Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wywiedzionym w dniu 18 listopada 2014 roku powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. O. kwoty 710,08 wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, która na dzień wniesienia pozwu wynosi 12 %, w skali roku, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w księgach funduszu widnieje zadłużenie pozwanego z tytułu umowy o kartę kredytową zawartej w dniu 16 lipca 2008 roku w kwocie 710,08 zł, na co składa się 163,31 zł kapitału, 347,38 zł odsetek i 199,39 zł kosztów. Dodał, że pozwany nie uiścił na rzecz powoda żadnej kwoty.

Dnia 26 listopada 2014 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Elblągu X Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwany skutecznie wniósł sprzeciw.

W sprzeciwie pozwany zakwestionował istnienie roszczenia i jego wysokość, nadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwany powołał się na brak umowy o kartę kredytową łączącej go z powodem, brak umowy cesji wierzytelności, zakwestionował również legitymację czynną powoda. Podał, że nigdy nie był informowany o wykupieniu przez powoda jakichkolwiek zobowiązań oraz nie otrzymał wezwania do zapłaty należności. Zakwestionował wysokość dochodzonej kwoty, w tym wysokość żądanego oprocentowania i datę początkową naliczania odsetek. W konsekwencji pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości

W dniu 21 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Elblągu, I Wydział Cywilny postanowieniem stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie jako właściwemu do rozpoznania sprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lipca 2008 roku pozwany J. O. zawarł umowę o kartę kredytową nr (...) z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W.. Na podstawie umowy przyznano pozwanemu kartę uprawniającą do dokonywania transakcji w ramach przyznanego limitu kredytu w wysokości 1000 zł. Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy i podlegała automatycznemu na kolejne 12 miesięcy.

Dowód:

- umowa nr (...) (k. 61 oraz k. 5-8 akt IX Co 854/10)

Dnia 17 grudnia 2009 roku przeciwko pozwanemu powyższy bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny opiewający na kwotę 701,15 zł, w którym naliczono odsetki umowne w wysokości 21% od kwoty 901,15 zł od 26.08.2009 roku do 20.10.2009 roku, od kwoty 801,15 zł w wysokości 21% od dnia 21.10.2009 roku do 01.12.2009 roku i w wysokości 21% od kwoty 701,15 zł od dnia 02.12.2009 roku do dnia zapłaty.

Pismem z dnia 8 stycznia 2010 roku bank wystąpił z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie postanowieniem w dniu 16 lutego 2010 roku nadał bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności. Następnie 25 października 2010 roku bank wniósł do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi w celu wyegzekwowania zaległych należności.

Postanowieniem z dnia 4 lipca 2013 roku Komornik Sądowy postanowił umorzyć postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 4445/10 jako częściowo skuteczne na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kpc.

Dowód:

- Bankowy Tytuł Egzekucyjny (k.62)

- wniosek o nadanie (...) klauzuli wykonalności (k. 65, 66)

- postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności (...) (k. 64)

- wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego (k. 67, 68)

- zawiadomienie o wszczęciu egzekucji (k. 10 akt w sprawie egzekucyjnej KM 4445/10)

- postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego (k. 69-70)

W dniu 19 grudnia 2013 roku doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy powodowym funduszem inwestycyjnym z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., na mocy której powód nabył wobec pozwanego wierzytelność wynikającą z umowy z dnia 16.07.2008 roku.

Dowód:

- informacja o przetwarzaniu danych (k. 103)

- umowa sprzedaży wierzytelności (k.44-60)

W dniu 04.11.2014 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowym, z którego wynika, że zadłużenie pozwanego z tytułu umowy z dnia 16.07.2008 roku wynosi łącznie kwotę 710,08 zł, w tym kapitał 163,31 zł, odsetki 347,38 zł i koszty 199,39 zł.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu na dzień 4 listopada 2014 r. (k. 5) wraz z pełnomocnictwem (k. 10)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych do akt sprawy, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron.

