Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 października 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie, prowadzonej za sygn. akt II C 120/14, z powództwa A. S. (1) i A. S. (2) przeciwko Ć. S. z siedzibą w P. w Republice Czeskiej o zapłatę w pkt 1. zasądził od pozwanej Ć. S. z siedzibą w P. w Republice Czeskiej na rzecz powodów A. S. (1) i A. S. (2) solidarnie kwotę 5.891 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 3.800 zł od dnia 7 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 2.091 zł od 21 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty; w pkt 2. oddalił powództwo w części, a mianowicie co do żądania zapłaty kwoty 1.832,70 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 21 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie żądania zapłaty odsetek ustawowych od kwoty 3.800 zł za okres od 4 do 6 czerwca 2013 r.; w pkt. 3. umorzył postępowanie w pozostałej części; w pkt. 5. zasądził od pozwanej Ć. S. z siedzibą w P. w Republice Czeskiej na rzecz powodów A. S. (1) i A. S. (2) solidarnie kwotę 1.194 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; w pkt 6. nakazał zwrócić pozwanej Ć. S. z siedzibą w P. w Republice Czeskiej kwotę 215,21 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki na biegłego, uiszczonej w 16 czerwca 2014 r.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła strona powodowa, będąc reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając je w części oddalającej powództwo, tj. w zakresie pkt. 2 wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucili naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu przez Sąd Rejonowy, iż powodowie nie wykazali, że poniesione przez nich koszty parkowania wraku w warsztacie naprawczym były konieczne i uzasadnione, w sytuacji gdy:

a/ z treści dyspozycji złożonych w sprawie przez powoda wynikało w sposób jednoznaczny, iż w należyty sposób umotywował on konieczność poniesienia w/w wydatku;

b/ pominięcie przez Sąd następujących istotnych okoliczności:

- teren gdzie powodowie wynajmowali miejsce parkingowe pod wrak pojazdu – jest terenem zabezpieczonym (ogrodzonym), gdzie zainstalowany jest monitoring, a wrak pojazdu był składowany w miejscu pod wiatą,

- stanu technicznego pojazdu należącego do powodów, który jak wynika z załączonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej oraz opinii biegłego był uszkodzony w stopniu wykluczającym ekonomiczny sens jego naprawy;

- profesjonalnego charakteru działalności prowadzonej przez pozwanego w zakresie ubezpieczeń i reasekuracji, który najpierw zawyżył wartość wraku pojazdu należącego do powodów czym działał na ich szkodę i w efekcie przyczynił się do zwiększenia jej rozmiaru są co w konsekwencji uniemożliwiło powodom jego szybkie i efektywne zbycie oraz brak współdziałania ubezpieczyciela z powodami w zakresie zagospodarowania wraku pojazdu i przerzucenia w tym zakresie wszelkich obowiązków na powodów.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelujący wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w zakresie kwoty 1832,17 zł tytułem zwrotu kosztów najmu miejsca parkingowego dla wraku pojazdu marki O. o nr rej. (...) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21.12.2013 r. do dnia zapłaty, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a nadto wnosił o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za I i II instancję według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych przy uwzględnieniu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja podlega oddaleniu jako bezzasadna.

Uznając ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu pierwszoinstancyjnym za prawidłowe, Sąd Okręgowy w pełni je podzielił, przyjmując za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania.

