Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożenna Zalewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 r. w Gdańsku

sprawy R. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania R. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 9 kwietnia 2015 r. nr (...)

Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy R. W. prawo do emerytury od dnia 01 marca 2015r.

Sygn. akt VII U 1000/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 09.04.2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu R. W. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz.1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 zm.), albowiem wnioskodawca nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Do stażu pracy w warunkach szczególnych pozwany nie uwzględnił żadnego z wnioskowanych przez ubezpieczonego okresów zatrudnienia.

Odwołanie od decyzji pozwanego organu złożył ubezpieczony, wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Ubezpieczony wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych. Wraz z pismem procesowym z dnia 18.08.2015 r. ubezpieczony przedłożył pozyskaną z archiwum ArchetNausea kopię dokumentacji akt osobowych z okresu zatrudnienia w Spółdzielni (...) w M. od 16.05.1979 r. do 30.06.1994 r. na stanowisku traktorzysty(k. 2, 15-31 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko jak w zaskarżonej decyzji. Nadto pozwany wskazał, iż nie uwzględnił ubezpieczonemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Spółdzielni (...) w M. od 16.05.1979 r. do 30.06.1994 r. ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych wskazał, iż ubezpieczony w całym spornym okresie pracował na stanowisku traktorzysty wykonując prace na ciągniku rolniczym, tymczasem z kartotek zarobkowych wynika, że wykonywał prace polowe, które zgodnie z wyrokiem SN z 03.12.2013 r. I UK 172/13 nie kwalifikują się do prac w transporcie (k. 3 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

UbezpieczonyRemigiusz W. , ur. (...) , w dniu 27.03.2015 r. złożył do pozwanego organu rentowego wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

okoliczności bezsporne, vide: akta ZUS - wniosek o przyznanie emerytury z dnia 27.03.2015 r. –k. 1- 6;

Pozwany ustalił, że ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 26 lat, 11 miesięcy i 2 dni. Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Wymagany wiek 60 lat ukończył dnia 12.08.2013 r.

Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 09.04.2015 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, wskazują iż nie udowodnił żadnego z wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia – k. 10akt emerytalnych; decyzja odmowna z dnia 09.04.2015 r. – k. 11akt emerytalnych;

Ubezpieczony w okresie od 16.05.1979 r. do 30.06.1994 r. . zatrudniony był w Spółdzielni (...) w M..

Zatrudniająca wnioskodawcę spółdzielnia zajmowało się m.in. uprawą roli na o powierzchni ok 300 ha będącej jej własnością oraz świadczyła usługi w zakresie rolnictwa na rzecz indywidulanych rolników i innych podmiotów prywatnych. Działalność spółdzielni w zakresie prac polowych oraz prac transportowych prowadzona była przez cały rok. Spółdzielnia zatrudniała ok 100 osób, w tym ok 20-30 traktorzystów.

W spornym okresie od 16.05.1979 r. do 30.06.1994 r.ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace na stanowisku traktorzysty.

Praca ubezpieczonego polegała na kierowaniu ciągnikiem wykorzystywanym do uprawy pól oraz transportu m.in. produktów rolnych, materiału siewnego, nawozów, drewna z lasu.

Ubezpieczony w okresie od wiosny do później jesieni wykonywał różnego rodzaju prace polowe prowadzone wówczas przez spółdzielnię na jej gruncie, jak również prace na polach indywidualnych rolników, zajmował się również transportem. W szczególności wykonywał takie prace jak oranie, opryski, bronowanie, koszenia traw, rozrzucanie nawozów, wapna.

W okresie żniw ubezpieczony dodatkowo wykonywał prace polegająca na prasowaniu i wiązaniu słomy specjalną prasą podczepioną do traktora.

