Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2015 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku (...)

z udziałem zainteresowanej I. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J.

o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 12 lutego 2015 r. sygn. akt IV U 1205/14

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J., powołując przepisy art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3, art. 38 ust. 1, art. 68 ust. 1 pkt 3 oraz art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 1, art. 18 ust. 1, art. 41 ust. 13 i 14 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 58 § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. stwierdził, że I. K.jako pracownik u płatnika składek (...)podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w okresie od 16.12.2013r., odmówił przyjęcia do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne I. K.jako osoby wykonującej umowę o pracę u płatnika(...)wynagrodzenia w wysokości: za miesiąc grudzień 2013r.- 1.807 zł, za miesiąc styczeń 2014r.- 2.936 zł, za miesiąc luty 2014r.- 3.500 zł oraz przyjął jako przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne minimalne wynagrodzenie obowiązujące w wymiarze 3/4 etatu, tj. w roku 2013 kwota 1200 złotych, w roku 2014 kwota 1260 zł. Organ rentowy wskazał, że z uwzględnieniem okresów niewykonywania pracy w poszczególnych miesiącach podstawa wymiaru składki za poszczególne miesiące wynosi: za miesiąc grudzień 2013- 600 zł, za miesiąc styczeń 2014- 1050zł, za miesiąc luty 2014- 1260zł.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ rentowy podniósł, że postanowienia umowy zawartej przez I. K.z firmą (...)w zakresie wynagrodzenia pozostają w kolizji z zasadami współżycia społecznego, w tym konkretnym przypadku zawyżonej podstawy wymiaru składki. Zdaniem ZUS zachowanie stron umowy prowadzi do pokrzywdzenia pozostałych uczestników systemu, a przemawiają za tym: krótkotrwałość zatrudnienia przed dniem powstania niezdolności do pracy, ustalenie wysokiego wynagrodzenia w stosunku do kwot wypłaconych innym pracownikom oraz powiązania rodzinne (I. K.jest córką właścicielki firmy H. P.). Organ rentowy wskazał, że nie widzi podstaw do przyjęcia kwoty wyższego wynagrodzenia jako podstawy wymiaru składek I. K., dlatego też przyjął jako podstawę jej wymiaru składek kwotę minimalnego wynagrodzenia obowiązującego dla ¾ pełnego wymiaru czasu pracy, odpowiednio zmniejszonego o dni niewykonywania pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji H. P.wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyjęcie za podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne kwoty faktycznie wypłaconego wynagrodzenia 3.500zł brutto, ewentualnie kwoty 2.900 zł brutto odpowiadającej kwocie wynagrodzenia otrzymywanego w tym czasie przez innych pracowników biurowych zatrudnianych w(...).

Wnioskodawczyni podniosła, że (...)jest bardzo dobrze prosperującym prywatnym przedsiębiorstwem generującym bardzo wysokie obroty i dochody, dlatego też firma mogła pozwolić sobie na ukształtowanie wynagrodzeń pracowników na poziomie odbiegającym od najniższego wynagrodzenia. Wskazała, że wynagrodzenie I. K.- pracownika z wysokimi kwalifikacjami i doświadczeniem- było ekwiwalentne do zakresu jej obowiązków oraz związaną z tymi obowiązkami odpowiedzialnością. Zdaniem wnioskodawczyni, niezrozumiałym jest przyjęcie przez organ rentowy za podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie kwoty minimalnego wynagrodzenia, gdyż pozostali pracownicy biurowi o mniejszym zakresie obowiązków i gorszym wykształceniu, zatrudnieni na podstawie umów cywilnoprawnych, otrzymywali wynagrodzenie na poziomie 2.900 zł brutto.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wskazując jednocześnie, że zawarcie przez strony umowy o pracę w dniu

16 grudnia 2013 r. ze stosunkowo wysokim wynagrodzeniem za pracę świadczy o tym, że umowa została zawarta celem osiągnięcia nieuzasadnionych korzyści z sytemu ubezpieczeń społecznych, kosztem innych uczestników tego systemu. Zdaniem organu rentowego umowa ta narusza zasady współżycia społecznego wynikające z art. 58 § 2 k c w związku z art. 300 kp.