W ocenie Sądu Okręgowego chybionym okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu przez Sąd Rejonowy, iż powodowie nie wykazali, że poniesione przez nich koszty parkowania wraku w warsztacie naprawczym były konieczne i uzasadnione. Sąd II instancji zważył bowiem, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania, że tenże Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, albowiem jedynie to może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął to Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu (zob. wyrok SA w Poznaniu z 21.03.2008 r., I ACa 953/07, Lex nr 466440). Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena taka dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN z 10.06.1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000/17/655). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok SA w Szczecinie z 12.09.2012 r., I ACa 568/12). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości, ale koniecznym jest wskazanie przez skarżącego przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok SA w Szczecinie z 13.09.2012 r. I ACa 445/12). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok SA w Warszawie z 17.05.2012r., I ACa 31/12). Sąd pierwszej instancji ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (wyrok SA we Wrocławiu z 17.04.2012r., I ACa 285/12).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy zważył, że w zakresie w jakim apelujący kwestionują zaskarżony wyrok, tj. w zakresie pkt 2, którym Sąd Rejonowy oddalił roszczenie o zasądzenie kosztów parkowania wraku samochodu, tenże Sąd poczynił jedynie kilka ustaleń, a mianowicie: że w dniu 4 maja 2013 r. wrak O. został przez powoda wstawiony do warsztatu D. W., który prowadzi zakład naprawczy - blacharstwo i lakiernictwo, że powodowie nie zlecili naprawy samochodu, ale ze względu na znajomość z A. S. (2), D. W. zgodził się na wwiezienie samochodu na jego teren, gdzie pojazd został zabezpieczony, że stawki za parkowanie u D. W. wynoszą 10-12 złotych za dobę + VAT, a także, że A. S. (2) posiada nieruchomość, na której prowadzi działalność gospodarczą i tam mógłby składować pozostałości samochodu marki O., a wstawiając pozostałości pojazdu na teren D. W. powód liczył na to, że łatwiej będzie sprzedać wrak samochodu za kwotę wyliczoną przez ubezpieczyciela, ponieważ przychodzi tam dużo osób, a także, że koszt parkowania pozostałości samochodu w okresie od 4.05.2013 r. do 22.10.2013 r. wyniósł 2 127,90 złotych i został zapłacony gotówką. Co istotne powyższe ustalenia zostały oparte na niekwestionowanej kopii faktury (k. 9), a także na treści zeznań świadka D. W. (k. 84-85) oraz zeznań powoda A. S. (2) (k. 85-86 i 123), którym to dowodom Sąd I instancji w całości dał wiarę przyznając walor pełnowartościowych środków dowodowych w sprawie. Inną rzeczą jest, że Sąd Rejonowy dokonując subsumcji wyżej omówionych ustaleń faktycznych pod przepisy prawa materialnego uznał, że poniesione przez powodów koszty parkowania samochodu w warsztacie naprawczym nie były konieczne i uzasadnione, a wypłacona z tego tytułu dobrowolnie przez pozwaną kwota obejmowała okres niezbędny do zagospodarowania pozostałości samochodu i pokrywa uzasadnione roszczenie powodów, natomiast roszczenie dalej idące, jako niezasadne, podlegało w ocenie Sądu I instancji oddaleniu. Nie ma zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, żadnych podstaw do tego, by można było kwestionować ustaloną podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu drugiej instancji przy dokonywaniu opisanych wyżej ustaleń nie zostały przekroczone granice swobodnej oceny dowodów albowiem na podstawie dowodów w postaci zaoferowanych dokumentów oraz zeznań świadka i powoda, Sąd Rejonowy wyprowadził prawidłowe wnioski zgodne z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy ogólnej. Z uwagi na powyższe można jedynie, zdaniem Sądu Okręgowego, przypuszczać, że stronie skarżącej w rzeczywistości nie tyle chodziło o zakwestionowanie podstawy faktycznej ustalonej przez Sąd Rejonowy, co o dokonaną przez tenże Sąd wykładnię prawa materialnego, a mianowicie przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. i subsumcję prawidłowo ustalonych w analizowanym zakresie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy zważył, że pomimo tego, że apelujący nie podnosili w swojej apelacji jakiegokolwiek zarzutu naruszenia prawa materialnego, to jednak kwestia prawidłowej wykładni i prawidłowego zastosowania przepisów prawa materialnego, stanowiących podstawę roszczeń dochodzonych w niniejszym postępowaniu, podlega badaniu przez Sąd z urzędu, niezależnie od tego czy w ogóle i w jakim aspekcie, została podniesiona w apelacji. Sąd drugiej instancji zarówno dokonuje ustaleń własnych, jak i ma obowiązek ustalenia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, czyli niezależnie od stanowiska stron i zarzutów apelacji, powinien zastosować właściwe przepisy prawa materialnego. Nakaz rozpoznania apelacji „w granicach apelacji” oznacza zatem rozpoznanie jej zarówno w granicach zaskarżenia, jak i w granicach zarzutów prawa procesowego, ale nie oznacza związania sądu drugiej instancji zarzutami prawa materialnego. Ten brak związania dotyczy również strony wnoszącej apelację, która może przytaczać zarzuty aż do zamknięcia rozprawy (por. uchwałę SN z 31.01.2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55, wyroki SN z 24.03.2010 r., V CSK 296/09, niepubl., z 10.12.2009 r., III UK 54/09, niepubl., z 23.02.2010r., II UK 194/09, niepubl., z 13.05.2010 r., II PK 346/09, niepubl., postanowienie SN z 24.02.2010r., III CSK 129/09, niepubl.).