Zważyć należy, iż obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. - fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Powód wywodził swoje roszczenia z umowy o kartę kredytową z dnia 16.07.2008 roku oraz z umowy przelewu wierzytelności wynikającej z umowy zawartej przez niego z Bankiem (...) S.A. w W.. Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.p.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszenie o zaległe odsetki. Przelew jest umową, z mocy której wierzyciel – cedent przenosi na nabywcę – cesjonariusza wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. W wyniku cesji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami. Zgodnie z art. 69 ust 1 prawa bankowego, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Jako dowód na poparcie tych twierdzeń powód przedstawił wyciąg z ksiąg banku oraz wyciąg ze swoich ksiąg rachunkowych zawierający informację o podstawie prawnej i stanie zadłużenia. Wyciągi te należało potraktować jedynie jako dokumenty prywatne. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. (Dz.U.11.72.388) z dniem 5 kwietnia 2011r. art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.02.72.665 j.t.) w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, został uznany za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji RP. Analogicznie należy podejść do wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszy inwestycyjnych. Zgodnie bowiem z art. 194 ust. 1 i 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych, „1. Księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. 2. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.”.

Podzielić należy pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13.06.2013 roku, V CSK 329/12, iż „Dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności. Nie stanowią one jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Okoliczności te, w razie ich kwestionowania przez stronę przeciwną, powinien wykazać fundusz odpowiednimi dowodowymi, zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c.”.

Powód wykazał, przedkładając umowę z dnia 16.07.2008 roku, że pozwany zawarł z Bankiem (...) S.A. umowę o kartę kredytową. Ponadto na podstawie przedłożonych dowodów Sąd ustalił, że powód nabył w drodze przelewu wierzytelność przysługującą bankowi wobec pozwanego. Następnie Sąd stwierdził nieskuteczność podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia, bowiem powód wykazał, że doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia roszczenia.

Wydając rozstrzygnięcie w sprawie Sąd wziął jednak pod uwagę, że pozwany konsekwentnie i stanowczo kwestionował zasadność powództwa, ponosząc m.in. niewykazanie wysokości żądania. Z uwagi na sporność pomiędzy stronami powyższej okoliczności na powodzie jako stronie żądającej zasądzenia określonej kwoty pieniężnej spoczywał ciężar wykazania twierdzeń, na których podstawie oparła powództwo (art. 6 k.c.). Zdaniem Sądu powód nie zdołał tego uczynić, co skutkowała oddaleniem powództwa. Powód wykazał treść umowy łączącej pozwanego z pierwotnym wierzycielem, a z tej umowy wynikała, że pozwany może w ramach umowy wykorzystywać limit kredytowy do 1000 zł. Powód nie wykazał, aby pozwany kiedykolwiek wykorzystał ten limit, w jakiej wysokości, w jakiej dacie i czy wykorzystany ewentualnie kredyt został częściowo spłacony. Powód w świetle stanowiska pozwanego powinien był przedłożyć dokumenty źródłowe dokumentujące przebieg operacji na koncie założonym dla karty kredytowej objętej sporną umową. Na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda nie sposób ustalić, czy powstało zadłużenie w kwocie 163,31 zł, w jakiej dacie, jaki był sposób naliczania odsetek i czy był on zgodny z umową i z operacjami dokonywanymi przez pozwanego w ramach przyznanego limitu kredytowego.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu, strona powodowa nie wywiązała się z obowiązku ciążącego na niej z mocy art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c., oraz nie wykazała przedstawionymi przez siebie dokumentami wysokość roszczenia, a zatem w konsekwencji uniemożliwiła Sądowi uwzględnienie powództwa, co skutkowało jego oddaleniem w całości.

Koszty procesu, stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu określonej w art. 98 § 1 k.p.c., poniosła powódka jako strona przegrywająca proces.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...).

3.  (...)

(...)