Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2013 r. w Gdańsku

sprawy K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt VII U 2201/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku VII Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Sygn. akt III AUa 528/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 marca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił wnioskodawcy K. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na to, że w ciągu dziesięciolecia przypadającego przed dniem złożenia wniosku o świadczenie rentowe nie wykazał on wymaganego 5-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, pomimo iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24 lutego 2012 r. uznała, iż wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy od dnia złożenia wniosku o rentę. Częściowa niezdolność do pracy powstała w marcu 2012 r.

Wnioskodawca K. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. W uzasadnieniu skarżący wniósł o przyznanie prawa do renty, albowiem został uznany za trwale częściowo niezdolnego do pracy, wskazując przy tym, iż schorzenie, z powodu którego uznano go za niezdolnego do pracy, istnieje od dzieciństwa i już w 2010 roku składał wniosek o przyznanie mu prawa do renty. Wnioskodawca posiada staż wynoszący 34 lata, 2 miesiące i 23 dni.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji. Informacyjnie organ rentowy podał, iż wnioskodawca udowodnił okres składkowy i nieskładkowy na przestrzeni całego życia w wymiarze: 34 lat, 2 miesięcy i 23 dni. Jednocześnie pozwany organ rentowy wskazał, iż po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ubezpieczony legitymuje się okresami składkowymi i nieskładkowymi w zakresie prawa do renty na dzień powstania niezdolności i do pracy w wymiarze 8 lat, 1 miesiąc i 15 dni, zaś na dzień złożenia wniosku w wymiarze 2 lat, 9 miesięcy i 9 dni zamiast wymaganych 5 lat.

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia złożenia wniosku na stałe.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

K. S., urodzony dnia (...), w dniu 19 marca 2012 r. złożył w organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 17 kwietnia 2012 r. ustalił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Wnioskodawca wniósł od tego orzeczenia sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 24 maja 2012 r. orzekła, iż wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy od dnia złożenia wniosku.

Wnioskodawca bezspornie wykazał się stażem ubezpieczeniowym w wymiarze łącznie 34 lat, 2 miesięcy i 23 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym w dziesięcioleciu przypadającym przed dniem powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy - 8 lat, 1 miesiąc oraz 15 dni okresów składkowych i nieskładkowych, natomiast w dziesięcioleciu przypadającym przed dniem złożenia wniosku o świadczenie rentowe wnioskodawca wykazał 2 lata, 9 miesięcy i 9 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. decyzją z dnia 12 czerwca 2012 r. odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na to że niezdolność do pracy wnioskodawcy K. S. powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia wnioskodawcy, które ustało 30 kwietnia 2010 r.

Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z treścią art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki :

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w okresie 18 miesięcy od jego ustania.

Jednocześnie, przesłanka przyznania renty określona w pkt 3 nie ma zastosowania do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2 art. 57).

W myśl art. 58 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (ust. 2 art. 58 ustawy).

Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 12 cytowanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości iż wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy, co zostało stwierdzone orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 maja 2012 roku. Niesporne jest również, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 5-letnim okresem składkowym i nieskładkowym poprzedzającym datę powstania niezdolności do pracy. Wnioskodawca nie wykazał, że niezdolność do pracy wnioskodawcy powstała w okresie 18-tu miesięcy od ustania ubezpieczenia. Wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu do 30 kwietnia 2010 roku, a Komisja Lekarska ustaliła niezdolność do pracy na dzień złożenia wniosku o rentę w marcu 2012 roku. Wątpliwości odnośnie konieczności spełnienia wskazanego wyżej warunku w stosunku do ubezpieczonych legitymujących się odpowiednio długim stażem ubezpieczeniowym były przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, który już w 2006 r. w uchwale z dnia 23 marca 2006 r. I UZP 5/05 (OSNP 2006 r., Nr 19020, poz. 305) wyraził pogląd, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy, bez potrzeby wykazywania przewidzianego w art. 58 ust. 2 tej ustawy pięcioletniego okresu składkowego i nieskładkowego przypadającego w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wskazał na możliwość wykładni językowo-logicznej art. 57 ust. 2 ustawy, która prowadziłaby do stanowiska, że skoro przepis ten wyraźnie stwierdza, że do osób w nim wymienionych nie stosuje się przepisu ust. 1 pkt 3, to znajdują do nich zastosowanie pozostałe przepisy ust. 1, tj. wymagania przewidziane w pkt 1 i 2 w ich dotychczasowym rozumieniu. Wykładni tej przeciwstawił inną możliwą interpretację językowo-logiczną art. 57 ust. 2 ustawy. Sąd Najwyższy zauważył, że po nowelizacji art. 57 składa się z dwóch części nie tylko w znaczeniu formalnym - ust. 1 i 2 - ale również merytorycznym. Ustęp 1 określa dotychczasowe przesłanki prawa do renty. Ustęp 2 stanowi, że przepisu ust. 1 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Koncentrując się na treści wymienionego przepisu w jego pełnym brzmieniu Sąd ten doszedł do wniosku, że w odniesieniu do osób, o których mowa w tym przepisie ustawodawca zrezygnował nie tylko z wymagania, aby niezdolność do pracy powstała w okresach wymienionych w ust. 1 pkt 3, ale ponadto określił w sposób szczególny okres składkowy i nieskładkowy wymagany dla nabycia przez nie prawa do renty oraz stopień niezdolności do pracy. Stwierdził, że określony w art. 57 ust. 2 minimalny wymagany okres składkowy i nieskładkowy spełnia przewidziany w ust. 1 pkt 2 warunek uzyskania prawa do renty w postaci posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego. Uzasadnia to w sumie wniosek, że przepis ust. 2 w sposób szczególny w porównaniu z przesłankami (warunkami) przewidzianymi w ust. 1 określa przesłanki prawa do renty. Wymagany okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 określa przepis art. 58, według którego warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy, wynoszący co najmniej określoną liczbę lat w zależności od wieku, w którym powstała niezdolność do pracy. Okres ten wynosi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Przepis art. 58 ust. 1 nie odnosi się do art. 57 ust. 2, który samodzielnie określił minimalny okres składkowy i nieskładkowy. Tym samym w odniesieniu do kręgu osób, o których mowa w art. 58 ust. 1 nie znajduje zastosowania ust. 2 tego przepisu, który w przypadku osób w wieku powyżej 30 lat wymaga, aby pięcioletni okres zatrudnienia przypadał w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. Sąd Najwyższy odwołał się również do wykładni funkcjonalnej omawianego przepisu, stwierdzając, że kontekście nowej regulacji prawnej przewidzianej art. 57 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niebezpieczeństwo naruszenia dotychczasowego systemu ubezpieczenia rentowego nie zachodzi ze względu na surowe warunki uzyskania prawa do emerytury oraz wymóg istnienia u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie wnioskodawca nie wykazał, iż jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, jednakże na podstawie dokumentacji lekarskiej znajdującej się w aktach rentowych wynika, iż niezdolność do pracy wnioskodawcy powstała znacznie wcześniej niż ustaliła to Komisja Lekarska ZUS-u. Wnioskodawca od dzieciństwa choruje na epilepsję. W trakcie ostatniego zatrudnienia, które trwało do 30.04.2012 roku wnioskodawca kilkakrotnie przebywał na zwolnieniach lekarskich. Wraz z wnioskiem o rentę wnioskodawca dołączył opinię Sądowo -psychiatryczną sporządzoną w dniu 18 października 2011 roku dla potrzeb Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe. Z opinii tej wynika, że na tę datę wnioskodawca był już osobą niezdolną do pracy, zdradza objawy choroby psychicznej „jakościowych zaburzeń świadomości". Z uwagi na objawy tej choroby (znaczna dezorganizacja myślenia i zachowania, prowadząca do zachowań niebezpiecznych dla badanego i otoczenia, agresja czynna), badany stanowił bezpośrednie zagrożenie dla własnego życia, a także zdrowia i życia innych osób. Ze względu na powyższe biegły sądowy M. S.specjalista psychiatra orzekł iż przyjęcie K. S.do szpitala psychiatrycznego na mocy art. 23 Ustawy o Ochronie Zdrowia Psychicznego mimo braku zgody ubezpieczonego - było zasadne.