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2015 r., sygn. akt IV U 1205/14 Sąd Okręgowy w Krośnie zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J.stwierdzając, że I. K.jako pracownik u płatnika składek(...)w K.podlega obowiązkowo ubezpieczeniu: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od dnia 16.12.2013r. z wynagrodzeniem stanowiącym podstawę wymiaru składek na te ubezpieczenia: za grudzień 2013r. w kwocie 1 807,00 zł, za styczeń 2014r. w kwocie 2 936,00zł i za luty 2014r. w kwocie 3 500,00zł.

Sąd I instancji na podstawie akt organu rentowego, zestawienia wynagrodzeń pracowników, zeznania zainteresowanej I. K.oraz świadków J. W.i R. P.ustalił, że H. P.jest właścicielką(...)Przedmiotem działalności firmy jest import i pakowanie ryżu. Biuro zatrudnia 7 osób oraz pracownika odpowiedzialnego za kontakty handlowe z zagranicznymi dostawcami ryżu, kompletowanie i tłumaczenie związanej z tym dokumentacji. Według ustaleń Sądu Okręgowego w okresie od 20.09.2009r. do 28.02.2011r. takim pracownikiem była I. K.zatrudniona na podstawie umowy o pracę w ½ wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem 1386zł brutto miesięcznie. Z kolei w okresie od 02.09.2013r. do 15.12.2013r. w firmie zatrudniony był P. K.na podstawie umowy o dzieło z wynagrodzeniem 6000 złotych brutto. W związku z faktem, iż (...)w grudniu 2013r. nawiązało kontakt z dostawcą ryżu z Kambodży, z dniem 16.12.2013r. firma zatrudniła I. K.na podstawie umowy o pracę w ¾ wymiarze czasu pracy. Z uwagi na to, iż dotychczasowi kontrahenci firmy posiadali swoje siedziby w UE, nawiązanie kontaktu z Kambodżą spowodowało konieczność zatrudnienia pracownika z odpowiednim wykształceniem, doświadczeniem oraz biegłą znajomością języka angielskiego.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że I. K.posiadała niezbędne kwalifikacje, ukończyła kierunek zarządzanie i marketing na (...), biegle włada językiem angielskim, zaś niezbędne doświadczenie handlowe zdobyła pracując w K.jako pośrednik przy zawieraniu transakcji pomiędzy obcokrajowcami a deweloperami w celu zakupu mieszkań.

W dalszej kolejności Sąd Okręgowy ustalił, że okresach od 27.01.2014r. do 31.01.2014r., od 01.03.2014r. do 28.03.2014r. I. K. pobrała wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, a za okres od 29.03.2014r. do 08.05.2014r. pobrała zasiłek chorobowy, zaś w dniu 08.05.2014r. zgłosiła do ZUS roszczenie o wypłatę zasiłku macierzyńskiego.

Ponadto Sąd pierwszej instancji ustalił, że od dnia 07.04.2014r. w(...)została zatrudniona B. P.na podstawie umowy o dzieło do dnia 30.06.2014r. z wynagrodzeniem 6.000 zł brutto. Od dnia 01.07.2014r. w firmie zatrudniony jest R. P.- mąż właścicielki jako osoba współpracująca.

W oparciu o poczynione w sprawie ustalenia faktyczne Sąd rozstrzygający sprawę w pierwszej instancji doszedł do wniosku, że wynagrodzenie I. K.odpowiadało rodzajowi wykonywanej przez nią pracy oraz doświadczeniu zainteresowanej. Sąd wskazał, że to I. K.podjęła się obsługi kontaktów z Kambodżą, która była pierwszym kontrahentem (...)znajdującym się poza obszarem UE, co wiązało się ze zwiększeniem ilości procedur i dokumentów niezbędnych do zakupu ryżu. Ponadto zatrudnienie I. K.(będącej córką właścicielki firmy) za należytym wynagrodzeniem leżało w interesie firmy bowiem kluczowe znaczenie dla (...)ma tajemnica handlowa.