Mając na względzie powyższe w uznaniu Sądu Okręgowego - z uwagi na to, że powodowie żądali zasądzenia na ich rzecz od strony pozwanej poniesionych przez nich kosztów parkowania pozostałości samochodu w okresie od 4.05.2013 r. do 22.10.2013 r. w kwocie 2127,90 zł - należy w tym miejscu w pierwszej kolejności przypomnieć, że odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela za skutki wypadku drogowego z dnia 3 maja 2013 r. nie była negowana w toku postępowania i ma źródło w regulacji art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. oraz w postanowieniach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zawartych przez pozwanego ze sprawcą wypadku drogowego i w regulacji art. 34 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 397 ze zm.) oraz art. 822 §4 k.c., uprawniającej poszkodowanego do dochodzenia roszczenia bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń. Na zasadach ogólnych rodziła ona po stronie pozwanego obowiązek zapłaty poszkodowanemu odszkodowania za wynikłe w ich następstwie szkody. Zakres tego obowiązku wyznacza regulacja art. 361 §1 k.c., zgodnie z którą pozwany jest zobowiązany do zrekompensowania szkód, będących normalnym następstwem zdarzeń, z którego one wynikły. Odpowiedzialność zarówno sprawcy, jak i ubezpieczyciela, obejmuje tylko celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki zmierzające do naprawienia szkody, stosownie do art. 363 §1 k.c. Tak też trafnie wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy. Jednakże Sąd II instancji oceniając zasadność wniosku apelacyjnego o zmianę przedmiotowego orzeczenia poprzez uwzględnienie kwoty 1832,17 zł i zasądzenie jej na rzecz powodów tytułem zwrotu kosztów najmu miejsca parkingowego dla wraku pojazdu uznał, że dodatkowo należy wskazać, że z uwagi na treść art. 361 §1 k.c. nie można przyjąć, iż pomiędzy działaniem sprawcy wypadku komunikacyjnego, a szkodą powodów wyrażającą się w kosztach parkowania uszkodzonego pojazdu przez okres ponad 30 dni, istnieje normalny związek przyczynowy. Sąd Okręgowy uznał bowiem, że roszczenie powodów w tym zakresie ocenić należało przy uwzględnieniu dwóch różnych zdarzeń, pierwszym z nich jest uszkodzenie pojazdu w wyniku wypadku komunikacyjnego, drugim zaś - zarzucana stronie pozwanej przez powodów - opieszałość w likwidowaniu szkody powstałej w samochodzie powodów. Za pierwsze pozwany ponosi odpowiedzialność w granicach określonych w art. 361 §1 k.c. na podstawie art. 436 §2 k.c. w zw. z art. 435 k.c. i art. 36 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, za drugie natomiast odpowiada z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania na podstawie art. 471 k.c. i w ramach tej odpowiedzialności pozwanego objęte są poniesione przez powodów koszty parkowania samochodu przez okres powyżej 30 dni. Sąd drugiej instancji, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, w pełni bowiem podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 2 lipca 2004 r., II CK 412/03, iż pojęcie "odpowiedzialności ubezpieczeniowej" w praktyce i teorii prawa używane jest wtedy, gdy chodzi o określenie zakresu ochrony ubezpieczeniowej. Odpowiedzialność ubezpieczeniowa niewątpliwie stanowi odrębną kategorię cywilnej odpowiedzialności odszkodowawczej, co nie oznacza, że wszelkie roszczenia odszkodowawcze ubezpieczającego wobec ubezpieczyciela są zaspokajane przez świadczenie odszkodowawcze, określone w umowie. Uwzględniając pojęcia używane przez ustawodawcę w przepisach dotyczących umowy ubezpieczenia, a mianowicie "odpowiedzialność ubezpieczeniowa", czy też "zapłata odszkodowania", należy mieć na uwadze, że wypłata odszkodowania uzgodnionego w umowie ubezpieczenia jest spełnieniem świadczenia, które kwalifikować należy jako pierwotny przedmiot zobowiązania istniejącego między stronami. Niespełnienie tego świadczenia (odmowa wypłaty zagwarantowanego w umowie odszkodowania) lub nienależyte jego spełnienie (np. zwłoka w wypłacie odszkodowania) uprawnia poszkodowanego do „wtórnego” świadczenia odszkodowawczego w tym sensie, że zastępuje lub uzupełnia pierwotny przedmiot zobowiązania. Z tych względów należy oddzielić odpowiedzialność gwarancyjną ubezpieczyciela od jego odpowiedzialności opartej na podstawie art. 471 i nast. k.c., albowiem pomimo tego, że każda z nich jest odpowiedzialnością kontraktową, to jednak pierwsza z nich ma charakter gwarancyjny i dlatego oparta jest na związku normatywnym, druga zaś ma charakter sprawczy i oparta jest na konstrukcji normalnego związku przyczynowego (art. 361 k.c.). W pierwszej z nich ubezpieczyciel gwarantuje naprawienie szkody, która wyrządzona zostaje przez zdarzenie od niego niezależne, a w drugiej występuje jako sprawca szkody.