Powyższy stan psychiczny wnioskodawcy powstał niewątpliwie w okresie przed upływem 18-tu miesięcy od daty ustania ubezpieczenia.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu I instancji, zbędne było powoływanie dowodu z opinii biegłego sądowego psychiatry na okoliczność daty powstania niezdolności do pracy wnioskodawcy, a w szczególności czy powstała ona przed dniem 1 listopada 2011 roku. W wywiadzie opinii lekarskiej zawarta jest informacja (nieprawdziwa co do wskazanej w nim daty, a mające ważne znaczenie dla ustalenia daty powstania niezdolności do pracy), że wnioskodawca w listopadzie 2011 roku, (a w rzeczywistości miało to miejsce 10 października 2011 roku - co potwierdza karta wypisu ze szpitala i opinia lekarza psychiatry z dnia 18 października 2011 roku) po napadzie padaczkowym miał miejsce przedłużony stan pomroczny i leczony był na oddziale psychiatrycznym - umknęło uwadze Komisji lekarskiej ZUS-u, że przebywał tam ponad 3 miesiące. Z dokumentów, które miała do dyspozycji Komisja Lekarska ZUS-u, a także Lekarz Orzecznik ZUS wynika, że wnioskodawca został przyjęty na oddział w „stanie pomrocznym po napadzie drgawkowym" a lekarz dyżurny Izby Przyjęć zadecydowała o przyjęciu go do szpitala psychiatrycznego, mimo braku zgody na leczenie.

Konieczne było przeprowadzenie postępowania przed Sądem Rejonowym Gdańsk - Południe V Wydział Rodzinny i Nieletnich w sprawie o przyjęcie do szpitala psychiatrycznego bez wyrażonej zgody na mocy art. 23 Ustawy o Ochronie Zdrowia Psychicznego (sygn. akt sprawy VRNs 610/11).

Sporządzona opinia lekarska w tej sprawie potwierdziła zasadność takiej formy przyjęcia na oddział psychiatryczny. Po wyjściu ze szpitala, zaledwie miesiąc później wnioskodawca w marcu 2012 roku miał kolejny napad padaczkowy, w wyniku którego urazu twarzo-czaszki ze złamaniem kości oczodołu lewego i ogniskiem krwotocznym w płacie czołowym prawym i został przyjęty do szpitala na oddział chirurgii ogólnej z rozpoznaniem stanu po napadzie padaczkowym, wtórnym urazem głowy, stłuczeniem płata czołowego prawego, złamaniem wieloodłamowym zatoki szczękowej lewej, złamaniem luku jarzmowego lewego, złamaniem ściany bocznej oczodołu lewego.

W wywiadzie opinii lekarskiej wspomina się jedynie, że wnioskodawca w marcu 2012 roku doznał po napadzie padaczkowym urazu twarzo-czaszki ze złamaniem kości oczodołu lewego i ogniskiem krwotocznym w płacie czołowym prawym. W wywiadzie tym stwierdza się, również, że od 2 lat napady stały się uogólnione

Zdaniem Sądu Okręgowego, znajdująca się w aktach dokumentacja lekarska daje podstawę do przyjęcia, że wnioskodawca był częściowo niezdolny do pracy w dniu przyjęcia na oddział psychiatryczny, tj. dnia 10 października 2011 roku. Tym samym wnioskodawca spełniła wszystkie warunki niezbędne do przyznania wnioskowanego świadczenia, tj. renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia złożenia wniosku na stałe.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd I instancji, działając na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi przepisami, zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. w ten sposób, że przyznał K. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia złożenia wniosku (tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym wnioskodawca złożył wniosek o świadczenie rentowe) na stałe. Odnośnie daty początkowej przyznania świadczenia Sąd Okręgowy miał na uwadze dyspozycję art. 129 w zw. z art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Apelację od wyroku wywiódł pozwany organ rentowy, zarzucając naruszenie art. 57 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez stwierdzenie, że częściowa niezdolność do pracy ubezpieczonego powstała dnia 10 października 2011 r.