W ocenie Sądu Okręgowego, poza szerszym zakresem obowiązków, wyłączną obsługą kontaktów z Kambodżą, biegłą znajomością języka angielskiego oraz posiadanym przez zainteresowaną doświadczeniem handlowym, na ustalenie wysokości wynagrodzenia I. K. miały wpływ szerszy zakres jej obowiązków i odpowiedzialności, zupełnie inny niż pozostałych pracowników. Ponadto wynagrodzenie ustalone na kwotę odpowiednio 1.807 zł, 2.936zł i 3.500 złotych brutto nie przekraczało średniego krajowego wynagrodzenia, które na początku 2014r. kształtowało się na poziomie około 3.800 złotych.

W podstawie prawnej wydanego orzeczenia Sąd powołał art. 477 ¹⁴ § 2 kpc.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany organ rentowy, zarzucając orzeczeniu:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, to jest art. 227 i 233 kpc poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dowodu z dokumentu z dnia 27 listopada 2014 r., zawierającego zestawienie wynagrodzeń pracowników, polegającą na przyjęciu, że dowód ten nie świadczy o zawyżonym wynagrodzeniu I. K. w sytuacji, gdy z dowodu tego wprost wynika, że I. K. ustalono wynagrodzenie wyższe niż innym pracownikom zajmującym to samo stanowisko przed i po jej zatrudnieniu,

2.  naruszenie art. 58 § 3 kc w związku z art. 300 kp poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy ocena ustalonego stanu faktycznego uzasadnia zastosowanie tych przepisów i uznanie na ich podstawie, że postanowienie umowy o pracę zawartej przez I. K. odnoszące się do jej wynagrodzenia jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

Zakład wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania, względnie ustalenie podstawy wymiaru składek w wysokości niższej niż zadeklarowana przez strony, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Zdaniem apelującego, ocena adekwatności i sprawiedliwości wynagrodzenia ustalonego dla I. K. nie może być dokonana w oderwaniu od wynagrodzenia przysługującego osobie, która wykonywała obowiązki tego samego rodzaju oraz osoby, która ją zastąpiła, zaś samo powoływanie się na obsługę kontraktu, na podstawie którego importowano ryż z Kambodży nie jest wystarczające dla uzasadnienia dwukrotnie wyższego wynagrodzenia.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawczyni ustosunkowała się do zarzutów podniesionych w apelacji, podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko w sprawie.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu. Zaskarżony wyrok jest bowiem orzeczeniem trafnym i odpowiadającym obowiązującym przepisom prawa.

Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną dokonaną przez Sąd pierwszej instancji.

Kluczową kwestią w punktu widzenia stanowisk stron w przedmiotowej sprawie, wyrażonych w apelacji i odpowiedzi na nią było ustalenie, czy przyjęta w umowie o pracę, zawartej pomiędzy I. K. a wnioskodawczynią H. P., wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne I. K., nosiła cechy ekwiwalentności do zakresu obowiązków i posiadanych kwalifikacji, czy zamiarem stron z umowy o pracę była chęć uzyskania przez wnioskodawczynię wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w konsekwencji czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych zasadnie zakwestionował ustalone wynagrodzenie uznając w świetle okoliczności sprawy, że zostało ono wypłacone na podstawie umowy sprzecznej zasadami współżycia społecznego.

Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 16/05 oraz uchwale z dnia 27 kwietnia 2005 r., II UZP 2/05, iż zakład ubezpieczeń społecznych posiada uprawnienie do dokonania oceny ustalenia wynagrodzenia pracownika z punktu widzenia nadużycia prawa do świadczeń i może zakwestionować jego wysokość, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (art. 58 k.c.). Przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) winien być uzupełniony w ramach systemu prawnego stwierdzeniem, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do wykonywanej pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. Powyższe oznacza możliwość dokonania oceny ważności stosownych postanowień zawartej umowy o pracę z punktu widzenia zarówno art. 353 ¹ k.c. jak i art. 58 § 2 i 3 k.c. w sposób, który nie podważy ponadto reguły swobody umów jak i uwzględni zasady wynikające z treści art. 29 § 1 k.p. dotyczącego określenia samej treści umowy o pracę, art. 13 k.p. regulującego problematykę godziwości wynagrodzenia za pracę, czy wreszcie art. 78 k.p. ustalającego kryteria określenia wysokości wynagrodzenia za pracę.

Ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p.) (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 sierpnia 89/05, III UK 89/05).

W przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do uznania, aby warunki umowy o pracę zawartej z I. K. w zakresie ustalonego wynagrodzenia naruszały zasady współżycia społecznego. Podkreślić należy, że to na organie rentowym spoczywał ciężar wykazania, że takie okoliczności faktycznie w sprawie wystąpiły. ZUS jest bowiem stroną postępowania (art. 477 ¹⁰ § 1 kpc), która, jak każda strona procesu, jest zobligowana do wykazania twierdzeń, z których wywodzi skutki prawne (art. 232 kpc). Powinien więc przejawiać odpowiednią aktywność dowodową, w przeciwnym razie ponosi negatywne skutki prawne swej bierności, polegające zwłaszcza na zmianie wydanej decyzji, czy oddaleniu wniesionego środka zaskarżenia. Tymczasem w sprawie pozwany nie wykazał przedmiotowej okoliczności, dotyczącej nadmiernej wysokości wynagrodzenia zainteresowanej, nie dowiódł, że nie było ono adekwatne do zakresu obowiązków powierzonych w umowie o pracę. Twierdzenia pozwanego w tym zakresie nie znalazły poparcia w materiale dowodowym sprawy.

W świetle dowodów przeprowadzonych przed Sądem pierwszej instancji należy też uznać, że ZUS nie wykazał żadnej podstawy uzasadniającej ustalenie wynagrodzenia wnioskodawczyni w kwocie minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w wymiarze 3/4 etatu oraz, że jest ono ekwiwalentne do zakresu i charakteru pracy, odpowiada kwalifikacjom zainteresowanej i jest w danych okolicznościach wynagrodzeniem godziwym i współmiernym. W ocenie Sądu, określona przez ZUS kwota wynagrodzenia na poziomie minimalnym jest dowolna, arbitralna, nie znajduje potwierdzenia w dowodach.

Przeprowadzone natomiast przez Sąd pierwszej instancji postępowanie dowodowe pozwala na przyjęcie, że w sprawie nie wystąpiły okoliczności uzasadniające ingerencję organu rentowego w wysokość ustalonego umownie przez strony wynagrodzenia. Postępowanie to wykazało, że na wysokość wynagrodzenia I. K. miały wpływ nie tylko zakres i rodzaj obowiązków, ale również posiadane przez ubezpieczoną wykształcenie i kwalifikacje – wyższe i szersze od kwalifikacji posiadanych przez innych pracowników firmy, w tym zastępującego zaineresowaną. I. K. jako pracownik posiadała przymioty istotne dla jej pracodawcy tj. odpowiednią wiedzę z tytułu posiadanego wykształcenia, jak i doświadczenie zdobyte w trakcie poprzedniego zatrudnienia, nadto biegle posługiwała się językiem angielskim, co było bardzo istotne z punktu widzenia pracodawcy zatrudniającego tę osobę na danym stanowisku. Podkreślić również należy, że z uwagi na rodzinne relacje łączące zainteresowaną z właścicielką firmy, była ona dla pracodawcy osobą godną zaufania. Powyższe okoliczności w ocenie Sądu Apelacyjnego świadczą o tym, że wynagrodzenie wnioskodawczyni ustalone w umowie o pracę było adekwatne do zakresu jej obowiązków i nie było rażąco wygórowane, jest ono należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy.