Wobec tego, że w istocie apelacja dotyczy kwoty zapłaconej za cały okres parkowania, tj. również za okres od 27.05.2013 r. do 22.10.2013 r., której pozwany ubezpieczyciel nie spełnił, albowiem dobrowolnie wypłacił powodom z tego tytułu na podstawie przedstawionej faktury VAT jedynie kwotę 295,30 zł za okres parkowania od 4.05.2013 r. do 27.05.2013 r. zgodnie ze stawką wynikającą z faktury tj. 12,30 zł za dobę, przeto roszczenie powodów co do nieterminowego spełnienie świadczenia przez pozwanego ubezpieczyciela należało ocenić jako nienależyte wykonanie zobowiązania po dniu 7 czerwca 2013 r. kiedy roszczenie o odszkodowanie stało się wymagalne, skoro szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 7 maja 2013 r. Za szkodę w postaci poniesionych przez powodów kosztów parkowania pojazdu przez okres ponad 30 dni spowodowaną wskutek strona pozwana ponosiłaby odpowiedzialność na podstawie art. 471 k.c. Reasumując - koszty parkowania pojazdu przez okres ponad 30 dni od dnia jej zgłoszenia nie stanowią szkody objętej odpowiedzialnością za szkodę powstałą w skutek wypadku komunikacyjnego, albowiem ubezpieczyciel może ponosić odpowiedzialność w tym zakresie na podstawie art. 471 k.c. za nienależyte wykonanie zobowiązania w wyniku nieterminowego spełnienia świadczenia jako ubezpieczyciel.