Ubezpieczony wykonywał traktorem również prace transportowe, które prowadzone były głównie w okresie zimowym. Zajmował się wówczas m.in. transportem nawozów i wapna z M. na plac składowy (...) lub bezpośrednio na pola indywidualnych gospodarzy, transportem buraków cukrowych z M. do cukrowni w M., transportem wapna z cukrowni w M. na pola rolników (głównie w okresie wiosennym), transportem drewna z lasu do B. k. K. gdzie był skład, wywozem obornika na pola. W okresie zimowym ubezpieczony zajmował się również sporadycznie posypywaniem dróg piaskiem.

Charakter pracy ubezpieczonego nie zmieniał się przez wszystkie lata spornego okresu. Uprawnienia do prowadzenia traktorów otrzymał w dniu 24.11.1974 r.

W okresie od 10.02.1975, aż do rozwiązania (...) wraz z ubezpieczonym pracował K. P., zatrudniony na stanowisku traktorzysta.

W okresie od 1970 do 1996 r. w tej samej spółdzielni na stanowisku traktorzysty zatrudniony był W. S..

dowód:świadectwo pracy w szczególnych warunkach – k. 7 akt emerytalnych; świadectwo pracy z 30.06.1994 r. – k. 19 tomu II akt emerytalnych; dokumentacja akt osobowych ubezpieczonego k. 17-30 akt sprawy, w tym angaże pracy ze spornego okresu zatrudnienia, kwestionariusz osobowy ubezpieczonego– k. 19, opinia pracownicza z 1988 r. – k. 20, oświadczenie pracownika z 1979 r. - . 21, umowa o prace z 1979 r –k. 22, karty kontrolne badań okresowych – k. 25-26, zaświadczenie o ukończeniu kursu – k. 27; .zeznania świadków K. P. oraz W. S. - protokół rozprawy z dnia 06.10.2015 r. wraz z nagraniem CD – k. 36-39 akt sprawy;

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, w tym aktach osobowych ze spornego okresu zatrudnienia oraz w aktach pozwanego organu emerytalnego, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków K. P. oraz W. S. – które Sąd uznał za wiarygodne,bowiem jako osoby obce, niezainteresowane wynikiem postępowania, a jednocześnie zatrudnione w spornym okresie w tej samej Spółdzielni (...), na tożsamych stanowiskach pracy, w ocenie Sądu zasługiwały na walor wiarygodności, tym bardziej, że ich zeznania razem z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, tworzyły zwartą i logiczną całość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego jest zasadne i z tego tytułu zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15–letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale VIII (W transporcie i łączności) pod pozycją 3 wskazano prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych.

Wskazać również należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu 12.08.2013 r. osiągnął 60 rok życia. Wnioskodawca na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 26 lat, 11 miesięcy i 2 dni., nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Natomiast na dzień 1 stycznia 1999 r. – w ocenie pozwanego – nie udokumentował on żadnego z wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Przedmiotem sporu pozostawało zatem ustalenie, czy za pracę w szczególnych warunkach - prace kierowców ciągników, traktorzysty - uznać można było sporny okres zatrudnienia ubezpieczonego od 16.05.1979 r. do 30.06.1994 r. . w Spółdzielni (...) w M., gdzie pracował on na stanowisku traktorzysty.

Wobec wątpliwości pozwanego organu rentowego co do charakteru i wymiaru czasu pracy wnioskodawcy Sąd uznał, że uzupełnienie materiału dowodowego o zeznania świadków –współpracowników ze spornego okresu zatrudnienia oraz dokumentację akt osobowych dostarczoną przez ubezpieczonego – pozwolirozstrzygnąć powyższe kwestie.

W ocenie Sądu, niniejsze postępowanie w sposób nie budzący wątpliwości wykazało, że ubezpieczony w spornym okresie zatrudniony był na stanowisku traktorzysty i pracę o takim charakterze rzeczywiście wykonywał.

Fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornym okresie znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostaje fakt, iż powołani w sprawie świadkowie zgodnie wskazywali, iż praca wnioskodawcy w sporym okresie polegała wyłącznie na obsłudze traktora, w tym również traktora wyposażonego z podczepione do niego maszyny rolnicze jak prasaoraz była wykonywana przez niego stale, w pełnym wymiarze czasu pracy. Podkreślenia jeszcze raz wymaga, że przesłuchani w sprawie świadkowiebyli współpracownikami ubezpieczonego w spornym okresie zatrudnienia - mieli z nim codziennym kontakt, a nadto wykonywali prace o takim samym charakterze co ubezpieczony. Dlatego też przyjąć należało, iż posiadają oni niezbędną wiedzę w zakresie prac rzeczywiście wykonywanych przez wnioskodawcę.

Na marginesie wskazać wypada, iż kwestionowana przez pozwanego okoliczność niewskazania w świadectwie pracy w warunkach szczególnych na przepisy resortowe, nie uzasadnia odmowy przyznania emerytury, bowiem zarządzenia resortowe nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa. Kluczowym i podstawowym dokumentem w tym zakresie pozostaje cytowane powyżej rozporządzenie.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 marca 2012 r., I UK 403/11., wskazał , iż źródłem prawa do emerytury za pracę w szczególnych warunkach jest ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i rozporządzenie z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Nie jest nim natomiast zarządzenie resortowe, jako że nie stanowi źródła prawa (art. 87 Konstytucji). Wykazy resortowe wydane na podstawie § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający oraz mogą mieć znaczenie w sferze dowodowej, stanowiąc podstawę domniemania faktycznego .

Wobec powyższego stwierdzić należało, iż ubezpieczony wykonując stale i w pełnym wymiarze czasu w spornym okresie pracę jako traktorzysta udowodnił w niniejszym postępowaniu, iż spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ osiągnął 60 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a także spełnił przesłankę udokumentowania stażu co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie znajduje uzasadnienia argumentacja pozwanego poparta wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03.12.2013 r. w sprawie I UK 172/13. Sąd Okręgowy bowiem nie podziela tego stanowiska. Wskazać należy, iż Sąd Najwyższy w późniejszych orzeczeniach odszedł od wyrażonego tam poglądu. W wyroku z dnia 26 marca 2014 r. sygn. II UK 368/13, wyrażającym dominujące stanowisko Sądu Najwyższego, wskazano, że w sytuacji, gdy stopień szkodliwości, czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Jeżeli bowiem pracownik w ramach swoich obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy narażony był na działanie tych samych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu przemysłu, w ramach którego to działu takie same prace zaliczane są do pracy w szczególnych warunkach, to zróżnicowanie tych stanowisk pracy musiałoby być uznane za naruszające zasadę równości w zakresie uprawnień do ubezpieczenia społecznego pracowników wykonujących taką samą pracę. Nie można bezwzględnie zadekretować, że pracownik zatrudniony w innej branży nigdy nie wykonywał pracy w szkodliwych warunkach, czyli w takich samych, jakie miał pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach na stanowisku określonym dla danej branży przemysłu w rozporządzeniu. Dla rozważanej kwestii znaczący jest zdaniem Sądu Najwyższego wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 14 czerwca 2004 r. (P 17/03, OTK-A 2004 r. Nr 6, poz. 57), zgodnie z którym: pracę w szczególnych warunkach zalicza się również pracownikom zatrudnionym u prywatnych pracodawców. Oznacza to, że nie było swoistego monopolu na pracę w szczególnych warunkach tylko w uspołecznianych zakładach pracy. Kwalifikacji stanowiska pracy w szczególnych warunkach nie mogły warunkować wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Orzeczenie to potwierdza zdaniem Sądu Najwyższego: konieczność równego traktowania ubezpieczonych, bez ograniczania uprawnień w drodze regulacji niższej rangi, w tym przypadku wykazu do rozporządzenia, który nie może być sprzeczny z ustawą. Odesłanie w art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS do przepisów dotychczasowych, czyli do rozporządzenia, oznacza, że znaczenie prawne ma tylko regulacja dotycząca rodzajów prac i stanowisk oraz warunków zatrudnionych w szczególnych warunkach lub charakterze (por. uchwała Sądu Najwyższego z 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01, OSNP 2002 r. Nr 10, poz. 243), a zatem nie działy branżowe gospodarki, jeśli założyć, że tego dotyczy egzemplifikacja.