Wskazując na powyższe, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że Komisja lekarska w dniu 24 maja 2012 r. wydała orzeczenie o częściowej trwałej niezdolności do pracy od daty złożenia wniosku, tj. od marca 2012 r. po zasięgnięciu opinii konsultanta psychologa. Uzyskane wyniki wskazywały na cechy patologii w obrębie (...) pod postacią obniżenia uczenia się nowego materiału, zwolnienia toku myślowego, zaburzeń koncentracji uwagi o możliwym podłożu emocjonalnym do dalszej obserwacji, które aktualnie ograniczały zdolność do pracy. Hospitalizacja psychiatryczna od dnia 11 października 2011 r. do dnia 26 stycznia 2012 r. byłą z powodu przedłużonego stanu pomrocznego po przebytym napadzie padaczkowym. W trakcie 3 miesięcznej obserwacji psychiatrycznej wykonane testy psychologiczne w styczniu 2012 r. nie wykazały istnienia dysfunkcji poznawczych. Również zapis EEG w normie, bez czynności patologicznej. Podczas hospitalizacji nie rozpoznano choroby psychicznej, a jedynie zaburzenia nastroju i osobowości pod postacią dysforii, postawy roszczeniowej, okresowo agresji słownej. Dokumentacja neurologiczna, druk N- 9 wskazują, że napady duże występowały jeden raz na kilaka miesięcy, głównie w nocy. Od 2010 r. wnioskodawca zgłasza napady częściowo złożone dwa razy w miesiącu. Ze względu na powyższe okoliczności ustalenie wcześniejszej daty powstania/długotrwałej niezdolności do pracy budzi uzasadnione wątpliwości.

W związku z tym, zdaniem pozwanego, niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia, które ustało 30 kwietnia 2010 r.

Z ostrożności pozwany podał także, iż na okoliczność ustalenia innej daty powstania niezdolności do pracy, aniżeli ustalonej przez organ rentowy, Sąd winien w niniejszym postępowaniu przeprowadzić dowód z opinii biegłych sądowych. Powyższe znajduje oparcie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 01.12.2010 r. I UK 204/09. Sąd Najwyższy stwierdził, iż w sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej oraz o utrzymanie w mocy wyroku Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się zasadna, skutkując uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Przedmiotem niniejszej sprawy było prawo wnioskodawcy K. S. do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wskazać na wstępie należy, iż Sąd I instancji prawidłowo przywołał przepisy mające zastosowanie w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy, jednakże nie zastosował ich właściwie, gdyż nie przeprowadził należytego postępowania dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do niemożności dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych.

Na mocy art. 278 § 1 k.p.c., w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy uwzględniać musi takie elementy jak poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena ta ma charakter prawny, jednak podstawę jej dokonania stanowić musi rzetelna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego.

W związku z powyższym, pomimo wskazania w przepisie art. 278 § 1 k.p.c. możliwości powołania biegłego jako fakultatywnego, nie zaś obligatoryjnego dowodu, zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, w sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2010 r., I UK 204/09, Lex nr 577813; wyrok Sądu Najwyższego z 7 lipca 2005 r., II UK 277/04, Lex nr 174292, wyrok Sądu Najwyższego z 14 marca 2007, III UK 130/06, Lex nr 368973).

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy swoje ustalenia w zakresie stopnia oraz daty powstania niezdolności do pracy wnioskodawcy oparł na opinii Komisji Lekarskiej ZUS-u oraz na znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej. Sąd I instancji nie przeprowadził natomiast dowodu z opinii biegłego, a jedynie posiłkował się załączoną przez wnioskodawcę opinią sądowo - psychiatryczną sporządzoną w dniu 18 października 2011 r. na potrzeby sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym Gdańsk – Południe w Gdańsku, z której wynika, iż na te datę ubezpieczony był już osobą niezdolną do pracy.

Zważyć jednakże należy, iż opinia biegłego złożona w innej sprawie nie ma mocy dowodowej opinii biegłego na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, dowód z opinii biegłego złożonej w innej sprawie, w zakresie zawartej w takiej opinii treści, ma charakter dokumentu prywatnego co oznacza, że stanowi dowód tego, że dana osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2012 r., I UK 210/12, Lex nr 1284721; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2011 r., II CNP 23/11, Lex nr 1110965).

Stwierdzić zatem trzeba, iż Sąd Okręgowy, przeprowadzając postępowanie dowodowe i dokonując ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, naruszył art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jako że kwestia niezdolności do pracy stanowi istotną przesłankę przyznania prawa do renty z tytułu częściowej bądź całkowitej niezdolności do pracy, naruszenie to spowodowało nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.