Za bezzasadną jednak wypada uznać przedstawioną w apelacji argumentację, że koszty dotyczące opłat za usługi parkingowe w kwocie przekraczającej 295,30 zł, którą to kwotę dobrowolnie zapłaciła strona pozwana, tj. co do oddalonej kwoty 1832,70 zł, były uzasadnionych ekonomicznie i konieczne. Zdaniem Sądu II instancji powodowie nie udźwignęli w tym zakresie ciężaru spoczywającego na nich stosownie do treści art. 6 k.c. i nie wykazali, aby żądana przez nich kwota tytułem kosztów parkowania znajdowała uzasadnienie w treści art. 361 § 2 k.c. W ocenie Sądu Okręgowy prawidłowo Sąd I instancji uznał, że skoro z zeznań powoda wynika, że co prawda apelujący mieszkają w bloku, ale jednocześnie posiadają nieruchomość, na której prowadzą działalność gospodarczą, przeto skarżący winni byli wykazać, że z uwagi na brak odpowiednich warunków nie mogli przechowywać pozostałości uszkodzonego pojazdu, na nieruchomości stanowiącej ich własność, czego jednak, pomimo posiadania profesjonalnego pełnomocnika, nie uczynili. Samo twierdzenie powoda, że przedmiotowy teren nie jest pilnowany nie jest wystarczające wbrew wywodom strony skarżącej do przyjęcia, że nie istniały takie warunki ze względu na to, że pojazd byłby narażony na kradzież, skoro na tej nieruchomości powodowie prowadzą własną działalność gospodarczą. Trudno bowiem sobie wyobrazić, by powodowie w ogóle nie zabezpieczali przed kradzieżą lub zniszczeniem narzędzi i środków, które służą im do prowadzenia własnej działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu kwiaciarni i firmy ogrodniczej. Trafnie także Sąd Rejonowy przyjął, że nie są przekonujące twierdzenia powoda, iż wstawienie samochodu na płatny parking zapewniło możliwość zaoferowania go do sprzedaży większej ilości potencjalnych kupujących, skoro nie był to parking przy salonie sprzedaży samochodów, ani w auto – komisie, a z zeznań świadka D. W. wynika, że chętni do nabycia wraku samochodu dowiadywali się o możliwości jego kupna z ogłoszenia, a nie od niego. Nie mogły odnieść także zamierzonego skutku argumenty strony skarżącej co do tego, że uzasadnionym był kilkumiesięczny okres przechowywania wraku. Należy przy tym podkreślić, że wbrew wywodom apelujących Sąd Rejonowy oceniając zasadność badanego roszczenia wziął pod uwagę, że kwota określona przez pozwanego jako wartość wraku była zawyżona. Nie można jednak zarzucać Sądowi pierwszej instancji z tego powodu błędu w ocenie prawnej zasadności żądanego roszczenia z tytułu kosztów parkowania samochodu, skoro tenże Sąd prawidłowo uwzględnił, że przecież od początku powód miał tego świadomość, o czym świadczy jego korespondencja z ubezpieczycielem, a zatem nie powinien zwlekać ze sprzedażą pozostałości (jeżeli w taki sposób chciał wrak zagospodarować) przez pół roku, generując dodatkowe koszty jego przechowywania, zwłaszcza, że z mocy art. 16 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych spoczywał na powodach prawny obowiązek minimalizowania szkody. Apelujący nie udowodnili zatem w tym zakresie swoich twierdzeń, które pozostały całkowicie gołosłowne. Stosownie zaś do treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł SN w wyroku z 17.12.1996r., akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76) i pozostaje ono nadal w pełni aktualne. Z tych wszystkich względów, w ocenie Sądu drugiej instancji, apelacja okazała się w całości bezzasadna.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono mając na uwadze wynik tego postępowania oraz treść art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i art. 109 § 1 i 2 k.p.c. Na koszty postępowania apelacyjnego złożyły się koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej, których wysokość Sąd Okręgowy ustalił opierając się na treści § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).