Godzi się również wskazać na stanowisko Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia , który również nie podzielił stanowiska Sadu Najwyższego wyrażonego w sprawie I UK 172/13. Sad Apelacyjny wskazał bowiem, iż charakter pracy kierowcy ciągnika wykonującego wyłącznie transport oraz kierowcy ciągnika wykonującego w pewnych okresach wyłącznie transport, w innych zaś przemiennie transport i prace polowe nie różni się – polega bowiem na kierowaniu określonym pojazdem mechanicznym. Co więcej praca polowa może być bardziej uciążliwa, gdyż może być wykonywana w znacznie cięższych warunkach niż praca kierowcy wykonującego transport (np. na pochyło umiejscowionych polach i łąkach, na błotnistych terenach, przy użyciu maszyn wytwarzających duży hałas). Przy tej konstatacji, mając na względzie przedstawione wyżej stanowisko orzecznicze w przedmiocie znaczenia wyodrębnienia stanowiskowo-branżowego dla oceny charakteru pracy jako pracy warunkach szczególnych, nie ma znaczenia, że prace kierowców ciągników ujęte zostały w dziale VIII rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku – „W transporcie”. (…) Podkreślić przy tym należy, iż w dotychczasowym orzecznictwie Sąd Najwyższy nie miał wątpliwości, iż praca kierowcy ciągnika, także wykonującego prace polowe, jest pracą w szczególnym charakterze wymienioną w wykazie A dział VIII poz. 3 załącznika do rozporządzenia (np. ostatnio wyrok SN z 22 października 2013r. III UK 144/12 Lex nr 1455745). (…) Praca „traktorzysty” była wymieniona jako praca w warunkach szczególnych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (DZ.U. z 1956r. poz. 39) – w dziale XVII „rolnictwo”, w brzmieniu obowiązującym od 01 lipca 1956 r do 31 grudnia 1979r. W rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w dziale X „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym” traktorzysty nie wymieniono. W ocenie Sądu Apelacyjnego, przyporządkowanie pracy kierowcy ciągnika (traktorzysty) do działu VIII „transport” załącznika do rozporządzenia, było wynikiem wyłącznie tego, iż ciągnik, podobnie jak autobus, samochód ciężarowy, pojazd gąsienicowy, jest pojazdem silnikowym, którego definicję zawierała ustawa z 1 lutego 1983r. – prawo o ruchu drogowym (Dz.U.1983.6.35 - obowiązująca od 11.02.1983r. do 30.06.1999r.), a warunki uzyskiwania uprawnień do kierowania nim określał Minister Komunikacji (vide rozporządzenie Ministra Komunikacji i Spraw Wewnętrznych z 13.10.1983r. w sprawie kierowców pojazdów silnikowych - Dz.U.1990.73.438). Przyjmując przeciwną argumentację pozwanego należałoby, wykluczyć jako pracę w warunkach szczególnych np. pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony przewożącego wyłącznie pieczywo, z uwagi na niewymienienie pracy takiego kierowcy w dziale X „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczy”.

Godzi się również nadmienić, iż wobec okoliczności, że w jednej pozycji rozporządzenia obok pracy kierowcy ciągnika, usytuowane są prace kierowców pojazdów gąsienicowych i prace kierowców kombajnów, które to pojazdy z natury rzeczy wykorzystywane są głównie do prac polowych, daje podstawy do twierdzenia, iż kierowca ciągnika wykonuje prace w warunkach szczególnych zarówno, gdy świadczy usługi transportowe poruszając się po drogach publicznych, jak też wtedy gdy wykonuje prace strictepolowe. Niewątpliwie zatem ustawodawca w ramach prac wymienionych w pozycji 3. działu VIII rozporządzenia przewidział wszystkie prace wykonywane przy użyciu w/w pojazdów.

W konkluzji z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 01.03.2015 r. mając na uwadze dyspozycję art. 129 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstawania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

SSO Bożenna Zalewska

(...)

(...)