c. - w myśl którego strona powołująca się na dowód ze świadków obowiązana jest dokładnie oznaczyć fakty, które mają być stwierdzone zeznaniami świadków i wskazać personalnie tych świadków tak, aby było możliwe wezwanie ich na rozprawę celem przesłuchania. Oznacza to, że wnioskowanie o przeprowadzenie dowodu wymaga przedstawienia okoliczności, których ustalenia strona postępowania się domaga. W ocenie Sądu Okręgowego odwołujący się składając wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków takich okoliczności nie wykazał. To Sąd ocenia czy dowód ten jest uzasadniony w sprawie, więc strona wnosząca o przeprowadzenie tego dowodu powinna określić tezę dowodową na jaką należy przesłuchać świadka. Samo powoływanie się na fakt posiadania przez wskazane we wniosku osoby wiedzy medycznej nie było szczególnie istotne, skoro w sprawie dopuszczono dowód z opinii dwóch biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii-traumatologii. Przesłuchania świadków, choćby i posiadających wiedzę medyczną we wskazanym zakresie, zdaniem Sądu Okręgowego byłoby bezcelowe i zmierzałoby jedynie do nadmiernego wydłużenia postępowania. Trafnie więc Sąd Rejonowy oddalił wniosek dowodowy o wezwanie w charakterze świadków osób wskazanych przez odwołującego się w piśmie z dnia
1 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy zważył ponadto, że apelujący w żaden sposób nie uzasadnił zarzutu sformułowanego w ostatnim zdaniu apelacji i nie wskazał w jakim stopniu metody stosowane przez biegłych w trakcie badania miały wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako całkowicie bezzasadną, stanowiącą jedynie polemikę z trafnym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego.

Na marginesie Sąd Okręgowy zauważa, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku wskazał nieprawidłowo miejsce publikacji powołanych aktów prawnych: Ustawy z dnia 25 czerwca 1999r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa; powinno być Dz. U. 2014.159 j.t. (data publikacji 3 luty 2014 roku) oraz Ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych powinno być: Dz.U. 2015.121 j.t. (data publikacji
22 stycznia 2015 roku).

Z/

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć apelującemu