Nie sposób zatem w tym zakresie uznać zawartej przez strony umowy za nieważną przy zastosowaniu treści art. 58 k.c. (podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2014 roku w sprawie sygn. akt I UK 302/13 opublikowanym w Lex nr 1503234). Także przywoływany przez apelujący organ rentowy fakt otrzymywania przez innych pracowników wynagrodzenia znacznie niższego od wynagrodzenia objętego sporem nie stanowi, iż zawarcie na wskazanych warunkach umowy o pracę było wynikiem chęci uzyskania przez wnioskodawczynię odpowiednio wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Sąd Okręgowy wskazał obszernie, jakie czynniki rzutowały na ustalenie wysokości wynagrodzenia dla ubezpieczonej. W świetle prawidłowych ustaleń poczynionych przez Sąd pierwszej instancji, które Sąd odwoławczy w całości akceptuje, wysokość umówionego wynagrodzenia wnioskodawczyni była bowiem odzwierciedleniem posiadanych kwalifikacji i doświadczenia, a także zakresu nałożonych w umowie obowiązków i odpowiedzialności, odpowiadało rodzajowi, ilości wartości wykonywanej pracy, co koresponduje z treścią art. 13 i 78 § 1 kp. Tym samym Sąd Okręgowy słusznie ocenił stanowisko organu rentowego, zawarte w postawie spornej decyzji za nieuzasadnione. Uznać więc należy, że zgłoszony zarzut naruszenia reguł określonych w art. 58 k.c. w związku z art. 300 kp, jako chybiony w sprawie, nie może wywołać oczekiwanego przez apelującego skutku procesowego.

W świetle powyższego, prezentowane w sprawie stanowisko organu rentowego, dotyczące podważania wysokości wynagrodzenia ustalonego dla ubezpieczonej, jako nienoszącego cech ekwiwalentności do zakresu i czasokresu wykonywanej pracy, jest nieuzasadnione. Również twierdzenia organu rentowego, że celem ustalenia wynagrodzenia w określonej wysokości było dążenie do osiągania nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń są bezpodstawne. Skorzystanie z ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym jest bowiem legalnym celem zawierania umów o pracę a co więcej - może być nawet głównym motywem nawiązania stosunku pracy. Podobnie takiego zarzutu nie można postawić umowie o pracę spełniającej wymogi z art. 22 kp. Wzajemne, nawet krótkotrwałe, wykonywanie przez pracownika i pracodawcę obowiązków wynikających z nawiązanej umowy o pracę wskazuje na to, iż cel tej umowy został zrealizowany zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2006 r. I UK 337/05 Wokanda 2006 Nr 12, poz. 29). Powyższe można przełożyć również na warunki umowy o pracę.

W kontekście powyższego Sąd pierwszej instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów przyjmując w konsekwencji, że wynagrodzenie ustalone w umowie o pracę zawartej pomiędzy H. P. a I. K. nie jest rażąco wygórowane, ani też niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Wskazać należy, że ocena dowodu z dokumentu, zawierającego zestawienie wynagrodzeń pracowników nie może być dokonana w oderwaniu od oceny innych dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności z osobowych źródeł dowodowych, z których wynikają okoliczności istotne, na które zwrócił uwagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd rozstrzygający sprawę w pierwszej instancji. W ocenie Sądu Apelacyjnego, dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie jest oceną dowolną, lecz mieszczącą się w granicach swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art. 233 kpc. Granice te wyznaczają w szczególności obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji została przeprowadzona w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny. Sąd ten wskazał, które dowody przemawiają za przyjętym stanowiskiem Sądu i dlaczego daje im wiarę. Ocena Sądu tworzy spójną logiczną całość, znajdującą oparcie w zebranym materiale dowodowym, zasługując tym samym na jej uwzględnienie przez Sąd II instancji. Brak jest więc jakiegokolwiek uzasadnienia dla zgłaszanego w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego, a to art. 227 i 233 § 1 kpc.

Konkludując, Sąd Apelacyjny uznał wydane w sprawie rozstrzygnięcie za trafne i poprzedzone prawidłowymi ustaleniami. Z powyższych przyczyn apelacja pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - jako nieuzasadniona - podlega oddaleniu, na podstawie art. 385 kpc.